Πρωτοψάλτης, Μεταξά στο Gazzetta: «Μια τέλεια χρονιά με 4 τίτλους στην ομάδα που γνωριστήκαμε»

Ένα τελείωμα που είχε και τις δύο ομάδες του Παναθηναϊκού να κατακτούν τον τίτλο μέσα στο Ρέντη και στην επιστροφή να υπάρχει αποθέωση στη Λεωφόρο. Πως το ζήσατε όλο αυτό;

Μεταξά: «Εγώ καταρχάς θέλω να πω πως αυτό στην Λεωφόρο πάνω-κάτω το περίμενα γιατί έβλεπα και σε βίντεο τι γίνεται όταν έπαιρνε ένα τμήμα πρωτάθλημα. Εγώ έπαθα σοκ που μας σταμάτησαν στη Συγγρού τα μηχανάκια. Είχαμε ανατριχιάσει όλες, κολλήσαμε στα παράθυρα και ήταν γύρω στα 150 μηχανάκια που ακολουθούσαν το λεωφορείο. Ήταν πολύ συγκινητικό, πάρα πολύ ωραίο. Και μετά φυσικά στο γήπεδο, έγινε χαμός».

Πρωτοψάλτης: «Νομίζω πως όταν τελειώνεις το πρωτάθλημα μέσα στην έδρα του Ολυμπιακού που είναι ο αιώνιος αντίπαλος του Παναθηναϊκού είναι ειδικά για τον κόσμο της ομάδας είναι πάρα πολύ σημαντικό. Όσο για τους παίκτες, οι παίκτες είναι επαγγελματίες και θέλουν να κερδίζουν σε οποιοδήποτε γήπεδο παίζουν. Αλλά ήταν πολύ σημαντικό για τον κόσμο μας και σίγουρα αυτά που ζήσαμε στην Λεωφόρο και γενικά αυτά που ζήσαμε όλη την χρονιά, είναι δύσκολο να τα βρεις όλη την χρονιά σε όλο τον κόσμο».

Και μετά την Λεωφόρο ήρθε το ΟΑΚΑ. Πόσο σημαντικό είναι να βλέπεις σε ένα γήπεδο τόσο μεγάλο τόσο κόσμο, απονομές και τόσο γιορτινή ατμόσφαιρα. Πως το ζήσατε όλο αυτό; Τι νιώσατε εκείνες τις στιγμές;

Μεταξά: «Πραγματικά δεν μπορώ να το περιγράψω. Αν δεν το ζεις, αν δεν είσαι αθλητής μέσα να το ζήσεις, είναι απερίγραπτα τα συναισθήματα. Είναι αυτό το δέος που νιώθεις όταν βλέπεις όλο αυτό το γήπεδο να φωνάζει για σένα, να φωνάζει με σένα να χαίρεται με την χαρά σου. Είναι πάρα πολύ όμορφα. Αυτό είναι που με συγκινεί γιατί δεν το βλέπεις πουθενά. Το να σου στέλνουν μηνύματα και να σου λένε πως “και να χάσετε δεν πειράζει, εμείς θα είμαστε δίπλα σας, είμαστε μαζί σας και ποτέ δεν θα σας αφήσουμε ό,τι και να γίνει”. Είναι πραγματικά συγκινητική όλη αυτή η αγάπη».

Εσένα Θανάση στο ΟΑΚΑ πρώτη φορά φέτος σε είδαμε τόσο εκδηλωτικό στον τελικό του League Cup παίρνοντας το Κύπελλο με τον Ρανγκέλ και πηγαίνοντας προς τον κόσμο. Ήταν ένα ξέσπασμα για την πίεση όλη της χρονιάς;

Πρωτοψάλτης: «Το συναίσθημα των προπονήσεων ακόμα μπαίνοντας στο ΟΑΚΑ και βλέποντας όλα τα μπάνερς με τα Ευρωπαϊκά και τα λάβαρα με τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο, ανατριχιάζεις μόνο που είσαι μέσα και έχει και την ευκαιρία, είσαι τυχερός να αγωνιστείς κιόλας στο γήπεδο αυτό. Όσο για το εκδηλωτικός ήταν και λόγω γιατί το πρωτάθλημα τελείωσε πριν το ματς με τον Φοίνικα οι πανηγυρισμοί έγιναν λίγο μετά στα αποδυτήρια. Είναι άλλο να κερδίζεις εκείνη την στιγμή και να σηκώνεις Κύπελλο. Νομίζω πως είναι πολύ διαφορετικό το ένα με το άλλο και επίσης όποιος είναι δίπλα στον Λούκας (Ρανγκέλ) είναι εκδηλωτικός».

