Τα φτερά του Γιαν Εμβιλά αντέχουν και άλλες πτήσεις
Στην ελληνική μυθολογία, ο Ίκαρος δεν άκουσε τις συμβουλές του πατέρα του Δαίδαλου, με αποτέλεσμα τα κέρινα φτερά του να λιώσουν και να πέσει στην θάλασσα. Στην γαλλική πραγματικότητα, ο Γιαν Εμβιλά δεν άκουσε τις συμβουλές του ποδοσφαιρικού του πατέρα, Φρεντερίκ Αντονετί, με αποτέλεσμα τα «φτερά» του να λιώσουν και να πέσει στην μόνιμη αμφισβήτηση.
«Πρόσεχε Γιαν! Αν συνεχίσεις έτσι, θα κάψεις τα φτερά σου» του είχε πει ο τότε προπονητής του στη Ρεν, αλλά δυστυχώς το έκανε εις ώτα μη ακουόντων. «Το μεγαλύτερό μου λάθος ήταν ότι δεν άκουσα τον κόουτς Αντονετί» παραδέχεται ο Γάλλος αμυντικός μέσος, ο οποίος σφράγισε τη νίκη του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ, διατηρώντας τους Ερυθρόλευκους με διαφορά ασφαλείας στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος.
Ώριμος πλέον εντός και εκτός γηπέδων, γυρνάει τον χρόνο πίσω και ξέρει καλά ότι θα μπορούσε κάλλιστα να έχει διαγράψει μια ονειρική ποδοσφαιρική πορεία. Μια σταδιοδρομία που, στα 31 του χρόνια, τον βρίσκει στον Πειραιά. Ένα λιμάνι που βλέπει ως την Ιθάκη του, ύστερα από ένα γεμάτο περιπέτειες ταξίδι που ξεκίνησε σε ήρεμα νερά, αλλά συνάντησε πολλές τρικυμίες, με κύρια ευθύνη του ίδιου του «καπετάνιου».
Η μπάλα, με την οποία άρχισε να ασχολείται «σοβαρά» σε ηλικία… έξι ετών (!), κυλούσε στις φλέβες του με το που γεννήθηκε, αφού ο πατέρας του, Ζαν Έλβις, έφτασε να παίξει με την εθνική ομάδα του Κονγκό, χώρα καταγωγής του Γιαν.
Από μικρός, όλα τα συναισθήματα γύρω από το ποδόσφαιρο εμφανίζονταν πολύ πρώιμα. Σε ηλικία 14 ετών, απογοητευμένος στο φυτώριο της Μαντέ, το πήρε απόφαση ότι δεν θα μπορούσε να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του, να γίνει δηλαδή επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Ευτυχώς για τον ίδιο, ένας σκάουτ της Ρεν τον ανακάλυψε τον Οκτώβριο του 2004 και τον έβγαλε από την μιζέρια του. Τον πήρε μαζί του στην περίφημη ακαδημία των Rennais και, μέσω αυτής, ο Εμβιλά βρήκε τον δρόμο του. Έκλεψε την παράσταση σε επίπεδο Νέων, τράβηξε το ενδιαφέρον των μεγάλων της Ευρώπης και η μοίρα του έμοιαζε προδιαγεγραμμένα λαμπερή, προτού βυθιστεί στο σκοτάδι…
«Καλύτερος από τον Βιεϊρά»!
Αμυντικός μέσος με ασταμάτητο και ουσιαστικό τρέξιμο, πολύ δυναμικό και αποτελεσματικό παιχνίδι στο αμυντικό κομμάτι, ικανότατος στην κυκλοφορία με κοντινές και μακρινές πάσες και με αρετές για να αγωνιστεί ως box - to - box, διέθετε όλο το «πακέτο» για να κάνει γρήγορα το άλμα σε μια (πολύ) μεγαλύτερη ομάδα.
Στα 17 του, η Ρεάλ Μαδρίτης επικοινώνησε μαζί του και του πρότεινε να ενσωματωθεί, καταρχήν, στην δεύτερη ομάδα της Βασίλισσας. Τον ενθουσίασε η προσέγγιση των Μαδριλένων, αλλά προτίμησε να μείνει στην Ρεν.
Ο Αντονετί, ο προπονητής που τον καθιέρωσε, έβλεπε στο πρόσωπό του έναν ιδανικό μέσο για το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα. Προσοχή, στην Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα, την καλύτερη όλων των εποχών, όχι την τωρινή.
«Θα πάει πολύ ψηλά γιατί δεν υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν. Αν συνεχίσει, θα πάρει θέση μπροστά από την άμυνα της Μπάρτσα» είχε πει για τον Εμβιλά, το όνομα του οποίου «έπαιζε» για όλους τους μεγάλους της Premier League.
