Μπεναλουάν στο Gazzetta: «Ο Άρης είναι η Θεσσαλονίκη»

«Η ιστορία έγινε διάσημη όταν ένας φίλος μου το έβγαλε φωτογραφία, την ανήρτησε στο Instagram. Ολο αυτό δεν ξεκίνησε τώρα, αλλά πριν από έξι χρόνια όταν ήμουν στην Αγγλία. Εβγαινα στους δρόμους μόνος μου και βοηθούσα με τον τρόπο μου. Όταν ξεκίνησα να το κάνω εδώ στη Θεσσαλονίκη με έναν φίλο μου, με έβγαλε φωτογραφία και ύστερα είδα ενδιαφέρον από όλο τον κόσμο της πόλης. Μου έστελναν πάρα πολλά μηνύματα κι έτσι είπα ότι ‘’ναι, ίσως ο κόσμος ενδιαφέρεται να κάνουμε κάτι όλοι μαζί’’ κι έτσι προσπάθησα να τους φέρω κοντά σε αυτό το εγχείρημα κι άμα δουλέψει θα είναι για το καλό της Θεσσαλονίκης. Κι αν όχι, τότε θα συνέχιζα μόνος μου. Να σας πω την αλήθεια δεν περίμενα με τίποτα τέτοια ανταπόκριση κι αυτό διότι στην Αγγλία το έκανα μόνος μου αλλά δεν φαντάστηκα ότι θα γίνει κάτι τόσο μεγάλο. Όταν έβαλα τη φωτογραφία στα social media, ο κόσμος μου έστελνε να έρθει μαζί μου και να με βοηθήσει με ρούχα, φαγητά και φάρμακα. Στην αρχή ερχόντουσαν περίπου δέκα άτομα, αλλά μέρα με τη μέρα γινόμασταν όλο και πιο πολλοί. Εβλεπα ανθρώπους οι οποίοι ούτε εκείνοι ήταν ικανοποιημένοι με αυτή την κατάσταση και ήθελαν να βοηθήσουν.

Δεν μπορώ να πω ότι στην Αγγλία δεν υπήρχε ή όχι ενδιαφέρον από τον κόσμο. Εκεί δεν επικοινωνούσα με άλλους. Το έκανα μόνος μου. Μια φορά θυμάμαι είχα βάλει μια φωτογραφία μόνο. Αλλά για να είμαι ειλικρινής στην Ελλάδα ο κόσμος είναι πιο γενναιόδωρος. Ερχόταν σε μένα για να μου δώσει όλα τα απαραίτητα, όπως ρούχα, φαγητά και φάρμακα, μερικοί μαγείρευαν φαγητό στα σπίτια τους και τα έφερναν για να τα μοιράσουμε όλοι μαζί σε όλα τα σημεία της πόλης. Κι αυτό ήταν κάτι πολύ σπουδαίο, γιατί δεν ήμουν μόνο εγώ, άλλα όλοι μαζί. Ο καθένας έφερνε ό,τι είχε από το σπίτι του και αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Πλέον νιώθω ότι ο κόσμος απολαμβάνει το γεγονός ότι πηγαίνει σε όλη τη Θεσσαλονίκη και μοιράζει αγάπη σε ανθρώπους που πραγματικά την χρειάζονται. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο την αγάπη από το φαγητό. Πολλές φορές νιώθουν μοναξιά, οπότε καλό είναι να συζητάς μαζί τους, για το τι συνέβη στις ζωές τους, γιατί είναι εδώ, τι χρειάζεται.

