Άιντραχτ Φρανκφούρτης - Ρέιντζερς, στον Παράδεισο του Europa League!
Στην πόλη που θα μπορούσε να μετονομαστεί σε… Europa City, τη Σεβίλλη. Δύο μεγάλα ονόματα, δυο σύλλογοι με τρομερή ιστορία και κόσμο που ζει και αναπνέει για τις φανέλες τους, τα δίνουν όλα για την κούπα της καταξίωσης στην elite! Άιντραχτ Φρανκφούρτης και Γκλάσγκοου Ρέιντζερς στο μεγάλο ραντεβού του Εuropa League που παραμένει λαμπερό και χωρίς… Μπαρτσελόνα.
Η Άιντραχτ «χαϊδεύει» την ευρω-κούπα μετά το μακρινό πια 1980. Η Ρέιντζερς θα δει το τρόπαιο εδραιωμένο στη βάση του, έτοιμο για να χαραχθεί με το όνoμα του τροπαιούχου, μετά το 2008 όταν και έχασε το Κύπελλο UEFA από τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης. Δύο «underdogs» με τη στόφα του παρελθόντος, για καθεμία εκ των οποίων αυτός ο τελικός σημαίνει και κάτι διαφορετικό.
Από την πλευρά των Αετών, είναι η ευκαιρία να διεκδικήσει αυτό που δεν μπόρεσε τρία χρόνια πριν, όταν αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Τσέλσι στα ημιτελικά. Η ομάδα που την παραδέχθηκε όλη η Ευρώπη λόγω της εξέδρας της τη φετινή σεζόν, θα έχει πιθανώς και τη στήριξη αρκετών ουδέτερων. Κι από την άλλη, οι Προτεστάντες αντικρίζουν τον συμβολισμό της δικής τους λύτρωσης, δέκα μόλις χρόνια μετά τον υποβιβασμό τους στην τρίτη κατηγορία λόγω χρεοκοπίας.
Γράφουν οι Πολύδωρος Παπαδόπουλος και Κωνσταντίνος Κωλαΐτης
Άιντραχτ: Στην Ισπανία για μια τρίτη απόβαση... τίτλου
Μετά από 42 ολόκληρα χρόνια, το όνειρο της επιστροφής σε έναν ευρωπαϊκό τελικό έγινε πραγματικότητα για την Άιντραχτ Φρανκφούρτης. Οι Αετοί πραγματοποίησαν μία από τις πιο εντυπωσιακές πορείες τους στην Ευρώπη και δικαιωματικά βρίσκονται στη Σεβίλλη, απολύτως διατεθειμένοι να επιστρέψουν και στις κούπες, μετά από εκείνη του Κυπέλλου UEFA το 1980 στον γερμανικό «εμφύλιο» με αντίπαλο τη Γκλάντμπαχ.
Και πώς θα μπορούσε να μην είναι δικαιωματική η παρουσία της με τέτοιους οπαδούς. Με τέτοια θριαμβευτική επέλαση στις πιο «καυτές» έδρες της Ευρώπης. Αν υπήρχε βραβείο κερκίδας, οι φίλοι της Άιντραχτ θα το κέρδιζαν δίχως αντίπαλο τη φετινή σεζόν, αφού η συμπαράστασή τους μετέτρεψε ακόμα και το πιο απαιτητικό παιχνίδι μακριά από τη Φρανκφούρτη, σε κατάμεστο «Deutsche-Bank Park». Ρωτήστε τους ανθρώπους της Μπαρτσελόνα.
Η Άιντραχτ έγινε πρώτο θέμα συζήτησης και προσοχής χάρη στις άνευ προηγουμένου εκδρομές των οπαδών της. Οι εικόνες της κατάλευκης εξέδρας στο «Καμπ Νόου», των 40.000 φίλων της στα χρώματα της μεγάλης αντιπάλου, Ρεάλ Μαδρίτης και ο τρόπος με τον οποίο κατάφεραν να επισκιάσουν πλήρως το κοινό των Μπλαουγκράνα, ίσως να ήταν το highlight του φετινού Europa League.
