Μαραντόνα: Η Νάπολη τον ερωτεύθηκε παράφορα!

Ο Τσίρο Φεράρα έδειχνε αποπροσανατολισμένος. Ο ήχος στο «Olympiastadion» ήταν εκκωφαντικός. «Live is life…». Η μουσική γινόταν ολοένα και πιο έντονη, η ένταση ανέβαινε…

Ίσως να ήταν ο σκοπός να αποπροσανατολιστεί η Νάπολι. «NA NA NA NA NA», άκουγε κανείς από τα ηχεία. Ο Φεράρα κοιτάζοντας προς τον Ντιέγκο Μαραντόνα για να πάρει ώθηση δεν μπορούσε να πιστέψει το τι έβλεπε. «Live is life…». Και όμως ο συμπαίκτης του ήταν σαν να... χόρευε και να έκανε κόλπα με τη μπάλα φέρνοντάς την από τα πόδια του προς τα πάνω και κρατώντας την πάνω στους ώμους του και στο κεφάλι του μετά. «NA NA NA NA NA». Η μουσική δεν σταματούσε. «Ντιέγκο πως είσαι τόσο ήρεμος;», του φώναξε ο Φεράρα. «Εγώ δεν έκλεισα μάτι τη νύχτα σκεπτόμενος αυτό το παιχνίδι» έλεγε ο Ιταλός.

«Live is life…». Ιδιο κομμάτι, υψηλή ένταση. Υπό αυτούς τους ήχους όλα έδειχναν έτοιμα για τη διεξαγωγή του δεύτερου αγώνα για τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA το 1989. Η Νάπολι δεν είχε ποτέ ξανά φτάσει τόσο μακριά στην Ευρώπη. Δεν είχε σηκώσει ποτέ ευρωπαϊκό τρόπαιο και η Μπάγερν ήταν το εμπόδιό της για να φτάσει στον τελικό. Μία Μπάγερν που δεν είχε χάσει εντός έδρας στη Μπουντεσλίγκα για ένα διάστημα 18 μηνών.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έδειχνε άνετος. «Τσίρο θα περάσουμε καλά κι αυτό θα κοιτάξουμε να κάνουμε», είπε ο Αργεντίνος. «Να περάσουμε καλά; Να διασκεδάσουμε;», απάντησε ο Φεράρα. «Εγώ έχω φοβηθεί», έλεγε ο Ιταλός σέντερ μπακ.

Ο Ιταλός στόπερ ένιωθε στις πλάτες του το βάρος της πόλης. Γεννημένος και μεγαλωμένος εκεί δεν θα μπορούσε να νιώθει διαφορετικά. Ο Μαραντόνα από την άλλη συνέχιζε τα κόλπα και τα κοντρόλ με τη μπάλα. Ο Φεράρα έκανε τον σταυρό του να πάνε όλα καλά. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πως ο… Θεός ήταν εκεί, μέσα στο γήπεδο, συμπαίκτης του. Ο Ντιέγκο είχε δίκιο, ο Καρέκα έβαλε το πόδι του και οι Ναπολιτάνοι πέρασαν καλά!

Έναν χρόνο τώρα το video με την προθέρμανση του Ντιέγκο παίζει συνέχεια. Βλέπουμε έναν Ντιέγκο άνετο, ευτυχισμένο, να ζει τη στιγμή και να απολαμβάνει αυτό που έχει μπροστά του. Έτσι, αντιμετώπιζε ο Ντιέγκο το ποδόσφαιρο.

Ο Μαραντόνα εκείνη τη στιγμή δεν δείχνει τάσεις... φυγής από την ποδοσφαιρική πραγματικότητα που τον περιμένει. Είναι το αντίθετο. Είναι αυτός που αψηφά τα εμπόδια. Είναι το πόσο περήφανος είναι για τη στιγμή αυτή και για όσα τον περιμένουν στον αγωνιστικό χώρο.

Οι συμπαίκτες του Μαραντόνα εκείνο το βράδυ αισθάνθηκαν τρομοκρατημένοι από τη Μπάγερν και ένιωθαν πως πολλοί τους υποβάθμιζαν ως σύλλογο. Οι Γερμανοί τους πίεζαν να αρχίσουν νωρίς ζέσταμα, η ένταση της μουσικής ανέβαινε και όμως ο Ντιέγκο έστελνε το δικό του μήνυμα: «Στο γήπεδο δε φοβάμαι κανέναν, ούτε η Νάπολι φοβάται κάποιον».