Κι αυτό είναι σημαντικότερο γι’ αυτούς από το να προσφέρεις φαγητό, γιατί μερικές φορές μπορεί κάποιος να σου πει ότι δεν χρειάζεται εκείνη τη στιγμή φαγητό, αλλά χρειάζεται ρούχα, φάρμακα ή κάτι άλλο. Όταν αρχίσουν να σου μιλάνε πρέπει να αφιερώσεις έστω 5-10 λεπτά για να τους ακούσεις τι έχουν να σου πουν. Όταν δίνεις σημασία σε κάποιον πρέπει να του δείχνεις ότι είστε στο ίδιο επίπεδο. Ετσι καταλαβαίνει την αγάπη. Πηγαίνεις φαγητό εκεί που βρίσκονται, κάθεσαι μαζί τους, συζητάς μαζί τους και βλέπεις το πρόβλημα που ταλαιπωρεί τον καθένα. Είναι πολύ σημαντικό για εκείνους αυτό. Μερικοί άνθρωποι που δεν έχουν ένα σπίτι για να μείνουν ντρέπονται, διότι τους είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό. Όταν όμως έρχεσαι στο επίπεδό τους, τότε σε καταλαβαίνουν και όλα είναι διαφορετικά».

Θεωρείς ότι ο κόσμος πιστεύει ότι όλο αυτό το κάνεις για τα φώτα της δημοσιότητας;

Δεν δίνω σημασία σε αυτά. Εχω αγωνιστεί στην Ιταλία, στην Αγγλία, στο Champions League και είμαι πρωταθλητής με τα τρόπαια στο σπίτι μου, οπότε όχι δεν με ενδιαφέρουν τέτοιου είδος σχόλια. Είμαι ήδη διάσημος, έχω ότι ήθελα στη ζωή μου. Αυτό που προσπαθώ τώρα να κάνω είναι να προσφέρω αγάπη και να ωθήσω τον κόσμο σε αυτό που έχουμε ξεκινήσει. Οι άνθρωποι πολλές φορές μιλάνε, αλλά καλύτερα να βλέπουμε πράξεις, παρά λόγια.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Benalouane (@benalouaneyohan)

Το εγχείρημα που κάνεις τώρα έχει να κάνει με την παιδική σου ηλικία;

Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο ξεκίνησα το συγκεκριμένο εγχείρημα, γιατί όταν ήμουν παιδί, περίπου 5-6 ετών, η κατάσταση για εμένα και την οικογένεια μου δεν ήταν καθόλου καλή. Η πρώτη δουλειά του πατέρα μου ήταν μηχανικός κι έπρεπε να πηγαίνει εκεί Δευτέρα με Παρασκευή. Τα Σάββατα έκανε άλλη δουλειά για μια εταιρεία για να φέρει περισσότερα χρήματα στο σπίτι και τις Κυριακές έκανε πάλι άλλη δουλειά. Οι συνθήκες στο σπίτι μας ήταν δύσκολες. Ημασταν εγώ, ο πατέρας και η μητέρα μου. Οταν οι γονείς μου έφτασαν στη Γαλλία, ο πατέρας μου έμενε σε ένα σπίτι μαζί με οκτώ άτομα. Οπότε ήταν δύσκολη αρχή για εκείνος. Όταν όμως χωρίστηκαν η ζωή για τον πατέρα μου έγινε πιο εύκολη, βρήκε καλύτερη δουλειά κι έτσι τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν. Όταν έμενα με την οικογένεια μου τα πράγματα ήταν δύσκολα, έβλεπα τους δικούς μου να τρώνε μια φέτα ψωμί με λάδι. Αυτή ήταν η πραγματικότητα και δεν ντρέπομαι να την πω. Γιατί μερικές φορές ξεκινάς έτσι και ύστερα μεγαλώνεις και γίνεσαι πιο σκληρός μέσα από αυτό.

Πως ήταν η γειτονιά που μεγάλωσες;

Ηταν δύσκολη ζωή στη γειτονιά μου, όχι σε σημείο όπως στην Αμερική, αλλά ήταν.

