Ελληνιάδης - Παπαπέτρου: Μία «αιώνια» παρτίδα τάβλι από τα παλιά

Το «δέσιμο» του Σταύρου Ελληνιάδη με τον Αργύρη Παπαπέτρου, κρατάει από τις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν συνυπήρξαν στην Εθνική εφήβων και ήταν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές στις πλάκες που έγιναν σε εκείνο τον προκριματικό όμιλο για το Πανευρωπαϊκό εφήβων, που έγινε στην Μαδέιρα της Πορτογαλίας (1984). Λίγα χρόνια αργότερα, η μοίρα τους έφερε αντιπάλους μόνο για τα 40 λεπτά των αγώνων στα «αιώνια» ντέρμπι, καθώς η φιλία τους ήταν δυνατότερη από την κόντρα των δύο ομάδων στο παρκέ.

Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος της συνεύρεσης τους μετά από πολλά χρόνια, με αφορμή την αναβίωση της μάχης Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, μετά από περισσότερο από 2,5 χρόνια στο πρωτάθλημα. Έτσι για να θυμηθούν οι πιο παλιοί τις πιο αθώες εποχές του ελληνικού μπάσκετ και να μάθουν οι νεότεροι πως ήταν η «μητέρα των μαχών», πριν από 30 και πλέον χρόνια.

Gazzetta: Σας βλέπω όλο γελάκια...
Παπαπέτρου: «Ε, όταν παίζαμε είχαμε άγχος, τώρα καθόλου!»
Ελληνιάδης: «Με εφτά σε πιάνω;»
Παπαπέτρου: «Τον φοβάμαι τον κερατά, γιατί φέρνει μεγάλες ζαριές!»

Gazzetta: Σας αφήνω λίγο να ζεσταθείτε, για να ανάψει το κέφι...
Παπαπέτρου: «Ο Αναστασάτος έλεγε: “είμαι ο κορυφαίος παίκτης τάβλι της περιοχής μου!”... Ποιος είσαι ρε φίλε , ο Ντράζεν Πέτροβιτς;»
Ελληνιάδης: «Εγώ θυμάμαι ότι είχε πει κάποτε στον Σαμπάνη να κάνει 5 χιλιόμετρα τρέξιμο κάθε πρωί... Κι εκείνος του απάντησε: “Coach δεν γίνεται, γιατί δεν έχω αυτοκίνητο...”»

Gazzetta: Από πότε γνωρίζεστε;
Ελληνιάδης: «Το ξέρεις ότι τον είχα και παίκτη;»
Παπαπέτρου: «Είμαστε φίλοι από 16 χρονών, όταν πρωτοπαίξαμε συμπαίκτες στην Εθνική εφήβων. Ποιος να φανταζόταν ότι τη σεζόν 1997-98 που πήγα στον Πειραϊκό, θα έβρισκα τον Σταύρο στο τεχνικό επιτελείο. Αυτός ο κύριος που βλέπεις ήταν προπονητής μου για 1,5 χρόνο!»
Ελληνιάδης: «Κάποτε ήμουν και... μάνατζέρ του και μοιραζόμαστε τα κέρδη από τα στοιχήματα στους διαγωνισμούς μπρα ντε φερ! Ο Αργύρης ήταν άχαστος και εγώ πήγαινα σε όλα τα “βουνά” που έβλεπα στο εξωτερικό και τους προκαλούσα! Μια φορά στην Λισαβόνα, έριξε νοκ-άουτ έναν Γερμανό τύπο 2,05 και 140 κιλά, που την επόμενη χρονιά αναδείχτηκε χρυσός ολυμπιονίκης της δισκοβολίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες.»

Ας ξετυλίξουμε όμως το κουβάρι των αναμνήσεων από την εποχή που το «αιώνιο» ντέρμπι, δεν έκρινε όχι απλά τον τίτλο, αλλά πολλές φορές ούτε και την είσοδο στην 4άδα. Ήταν η εποχή που οι ομάδες είχαν από έναν ξένο και εννέα Έλληνες και ομογενείς και ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό συνήθως έπαιρναν τα τελευταία "εισιτήρια" που οδηγούσαν στην Ευρώπη.

G: Το ξεκίνημα των μεταξύ σας αναμετρήσεων στο πλαίσιο των «αιώνιων» ντέρμπι, όμως, έγινε την σεζόν 1988-89, όταν στο πρωτάθλημα τότε έπαιζε μόλις ένας ξένος...
Ε: «Θυμάμαι ο Παναθηναϊκός είχε τότε τον Έντγκαρ Τζόουνς και πιο μετά τον Αντόνιο Ντέιβις...»
Π: «Ο Ολυμπιακός είχε φέρει τότε τον Κάρεϊ Σκάρι, που στο γήπεδο που βρισκόμαστε μας είχε βάλει 18 πόντους με εννέα καρφώματα...»