Δεν έτρεμαν τα πόδια του, αντίθετα έκανε τα μαγικά του. Αυτή ήταν η δύναμη του Μαραντόνα. Αυτός ήταν ο Μαραντόνα. Έκανε τη Νάπολι να είναι δυνατή και έχει πιο δυναμική παρουσία από ποτέ στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Ήταν ο απόλυτος πρωταθλητής μέσα και έξω από το γήπεδο και φρόντισε να το μεταφέρει αυτό σε όλη την ομάδα.

Κάποτε ο Μαραντόνα είχε πει: «Όλοι λένε: αυτός ο παίκτης ήταν ο κορυφαίος στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Αυτός ήταν ο κορυφαίος στην ιστορία της Ρεάλ ή της Τσέλσι. Όμως εγώ είμαι περήφανος που είμαι ό,τι καλύτερο στην ιστορία της Νάπολι».

Ο άλλοτε προπονητής Οτάβιο Μπιάνκι έχοντας ακούσει αυτήν την κουβέντα είχε σχολιάσει ότι «το ποδόσφαιρο είναι η ίδια η ζωή. Είναι κάτι παραπάνω από μία θρησκεία. Είναι η 'εξιλέωση' μίας ολόκληρης πόλης μέσω των επιτυχιών της ομάδας της».

Σε καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους ο Μαραντόνα αναγέννησε τη Νάπολι. Η ομάδα δεν είχε πάρει ποτέ πρωτάθλημα πριν πάει εκεί ο Αργεντίνος. Η πόλη όμως πριν τον Μαραντόνα είχε άλλη αντιμετώπιση. Για τον Ντιέγκο η Νάπολη δεν ήταν μία ακόμα πόλη. Ήταν κάτι το ξεχωριστό. Η πόλη αυτή ήταν σαν να μίλησε στη ψυχή του. Στην καρδιά του. Ο Ντιεγκίτο δέθηκε με την πόλη και η Νάπολη έκανε το ίδιο μαζί του. «Θέλω να γίνω το πρότυπο για τα φτωχά παιδιά στη Νάπολη γιατί μου θυμίζουν εμένα όταν ήμουν στο Μπουένος Άϊρες», είχε πει. Οι πόλεις μπορεί να ήταν διαφορετικές όμως ο δρόμος θα είναι πάντα δρόμος και για τον Μαραντόνα ήταν αυτό που ήθελε.

Όταν ο Ντιέγκο πήγε στη Νάπολι το 1984 η πόλη μάζευε ακόμα τα... κομμάτια της. Προσπαθούσε να ανακάμψει από τον σεισμό που την είχε 'χτυπήσει' τέσσερα χρόνια πριν. Τα χρήματα που δόθηκαν από το κράτος δεν αξιοποιήθηκαν σωστά. Για την ακρίβεια παρότι δόθηκαν τρισεκατομμύρια λιρέτες για την ενίσχυση έγινε κακοδιαχείριση. Τα χρήματα έπεσαν σε λάθος χέρια. Ο Μαραντόνα έδωσε ελπίδα. Έδωσε στον κόσμο κάτι να πιστεύει. Η προσωπικότητά του ήταν ισχυρή και έντονη. Ήταν δημοφιλής, ήταν απέναντι στο σύστημα. Ένας επαναστάτης που δεν δίστασε να πει στον Πάπα να λιώσει τα χρυσά ταβάνια στο Βατικανό, να τα πουλήσει και να δώσει τα χρήματα στους ανθρώπους που υποφέρουν.

Τα μεγάλα δώρα από αγωνιστικής πλευράς ήταν οι τίτλοι του 1987 και του 1990. Ο Μαραντόνα χρειάστηκε τρία χρόνια για την εκπλήρωση του στόχου του με τον Ζίκο να έχει τότε εμφατική παρουσία στην Ουντινέζε. Η Νάπολι χρειάστηκε το τρίπτυχο Μa-Gi-Ca. Μαραντόνα, Μπρούνο Τζιορντάνο και Αντρέα Καρνεβάλε. Η Νάπολι έγραψε ιστορία από μία περιοχή που δεν είχε κερδίσει ποτέ άλλοτε πρωτάθλημα όπως το έκανε αυτή η ομάδα. Ήταν η επιτομή της επιτυχίας. Ο Μαραντόνα όμως είχε και τα προσωπικά του θέματα. Τον εθισμό στα ναρκωτικά, την απιστία αλλά κα τις σχέσεις με την Καμόρα.

