Μήτρου – Λονγκ στο Gazzetta: «Ποτέ μη λες ποτέ για Ελλάδα»

Τα όνειρα είναι το πιο δυνατό καύσιμο και ο Ναζ Μήτρου-Λονγκ έμαθε από πολύ μικρός να ονειρεύεται και παράλληλα, να αγαπάει το μπλε χρώμα όπως παραδέχεται μιλώντας στο Gazzetta ο 28χρονος γκαρντ που φέτος μετράει τις δυνάμεις του στη Serie A με τη φανέλα της Μπρέσια. Η περίπτωσή του ήλθε αρχικώς στο προσκήνιο το 2018 ως στόχος για τον Ολυμπιακό του Ντέιβιντ Μπλατ. Ακολούθησε το πέρασμά του από τους Τζαζ, τους Πέισερς και τη G League πριν μετακομίσει στον ιταλικό βορρά, περιμένοντας να πάρει στα χέρια του το ελληνικό διαβατήριο. Στο μεσοδιάστημα, φέρει το επώνυμο της μητέρας του, Γεωργίας στο πίσω μέρος της φανέλας του, τιμώντας τις ελληνικές ρίζες του και δίχως να αποκλείει την προοπτική να βρεθεί μελλοντικά στα μέρη μας.

Αρχικώς, πως πήρες την απόφαση να αγωνίζεσαι με το επώνυμο της μητέρας σου στη φανέλα; Γενικώς, να κυκλοφορείς ως Μήτρου – Λονγκ.
«Νομίζω ότι το έκανα για πρώτη φορά στην τελευταία χρονιά στο Αϊόβα Στέιτ (σ.σ. 2016-17). Δεν ήταν κάτι… παράνομο. Αυτό, ακριβώς είναι το πλήρες όνομά μου, απλώς αποφάσισα να βάλω και το "Μήτρου" στη φανέλα για να εκπροσωπώ την πλευρά της μητέρας μου και να την κουβαλώ για πάντα μαζί μου. Σκέφτηκα πως είναι σωστό να παίζω με το πλήρες όνομα, κάτι που δεν είχα κάνει ξανά στο παρελθόν. Έτσι έπρεπε να γίνει. Ήταν απαραίτητο».

Και πως το υποδέχτηκε η μητέρα σου;
«Ένιωσε τεράστια χαρά! Ήταν πολύ χαρούμενη και με ευχαριστούσε γι’ αυτό. Της εξήγησα πως δεν υπάρχει λόγος να με ευχαριστεί. Ήταν απλώς αυτό που ήθελα να κάνω πραγματικά. Προσπαθώ να την κάνω περήφανη και να εκπροσωπώ το επώνυμό της με τον σωστό τρόπο».

Με ποιες αρχές μεγάλωσες;
«Είμαι πολύ τυχερός γιατί μεγάλωσα ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες και πεποιθήσεις. Αυτό που είμαι σήμερα το οφείλω σε μεγάλο βαθμό στον περίγυρό μου. Έμαθα να αντιμετωπίζω τους πάντες με τον ίδιο τρόπο».

Παρεμπιπτόντως, η μητέρα σου γεννήθηκε στη Σπάρτη και έφυγε για τον Καναδά σε μικρή ηλικία μαζί με την οικογένειά της. Πότε άρχισες να μαθαίνεις για τον τόπο της;
«Έχει πλάκα γιατί οι "300" είναι μια από τις αγαπημένες ταινίες μου, στο Top-10 όσων έχω δει στη ζωή μου και μόλις πριν από τρεις εβδομάδες είδα και τη συνέχεια, το Rise of an Empire. Αυτή η ταινία, λοιπόν μου αρέσει γιατί δείχνει την καρδιά και τη ψυχή κάποιων ανθρώπων που ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν ως το τέλος για αυτά που αγαπούν. Ξέρω πως οι Έλληνες είναι περήφανοι για την καταγωγή τους και το σέβομαι πολύ».

Τι όνειρα έκανες ως πιτσιρικάς;
«Πάντα έκανα όνειρα. Ονειρευόμουν, λοιπόν να παίξω κάποια στιγμή στο top επίπεδο. Κυρίως όμως να γίνω ο καλύτερος αθλητής που μπορώ. Παρακολουθούσα τους αγώνες, έκλεινα τα μάτια μου και με έβλεπα να παίζω μπάσκετ. Αυτή η εικόνα σφηνώθηκε στο μυαλό μου».