Ναταλία, μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της χρονιάς ήταν και τα δάκρυά σου μετά τον 4ο τελικό στον Άγιο Θωμά. Πες μας για την στιγμή αυτή...

Μεταξά: «Βασικά συγκινήθηκα πάρα πολύ γιατί μου δόθηκε και η ευκαιρία να παίξω στο τελευταίο παιχνίδι στην έδρα μας. Με εμπιστεύτηκε ο προπονητής στον τελικό, ενώ δεν είχε συμμετοχή όλη την χρονιά και σήμαινε πάρα πολλά για μένα το ότι έπαιζα σε ένα τέτοιο ματς και με τόσο κόσμο δίπλα μας, εναντίον του Ολυμπιακού. Ε κερδίσαμε κιόλας και ήταν όλη η ατμόσφαιρα έτσι που μου βγήκε όλη η πίεση και η χαρά».

Τον Θανάση την προηγούμενη φορά μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος τον είχα ρωτήσει αν υπήρξε κάποια στιγμή που να φοβήθηκε πως κάτι θα πάει στραβά. Το ίδιο ρωτάω και εσένα σε μια χρονιά που στις γυναίκες υπήρξαν πολλά σκαμπανεβάσματα. Υπήρξε στιγμή που να φοβήθηκες πως θα μπορούσαν τα πράγματα να πάνε άσχημα;

Μεταξά: «Ναι φοβήθηκα. Μετά το Ηράκλειο και το Κύπελλο η αλήθεια είναι πως κάναμε μια κοιλιά και οι άλλες ομάδες ανέβαιναν αγωνιστικά. Η αλήθεια είναι πως όλες είχαμε προβληματιστεί λίγο, ωστόσο ήμασταν κάθε μέρα εδώ, δίναμε το 100% στις προπονήσεις, αλλά όταν φτάσαμε τελικά στους τελικούς καμία δεν είχε ενδοιασμούς. Ήμασταν σίγουρες πως θα το πάρουμε».

Τι θεωρείς πως έφταιξε για την κοιλιά αυτή εκτός φυσικά των θεμάτων με τον κορονοϊό που στοίχισε και τον αποκλεισμό από την Ευρώπη;

«Είχαμε περάσει ένα κακό τάιμινγκ. Τώρα σίγουρα τι άλλαξε; Σίγουρα και η αλλαγή προπονητή γιατί πάντα μία αλλαγή φέρνει κάτι διαφορετικό στην ομάδα, ασχέτως αν έγινε την σωστή στιγμή ή όχι. Αυτά είναι αποφάσεις της διοίκησης και δεν θα ασχοληθώ γιατί δεν αφορούν τους αθλητές. Αλλά αυτό πιστεύω πως η αλλαγή πάντα φέρνει κάτι διαφορετικό και θεωρώ πως εκεί ίσως αρχίσαμε να ρολάρουμε ξανά».

Πάμε τώρα στο μέλλον, το οποίο εσένα Θανάση δεν σε βρίσκει στην Ελλάδα, αλλά φεύγεις και πάλι στο εξωτερικό και την Μασέικ. Πως αποφάσισες και πάλι να φύγεις;

Πρωτοψάλτης: «Κοίτα είναι πολλές φορές και το μεντάλιτί μου ως αθλητής αν καταφέρνω κάτι, τους στόχους δηλαδή που θέτω εγώ στον εαυτό μου, τους προσωπικούς πριν την χρονιά, μετά θέλω να αλλάζω, θέλω να κάνω τσάλεντζ στον εαυτό μου και η ευκαιρία που μου δόθηκε το να πάω στην Μασέικ είναι πολύ σημαντική για εμένα. Είναι μια ιστορική ομάδα και επειδή έχουν χάσει τον τίτλο πέρσι θέλω να επανέλθω και εγώ μαζί τους και να τους βοηθήσω να επιστρέψουν στην κορυφή και συν το ότι η ομάδα παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ και προσωπικά θέλω και εγώ να παίξω και πάλι στην κορυφαία διοργάνωση. Θέλω να πάω όσο καλά μπορώ να βοηθήσω την ομάδα μου και συνολικά το κίνητρο είναι σημαντικό».