Τι θα ήθελες να ξεχάσεις;

Δεν θα ήθελα να ξεχάσω τίποτα. Ό,τι έζησα με έκανε πιο δυνατό και άντρα. Αυτό που είμαι σήμερα το οφείλω στη μητέρα και τον πατέρα μου. Ειδικά στον πατέρα μου, γιατί δούλευε πολύ και όταν ήταν μικρός είχε την ευκαιρία να επιλέξει δύο καριέρες. Εκείνη του μποξέρ κι αυτή του ποδοσφαιριστή. Ο πατέρας του όμως, του είπε αυστηρά ‘’όχι, πρέπει να δουλέψεις για την οικογένεια σου’’ κι έτσι πήγε να δουλέψει. Είχε ταλέντο όμως, η Μαρσέιγ προσπάθησε να τον πάρει, αλλά ο παππούς μου δεν τον άφησε.

Οπότε ο πατέρας σου δίδαξε σε σένα ποδόσφαιρο;

Μου δίδαξε ποδόσφαιρο και τη ζωή. Είχε ένα όνειρο και μπορούσε να το κάνει πραγματικότητα. Επειτα δούλεψε πολύ γιατί ήξερε ότι είχα το ίδιο όνειρο που είχε κι εκείνος κι έτσι μου έδωσε την δυνατότητα να το πραγματοποιήσω. Για να είμαι εγώ εδώ σήμερα, είναι γιατί είχα έναν εργατικό πατέρα ο οποίος μου έδωσε αυτή την ευκαιρία και όποτε σκέφτομαι την καριέρα μου, τον ευχαριστώ για ό,τι μου έδωσε στη ζωή μου. Οφείλω να του δώσω ό,τι μου έδωσε στη ζωή και εγώ μετά πρέπει να το μεταδώσω έξω στον κόσμο, με την σειρά μου. Γι’ αυτό και ξεκίνησα αυτό το εγχείρημα με το να προσφέρω βοήθεια στους άστεγους ανθρώπους. Εκεί που μεγάλωσα αντιμετώπισα πολλές ζόρικες καταστάσεις. Φυσικά βέβαια είμαι εδώ γιατί κι εγώ δούλεψα πολύ στη ζωή μου, αλλά γιατί παράλληλα είχα και την ευκαιρία να το κάνω. Μερικές φορές ο κόσμος χρειάζεται αυτή την ευκαιρία. Χρειάζεται αυτό που λέμε το ‘’σπρώξιμο’’. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ. Να πείσω τους ανθρώπους να μην τα παρατάνε ποτέ. Οταν είσαι μόνος στο δρόμο τα παρατάς, γιατί δεν έχεις κάποιον γύρω σου. Οπότε το εγχείρημα έχει να κάνει και με το φαγητό αλλά περισσότερο με το να δώσεις μια ευκαιρία στον κόσμο».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Benalouane (@benalouaneyohan)

Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;

Το επόμενο μου βήμα είναι να κάνω όλη την Ελλάδα να αγκαλιάσει αυτή την προσπάθεια. Όχι μόνο την Θεσσαλονίκη. Όπως μέσω δημοπρασιών. Ηδη υπάρχει κινητοποίηση και στην Αθήνα. Θα ήθελα να μιλήσω με έναν Δήμο προκειμένου να βρούμε έναν χώρο για να αποθηκεύουμε πράγματα. Βέβαια, δεν μπορώ να το κάνω όλο αυτό μόνος μου, γι’ αυτό και λαμβάνω πολλά μηνύματα από τον κόσμο ο οποίος είναι πρόθυμος να προσφέρει, αλλά εγώ δεν μπορώ να πηγαίνω και να τα παίρνω. Οπότε δίνω ένα ραντεβού για παράδειγμα την Δευτέρα και μαζευόμαστε όλοι και συγκεντρώνουμε τα πράγματα για να τα μοιράσουμε. Χρειαζόμαστε οργάνωση, αλλά δεν είναι εύκολο για εμένα γιατί το πρωί έχω προπονήσεις με την ομάδα κι άλλες υποχρεώσεις. Οποτε όμως μπορώ πηγαίνω και μόνος μου

