Ο Ίκερ Μουνιαΐν παλεύει πάντα για τα όνειρα του
Ο τίτλος της βιογραφίας του χαρακτηρίζει απόλυτα την διαδρομή του Ίκερ Μουνιαΐν Γκόνι: «Μια μπάλα, ένα έμβλημα και μια ζωή». Η μπάλα είναι αχώριστη σύντροφός του από τότε που έπαιζε για ατελείωτες ώρες με τους φίλους του στην πλατεία της γειτονιάς του στην Παμπλόνα.
Το έμβλημα που κοσμεί την φανέλα του, αυτό της Αθλέτικ Μπιλμπάο, τον ακολουθεί από τα δώδεκα του χρόνια, όταν αποχωρίστηκε την γενέτειρα και την οικογένειά του για να κυνηγήσει το όνειρό του. Η σχέση κρατάει αισίως 17 και, εκτός απροόπτου, θα κρατήσει μέχρι το τέλος της καριέρας του βραχύσωμου (1.70), πλην θαυματουργού αρχηγού των Λιονταριών.
Το βράδυ της Πέμπτης (20/01), ο Μουνιαΐν εξελίχθηκε στον «δήμιο» της Μπαρτσελόνα, στον νοκ άουτ αγώνα για την φάση των «16» του Κυπέλλου Ισπανίας. Με δύο γκολ, το πρώτο με καταπληκτικό λόμπα στο ξεκίνημα του αγώνα και το δεύτερο με πέναλτι στην παράταση, ο Ίκερ έζησε στο «Σαν Μαμές» μια από αυτές τις βραδιές που του υπενθυμίζουν γιατί είναι τόσο ξεχωριστό να ανήκεις στην Αθλέτικ.
Την μοναδική ομάδα που δεν έχει υποβιβαστεί ΠΟΤΕ στην δεύτερη κατηγορία, εκτός από τις πανίσχυρες Μπάρτσα και Ρεάλ Μαδρίτης, παραμένοντας πιστή στην φιλοσοφία της επάνδρωσης της μόνο με ποδοσφαιριστές που έχουν γεννηθεί στην (ευρύτερη) χώρα των Βάσκων ή έχουν μάθει τα βασικά του ποδοσφαίρου στο Λεθάμα, το θρυλικό φυτώριο της.
Γι’ αυτό, άλλωστε, είναι ο μοναδικός παίκτης της ισπανικής La Liga χωρίς ρήτρα αποδέσμευσης στο συμβόλαιό του, το οποίο λήγει (προς το παρόν) το 2024. «Γιατί να θέλω να έχω ρήτρα, από την στιγμή που δεν θέλω να φύγω;» απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο ποδοσφαιριστής που, σε ηλικία 16 ετών και σε αγώνα με την Γιουνγκ Μπόις για τα προκριματικά του Europa League, έγινε στις 30 Ιουλίου του 2009 ο νεαρότερος παίκτης που κάνει ντεμπούτο με τα Λιοντάρια, ενώ μια εβδομάδα αργότερα έγινε και ο νεαρότερος σκόρερ στην θρυλική ιστορία τους.
ΟςΧοακίν Καπαρός ήταν ο προπονητής που θαμπώθηκε από το άγγιγμα της μπάλας, την εκρηκτικότητα, την διορατικότητα όταν ο Ίκερ δεν ήταν καλά καλά ούτε 14 ετών. Τον πήρε μαζί σε μέρος της προετοιμασίας της πρώτης ομάδας και, δύο χρόνια αργότερα, τον έκανε 100% παίκτη της ανδρικής ομάδας, με την οποία μετράει αισίως 481 συμμετοχές.
Στα 29 του είναι πλέον όγδοος στην λίστα των συμμετοχών όλων των εποχών και απέχει μόλις 133 από τον πρώτο της λίστας, τον Χοσέ Άνχελ Ιρίμπαρ (614). Και γράφουμε μόλις γιατί, αν οι τραυματισμοί τον σεβαστούν και συνεχίσει σε αυτόν τον ρυθμό, είναι δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα θα ξεπεράσει τον θρυλικό τερματοφύλακα.