Τζουάν Λαπόρτα και Τσάβι έψαχναν τις κατάλληλες λέξεις μετά τη ρεβάνς των προημιτελικών για να εξηγήσουν αυτό που μόλις είχε συμβεί. Η Άιντραχτ νίκησε με 3-2 μέσα στη Βαρκελώνη και κλείδωσε ένα από τα τρία διπλά που σφράγισαν την ξέφρενη πορεία της προς το «Σαντσέθ Πιθχουάν».
Είχε προηγηθεί εκείνο στο «Μπενίτο Βιγιαμαρίν» απέναντι στη Μπέτις. Μπορεί να ήταν πρώτος αγώνας, αλλά χάρη σε αυτό το αποτέλεσμα επιβίωσε στη ρεβάνς παρά την ήττα στην κανονική διάρκεια. Το σκηνικό επαναλήφθηκε και στα ημιτελικά, το μόνο που άλλαξε ήταν το «θύμα». Η Γουέστ Χαμ έγινε η τρίτη κατά σειρά ομάδα και συνολικά πέμπτη στο φετινό Europa League που απέτυχε να υπερασπιστεί την έδρα της απέναντι στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης, η οποία κατάφερε να προκριθεί στον μεγάλο τελικό αήττητη! Μοναδική περίπτωση που δεν νίκησε μακριά από τη Φρανκφούρτη ήταν το ματς κόντρα στη Φενέρμπαχτσε την τελευταία αγωνιστική των ομίλών (1-1).
Από την Κόλαση του «Στάμφορντ Μπριτζ»
Μπορεί πάντως ο τελικός να άργησε 42 ολόκληρα χρόνια, αλλά η Άιντραχτ δεν έγινε φιναλίστ από το μηδέν. Οι μνήμες του «οδυνηρού» αποκλεισμού από την Τσέλσι το 2019 παραμένουν νωπές στις τάξεις του γερμανικού κλαμπ, που είχε φτάσει ένα πέναλτι μακριά από το να αποκλείσει την ομάδα του Εντέν Αζάρ μέσα στο «Στάμφορντ Μπριτζ» και να αντιμετωπίσει στον τελικό του Μπακού την Άρσεναλ. Αυτό δεν συνέβη ποτέ και ο οργανισμός της Φρανκφούρτης έμεινε με το απωθημένο να γίνει η πρώτη γερμανική φιναλίστ στον τελικό της διοργάνωσης από τη μετονομασία της σε Europa League.
Φέτος, το πέτυχε και επίσημα. Το σύνολο του Όλιβερ Γκλάσνερ αποτίναξε από πάνω του κάθε ίχνος αποτυχίας, ο ίδιος ο Αυστριακός τεχνικός ανέτρεψε το αρνητικό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα μέσω των μεσοβδόμαδων θριάμβων. Ωστόσο, το διακύβευμα δεν περιορίζεται απλά στην κατάκτηση του τροπαίου. Άπαντες στο στρατόπεδο των «Adler» γνωρίζουν πως η επικράτηση κόντρα στη Ρέιντζερς θα σημάνει και την έξοδό τους στην Ευρώπη για τη νέα σεζόν, αυτή που απέτυχαν να εξασφαλίσουν μέσω Bundesliga (11η, στο -10 από το Conference League). Και δεν θα είναι απλή έξοδος, αλλά συμμετοχή απευθείας στους ομίλους του Champions League!
