Κώστας Γκελαούζος: «Το Παρίσι είναι… μονόδρομος»
Το να μεταπηδήσεις από το ποδόσφαιρο στον στίβο δεν είναι συνηθισμένο. Μάλλον συνήθως η διαδρομή είναι αντίθετη για έναν νέο αθλητή. Ο Κώστας Γκελαούζος όμως… πρωτοτύπησε έστω και… από πιέσεις πατέρα και προπονητή. Και δεν το μετάνοιωσε. Έχει μετατραπεί στον κορυφαίο Έλληνα αθλητή των αποστάσεων, που πριν δύο εβδομάδες περίπου, σημείωσε στην Κλασική Διαδρομή, την κορυφαία επίδοση που έχει κάνει ποτέ Έλληνας μαραθωνοδρόμος, κερδίζοντας το πανελλήνιο πρωτάθλημα, αλλά και τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Ο αθλητής του Παναθηναϊκού από την Άμφισσα, που έχει στο πλευρό του την adidas, μίλησε στο Gazzetta τόσο για την επιλογή του να τρέχει σε μαραθώνιο, όσο και για τους μελλοντικούς στόχους, αλλά και τις προκλήσεις που έχει η απαιτητική κλασική διαδρομή της Αθήνας. Ο Κώστας Γκελαούζος έκανε το αδύνατο, δυνατό (άλλωστε impossible is nothing) και μιλάει για το επιπλέον κίνητρο που βρήκε μέσα στην κούρσα για να πετύχει το ρεκόρ. Η adidas ετοιμάζει ντοκιμαντέρ για τον Ελληνα πρωταθλητή, στο οποίο μεταξύ άλλων θα φανούν όλα όσα συμβαίνουν πέρα και πριν την γραμμή του τερματισμού ενός Μαραθωνίου αλλά και το ποιος είναι ο Κώστας Γκελαούζος ως άνθρωπος (εκτός από αθλητής).
-Πώς προέκυψε στη ζωή σου ο μαραθώνιος;
Η αλήθεια είναι ότι ήρθε από µόνο του. Δηλαδή πάντα µου άρεσε να τρέχω µε τις ώρες… δεν το έβρισκα παράλογο, αντίθετα µε έκανε να νιώθω ωραία. Παρόλα αυτά δεν είχα σκεφτεί το κοµµάτι του µαραθωνίου µέχρι που το 2016 σκέφτηκα τους Ολυµπιακούς Αγώνες του Ρίο και είπα να δοκιµάσω. Την πρώτη φορά που έτρεξα απλά δεν µε φόβισε καθόλου, αντίθετα το βλέπω όλο αυτό σαν ένα ταξίδι.
-Αρχικά έτρεχες σε κούρσες αποστάσεων, αλλά άλλαξες μονοπάτι. Γιατί μαραθώνιο και όχι ένα άλλο αγώνισμα εντός σταδίου;
Νοµίζω µε κουράζει το γύρω γύρω του σταδίου. Ακόµα και τις προπονήσεις µου αποφεύγω να τις κάνω σε στάδιο, αν και χρειάζεται που και που αλλά προσπαθώ να τρέχω τις πιο πολλές φορές σε ωραία µέρη έξω. Εξάλλου είµαι από την επαρχία, έχω µάθει να τρέχω έξω.
-Πως από την Άμφισσα κατέληξες στην Αθήνα, να κάνεις πρωταθλητισμό σε αυτό το επίπεδο;
Τα παιδικά µου χρόνια στην Άµφισσα είχαν κάτι από πρωταθλητισµό, µπορεί όχι αυτό που κάνω τώρα και στο επίπεδο που κάνω αλλά από µικρός που ξεκίνησα να ασχολούµαι πιο συστηµατικά µε τον στίβο ήµουν σε καλό επίπεδο, κέρδιζα και πανελλήνια πρωταθλήµατα σε µικρότερες αποστάσεις. Φυσικά δεν ήµουν τόσο σοβαρός όπως είµαι πλέον αλλά το είχα στην καθηµερινότητα µου. Έπειτα στην επαρχία όπου µεγάλωσα δεν ευνοεί και πολύ να κάνεις προπόνηση σε πολύ υψηλό επίπεδο όποτε έπρεπε να φύγω και να ψάξω τις αθλητικές παροχές και εγκαταστάσεις στην Αθήνα. Όχι πως τώρα εδώ τις έχω, αντίθετα, θα προτιµούσα πλέον να γυρίσω στην Άµφισσα… τουλάχιστον εκεί έχω φοβερά µέρη να τρέχω.