Ο Αρσέν Βενγκέρ, ο οποίος δεν άφηνε να του… ξεφύγει σχεδόν οποιοδήποτε ταλέντο εντόπιζε στην Γαλλία, τον ήθελε σαν τρελός στην Άρσεναλ. Οι Κανονιέρηδες έφτασαν να κάνουν πρόταση 15 εκατομμυρίων ευρώ, αλλά συνάντησαν την άρνηση της Ρεν. Και, κάπου εκεί, άρχισε να στραβώνει το πράγμα για τον Εμβιλά, παρ’ ότι ο Μαρσέλ Ντεσαγί έβλεπε έναν παίκτη ανώτερο και από τον… Πατρίκ Βιεϊρά!
«Αν ήμουν ο πρόεδρος μιας ομάδας της Premier League, απλώς θα έκλεινα τα μάτια μου και θα έβαζα το ποσό στην επιταγή για να τον αποκτήσω. Αν τον χτίσεις σωστά, αποτελεί το μέλλον. Αν αφομοιώσει και καταλάβει τι πρέπει ακριβώς να κάνει, θα δείτε ότι είναι ο καλύτερος μέσος. Ακόμα καλύτερος και από τον Πατρίκ Βιεϊρά» είχε τολμήσει να πει ο θρυλικός μέσος των Μαρσέιγ, Μίλαν και Τσέλσι. Η ιστορία, όμως, δεν τον δικαίωσε…
Οι μπελάδες ενός «κακού παιδιού»
Αντί να πάει στην Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα ή την Άρσεναλ για ένα ποσό που θα ξεπερνούσε τα είκοσι εκατομμύρια ευρώ, κατέληξε στη Ρούμπιν Καζάν, αντί δώδεκα. Στην Ίντερ, όπου πήγε δανεικός από την ρωσική ομάδα, τον ρώτησαν για την φήμη του «κακού παιδιού» που τον ακολουθούσε.
«Bad boy; Αυτή είναι απλώς μια φήμη που έβγαλαν οι γαλλικές εφημερίδες. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι έτσι» υποστήριξε, αλλά τα γεγονότα πριν και μετά από (το επίσης «στείρο») εξάμηνο του δανεισμού του στους Νερατζούρι, λένε άλλα.
Εν μέσω αγώνων μπαράζ με τη Νορβηγία για την πρόκριση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κ21 του 2013, θεώρησε φρόνιμο να ξενυχτήσει σε νάιτ κλαμπ, παρέα με τους Αντουάν Γκριεζμάν και Ουισάμ Μπεν Γιεντέρ, μεταξύ άλλων. Και ο Εμβιλά, ο οποίος στα 22 του χρόνια μετρούσε ήδη 22 συμμετοχές με την Εθνική Ανδρών της Γαλλίας (!) και γύρισε στην Κ21 για να βοηθήσει στην μάχη της πρόκρισης (οι Τρικολόρ αποκλείστηκαν με ήττα 5-3 στο Ντράμεν), το μετάνιωσε (πολύ) πικρά.
Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία τον τιμώρησε με 18μηνο αποκλεισμό από την εθνική ομάδα. Και, κάπως έτσι, η συμμετοχή του στο Euro2012, όπου μπήκε στο στόχαστρο επειδή δεν χαιρέτησε τον προπονητή Λοράν Μπλαν όταν τον έκανε αλλαγή, ήταν η πρώτη και τελευταία του με τους Τρικολόρ, αφού έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 και δεν φόρεσε ξανά την μπλε φανέλα.
Αυτό το πικρό μάθημα, όμως, δεν έγινε μάθημα. Ενεπλάκη σε καυγά σε νάιτ κλαμπ όπου χαστούκισε μια 17χρονη κοπέλα, έπεσε θύμα κλοπής από δύο ιερόδουλες σε έξοδο με την γυναίκα του, έγινε πατέρας στα 18 του χρόνια, οι κακές γλώσσες έκαναν λόγο για προβλήματα με το ποτό, σε Ρούμπιν και Ίντερ είχε κόντρες με τους προπονητές του, σε αγώνα με την αναπληρωματική ομάδα της Σάντερλαντ κουτούλησε έναν αντίπαλο, ενώ η Ντιναμό Μόσχας (συζητούσε για να πάει εκεί μετά την Ρούμπιν Καζάν) τον κατηγόρησε ότι διέλυσε ένα σπίτι που του νοίκιαζε με ένα… τσεκούρι (!).
