Τουτζάρης στο Gazzetta: «Ο Κάιπερς ήθελε να πάει στην πρωταθλήτρια ΑΕΚ»

Να πιάσουμε την ιστορία από την αρχή. Πως ξεκινήσατε τη συνεργασία με τον κύριο Σάμι και πως βρεθήκατε στον Eργοτέλη;

«Περίπου δύο χρόνια πριν ο κύριος Σάμι αναλάβει τον Εργοτέλη, ήμουν ο άνθρωπος που πρόσεχε τα παιδιά που ήταν δανεικοί από τις άλλες ομάδες του, την Λιρς και την Γουάντι Ντέγκλα στην Αίγυπτο. Η πρώτη μας συνεργασία ήταν το 2015 όταν ο Καρίμ Χαφέζ είχε πάει δανεικός στην Ομόνοια. Για τον παίκτη αυτόν είχε ενδιαφερθεί κι η ΑΕΚ. Μάλιστα, είχε έρθει στην Αθήνα και είχε περάσει εργομετρικά αλλά τελικά δεν προχώρησε η συμφωνία. Στην ουσία ήμουν ο άνθρωπος που πρόσεχε τα παιδιά που είχαμε στην Ομόνοια τότε. Εμεινα μαζί τους για έναν χρόνο και έλυνα ό,τι πρόβλημα είχαν. Ήμουν σαν σύμβουλος του κύριου Σάμι.

Το Πάσχα του 2017 σταματήσαμε τη συνεργασία μας και τον Αύγουστο, τρεις μήνες μετά, ο κύριος Σάμι με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: "Θέλω να πάρω μια ομάδα στην Ελλάδα". Ρώτησα ποια ομάδα είναι αυτή και μου είπε ότι είναι ο Εργοτέλης. Στην Κρήτη εγώ δεν ήξερα κανέναν, είχα πάει μόνο για διακοπές. Μου ζήτησε να βρω τους ανθρώπους της ομάδας τότε, με πρόεδρο τον Γιώργο Βρέντζο. Πρόεδρος του Ερασιτέχνη από τον οποίο πήραμε και την ομάδα ήταν ο Στειακάκης. Τότε ο Εργοτέλης είχε ανέβει από τη Γ' στη Β' και δεν μπορούσε να συμπληρώσει το απαραίτητο κεφάλαιο για να συμμετέχει στην κατηγορία. Ετσι έψαχναν επενδυτή κι ο επενδυτής αυτός ήταν ο κύριος Σάμι, ο οποίος μου είπε ότι ήθελε να αναλάβω και να "τρέξω" την ομάδα.

Επρεπε άμεσα να προχωρήσουμε όλα τα γραφειοκρατικά θέματα και ύστερα από απίστευτη πίεση χρόνου καταφέραμε την τελευταία μέρα των μεταγραφών, στις 31 Αυγούστου να έχουμε ένα κανονικό ρόστερ. Πρώτος προπονητής ήταν ο Τάκης Γκώνιας».

Σας ξάφνιασε η επιλογή του Σάμι να πάει στον Εργοτέλη; Γιατί σε μια ομάδα που δεν έχει τόσο κόσμο και γιατί να πάει σ' ένα μέρος όπου η πρώτη ομάδα σε δυναμική είναι ο ΟΦΗ;

«Νομίζω ότι η πρώτη του επαφή με την Κρήτη για να πάρει ομάδα ήταν ο ΟΦΗ, όταν η ομάδα ήταν στη Β' Εθνική. Είχε παρακολουθήσει ένα ματς στο Γεντί Κουλέ, αλλά δεν προχώρησε στην αγορά της ομάδας επειδή η ομάδα είχε κάποια χρέη και δεν ήθελε να μπει στη διαδικασία όπως σ' αυτήν που είχε μπει στο Βέλγιο με τα χρέη. Πήγε, είδε και έφυγε. Ξαφνικά, όσο αστείο κι αν φαίνεται, είδε το Παγκρήτιο. Ενθουσιάστηκε από το γήπεδο. Εμαθε ότι εκεί παίζει ο Εργοτέλης κι ότι φοράει η ομάδα μαύρο και κίτρινο. Αυτά είναι τα αγαπημένα του χρώματα κι αυτά που έχει κι η ομάδα του στην Αίγυπτο αλλά κι η Λιρς. Όσο απλό και περίεργο να ακούγεται, αυτός είναι ο λόγος που πήρε τον Εργοτέλη.

Όταν μου το είπε εμένα, του είπα ότι ούτε ο ΟΦΗ δεν μπορεί να γεμίσει το Παγκρήτιο. Ο Εργοτέλης παραδοσιακά δεν είχε τόσο κόσμο, είναι ομάδα οικογένειας, με μεγάλη ιστορία αλλά δεν έχει κόσμο σε ποσότητα. Ωστόσο, μου είπε: "Βρες τρόπο να πάρεις την ομάδα"».