Ο Μπαρτ Σίμπσον δεν μένει πια εδώ
Ρέκορντμαν συμμετοχών στην Εθνική Ισπανίας Κ21, ο μεγάλος Ραούλ Γκονθάλεθ τον έχρισε διάδοχο του, όταν ο Μουνιαΐν ηγήθηκε της Αθλέτικ του Μαρσέλο Μπιέλσα σε πρόκριση επί της Σάλκε του στο Europa League.
«Υπάρχουν αρκετοί ποιοτικοί παίκτες, αλλά είμαι πολύ εντυπωσιασμένος με τον Ίκερ Μουνιαΐν» έλεγε ο επιθετικός - θρύλος της Ρεάλ για τον νεαρό τότε μεσοεπιθετικό, ο οποίος δεν εκτόξευσε ποτέ σε τέτοια ύψη την καριέρα του, αλλά αυτό ελάχιστα τον απασχολεί.
Πιτσιρικάς, άλλωστε, ήταν πάντα αντιδραστικός, του άρεσε να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Στα αποδυτήρια της Αθλέτικ του κόλλησαν το παρατσούκλι «Μπαρτ Σίμπσον», το οποίο του άρεσε τόσο πολύ που έβαλε το σκανδαλιάρικο τηλεοπτικό καρτούν στις επικαλαμίδες του.
Ο Μπαρτ Σίμπσον, όμως, δεν μένει πια εδώ. «Είναι μια εποχή της ζωής μου που ήταν καλή, αλλά πλέον δεν νιώθω ταυτισμένος» ξεκαθαρίζει ένας πλέον ώριμος και απόλυτα κατασταλαγμένος ποδοσφαιριστής.
Και σε αυτό έπαιξαν καθοριστικό ρόλο οι δύο σοβαροί τραυματισμοί του στο γόνατο. Ο πρώτος, το 2015, όταν ήταν μόλις 23 ετών, τον κράτησε πάνω από 200 ημέρες εκτός δράσης και τον υποχρέωσε να χάσει 32 παιχνίδια. Ο δεύτερος, το 2018, του στέρησε άλλα 33 ματς.
Επίσης, τον ωρίμασε απότομα η (άδικη) εμπλοκή του σε σεξουαλικό σκάνδαλο μαζί με τον καλό του φίλο και συμπαίκτη στις μικρές εθνικές ομάδες, Νταβίδ Δε Χέα, ύστερα από καταγγελία κοπέλας για σεξουαλική κακοποίηση από τους δύο ποδοσφαιριστές. Η δημόσια κριτική ήταν σκληρή, αν και αποδείχθηκε πέρα για πέρα λανθασμένη, αφού οι δύο παίκτες αθωώθηκαν πανηγυρικά.
Ο Μουνιαΐν, ο οποίος διατηρεί ως παρέα τους παιδικούς του φίλους, εξακολουθεί να διαμένει σε ένα απλό διαμέρισμα στο κέντρο του Μπιλμπάο, παρ’ ότι οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές προτιμούν εντυπωσιακές, πολυτελείς βίλες στα προάστια των πόλεων.
Αχώριστη σύντροφός του στην μετάβαση από την εφηβεία μέχρι σήμερα, η σύζυγός του από το 2017 Αντρέα Σέσμα, η οποία του έχει χαρίσει δύο παιδιά, τον Ίκερ τζούνιορ και την Κλάουντια. Σε ηλικία έξι ετών, ο μικρός Ίκερ δείχνει να έχει πάρει τα γονίδια του μπαμπά και κλέβει την παράσταση με την μπάλα στα πόδια.
«Όταν κρατάω τα παιδιά μου στην αγκαλιά, νιώθω ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο» λέει για τα δύο πιο σημαντικά «γκολ» της καριέρας του ένας χαρισματικός ποδοσφαιριστής που δεν σκοράρει με μεγάλη συνέπεια αλλά, όταν τα καταφέρνει, κάνει την διαφορά.
1 Κύπελλο = 5 Champions League
Από το 2015, η Αθλέτικ Μπιλμπάο απονέμει κάθε χρόνο το βραβείο «One Club Man» για να τιμήσει ποδοσφαιριστές που έχουν τιμήσει μόνο μια φανέλα στην καριέρα τους, ξεκινώντας από τα τμήματα υποδομής μέχρι και το επαγγελματικό τους φινάλε.
