Σπανός στο Gazzetta: «Ντρέπομαι να πω τι ονειρεύομαι, θέλω Ευρώπη με Ιωνικό»

Η... τρέλα με το ποδόσφαιρο πώς προέκυψε;

«Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου παιδάκι το μόνο που έκανα ήταν να παίζω μπάλα. Στο σχολείο μπάλα. Το μόνο που κάναμε, ήταν να βρούμε το πώς θα ξεφύγουμε από τη μάνα μας που μας φώναζε για να πάμε σε κανένα χωράφι εκεί στο Αίγιο να παίξουμε μπάλα. Δηλαδή από παιχνίδι δεν θυμάμαι κάτι άλλο, η μπάλα ήταν το βασικό».

Πότε είπατε ότι θέλετε να γίνετε επαγγελματίας;

«Οταν είσαι μικρός το μόνο που σκέφτεσαι είναι το παιχνίδι. Από εκεί και πέρα, όταν σε πηγαίνει ο πατέρας σου στο γήπεδο και βλέπεις την ατμόσφαιρα που υπάρχει σου κολλάει το μικρόβιο. Λες 'θέλω να γίνω και 'γω σαν κι αυτούς που παίζουν'. Κι έτσι έγινε. Οπως το έβλεπα και το 'χα στο μυαλό μου έτσι κι έγινε».

Ποιο ήταν το κλειδί για να παίξετε μπάλα σε επαγγελματικό επίπεδο;

«Κοιτάξτε, είχα έναν θείο ο οποίος συγχωρέθηκε, που είχε παίξει μπάλα σε υψηλό επίπεδο στον Παναιγιάλειο. Λεγόταν Κώστας Χαραλαμπόπουλος. Ηταν παίκτης στην ομάδα όταν ήταν στην Α' Εθνική. Ηταν από τα καλά ονόματα εκείνης της εποχής. Θυμάμαι ότι με είδε να παίζω σε μια αλάνα. Γενικός Αρχηγός στον Παναιγιάλειο τότε ήταν ο Αστέριος Μπέλας, πρέπει να ζει ακόμη. Είναι πάνω από 90 ετών. Μου είπε 'θα σε πάω στον Παναιγιάλειο, να δούμε αν μπορείς να παίξεις' και του απάντησα "ρε θείε, εδώ στη γειτονιά είμαι εγώ'. Εκείνος όμως επέμενε κι έτσι έγινε. Με πήρε και με πήγε... Θυμάμαι προπονητής στον Παναιγιάλειο ήταν ο Νίκος Ζαφειρόπουλος και στην ομάδα έπαιζαν οι Μπεκατώρος, Εσπινόζα, Δαβουρλής... Τρομερή ομάδα για τη Β' ΕΘνική. Ημουν 15,5 όταν με δοκίμασαν και 10 με 15 μέρες μετά υπέγραψα το πρώτο μου δελτίου. Οταν ήρθε η μεταγραφική περίοδος υπέγραψα και το πρώτο μου συμβόλαιο».

Ποιες είναι οι εικόνες από τα αποδυτήρια επαγγελματικής ομάδας για ένα παιδί 15 ετών;

«Θα σας πω ποιο ήταν το συναίσθημά μου. Τότε ήταν άλλες οι εποχές. Οταν ένα παιδί 15 ετών έμπαινε σε τέτοια αποδυτήρια θα έπρεπε να είναι σεβαστικό. Ενα παιδί τότε δεν έχει καμία σχέση με τα σημερινά. Ημουν υποχρεωμένος να καθαρίσω τα παπούτσια των συμπαικτών μου, να βοηθήσω τον άνθρωπο που πλένει τα ρούχα, να τον βοηθήσω γενικότερα, να τον πάω σπίτι αν χρειαστεί, να κουβαλήσω πράγματα, να ξεφορτώσω. Ηταν άλλες οι εποχές».

Στρατός δηλαδή;

«Οχι, ήταν υποχρέωση. Για έναν μικρό που έφτιαχνε χαρακτήρα έτσι ήταν. Στρατό; Πείτε το στρατό, αλλά έτσι ήταν οι εποχές».

Υπήρχε κάποιος που σας... έχωνε περισσότερο;

«Το αντίθετο μπορώ να πω. Ναι μεν είχα να αντιμετωπίσω παίκτες που ήταν μεγάλα ονόματα για την εποχή αλλά ήταν πολύ σοβαροί και εξαιρετικοί χαρακτήρες. Επαγγελματίες. Με έβλεπαν με ζεστασιά, χωρίς ίχνος εγωισμού».

Σας αποθάρρυνε ή σας φώναξε κάποιος;

«Ναι, υπήρχε τέτοια στιγμή... Δεν θέλω να πως ποιος ήταν. Με τον συγκεκριμένο μάλιστα αυτήν τη στιγμή είμαστε πολύ φίλοι. Δεν θέλω να πω. Υπήρχαν στιγμές που κάποιος σου έλεγε 'κάνε αυτό, κάνε το άλλο'... Σου έσπαγαν τα νεύρα. Ομως, ήταν άλλες οι εποχές. Δεν μπορείτε να τις καταλάβετε γιατί είστε μικροί. Ομως για να σας βοηθήσω θα σας πω ότι εκείνη την εποχή δεν ήσουν υποχρεωμένος να τα κάνεις αλλά ένιωθες την υποχρέωση γιατί ήσουν το ταλέντο που δεν ήσουν πια μικρός στα 23 σου. Τώρα αν πάει κάποιος να τα κάνει αυτά σε παιδιά 17 ή 18 ετών, θα του βάλουν χέρι. Θα του πουν ότι δεν είναι επαγγελματικό».