Ποια ήταν τα μεγάλα προβλήματα που έπρεπε να λύσετε με το που αναλάβατε την ομάδα;

«Αρχικά δεν είχαμε παίκτες, δεν είχαμε υλικό προπόνησης και δεν το λέω αυτό ως μομφή για την προηγούμενη διοίκηση. Η ομάδα ήταν Ερασιτεχνική και έγινε επαγγελματική. Έτσι, έπρεπε να τα πάρουμε όλα καινούργια. Η ομάδα έφυγε για το Καρπενήσι για την προετοιμασία με 15 παιδιά στις 18 Αυγούστου, το προπονητικό σταφ κι όλοι φορούσαν τα δικά τους ρούχα. Ήμασταν σαν 5ήμερη εκδρομή και λόγω ηλικίας των παικτών. Στην αποστολή ήταν 15-16 παίκτες, ο Σταύρος ο Λαμπράκης κι οι προπονητές. Κάποιους τους πήραμε από το δρόμο, πέρασε το λεωφορείο και τους πήρε, άλλος μας περίμενε στο λιμάνι. Εγώ τότε δεν ήμουν στην προετοιμασία, γιατί έπρεπε να "τρέξω" από την Κρήτη κάποια διαδικαστικά πράγματα. Είχα πάνω μου και το διοικητικό κομμάτι και την... χαρτούρα. Θυμάμαι ότι τα παιδιά ήταν στο καράβι και τα πράγματα έφτασαν στο Καρπενήσι όταν έφτασε κι η ομάδα στο προπονητικό κέντρο. Νομίζω ότι την πρώτη μέρα μας έδωσαν μπάλες από το ξενοδοχείο. Ήταν για μένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία το να αναλάβω και το αγωνιστικό και το διοικητικό κομμάτι γιατί ο ιδιοκτήτης μας είναι αλλοδαπός. Είναι καθαρά ο τύπος που βάζει τα χρήματα και δεν ασχολείται τόσο με την ομάδα. Ετσι εγώ έτρεχα την ομάδα από το Ηράκλειο κι ο Λαμπράκης ήταν ο άνθρωπος της αποστολής στην προετοιμασία.

Ξεκινήσαμε, η ομάδα πήγαινε καλά, άρχισαν να έρχονται οι παίκτες, ο Κάιπερς, ο Έφορντ, ο Μπούζας, ο Μπουτσάκης και νομίζω γυρίσαμε από την προετοιμασία με 22-23 παίκτες. Μια κανονική ομάδα πλέον. Δεν ήξερε κανείς κανέναν. Από την ομάδα της Γ' Εθνικής έμειναν πέντε παιδιά που ήταν και παιδιά από την Ακαδημία μαζί με τον Χρήστο Μπάτζιο, που ήταν κι ο αρχηγός της ομάδας.

Αυτά που ζητούσε ο κόουτς τότε ήταν κάτι που οι παίκτες συναντούσαν για πρώτη φορά. Μας ενθουσίασε όλους και μπορώ να πω ότι ο τρόπος παιχνιδιού του Εργοτέλη τα επόμενα χρόνια ήταν επηρεασμένος από τη φιλοσοφία του Τάκη Γκώνια».

Πως αποφασίσατε όμως να πάτε στην επιλογή «Γκώνιας» όταν ψάχνατε για προπονητή;

«Όπως καταλαβαίνετε ήταν αρκετοί οι υποψήφιοι προπονητές, δεχόμασταν πολλές προτάσεις. Η δική μου η αίσθηση ήταν ότι θα έπρεπε να έχουμε ένα παιδί που ήταν άφθαρτος, να μην είναι τόσο προβεβλημένος σ' όλο αυτό που υπάρχει στη Β' Εθνική, να έχει κίνητρο και να δουλεύει με νέους παίκτες και με χαμηλό μπάτζετ. Ήθελα το κλαμπ να αποκτήσει μια φιλοσοφία, ένα μοτίβο παιχνιδιού. Από τις συνεντεύξεις που έκανα με αρκετούς, ο Τάκης μού έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση. Παρεξηγημένος πολύ εκείνα τα χρόνια κι ακόμη σήμερα. Θέλει τη μπάλα κάτω, πάσες. Είναι άνθρωπος που θέλει να κερδίζει 1000%, δεν θέλει να χάνει. Θέλει να ξέρει γιατί κερδίζει και γιατί χάνει. Για κάποιους το ποδόσφαιρο που θέλει να παίζει η ομάδα του μπορεί να είναι βαρετό αλλά για άλλους όταν βγαίνει αυτό που διδάσκει, είναι αρκετά ωραίο. Είναι ένα μοτίβο παιχνιδιού και ξέρεις τι θα δεις όταν πας να παρακολουθήσεις ομάδα του Τάκη. Κάτι τέτοιο ήθελα κι εγώ: Αν δεν φοράμε φανέλες, να ξέρουν ότι αυτό που βλέπουν είναι ο Εργοτέλης.

Ενα χαρακτηριστικό στο πρώτο ραντεβού μας, ήταν ότι πήρε τον υπολογιστή του και μου έδειξε το πως θα παίζει η ομάδα. Μου έδειξε ένα ματς της Καλλιθέας μέσα στον Απόλλωνα Σμύρνης. Μου μίλησε για built up και ύστερα από πέντε χρόνια άρχισα να ακούω γι' αυτό, μου είπε για expected goals και τη συμμετοχή του τερματοφύλακα στο ματς. Μου είχε ζητήσει τερματοφύλακα με καλά πόδια και εγώ στο μυαλό μου είχα ότι θέλει κίπερ που θα μπορεί να κάνει δυνατά ελεύθερα. Όταν πήγα στο γήπεδο και είδα το πόσο κομβικός είναι ο τερματοφύλακας γι' αυτό που ήθελε να κάνει.