Όπως είπες και στην ανακοίνωσή σου, οι πόρτες παραμένουν ανοικτές για τον Παναθηναϊκό...

«Σίγουρα τις σχέσεις μου με τον Παναθηναϊκό τις ξέρει ο κόσμος και η διοίκηση. Η σχέση που έχω με την διοίκηση με τον Σωτήρη είναι πολλή στενή και όπως μου είπε και ο Σωτήρης προσωπικά πως η πόρτα του Παναθηναϊκού δεν κλείνει, προφανώς δεν την κλείνω και εγώ. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις πως μια ομάδα είσαι δεν είσαι είναι πάντα εκεί για εσένα αν θελήσεις να γυρίσεις».

Πόσο σημαντικό είναι για εσένα όλο αυτό που έχεις ζήσει; Αυτή την αγάπη που έχεις εισπράξει. Πως το έχεις βιώσει όλο αυτό;

Πρωτοψάλτης: «Υπήρχε περίοδος που ένιωθα πάρα πολύ κουρασμένος. Δηλαδή ένιωθα εξαντλημένος και στο σπίτι που το λέγαμε με τη Ναταλία, σωματικά είχα αδειάσει πάρα πολύ, αλλά υπήρχε πάντα το boost από τα μηνύματα, από τα σχόλια που ο κόσμος έκανε και σε πίεζε με τον καλό τρόπο δίνοντάς σου την έξτρα δύναμη εκεί που το χρειαζόσουν. Αυτό είναι η βοήθεια του κόσμου σε εμένα. Εκεί που είπα “Χριστέ μου δεν αντέχω άλλο”, πάντα μου έδινε το λίγο παραπάνω για να πω ότι “ναι θα παίξω και γιαυτό”, μου έδινε ένα έξτρα κίνητρο».

Εσύ Ναταλία πόσο σημαντική θεωρείς την παρουσία του κόσμου, που νομίζω πως στο γυναικείο αθλητισμό ένα γεμάτο γήπεδο επηρεάζει περισσότερο από όσο στους άνδρες.

Μεταξά: «Νομίζω πως οι προσωπικότητες που υπήρχαν φέτος στην ομάδα θέλαμε τα γεμάτα γήπεδα, είτε παίζαμε εντός, που πάντα τα θες γεμάτα, είτε εκτός. Αυτό που λένε για τον κόσμο το ότι είναι ο 7ος παίκτης, ισχύει και με το παραπάνω. Σου δίνει ένα έξτρα κίνητρο και δυσκολεύει τον αντίπαλο. Αλλά και στο Ρέντη που παίξαμε και είχε κόσμο στους τελικούς. Ήταν ωραία ατμόσφαιρα. Είναι ωραίο κάποιος να σε γιουχάρει και εσύ να του αποδεικνύεις πως “όχι, εγώ ήρθα εδώ και θα κερδίσω” ».

Αφήνουμε τα αθλητικά και πάμε στα πιο προσωπικά. Είσαστε μαζί 7 χρόνια, πόσο εύκολη είναι η καθημερινότητα δύο αθλητών που κάνουν πρωταθλητισμό και είναι μαζί; Ποια είναι τα υπέρ και ποια τα κατά αν υπάρχουν κατά βέβαια.

Μεταξά: «Κατά; Το μόνο που θα έλεγα είναι πως επειδή παίζαμε στην ίδια ομάδα, πήγαινα εγώ προπόνηση, γυρνούσα και πήγαινε ο Θανάσης. Οπότε τον περισσότερο καιρό τον έβλεπα το βράδυ όταν τελειώναμε και οι δύο από όλη την μέρα. Όσον αφορά τα υπέρ, το να ζεις με τον άνθρωπό σου ειδικά μετά από 6 χρόνια που ήμασταν σε απόσταση τι να σου πω, μπορείς να καταλάβεις. Ήμασταν μαζί, μέναμε μαζί. Ήταν πολύ ωραία, γυρνάς στο σπίτι και δεν είσαι μόνος σου».