Είστε είσαι υπέρ ή κατά σε αυτό;

«Βρίσκομαι στο ενδιάμεσο. Να υπάρχει σεβασμός σε παιδιά που έχουν παίξει μεγάλη μπάλα, σε παιδιά που έχουν μια επαγγελματική υπόσταση και έχουν κι έναν χαρακτήρα που έχουν χτίσει μέσα απο την καριέρα τους. Ακόμα και αν πουν καμία κουβέντα παραπάνω, δεν πρέπει να τους αντιμιλήσεις, δεν πρέπει καν να το σκεφτείς αυτό. Τώρα θα μου πεις 'θα πρέπει να μάθει με καψόνια και... κάτεργα;' Όχι. Λίγο πολύ θα πρέπει να συνηθίσεις. Εγώ θεωρώ τους νέους ισάξιους με τους μεγάλους».

Πόσα ήταν τα πρώτα χρήματα που πήρατε από το ποδόσφαιρο και τι τα κάνατε;

«Τα χρήματα που παίρναμε τότε ήταν ελάχιστα, πολύ λίγα. 1.500 ίσως και 2.000 δραχμές. Μιλάμε για τέτοια ποσά. Δεν ήταν άξια λόγου. Θυμάμαι πως τα πρώτα μου χρήματα τα πήρα όταν ήμουν 19 χρονών, όταν πήγα στον Ιωνικό από τον Παναιγιάλειο. Εκανε λοιπόν την ιδανική...βλακεία και ως νέος πήγα και πήρα αμάξι (σ.σ. γέλια)».

Τι αμάξι;

«Ενα Alfa Romeo ήταν, ένα A33. Ετσι ο... βλάχος από το Αίγιο (σ.σ. γέλια) ανέβηκε στην Αθήνα και αντί να είναι λίγο σοβαρός στις επιδόσεις του και να δει με άλλο μάτι τα πράγματα, εγώ ο έξυπνος πήρα αυτοκίνητο για να κάνω βόλτες στην Αθήνα. Το μυαλό μας τότε μέχρι εκεί έφτανε»

Πως έγινε η μεταγραφή σας στον Ιωνικό;

«Να σου πω την αλήθεια θυμάμαι ότι ο Παναιγιάλειος ήταν σε αποσύνθεση. Οταν πήγα η ομάδα ήταν στη Β' Εθνική, έκατσα 3-4 χρόνια και κάθε χρόνο έπεφτε κατηγορία. Εγιναν πολλά. Θυμάμαι ότι είχε έρθει ο συγχωρεμένος ο Κανελλάκης μαζί με 2-3 τεράστια αυτοκίνητα, ξέρετε λιμουζίνες. Και λέω 'Τι γίνεται εδώ;' Φοβήθηκα. Νόμιζα πως έβλεπα ταινία. Πρόεδρος ήταν ο Χάρης Μπόγδανος και στην ομάδα βρίσκονταν και ο Λάκης Ξανθάκης. Ο Παναιγιάλειος βρίσκονταν σε κακό χάλι, οι δύο πλευρές μιλήσαμε και δεν ήταν δύσκολο να με πάρουν. Με αγόρασαν και αν δεν κάνω λάθος ήμουν από τις πρώτες μεταγραφές του Κανελλάκη. Εκείνο τον καιρό είχε πάει ο Ξανθόπουλος από τη Δόξα Δράμας, ο Ουσταμπασίδης. Δεν υπήρξε κάποια αντίδραση σε όλο αυτό. Ηταν όλα εύκολα και πήγαν κατ' ευχήν. Στον Ιωνικό η προσαρμογή ήταν πιο δύσκολη, από την πρώτη αντιμετώπιση που είχα από όταν είχα πάει στον Παναιγιάλειο»

Γιατί το λέτε αυτό;

«Γιατί παρότι ήμουν πιο μεγάλος, το ποδόσφαιρο το έβλεπα διαφορετικά. Ερχόμενος τότε στον Ιωνικό έλεγα 'Εγώ είμαι καλός θα παίξω'. Ομως δεν δούλεψα όσο έπρεπε, δεν έκανα το κάτι παραπάνω και αν το είχα κάνει ίσως και να έφτανα κάπου παραπάνω στο ποδόσφαιρο. Εντάξει, εγώ δεν έκανα τη μεγάλη καριέρα, έκατσα κάποια χρόνια στον Ιωνικό και μετά έκανα το 'αγροτικό' μου στη Β' και τη Γ' Εθνική, όμως αν δούλευα παραπάνω θα είχα παίξει περισσότερα χρόνια στον Ιωνικό στη μεγάλη κατηγορία. Δεν το έκανα και φταίω εγώ».

Τότε που ήσασταν πιο νέος και το αίμα σας «έβραζε» κατηγορούσατε τους προπονητές;

«Ναι, τότε τους κατηγορούσα και τώρα στους παίκτες μου δίνω το δικό μου παράδειγμα. Ηρθα στην Αθήνα από το Αίγιο ως... ένας πραγματικός χωριάτης. Για να μην παρεξηγηθώ, το Αίγιο είναι μία πολύ όμορφη πόλη με θάλασσα και όλα ήταν καλά. Οταν λέω χωριάτης, εννοώ στη νοοτροπία. Είχα στο μυαλό μου ότι 'ήρθε ο μικρός στην Αθήνα για να παίξει μπαλάρα και να κάνει καριέρα', όμως η καριέρα, η μπαλάρα και η άνεση δεν έρχονται έτσι. Ερχονται με πολύ δουλειά και αυτό λέω στους μικρούς σήμερα. Εγώ τα λάθη μου τα είδα και ήταν αυτά. Δεν δούλεψα. Δεν είχα καταλάβει τι είχα στα χέρια μου και στα πόδια μου. Ο Ιωνικός ήταν και είναι μία μεγάλη ομάδα, δεν μπορούσε να με περιμένει άλλο. Το έκανε τέσσερα χρόνια»