Νομίζω ότι στις πρώτες αγωνιστικές πληρώσαμε κάποιες λάθος πάσες, έμενε ελεύθερο γήπεδο στην αντίπαλη ομάδα και δεχόμασταν γκολ. Όμως, ήμασταν στη διαδικασία της εξέλιξης και χρειαζόταν να γίνει κι αυτό στην ομάδα για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τι θέλει ο προπονητής για να το κάνουμε κτήμα μας.

Καταλαβαίνετε ότι έπρεπε να βρούμε παίκτες Β' Εθνικής με καλή τεχνική κατάρτιση, γιατί αν κάποιος δεν πάσαρε σωστά θα κατέστρεφε όλο αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Τελικά, όλο αυτό δούλεψε καλά και το αφεντικό τον ήθελε στο τέλος της χρονιάς για την ομάδα στην Αίγυπτο με περισσότερα χρήματα που δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε και φυσικά έχει κάνει τρομερή δουλειά εκεί».

Άρα, φεύγοντας ο Τάκης Γκώνιας ψάξατε για έναν... Γκώνια.

«Ναι, δεν μπορείς να βρεις τον ίδιο αλλά μπορείς να βρεις έναν που θα πρεσβεύει τις αρχές αυτές. Ετσι, ήρθε ο Νίκκι Παπαβασιλείου. Επαιζε κι αυτός 4-3-3, με δύο 8άρια κι ένα 6άρι. Εβαλε απλά λίγη παραπάνω ασφάλεια στο παιχνίδι του. Είχαμε μια καλή χρονιά στην οποία είχαμε χάσει και τον Κάιπερς. Τα γκολ του όμως τα αναπλήρωσαν ο Εφορντ κι ο Ροβίθης. Κάιπερς και Σταματάκος που έφυγαν είχαν 29 γκολ οι δυο τους και 12 ασίστ κι έπρεπε να αναπληρώσουμε αυτήν την παραγωγή. Η ομάδα βρήκε αυτό που ήθελε από τα παιδιά, ήρθε η ισορροπία κι έτσι συνεχίσαμε την παράδοση να βγαίνουν παίκτες από πίσω μέσα από το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα».

Στην ομάδα, υπάρχει ακόμη αυτό το «ο Εργοτέλης του Παπουτσάκη»;

«Φυσικά, ο κόσμος του Εργοτέλη ζει ακόμη τις μεγάλες στιγμές που έζησε στην Α' Εθνική με την προεδρία του Παπουτσάκη, όπως και τις επιτυχίες που ήρθαν με το δίδυμο Τζώρτζογλου-Σουλτάτου, το οποίο οδήγησε την ομάδα στην άνοδο των κατηγοριών μέχρι και την Α' Εθνική το 2004. Τα τελευταία 15-20 χρόνια ο Εργοτέλης είχε επιτυχίες και ανέβαινε κατηγορίες. Με τον Παπουτσάκη ομάδα τερμάτισε 7η στη Super League. Η ομάδα δεν είχε οικονομικά προβλήματα, αλλά ο Παπουτσάκης το πλήρωσε με τη ζωή του όλο αυτό. Ενα λυπηρό γεγονός, ήταν ένας μικρός άνθρωπος που χάθηκε. Το ποδόσφαιρο τον... ρούφηξε. Εχω γνωρίσει τον γιο του, μιλάμε μαζί και είναι δίπλα μου όποτε τον χρειαστώ. Εχουμε συζητήσει τον τρόπο που θα μπορούσε η ομάδα να είναι σήμερα στη Super League και ειλικρινά στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι το πως έχασε η οικογένεια του Εργοτέλη αυτόν τον άνθρωπο, που έζησε τόσες χαρές και λύπες».

Υπάρχει το ενδεχόμενο να μπει ο γιος του Παπουτσάκη στην ομάδα;

«Όχι, δεν νομίζω να μπει ο Δημήτρης αυτήν τη στιγμή. Αγαπάει τον Εργοτέλη πάρα πολύ, αν και έχει πικραθεί πολύ. Ο γιος του είναι τρελός οπαδός της ομάδας και έχει το ίδιο όνομα με αυτό του παππού του, ερχόταν στον πάγκο και βλέπαμε μαζί τα ματς πολλές φορές. Αυτός μπορεί να είναι ο ιδιοκτήτης του Εργοτέλη κάποια στιγμή».

Πως ήρθε ο Κάιπερς στην ομάδα;

«Δεν είναι τυχαία η πορεία του μέχρι σήμερα. Δεν έχω δει πιο επαγγελματία απ' αυτόν. Σοβαρό παιδί, συνειδητοποιημένο, έμαθε πολύ γρήγορα τα ελληνικά και να φανταστείτε ότι τον είχα ρωτήσει πως είχε νιώσει όταν του είπαν να φύγει από την Λιέγη για να πάει σε μια ομάδα που λέγεται Εργοτέλης και θα έπρεπε να πάει για προετοιμασία στο Καρπενήσι. Ο Ούγκο είναι ένα ευγενή παιδί, από πολύ καλή οικογένεια, έχει σπουδάσει και θα μπορούσε να είναι στέλεχος σε εταιρία. Δεν έχει πρόβλημα αν δεν παίξει μπάλα.