G: Να θυμίσουμε στους νεότερους με ποιο σημερινό παιχνίδι ισοδυναμούσε στα τέλη της δεκαετίας του 80', το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός; Ήταν κάτι σαν το σημερινό ΑΕΚ-Περιστέρι;
Ε: «Κάπως έτσι, υπό την έννοια ότι το μεγάλο ντέρμπι της εποχής ήταν το Άρης-ΠΑΟΚ! Οι “αιώνιοι αντίπαλοι» μονομαχούσαν για τις πιο κάτω θέσεις. Αλλά η αίγλη της μεγάλης κόντρας υπήρχε. Θυμάμαι ότι μας έλεγαν “δεν μας ενδιαφέρει να πάρετε το πρωτάθλημα, αρκεί να κερδίσετε δύο φορές τον Παναθηναϊκό! Για μας θα είναι σαν να είστε πρωταθλητές!”»
Π: «Προφανώς και στην Θεσσαλονίκη γινόταν χαμός για το Άρης-ΠΑΟΚ, αλλά θυμάμαι ότι όταν αυτές οι δύο κορυφαίες ομάδες της εποχής κατέβαιναν στην Αθήνα τα έβρισκαν σκούρα με τους “αιώνιους”. Είμαστε και οι δύο ανταγωνιστικές ομάδες. Δεν είμαστε όπως τώρα πας στο Ιβανόφειο και περνάς ένα ευχάριστο απόγευμα...»
Ε: «Ειδικά στην αρχή πριν το 1992, που και οι δύο ομάδες παίζαμε σε πιο μικρά γήπεδα, στον “Τάφο του Ινδού” και στο “Παπαστράτειο”, οι φίλαθλοι των δύο ομάδων κάθονταν μαζί. Δεν υπήρχε φόβος επεισοδίων, ούτε σκοτώνονταν ανάλογα με την εξέλιξη του ματς. Υπήρχε ακόμη το πείραγμα, η πλάκα και ο χαβαλές. Αντάλλασσαν απλά κάποια ειρωνικά συνθήματα, δεν υπήρχαν ούτε τσαμπουκάδες, ούτε ρίψεις αντικειμένων, οι συνήθειες δηλαδή που επικράτησαν κάποια χρόνια αργότερα...»

G: Αυτά νομίζω ότι άρχισαν από τον 3ο τελικό του 1993, εδώ στην Γλυφάδα...
Ε: «Το πιο ευτράπελο σκηνικό ήταν αυτό που συνέβη στον 4ο τελικό του 1993! Στο ΣΕΦ, που δεν κατέβηκε ο Παναθηναϊκός και πήραμε το πρωτάθλημα...»
Π: «Ήταν περιβόητο ματς με τις... κότες!»
Ε: «... και με τις κάποτες! Σε εκείνο το ματς, ξέρεις, ήμουν MVP! Επειδή δεν έπαιξα (σ.σ.: ξεκαρδίζεται...)! Είχε προσγειωθεί στο πόδι μου ο Βράνκοβιτς και παρ' ολίγο να μην ξαναπαίξω...»

G: Πως ήταν στην εποχή σας οι σχέσεις ανάμεσα στους παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού;
Ε: «Είμαστε πολύ φίλοι...»
Π: «Δεν τηλεφωνιόμαστε κιόλας πριν τα παιχνίδια...»
Ε: «Όχι βέβαια, αλλά θυμάμαι ότι αρκετές φορές, μετά τα παιχνίδια κανονίζαμε και βγαίναμε το βράδυ όλο μαζί! Εγώ θυμάμαι μία φορά που είχαμε πάει στο “TAXIS” και είμαστε στο ίδο τραπέζι με τον Αντόνιο Ντέιβις. Το θυμάμαι γιατί πήγε μία θαυμάστρια να του μιλήσει και η γυναίκα του την έπιασε από το μαλλί, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ξύλο μεταξύ γυναικών σε μαγαζί. Θυμάσαι Αργύρη;»
Π: «Ξεχνιέται αυτό;»