Πώς σας φάνηκε ο κύριος Κανελλάκης;

«Ηταν ένας άνθρωπος με λόγο. Δεν μπορούσε να σου πει κάτι και να μην το κάνει. Ηταν ένα άνθρωπος που με πάρα πολλές δουλειές και δεν τον βλέπαμε ιδιαίτερα. Τον σεβόμασταν, Ηταν ο πρόεδρός μας»

Η Αθήνα του τότε;

«Εμπαινα στο αμάξι και χανόμουν (σ.σ. γέλια). Μου πήρε πάνω από ένα μήνα να μάθω τα βασικά. Εφευγα από το Παγκράτι που έμενα για να πάω στη Νεάπολη για προπόνηση και έφτανα στον Πειραιά. Χανόμουν, αλλά έμαθα τους δρόμους σιγά σιγά. Ετσι έμαθα και την Αθήνα, ψάχνοντας. Ρωτώντας πας στην πόλη, έτσι δεν λένε;».

Υπηρξε κάποιος προπονητής που είχατε τσακωθεί ή κάτι παρεμφερές;

«Ναι, υπήρξε ένα περιστατικό με τον Αλέφαντο. Σε αυτά ήταν μορφή. Μεγάλο σχολείο. Με φώναζε 'Χρούμπες' (σ.σ. παλαίμαχος παίκτης και προπονητής του Αμβούργου, πρωταθλητής Ευρώπης το 1982) και όταν έκανα κάποιο λάθος μου φώναζε 'θρούμπες είσαι'. Ετσι με έκραζε. Υπήρχαν πολλά με τον κυρ Νίκο, αλλά τι άλλο να πεις;»

Δεν μπορούμε να μη σας ρωτήσουμε πώς θυμάστε τα ντέρμπι με την Προοδευτική...

«Δεν υπάρχει αυτό. Είναι αυτό που λέμε η 'αιώνια κόντρα'. Ηταν, είναι και θα είναι. Επειδή υπήρξε ένα περιστατικό πρόσφατα, το να δουν οι οπαδοί τον Ιωνικού τον Σπανό στο γήπεδο της Προοδευτικής το θεωρούν ντροπή για τον Ιωνικό και το ίδιο ισχύει και για την Προοδευτική. Υπάρχει αντιπαλότητα. Θα μου πεις 'είναι σωστό;'. Αυτό όμως είναι το ποδόσφαιρο. Δεν έχω λόγια να το εκφράσω»

Επεδή μιλάμε για τα ντέρμπι με την Προοδευτική, υπήρξε πρόσφατα ένα περιστατικό με τον Γιώργο Μάναλη. Θέλετε να αναφερθείτε σε αυτό;

«Δεν έχω πρόβλημα. Απλά θεωρώ πως ο Γιώργος θα μπορούσε να το χειριστεί διαφορετικά. Θα μπορούσε να πει 'έκανα λάθος'. Είναι ανθρώπινο. Κάποιοι άλλοι θα λένε πως δεν έκανε λάθος. Εμείς λειτουργούμε διαφορετικά. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να μας μισεί για αυτό. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο Ιωνικός στηρίζεται σε αυτή την κατάσταση. Στον οπαδισμό. Οπαδός είναι και ο πρόεδρος. Ο ίδιος ο πρόεδρος λέει 'είμαι οπαδός, όχι πρόεδρος'. Και αυτή είναι η αλήθεια, Αυτό βλέπουμε, αυτό ισχύει, αυτό κάνει. Αρα όλοι μας πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε αυτό που κάνουμε. Δεν έχω να προσάψω κάτι σε κανέναν, απλά κάποια στιγμή κάποια παιδιά που μπορεί να είναι και μορφωμένα κάνουν κάποιο λάθος. Είναι κατανοητό, αλλά είναι και εύκολο να το διορθώσουμε.. Για αυτό και λέω πως ο Γιώργος θα μπορούσε να το διορθώσει»

Εσείς του είπατε κάτι;

«Τον συμβούλεψα, πριν γίνει αυτό που έγινε, τι θα έκανα εγώ στη θέση του. Δεν το έκανε όμως, δεν με άκουσε και είναι δικαίωμά του. Δεν μπορώ να κρατήσω κακία και δεν μπορώ να πω κάτι. Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του. Δεν σημαίνει ότι όταν φεύγει ένα παιδί από την ομάδα οι άλλοι γύρω του δεν στεναχωριούνται. Η κατάσταση όμως εδώ είναι έτσι και δεν αλλάζει».

Πώς σας «κόλλησε» το «μικρόβιο» της προπονητικής;