«Ποτέ δεν είχα τσεκούρι. Υπήρχε ένα στο σπίτι, αλλά ανήκε στον σπιτονοικοκύρη. Ας είμαστε ειλικρινείς, αν ένας Ρώσος εμφανιζόταν με όπλο και εγώ είχα το τσεκούρι, ποιος θα κέρδιζε αυτή την μάχη;» είναι η αφοπλιστική του απάντηση για την πιο… εντυπωσιακή από τις περιπέτειές του στις τρεις διαφορετικές ομάδες που είχε σε πέντε χρόνια (Ρούμπιν Καζάν, Ίντερ, Σάντερλαντ).
«Έκανα μερικά άσχημα πράγματα στην ζωή μου, έκανα κάποια λάθη, αλλά κάθε φορά τα παραδέχθηκα και πλήρωσα γι’ αυτά. Αλλά πάντα, πάντα, έλεγα την αλήθεια» ξεκαθαρίζει, γνωρίζοντας ότι η (πικρή) αλήθεια είναι ότι είχε αρετές για να αφήσει εποχή μέσα στο γήπεδο και να μην απασχολεί Τύπο και κοινή γνώμη για τα κατορθώματα έξω από τις τέσσερις γραμμές.
Ακόμα και έτσι, όμως, δεν το βάζει κάτω. «Αν υπάρχει κάποιος που γνωρίζει ότι η ζωή είναι πιο δυνατή από τα λάθη της νιότης, αυτός είμαι εγώ. Το να πέφτεις δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει να σηκώνεσαι» λέει. Και ο ίδιος το έκανε ουκ ολίγες φορές μέχρι τώρα…
Του πάνε τα ερυθρόλευκα
Στην Σάντερλαντ, όπου έπαιξε μια σεζόν ως δανεικός από την Ρούμπιν, βρήκε τον καλό του εαυτό. Ήταν ο κορυφαίος των Μαύρων Γάτων σε εμφατική νίκη επί της Νιούκαστλ σε γειτονικό ντέρμπι (3-0), έγινε ο αγαπημένος της εξέδρας, αλλά η άρνηση των Ρώσων να τον παραχωρήσουν, τον υποχρέωσε να επιστρέψει στο «χρυσό κλουβί» του Καζάν.
Όταν κατάφερε επιτέλους να πετάξει μακριά, βρήκε καταφύγιο για ενάμιση χρόνο στην Ligue 1 και στους Πράσινους της Σεντ Ετιέν, αρχικά υπό τις οδηγίες του Zαν Λουί Γκασέ, τον οποίο γνώριζε καλά, αφού ήταν βοηθός του Λοράν Μπλαν στην εθνική ομάδα. Στο «Ζοφρουά Γκισάρ», ο Εμβιλά υπενθύμισε πόσο καλός ποδοσφαιριστής είναι, όταν σκέφτεται την μπάλα και μόνο αυτή.
Από τον Σεπτέμβριο του 2020, φοράει εκ νέου ερυθρόλευκη φανέλα, όπως συνέβη με την Σάντερλαντ. Και, με την σταθερή παρουσία και την πολύτιμη συνεισφορά του στην προσπάθεια της ομάδας του Πέντρο Μάρτινς, επιβεβαιώνει ότι τα συγκεκριμένα χρώματα του πάνε, του ταιριάζουν.
«Αυτό που με γεμίζει περισσότερο μέσα στο γήπεδο είναι να βλέπω ότι μπορώ ακόμα να φανώ χρήσιμος. Όταν βλέπω εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό μου, την ανταποδίδω εις διπλούν. Προσοχή, δεν χρειάζομαι κοπλιμέντα και να ακούω ότι είμαι ο πιο όμορφος και ο καλύτερος. Όχι, θέλω απλώς να έχω έναν συγκεκριμένο, σημαντικό ρόλο. Και τότε μπορώ να ανθίσω» εξηγεί ο Εμβιλά, ο οποίος μέσα στις τέσσερις γραμμές δείχνει σχεδόν πάντα να κάνει την κατάλληλη ενέργεια την κατάλληλη στιγμή.
Και, όταν κρίνει ότι ο κύκλος έχει ολοκληρωθεί, ξέρει πολύ καλά τι θα ήθελε να κάνει. «Θα μου άρεσε να προπονήσω νεαρούς παίκτες. Έχω την κατάλληλη οπτική. Μια από τις αρετές μου είναι να ξέρω πώς να αναλύω τα παιχνίδια. Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι, αλλά μια μόνιμη στρατηγική» λέει ο ποδοσφαιριστής που είχε όλα τα φόντα για να γίνει στρατηγός…
@Photo credits: INTIME, eurokinissi