-Αποφασίζοντας να κάνεις στίβο και να ρίξεις το βάρος σε αυτό βλέποντας πως έχεις προοπτικές, πως το αντιμετώπισε η οικογένειά σου;
Σε αυτό έχω σταθεί πολύ τυχερός! Η οικογένεια µου είναι ασταµάτητα δίπλα µου, από την πρώτη ηµέρα. Μάλιστα πολλές φορές στο παρελθόν µε πίεσαν για να µην τα παρατήσω… ειδικά στην εφηβεία. Πιστεύουν σε εµένα και αυτό είναι ένα από τα δυνατά µου κίνητρα για να µην αφήνω τίποτα στην τύχη.
Γκελαούζος: «Ημουν το παιδί που προτιμούσε να παίζει στις αλάνες»
-Πώς πρέπει να προσεγγίζει (και πως προσεγγίζεις εσύ) ψυχολογικά έναν τέτοιο αγώνα τόσο όσον αφορά την αντοχή και την τακτική, όσο και το ότι είσαι εντελώς μόνος σε όλη αυτή την απόσταση; Τι σκέφτεσαι κατά μήκος της διαδρομής;
Δεν πρέπει να φοβάσαι καταρχήν. Εάν έχεις κάνει µια καλή προετοιµασία δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Πρέπει να το δεις σαν ταξίδι, γιατί αυτό είναι!! Εγώ που τρέχω δυο ώρες και κάτι, κάπου τόσο κάνω και να πάω στην Άµφισσα µε το αυτοκίνητο... όποτε το βλέπω σαν µια µέρα που θα κάνω ένα ταξίδι! Προφανώς έχω κάνει πολύ καλή προετοιµασία για να µπορώ να είµαι καλά σε έναν αγώνα και να είµαι τόσο ήρεµος και αισιόδοξος. Αυτό που λέω πολλές φορές, η προπόνηση είναι πολύ πιο δύσκολη από τον αγώνα!! Τώρα για το τι σκέφτοµαι, θα σου πω την αλήθεια, ότι οι περισσότερες σκέψεις είναι για το εάν είσαι καλά και εάν πάνε όλα καλά σύµφωνα µε το πλάνο σου ειδικά για τα µισά ίσως και περισσότερα χιλιόµετρα του αγώνα.. από εκει και πέρα µετά ψάχνεις το κίνητρο για να κουβαλήσεις το κουρασµένο σώµα σου και να το µεταφέρεις µέχρι τον τερµατισµό. Κίνητρο µπορεί να είναι από τους γονείς σου µέχρι και οτιδήποτε µπορεί να σε κάνει χαρούµενο για αυτό που θα καταφέρεις εάν δεν τα παρατήσεις. Γιατί πίστεψε µε υπάρχουν πολλές σκέψεις για να τα παρατήσεις.
-Μικρός σκεφτόσουν να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο. Γιατί άλλαξες γνώμη και πόσο καλός θεωρείς πως ήσουν με την μπάλα;
Δεν άλλαξα εγώ γνώµη! Μου την άλλαξαν ο τότε προπονητής µου σε συνεργασία µε τον πατέρα µου! Η αλήθεια ειναι οτι τώρα που το σκέφτοµαι µετά από τόσα χρόνια τελικά ήµουν καλός στο ποδόσφαιρο αλλά όχι γιατί ήξερα πολύ καλή µπάλα.. αλλά γιατί είχα πολύ καλή φυσική κατάσταση και αντίληψη. Ήµουν το παιδί που προτιµούσε να παίζει στις αλάνες από τις 4 το µεσηµέρι µέχρι τις 10 το βράδυ και δεν κουραζόµουν. Δεν µε ένοιαζαν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Είχα πολύ ενέργεια συνέχεια και λάτρευα να κουράζοµαι από το παιχνίδι, είτε αυτό ήταν ποδόσφαιρο, είτε ήταν κρυφτό ή οτιδήποτε άλλο.