Όταν ο Μαραντόνα άργησε και μετά δεν εμφανίστηκε σε προπόνηση της Νάπολι τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Βρέθηκε σε μία προσωπική... κόλαση. Ο ίδιος έλεγε πως τρία χρόνια στη Νάπολι κέρδισε πολλά πράγματα, όμως όλα έχουν το... κόστος τους. Έλεγε πως σε τρία χρόνια στη Νάπολη δε θυμόταν τους δρόμους. Όμως όλοι γνωρίζουν που έμενε: Στην οδό Σκιπιόνε Καπέτσε στο νούμερο 3. Η ζωή άρχισε να δυσκολεύει για τον ίδιο.

Για περισσότερα από 20 χρόνια δεν αναγνώριζε τον γιο που είχε προκύψει από τη σχέση του με τη Κλόντια Βιγιαφάνε. Ήταν το παιδί που είχε με την Κριστιάνα Σινάγκρα που είχε μιλήσει στη Corriere della Sera λέγοντας πως ο Μαραντόνα συχνά έκλαιγε για τον γιο που δεν μπορούσε να δει. Τον Μαραντόνα Τζούνιορ. Όταν στη Σινάγκρα ζητήθηκε να περιγράψει εν ολίγοις τον Μαραντόνα είπε πως είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά αλλά ευαίσθητη και εύθραυστη ψυχή. Ο Μαραντόνα όσο δυνατός ήταν στο γήπεδο και κυρίαρχος τόσο ευάλωτος ήταν εκτός. «Δείξε μου έναν ήρωα να σου δείξω μία τραγωδία», όπως είχε γράψει ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

Ο Μαραντόνα ήταν ένας θνητός, αλλά στη Νάπολη έγινε αθάνατος. Πέρασε στην ιστορία και οι πύλες του γηπέδου της ομάδα το θυμίζουν αυτό. Η μετονομασία του γηπέδου έγινε προς τιμήν του. Ήταν ένα δείγμα σεβασμού. Ο αρχηγός της Νάπολι Λορέντζο Ινσίνιε ξέρει το τι σημαίνει για τον σύλλογο ο Μαραντόνα. Η ομάδα όσο συχνά μπορεί θέλει να θυμίζει τη σύνδεσή της με τον Μαραντόνα. Όποιος αγαπάει δεν ξεχνάει. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τη Νάπολι και τον Ντιέγκο Μαραντόνα.

Ο Λούκα Μπιφούλκο είναι κοινωνιολόγος και δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών Επιστημών της Νάπολη. Έχει γράψει βιβλία, δοκίμια και άρθρα με τίτλους όπως «Η Ουσία και η Ρουτινοποίηση ενός Ήρωα: ο Μαραντόνα των δύο γενεών και των Ναπολιτάνων φαν», και «Μαραντόνα, Νάπολη, Ιταλία, Αργεντινή, Κοινωνικά και θέματα Ταυτότητας», μαζί με το «Το Ποδόσφαιρο ως εργαλείο Ενσωμάτωσης: η Υπόθεση της ενοποιημένης Αφρο-Νάπολης». Ο Λούκα γνωρίζει πραγματικά πολύ καλά τον τομέα του. Μιλώντας για τον Ντιέγκο το πρόσωπό του λάμπει: «Υπάρχει ένα μπαρ στο κέντρο της πόλης που είχε κατασκευάσει ένα χαρτονόμισμα με το πρόσωπο του Μαραντόνα.

Το πλήρωνες ως κουπόνι και μετά μπορούσες να το χρησιμοποιήσεις για να αγοράσεις όταν επιθυμούσες έναν καφέ στο μπαρ. Σιγά σιγά, αυτό το κουπόνι μετατράπηκε σε αληθινό χρήμα. Οι άνθρωποι ξεκίνησαν να το χρησιμοποιούν σαν κανονικό συνάλλαγμα για να πληρώσουν αγαθά, και το δέχονταν και ως αληθινό χρηματικό αντίτιμο. Σκέτη τρέλα! Ο τύπος που το έφτιαξε σταμάτησε βέβαια να το πουλάει, αφού το ψεύτικό συνάλλαγμα είναι παράνομο. Κάτι τέτοιο μπορούσε να συμβεί μόνο στη Νάπολη με τον Μαραντόνα».