«Υπήρχε μία μικρή διαφορά όταν ήμουν στο Βύζαντα Μεγάρων, στη Γ' Εθνική. Αυτή λύθηκε με το να αναλάβω ένα τμήμα μικρών παιδιών. Δηλαδή έπαιζα και ποδόσφαιρο και είχα και τα πιτσιρίκια. Αν μου πεις τώρα να αναλάβω παιδιά ηλικίας 7 ως 10 ετών, θα σου πω ότι είναι το πιο δύσκολο για έναν προπονητή. Για αυτό σέβομαι και εκτιμώ τα παιδιά που είναι σε μικρές ηλικίες. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνουν. Εγώ τώρα βλέπω τι... εγκλήματα έκανα τότε. Ελεγα 'έχω παίξει ποδόσφαιρο, ξέρω'. Ομως δεν είναι έτσι. Κάθεσαι χρόνια στα θρανία, κάνεις τα σεμινάρια, παίρνεις διπλώματα και μετά από χρόνια καταλαβαίνεις ποιος είναι ο καλός προπονητής και πότε κάνει σωστά τη δουλειά του. Οταν ξεκινάς την προπονητική στα 30 σου χρόνια που ήμουν εγώ τότε και λες στα παιδιά 'πάμε να φτιάξουμε τριάδες' είσαι γελασμένος αν πιστεύεις πως θα το καταλάβουν..Ολοι όμως μαθαίνουμε. Δεν ξεκινάει κανένας γνωρίζοντας τα πάντα Εγώ ήμουν λάθος, θέλω να είμαι ειλικρινής. Ελεγα 'αυτά είναι λάθος, έχω παίξει μπάλα και ξέρω' και γι' αυτό τα παιδιά που ξεκινούν από αυτό το επίπεδο και έχουν πτυχία κάνουν για μένα έναν άθλο».

Πώς θυμάστε την πρώτη επαγγελματική σας εμπειρία στους πάγκους;

«Ηταν στην Αναγέννηση Αρτας. Σταμάτησα το ποδόσφαιρο και ξεκίνησα αμέσως την προπονητική, το πρώτο μου ματς ήταν με τον Αχαρναϊκό και θυμάμαι ότι νικήσαμε 2-1. Αυτό ήταν το πρώτο μου επαγγελματικό ματς σε πάγκο. Είχαμε φτιάξει μια καλή ομάδα τότε, είχε πάει καλά. Ο τότε Δήμαρχος με είχε στηρίξει πολύ. Μάλιστα με τον κύριο Οικονομίδη διατηρώ και σήμερα καλή σχέση και θέλω να τον ευχαριστήσω. Είχαμε ένα πολύ καλό κλίμα, οικογενειακό. Αυτό συνέβη και την 1η σεζόν και την επόμενη. Ημουν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον».

Μπορείτε να γράψετε βιβλία για όσα έχετε ζήσει στην Β' και Γ' Εθνική. Το κλίμα είναι τόσο περίεργο όσο τουλάχιστον ακούγεται με τα στημένα ματς και το παρασκήνιο; Ισως και εσείς να έχετε δεχτεί πιέσεις για να βάλετε κάποιους παίκτες.

«Σ' αυτές τις κατηγορίες όντως βλέπεις πολλά. Είναι όμως και κατηγορίες που μπορούν να αναζωογονήσουν το ποδόσφαιρο. Πραγματικά έχω δει πολλά. Οχι όμως για στημένα ματς όπως λέγεται, αλλά στην καθημερινότητα έχω δει πολλά τρελά σκηνικά. Ψάχναμε να βρούμε γήπεδα να κάνουμε προπόνηση.... Το επίπεδο όμως τότε ήταν υψηλό. Και σήμερα ωστόσο θεωρώ ότι υπάρχει καλό υλικό σε προπονητές και παίκτες».

Εχετε κάνει πολλές επιτυχίες στις μικρές κατηγορίες. Υπάρχει πικρία που σας δόθηκε αργά η ευκαιρία στη Super League;

«Ενας προπονητής ξεκινάει την καριέρα του, θεωρητικά πάντα, από τη Γ' Εθνική. Λένε, αν πάει καλά, ότι 'είναι πολύ καλός για τη Γ' Εθνική'. Μετά βγάζει ομάδες στη Β', κάθεται εκεί 4-5 χρόνια και λένε 'είναι καλός, αλλά μέχρι εκεί'. Ε, μετά βγάζει ομάδες και στην Α' και λένε ξανά το ίδιο 'είναι καλός για την πρώτη κατηγορία'. Με λίγα λόγια δεν υπάρχουν προπονητές που είναι για μία συγκεκριμένη κατηγορία. Το βλέπω παράξενο αυτό που γίνεται γενικά».

Οταν ανεβάσατε κάποιες ομάδες στην Α' Εθνική και δεν μείνατε, δεν είπατε μέσα σας «τι άλλο να κάνω»;

«Αισθάνθηκα μια απογοήτευση όταν έφυγα από τον Αρη, όπου κάναμε άνοδο με μια μεγάλη ομάδα. Ως άνθρωπος έχεις τα όνειρά σου. Αντέδρασα ήρεμα, το κατάλαβα νωρίς ότι η ομάδα ψάχνει ένα θεωρητικά 'όνομα', όπως και πήρε. Μόνο που πήρε τεχνικό διευθυντή όχι προπονητή (σ.σ. ο Αρης τότε πήρε τον Πάκο Ερέρα). Μετά πήρε προπονητή (σ.σ. Σάββας Παντελίδης). Με τον Αρη ήταν εξαιρετική η χρονιά, οι άνθρωποι με αγκάλιασαν, με χειροκρότησαν και με βράβευσαν φέτος που παίξαμε στη Θεσσαλονίκη. Τους ευχαριστώ και εύχομαι τα καλύτερα. Δεν γίνεται να μην αισθάνεσαι μέσα σου αγάπη για αυτή την ομάδα. Οπως δεν μπορώ να μην πω τα καλύτερα και 10 φορές τα καλύτερα για τον Ιωνικό και τους ανθρώπους του. Μου έχουν δώσει τα πάντα. Μπορώ να ζητήσω ό,τι πιο τρελό σκεφτώ κι ο πρόεδρος θα φέρει τον κόσμο ανάποδα για να το βρει. Είμαι πολύ τυχερός. Οι περισσότεροι προπονητές δεν έχουν στην καθημερινότητά τους πράγματα που έχω εγώ».