G: «Ελληνίδα;»
Ε: «Που να ξέρω; Δεν πρόλαβε να μιλήσει... Την κατεδάφισε!»
Π: «Εγώ θυμάμαι ένα περιστατικό στον “Τάφο του Ινδού”, που είχαμε χάσει το 1991. Στο τέλος, λοιπόν, ο Σταύρος είχε παθιαστεί και κλώτσησε την μπάλα στην κερκίδα και μετά χώθηκε στην φυσούνα. Όπως καταλαβαίνεις έγινε χαμός!»
Ε: «Ο Πεδουλάκης έβγαλε την παγοκύστη από το γόνατο και μου την εκσφενδόνισε, εγώ την απέφυγα και την έφαγε λίγο ο Αγγέλου στο κεφάλι!»
Π: «Τρέχουμε μαζί με τον Καρατζά νομίζω και τον πιάνουμε τον Σταύρο και του λέμε “τι κάνεις ρε μ@λ@κ@, είσαι τρελός;”. Ήταν από τις πρώτες φορές που άναψαν πολύ τα αίματα και αυτό αν συνέβαινε σήμερα, θα είχε προκληθεί χάος. Να φανταστείς ότι όλο αυτό έληξε ήρεμα και ωραία, όταν πήγα στα αποδυτήρια, μιλήσαμε κι έπεσαν οι τόνοι. Δεν έφταιγε...»
Ε: «Όχι έφταιγα (σ.σ.: γελάει...)!»
Π: «Ναι εντάξει έφταιγε γιατί ήταν πολύ φανατικός και ήθελε με κάθε τρόπο και με τσαμπουκά να μας βγάλει από την συγκέντρωσή μας. Αλλά το ωραίο της υπόθεσης ήταν ότι παρά την ένταση, υπήρχε η άνεση να πάει ο ένας στα αποδυτήρια του άλλου και μετά να βγούμε αγκαλιασμένοι!»

G: Τους ξένους πως τους βάζατε στο κλίμα των ντέρμπι εκείνης της εποχής; Πάθαιναν ένα σοκ μ' αυτά που συναντούσαν;
Ε: «Σε έναν βαθμό σίγουρα, ειδικότερα με τα γήπεδα γιατί έρχονταν μαθημένοι σε άλλες συνθήκες.»
Π: «Εγώ θυμάμαι τον Έντι Τζόνσον που είχε παίξει για πρώτη φορά στο Σπόρτινγκ και κοίταγε δεξιά κι αριστερά σαν χαμένος...»
Ε: «Εμείς είχαμε μία μύηση με τον Καμπούρη, το αμερικάνικο beez. Βάζαμε τον Αργύρη στη μέση και τους καινούριους στο πλάι με τα χέρια στο κεφάλι. Οι υπόλοιποι είμαστε από πίσω και υποτίθεται θα ρίχναμε σφαλιάρες. Αλλά όπως έκλειναν όλοι τα μάτια, ο “ Άρτζι” πήγαινε λίγο πιο πίσω και τους βάραγε αυτός, με αποτέλεσμα να γυρίζουν και να ψάχνουν εμάς... Μιλάμε για κλάμα γέλιου... Αυτό ήταν το καψώνι που κάναμε σε όλους τους ξένους, ως και καλά προϋπόθεση για να μπουν στην ομάδα.»
Π: «Σε μας ήταν λίγο πιο ήπια τα πράγματα, απλώς προετοιμάζαμε τους ξένους από την αρχή ότι το ματς με τον Ολυμπιακό ήταν όλη η χρονιά και ότι θα έπρεπε να νικήσουμε. Ελάχιστοι καταλάβαιναν, βέβαια, την ιδιαιτερότητα αυτών των αναμετρήσεων πριν τος ζήσουν. Νομίζω, όμως, ότι αυτά τα παιχνίδια ανεξαρτήτου εποχής και δυναμικότητας των ομάδων, ήταν, είναι και θα είναι ξεχωριστά. Και ανεξάρτητα από την πορεία της κάθε ομάδας στο πρωτάθλημα, οι φίλαθλοι ήταν πάντα υποστηρικτικοί. Ίσως ήταν το στοίχημά τους και το πείραγμα της επόμενης μέρας στην δουλειά. Ίσως οι φίλαθλοι να το ήθελαν ακόμη περισσότερο κι από μας.»

G: Είχε ξεφύγει ποτέ η κατάσταση στην διάρκεια της 5ετίας 1988-1993;
Π: «Αν εξαιρέσεις εκείνο το ματς, το 1991 στον “Τάφο του Ινδού”, δεν θυμάμαι κάποιο άλλο. Και σκέψου ότι και εκείνη η μίνι σύρραξη, αν είχε πάρει διαστάσεις, θα ήταν αδύνατον να ελεγχθεί. Ζήτημα να ήταν τρεις αστυνομικοί στο γήπεδο...»
Ε: «Αν σήμερα γινόταν παιχνίδι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στην Λεωφόρο ή στο Παπαστράτειο με κόσμο, νομίζω ότι δεν θα γύρναγε κανείς στο σπίτι του. Θα μέναμε όλοι εκεί.»
Π: «Απλά με την πάροδο των χρόνων και τις επενδύσεις που έγιναν και στις δύο ομάδες, η αντιπαλότητα ξέφυγε με αποτέλεσμα όλα τα ντέρμπι να ισοδυναμούν με τον “θάνατό σου και την ζωή μου”!»