Μου απάντησε ότι δεν είχε πρόβλημα κανένα. Προσαρμόστηκε, έκανε 22-23 γκολ και δέχτηκε μια κόκκινη από το πουθενά και δεν έπαιξε στα τελευταία ματς. Είχε τρελαθεί. Ελληνική διαιτησία. Ετσι, τελείωσε η χρονιά και έγινε κακός χαμός από τις ομάδες που τον ήθελαν».

Ολυμπιακός...

«Ήταν η ΑΕΚ και μετά μπήκε στο παιχνίδι ο Ολυμπιακό. Τότε, ήταν η περίοδος που ο Μάνος πήγε από τον ΟΦΗ στον Ολυμπιακό, ενώ τον ήθελε η ΑΕΚ. Ετσι, από την ΑΕΚ πήγαν να πάρουν τον Κάιπερς, αλλά ο Ολυμπιακός μπήκε στο παιχνίδι και δημιουργείται μεταξύ των δύο ομάδων μια ένταση για το ποιος θα πάρει τον παίκτη μας.

Εκεί έγιναν κάποιοι λάθη χειρισμοί και από τις ομάδες που τον ήθελαν και από τον μάνατζερ του Ούγκο. Ο Κάιπερς ήθελε να πάει στην ΑΕΚ γιατί ήταν πρωταθλήτρια. Ο Σάμι του ζήτησε να διαλέξει που θέλει να πάει. "Διάλεξε εσύ και μετά εμείς θα διαπραγματευτούμε με την ομάδα", του είχε πει χαρακτηριστικά. Τι στράβωσε μετά με την ΑΕΚ δεν ξέρω. Νομίζω ότι περισσότερο ήταν θέμα προσέγγισης αλλά και οικονομικά δεν κάλυπτε τα "θέλω" του Κάιπερς. Ο μάνατζερ του Κάιπερς μάλλον δεν ήθελε ΑΕΚ».

Ο Ολυμπιακός έδινε σε εσάς περισσότερα από την ΑΕΚ;

«Όχι, αλλά το θέμα δεν ήταν αυτό. Εμείς δώσαμε το "ΟΚ" στην ΑΕΚ γιατί αυτό ήθελε ο παίκτης. Αν μας έλεγε ότι θέλει Ολυμπιακό, θα κάναμε συζητήσεις με τον Ολυμπιακό».

Άρα, αν η ΑΕΚ ήταν πιο... ζεστή προς τη μεταγραφή ενδεχομένως σήμερα ο Κάιπερς να έπαιζε σ' αυτήν την ομάδα.

«Ο Κάιπερς ήθελε ΑΕΚ γιατί ήταν η πρωταθλήτρια ομάδα εκείνη τη σεζόν και γιατί φορούσε κιτρινόμαυρα. Δεν θα χρειαζόταν να αλλάξει χρώματα. Τέλος πάντων, δεν ξέρω γιατί δεν εξελίχθηκε. Οι άνθρωποι της ομάδας βέβαια γνωρίζουν καλύτερα.

Θα σας πω όμως ένα αστείο για το τι μπορεί να γίνει στο ποδόσφαιρο. Η Λιέγη όταν μας έδωσε τον Κάιπερς, μας τον έδωσε δωρεάν κρατώντας το 20% από την επόμενη πώληση του παίκτη και με την δυνατότητα να πατσίσει οποιαδήποτε πρόταση ερχόταν. Όταν τους στείλαμε ότι έχουμε αυτήν την πρόταση, μας απάντησαν ότι δεν τους ενδιαφέρει κι ότι ήθελαν το ποσοστό τους. Αυτή τη στιγμή, ο Κάιπερς έχει κάνει μεταγραφή του ενός εκατομμυρίου στη Μαλίν για το 50%, έχει σκοράρει 12 γκολ και 10 ασίστ και σίγουρα η αξία του έχει ανέβει πολύ πάνω. Οι επιλογές του δείχνουν ότι κάνει καλές επιλογές, όπου πάει αποδίδει. Είναι καλό για εμάς στον Εργοτέλη, ότι τον πιστέψαμε και του δώσαμε την ευκαιρία. Θα μπορούσε να βολόδερνε, αλλά δεν συνέβη αυτό».

Ψάξατε για τους επόμενους «Κάιπερς»;

«Οι επόμενοι Κάιπερς... Ήταν ο Εντιαγέ, ένα παιδί που πήραμε από την ομάδα του Σάμι στην Αίγυπτο. Το είχα δει στην Αίγυπτο και τότε δεν τον ήθελαν στην ομάδα του. Επαιξε 3 μήνες στην ομάδα μας, ήταν ένα παιδί που είχε έρθει από μια ακαδημία της Σενεγάλης. Ενα πανέξυπνο παιδί. Όταν ήρθε σ' εμάς έβαλε ένα γκολ αλλά η αξία του φαινόταν στο γήπεδο, καταπληκτικός παίκτης. Πήγε πίσω στην ομάδα του στην Αίγυπτο και την έσωσε βάζοντας 7 γκολ. Την επόμενη σεζόν, τον πούλησαν στην Λουκέρνη για 1 εκατ. δολάρια. Σίγουρα τον βοηθήσαμε να δείξει κι αυτός ότι είναι κανονικός παίκτης. Ωστόσο, είχαμε και τον Εφορντ μετά και τον Ιατρούδη. Ο Ιατρούδης είναι ένα μεγάλο "γιατί"».