Ποιον παίκτη είχες αφίσα στο δωμάτιό σου;
«Μεγάλωσα με τον Κόμπι Μπράιαντ. Ο Κόμπι ήταν η επιτομή της σκληρής δουλειάς, ένας τύπος που έδινε τη ψυχή του σε ό,τι έκανε, που ήταν αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να πετύχει και να γίνει ο καλύτερος. Ο Μπράιαντ ήταν ο θεός της εποχής μου».

«Ξεχώρισα από την πρώτη στιγμή τον Σπανούλη»

Στο μεταξύ, γνώριζες Έλληνες παίκτες ή μπήκες στη διαδικασία να ψάξεις το θέμα μόνος σου;
«Προσπάθησα να μάθω μόνος και εκείνος που ξεχώρισα εξ αρχής ήταν ο Βασίλης Σπανούλης. Με την σταυρωτή ντρίμπλα, την ταχύτητα που μπορούσε να αλλάξει κατεύθυνση με διαδοχικές ντρίμπλες σε κλειστό χώρο ή όταν ξεκινούσε μακριά από την μπάλα, ανέβαινε και έπαιρνε την μπάλα από τον ψηλό και είτε σούταρε, είτε έπαιζε το pick-n-roll… Προφανώς, υπάρχουν σπουδαίοι Έλληνες παίκτες. Προσπάθησα να μάθω το παιχνίδι, επειδή ακριβώς το μπάσκετ που παίζεται εδώ από τις μικρές ηλικίες είναι διαφορετικό από αυτό στη βόρεια Αμερική. Έκανα, λοιπόν τα μαθήματά μου για να μάθω το ελληνικό μπάσκετ».

Ήσουν καλός μαθητής σε αυτό το κομμάτι;
«Ναι, νομίζω πως τα πήγα καλά. Εξάλλου, συνεχίζω να μαθαίνω. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είσαι σφουγγάρι, να μαθαίνεις από τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου αλλά και από εκείνους που προηγήθηκαν. Για παράδειγμα, ο Νικ Καλάθης και ο τρόπος που παίζει το παιχνίδι... Είναι τόσο ξεχωριστός. Θα μπορούσα να μείνω ξύπνιος όλο το βράδυ για να βλέπω τον Καλάθη και να μαθαίνω πράγματα για το παιχνίδι του! Είναι ένας θρύλος».

Πως κρίνεις την τριετία σου στο ΝΒΑ; Μια τριετία που μοίρασες ανάμεσα στους Τζαζ, τους Πέισερς και τη G League.
«Αν μπορούσα να γύριζα τον χρόνο πίσω και να ζούσα τα πάντα από την αρχή, δεν θα άλλαζα τίποτα. Επειδή, ακριβώς νιώθω ευλογημένος και τυχερός που έπαιξα σε οργανισμούς που με βοήθησαν να προοδεύσω, που μου έδειξαν τον τρόπο και τη σημασία να βάλω τη ρουτίνα στο παιχνίδι μου. Έμαθα πολλά από τους συμπαίκτες μου, είτε στη G League, είτε στο ΝΒΑ. Πολλούς από αυτούς τους νιώθω φίλους μου, έχουμε κρατήσει επαφή και σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Ήταν μια τρομερή διδακτική διαδικασία, μια κατάσταση που με γέμισε αυτοπεποίθηση και με βοήθησε να καταλάβω το παιχνίδι. Δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό».

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρες αυτά τα τρία χρόνια;
«Σου μίλησα πριν για τη ρουτίνα. Ειλικρινά… Χωρίς να έχεις τη ρουτίνα σου, είσαι χαμένος! Το όνομα που μου έρχεται αμέσως στο μυαλό όταν μιλάω για αυτή την κατάσταση είναι ο Κάιλ Κόρβερ (σ.σ. συμπαίκτες στους Γιούτα Τζαζ το 2018-19). Ένας από τους καλύτερους σουτέρ που πέρασαν ποτέ από το παιχνίδι που είχε πάντα την ίδια ρουτίνα στο σουτ και δούλευε με τον ίδιο τρόπο πριν από κάθε ματς. Τον έβλεπα να το κάνει ξανά και ξανά και ξανά! Τον θυμάμαι να ακολουθεί τις ίδιες συνήθειες στον τρόπο που προετοιμαζόταν και σούταρε την μπάλα. Ανέπτυξε και τελειοποίησε την ίδια ρουτίνα».