G: Εδώ σ' αυτό το γήπεδο έχουν γίνει πολλά και για τις δύο ομάδες. Κατ' αρχήν Σταύρο, εδώ έγινε περίφημο κυνηγητό του Κάρεϊ Σκάρι στον Στιβ Γιατζόγλου, έτσι δεν είναι;
Ε: «Στην προετοιμασία ήταν πολύ προσγειωμένος και ψαρωμένος γιατί είχε έρθει με το στίγμα του τιμωρημένου από το ΝΒΑ, λόγω της χρήσης ναρκωτικών, αρχικά ήταν πολύ ήρεμος. Πολύ γρήγορα, όμως, άρχισε να βγάζει την τρέλα του με αποτέλεσμα μερικές φορές να ξεφεύγει. Σε μία πρωινή προπόνηση ήρθε στο γήπεδο με το ένα χέρι στο γύψο και με το άλλο κυνηγούσε τον Στιβ να τον χτυπήσει επειδή θεώρησε ότι ο Γιατζόγλου ήταν ο υπαίτιος του τραυματισμού του. Τι είχε γίνει; Σε ένα φιλικό που είχαμε παίξει προ μηνός με το Παγκράτι, σε μία φάση ο Τζαλαλής τον έριξε κάτω και βγήκε ο αγκώνας του Κάρεϊ. Ο coach, που ήταν πολύ δεμένος με τους παίκτες, έτρεξε και αμέσως του έκανε ανάταξη, βάζοντας τον αγκώνα στην θέση του. Στην πρώτη διακοπή, λοιπόν, όταν ο Σκάρι γύρισε στην Αμερική και πήγε να δει τον γιατρό του, εκείνος του είπε ότι το χέρι δεν μπορεί να τεντώσει, επειδή κάποιος του επανέφερε με λάθος τρόπο τον αγκώνα. Κάναμε αμάν να τον συγκρατήσουμε και χρειάστηκε να βγούμε στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου για να αποσοβήσουμε το επεισόδιο.»

G: Εκείνη η εποχή συνέπεσε με το ξεκίνημα της διοικητικής πορείας των αείμνηστων Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου, οι οποίοι έχουν αφήσει εποχή...
Π: «Θυμάμαι το υπερβολικό πάθος και την αγάπη όπου είχαν για τον σύλλογο, που πολλές φορές το εκδήλωναν με τρόπους που δεν με έβρισκαν σύμφωνο. Δεν γίνεται ένας πρόεδρος να κάθεται στην γραμμή του άουτ και ενίοτε να μπουκάρει και μέσα στο γήπεδο για να διαμαρτυρηθεί στους διαιτητές. Ο Θανάσης ήταν πιο εκρηκτικός και ο Παύλος ερχόταν από πίσω και τον υποστήριζε. Ήταν πολύ αγαπημένοι και μαζί δεν έκαναν και χώρια δεν μπορούσαν. Τότε, βέβαια, η ομάδα ήταν ακόμη χαμηλά και γι' αυτό ίσως όλα αυτά μας κακοφαίνονταν λίγο περισσότερο. Θυμάμαι ένα περιστατικό μία εποχή που είμαστε ανασφάλιστοι και παίρναμε “μαύρα” χρήματα, που προσπαθούσαμε να βάλουμε τις εργασιακές μας συνθήκες σε μία τάξη. Να έχουμε ασφάλεια και ένσημα, να έχουμε συμβόλαιο που να αναγράφει τις νόμιμες αποδοχές μας και φυσικά να φορολογούμαστε γι' αυτές. Τότε, λοιπόν, όλη αυτή η προσπάθεια δεν είχε βρει την στήριξη τους γιατί ταυτόχρονα δυσκόλευε την λειτουργία των ομάδων και την συνέχιση του πρωταθλήματος. Αλλά πάνω απ' όλα εξαιρετικοί άνθρωποι, ένα κομμάτι μάλαμα. Έδωσαν και την ψυχή τους και επένδυσαν ολόκληρες περιουσίες για τον Παναθηναϊκό, έφεραν την αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου μπάσκετ στην ομάδα και έφυγαν αφήνοντάς την στην κορυφή της Ευρώπης.»

G: Αντίστοιχα Σταύρο, από το 1991 και μετά ο Ολυμπιακός πέρασε στην εποχή της παντοκρατορίας του Γιάννη Ιωαννίδη...
Ε: «Ο “ξανθός” έδωσε μία άλλη δυναμική στην ομάδα, από την πρώτη κιόλας χρονιά που δεν ξόδεψε πολλά χρήματα, ούτε έφερε μεγάλα ονόματα παικτών. Ο συνδυασμός του με τον Σωκράτη Κόκκαλη ήταν τα βασικά συστατικά στοιχεία της δυναστείας που χτίστηκε τότε με τα πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1993 έως και το 1997.»