Το αφύσικο στην περίπτωση της φετινής Άιντραχτ είναι το πόσο διαφορετική ήταν η εικόνα της από Κυριακή σε Πέμπτη, από πρωτάθλημα σε αγωνιστική Europa League. Οι ίδιοι παίκτες μεταμορφώνονταν στις ευρωπαϊκές αποστολές τους. Μοναδική σταθερά ανεξαρτήτως διοργάνωσης ο υπέρ-ποιοτικός, Φίλιπ Κόστιτς. Ο Σέρβος είναι ό,τι καλύτερο έχει να προτάξει από τη φαρέτρα του ο Γκλάσνερ απέναντι στη physical και καλοδουλεμένη ομάδα του Τζίο Φαν Μπρόνκχορστ, αλλά στα ευρωπαϊκά ματς είχε άξιους συμπαραστάτες.
Οι Σάντος Μπορέ και Λίντστρομ εξελίχθηκαν σε σημαντικές μονάδες, με τον Κολομβιανό στράικερ να υπογράφει την πρόκριση κόντρα στη Γουέστ Χαμ και να σκοράρει με φοβερό «κεραυνό» το ένα από τα τρία γκολ της Άιντραχτ στη μεγαλειώδη νίκη επί της Μπαρτσελόνα.
Αναμφίβολα, όμως, παίκτης-κλειδί της φετινής πορείας είναι ο Νταΐτσι Καμάντα. Ο Ιάπωνας φορ πέτυχε ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά πέντε γκολ από τα συνολικά 19 της Άιντραχτ σε 12 παιχνίδια, ήτοι περισσότερα από το ένα τέταρτο της ομάδας του. Τα δύο εξ αυτών τα σημείωσε στις καθοριστικές εκτός έδρας νίκες κόντρα σε Μπέτις (στους «16») και Γουέστ Χαμ (στους «4»).
Ρέιντζερς: Αυτός είναι ο Παράδεισος…
Αν ο Παράδεισος είναι μέρος στη Γη, ίσως το Άιμπροξ να αποτελεί κομμάτι του. Αυτό άλλωστε, αισθάνθηκαν οι οπαδοί της Ρέιντζερς το βράδυ όπου πετούσαν εκτός συνέχειας τη Λειψία και έπαιρναν το εισιτήριο για τον τελικό του Europa League.
Oι Τζερς γιορτάζουν την… ανάστασή τους. Είναι ο εορτασμός μίας ομάδας που βίωσε την καταστροφή, αλλά δε διαλύθηκε, πείσμωσε, επέστρεψε, πάτησε στα πόδια της, κατέκτησε τον τίτλο και φέτος θέλει να κατακτήσει και το δικό της κομμάτι στην Ευρώπη,
Εάν υπήρχαν κάπου οι 'χρυσές πύλες', τότε ένας αριθμός 50.000 ανθρώπων μπορούν να πουν με σιγουριά πως ένιωθαν να τις περνούν βλέποντας την ομάδα τους να νικάει τη Λειψία και να εξασφαλίζει την παρουσία της στον τελικό του Europa League.
Αυτό το 3-1 της Γλασκώβης ήταν το επιστέγασμα μίας προσπάθειας μίας ολόκληρης χρονιάς για τη Ρέιντζερς. Μία βραδιά που έφερε.... έκρηξη συγκίνησης και πολύ έντονα συναισθήματα για τον κόσμο, τους παίκτες και την ομάδα. Θα είναι κάτι που θα μείνει για χρόνια. Ήταν η στιγμή που ο Τζιοβάνι Φαν Μπρόνκχορτ πανηγύριζε έξαλλα μαζί με το team του.
Ο Λούντστραμ με τον Ράιαν Κεντ ήθελαν να πάρουν ανάσα από την υπερπροσπάθεια ενώ ο 4ος γκολκίπερ Άντι Φερθ έγινε... Τζον Τέρι στο Μόναχο του 2012, καθώς ήταν... μπροστάρης στο τραγούδι.