Από τον Απόλλωνα φύγατε αήττητος. Δεν είναι ένα παράδοξο αυτό; Τι σας είπε ο κύριος Μονεμβασιώτης;

«Στον Απόλλωνα υπήρξε μια εξωπραγματική κατάσταση. Οταν φεύγει ένας προπονητής αήττητος, είναι λίγο παράξενο. Δεν είχαμε χάσει, παρά μόνο στο Κύπελλο και η μία φορά ήταν από τον Παναθηναϊκό με 4-3. Είχαμε κάνει ντέρμπι το ματς με τον Παναθηναϊκό. Εφυγα όμως παραμονή Χριστουγέννων ύστερα από νίκη με τον Πανσερραϊκό (σ.σ. 1-0). Δεν προκαλεί εντύπωση όταν ένας προπονητής φεύγει αήττητος από μια ομάδα; Εμένα μου κάνει. Τι μπορεί να πει ένας πρόεδρος σ' έναν προπονητή; 'Φύγε γιατί... αυτό και για αυτό'. Εγώ θα σας πω τι άκουσα και θέλω να είμαι ειλικρινής. Θυμάμαι ότι μου είπε 'δεν μ' αρέσει αυτό που βλέπω'. Και θέλω να σας πω ότι έφυγα χωρίς αποζημίωση. Είμαι εγωιστής με τη δουλειά μου, έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Ηξερα ότι θα βρω δουλειά μετά, δεν κάθισα πάνω στα λεφτά του συμβολαίου. Δεν καταδέχτηκα να μου χαρίσει ποτέ κανείς τίποτα. Σέβομαι τα πάντα και μπορεί όντως να μην του άρεσε η ομάδα όπως έπαιζε. Ομως, η ομάδα νικούσε και το 'δεν μου αρέσει' είναι υποκειμενικό. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Ποιος έχει δίκιο; Ο προπονητής ή ο πρόεδρος; Μάλλον ο προπονητής γιατί είναι προπονητής».

Υπάρχει περίπτωση αυτή η αντιμετώπιση προς το πρόσωπό σας γενικότερα, όχι μόνο από τον Απόλλωνα, να συνέβη επειδή είστε ο Σπανός και όχι κάποιος κόουτς από το εξωτερικό;

«Με τη συγκεκριμένη ομάδα (σ.σ. Απόλλων Σμύρνης) δεν συνέβη αυτό. Ομως σε κάποιες άλλες ομάδες είναι σίγουρο ότι το λαμβάνουν υπόψιν τους. Οταν είσαι Γερμανός σε βλέπουν σαν Γερμανό, σε κρίνουν με την γερμανική φιλοσοφία. Οταν είσαι Ελληνας σε κρίνουν σαν... Ελληνα. Λένε 'έλα μωρέ, άσ' τον να φύγει, δεν πειράζει". Λένε ότι κάποιος είναι της γερμανικής σχολής, έχει σπουδάσει και γερμανικά είναι και πολύ καλός. Μα οι σχολές της UEFA είναι για όλους ίδιες. Δεν αλλάζει κάτι. Δεν σημαίνει ότι η νοοτροπία των προπονητών από το εξωτερικό είναι και καλύτερη από τη δική μας. Ισα ίσα, πιστεύω ότι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι και χειρότερη».

Σας έχει τρελάνει κάτι που ακούσατε από πρόεδρο;

«Αυτό που συνέβη στον Απόλλωνα είναι εξωπραγματικό, δεν έχει συμβεί ξανά στα χρονικά. Εχω ακούσει πολλά πάντως».

Σας έχουν κατηγορήσει για προσημειωμένα ματς;

«Δεν μπορούν να με κατηγορήσουν γιατί ξέρουν τι άνθρωπος είμαι. Δεν έχω δώσει κανένα δικαίωμα και για να το κάνει κάποιος πρέπει να είναι κακός άνθρωπος και να θέλει το κακό μου. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να το θέλει γιατί δεν έχω πειράξει ποτέ κανέναν. Λάθη έχω κάνει πολλά στην ζωή μου και στην προπονητική πολλά περισσότερα, αλλά για να σου πει κάποιος κάτι τέτοιο θα πρέπει να θέλει το κακό σου. Εχω δείξει δείγματα γραφής στο συγκεκριμένο κομμάτι».

Κόουτς, το ήθελε η μοίρα να έχετε με τον Ιωνικό την πρώτη σας εμπειρία στην Α' Εθνική; Είναι κι η ομάδα που σας έδωσε ανάλογη ευκαιρία κι ως ποδοσφαιριστής.

«Είναι πάρα πολύ σημαντικό για εμένα. Ξέρω το DNA αυτής της ομάδας και το πώς λειτουργεί. Είναι φτωχογειτονιά, είναι άνθρωποι του μεροκάματου, με ξέρουν και τους ξέρω. Εχω μεγαλώσει μαζί τους. Ολο αυτό ήταν για εμένα μια μεγάλη βοήθεια και στάθηκα πολύ τυχερός που σ' αυτήν τη συγκυρία είχα ανθρώπους δίπλα μου όπως είναι οι Γιάννης και Τάκης Τσιριγώτης αλλά κι ο Θοδωρής, ο γιος του Γιάννη. Νιώθω πολύ τυχερός που είμαι προπονητής στον Ιωνικό με τη συγκεκριμένη διοίκηση».