Στο ΝΒΑ αγωνίστηκες μόνο σε 20 αγώνες ωστόσο συνέχισες να παλεύεις για να καθιερωθείς μέχρι που τελικά ήλθες στην Ευρώπη. Νιώθεις ότι άφησες κάτι στη μέση;
«Το περασμένο καλοκαίρι αποφάσισα να έλθω στην Ιταλία. Δεν είναι ότι τα παράτησα ή ότι απέτυχα στο ΝΒΑ και η ζωή συνεχίζεται… Το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Πολλοί πρώην NBAers βρίσκονται εδώ από επιλογή τους. Το ΝΒΑ δεν είχε γίνει εμμονή για μένα. Προσπάθησα να μπω στη λίγκα και τα κατάφερα. Από τη στιγμή που ένιωσα πως ήταν η στιγμή να φύγω, το έκανα. Συνεχίζω να μαθαίνω και να κάνω ό,τι χρειάζεται για να γίνω ο καλύτερος πόιντ γκαρντ που μπορώ. Δεν έχω εμμονές. Η μόνη εμμονή που έχω είναι το ίδιο το μπάσκετ».

Πως ήταν σαν συμπαίκτης ο Ντόνοβαν Μίτσελ;
«Είναι ένας σπουδαίος τύπος! Ένα πολύ χαμογελαστό παιδί που περάσαμε μαζί δυο πολύ ωραία χρόνια στη Γιούτα. Ξέρεις, o Μίτσελ δεν είναι ο τυπικός σούπερ σταρ. Αν τον ακολουθείς στα social media, θα διαπιστώσεις πως είναι ένας άνθρωπος που κάνει πολλά για την κοινότητα και είναι πολύ διαδραστικός με τους φανς. Με στήριξε και είχαμε αμοιβαίο σεβασμό. Τον θεωρώ πολύ καλό φίλο».

Πόσο δύσκολο, λοιπόν ήταν να έλθεις στην Ιταλία για την Μπρέσια στα 28 σου;
«Δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω πως θα ερχόμουν στην Ευρώπη έναν χρόνο νωρίτερα, αν δεν υπήρχε κορονοϊός. Προηγουμένως έψαξα το ιδανικό μέρος που θα μου επέτρεπε να είμαι αυτός που είμαι, που θα με βοηθούσε να βελτιωθώ ως παίκτης. Μίλησα, λοιπόν με τους ανθρώπους της Μπρέσια. Ο κόουτς μου εξήγησε πως θα μου έδινε όλα εκείνα τα εργαλεία για να γίνω καλύτερος. Από εκείνη τη στιγμή, ήταν πολύ εύκολο για μένα να έλθω στην Ευρώπη».

Η περίπτωση σου ήλθε στο προσκήνιο για τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2018, ως επιλογή του Ντέιβιντ Μπλατ. Πόσο κοντά ήσουν σε εκείνη τη μεταγραφή;
«Είχα κάποιες συζητήσεις μαζί του. Ήμουν στα πρόθυρα του να έλθω στην Ευρώπη, εξετάζοντας την επιλογή να παίξω στον Ολυμπιακό έπειτα από εκείνες τις κουβέντες με τον κόουτς, όταν γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον και μου εξήγησε τον τρόπο που βλέπει το παιχνίδι μου και την προοπτική να παίξω για εκείνον. Τελικά αποφάσισα να μείνω στην Αμερική όμως ήταν σπουδαίο ότι μίλησα μαζί του. Ο Ντέιβιντ Μπλατ είναι ένα τεράστιο μπασκετικό μυαλό, ένας πραγματικός γνώστης που σου εμπνέει τον σεβασμό για το background και την ιστορία του. Μια σπουδαία ιστορία του αουτσάιντερ που κατάφερε να φτάσει ψηλά και να γίνει ξεχωριστός. Δεν τον συνάντησα από κοντά όμως τον σέβομαι πολύ».

Πόσο άλλαξες σαν παίκτης τα τελευταία χρόνια;
«Είναι αστείο… Αν το σκεφτείς, είναι αστείο να κοιτάζεις πίσω στα χρόνια που νόμιζες ότι ήξερες τα πάντα. Ήμουν 25 χρονών, ήμουν ακόμα… παιδί όμως πίστευα πως δεν υπήρχε κάτι που να μην γνωρίζω! Από τότε, έχω ζήσει πολλά πράγματα. Πλέον βλέπω το παιχνίδι εντελώς διαφορετικά, το προσεγγίζω με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με πριν από τρία χρόνια, όταν δηλαδή μπήκα στο ΝΒΑ. Νομίζω πως έχω πάρει τα βήματα προς την σωστή κατεύθυνση και είμαι ευγνώμων για αυτό».

