Red or Dead! O Θρύλος Τζέραρντ ξανά στο Άνφιλντ!

Πολλές φορές τον έβλεπες σκαρφαλωμένο σε έναν τοίχο, πιθανώς έξω από το σπίτι του. Μπροστά του στο Ironside Road είναι ένα μικρό τετράγωνο με άσφαλτο. Εκεί ξεκίνησε ο Στίβεν Τζέραρντ να παίζει ποδόσφαιρο, κάνοντας τάκλιν κατά μήκος του χαλικιού. Το μικρό γηπεδάκι ήταν ακριβώς έξω από την εξώπορτά του. Δεν υπήρχε ο φόβος των αυτοκινήτων, τα παιδιά έτρεχαν ανέμελα. Ο Τζέραρντ απολάμβανε να παίζει εναντίον μεγαλύτερων, από πιτσιρικάς στο Ironside Road. Αν κοιτάξει κάποιος προσεκτικά το πρόσωπό του θα παρατηρήσει μια ουλή από την ημέρα που ένα καρφί σημάδεψε το δέρμα του έπειτα από ένα τζαρτζάρισμα που τον έστειλε στην άκρη ενός φράχτη. Χρειάστηκαν ράμματα από τον παππού Τόνι για να επιστρέψει στις αλάνες.

Μεγάλωσε με μια σκοτεινή εικόνα της πόλης και κανείς δεν ξέρει παρά μόνο ο ίδιος αν το σκληρό περιβάλλον θα τον βοηθούσε να ξεφύγει ή θα βούλιαζε στο... βούρκο. Στη γειτονιά του, τα γωνιακά καταστήματα είχαν τσιμεντένια φράγματα για να εμποδίζουν τις επιδρομές. Οι έμποροι ναρκωτικών έλεγχαν πολυκατοικίες και τα αφύλακτα περιπολικά πυρπολούνταν. Ο Στίβι δεν ήταν καλός μαθητής, αλλά λάτρευε το ποδόσφαιρο, στα διαλλείματα έφτιαχνε συστήματα για το πως θα παίξουν οι ομάδες.

Ο Τζέραρντ ζούσε στο Knowsley και όλα τα παιδιά τα ένωνε η φτώχεια και η δίψα για μπάλα. Είναι ο δήμος με τα λιγότερα προνόμια από την Κυβέρνηση. Οσο περνούν τα χρόνια γίνεται πιο φτωχός, αλλά όταν όλοι ακούν το όνομα «Στίβι» το πρόσωπό τους φωτίζει, αντανακλά μια περηφάνια. Θρυλείται, πως το τρόπαιο του Champions League μεταφέρθηκε στην παμπ Rose and Crown στην Prescot Road, όπου ο πατέρας του Στίβεν κερνούσε τους πάντες για την επιτυχία του γιου του.
Κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων δοκιμών στο Ironside ήταν ανταγωνιστικός.

Όπου πήγαινε ο κατά τρία χρόνια μεγαλύτερος αδελφός του Πολ, πήγαινε κι εκείνος. Αυτό σήμανε πως το μικρό αδερφάκι της οικογένειας έμελλε να αγωνιστεί για μια ομάδα με το όνομα Tolgate. Όταν ο Στίβεν εμφανίστηκε σε ηλικία επτά ετών και ζήτησε να παίξει, ο μάνατζερ του είπε ότι ήταν πολύ μικρός. Ο Στίβεν ήταν πολύ ευαίσθητος και τα λόγια του προπονητή του τον πλήγωσαν. Τα δάκρυα κύλησαν. Θα κουβαλούσε αυτό το συναίσθημα μαζί του και στην επαγγελματική του καριέρα.

Σε αντίθεση με το Culshaw, του είπαν ότι δεν ήταν αρκετά καλός για να ενταχθεί στις ακαδημίες του Lilleshall. Ωστόσο θα τέλειωνε την καριέρα του ως αρχηγός της εθνικής Αγγλίας με 114 συμμετοχές. Ίσως είναι ένα χαρακτηριστικό της Λίβερπουλ να παλεύεις κόντρα σε αυτούς που σε αμφισβητούν περισσότερο. Για κάποιους η επιδίωξη του αδυνάτου μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Για τον Τζέραρντ ήταν εκείνη που τον έκανε θρύλο.