Το καλό κλίμα κι η συνεργασία προπονητή-διοίκησης είναι πάντα απαραίτητα συστατικά. Πως όμως μπορεί να στηθεί μια ομάδα που το καλοκαίρι πρέπει να κάνει πάνω από 20 μεταγραφές και να πάει και καλά;

«Γίνεται! Στη συγκεκριμένη ομάδα υπάρχει ένα πέπλο πέπλο μυστηρίου που τη σκεπάζει. Η διοίκηση που ασκείται εδώ δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Ο πρόεδρος είναι κάθε μέρα μαζί μας, μας παρέχει τα πάντα. Δεν είναι απρόσωπη η διοίκηση. Σας είπα και πιο πριν ότι ο ίδιος ο άνθρωπος λέει 'είμαι οπαδός'. Αγαπάει και ζει γι' αυτήν την ομάδα. Είναι ο άνθρωπος που θα μας δώσει τα πάντα στην καθημερινότητά μας. Θα μας λύσει το οποιοδήποτε πρόβλημα. Από οικογενειακό μέχρι οικονομικό. Δεν υπάρχει όλο αυτό! Εχουμε ανθρώπους που θα μπουν στα αποδυτήρια θα κλάψουν, θα φωνάξουν και θα αγκαλιάσουν τα παιδιά. Στις συνεχόμενες ήττες δεν υπάρχει μεταφορά ευθυνών σε παίκτες ή προπονητές. Γίνονται πράγματα που δεν τα βρίσκεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Λένε, για παράδειγμα, κάποιοι ότι τον πρόεδρο της Λίβερπουλ δεν τον βλέπει κανένας, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Εμείς τον δικό μας τον βλέπουμε κάθε μέρα και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα».

Εκτός από τις τόσες μεταγραφές, το καλοκαίρι δεν κάνατε ούτε προετοιμασία, χωρίς προβλήματα, λόγω του κορωνοϊού. Πήγατε στον Βόλακα, στη Δράμα και επιστρέψατε πίσω.

«Ξέρω τι έλεγαν το καλοκαίρι, ότι δεν θα πάρουμε πάνω από 5-6 βαθμούς. Εγώ μόνος μου όλο αυτό δεν θα μπορούσα να το καταφέρω. Αν δεν υπήρχε η βοήθεια που σας είπα, δεν θα πετυχαίναμε τίποτα. Οποιοδήποτε πρόβλημα υπήρχε κι ό,τι ζητούσα, το είχα. Η οικογένεια Τσιριγώτη ήταν πάντα δίπλα μου. Ακόμα και στο οποιοδήποτε λάθος έκανα, κανείς δεν μου είπε 'τι είναι αυτά που κάνεις;'. Αντίθετα, μου έλεγαν 'κοιτάμε το επόμενο, τα λάθη είναι ανθρώπινα, κοίταξε να τα διορθώσουμε'. Ετσι λειτουργεί αυτή η ομάδα και γι' αυτό έγινε γρήγορα ομάδα. Αυτός ο τρόπος διοίκησης πρέπει να διδάσκεται σε ομάδες όπου οι πρόεδροι είναι απόμακροι και το μόνο που κοιτάζουν είναι το πως θα κόψουν μισθούς μετά από μία ήττα.

Η δική μας διοίκηση κοιτάζει το πώς θα δώσει χρήματα ακόμα και στην στραβή. Πώς θα γίνει καλύτερη η ομάδα. Αυτό είναι το μόνο που μας απασχολεί όλους. Οσα έγιναν φέτος είναι ένας συνδυασμός της διοίκησης, του τεχνικού επιτελείου και φυσικά των παικτών. Ολοι κατάλαβαν γρήγορα το ρόλο τους και τι πρέπει να κάνουν. Μακάρι να ήσασταν στα αποδυτήρια για να δείτε πως αντιμετωπίζεται η ομάδα από τη διοίκηση. Είναι εξωπραγματικό. Στην αρχή μου είχε κάνει εντύπωση, τώρα το έχω συνηθίσει. Το κλίμα που υπάρχει κάνει εντύπωση και στα νέα παιδιά που έρχονται».

Εδώ θα ήθελα να πω ότι με στεναχώρησε το γεγονός ότι έπρεπε να φύγουν κάποια παιδιά που ήταν πέρσι στην ομάδα και μας οδήγησαν στην άνοδο. Επρεπε να βάλω στην άκρη το συναισθηματικό. Ενιωθα ότι χωρίς όλες αυτές τις τομές θα μιλούσαμε διαφορετικά σήμερα, δεν θα είχαμε σωθεί».

Υπήρξαν στιγμές που παλιότερα βάλατε το συναισθηματικό πάνω από το «πρέπει» και σας γύρισε μπούμερανγκ;

«Εχει τύχει, ναι. Εχω βάλει το συναίσθημα πάνω απ' όλα και έχασα πράγματα. Επρεπε να διαχωρίσω αυτό που λέει η καρδιά μου απ' αυτό που λέει το μυαλό μου. Τότε γίνεσαι καλύτερος προπονητής, όταν στην ουσία καταλαβαίνεις τα λάθη σου».

Είπατε ότι έχετε τα πάντα από τη διοίκηση αλλά ξέρουμε ότι το μπάτζετ ήταν περιορισμένο και έπρεπε να κάνετε 20 μεταγραφές.