G: Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ατού του Ιωαννίδη, η προσωπικότητά του ή η μπασκετική οξυδέρκεια;
Ε: «Και τα δύο. Τότε η ομάδα ήταν σε χαμηλότερο επίπεδο από Άρη και ΠΑΟΚ και ο Γιάννης μας μύησε στη νοοτροπία του ανταγωνισμού. Ότι έπρεπε σε κάθε παιχνίδι να διεκδικούμε τη νίκη. Πέρα από αυτό το κομμάτι, όμως, ήταν πολύ μπροστά και σε επίπεδο προπόνησης και τακτικής. Μαζί του αλλάξαμε επίπεδο και συνειδητοποιήσαμε πως πρέπει να δουλεύουμε για να φτάσουμε σε επίπεδο πρωταθλητισμού.»

G: Τα περιστατικά που είναι αλήστου μνήμης, υποθέτω ότι είναι πολλά;
Ε: «Ειδικά με τα γούρια αμέτρητα! Για παράδειγμα στην πρώτη προετοιμασία στο Τσιόκο της Ιταλίας, μετά από τις πρώτες 1-2 μέρες καταλάβαμε ότι έμπαινε και έβγαινε πάντα τελευταίος από το πούλμαν και καθόταν σε συγκεκριμένη θέση. Κάτι που μας “ώθησε” να μην αλλάζουμε κι εμείς τις θέσεις μας. Μετά από μία εβδομάδα, λοιπόν, μας επισκέφτηκε ο Γιώργος Σαλονίκης που ήταν αντιπρόεδρος της ομάδας. Μετά από μία προπόνηση είχαμε μπει όλοι στο πούλμαν, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο ο Ιωαννίδης παρέμενε έξω και κάπνιζε, με αποτέλεσμα να έχουμε καθυστερήσει για το φαγητό. Τι είχε συμβεί; Ο Σαλονίκης, χωρίς να ξέρει ο άνθρωπος, είχε μπει πρώτος στο άδειο λεωφορείο και είχε κάτσει στην θέση του! Εμείς το καταλάβαμε στην πορεία, αλλά δεν μπορούσαμε να του πούμε να αλλάξει θέση. Τελικά επιστρατεύτηκε ο team manager της ομάδας, τότε, ο Γιάννης Γιαννάκης, ο οποίος του ζήτησε ευγενικά να αλλάξει κάθισμα για να μπει ο “ξανθός” μέσα και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο... Γενικά με το πούλμαν και τον Ιωαννίδη έχουν γίνει φοβερά περιστατικά και ένα πρωινό που φεύγαμε για να πάμε για τρέξιμο, έγινε το “έγκλημα” να μπει μέσα ο Γιάννης χωρίς να έχουμε μετρηθεί για να καταλάβουμε ότι κάποιος λείπει. Όπως βάζει μπρος ο οδηγός, ξαφνικά βλέπουμε τον Καρκαμπάση με την τσίμπλα στο μάτι να τρέχει να μας προλάβει. Του φωνάζουμε, λοιπόν, ότι έρχεται ο Λου και ανοίγει την πίσω πόρτα. Όπως καταλαβαίνεις, όμως, θα ήταν ζημιά να έμπαινε τελευταίος κάποιος άλλος πλην Ιωαννίδη. Οπότε ο “ξανθός” άρχισε να ουρλιάζει στα ελληνικά στον οδηγό να ανοίξει την μπροστινή πόρτα για να προλάβει να βγει, πριν μπει ο Καρκαμπάσης, έτσι ώστε στη συνέχεια να ξαναμπεί ως τελευταίος! Μιλάμε για απίστευτο γέλιο, αλλά από μέσα μας, γιατί αν μας έβλεπε θα γινόταν χαμός...»

G: Αργύρη, ήταν “αντιπαθητικός” ο Ιωαννίδης σαν αντίπαλος προπονητής;

Π: «Ήταν πολύ εκρηκτικός και έκανε τα πάντα για να κερδίσει, οπότε σου προκαλούσε πολύ έντονο αρνητικό συναίσθημα. Όλοι τότε, βέβαια, ξέραμε ότι όπου πήγαινε δημιουργούσε πάντα κάτι μεγάλο. Συν τοις άλλοις, ήταν πολύ διεκδικητικός άνθρωπος και σαν αντίπαλός του μπορώ να πω ότι δεν θυμάμαι ποτέ να του έχει ξεφύγει κάτι. Είτε επρόκειτο για λάθος στο χρονόμετρο από την γραμματεία, είτε λάθος όσον αφορά στον αριθμό των τάιμ άουτ που μπορεί να είχε πάρει ο άλλος προπονητής, ήταν από τους λίγους εκείνη την εποχή που ήξερε απ' έξω τους κανονισμούς. Δεν τον είχα ποτέ σαν coach, αλλά η εικόνα που μου έδινε ήταν ότι είναι ένας από τους κορυφαίους και στο coaching αλλά και σαν προσωπικότητα. Οφείλω να του αναγνωρίσω, όμως, ότι όταν τελείωναν τα παιχνίδια και ειδικότερα όταν κέρδιζε, είχε το χάρισμα και την ικανότητα να μαζέψει ακροατήριο και έξω από το γήπεδο να μιλάει με αγνώστους και μάλιστα αντιπάλους, σαν να μην τρέχει τίποτε.»