Δεν σκέφτεται όμως και ο υπόλοιπος κόσμος σαν εσένα…

Ναι και να σας πω γιατί. Διότι ο κόσμος πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο σημαίνει χρήμα. Σωστό. Αλλά τα πιο πλούσια πράγματα στο ποδόσφαιρο δεν είναι τα χρήματα, αλλά ότι είναι γύρω από αυτό. Πριν με ρωτήσατε για τη ζωή. Είμαι 17 χρόνια στο ποδόσφαιρο. Όταν ξεκίνησα φανταστείτε όλες τις πόρτες ανοιχτές γύρω μου. Αμα ανοίξεις όλες τις πόρτες και μπεις μέσα αποκτάς εμπειρίες. Ξεκινάς με μια άδεια βαλίτσα το πρωί και γυρνάς στο σπίτι με βαλίτσα γεμάτη εμπειρίες. Μετά από 17 χρόνια έχοντας γεμίσει τις βαλίτσες σου με γνωριμίες και εμπειρίες, δεν είσαι μόνο ένας ποδοσφαιριστής. Είσαι κάτι παραπάνω από αυτό. Οπότε μπορείς να δημιουργήσεις και να κάνεις οτιδήποτε, άμα είσαι έξυπνος. Πριν από πέντε χρόνια ξεκίνησα μία εταιρεία η οποία σχετίζεται με την τεχνολογία και τότε συνάντησα πολλούς ανθρώπους. Μία από τις δουλειές μου είναι μια εφαρμογή η οποία είναι σαν το WhatssApp, αλλά με άμεση μετάφραση. Φαντάσου να ανοίγεις μια εφαρμογή να στέλνεις ένα μήνυμα στα ελληνικά στον φίλο σου που είναι Γάλλος και εκείνος να το λαμβάνει απευθείας στα γαλλικά. Αυτή είναι η εφαρμογή μου. Μία άλλη είναι αυτή. Εχω ένα δαχτυλίδι στο χέρι μου και με αυτό μπορώ να κάνω τα πάντα. Να ξεκινήσω το αμάξι μου, να πληρώσω τα αεροπορικά μου εισιτήρια, να ταξιδέψω, να έχω μέσα σε αυτό το διαβατήριο μου και όλα αυτά ενώ είναι και αδιάβροχο και δεν χρειάζεται μπαταρία. Για παράδειγμα άμα θέλεις να ταξιδέψεις με το πλοίο κάπου, δεν χρειάζεται να πάρεις κλειδιά ή πορτοφόλι, όλα τα έχεις σε αυτό το δαχτυλίδι και τα κάνεις όλα. Αυτές είναι μερικές δουλειές από τις δουλειές μου, εκτός από το ποδόσφαιρο.

Περισσότερα χρήματα βγάζεις από τις εφαρμογές ή από το ποδόσφαιρο;

Κοιτάξτε αυτό είναι φρέσκο, αλλά θα δούμε (γέλια). Αλλα στην τεχνολογία μπορείς να βγάλεις αρκετά χρήματα.

Βρίσκεσαι στα 34 σου, έχεις ξεκινήσει ένα νέο εγχείρημα με την τεχνολογία. Υπάρχουν σκέψεις για απόσυρση από το ποδόσφαιρο;

Όχι σε καμία περίπτωση. Νιώθω πολύ καλά και θέλω να συνεχίσω έτσι. Αγαπάω το ποδόσφαιρο. Δουλεύω κάθε μέρα για να είμαι καλά και στόχος μου είναι να συνεχίσω την καριέρα μου για περίπου τέσσερα χρόνια ακόμα.

Ειχες κάποιο όνειρο το οποίο δεν κατάφερες να εκπληρώσεις; Για παράδειγμα ήσουν άτυχος με την Λέστερ, καθώς τότε η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα κι ήσουν δανεικός. Δημοσιεύματα μάλιστα στην Αγγλία έλεγαν ότι δεν πήρες το μετάλλιο.