Πρωτοψάλτης: Το κρατάω και εγώ αυτό ως κακό. Το ότι έφευγα εγώ το πρωί και όταν γυρνούσα έφευγε η Ναταλία. Το πρόγραμμα ήταν λίγο σφικτό, αλλά τα υπέρ είναι πολλά περισσότερα και επισκιάζουν τα κατά. Δηλαδή, ο τρόπος που βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον και ψυχολογικά, κυρίως ψυχολογικά για την χρονιά, τους αγώνες. Να έχεις μια δύσκολη μέρα και να έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις και να καταλαβαίνει τι του λες. Και να καταλαβαίνει τις θυσίες που κάνει ο καθένας για το άθλημα και την δουλειά του και η κατανόηση που έχουμε για την δουλειά του άλλου, παίζει μεγάλο ρόλο στην ηρεμία της σχέσης μας».

Όπως είπατε και πριν, 7 χρόνια μαζί και 6 σε απόσταση. Αυτή την απόσταση πως την βιώσατε και θα έλεγα πως την αντέξατε; Που το αντέχεις για να είσαι μαζί, αλλά πως το ζεις;

Μεταξά: «Θα σου πω. Κάποια στιγμή το συνηθίζεις. Συνηθίζεται και αυτό. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, δηλαδή αυτό που “έτρωγες φρίκες” γιατί ήθελες να μιλήσεις στον άλλον τώρα και να μην μπορεί γιατί είχε προπόνηση ή και αγώνα. Και μετά δεν θα τον έβλεπες ή θα ήταν κουρασμένος ή με την ομάδα. Εντάξει ήταν πάρα πολύ δύσκολο, συν το ότι εγώ δεν ήμουν Αθήνα και ο Θανάσης Βερολίνο. Εγώ ήμουν σε νησί και ο Θανάσης σε ένα χωριό στην Γερμανία που η πρόσβαση ήταν πολύ δύσκολη. Δεν ήταν δηλαδή πως υπήρχε ένα αεροπλάνο και έλεγες πως στο ρεπό σου θα πας. Ήταν πολύ δύσκολο, αλλά νομίζω πως όταν βλέπεις κάποια στοιχεία στην σχέση σου που λες “ναι αυτό το θέλω και μου αρέσει”, κάνεις υπομονή και λες πως θα δεις και όσο πάει».

Υπήρξαν στιγμές που είπες πως θα βάλεις πίσω την καριέρα σου γιατί δεν αντέχω να είμαι μακριά;

Μεταξά: «Όχι όχι ποτέ δεν σκέφτηκα να σταματήσω για να πάω γιατί εντάξει και εγώ παίζω μια ζωή δεν μπορώ να φανταστώ να μην είμαι αθλήτρια, οπότε όχι δεν το σκέφτηκα».

Εσύ Θανάση πως βίωσες αυτή την απόσταση;

Πρωτοψάλτης: «Θα σταθώ και εγώ σε αυτό που είπα και πριν, στην κατανόηση για την δουλειά του άλλου και σίγουρα στην επικοινωνία που έχουμε οι δυο μας που είναι αυτά που μας κράτησαν στο θέμα της απόστασης. Λόγω της απόστασης πιστεύω πως γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον πολύ περισσότερο και πιο γρήγορα από το να ήμασταν μαζί. Γιατί το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μιλάς. Και όταν έχεις τον χρόνο να μιλάς από τηλέφωνο ή μηνύματα καταλαβαίνεις πάρα πολλά. Και νομίζω πως αυτό βοήθησε πάρα πολύ και στην φετινή συγκατοίκηση».

Δηλαδή ουσιαστικά φέτος ήταν πρώτη χρονιά συγκατοίκησης;

Μεταξά: «Ναι ναι πρώτη φορά, αν εξαιρέσεις τα καλοκαίρια που πάντα ήμασταν στο σπίτι με την οικογένειά μου ή στο σπίτι του με την δική του, αλλά και τότε ουσιαστικά δεν ήμασταν μόνοι μας».

Πως ήταν η συγκατοίκηση;

Πρωτοψάλτης: «Με το που συγκατοικήσαμε, νιώσαμε σαν να συγκατοικούμε πάντα (ναι αυτό, μας βγήκε αβίαστα αναφέρει η Ναταλία), βγήκε πολύ φυσικά όλο αυτό».

