Κόλμαν στο Gazzetta: «Mόνο αν φέρναμε Μέσι ή Κριστιάνο...»

Πώς είναι η καθημερινότητά σας πλέον στην Ελλάδα και ειδικά τώρα που ζείτε στην Αθήνα;

«Η μέρα μου είναι εστιασμένη στην ομάδα. Αρχίζουμε την προπόνηση στις 11, τελειώνουμε στη 1. Γυρίζω στο γραφείο, παρακολουθώ το πώς τα πήγαν οι παίκτες με τον προπονητή ανάλυσης, μελετάω. Και συνήθως είμαι στο προπονητικό κέντρο μέχρι τις 4-5 το απόγευμα. Αλλά το απολαμβάνω. Όλοι προσπαθούμε να πετύχουμε κάτι. Πάμε για φαγητό πολλές φορές μετά. Ναι δεν το λες και εντυπωσιακό, αλλά έτσι είναι. Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνάω στο ''Μαζαράκη''».

Με τα ελληνικά πώς τα πάτε;

«Τα ελληνικά μου δεν είναι πολύ καλά. Όταν ήμουν στην ΑΕΛ έμαθα ένα-δύο λέξεις, αλλά όταν γύρισα ήταν διαφορετικά. Ξέρεις, όταν μιλάς για λίγο στα ελληνικά με κάποιον ξένο στην Ελλάδα, σταδιακά νομίζουν ότι μπορείς να μιλήσεις άπταιστα, αρχίζουν τις μεγάλες προτάσεις κι εκεί χάνεσαι. Όταν γύρισα, εγώ και η αδερφή μου είπαμε πως πρέπει να μάθω τουλάχιστον 20 ποδοσφαιρικές λέξεις στα ελληνικά. Ευτυχώς οι παίκτες είναι φανταστικοί, συνεννοούμαστε άψογα».

Τι αλλαγές βρήκατε στο ελληνικό ποδόσφαιρο μετά από δέκα χρόνια απουσίας;

«Το ποδόσφαιρο άλλαξε συνολικά την τελευταία δεκαετία. Ενώ όλοι θέλουν να μιλάνε για ένα νέο στυλ ποδοσφαίρου, ή ένα νέο σύστημα, πρέπει να ξέρουμε ότι όλα αυτά τα συστήματα και οι διατάξεις έχουν εφαρμοστεί στο παρελθόν. Δεν υπάρχει κάτι καινούριο. Ίσως υπάρχουν νέες ιδέες στην προετοιμασία. Κάποιες φορές γελάω πχ με μερικούς νεαρούς προπονητές που θεωρούν ότι έχουν ανακαλύψει κάτι ολοκαίνουριο. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, έχει ξαναγίνει. Ίσως ελάχιστα διαφορετικά. Τα υλικά ήταν και είναι τα ίδια: Δύο εστίες, μια μπάλα, δύο ομάδες. Υπάρχουν μόνο τρεις τρόποι για να βάλεις τη μπάλα στα δίχτυα: από τα πλάγια, από αέρος, ή μέσα από την άμυνα του αντιπάλου. Εκτός αν πει κάποιος ότι μπορούμε να σκοράρουμε και… υπόγεια.

Σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά από το πέρασμά μου στη Λάρισα. Το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο ήταν πάντα υψηλό, αλλά ξαφνικά με τα social media έχει εκτοξευθεί. Αυτό που μου αρέσει στην Ελλάδα είναι το συναίσθημα. Το πάθος των οπαδών για την ομάδα τους. Νομίζω αυτό ήταν που με σαγήνευσε την πρώτη φορά και συμβαίνει το ίδιο στον Ατρόμητο. Οι φίλαθλοι είναι τρελοί για την ομάδα τους.