Ο Ιρίμπαρ, ως πρώτος σε συμμετοχές παίκτης της Αθλέτικ, μαζί με τον νεαρότερο εκπρόσωπο της Λεθάμα, απονέμουν το βραβείο, το οποίο έχουν παραλάβει μέχρι τώρα θρύλοι όπως ο Μάθιου Λε Τισιέ (Σαουθάμπτον), ο Πάολο Μαλντίνι (Μίλαν), ο Σεπ Μάιερ (Μπάγερν Μονάχου), ο Κάρλες Πουγιόλ (Μπαρτσελόνα), ο Μπίλι ΜακΝίλ (Σέλτικ, το παρέλαβε η κόρη του, αφού πέθανε τρεις εβδομάδες πριν από την απονομή) και ο Ράιαν Γκιγκς (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ). Τα τελευταία δύο χρόνια, μάλιστα, απονέμεται το αντίστοιχο βραβείο και στις γυναίκες.
Ο Μουνιαΐν, ως Λιοντάρι και μελλοντικός ρέκορντμαν συμμετοχών, ενδέχεται κάποια στιγμή να πάρει την σκυτάλη από τον Ιρίμπαρ σε αυτή την ξεχωριστή διαδικασία. Είπαμε, κανείς δεν τον κουνάει από την Αθλέτικ, παρ’ ότι αν έπαιζε σε άλλη ομάδα πιθανότατα θα είχε πολύ περισσότερες συμμετοχές με την Εθνική Ανδρών της Ισπανίας.
Μετράει μόλις τέσσερις, αλλά ο ίδιος ξεκαθαρίζει ότι «παλεύω πάντα για τα όνειρά μου και ένα από αυτά είναι να επιστρέψω στην εθνική ομάδα», θέτοντας ενδεχομένως ως ορίζοντα το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, αφού σε εθνικό επίπεδο έχει παίξει μόνο σε μια μεγάλη διοργάνωση (Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου το 2012), έχοντας στην συλλογή του δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Κ21 (2011, 2013), έναν τελικό σε Euro Κ19 (2010) και μια τρίτη θέση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κ17 (2009).
Σε συλλογικό επίπεδο, ο πρώτος σοβαρός τραυματισμός του στέρησε την χαρά της κατάκτησης εντός γηπέδου του Σούπερ Καπ Ισπανίας το 2015 με προπονητή τον Ερνέστο Βαλβέρδε (δεν παρέλειψε, πάντως, να το «χτυπήσει» σαν τατουάζ), τίτλο που έκανε 100% δικό του πέρυσι, έχοντας μάλιστα την τιμή να το σηκώσει ως αρχηγός.
Με αυτή την ιδιότητα, έπαιξε μέσα σε μια εβδομάδα σε δύο χαμένους τελικούς Κυπέλλου. Στον πρώτο, στο ντέρμπι με την Ρεάλ Σοσιεδάδ που μετατέθηκε κατά έναν χρόνο λόγω του κορονοϊού, παράκουσε τις προλήψεις και, κατά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο, ακούμπησε το τρόπαιο.
Αυτή η κίνηση θεωρήθηκε γκαντεμιά από τους προληπτικούς, οι οποίοι όμως στο φινάλε του τελικού, όπως έκαναν όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι, υποκλίθηκαν στον Ίκερ, ο οποίος έμεινε μέχρι το τέλος της απονομής του τροπαίου στους παίκτες της Σοσιεδάδ και τους χειροκρότησε ιπποτικά.
«Ίσως με την απόφασή μου να μείνω εδώ να έχασα την ευκαιρία να κατακτήσω πολλούς τίτλους. Αλλά πάντα προτιμούσα να κατακτήσω ένα Κύπελλο εδώ απ’ ότι πέντε Champions League σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Εσύ κατακτάς ένα Κύπελλο εδώ και είσαι γενικός αρχηγός. Αν το κατακτούσα αλλού θα ήταν ένας ακόμα αριθμός» είναι η φιλοσοφία (ποδοσφαιρικής) ζωής του Μουνιαΐν ο οποίος, μετά την σφραγίδα του στην σπουδαία πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα, ονειρεύεται πως φέτος ήρθε, επιτέλους, η μεγάλη του στιγμή.