Ναταλία είσαι ακόμα μικρή βέβαια, αλλά έχεις σκεφτεί την προοπτική του παιδιού; Και το ρωτάω γιατί για πολλές αθλήτριες είναι δύσκολη απόφαση και δεν είναι λίγες όσες το αποφασίζουν και την τελευταία στιγμή επιστρέφουν στην ενεργό δράση.

Μεταξά: «Όχι, προς το παρόν δεν το έχω σκεφτεί. Φαντάζομαι πως πρέπει να είναι πάρα πολύ δύσκολη απόφαση, αλλά δεν μπορώ να πω κάτι άλλο γιατί δεν το έχω σκεφτεί. Δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, να το πω αυτό».

Σε όλα αυτά τα χρόνια σκεφτήκατε ή συγκεκριμένα εσύ Θανάση αν σκέφτηκες όντας στο εξωτερικό, να βρεις μια ομάδα για τη Ναταλία, για να έρθει; Η δεν ασχολούνταν ο ένας με την δουλειά-καριέρα του άλλου;

Πρωτοψάλτης: «Σίγουρα το προσπαθήσαμε, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές, καθώς οι ομάδες που ήταν κοντά, ήταν στο δίωρο με τρίωρο. Άρα πάλι δεν θα μπαίναμε στην διαδικασία ο ένας από τους δύο να οδηγάει 6 ώρες κάθε μέρα. Πολλές φορές η απόσταση τρομάζει γενικά, αλλά έχει και τα καλά της. Δηλαδή θεωρώ πως σε σχέση με ένα ζευγάρι που είναι μαζί τα ίδια χρόνια με εμάς, εμείς ξέρουμε περισσότερο ο ένας τον άλλον. Ξέρεις τον χαρακτήρα και τον εαυτό του άλλου. Με την συγκατοίκηση μαθαίνεις τις λεπτομέρειες, το τι αρέσει και τι όχι στον άλλον».

Μεταξά: «Και εγώ δεν ήθελα να μετακομίσω, να πάω εξωτερικό και πάλι να μην μένουμε μαζί».

Στην συγκατοίκηση υπήρχε κάτι που δεν άρεσε; Και φυσικά μιλάμε για κάτι μικρό, όχι κάτι φοβερό.

Πρωτοψάλτης: «Από μένα όχι, δεν υπήρχε κάτι»

Μεταξά: «Από μένα υπήρξε (γελάει). Εγώ έχω θέμα με την τάξη, την καθαριότητα και ναι μεν ο Θανάσης είναι πολύ εύκολος στην συγκατοίκηση, εγώ είμαι πολύ δύσκολη. Δηλαδή ζητούσα τα κλασικά “μην αφήνεις τα ρούχα σου εδώ” και τέτοια».

Πρωτοψάλτης: «Εντάξει γενικά κάποιες απαιτήσεις του άλλου για το σπίτι δεν νομίζω να είναι κάτι φοβερό».

Ναταλία ποια θεωρείς τα ατού του χαρακτήρα του Θανάση και μετά να πει και αυτός για σένα.

Μεταξά: «Ο Θανάσης αν τον βλέπεις σαν τρίτος είναι πολύ ουδέτερος, δεν είναι εκδηλωτικός, μπορεί πολλές φορές να μην μιλάει και πολύ, αλλά όταν είμαστε οι δύο μας είναι πολύ συναισθηματικός, είναι πολύ ευαίσθητος. Είναι ο τέλειος για μένα και απορώ πολλές φορές γιατί είμαι πολύ τυχερή που βρήκα κάποιον σαν και αυτόν».

Πρωτοψάλτης: «Εμένα μου αρέσει η Ναταλία γιατί είναι πολύ δυναμική ως άνθρωπος και πάρα πολύ εκδηλωτική και χαρούμενη (το αντίθετο δηλαδή από εμένα), να γνωρίσει καινούργιο κόσμο, ενώ εγώ θα κάνω πίσω πρώτα γιατί θέλω να ξέρω σίγουρα τον άλλον για να τον γνωρίσω και να του ανοιχτώ. Η Ναταλία όπως ανέφερα είναι το αντίθετο, είναι έξω καρδιά. Και επειδή είμαστε το αντίθετο είμαστε τόσο καλά. Και σίγουρα πολύ σημαντικό για εμένα είναι ότι η δικιάς της καθημερινότητα, το τι της αρέσει όχι όσον αφορά το βόλεϊ, είναι μακριά από εμένα και τα δικά μου μακριά από αυτή. Και έτσι κάνουμε ο ένας ποιο ενδιαφέρον την καθημερινότητα και την ζωή του άλλου».