Οι συζητήσεις με τον Μπλατ και ο Ολυμπιακός

Το ελληνικό διαβατήριο, η Εθνική και οι «αιώνιοι»

Τι γίνεται τελικά με το θέμα του ελληνικού διαβατηρίου; Πότε πιστεύεις ότι θα το έχεις στα χέρια σου;
«Το τελευταίο διάστημα έχουμε πολύ καλά νέα! Πραγματικά καλά νέα όσον αφορά τα τελευταία βήματα που πρέπει να γίνουν για να ολοκληρωθεί θετικά η ιστορία. Η μητέρα μου βρέθηκε στην Ελλάδα τις προηγούμενες ημέρες για αυτόν τον λόγο. Έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε για να διευθετηθεί το ζήτημα. Πιστεύω πως πλέον η υπόθεση βρίσκεται στα σωστά χέρια. Ίσως να έχουμε εξελίξεις σύντομα».

Γιατί κόλλησε η διαδικασία;
«Δεν είναι καθόλου εύκολο. Επειδή πρέπει να μπουν πολλά πράγματα στη σωστή σειρά ενώ η κατάσταση έγινε περίπλοκη τους τελευταίους μήνες με τον κορονοϊό. Ελπίζω πως θα βρεθεί λύση πραγματικά σύντομα».

Εφόσον, λοιπόν ολοκληρωθεί θετικά το ζήτημα, πως θα σου φαινόταν η προοπτική να φορέσεις τη φανέλα της Εθνική;
«Όπως σου εξήγησα και πριν, θέλω να παίζω στο πιο υψηλό επίπεδο, να βοηθάω με όποιον τρόπο μπορώ την ομάδα μου και να συνεχίσω να βελτιώνομαι. Αν αυτό σημαίνει ότι θα μπορέσω κάποια στιγμή να παίξω στην Εθνική Ελλάδας μαζί με τους σπουδαίους Έλληνες παίκτες, θα ήταν κάτι πραγματικά όμορφο! Εξάλλου, μεγάλωσα μαθαίνοντας να αγαπώ το μπλε χρώμα»!

Τι εικόνες σου μετέφερε ο αδελφός σου, Ελάιτζα για την Ελλάδα, τον ΠΑΟΚ και το ελληνικό πρωτάθλημα;
«Ο αδελφός μου μίλησε με πραγματικά καλά λόγια για την Ελλάδα και ειδικά για τη Θεσσαλονίκη! Αγάπησε τους ανθρώπους εκεί ενώ ο οργανισμός του ΠΑΟΚ του φέρθηκε πραγματικά καλά και ο Ελάιτζα το εκτίμησε. Είχε την ευκαιρία να παίξει μπάσκετ στον τόπο της μητέρας μας και αγάπησε αυτό το μέρος».

Το όνομά σου έχει ακουστεί κατά καιρούς σαν στόχος για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Τι σημαίνει αυτό για σένα;
«Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι δυο τεράστιοι οργανισμοί. Το γεγονός, λοιπόν ότι το όνομά μου μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία σημαίνει ότι κάνω κάτι καλά. Είμαι ευγνώμων και εκτιμώ τους ανθρώπους που με αναγνωρίζουν, που βλέπουν κάτι σε εμένα. Σε κάθε περίπτωση, προσπαθώ να μείνω συγκεντρωμένος στο παιχνίδι μου όμως είναι πολύ όμορφο να ακούγεται το όνομά σου για αυτές τις ομάδες».

Ο αδελφός σου έκανε την αρχή. Θα ερχόσουν να παίξεις μπάσκετ στην Ελλάδα;
«Ποτέ δεν ξέρεις! Ποτέ μη λες ποτέ! Αν ρωτούσες τον 18χρονο Ναζ αν έβλεπε τον εαυτό του να παίζει μπάσκετ στην Ιταλία έπειτα από 10 χρόνια, νομίζω πως δεν θα έπαιρνες απάντηση. Πλέον είμαι εδώ, δουλεύω κάθε μέρα, νιώθω πολύ άνετα στην Μπρέσια και είμαι έτοιμος για ό,τι προκύψει στην πορεία».

Τι ζητάς σε αυτή τη φάση της καριέρας σου;
«Θέλω να απολαμβάνω το μπάσκετ, όμως δεν ήλθα στην Ιταλία απλώς για να περνάω καλά την ώρα μου. Έχω κάποιους ανθρώπους γύρω μου που με τραβάνε μπροστά, που με πιέζουν να δουλεύω με τη βελόνα στο κόκκινο. Ένας από αυτούς είναι ο Ντέιβιντ Μος. Είναι 38 χρονών και δουλεύει πιο σκληρά και πιο παθιασμένα σε σχέση με τους περισσότερους γύρω του! Είμαι 28 χρονών και αν βλέπω κάποιον μεγαλύτερο από εμένα να δουλεύει έτσι, σημαίνει πως πρέπει να προσπαθώ παραπάνω. Ξέρω πως τίποτα δεν θα μου χαριστεί…».