G: Θα μείνω σε εκείνη την εποχή και θα πάω στο κεφάλαιο της διαδρομής από την μία ομάδα στην άλλη, που τότε δεν ήταν πολύ συχνή και είχε κάνει εντύπωση η μετεγγραφή του Πάσπαλι από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό. Ήταν ένα σοκ για τους παίκτες που τον έζησαν στον Πειραιά;
Ε: «Ο Ζάρκο μπορεί να δέθηκε πολύ με την ομάδα και να την βοήθησε τα μέγιστα να αλλάξει επίπεδο, ωστόσο, δεν έπαψε ποτέ να είναι επαγγελματίας. Ορισμένοι μπορεί να μην του το έχουν συγχωρήσει, αλλά επειδή εγώ είχα στενή σχέση μαζί του, είμαστε συγκάτοικοι στις αποστολές και σχεδόν κάθε μέρα μαζί, τον είχα ρωτήσει... Μου είχε απαντήσει ότι δεν είχε καμία άλλη πρόταση και κάπου έπρεπε να πάει. Κατανόησα την λογική του γιατί δεν ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε στον Πειραιά, όπως εγώ που αν πήγαινα στον Παναθηναϊκό δεν θα μπορούσα να ξαναεμφανιστώ στο λιμάνι (γέλια...)! Αλλά ήταν μία απόφαση που είχε ληφθεί εν θερμώ και με μεγάλο θυμό...»

G: Εσύ Αργύρη, εκείνη την εποχή έζησες στην All Star ομάδα του Παναθηναϊκού με Γκάλη, Κόμαζετς και Βράνκοβιτς...
Π: «Ο Γκάλης δεν μπορώ να πω ότι ήταν στα ντουζένια του, όταν ήρθε στην Αθήνα. Η κίνηση έγινε από τον Παναθηναϊκό για να δυναμώσει και να χτυπήσει τον Ολυμπιακό. Ο Νίκος ήταν τεράστιος παίκτης αλλά εκείνη την εποχή το μπάσκετ άλλαζε. Δεν μπορούσε να έχει την σταθερότητα που είχε στον Άρη, ούτε ήταν το σημείο αναφοράς σε κάθε παιχνίδι. Είχε περάσει η εποχή που μία ομάδα έπαιζε για έναν. Προφανώς και κρατήθηκε σε υψηλά επίπεδα, αλλά στα σχεδόν δύο χρόνια που έμεινε στον Παναθηναϊκό, δεν μπορώ να πω ότι προσέδωσε την αίγλη για την οποία αποκτήθηκε.»

G: Τι άλλο θυμάσαι;
Π: «Από την ομάδα της περιόδου 1992-93, θυμάμαι την τρομακτική επαφή του Κόμαζετς με το καλάθι. Είχαμε πάθει τέτοια πλάκα που επί 10 μέρες, το αντικείμενο της συζήτησης ήταν ότι δεν έχανε σουτ. Καθόταν στο τέλος της προπόνησης και σούταρε 200 τρίποντα και όσο απίστευτο κι αν ακούγεται τα έβαζε όλα! Και η πλάκα είναι ότι έπαιρνε πάντα ζευγάρι τον Τιιτ Σοκ, ο οποίος έχανε κι αυτός ελάχιστα, οπότε δεν χρειαζόταν να τρέχει για να το δίνει την μπάλα. Δεν μπορώ να ξεχάσω όμως το περιστατικό με τον Παβλίσεβιτς.»

G: Ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς τι περίπτωση ήταν;
Π: «Εξαιρετική θα έλεγα (σ.σ.: σκάει στα γέλια!)... Ήταν καλός άνθρωπος, αλλά είχε πάρα πολλά ονόματα να διαχειριστεί και του ασκούνταν μεγάλη πίεση να φέρει τίτλους. Θυμάμαι ότι στην αρχή της προετοιμασίας, με έπιασε μαζί με τον διερμηνέα του και μου ζήτησε να πω στο κέντρο του γηπέδου, από μόνος μου ότι παραχωρώ την αρχηγία στον Γκάλη, επειδή ήμουν ο πιο παλιός παίκτης. Εγώ του είπα “εντάξει” και όταν μίλησε στην ομάδα, γύρισε προς εμένα και με ρώτησε ενώπιον όλων: “Αργύρη θέλεις να πεις κάτι;”. Η απάντηση μου ήταν “όχι coach, όλα καλά!” και μάλλον εκνευρίστηκε μαζί μου. Αλλά εμένα δεν μου άρεσε ο τρόπος του! Αλλά την ίδια μέρα, έπιασα μόνος μου τον Νίκο και του είπα ότι από σεβασμό στην ιστορία του και την μακρά γνωριμία μας από την Εθνική ομάδα, με μεγάλη χαρά του παραχωρώ το περιβραχιόνιο. Ήθελα να το κάνω με τον δικό μου τρόπο! Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από τον “ΖεΠα”, είναι ότι για πρώτη φορά στα χρονικά ο Παναθηναϊκός κατάφερε να μείνει εκτός Ευρώπης».