Αυτό νομίζει ο κόσμος αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο κόσμος δεν γνωρίζει. Σημασία έχει ότι η ομάδα τότε κατέκτησε τον τίτλο και εγώ έχω στο δωμάτιό μου το μετάλλιο. Εχω δει όμως κι εγώ δημοσιεύματα που το έλεγαν αυτό. Για να είμαι ειλικρινής στην καριέρα μου, έζησα πολύ καλά χρόνια. Επαιξα στην Ιταλία μετά το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα και έπαιξα στην Αγγλία, στο Champions League, στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Νιώθω γεμάτος, αλλά θέλω να συνεχίζω να παίζω και να κερδίσω κάτι με τον Άρη.

Θεωρείς πως ο Άρης θα μπορούσε να γίνει σαν τη Λέστερ;

Για να κερδίζεις τίτλους, χρειάζεσαι χρόνο. Πρέπει να χτίσεις μια ομάδα βήμα-βήμα. Προφανώς ο Άρης έχει τη δυνατότητα. Είναι σε μια υπέροχη πόλη με τρομερούς οπαδούς. Οπότε ως ομάδα έχει όλες τις ικανότητες για να πετύχει. Ούτως ή άλλως σε κάθε ματς με μεγάλους αντιπάλους δείχνουμε ότι είμαστε ανταγωνιστικοί. Είναι νωρίς όμως να πω αν θα είναι η επόμενη Λέστερ, αλλά θα δούμε στο μέλλον.

Πόσο δύσκολο ήταν να φύγεις από τη Γαλλία σε μικρή ηλικία και να πας στην Ιταλία για να παίξεις ποδόσφαιρο;

Η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετά δύσκολο. Είμαι τύπος που του αρέσει να είναι δίπλα στην οικογένειά του, οπότε όταν αναγκάστηκα να αφήσω το σπίτι μου ήταν δύσκολο.

Ο πατέρας σου σε ώθησε να ακολουθήσεις το όνειρό σου;

Ο πατέρας μου ναι μού έδωσε αυτό το ‘’κλικ’’ που λέμε. Όταν ήμουν 13 άφησα το σπίτι μου για την Σεντ Ετιέν. Την πρώτη μου ομάδα στη Γαλλία. Οι πρώτοι τέσσερις μήνες ήταν καταστροφή. Ημουν χαμένος, δυστυχισμένος και το ποδόσφαιρό μου δεν ήταν καλό, εξαιτίας της ψυχολογικής μου κατάστασης. Όταν ήμουν τότε στην ομάδα θυμάμαι ότι δεν είχαμε κινητά. Η Σεντ Ετιέν ήταν σαν στρατός. Ηταν πολύ αυστηρά όλα τότε. Θυμάμαι μια μέρα χιόνιζε και βγήκα έξω για να βρω ένα τηλέφωνο για να πάρω τον πατέρα μου. Όταν τον κάλεσα άρχισα να κλαίω. Του είπα ‘’θέλω να γυρίσω σπίτι να είμαι κοντά σε εσάς και τους φίλους μου’’. Τότε ο πατέρας μου γύρισε και είπε ‘’πήρες μια απόφαση να πας εκεί και να παίξεις ποδόσφαιρο;’’. Του απαντάω ‘’ναι, μπαμπά έτσι είναι’’ και μου λέει ‘’ωραία, τότε συνέχισε’’ και μου το έκλεισε. Για περίπου 1-2 εβδομάδες δεν σταματούσα να κλαίω. Όταν πέρασε όμως ο καιρός άρχισα να προσαρμόζομαι και να ‘’πετάω’’. Ο πατέρας μου μου έδωσε ένα καλό μάθημα. Ημουν 13 αλλά έπρεπε να συμπεριφερθώ σαν άνδρας γιατί ήξερα ότι τα έλεγε για το καλό μου. Αν τα παρατούσα τότε ίσως ήταν όλα διαφορετικά σήμερα.