Γιατί;

«Για την επιλογή του. Είχε έρθει από έναν σοβαρό τραυματισμό, από χιαστό. Νομίζω ότι ήταν γρήγορο το άλμα να πάει στην ΑΕΚ, σε μια ομάδα που οι απαιτήσεις είναι πάρα πολλές και πιστεύω ότι θα ήταν διαφορετική η πορεία του αν έμενε σε εμάς έναν ακόμη χρόνο ώστε να τον βοηθήσουμε και να μας βοηθήσει. Ήταν η χρονιά που εμείς χάσαμε στο παρά ένα την άνοδο. Συνεχίσαμε να ψάχνουμε τους επόμενους, έφυγαν πολλά παιδιά και παίζουν έξω... Κάιπερς, Εφορντ, Εντιαγέ. Ο Εργοτέλης πάντα έχει τον επόμενο. Τα παιδιά μπαίνουν σε ένα σύστημα, ξέρουν πως θα παίζουν κι αυτό βοηθούσε τους νέους να κάνουν το βήμα παραπάνω, έχοντας στο πλευρό τους παιδιά που ήταν στην ομάδα καιρό. Δεν κάναμε πολλές αλλαγές στο ρόστερ έτσι κι αλλιώς».

Εχετε δίκτυο στο εξωτερικό με το οποίο συνεργάζεστε ή επενδύετε πιο πολύ στην Ακαδημία;

«Οι Ακαδημίες είναι αυτές που μας φέρνουν πολλά συμβόλαια χωρίς να έχουμε κάποιον τοπ παίκτη. Νομίζω ότι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας όσο καιρό ήμουν εγώ, ήταν ο Ιατρούδης - το ταβάνι του ήταν πολύ ψηλό. Είναι κι ο Μανουσάκης που άργησε να δείξει τι μπορεί να κάνει. Την τελευταία χρονιά έκανε 10 γκολ και τώρα παίζει στη Λαμία. Είναι παιδί της Ακαδημίας μας και νομίζω ότι έχει κι αυτός μέλλον στο ποδόσφαιρο. Η μίξη των παικτών που επιλέγουμε είναι από αγορές που ξέρουμε γενικά. Από το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Αίγυπτο, την Αφρική... Αγορές που μας προσφέρουν καλούς παίκτες τεχνικά, που μπορούν να παίζουν ποδόσφαιρο κατοχής, γρήγορο και παράλληλα να μπορέσουμε να πουλήσουμε κάποιον παίκτη. Επίσης πήγαμε σε παιδιά από ομάδες Β' των μεγάλων ομάδων. Πήραμε παίκτες από τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, πολύ καλοί παίκτες με επαγγελματικά συμβόλαια. Γενικότερα ψάχνουμε νεαρά παιδιά, με κίνητρο και ποιότητα. Προσπαθούμε για τις καλύτερες επιλογές μέσα και από τις συμβουλές που λαμβάνουμε από το δίκτυό μας. Προσπαθούμε να "κλέψουμε" παίκτες που θα φύγουν από μεγάλες ομάδες. Πιστεύουμε ότι εκεί υπάρχουν ευκαιρίες. Απ' αυτά τα παιδιά έχεις να κερδίσεις περισσότερα από το να χάσεις».

Σας ακούω να μιλάτε με τεράστια ηρεμία. Δεν υπήρχε όλο αυτό το διάστημα η πίεση να επιστρέψει η ομάδα στη Super League;

«Η πίεση υπήρχε και από τον ιδιοκτήτη. Τα χρήματα είναι διαφορετικά στη Super League και διαφορετικά στη Super League 2. Πέρυσι φτάσαμε κοντά στο να τα καταφέρουμε ύστερα από τέσσερα χρόνια και όλοι θυμούνται πως τελικά δεν τα καταφέραμε. Καταλαβαίνετε το χάσιμο και σε οικονομικό και σε ψυχολογικό επίπεδο. Χάσαμε το μεγάλο στόχο για 15 λεπτά.

Αν δείτε την 11άδα σε εκείνο το ματς, οι 7 είναι παίκτες που τους είχαμε από το 2017. Ήταν όλη η διάρκεια εξέλιξης... Ήταν η ομάδα αυτά που μπήκε στο καράβι χωρίς ρούχα δικά της και έφτασε στο σημείο να ολοκληρώσει με ιδανικό τρόπο όλη αυτήν τη διαδικασία. Η ομάδα είχε μπάτζετ πολύ μικρότερο απ' όλες τις ομάδες που ήταν εκεί και φτάσαμε να χτυπήσουμε την άνοδο όπως το είχαμε σχεδιάσει».