Οι παίκτες ήταν σαν... άρπαζαν μανιωδώς όποιον έβρισκαν μπροστά τους για να πανηγυρίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι οπαδοί που ήταν σε αμαξίδια (αναπηρικά καροτσάκια) κατευθύνθηκαν πίσω στις εξέδρες σε ένα σημείο για να τραγουδούν, υπήρχε κόσμος που έκλαιγε από συγκίνηση και υπήρχαν ακόμα και φίλαθλοι που τηλεφώνησαν σε συγγενείς και δικούς τους ανθρώπους για να μοιραστούν αυτήν τη ξεχωριστή στιγμή.
Όταν οι έντονοι πανηγυρισμοί άρχισαν να υποχωρούν οι φωνές άρχισαν να μετατρέπονται ξανά σε τραγούδια και ο συναισθηματισμός να κατακλύζει τον κόσμο. Ο τερματοφύλακας Άλαν ΜακΓκρέγκορ ξεκίνησε τον γύρο του γηπέδου για τον κόσμο. Στη συνέχεια όμως στάθηκε μπροστά από την εξέδρα που φέρει το όνομα του Σάντι Ζαρντίν. Σταμάτησε εκεί με το βλέμμα του να κοιτάζει προς τον ουρανό και τα χέρια του να απλώνονται προς τις δύο πλευρές. Αυτός δεν είναι παράδεισος;
Είχε το βλέμμα ενός ανθρώπου που ετοιμαζόταν να... πετάξει στον ουρανό και αφού νίκησε τη Λειψία για να φτάσει στον τελικό, χρειαζόταν μία γενναία ψυχή για να υπενθυμίσει σε όλους τους παίκτες πως είναι απλά θνητοί άνδρες. Κάτι που μπορεί να ισχύει και για τις επόμενες 15 ημέρες έτσι και αλλιώς. Εφόσον η Ρέιντζερς νικήσει την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης στη Σεβίλλη στις 18 Μαϊου θα προσθέσει τη μόλις δεύτερη ευρωπαϊκή διάκριση του συλλόγου στο παλμαρέ της. Αυτή η δυνατή εμπειρία και αυτή η επιτυχία έβγαλε και αυτό το συναίσθημα και την αντίδραση στον ΜακΓκρέγκορ.
Η στάση του ΜακΓκρέγκορ ήταν σαν μία μίμηση του αγάλματος που ατενίζει την πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο. Αυτή ήταν μια νύχτα που πολλοί σκέφτηκαν όλους εκείνους που μπορεί να έβλεπαν από ψηλά τη Ρέιντζερς.
Πριν από την έναρξη του αγώνα υπήρξε φόρος τιμής τον Τζίμι Μπελ, που είχε πεθάνει μετά από σχεδόν 40 χρόνια προσφοράς στην ομάδα. «Μιλαμε για την καρδιά και τη ψυχή του συλλόγου», έγραψε ο αρχηγός της ομάδας Τζέιμς Ταβερνιέ στο στεφάνι που τοποθέτησε μπροστά από το άγαλμα του Τζον Γκρέιγκ στη μνήμη του Μπελ.
Ο θάνατος του Μπελ θύμισε σε όλους το τι σημαίνει ο χρόνος μας σε αυτόν τον κόσμο, όμως ήταν και η συγκυρία τέτοια για να τον θυμηθεί και να τιμήσει ο Οργανισμός της Ρέιντζερς. Με τον ΜακΓκρέγκορ να μετράει στον ουρανό τα τυχερά του αστέρια που τον έστειλαν στον τελικό της Σεβίλλης.
Αυτές οι μέρες δεν έρχονται πολύ συχνά. Πράγματι, οι περισσότεροι είχαν τη Ρέιντζερς να φτάνει στον τελικό αυτής της διοργάνωσης, με την προηγούμενη μορφή της. Ως Κύπελλο UEFA το 2008.
Είναι μία ευκαιρία που δεν έρχεται κάθε μέρα. Είναι αυτή η ευκαιρία που συμβαίνει μια φορά στη ζωή. Αρκετοί αμφέβαλλαν ότι θα έβλεπαν κάτι τέτοιο ξανά. Και όλα αυτά και δεδομένων των συνθηκών και των μεγαθηρίων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που διεκδικούν κάθε χρόνο το τρόπαιο αυτό.