-Στον μαραθώνιο της Αθήνας έσπασες ένα ιστορικό ρεκόρ για Έλληνα δρομέα. Πόσο απαιτητικός είναι ο συγκεκριμένος αγώνας λόγω της ιδιαιτερότητας της διαδρομής του με τις απότομες ανηφόρες και κατηφόρες;
Ο αγώνας της Αθήνας είναι ο πιο δύσκολος της Ευρώπης αλλά είναι ανάµεσα και στους 2-3 πιο δύσκολους του κόσµου. Πάντα µιλάµε για φυσιολογικούς αγώνες µαραθωνίου. Χρειάζεται ιδιαίτερη προετοιµασία! Αλλά εάν έχεις ένα καλό πλάνο, έχεις «διαβάσει» σωστά την διαδροµή και είσαι προετοιµασµένος σωστά προπονητικά… τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο! Όλα είναι θέµα σωστής οργάνωσης!
-Με βάση την επίδοση που έκανες, αν έτρεχες σε μια φλατ διαδρομή, τι χρόνο περίμενες πως θα έβγαζες;
Το κλασικό που λέµε εµείς οι αθλητές είναι ότι η διαφορά από έναν φλατ αγώνα είναι 3-4 λεπτά σε σχέση µε την Αθήνα. Όποτε πιστεύω ότι είναι µια επίδοση από 2.12 έως 2.13. Σίγουρα όµως µπορώ και καλύτερα!
Γκελαούζος: «Στην Αθήνα δεν υπάρχουν ούτε πάρκα, ούτε δρόμοι»
-Μικρός σκεφτόσουν να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο. Γιατί άλλαξες γνώμη και πόσο καλός θεωρείς πως ήσουν με την μπάλα;
Δεν άλλαξα εγώ γνώµη! Μου την άλλαξαν ο τότε προπονητής µου σε συνεργασία µε τον πατέρα µου! Η αλήθεια ειναι οτι τώρα που το σκέφτοµαι µετά από τόσα χρόνια τελικά ήµουν καλός στο ποδόσφαιρο αλλά όχι γιατί ήξερα πολύ καλή µπάλα.. αλλά γιατί είχα πολύ καλή φυσική κατάσταση και αντίληψη. Ήµουν το παιδί που προτιµούσε να παίζει στις αλάνες από τις 4 το µεσηµέρι µέχρι τις 10 το βράδυ και δεν κουραζόµουν. Δεν µε ένοιαζαν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Είχα πολύ ενέργεια συνέχεια και λάτρευα να κουράζοµαι από το παιχνίδι, είτε αυτό ήταν ποδόσφαιρο, είτε ήταν κρυφτό ή οτιδήποτε άλλο.
-Η Ελλάδα δεν είχε μαραθωνοδρόμο στο Τόκιο για πρώτη φορά. Οι σκέψεις σου για την απουσία της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες
Θεωρώ ότι είναι άσχηµο σαν εικόνα να µην υπάρχει αντιπροσώπευση από κάποιον αθλητή σε ένα ελληνικό αγώνισµα, απο την µητέρα του µαραθωνίου δρόµου, αλλά δεν είµαι υπέρ και να πάει ένας αθλητής εάν δεν το αξίζει τόσο. Δηλαδή για εµένα δεν θα έπρεπε να πάει ένας µαραθωνοδρόµος που έχει µαραθώνιο 2 ώρες και 20 λεπτά, είναι άδικο απέναντι σε αυτούς που κάνουν πολύ καλύτερους χρόνους και δεν θα καταφέρουν να πάνε λόγω θέσεων. Ίσως µια λύση θα ήταν να υπάρχει ένα δύσκολο αλλά εφικτό κριτήριο για τους Έλληνες µαραθωνοδρόµους. Η άλλη λύση και η πιο ιδανική για εµένα θα ήταν η πολιτεία και η οµοσπονδία να στηρίξουν όσο χρειάζεται τους Έλληνες µαραθωνοδρόµους έτσι ώστε να µην χρειαστεί καµία διάκριση σε σχέση µε άλλους αθλητές, αντίθετα να τους βοηθήσουν να φτάσουν σε ένα αρκετά ανταγωνιστικό και υψηλό επίπεδο που θα µπορούν να κατακτήσουν το όριο που θέτει η ΕΟΕ.