«Σε ό,τι ζητήσει ο προπονητής ή το επιτελείο του σε υλικοτεχνική υποδομή δεν υπάρχει όριο στο μπάτζετ. Η ομάδα κοιτάζει πρώτα πώς θα γίνει καλύτερη και πώς θα οργανωθεί και μετά να κάνει μεταγραφές. »

Κατά τη διάρκεια της σεζόν υπήρξε στιγμή που φοβηθήκατε ότι θα χαθεί η κατηγορία;

«Οχι, δεν υπήρξε κάποια τέτοια στιγμή. Ισως μόνο όταν έγινε η κλήρωση των play outs γιατί δεν μου άρεσε το πρόγραμμα. Αλλά δεν ήταν φόβος. Προβληματίστηκα περισσότερο. Οπως κάτι ανάλογο συνέβη και κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της χρονιάς που μετέφερα στη διοίκηση 'μήπως υπάρχει περίπτωση να σκέφτεστε να πάρετε κάποιον άλλον;'. Κάτι ανάλογο είχα πει και πέρσι, στη Super League 2. Ενας προπονητής που σέβεται τον εαυτό του αλλά και εκείνους που τον πληρώνουν και τους αγαπάει και τον αγαπάνε πρέπει να τους βοηθήσει και να τους λύσει τα χέρια όταν υπάρχουν τέσσερις - πέντε σερί ήττες. Πρέπει να τους βοηθήσεις κιόλας. Το αισθανόμουν σαν υποχρέωσή μου να το πω. Αλλά και τις δύο φορές δεν πρόλαβα να αρθρώσω λέξη. Το μόνο που άκουσα είναι 'μην είσαι τρελός' και τελείωσε εκεί η συζήτηση. Αλλά γενικότερα δεν φοβήθηκα. Είναι και η ομάδα που δεν σε αφήνει να φοβηθείς. Είναι άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν, θα σε υποστηρίξουν. Στα άσχημα αποτελέσματα θα μπουν στα αποδυτήρια για να φτιάξουν την ψυχολογία. Εδώ δεν υπάρχει φόβος. Προβληματισμός μόνο».

Τι είναι πιο δύσκολο; Να ανέβει μία ομάδα από τη δεύτερη κατηγορία στην πρώτη ή να μείνει στη μεγάλη κατηγορία;

«Το πρώτο. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει το περιθώριο λάθους. Αν προσέξετε, οι ήττες που κάνουν είναι ελάχιστες, η βαθμολογία πάει ψηλά. Ετσι τουλάχιστον θεωρώ εγώ, μπορεί να κάνω και λάθος».

Επειδή πήγαμε στο κομμάτι «άνοδος». Πως θυμάστε τα μπαράζ με τον Εργοτέλη; Είχε γίνει και το 0-1... Σκεφτήκατε «εδώ τελειώνουν όλα»;

«Σκέφτηκα ότι μια ολόκληρη χρονιά μπορεί να στραβώσει από μια στραβοκλωτσιά. Ηταν μονότερμα το παιχνίδι. Το ματς έπρεπε να είναι 4-1 ή 5-1 ξεκάθαρα και άκουγα τρελά πράγματα. Ηρθε όπως ήρθε. Δεν είπε κανένας για το πέναλτι που δεν δόθηκε στον Κουιρουκίδη, για τις 4-5 ευκαιρίες που χάσαμε. Ξέρετε, όλοι αναλώθηκαν στο ότι μια πολύ καλή ομάδα που ήταν ο Εργοτέλης, αδικήθηκε. Συμφωνώ. Ηταν μια πολύ καλή ομάδα. Μόνο που ήμασταν και εμείς πολύ καλή ομάδα και αν αντιλήφθηκα καλά ήμασταν και καλύτεροι γιατί πήραμε και πρωτάθλημα. Τέλος πάντων, δεν χρειάζεται να λέμε κακίες ούτε να σκεφτόμαστε και άσχημα. Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται όπως τους βολεύει. Και εγώ είμαι μαζί τους, είναι σκληρό αυτό που έγινε, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να δούμε και τον νικητή όχι μόνο τον χαμένο. Να χαιρόμαστε και για τον νικητή».

Καλά είπαμε τα παλιά, αλλά η νέα χρονιά πού θα βρει τον Δημήτρη Σπανό;

«Θα πω αυτό που λένε οι περισσότεροι: Θα κοιτάξω τις προτάσεις μου και θα αποφασίσω (σ.σ. γέλια). Νομίζω ότι δεν θα μπούμε σε αυτήν τη διαδικασία. Θα γυμνάσουμε την ομάδα, θα μοιράσουμε προγράμματα, θα τους προπονήσουμε μέχρι να πάνε διακοπές, θα τους μετρήσουμε, θα κάνουμε το σχεδιασμό...».

Ε, άρα μας λέτε ότι θα μείνετε...

«Να ξέρετε ότι όλα αυτά είναι άσχετα με την παραμονή ή όχι του προπονητή. Αυτή η ομάδα έτσι λειτουργεί. Στον Ιωνικό ο εκάστοτε προπονητής είναι υποχρεωμένος να δουλεύει λες και θα είναι εδώ για 50 χρόνια. Ετσι είναι η φιλοσοφία της ομάδας. Με τα παιδιά που διοικούν πρώτα απ' όλα είμαι φίλος. Θα κοιτάξουμε να γίνουν όλα αυτά που σας είπα».

Δηλαδή αυτή τη στιγμή, που γράψαμε ότι ο Μύγας ανανέωσε, θα έχετε ρωτηθεί. Πως λειτουργήσατε; Ως φίλος ή ως προπονητής της ομάδας για την επόμενη σεζόν;

«Λέω τη γνώμη μου ως προπονητής της ομάδας για την επόμενη σεζόν, αλλά δεν έχω κλείσει ακόμη. Ξέρεις γιατί; Γιατί όπως αυτό έγινε πέρυσι, αν χρειαστεί να γίνει και φέτος, θα γίνει σε μισό λεπτό. Κοιτάξτε, αν είναι αντί για ένα να πάρω ενάμισι, δεν θα το κοιτάξω και σας το λέω σοβαρά. Αυτό δεν το υπολογίζουν κι οι διοικούντες την ομάδα. Δεν τίθεται οικονομικό θέμα. Από το ηθικό θέμα δεν έχω να πω κάτι, με ξέρουν και τους ξέρω. Οπότε το θέμα το αφήνω πάνω σε ανθρώπους με τους οποίους είμαι και δεμένος. Δεν είναι μόνο μια επαγγελματική σχέση. Κι οι ίδιοι, αν δουν ότι έχω μια πρόταση που θα λύσει το πρόβλημα της οικογένειάς μου θα μου πουν να πάω. Σ' αυτήν την ομάδα δεν υπάρχει τέτοιο θέμα».