Ωραία τι αρέσει στον έναν και τι στον άλλον;

Μεταξά: «Ας πούμε εμένα μου αρέσει πάρα πολύ να είμαστε εκτός σπιτιού. Να είμαστε από εδώ και από εκεί, ο Θανάσης είναι του σπιτιού πάρα πολύ. Αλλά και στο σπίτι μου μένουμε επειδή τόσα χρόνια και εγώ έμενα μόνη που ήμουν και σε νησί, έχω μάθει και εγώ να είμαι στο σπίτι και μου αρέσει».

Πάμε τώρα στα σχέδιά σας και αγωνιστικά και προσωπικά...

Μεταξά: «Αγωνιστικά εγώ ακόμα δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. Δεν γνωρίζω τι θα κάνω. Εμένα το όνειρό μου ήταν να πάρω ένα πρωτάθλημα και ειδικά με τον Παναθηναϊκό το ήθελα πάρα πολύ γιατί έχω ιδιαίτερη σχέση με την ομάδα για πολλούς λόγους και εγώ. Ακόμα ζω αυτό, το ότι είμαι νταμπλούχα Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό. Για το μέλλον δεν ξέρω, ζω το τώρα».

Ως Ναταλία;

Μεταξά: «Θέλω να παίξω όσα περισσότερα χρόνια μπορώ, ποιοτικά βέβαια, να αντέχει το σώμα μου. Γιατί το κάνω αυτό μια ζωή και δεν μπορώ να φανταστώ να κάνω κάτι άλλο. Και πολλές φορές με φοβίζει το ότι εκτός από αθλήτρια τι άλλο μπορώ να κάνω».

Πρωτοψάλτης: «Νομίζω πως όσο είσαι αθλητής δύσκολα μπορείς να σκεφτείς τι άλλο θα κάνω γιατί σου απορροφά πάρα πολύ ενέργεια όλο αυτό. Δύσκολα τα όνειρά σου θα είναι μακριά από αυτό».

Εσύ έχεις σκεφτεί την προπονητική;

Πρωτοψάλτης: «Εγώ για να σου απαντήσω και στις δύο ερωτήσεις, θέλω να είμαι σε ομάδες που είναι δύσκολο για μένα. Ακόμα έχω στόχο να παίξω ξανά στην Πολωνία, ακόμα έχω στόχο να παίξω σε ένα δύσκολο πρωτάθλημα. Θέλω να είμαι σε μια ομάδα ακόμα και ρολίστας, αρκεί να ζω αυτό το επίπεδο καθημερινά. Και όσο αντέχει βέβαια και το σώμα μου. Από εκεί και πέρα την προπονητική την σκέφτομαι, αλλά όχι όπως σκέφτονται οι άλλοι για μένα. Αλλιώς την σκέφτομαι, θα είναι καλύτερα για μένα να είμαι στο εξωτερικό ή σαν προπονητής ή σαν βοηθός».

Είσαι συνολικά περισσότερο του εξωτερικού ε;

Πρωτοψάλτης: «Ναι, περνάω καλύτερα έξω, παρά μέσα. Η ζωή για μένα είναι καλύτερη. Δεν έχει να κάνει με το πρωτάθλημα ή τις ομάδες, αλλά με το τι μου αρέσει εμένα. Και στην Πολωνία ας πούμε μου έμεινε μια πικρία γιατί ενώ παίζαμε καλά και ήμασταν 5οι, μας το έκοψε ο κορονοϊός και δεν έζησα την εμπειρία των playoffs στην χώρα αυτή που αγαπάει το άθλημα».

Μεταξά (γελώντας): «Μένουμε μαζί στην Ελλάδα και θέλει να μείνει στην Πολωνία. Ε πες μου τώρα εσύ, παθαίνεις κατάθλιψη εκεί»;

Αν θέλατε να βάλετε έναν τίτλο της φετινής χρονιάς ποιος θα ήταν;

Μεταξά: «Τέλος καλό, όλα καλά»

Πρωτοψάλτης: «Ο τίτλος δεν πρέπει να κλείνει την χρονιά, αλλά να θέτει του στόχους της επόμενης. Δεν νομίζω πως τελειώνουν όλα με ένα πρωτάθλημα ή ένα κύπελλο. Το μόνο που μου έρχεται είναι “το καλύτερό μας δεν είναι αρκετό”».