Αυτήν την ευκαιρία θα την έχει και ο ΜακΓκρέγκορ. Μετά από τόσα χρόνια καριέρας σε Τουρκία, Αγγλία και Ουαλία μπορεί να πίστευε ότι δεν θα πήγαινε ποτέ σε τελικό ενώ είχε χάσει την ευκαιρία για τη δόξα του όταν τραυματίστηκε και έλλειψε από τον τελικό του Μάντσεστερ με τη Ζενίτ 14 χρόνια πριν. Ενδέχεται αυτά να είναι τα τελευταία του παιχνίδια φέτος. Και θα έχει αυτόν τον ευρωπαϊκό τελικό αλλά και τον τελικό Κυπέλλου Σκωτίας με τη Χαρτς τρεις ημέρες μετά.
Μόλις εννέα χρόνια πριν ο προπονητής και Θρύλος της ομάδας, Άλι ΜακΚόιστ, σήκωνε το τρόπαιο της τρίτης κατηγορίας. Τότε που η Ρέιντζερς έκανε το πρώτο της βήμα για το come back της στη μεγάλη κατηγορία μετά από την οικονομική της καταστροφή. Τώρα όμως είναι ξανά στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αυτός είναι ένας πολύ βασικός λόγος που αυτό το αποτέλεσμα συγκίνησε τόσους πολλούς.
Ο 67χρονος Ντένις Μπρέναν που καθόταν στην πίσω σειρά της κεντρικής εξέδρας του Αϊμπροξ για δεκαετίες είχε δει τη Ρέιντζερς να παίρνει το Κυπελλούχων το 1972 και είχε δει και την ήττα από τη Ζενίτ. Έμεινε ακίνητος δίπλα στον φίλο του, Πατ και μετά άφησε τα δάκρυά του να κυλήσουν. Μετά χαμογέλασε.
Έχοντας ταξιδέψει σε όλη τη Σκωτία και έχοντας δει τη Ρέιντζερς στις πιο μικρές κατηγορίες με ένα πούλμαν με οπαδούς υπό την εποπτεία της Kilbirnie Tam Forsyth RSC, πέρασε τόσα για να δει την ομάδα του να ανακάμπτει. Είναι σαν μία προσωπική του 'κάθαρση'.
Στο τέλος της ημέρας μπορεί αυτή η βραδιά να μην 'θεραπεύσει' τους παλιούς 'σκοτεινούς' καιρούς της ομάδας όμως ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο μπορεί να το κάνει. Το ποδόσφαιρο πολύ συχνά είναι αρκετά ισχυρό για να δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ξεφεύγουν από την καθημερινότητα και τα προβλήματά τους. Σαν να τους δίνει έναν τρόπο... απόδρασης.
Όμως υπάρχουν και οι άνθρωποι που έχουν τη Ρέιντζερς ως τρόπο ζωής. Αυτές οι νύχτες είναι όλο τους το είναι. Είναι η ψυχή τους.
Αυτή η διαδρομή από το Μάντσεστερ το 2008 είχε διάφορες ποδοσφαιρικές αναπαραστάσεις των Θερμοπυλών για την ομάδα της Ρέιντζερς. Η νοοτροπία της Ρέιντζερς ήταν να μην τα παρατά ποτέ όμως η... έκδοσή της στη φετινή χρονιά είναι το κάτι άλλο. Η Ρέιντζερς παίζουν ένα ποδόσφαιρο που... διαλύει κάθε οικονομική ανισότητα και όχι μόνο. Είναι σαν να νιώθει πως δεν έχει κανέναν περιορισμό ή εμπόδιο.