-Του χρόνου μέσα σε ένα μήνα έχει Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ακούγεται εξωφρενικά δύσκολο για έναν μαραθωνοδρόμο να τρέξει και τους δύο αγώνες. Έχεις καταλήξει το τι θα κάνεις; Έχεις έναν προγραμματισμό για το 2022;
Πάντα είµαι της λογικής ότι κάτι πρέπει να χάσεις για να κερδίσεις κάτι άλλο. Σαν αθλητής δεν το θεωρώ αδύνατο να τρέξω και τους δυο αγώνες µε διαφορά 1 µήνα, αλλά σίγουρα δεν θα µπορώ να είµαι και στους δυο απόλυτα καλά. Όποτε θα στοχεύσω σε αυτόν που θεωρώ πιο σηµαντικό και θα αφήσω τον άλλο. Μην ξεχνάµε ότι µετά από 2 µήνες από αυτούς τους αγώνες θα είναι πάλι ο µαραθώνιος της Αθήνας…
Υπάρχει και το Παρίσι το 2024. Η απουσία από το Τόκιο λειτουργεί ως κίνητρο; Πως έχεις στο μυαλό σου την επόμενη τριετία μέχρι το Παρίσι;
Για το Ρίο στάθηκα άτυχος γιατί αν και έκανα ντεµπούτο στον µαραθώνιο έχασα το όριο για 2 λεπτά. Για το Τόκιο πάλι στάθηκα άτυχος γιατί παρόλο που σε σχέση µε το όριο του 2016 στο Ρίο έκανα 3 φορές καλύτερο χρόνο µέσα σε ένα χρόνο άλλαξαν το όριο και το έβαλαν 7.5 λεπτά κάτω!! Νοµίζω δεν γίνεται να σταθώ άλλο άτυχος… το Παρίσι είναι µονόδροµος!
-Τι λείπει από τους Έλληνες αθλητές του στίβου στις μεγάλες αποστάσεις για να φτάσουν σε σημείο να κοντράρουν έστω τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις;
Καταρχήν λείπουν οι παροχές, και σε θέµα οικονοµικό και σε θέµα βιοποριστικό και σε θέµα εγκαταστάσεων! Δεν γίνεται να αφιερώσεις την ζωή σου εάν δεν ξέρεις ότι όταν θα τελειώσει αυτός ο κύκλος θα µπορείς να ζήσεις και να βιοποριστεις. Επίσης δεν γίνεται να στηρίξεις ένα υψηλό επίπεδο εάν δεν είσαι οικονοµικά καλά, δηλαδή να έχεις να επενδύσεις στην καλύτερη διατροφή , στην καλύτερη αποκατάσταση αλλά και την καλύτερη προετοιµασία. Και οι εγκαταστάσεις είναι ένα µεγάλο θέµα αν και δεν είναι το µεγαλύτερο για έναν µαραθωνοδρόµο αφού πολλές φορές τρέχει έξω σε πάρκα και σε δρόµους… αλλά στην Αθήνα ούτε πάρκα έχουµε ούτε δρόµους!! Πέρα από αυτά όµως υπάρχει και ένα θέµα της κουλτούρας απέναντι στον αθλητισµό, γιατί δυστυχώς ο Έλληνας έφυγε µακριά από αυτά που πρεσβεύει ο κλασικός αθλητισµός. Πιστεύω όµως ότι αυτό αλλάζει.. ο Έλληνας ξυπνάει σιγά σιγά και βλέπει ξανά τι καλό µπορεί να κάνει, και µέσα από τον όµορφο αθλητισµό θα γεννηθεί και ο ακόµη πιο όµορφος και δυνατός πρωταθλητισµός. Θα βρεθούν κίνητρα!