Ο Εργοτέλης έπαιζε πολύ καλό ποδόσφαιρο.

«Τους κερδίζαμε όλους. Στα play offs τους νικήσαμε όλους. Κάναμε πολύ καλή πορεία η οποία στράβωσε για πέντε αγωνιστικές. Πληρώσαμε την έλλειψη παικτών με εμπειρία. Δεν είχαμε παίκτες που να έχουν να ζήσει την πίεση του αποτελέσματος. Εκεί λίγο λυγίσαμε, αλλιώς θα μπαίναμε στα play offs και δεν θα μας σταματούσε τίποτα. Τέλος πάντων, κάναμε το ντεμαράζ, νικήσαμε Ξάνθη και Λεβαδειακό, κάναμε το 4/4 και παίξαμε τον τελικό με τον Ιωνικό. Αν δει κάποιος την εξέλιξη αυτής της ομάδας, θα μπορούσε να μιλάει για ένα ωραίο success story που θα έκλεινε ιδανικά. Δεν άφησαν να ολοκληρωθεί μια ωραία ιστορία.

Το καλό είναι ότι το είδαν όλοι. Άσχετα που δεν ασχολήθηκε κανένας, γιατί πολύ απλά ήταν ο Εργοτέλης. Αν ήταν μια άλλη ομάδα της επαρχίας, όπως η ΑΕΛ, που ο ιδιοκτήτης της θα έκανε φασαρία και θα τον άκουγαν τότε τα πράγματα θα ήταν ίσως διαφορετικά. Από εμάς δεν ήθελε κανένας να ακουμπήσει αυτό το θέμα και πέρασε απαλά από τα Μέσα».

Στο γκολ που βάλατε στη Νίκαια πως αντιδράσατε και πως στο γκολ που δεχτήκατε;

«Στο γκολ που βάλαμε δεν κουνήθηκα από τη θέση μου. Λέω "ρε λες να μας γράφει"; Στο γκολ που δεχτήκαμε ήταν εξοργιστικό, βγήκα εκτός εαυτού και είχα επεισόδιο με ανθρώπους πίσω από τον πάγκο με έναν άνθρωπο που μας ειρωνευόταν, μας πετούσε νερά και μας έφτυνε. Όμως, η απειρία μας ήταν τέτοια που δεν σκεφτήκαμε εκείνη τη στιγμή ότι με 1-1 ο Ιωνικός πήγαινε στο μπαράζ δεν ανέβαινε απευθείας. Εμείς θέλαμε μόνο να νικήσουμε. Νομίζω ότι αν περιμέναμε θα είχαμε το χώρο να βρούμε την στιγμή μας. Επρεπε να ηρεμήσουμε, είχαμε τους παίκτες. Βέβαια αυτά τα λέμε ύστερα από έναν χρόνο και χωρίς την τρέλα που είχαμε τότε. Τα μπαράζ ήταν Πανεπιστήμιο».

Αν γυρνούσατε το χρόνο πίσω τι θα αλλάζατε γι' αυτό το ματς;

«Θα ζητούσα εισαγγελέα, VAR και δεν θα μπορούσε να κουνηθεί κανένας. Από την άλλη, όταν ζητάς πράγματα ξυπνάς τον αντίπαλο. Εμείς επιλέξαμε να τον κοιμίσουμε. Να χτυπήσουμε και να φύγουμε. Δεν θέλαμε να τους φανατίσουμε. Το παιχνίδι για εμάς πήγαινε ιδανικά, σκοράραμε... Από εκεί και πέρα, ο κύριος Φωτιάς επέλεξε να κάνει κάτι άλλο. Και δεν το λέω εγώ, είναι η εικόνα. Βάλτε το video. Αν δείτε ότι διαμαρτύρομαι άδικα ζητάω συγγνώμη. Δεν θα ζητήσω όμως γιατί δεν έφταιξα και δεν λέω κάτι που δεν ισχύει».

Ελληνική διαιτησία;

«Παίζουμε στη Β' κατηγορία, έχουμε Β' κατηγορίας διαιτητές. Αυτό που είδα στα Play Off πέρυσι ήταν εξαιρετικές διαιτησίες. Μας έπαιξε ο Παπαπέτρου στη Λιβαδειά που εγώ δεν το είχα ξαναδεί. Ο Παπαδόπουλος στην Ξάνθη, απίστευτος. Ερχεται ι Φωτιάς σ' ένα παιχνίδι - φωτιά. Παίζει ένα ημίχρονο 50-50 και ξαφνικά αλλάζει. Δεν πιστεύω ότι είναι κακός διαιτητής, απλά επηρεάζονται από τους παράγοντες και χάνουν την εκτίμηση που είχες γι' αυτούς. Σε γενικές δεν έχω πρόβλημα με τους διαιτητές. Γενικά το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τους διαιτητές που του αξίζουν».