Η Λίβερπουλ δεν έκανε το λάθος με τις άλλες μικρές ομάδες και στα 8 του χρόνια κατάλαβε που ήταν το μέλλον του. Όταν ήταν 15 ετών, είχε το ίδιο ύψος με τον Μάικλ Όουεν, αλλά η ξαφνική ανάπτυξή του προκάλεσε προβλήματα στην πλάτη του, τον περιόρισε κι έπαιξε μόλις 20 παιχνίδια από 14 έως 16 ετών. Ηγετική προσωπικότητα, δυνατός στα τάκλιν, μπορεί να χτυπήσει την μπάλα πολύ δυνατά, σπουδαία αντίληψη, σκοράρει, πασάρει. Είχε όλο το πακέτο σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του.

Ο Τζέραρντ έκανε ντεμπούτο το 1998 όταν ο Τζέιμι Ρέντναπ τραυματίστηκε. Ο Ουγιέ είδε στο πρόσωπο του νεαρού τον παίκτη που θα φέρει την επανάσταση στο Ανφιλντ. Εκεί όμως που πείστηκαν οι οπαδοί της Λίβερπουλ σε όλο τον κόσμο ότι το αγόρι ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ήταν η ηρωική εμφάνιση στο πρώτο του ντέρμπι στο Μέρσεϊσαϊντ στην ένατη μόνο εμφάνιση του για τον σύλλογο. Εμφανίστηκε ως δεξί μπακ κι έσωσε δυο φορές πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία: Ένα Champions League, ένα UEFA Cup, 2 FA Cup, 3 League Cup, 1 Community Shield, 1 Ευρωπαϊκό Super Cup.

Ο Τζέραρντ αποτελεί μια θρυλική φιγούρα στην ιστορία της Λίβερπουλ. Το δέσιμό του με το σύλλογο απαιτεί να επιστρέψει σύντομα, αλλά από τη θέση του μάνατζερ. Εξάλλου, το συμβόλαιο του Γιούργκεν Κλοπ λήγει σε 2,5 χρόνια και η Λίβερπουλ οφείλει να βγει στην αγορά για τον αντικαταστάτη του. Η αλήθεια είναι όμως πως οι Αμερικανοί της FSG δεν κατάλαβαν ποτέ το φαινόμενο «Τζέραντ». Από την περίοδο μάλιστα που ο Άγγλος φορούσε ακόμα τα εξάταπα.

Όταν αγόρασαν τους Reds 2010 δεν θεωρούσαν πως ο Στίβι αποτελούσε κάτι ιδιαίτερο. Αντιθέτως, αντιπροσώπευε για αυτούς το «αγγλικό ποδόσφαιρο» που θεωρούσαν αντιαισθητικό στο μάτι. Όταν τελικά αποχώρησε για τους Λος Άντζελες Γκάλαξι πολλοί θεώρησαν πως βρήκε τρόπο διαφυγής από την πίσω πόρτα. Κι όταν επέστρεψε για να προπονήσει τις ακαδημίες ήταν πλέον εμφανές πως το μέλλον του άνηκε στους πάγκους.

Με το σήμα της Άστον Βίλα, ο Τζέραρντ επιστρέφει για πρώτη φορά στο «Ανφιλντ» ως πρώτος προπονητής, όμως αυτή τη φορά οι στόχοι του είναι διαφορετικοί. Θέλει να κάνει τη ζημιά στην αγαπημένη του Λίβερπουλ και να πάρει βαθμούς για τη δική του ομάδα. Και είναι δεδομένο πως δεν θα πράξει το αμάρτημα του Ζεράρ Ουγιέ, όταν εκείνος είχε επισκεφθεί το γήπεδο ως τεχνικός της Βίλα.

Ο Γάλλος άφησε τα συναισθήματά του να τον τυφλώσουν πριν από το ματς, αγγίζοντας την περίφημη πινακίδα «This is Anfield» πριν από έντεκα χρόνια. Το τελικό 3-0 για τη Λίβερπουλ και οι μετέπειτα δηλώσεις του περί... Κόκκινης αγάπης εξόργισαν τους φανς των Villagers και ο Τζέραρντ καλά θα κάνει να μάθει από τα λάθη του παρελθόντος, αποφεύγοντας την πιο καμουφλαρισμένη παγίδα...

