Αταλάντα, μια φανέλα που είναι πάντα ιδρωμένη!

Κι αν τα βάλουμε κάτω, δεν είναι και τόσο διαφορετικό το όραμα του Γκασπερίνι από αυτό του Γκουαρδιόλα, με τον Ιταλό τεχνικό να επηρεάζεται αρκετά από τον Καταλανό. Οι μάνατζερ ποδοσφαίρου μπορεί συχνά να μοιάζουν με κίσσες, να έλκονται από τα αστραφτερά αντικείμενα που βρίσκονται στην κατοχή κάποιου άλλου και να τα αρπάζουν για να φτιάξουν τη δική τους φωλιά. Αλλά ο Γκασπερίνι ήταν πάντα αυστηρά ηθικός άνθρωπος, είχε πίστη στο πλάνο του, στις δυνατότητές του και η δουλειά του εντυπωσιάζει σε αυτή την εξαετία που βρίσκεται στο Μπέργκαμο.

O Iταλός επένδυσε σε νέους παίκτες για να δώσει κι άλλο βάθος στον πάγκο, δεν άλλαξε φιλοσοφία, εργατικός, αφοσιωμένος και δεν είναι τυχαίο που οι περισσότερες μικρομεσαίες ομάδες στην Ιταλία προσπαθούν να εξελιχθούν μέσα από το 3-4-2-1. Για να κατανοήσουμε πραγματικά τον Γκασπερίνι, είναι αδύνατο να παραβλέψουμε τον χρόνο του στο πλευρό της Γιουβέντους. Το ένα τρίτο της ζωής του πέρασε στα ασπρόμαυρα. Εκεί ξεκίνησε την καριέρα του ως παίκτης και προπονητής. Η πειθαρχία και η λατρεία για τους Αργεντινούς οργανωτές τον βοήθησαν να κάνει το κάτι παραπάνω.

Η απόλυση από την Ίντερ και η πρόσληψη από την Αταλάντα το 2016 αποδείχθηκε δρομολόγιο Κόλαση – Παράδεισος. Για πολλούς ήταν υποβάθμιση, για τον ίδιο η τέλεια εφαρμογή. Ο Γκασπερίνι βρήκε όλα όσα ήθελε στο Μπέργκαμο. Η καλύτερη ακαδημία στην Ιταλία, έξυπνες μεταγραφές για να καλύψουν τις πωλήσεις που έκαναν. Βρήκε τη συνέχεια και μπόρεσε να διατηρήσει και να βελτιώσει όσα έχει πετύχει η Αταλάντα κάθε σεζόν. Τέσσερις φορές στην τετράδα, παρουσίες σε νοκ άουτ φάση του Europa και του Champions League, δυο παρουσίες σε τελικούς κυπέλλου. Κύματα επιθέσεων. Χιονοστιβάδες γκολ. Το βραβείο του Προπονητή της Χρονιάς στη Serie A και τα κλειδιά για την πόλη του Μπέργκαμο. Ο Γκασπερίνι κόλλησε με την ομάδα, ταυτίστηκε με την πόλη και πλέον καλείται να κοιτάξει ψηλότερα.

Το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα του είναι υπερβατικό. Οι άνθρωποι που δεν είχαν ιδέα πού βρίσκεται το Μπέργκαμο μπορούν τώρα να το επισημάνουν στον χάρτη με τον ίδιο τρόπο που πολλοί στη δεκαετία του 1990 ανακάλυψαν την Πάρμα. Η ομάδα αποκτά οπαδούς από όλο τον κόσμο γιατί είδαν την Αταλάντα να σφυροκοπά τη Μίλαν με 5-0, να μοιράζει επτάρες και να πετυχαίνει περισσότερα από 100 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις.

Η αποχώρηση του Γκόσενς χωρίς να αποκτηθεί αντικαταστάτης είναι σίγουρα πρόβλημα για την Αταλάντα. Η Dea την τελευταία τριετία καθιερώθηκε ως μία από τις πιο εντυπωσιακές ομάδες της Ευρώπης, με βασικό πόλο δημιουργίας και επιθετικής λειτουργίας τους πλάγιους μπακ. Το μεγαλύτερο κενό, όμως, προκλήθηκε από τον τραυματισμό του Ντουβάν Ζαπάτα. Ο Κολομβιανός στράικερ, βελτιωμένος σεζόν με τη σεζόν και πλέον άνετα στους top-20 στράικερ της Ευρώπης, είχε μείνει εκτός δράσης ολόκληρο τον Ιανουάριο και στην επιστροφή του στις 6 Φεβρουαρίου αγωνίστηκε μόλις για 14 λεπτά, αποκομίζοντας πρόβλημα στους προσαγωγούς που κατά πάσα πιθανότητα σημαίνει ότι θα χάσει το υπόλοιπο της σεζόν.