Και τι σας έχει μείνει αυτή την χρονιά; Οι τίτλοι; Όσα ζήσατε με τον κόσμο; Η συγκατοίκηση μετά από 6 χρόνια; Γιατί ήταν μια χρονιά που τα είχε όλα...

Μεταξά: «Ήταν η τέλεια χρονιά από όλες τις απόψεις. Δηλαδή σίγουρα μέσα στο γήπεδο είχαμε πολλά θέματα και σκαμπανεβάσματα, αλλά αν δεις την γενική εικόνα, ήμασταν μαζί, εγώ γνώρισα απίστευτες κοπέλες, κάναμε φοβερή παρέα και είχαμε από τα καλύτερα κλίματα που είχα ποτέ σε ομάδα. Και φυσικά η κατάληξη με το νταμπλ. Ήταν το ιδανικό και στην ομάδα που γνωριστήκαμε και ξεκίνησε η σχέση μας πριν από 7 χρόνια, ξαναγυρίσαμε μαζί και γίναμε πρωταθλητές μαζί για πρώτη φορά. Είναι λίγο σαν παραμύθι και πολύ ρομαντικό όλο αυτό».

Πρωτοψάλτης: «Αυτά είχαμε και εμείς όσον αφορά το κλίμα που σου είπε και η Ναταλία. Ήμασταν μια οικογένεια δεμένη. Όσο για τα πρωταθλήματα, απλά για έναν αθλητή είναι ένα μετάλλιο κρεμασμένο. Εγώ θα κρατήσω τις αναμνήσεις και την εμπειρία όλης της χρονιάς».

Κλείνοντας θα αναφερθώ στους συμπαίκτες-συμπαίκτριες και θα μου λέτε το πρώτο που σας έρχεται στο μυαλό.

Αρχίζουμε με την Μεταξά

Γκρόθες: Την αγαπώ. Επαγγελματίας με τα όλα της.

Κρος: Drama queen. Σε κάθε προπόνηση ήμασταν όλοι γύρω από την Τζεν.

Στεπανένκο: Πραγματικά βράχος. Σε όλη την διάρκεια της χρονιάς να ξέρεις πως συμβαίνουν όλα αυτά στο σπίτι σου και να έρχεσαι με το χαμόγελο στην προπόνηση. Της βγάζω το καπέλο.

Παπαφωτίου: Κοσμάρα, είναι στην κοσμάρα της και φυσικά με την καλή έννοια.

Ρόγκα: Πάθος. Σε κάθε προπόνηση να τα δίνει όλα.

Κωνσταντίνου: Μόνο συγχαρητήρια μπορώ να πω στην Μανωλίνα γιατί είχε πραγματικά μια πολύ δύσκολη χρονιά.

Εύα: Τι να πρωτοπώ για την Εύα. Είναι ψυχούλα, πολύ καλό παιδί.

Οικονόμου: Τον Αποστόλη τον είχα και στο παρελθόν, είχαμε μια καλή σχέση.

Γκάιτς: Εμένα μου αρέσουν πολύ τα Σέρβικα μοντέλα. Μου αρέσει αυτό το στυλ προπονητή και θέλω πραγματικά να τον ευχαριστήσω γιατί με πίστεψε και μου έδωσε ευκαιρίες και συμμετοχή στους τελικούς.

Και πάμε σε εσένα Θανάση

Βαν ντεν Ντρις: Ο τέλειος συμπαίκτης.

Γιάκομπσεν: Επαγγελματίας.

Χαράλαμπος Ανδρεόπουλος: Κλειστός.

Ράπτης: Πιστεύω πάρα πολύ στον Αλέξανδρο.

Ρανγκέλ: Ζήτω η τρέλα.

Στάλεκαρ: Όλοι θέλουν να τον έχουν φίλο.

Γκαράς: Ψυχούλα.

Δημήτρης Ανδρεόπουλος: Παθιασμένος και μπορεί να μην το δείχνει αλλά πάντα πιεσμένος και αγχωμένος.

Αγραπιδάκης: Μπαμπάς...

*Ευχαριστούμε την ομάδα μπάσκετ παλαιμάχων του Αμαρουσίου για την παραχώρηση του γηπέδου για την φωτογράφιση.