Το απόγευμα του Σαββάτου περνώντας το τούνελ και στο πρώτο αντίκρισμα του Kop θα περάσουν στιγμές μοναδικές. Εκείνες με τις οποίες το Ανφιλντ ανατρίχιασε, εκείνες με τις οποίες δάκρυσε για την περιφορά μιας ευρωπαϊκής κούπας, εκείνες όπου σιχτίρισε.

Ο Τζέραρντ ήταν μόλις 20 ετών όταν βρέθηκε στον πρώτο του μεγάλο ευρωπαϊκό ραντεβού! Στον τελικό του UEFA η Λίβερπουλ βρήκε απέναντί της την Αλαβές και είναι αλήθεια πως οι Ισπανοί παίδεψαν αρκετά τους Reds. O Oυγιέ άλλαξε το σύστημα και ζήτησε από τον Τζέραρντ να γυρίσει στο δεξί άκρο της άμυνας στο τέλος του αγώνα. Ο Τζέραρντ είπε απλά 'ΟΚ' και έπαιξε τη θέση σαν να την ήξερε από πάντα. Αυτό ήταν το στίγμα του. Το στίγμα ενός φανταστικού και τρομερού παίκτη.
«Το παράξενο και ίσως λίγο αστείο ήταν πως ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω λέξη απ' όσα έλεγε στα άλλα παιδιά. Μία μέρα κάθισα δίπλα του στα αποδυτήρια. Μιλούσε με τον Ρόμπι Φάουλερ. Ο Γκάρι ΜακΆλιστερ γύρισε και με ρώτησε εάν καταλαβαίνω το τι λένε.

Όταν απάντησα αρνητικά μου είπε 'δεν πειράζει. Μην αγχώνεσαι. Ούτε εγώ τους καταλαβαίνω'! Ο Στίβεν ήταν ένα ήσυχο παιδί στα αποδυτήρια. Νομίζω πως είναι ακόμα. Δεν ήταν ποτέ... φωνακλάς ή γενικά να φωνάζει και να ζητάει πράγματα αλλά όταν έκανε κάτι όλοι καταλάβαιναν ότι ήταν σημαντικό.

Πάντα μου άρεσαν αυτοί οι παίκτες. Εκείνοι που δεν λένε πολλά αλλά μόνο αυτά που μετράνε. Η νοοτροπία που είχε στο γήπεδο, που έφερνε στο γήπεδο, ήταν τόσο σημαντική για τη Λίβερπουλ και αυτή ακριβώς η στάση του έφερε τον σεβασμό των άλλων ομάδων στο πρόσωπό του. Προσευχόμουν για εκείνον όταν βρέθηκε τόσο κοντά στο να πάρει την Premier, το μόνο τρόπαιο που δεν είχε κερδίσει. Αυτό που έγινε ήταν λυπηρό όμως παραμένει ένας από τους κορυφαίους παίκτες που έπαιξαν ποτέ στη Λίβερπουλ. Είναι τρομερός και ήταν πάντα απλός», τόνισε ο Μπάμπελ για τον Τζέραρντ.

Ο Μέλορ ήταν ο παίκτης που το 2004 είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στη νίκη - ανατροπή της Λίβερπουλ με τον Ολυμπιακό. Είχε περάσει ως αλλαγή στο ματς, σκόραρε δίνοντας το προβάδισμα στην ομάδα του και στο 86' του αγώνα έδωσε… ασίστ στον Στίβεν Τζέραρντ, που με άπιαστο σουτ εκτός περιοχής διαμόρφωσε το τελικό 3-1. «Μπήκαμε στο ματς γνωρίζοντας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και ξέραμε το πόσο σημαντικό ήταν. Ο Ριβάλντο έδωσε το προβάδισμα στον Ολυμπιακό. Ήμουν στον πάγκο και θυμάμαι να συζητάμε ότι θέλαμε τρία γκολ.

Ήμασταν όλοι απογοητευμένοι στο ημίχρονο, όμως θυμάμαι πως ο Στίβεν και ο Κάραγκερ μας έδωσαν ώθηση και μετέφεραν πίστη στις τάξεις της ομάδας. Η ομιλία του αρχηγού ήταν ηγετική. ‘’Πάμε. Πάμε να το κάνουμε. Μπορούμε’’. Στο νικητήριο γκολ θυμάμαι τη μπάλα να έρχεται σε μένα και είδα τον Στίβεν και τον Ρίισε έξω από την περιοχή. Σκέφτηκα πως εάν μπορώ να βρω τον χώρο και να πασάρω καλύτερα να τη δώσω στον Στίβεν για το σουτ παρά στον Τζον. Ο Στίβεν θα το έκανε πιο καλά το σουτ από τον Τζον. Παρόλα αυτά δεν περίμενα να βγει γκολ στη φάση.