Η οικογένειά μου είναι πολύ εργατική. Η αδερφή του πατέρα μου εργαζόταν σε σούπερ μάρκετ και κάθε καλοκαίρι όταν ήμουν 11-12 ετών πήγαινα μαζί της. Φεύγαμε στις 5 το πρωί και γυρνούσαμε το απόγευμα. Για να φτάσουμε μέχρι εκεί έπρεπε να περπατήσουμε επτά ώρες και τα χρήματα ήταν ελάχιστα. Τότε δούλευα και μια μέρα γύρισα στον πατέρα μου και του είπα ‘’αυτά τα λεφτά είναι για σένα’’. Εκείνος μου είπε ότι είμαι τρελός και ότι πρέπει να κρατήσω γιατί δούλεψα για να τα βγάλω. Ετσι πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο και αγόρασα ένα βιβλίο για το ποδόσφαιρο. Γιατί το αγόρασα; Για να στείλω ένα γράμμα σε ομάδες. Συγκεκριμένα, σε 20 της Ligue 1 και σε 20 της Ligue 2. Αυτό που έγραφα ήταν ότι ‘’Είμαι ο Μπεναλουάν, παίζω κεντρικός αμυντικός, μπορώ να κάνω τόσα κοντρόλ με την μπάλα στα πόδια’’. Το έστειλα σε όλες τις ομάδες. Κανένας δεν το ήξερε. Μόνο η θεία μου. Καμία ομάδα όμως δεν απάντησε. Μόνο μία μου απάντησε, η Καέν, η οποία ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μου. Ετσι πήγα για δοκιμαστικά εκεί με το τρένο. Πήγα για μία μέρα για δοκιμαστικά και οι άνθρωποι της ομάδας έλεγαν ‘’τι κάνει αυτός ο μικρός εδώ;’’. Εγω έκανα τα δοκιμαστικά αλλά μετά δεν μου απάντησαν ποτέ αν τους άρεσα. Μετά έκανα κάτι δοκιμαστικά για δύο σχολικές ομάδες οι οποίες με δέχθηκαν. Ωστόσο, η μία ήταν κοντά στο σπίτι μου και η άλλη ήταν αρκετά μακριά. Ο πατέρας μου, τότε μου είπε ότι αν επιλέξω την ομάδα που είναι κοντά στο σπίτι μας, θα είναι εύκολο για εμένα γιατί θα έχω τους φίλους και την οικογένεια δίπλα μου. Αν όμως μου είχε πει διαλέξω την άλλη ομάδα που ήταν μακριά θα είναι δύσκολα αλλά θα ωριμάσεις. Τον ρώτησα που θα ήταν καλύτερα να πάω και μου είπε να πάω σε εκείνη που ήταν μακριά. Αρχισα πάλι να κλαίω αλλά τελικά πήγα. Εκατσα για μερικά χρόνια εκεί και μετά με πήραν στη Σεντ Ετιέν. Ο πατέρας μου τότε έμαθε και την ιστορία με το βιβλίο που είχα αγοράσει για να στείλω στις ομάδες.

Μετανιώνεις για κάτι στην καριέρα σου;

Δεν μετανιώνω για τίποτα. Λάθη έκανα, όπως κάθε άνθρωπος κάνει. Αλλά αν δεν κάνεις λάθη, δεν μαθαίνεις στη ζωή σου.

Αρα ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος σου…

Νομίζω το μεγαλύτερο μου λάθος ήταν ότι τραυματίστηκα για πρώτη φορά. Την πρώτη μου χρονιά στη Λέστερ, στην πλάτη μου. Ενιωθα ένα μικρό πρόβλημα τότε στην πλάτη μου, αλλά παράλληλα νόμιζα ότι ήμουν άτρωτος. Εκανα κάποιες ασκήσεις ενώ ήξερα ότι δεν είναι για μένα κι έσπασα την πλάτη μου. Επαθα μεγάλη ζημιά. Αν διαχειριζόμουν καλύτερα τις καταστάσεις γιατί ήξερα από πριν, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ελεγα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, ασκούσα πίεση στον εαυτό μου και πολλές φορές τον έβγαζα εκτός ορίων. Το πρόβλημα είναι τότε ότι είχα μείνει εκτός γηπέδων για περίπου τέσσερις μήνες και το σώμα μου άρχισε να γίνεται όλο και πιο αδύναμο. Ετσι άρχισα να δουλεύω σκληρά και σε κάποιο σημείο πίστευα ότι ήμουν ο σούπερμαν. Ηταν ένα μεγάλο λάθος όλο αυτό. Εγω ήξερα ότι αυτό θα προκαλέσει τον τραυματισμό μου αλλά πίεζα τον εαυτό μου για να αποδείξω σε όλους ότι μπορώ να τα καταφέρω. Αν διαχειριζόμουν τότε καλύτερα εκείνη την κατάσταση τότε το σώμα μου θα ήταν καλύτερα σήμερα.