Μετά απ΄αυτό το ματς, αδειάσατε;

«Άδειασαν πιο πολύ τα παιδιά που ήταν χρόνια. Αυτό φάνηκε από τις επιλογές τους... Έφυγε ο Τσέλιος, ο Μπάτζιος, ο Μανουσάκης, ο Μαζουλουξής, ο Χατζημήτρος. Παιδιά που ήταν εκεί χρόνια και δεν πίστεψαν ότι μπορούν να το ξαναζήσουν αυτό με την ίδια ομάδα. Είχαν και πολύ καλές προτάσεις. Οι υπόλοιποι ήθελαν να πάρουν παίκτες του Εργοτέλη. Εμείς δεν μπορούσαμε να μπούμε στη διαδικασία να πληρώσουμε για να τους κρατήσουμε γιατί δεν είχαμε. Αν κάποιος θέλει να φύγει, εμείς πρέπει να βρούμε τον επόμενο. Αυτό το κάναμε αλλά η χρονιά φέτος δεν μας πήγε, δεν πήγαμε όπως θα θέλαμε. Είχαμε και πολλούς τραυματισμούς, δυσκόλεψε αυτό και τον προπονητή. Και με τους προπονητές ζούμε το ότι πρέπει να φύγουν. Ο Γκόνιας πήγε στην Αίγυπτο, ο Παπαβασιλείου στον Πανιώνιο, ο Ταουσιάνης στον Λεβαδειακό. Πιστεύω ότι ο Ταουσιάνης είναι ο κορυφαίος προπονητής στη Super League 2 και του εύχομαι σύντομα να προπονήσει στη Super League 1.

Ολοι θέλουν να πάρουν από τον Εργοτέλη και φεύγουν γιατί βρίσκουν αλλού περισσότερα. Είναι θεμιτό αλλά ψυχοφθόρο να προσπαθείς συνέχεια να βρίσκεις άλλους και να πρωταγωνιστούν κιόλας. Εμένα ο Σάμι μου είπε ότι με 900.000 ευρώ που θα έχεις μπάτζετ θα πρέπει σε δύο χρόνια να πας την ομάδα Super League. Πολύ δύσκολο σενάριο. Τα λεφτά αυτά είναι καλά για νεαρούς, για παίκτες που θα φτιάξεις εσύ. Φανταστείτε ότι μόνο για τα ταξίδια στη Ρόδο φέτος πληρώσαμε πάνω από 32.000 ευρώ. Είμαστε εντελώς μόνοι μας σ' αυτό το κομμάτι. Και γι΄αυτό ο κύριος Σάμι κουράστηκε και όταν έχουμε φέτος πτώση εσόδων στο 60% καταλαβαίνετε τι γίνεται. Ο κύριος Σάμι δεν ήταν Εργοτέλης από μικρός. Αυτό που θα ήθελε είναι αν όχι να κερδίζει να σταματήσει να βάζει από την τσέπη του».

Ο Σάμι φεύγει;

«Το πιθανότερο είναι ότι φεύγει στο τέλος της σεζόν, αλλά δεν ξέρω τι θα αποφασίσει τελικά. Μπορεί στο τέλος να αλλάξει άποψη και να πει "μένω για να βγάλω την ομάδα στη Super League". Κυριακή κοντή γιορτή, που λέει κι ο λαός μας. Το πρωτάθλημα φτάνει στο τέλος του και θα πάρει τις αποφάσεις του»

Τι θα κάνετε από δω και πέρα;

«Για μένα είναι οριστικό. Τέλος της σεζόν η σχέση μου με τον Εργοτέλη τελειώνει όπως έχει γίνει γνωστό. Πέντε χρόνια είναι ένα ικανό διάστημα για να δείξει κάποιος τι μπορεί να κάνει. Νομίζω ότι κάναμε πολλά και πιστεύω ότι πρέπει να φεύγεις πριν σε βαρεθούν και πριν βαρεθείς. Στον Εργοτέλη πετύχαμε πολλά. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι μας σέβονται σε όλη την Ελλάδα. Είχαμε μέσο όρο ηλικίας 22,5 ετών, θα μπορούσαμε να είμαστε Εργοτέλης Β και χωρίς να έχουμε κάποια απαγόρευση. Φέτος κάναμε τρεις μεταγραφές μόνο: Τον Βουτσά 20 ετών από την Βίλεμ, τον Μίκο 22 ετών από την Τεράσα και τον Θέμη Τσέλιο 24 ετών. Καταλαβαίνετε πιο είναι το μοτίβο που μας ενδιαφέρει. Αυτά τα παιδιά θα απασχολήσουν στο επόμενο διάστημα».

Σκέφτεστε το δικό σας «αύριο»;

«Όχι. Αν υπάρχει θέση στο ελληνικό ποδόσφαιρο για εμένα και με καλύπτει κάποια προοπτική θα ήθελα να συνεχίσω. Αυτά τα πέντε χρόνια στον Εργοτέλη πέρασα περισσότερα δύσκολα πράγματα παρά εύκολα. Ευχαρίστως να δουλέψω σε οποιοδήποτε project καλύπτει τις φιλοδοξίες μου αλλά οι παράγοντες είναι αυτοί που ορίζουν ποιος θα αναλάβει τι. Θα ήθελα να κάνω κάτι που θα με γεμίζει. Τότε θα είμαι ευχαριστημένος».