Ήταν απίστευτο αυτό που έγινε. Απίστευτο αυτό που έκανε και το γκολ του έφτιαξε την καλύτερη ατμόσφαιρα που έχω ζήσει ως παίκτης. Αυτή η νίκη στο τέλος ήταν ένα μεγάλο δώρο. Μία μεγάλη ώθηση σε ένα σημείο - κλειδί της τότε αγωνιστικής περιόδου. Αυτή η νίκη μας έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση για το υπόλοιπο της σεζόν. Όταν παίζεις ποδόσφαιρο θες να παίρνεις τρόπαια όμως θέλεις και δυνατές μνήμες και αναμνήσεις και αυτή σίγουρα είναι μέσα σε αυτές» τονίζει ο Μέλορ.

Το έπος της Πόλης είχε τη σφραγίδα του. Ηταν αυτός που έδινε ώθηση και τα λόγια του χτυπούσαν στην καρδιά. Ετσι, έκανε κι εκείνο το απίθανο βράδυ. Το γκολ του ξύπνησε τους συμπαίκτες. Έδωσε αυτήν την αίσθηση πως η ομάδα μπορεί να επανέλθει. Να κάνει το come back και να νικήσει. Ήταν αυτό το momentum και η αντίδραση των οπαδών μας που έδωσε έξτρα ενέργεια.

Στον αγώνα με τη Μίλαν ξεκίνησε κεντρικός χαφ κι έπειτα έπαιξε ως 2ος επιθετικός. Με τους Λουίς Γκαρσία και τον Στίβεν να παίζουν ελεύθερα η Μίλαν δεν ήξερε τι να κάνει για να τους σταματήσει. Μετά στην παράταση ο Σερζίνιο μπήκε στον αγώνα και ο Στίβι ήταν σαν φουλ μπακ. Όταν σήκωσε την κούπα στον ουρανό της Πόλης δεν άντεξε, τα συναισθήματα ξεχείλισαν, σα να έφυγε ένας τόνος από πάνω του.

Υπήρξαν όμως στιγμές που πόνεσε όσο ποτέ στην καριέρα του. Ο θρύλος λέει πως η τύχη δε βοηθά πάντα τους γενναίους και ο Τζέραρντ ήταν μέρος της… κατάρας που ήθελε τους «Κόκκινους» χωρίς τίτλο. Ο Λουίς Σουάρες, είχε γράψει στην αυτοβιογραφία του «Εάν ήμουν στη θέση του Στίβι δεν ξέρω το πως θα το διαχειριζόμουν. Το πως θα συνέχιζα. Νομίζω συναισθηματικά θα ήταν πολύ, πολύ δύσκολο. Τις προηγούμενες εβδομάδες είχαν ειπωθεί πολλά για εκείνον και οι απαιτήσεις από εκείνον ήταν μεγάλες.

Η συζήτηση πάντα ήταν στο εάν μπορεί να καθοδηγήσει τη Λίβερπουλ, την ομάδα του, στον πρώτο της τίτλο μέσα σε ένα διάστημα 20 ετών και στην 25η επέτειο από το Χίλσμπορο πέθανε ο ξάδερφός του και έγινε αυτό. Ο αρχηγός, ο άλλοτε παίκτης των Ακαδημιών, ο άνθρωπος του συλλόγου και το γέννημα - θρέμμα της ομάδας έκανε αυτό το καθοριστικό λάθος. Είχε αυτή την ατυχία. Δεν κατάφερε να πάρει τίτλο. Ο Στίβι είχε αρχίσει να το πιστεύει. Όλοι μας το πιστεύαμε. Και ήταν αυτό το γλίστρημα με την Τσέλσι. Είμαι σίγουρος πως εάν η Τσέλσι δεν είχε σκοράρει έτσι, δεν θα είχε σκοράρει ποτέ. Και όταν μένεις πίσω στο σκορ μετά τα πράγματα γίνονται από δύσκολα έως μη εφικτά».

Πηγές: Guardian, Athletic, Independent