Ας πάρουμε ως δεδομένο ότι μένετε. Το όνειρό σας για την επόμενη σεζόν ποιο είναι;

«Μπορεί να γελάσατε αλλά δεν με νοιάζει. Θέλω να παίξουμε στην Ευρώπη. Τις προάλλες είχα πάει να δω το ματς του ΠΑΟΚ και άκουσα να λένε ότι η Ελλάδα είναι 15η στην κατάταξη της UEFA και θα πάρει πέντε ευρωπαϊκά εισιτήρια. Σκεφτόμουν: Γιατί μία εξ' αυτών να μην είναι ο Ιωνικός; Δεν έκανα εγώ τη σκέψη μου; Με την καλή έννοια ζηλεύω τον Μπούργος που παλεύει με τον Αρη για την Ευρώπη. Αυτό μετράει, να κάνεις το βήμα παραπάνω. Λένε να κάνω το βήμα παραπάνω, δηλαδή από 10οι να βγούμε 9οι. Ε, αυτό είναι το ελάχιστο. Ναι, τα θέλω όλα γρήγορα, γιατί τα έζησα όλα πάρα πολύ αργά. Πραγματικά πολύ αργά. Μετά από 18 χρόνια στους πάγκους βρέθηκα στη Super League και θέλω τώρα να τα ζήσω όλα πολύ γρήγορα».

Βγάζετε παράπονο...

«Συγγνώμη αν ακούγομαι εγωιστής, αλλά έτσι νιώθω».

Θέλω να μας πείτε τι είπατε στον εαυτό σας όταν σας είπε ο κύριος Τσιριγώτης ότι θα είστε ο προπονητής της ομάδας στη Super League.

«Ε, είπα 'έγινε το θαύμα'. Να σας το πω και διαφορετικά... Περίμενα κάποιος να με 'φάει' στη στροφή. Ολοι καταλαβαίνουν τι θέλω να πω. Αυτό όμως είναι το κέρδος των ανθρώπων που με κράτησαν και έμειναν μακριά απ' όσα άκουγαν. Δεν είναι εύκολο για έναν ιδιοκτήτη να ξεκινήσει μια νέα ομάδα, με 20 και κάτι μεταγραφές και να πάνε και με rookie προπονητή. Και για να λέμε και την αλήθεια δεν είναι και εύκολο αυτό που έκανα. Γι' αυτό λέω ότι απέναντί τους είναι ηθικό το δέσιμο και δεν τίθεται θέμα καριέρας και χρημάτων. Και είμαι και ειλικρινής με τον εαυτό μου. Ξέρω ότι είμαι 53 ετών, δεν μπορώ να κάνω και τη μεγάλη καριέρα στη Super League. Μεγαλώσαμε λίγο, καλό θα ήταν να πήγαινα στα 43. Δεν το έκανα, ποτέ δεν είναι αργά. Είμαι ρεαλιστής, βλέπω τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως τα ονειρεύομαι».

Κάνοντας τον απολογισμό σας, ποια νίκη ή ποια ματς κρατάτε;

«Ηταν μεγάλες οι νίκες με τον ΠΑΟΚ και τον Αρη, αλλά οι σημαντικές νίκες ήταν στον Ατρόμητο στον πρώτο γύρο και μετά, στο Ηράκλειο εναντίον του ΟΦΗ. Οταν ξεκίνησαν τα play outs έβλεπα διάφορα, είχα άγχος. Oταν όμως ήρθε η νίκη στο Ηράκλειο είπα 'πάμε καλά, θα σωθούμε'. Δεν έχω στο μυαλό μου ένα μελανό σημείο. Με προβλημάτισε ένα διάστημα με μαζεμένες ήττες, αλλά ήμουν βέβαιος ότι θα το ξεπεράσουμε».

Η φετινή σεζόν άνοιξε την όρεξη. Υπάρχει πίεση για του χρόνου;

«Οχι, δεν υπάρχει πίεση στην ομάδα. Η πίεση είναι με τον εαυτό σου, γιατί αναγκάζεσαι να γίνεις καλύτερος. Είναι τέτοιο το περιβάλλον κι η κουλτούρα των ιδιοκτητών, των παικτών, του κόσμου. Δεν γίνεται στον Ιωνικό να μην θες να κάνεις το βήμα παραπάνω. Αυτό που έχω ζήσει δύο χρόνια στον Ιωνικό δεν το έχει ζήσει άλλος προπονητής. Σε παρασύρει η ομάδα».

Είστε 53 ετών, θα θέλατε να ήσασταν στη Super League στα 43. Πως φαντάζεστε τον εαυτό σας στα 63;

«Κοιτάξτε, φαντάζομαι τρελά πράγματα αλλά ντρέπομαι να τα πω. Θα ήθελα να λέω ότι είμαι ένας προπονητής που είδε την Ευρώπη. Θα διαβάσουν πολλοί αυτό που λέω και θα πουν ΄ρε Σπανέ, έναν χρόνο στη Super League είσαι, περίμενε'. Ε, εγώ έχω τα όνειρά μου. Είναι κακό; Πείτε με τρελό. Αυτό έχω να πω, είναι απωθημένο. Στα 63 μου θέλω να είμαι ένας κανονικός προπονητής Super League, που δεν έχει υποβιβάσει ποτέ ομάδα του. Είναι πολύ σημαντικό κι αυτό».