Έτσι, ο Ολυμπιακός βρίσκει απέναντί του τους Μπεργκαμάσκι χωρίς το σημείο αναφοράς στη γραμμή κρούσης. Όπως φαίνεται κι από τα στοιχεία της κορυφαίας πλατφόρμας ποδοσφαίρου Wyscout, μόνο τυχαία δεν είναι η καθίζηση της Αταλάντα στα τελευταία έξι παιχνίδια. Συγκεκριμένα, ο μέσος όρος των xGoals, των γκολ δηλαδή που θα έπρεπε να έχει πετύχει η Αταλάντα με βάση την ποιότητα των τελικών ευκαιριών της, έχει πέσει στο πρωτόγνωρο για την εποχή του Γκασπερίνι, 1,4 ανά αγώνα. Κι από τα 8,5 γκολ δηλαδή που θα έπρεπε να έχει σημειώσει σύμφωνα με τα xG σε αυτά τα έξι παιχνίδια, η Αταλάντα πέτυχε μόλις έξι.

Ο Ζαπάτα είναι πληθωρικός, ταχύτατος και με εξαιρετικό διασκελισμό παρά τον όγκο του, αποτελεσματικός στην τελική προσπάθεια είτε στο έδαφος είτε από αέρος. Στους ομίλους του φετινού Champions League συγκαταλέχθηκε στο Top-10 των παικτών με τη μεγαλύτερη συνεισφορά σε γκολ (3 γκολ, 3 ασίστ), ήταν 4ος σε επαφές στην αντίπαλη περιοχή και μέσα στους 15 κορυφαίους ντριμπλέρ (50% ποσοστό επιτυχίας).

Είναι βέβαιο ότι ο άλλοτε φορ της Νάπολι αποτελεί τεράστια απώλεια για την Αταλάντα στο πιο καθοριστικό σημείο της σεζόν. Και τα παπούτσια του καλείται να γεμίσει ο έτερος Κολομβιανός, Λουίς Μουριέλ, άξιος συμπαραστάτης του τα τελευταία χρόνια, ο οποίος μέχρι πρότινος, όμως, ερχόταν συχνότερα από τον πάγκο για να παίζει είτε στη θέση του, είτε δίπλα του σε σχήμα με δύο επιθετικούς.

Τι χάνει η Αταλάντα και τι μπορεί να ελπίζει ο Ολυμπιακός από αυτή τη συνθήκη; Η σύγκριση των επιδόσεών τους φέτος παρουσιάζει ενδιαφέρον.
Η ειδοποιός διαφορά του Ζαπάτα με τον Μουριέλ έγκειται στην αποτελεσματικότητα και τη συνέπεια στις επιλογές του. Ο Ζαπάτα τη φετινή σεζόν σε πρωτάθλημα και Ευρώπη εκτελούσε εντός στόχου στο 50% των προσπαθειών του. Ο Μουριέλ στο εμφανώς χαμηλότερο, 37%. Παράλληλα, ο 31χρονος Ζαπάτα χάνει πολύ πιο δύσκολα τη μπάλα από την κατοχή του σε σχέση με τον Μουριέλ: 15,2 οι απώλειες της μπάλας ανά ματς για τον τελευταίο, μόλις 12,8 για τον Ζαπάτα.

Ο Μουριέλ έχει στοιχεία στο παιχνίδι του, τα οποία τα είχε δείξει και με τη Σεβίλλη, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά απέναντι σε καλοστημένη άμυνα. Είναι ακόμα πιο αποδοτικός στο κομμάτι ντρίμπλας, επιχειρεί περισσότερες από τον Ζαπάτα και με παρόμοιο δείκτη επιτυχίας (51%). Παρά το ότι είναι 10 εκατοστά κοντύτερος, ο Μουριέλ είναι δυναμικός στο ψηλό παιχνίδι και πλησιάζει επίσης το 50% στις εναέριες μονομαχίες (44%, ανώτερο από το 36% του Ζαπάτα). Η ευχέρεια του, μάλιστα και στο να πετυχαίνει εντυπωσιακά γκολ με ποιοτικές εκτελέσεις σε δύσκολες καταστάσεις και σημεία έχουν αποφέρει δύο επιπλέον γκολ στην Αταλάντα απ’ ό,τι ορίζουν τα xGoals στην περίπτωσή του (6 γκολ για 3,96 xG).

Το ζήτημα στην περίπτωση του Μουριέλ είναι η διάρκεια και το κατά πόσο μπορεί να φανεί το ίδιο αποδοτικός ξεκινώντας βασικός. Η πολυτέλεια για τον Γκασπερίνι να τον κρατάει στον πάγκο και να το ρίχνει στο ματς αλλάζοντας τις ισορροπίες στο δεύτερο μέρος, παύει από τη στιγμή που βρίσκεται στα «πιτς» ο Ζαπάτα. Έτσι κι αλλιώς, όπως φαίνεται και στο παρακάτω heatmap, συνήθως ο ρόλος του είναι ελεύθερος, παίζει περιμετρικά και παίρνει μπάλα μακριά από την περιοχή, ενώ τώρα καλείται να αναλάβει το φορτίο του «φουνταριστού», σε μια επίθεση πάντως που απέκτησε νέα πνοή από την έλευση του «δαιμόνιου» εξτρέμ, Μπογκά και που έχει και την υποστήριξη του ταλαντούχου Κοοπμάινερς ως δεύτερου επιτιθέμενου πίσω από τον Μουριέλ.