Σας επηρέασε ο αποκλεισμός στο πρωτάθλημα;

Ηταν επώδυνος αποκλεισμός. Ξέρω ότι όλοι οι οπαδοί μας το ήθελαν πάρα πολύ. Ηθελαν να ταξιδέψουν στην Ευρώπη. Το να μπορείς να υποστηρίξεις την ομάδα σου σε παιχνίδια για την Ευρώπη είναι υπέροχο και διαφορετικό. Από την πλευρά σου όμως είσαι στεναχωρημένος για τον αποκλεισμό αλλά και για το γεγονός ότι και ο κόσμος της ομάδας σου είναι έτσι. Όπως είπα όμως κάθε παιχνίδι είναι μια εμπειρία και θα προσπαθήσουμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό την επόμενη φορά.

Πώς εκλάβατε την τιμωρία που επιβλήθηκε στην ομάδα στην αρχή της σεζόν με την αφαίρεση βαθμών;

Ηταν πολύ δύσκολο να ξεκινήσεις με μείον. Γιατί ξέρεις ότι ξεκινάς πίσω από όλους, αλλά πρέπει να το αποδεχθείς και να συνεχίσεις όπως έχουν τα πράγματα. Αν το έχεις συνέχεια στο μυαλό σου, δεν θα τα πας καλά. Ετσι, όλοι μας το βγάλαμε από το μυαλό μας και ξεκινήσαμε με τον καλύτερο τρόπο.

Ποιος είναι ο στόχος σας για τη φετινή σεζόν;

Φυσικά να τα πάμε καλύτερα απ’ ότι πέρυσι. Αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος. Πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι κάθε χρόνο και στο τέλος αυτής της σεζόν να πάρουμε το εισιτήριο για τα προκριματικά στην Ευρώπη.

Ας πάμε τώρα και σε προσωπικό επίπεδο. Ποιος είναι ο δυσκολότερος αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει έως τώρα στην καριέρα σου;

Μπορώ να σας πω δύο. Αρχικά, ενάντια στον Ζλάταν. Είναι πολύ δυνατός, ψηλός και του αρέσει να μαλώνει. Είναι σκληρός τύπος. Τον έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές. Όπως επίσης δύσκολος αντίπαλος ήταν και ο Κάρλος Τέβες. Το άλλο άκρο. Πιο κοντός αλλά είναι μαχητής. Δεν μου αρέσουν οι μικροί τύποι. Με εκνευρίζουν. Στην Ελλάδα μπορώ να πω ότι είναι ο Ελ Αραμπί. Δεν είναι ψηλός, αλλά ξέρει να κινείται στον αγωνιστικό χώρο, του αρέσει να παλεύει κι έχει καλή επαφή με την μπάλα.

Που πιστεύεις ότι θα τερματίσει φέτος ο Άρης;

Πέρυσι φτάσαμε πολύ κοντά στο να κατακτήσουμε την κορυφή. Φέτος, μετά από αυτή την τιμωρία τα πράγματα έγιναν λίγο πιο δύσκολα. Θα το παλέψουμε όμως και θα δούμε. Θέλω όμως να κατακτήσουμε το Κύπελλο Ελλάδας.