G: Η εκτόξευση της αντιπαλότητας Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, θεωρείτε ότι άρχισε να εντείνεται στο Τελ Αβίβ και στην Σαραγόσα. Εκεί που ο Αλβέρτης, ο Οικονόμου και Μυριούνης “συνελήφθησαν” από τον τηλεοπτικό φακό να πανηγυρίζουν την ήττα των “ερυθρολεύκων” στον τελικό από την Μπανταλόνα;
Ε: «Εγώ δεν το θεωρώ κακό αυτό που έγινε! Ίσα-ίσα που το θεωρώ λογικό. Δηλαδή παίζει Μπαρτσελόνα-Ολυμπιακός και ο φίλαθλος της Ρεάλ θέλει να κερδίσει η Μπάρτσα; Δεν υπάρχει αυτό! Κι εγώ στην θέση τους το ίδιο θα έκανα. Ή βλέπουμε ένα ματς Γιουβέντους-Παναθηναϊκός. Θα είμαι με τον Παναθηναϊκό; Δεν γίνεται αυτό! Πιτσιρικάδες ήτανε, είχαν στενοχωρηθεί από την ήττα τους στον ημιτελικό και πανηγυρίσανε... Για μένα δεν ήταν κάτι το φοβερό!»
Π: «Η αλήθεια είναι ότι όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο, πέφτουν πάνω σου τα φώτα και μοιραία λειτουργείς σαν πρότυπο και στέλνεις μηνύματα στους νέους, πρέπει να είσαι προσεκτικός...»

Ε: «Να σου πω κάτι Αργύρη; Υπάρχει μεγάλη υποκρισία σ' αυτό. Δηλαδή να χαίρομαι και να μην εκδηλώνομαι;»
Π: «Εγώ από την άλλη, παρ' ότι όλος ο κόσμος ξέρει ότι είμαι “πράσινος”, έπαιξα 9 χρόνια στην ομάδα και ο γιος μου φοράει την φανέλα του Παναθηναϊκού, από μικρό παιδί έβλεπα τα πράγματα από μία πιο πλατιά σκοπιά. Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, τότε που στο σπίτι μας στο χωριό είχε έρθει ο Άρης με τον Μιχαηλίδη και τον Ιωαννίδη, ο ΠΑΟΚ με τον Βεζυρτζή και ο Ηρακλής, να μου λέει ότι “θα πας εκεί σου λέει η καρδιά σου και εκεί που νομίζεις ότι έχεις μεγαλύτερη προοπτική”! Γιατί το λέω αυτό; Γιατί από τον τρόπο που μεγάλωσα, έμαθα να βλέπω λίγο διαφορετικά το μπάσκετ, πιο δημιουργικά και λιγότερο οπαδικά. Δηλαδή αν και Παναθηναϊκός, δεν θα στήριζα συμπεριφορές που δεν ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία μου. Συμφωνώ με τον Σταύρο για την υποκρισία που κρύβεται πίσω απ' όλο αυτό, αλλά προσυπογράφω ακόμη περισσότερο μία κουβέντα που είχε πει κάποτε ο Παναγιώτης Γιαννάκης για το αμερικανικό μπάσκετ: “Στην Αμερική τα σχολεία και τα κολέγια φτιάχνουν παίκτες για το μπάσκετ, ενώ στην Ελλάδα μας ενδιαφέρουν κυρίως οι ομάδες μας”.»

G: Αυτή είναι η καλύτερη πάσα για να σχολιάσουμε την διαδρομή του Ιωάννη, που αν και Παναθηναϊκός ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα του από τον Ολυμπιακό. Λόγω ιδιοσυγκρασίας, ήταν για σένα πιο εύκολο να το αποδεχθείς...
Π: «Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι ο Ιωάννης είχε εισιτήριο να φύγει για το Τέξας και την προηγούμενη μέρα η μητέρα του σιδέρωνε τα τελευταία ρούχα για την βαλίτσα του. Βγήκε βόλτα με τον αδελφό του και τον ατζέντη του και βρισκόταν σε κάποιες συζητήσεις. Την εποχή εκείνη τον ήθελε ο Ολυμπιακός για να καλύψει το κενό του Παπανικολάου που είχε φύγει για την Μπαρτσελόνα, ενώ την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός ήταν πλήρης και δεν του έκανε καν πρόταση. Μάλιστα, ο μοναδικός άνθρωπος που είχε ασχοληθεί τότε μαζί του ήταν ο Μάνος Παπαδόπουλος. Όλα, όμως, γίνονται για κάποιον λόγο. Εκείνη την περίοδο, ο Ολυμπιακός ήταν η πιο σωστή επιλογή για τον Ιωάννη, γιατί μέσα από τις διαδικασίες που πέρασε στον Πειραιά “ψήθηκε” σαν παίκτης, ωρίμασε και κάποια στιγμή έκρινε ότι πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο.»