Τα δικά σας θέλω ποια είναι;

«Θα ήθελα να βρω μια ομάδα με όραμα. Πολλοί μιλάνε για project που δεν έχουν εφαρμογή όμως. Εγώ στον Εργοτέλη βρήκα χώρο. Ο Σάμι μου έδωσε χώρο να διαφωτίσω μαζί του και να κάνω πράγματα. Δεν ήταν όλα ρόδινα. Οι απόψεις μας πολλές φορές ήταν ανατολή και δύση, αλλά αυτός που έπαιζε το κεφάλι του ήμουν εγώ και τις περισσότερες φορές αυτός που έκανε πίσω ήταν ο Σάμι κι αυτό δεν νομίζω να το βρω αλλού. Ήθελε να με κρίνει όταν πέρασε καιρός και ακούγοντας το τι θέλουμε να κάνουμε. Δεν κοιτούσε το δοκάρι και μέσα ή δοκάρι και έξω. Το ποδόσφαιρο δεν είναι: "βάζω ένα εκατομμύριο, πατάω ένα κουμπί και θα πάω στην 5η θέση, έβαλα 3 εκατομμύρια και θα πάω στη 2η". Το ποδόσφαιρο είναι μια συλλογική διαδικασία. Θέλω όταν κερδίζει ή να χάνει η ομάδα του και να ξέρω γιατί ήρθε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα».

Σκέφτεστε τη Super League;

«Αν έρθει καλώς, αν όχι δεν θα τρελαθώ... Εμένα μου αρέσει να περνάω καλά και να κάνω αυτό που μου αρέσει σε όποια κατηγορία και να είναι. Το να πάω σε μια ομάδα Super League και να μην έχω χώρο, δεν μου αρέσει».

Την 5ετία αυτήν τη τι σας έμαθε το ποδόσφαιρο;

«Μου έμαθε να μην περιμένω να σκέφτονται οι άλλοι όπως κι εγώ. Πρέπει να είμαι πιο πονηρός. Επίσης μου έμαθε ότι δεν πρέπει να είμαι τόσο συναισθηματικός. Καλώς ή κακώς δούλεψα με το συναίσθημα. Δυστυχώς, το λέω και με στεναχωρεί. Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω κέρβερος αλλά θα πρέπει να το κάνω για να καλύπτω τα νότα μου. Βέβαια, στον Εργοτέλη με βοήθησαν κι άλλοι άνθρωποι που δούλευαν με το συναίσθημα. Ενας απ' αυτούς είναι ο Σταύρος Λαμπράκης. Ο Σταύρος είναι η ιστορία του Εργοτέλη. Ζει και αναπνέει για την ομάδα, την ξέρει πολύ καλά. Ο Εργοτέλης έχει άτομα να πάνε την ομάδα πάνω απ' αυτό που ξεκινήσαμε. Aπό τους ανθρώπους που αγαπάνε τρελά την ομάδα είναι κι ο Μανώλης Σούτζης. Οργανωτικά η ψυχή της ομάδας είναι η Όλγα Σούτζη. Θέλω να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" και στον Μανώλη Σεβαστάκη. Είναι ένας άνθρωπος που θέλει να είναι μακριά από τα φώτα αλλά αξίζει την αναγνώριση από τον κόσμο του Εργοτέλη».

Αν φύγει ο Σάμι, ο Εργοτέλης θα βρεθεί στο κενό;

«Θέλω να πιστεύω πως όχι. Μια ομάδα όπως είναι ο Εργοτέλης πάντα θα έχει υλικό για να συνεχίσει. Υπάρχουν άνθρωποι για να την "τρέξουν". Αν είναι ο Σάμι ακόμα καλύτερα, αν δεν είναι... νομίζω ότι είναι ένα ελκυστικό σωματείο για να έρθουν άνθρωποι. Ο Εργοτέλης έχει και μια τρομερή ακαδημία. Το χώμα στο Μαρτινέγκο βγάζει ποδοσφαιριστές. Μπουχαλάκης, Καρέλης, Κούτρης, Τζανακάκης, Σάλιακας, Παντελάκης, Μανουσάκης, Ιατρούδης... Παιδιά που βγήκαν μέσα από το Μαρτινέγκο. Και σύντομα θα βγουν κι άλλα παιδιά».

Κλείνοντας αυτόν τον κύκλο ποιες είναι οι πιο έντονες στιγμές που κρατάτε μέσα σας;

«Μεγάλες στιγμές είναι δύο: Μεγάλη στιγμή είναι ότι επί των ημερών μου ο φωτεινός πίνακας στο Γεντί Κουλέ έγραψε ΟΦΗ-Εργοτέλης 3-4. Το έχουν κρατήσει κι οι οπαδοί μας σαν παράσημο ότι περάσαμε στους "8" του Κυπέλλου. Το πιστώθηκε η ομάδα ότι πέρασε τον ΟΦΗ, με παιδιά που δεν έχουν ζήσει τέτοιες εμπειρίες να χτυπούν πέναλτι στη Θύρα 4. Εκεί κατάλαβα ότι τα παιδιά έγιναν άντρες. Σε ματς που ο διαιτητής σφύριξε τρία πέναλτι. Δυνατή στιγμή είναι και το κλάμα των παιδιών στη Νίκαια. Φτάσαμε τόσο κοντά σ' αυτό που μας αξίζει... Το κλάμα ακούστηκε από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς τη στιγμή μέσα στα αποδυτήρια».