Ήταν μία παραμυθένια πορεία. Ήταν σαν να λειτουργεί η μοίρα για τη Ρέιντζερς. Ένας τραυματισμός στέρησε από τη Ρέιντζερς τον βασικό επιθετικό Αλφρέντο Μορέλος για τον προημιτελικό με στην Μπράγκα. Μετά υπήρξε πρόβλημα με τον αντικαταστάτη του, τον Κεμάρ Ρουφ. Ο Τζο Αρίμπο τραυματίστηκε στο πρόσωπο και επίσης αντιμετώπισε πρόβλημα. Στο τέλος έμεινε ο Φάσιον Σάκαλα.
Ο Ράιαν Τζακ χρειάστηκε να αντικατασταθεί λόγω τραυματισμού και γενικότερα η Ρέιντζερς αντιμετώπισε και προβλήματα αλλά και πίεση από τη Λειψία που ήθελε να πάει το ματς στην παράταση. Σε κάποια στιγμή φάνταζε πως η Ρέιντζερς είχε ρίξει και τις τελευταίες της... ζαριές και ο μόνος τρόπος αγωνιστικής επιβίωσης θα ήταν να μην δεχθεί άλλο γκολ. Τα κατάφερε και προκρίθηκε!
Το Άιμπροξ έχει ζήσει πολλές μεγάλες βραδιές σε 123 χρόνια. Όμως ο 2ος ημιτελικός με τη Λειψία θα μπει στην κατηγορία με τις τοπ βραδιές. Η Ρέιντζερς γύρισε το σκορ του πρώτου αγώνα και προκρίθηκε. Είναι μόλις 90 λεπτά μακριά από τον στόχο ενός ευρωπαϊκού τρόπαιου έχοντας μπροστά της τον τελικό της Σεβίλλης στις 18 Μάϊου. Πολύς κόσμος πίστεψε πως η Ρέιντζερς θα εξαφανιζόταν από το ευρωπαϊκό προσκήνιο μετά την ήττα του 2008 από τη Ζενίτ. Για να φτάσουν στον τελικό τους αγωνιστικό προορισμό οι Σκωτσέζοι άφησαν εκτός φαβορί όπως η Ντόρτμουντ, ξεπέρασαν το εμπόδιο του Ερυθρού Αστέρα και νίκησαν τη Μπράγκα. Με τον Άλι ΜακΚόιστ να θεωρεί πως το όνομα της Ρέιντζερς έχει ακουστεί πλέον δυνατότερα από ποτέ στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.
Υπήρχε δε, μια γενική παραδοχή πως η Λειψία είναι η πιο ταλαντούχα ομάδα που έχει αντιμετωπίσει η Ρέιντζερς σε αυτά τα τέσσερα τελευταία χρόνια του Europa. Είναι αυτή η μαγευτική πορεία με τον προπονητή Φαν Μπρόνκχορστ. Προπονητή που έπεισε παίκτες και οπαδούς πως η Ρέιντζερς μπορεί να χτυπήσει τις τοπ ομάδες. Επίσης επανέφερε την αίσθηση πως το Αϊμπροξ ως έδρα προκαλεί φόβο.
Ο παράγοντας της έδρας βοήθησε την έδρα σε αρκετά ματς. Η Ρέιντζερς ήθελε να κάνει με τη Λειψία ότι είχε κάνει και με Μπράγκα. Η ιδέα ήταν είναι η ίδια και απέναντι στη Λειψία: να εκμεταλλευτεί την εξέδρα, να... εκφοβίσει τον αντίπαλο και να δείξει πως η έδρα και η δυναμική της έχουν αποτελέσματα. Αυτές οι περιστάσεις αλλάζουν την ιστορία. Φτιάχνουν μεγάλες βραδιές. Η Ρέιντζερς σε ένα διάστημα 10 ετών είναι ξανά σε ευρωπαϊκό τελικό. Οι οπαδοί της έχουν πλέον αυτά τα ματς 'ριζωμένα' στο μυαλό τους για πάντα και - όπως φαίνεται - θα τα έχουν και οι αντίπαλοί τους...