Οι Ναπολιτάνοι είναι γεμάτοι περηφάνια, περηφάνια για τον τόπο τους. «Πιστεύουμε βαθιά πως η πόλη μας είναι διαφορετική» και συνεχίζει: «Προφανώς είναι γεμάτη προβλήματα, όμως για μας είναι το καλύτερο μέρος του κόσμου. Έχουμε τη θάλασσα, έχουμε ένα ηφαίστειο, έχουμε πίτσα, έχουμε τη μουσική και έχουμε το θέατρο. Πρόκειται για την ίδια περηφάνια που έχουμε για τον Μαραντόνα, ο οποίος αποτελεί ένα σύμβολο αναγνώρισης αυτής της περηφάνιας».

Αναπολεί την εποχή του Ντιέγκο στη Νάπολι λέγοντας πως «στη δεκαετία του '80, ξαφνικά είχαμε αυτή τη νικητήρια ομάδα με τον Μαραντόνα, εκείνος μας έθρεψε. Είμαστε η μόνη πόλη στην Ιταλία με μόνο μία επαγγελματική ομάδα. Οπότε, το δέσιμο μεταξύ της ομάδας και τη πόλης είναι δεδομένο, αυτόματο. Και υπάρχει και κάτι άλλο, γλωσσικό. Με άλλους μεγάλους συλλόγους στην Ιταλία, λες το όνομα της ομάδας και το όνομα της πόλης, και είναι διαφορετικό. Μπορείς να πεις το όνομα του ποδοσφαιρόφιλου και το όνομα του πολίτη και είναι διαφορετικό. Με τη Νάπολη, είναι το ίδιο. Στα Ιταλικά, είναι Νάπολη-Νάπολη, Ναπολιτάνος- Ναπολιτάνος. Υπάρχει μια αυτόματη σύνδεση μεταξύ πολίτη και συλλόγου στην κοινή γλώσσα. Στο Μιλάνο, ο πολίτης είναι Μιλανέζος αλλά η ποδοσφαιρόφιλος είναι Μιλανικός». Τι ήταν όμως ο Μαραντόνα;

«Ο Μαραντόνα είχε όλα τα χαρακτηριστικά που αντιπροσωπεύουν οι Ναπολιτάνοι μέσα τους. Ήταν αναρχικός, επαναστάτης. Δεν έχει την τάξη που έχουν στο Τορίνο, στη Γιουβέντους. Δεν είχε συνοχή, ήταν απρόβλεπτος, γεμάτος δηλαδή χαρακτηριστικά με τα οποία συνδέονται οι Ναπολιτάνοι».

Ο Ντιέγκο «ήταν επαναστάτης και ιδιοφυΐα. Στους Ναπολιτάνους αρέσει να κάνουν πράγματα ενάντια στους κανόνες, και ο Μαραντόνα έδειξε στον κόσμο ότι μπορείς να κερδίσεις με αυτά τα ναπολιτάνικα χαρακτηριστικά. Μας έδωσε μια κοινωνική λύτρωση ενάντια στον αλαζονικό Βορρά, ενάντια στον πλούσιο Βορρά. Μας έδωσε μια εκδίκηση. Έδωσε στους ανθρώπους έναν τρόπο να είναι περήφανοι για τα χαρακτηριστικά της ύπαρξής τους».

«Ας δω τη Νάπολη και ας πεθάνω» ήταν το μότο του για την πόλη. Ο Μαραντόνα το να βλέπει τη Νάπολη τον έκανε να νιώθει πιο ζωντανός από ποτέ. Όποιος δεν έχει πάει στην πόλη δεν ξέρει το τι χάνει και φυσικά όταν η Νάπολι πήρε το πρωτάθλημα Ιταλίας με τον Μαραντόνα όλα αυτά πέρασαν στην ιστορία. Οι νέες γενιές δεν θα δουν ποτέ τον Μαραντόνα να παίζει στη κορύφωσή του. Όμως ο Ντιέγκο δεν χάνεται. Ο Ντιέγκο είναι παντού. Αυτή είναι η Μαραντονάπολη όπου ζεις τη ζωή. Εκεί όπου όπως λέει το τραγούδι Live is Life!

Πηγές: Τhe Athletic, Times, Guardian, Mundialmag