G: Σε φόβισε καθόλου εκείνη η απόφαση του γιου σου να πάει από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό;
Π: «Ήξερα ότι θα ακούσω πολλά και για ένα διάστημα μου γράφανε τα μύρια όσα στα social media, αλλά εμένα δεν με ακουμπούσε κάτι. Γιατί πρώτον ήξερα ότι ο γιος μου είχε ήσυχη την συνείδησή του και ήταν καλά με την απόφασή του και κατά δεύτερον ότι οι συνθήκες δεν ήταν οι ίδιες.»

G: Να κλείσουμε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την σημερινή επικαιρότητα. Τι θα γίνει στο ντέρμπι της Δευτέρας (22/11);
Ε: «Αυτή στιγμή ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος αγωνιστικά, παίζει στην έδρα του, θα έχει κόσμο και θεωρώ ότι εύκολα ή δύσκολα θα νικήσει. Όσο κι αν αυτά τα παιχνίδια είναι ξεχωριστά και έχουν τις δικές τους ιδιαιτερότητες, δεν βλέπω πως θα δυσκολευτεί απέναντι στον Παναθηναϊκό που βλέπουμε τελευταία.»

G: Παρ' ότι τα τελευταία χρόνια οι «ερυθρόλευκοι» παρουσιάζονται καλύτεροι σαν ομάδα, χωρίς όμως να το δείχνουν στα μεταξύ τους παιχνίδια;
Ε: «Δεν πιστεύω ότι αυτή την φορά ο Ολυμπιακός θα επηρεαστεί από τις ειδικές συνθήκες αυτής της αναμέτρησης. Και αυτό γιατί οι μεταξύ των δύο ομάδων διαφορές, είναι αισθητές στην εφετινή σεζόν. Δεν βλέπω πως δεν θα χάσει εύκολα ο Παναθηναϊκός! Σ' αυτό που θέλω να σταθώ, όμως, είναι η πολύ ειρηνική περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατεί όλες αυτές τις μέρες πριν το ντέρμπι. Δεν υπάρχει ένταση για την διαιτησία, ούτε “χαρτοπόλεμος” και καχυποψία για την έκβαση του αποτελέσματος.»

G: Αργύρη, εσύ τι βλέπεις;
Π: «Δεν μπορώ να διαφωνήσω με όλα όσα είπα ο Σταύρος. Η λογική λέει ότι ο Ολυμπιακός έχει σαφές προβάδισμα, γιατί παίζει καλύτερα, έχει τον ίδιο προπονητή τα δύο τελευταία χρόνια, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που ταλαιπωρείται με τις πολλές και συχνές αλλαγές προπονητών.Πρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα, άσχετα με το ποια ομάδα θέλουμε να κερδίσει...»

G: Καλά εσύ έχεις και παραπάνω από έναν λόγο να θέλεις την νίκη του Παναθηναϊκού...
Ε: «Μα και Ολυμπιακός να ήσουν, θεωρώ ότι θα υποστήριζες τον Παναθηναϊκό λόγω του Ιωάννη...»
Π: «Εννοείται! Γιατί θα πήγαινα με το παιδί μου! Νομίζω, όμως, ότι το κλειδί θα είναι η πνευματική ετοιμότητα με την οποία θα μπουν οι ομάδες μέσα στο παρκέ. Ίσως το ότι ο Παναθηναϊκός ψάχνει μία ευκαιρία για ένα restart, να είναι θετικό. Προφανώς, θα αντιμετωπίσει δυσκολίες, αλλά ίσως να τον βοηθήσει το γεγονός ότι είναι σαν το “πληγωμένο λιοντάρι” που χρειάζεται μία θεραπεία.»

G: Το 1993 φύγατε και οι δύο από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό αντίστοιχα...
Π: «Εγώ πήγα στον Απόλλωνα Πάτρας κι έχασα το μεγαλείο του “ΖεΠα”...»
Ε: «Κι εγώ στο Παγκράτι...»

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε μία απολαυστική συνάντηση με δύο ωραίους φίλους, πάνω απ' όλα... Η συνέχεια δόθηκε σε παραπλήσιο εστιατόριο, όπου η μνήμη τους ανέσυρε όλα αυτά τα οποία δεν γράφονται... Άνετα γράφουν βιβλίο!