Δάκρυα, συγκίνηση και η κούπα που θα διώξει τον εφιάλτη
Το καπέλο που γέννησε μια φιλία 60 ετών
Άιντραχτ και Ρέιντζερς δεν είναι άγνωστες μεταξύ τους. Μπορεί να πέρασαν έξι δεκαετίες από τις μοναδικές επίσημες «μονομαχίες» τους, ωστόσο, η σύνδεση των δύο ομάδων παραμένει ενεργή και περνάει σε πρώτο πλάνο λόγω της νέας τους συνάντησης στον τελικό της Σεβίλλης. Και είναι μια σύνδεση φιλίας και ποδοσφαιρικής αλληλεγγύης.
Τη σεζόν 1959/60, Αετοί και Προτεστάντες κοντραρίστηκαν στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η Ρέιντζερς έμοιαζε το αδιαφιλονίκητο φαβορί, όπως κάθε βρετανική δύναμη της εποχής εντός των τειχών του Νησιού. Ωστόσο, οι πρωταθλητές της Δυτικής Γερμανίας είχαν άλλα σχέδια. Με δύο «εξάρες» σε Φρανκφούρτη (6-1) και Γλασκώβη (3-6), ο πρωτόπειρος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σύλλογος προκρίθηκε εμφατικά στον τελικό, όπου με τη σειρά του συνετρίβη από τη «διαστημική» τότε και τετράκις σερί πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ρεάλ Μαδρίτης των Ντι Στέφανο-Πούσκας-Χέντο (7-3).
Ο αρχηγός της Άιντραχτ, Άλφρεντ Πφαφ ήταν ο εμπνευστής του θριάμβου για τους Αετούς, σκοράροντας δύο φορές σε κάθε ματς για το συνολικό 12-4 της ομάδας του! Ήταν τόσο «εκκωφαντική» η εμφάνιση της Άιντραχτ που υποχρέωσε τους Σκωτσέζους να σχηματίσουν το γνωστό «guard of honour», με το κοινό της ομάδας να χειροκροτά τους αντιπάλους μετά τη ρεβάνς στο «Χάμπτεν Παρκ». Ο πρόεδρος της Ρέιντζερς, μάλιστα, Τζον Φ. Γουίλσον, το πήγε ένα βήμα παραπάνω και σε ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης, έβγαλε το bowler καπέλο του και το παρουσίασε μέσα σε μια ασημένια θήκη στον Άλφρεντ Πφαφ, τον οποίο και αποκαλούσε «Δον Αλφρέδο» σε ένα λογοπαίγνιο-κοπλιμέντο για την ποιότητά του που τη θεώρησε αντίστοιχη του Ντι Στέφανο.
Η αποστολή της Άιντραχτ επέστρεψε στη Γλασκώβη μία εβδομάδα αργότερα για τον τελικό κόντρα στη Βασίλισσα. Οι Αετοί μπορεί να κατατροπώθηκαν, ο Πφαφ, όμως, έλαμψε ξανά σκοράροντας τα δύο από τα τρία τέρματα των Δυτικογερμανών κι έκανε τον Γουίλσον να τον... αναζητήσει ξανά μετά το τέλος του αγώνα και να τον ρωτήσει φυσικά για το καπέλο που του χάρισε. Ο «Δον Αλφρέδο» το είχε αφήσει πίσω στη Φρανκφούρτη κι έτσι ο πρόεδρος των Ρέιντζερς επανέλαβε τη χειρονομία του, δημιουργώντας μια ιστορία που εντυπώθηκε τότε στη λαϊκή συνείδηση και συνέχισε να υπάρχει ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Το καπέλο του Γουίλσον, μάλιστα, βρίσκεται στο μουσείο των οπαδών της Ρέιντζερς ως αναμνηστικό της φιλικής σχέσης των δύο κλαμπ, που αυτή τη φορά καλούνται σε «μονομαχία» για έναν ευρωπαϊκό τίτλο.
@Photo credits: Getty Images/Ideal Image