Ο κόσμος του Άρη είναι δίπλα σας στις καλές και στις άσχημες στιγμές. Πως εκλαμβάνει όλο αυτή την υποστήριξη ένας ποδοσφαιριστής;

Είναι καταπληκτικό όλο αυτό. Για παράδειγμα στο παιχνίδι μας με την Αστάνα, έμπαινες στον αγωνιστικό χώρο και χαμογελούσες, γιατί έβλεπες τον κόσμο να σε υποστηρίζει. Ενας λόγος που ήρθα στη Θεσσαλονίκη για τον Άρη, ήταν για τους οπαδούς του. Μου έλεγαν για τον Άρη και το πρώτο πράγμα που έψαξα στο ίντερνετ είναι να δω το γήπεδο και όταν το είδα φωτιές από τους πυρσούς από τους οπαδούς. Εκεί είπα ‘’ουάου’’, εδώ θέλω να αγωνιστώ. Οταν χρειάστηκε να δώσουμε παιχνίδια χωρίς τους οπαδούς, λόγω του κορονοϊού, ήταν πολύ δύσκολα.

Θα έχεις δει σίγουρα βίντεο με την ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι οπαδοί του Άρη στα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και όχι μόνο…

Ναι βέβαια και τα έχω δει. Αυτή η ατμόσφαιρα σε κάνει πιο επιθετικό μέσα στο ματς. Εγώ ξέρω ποιος είμαι και την ταυτότητά μου ως ποδοσφαιριστής. Όταν είδα εικόνες με την ατμόσφαιρα των οπαδών του Άρη, είπα αυτός είμαι εγώ, πρέπει να πάω εκεί. Όταν τους είδα για πρώτη φορά στο γήπεδο ήταν εκπληκτικό. Εμεινα άναυδος. Σε κάθε ματς περιμένουμε τον κόσμο να γεμίσει το γήπεδο. Ο κόσμος θέλει την ομάδα στην κορυφή κι αυτό είναι φυσιολογικό, γιατί βλέπουν τις δυνατότητες μας και γνωρίζουν ότι μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο μας. Όπως είπα και στην ομάδα, η Αστάνα δεν θα έπαιζε μπροστά σε 11 παίκτες, αλλά σε 40.000 παίκτες αν δεν είχαμε τους περιορισμούς. Όταν βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο ο αντίπαλος θα πρέπει να φοβάται κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Νομίζω ότι το πετύχαμε ως ένα βαθμό με την Αστάνα, γιατί φάνηκε ότι μπήκε φοβισμένη στο ματς. Ωστόσο, χάσαμε την πρόκριση γιατί δεν είχαμε και την τύχη με το μέρος μας, αλλά αυτό είναι το DNA της ομάδας αλλά και το δικό μου. Γι’ αυτό ταίριαξα με τον Άρη.

Με τι θα ήσουν ευτυχισμένος στον Άρη;

Σίγουρα με την κατάκτηση του Κυπέλλου κι ύστερα το επόμενο βήμα θα είναι μια καλή πορεία στην Ευρώπη. Φέτος, όμως θέλω το Κύπελλο και να το πανηγυρίσουμε μαζί με τον κόσμο μας. Γιατί εμείς είμαστε η Θεσσαλονίκη, αν καταλαβαίνετε. Προσωπικά μου αρέσουν τα ντέρμπι και οι αντιπαλότητες. Μου αρέσει όταν η πίεση είναι πολύ ψηλά και αισθάνεσαι στο γήπεδο ότι θα υπάρξει ‘’πόλεμος’’. Αυτό αγαπώ.

Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στον κόσμο του Άρη που θα σε διαβάσει;

Θα πετύχουμε κάτι σημαντικό όλοι μαζί. Το πιστεύω αυτό. Ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή για εμένα είναι δύσκολο, αλλά θα επιστρέψω δριμύτερος.

*Ευχαριστούμε πολύ το Le Cercle De Salonique για την άψογη φιλοξενία και για την ευγενική παραχώρηση του χώρου