Οι φίλοι της ομάδας θέλουν την ομάδα τους να νικάει, αλλά κυρίως θέλουν να βλέπουν πως εκπροσωπεί αυτό που είναι οι ίδιοι. Αν αυτό που βλέπουν νιώθουν πως δεν τους εκπροσωπεί, τότε μόνο μπορούν να σου γυρίσουν την πλάτη. Συνεπώς μου αρέσει πολύ εδώ. Ο Ατρόμητος είναι σύλλογος της εργατικής τάξης. Οι φίλαθλοι θέλουν να βλέπουν από εμάς ένα σύνολο αφοσιωμένο, αποφασιστικό. Ναι, θέλουν επίσης το θέαμα, το ωραίο ποδόσφαιρο, είναι φυσιολογικό. Αλλά κυρίως, μια ομάδα με ισχυρούς δεσμούς που εκπροσωπεί τη βασική του αξία: να παλεύεις. Να δουλεύεις σκληρά, να μην επαναπαύεσαι ποτέ. Αν μπορούσαμε να φέρουμε τον Λιονέλ Μέσι ή τον Κριστιάνο Ρονάλντο και είχαμε εγγυημένα 30 ή 40 γκολ τη χρονιά, ίσως θα είχαμε την ευκαιρία να κλείσουμε τα μάτια στην κακή συμπεριφορά. Αφού δεν το έχουμε αυτό, τότε όλοι πρέπει να βρίσκονται στην ίδια ‘’ομπρέλα’’, με τους ίδιους κανόνες για όλους. Η ποιότητα περνάει σε δεύτερο ρόλο».

Τι γνωρίζατε για τον Ατρόμητο πριν υπογράψετε;

«Ήμουν αρκετά ενήμερος. Η γνωριμία μου με τον Ατρόμητο έγινε πολύ παλιά, πάνω από δέκα χρόνια πίσω. Πριν έρθω στη Λάρισα αλλά φυσικά και μετά, καθώς ήξερα αρκετούς ανθρώπους του ποδοσφαίρου από την Ελλάδα. Ο Κώστας Νεμπεγλέρας ήταν ο αρχηγός μου στη Λάρισα και νομίζω και η πρώτη μου μεταγραφή. Φανταστικός παίκτης, ιδανικός για μια ομάδα. Ο Κώστας, λοιπόν, μου είπε πολλά για τον Ατρόμητο, που ήταν η πρώην του ομάδα. Οι άνθρωποι της ΑΕΛ επίσης που μου έλεγαν τι να προσέχω σε κάθε ομάδα, μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον Ατρόμητο. Επαγγελματικός τρόπος λειτουργίας, καλοί άνθρωποι.

Πώς προέκυψε η επαφή με τον Ατρόμητο και τι σας έκανε να πείτε το ‘’ναι’’, γνωρίζοντας ότι η ομάδα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση;

«Πριν αναλάβω τον Ατρόμητο, είχαμε κάποιες άλλες ευκαιρίες. Δεν ήθελα όμως η επόμενη δουλειά μου να είναι στην πατρίδα μου. Ήθελα να εξερευνήσω τον κόσμο, να βρεθώ σε διαφορετικές χώρες και πρωταθλήματα. Αλλά μετά ξέσπασε ο Covid-19. Ήμασταν περιορισμένοι. Κι όταν προέκυψε αυτή η ευκαιρία και αυτή η πρόταση, το timing ήταν απολύτως σωστό. Όταν άκουσα το όνομα Ατρόμητος και ελληνική Super League, είπα στον εαυτό μου ότι θέλω να επιστρέψω εκεί και να δοκιμάσω ξανά. Ίσως να μην το έκανα για άλλον σύλλογο.

Μου αρέσει η πρόκληση. Με ενδιέφερε να δω πώς είναι η ελληνική Super League. Να δω αν θα μπορούσα να βοηθήσω, ήξερα πως η ομάδα τα πήγαινε άσχημα. Και με την εμπειρία μου στο ποδόσφαιρο, κατάλαβα πως ο υποβιβασμός για ένα κλαμπ όπως ο Ατρόμητος θα ήταν καταστροφή. Δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα να πω το ‘’ναι’’, γιατί δεν σκέφτηκα το ενδεχόμενο αποτυχίας. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε κανείς σε αυτόν τον σύλλογο θα ήταν να πέσει στη 2η κατηγορία, ενώ ο Ατρόμητος έχει όλες τις προδιαγραφές για να βρίσκεται στη Super League. Εγκαταστάσεις, οπαδοί, ο τρόπος λειτουργίας του κλαμπ, τα πάντα είναι άκρως επαγγελματικά. Η πρόκληση ήταν ασφαλώς μεγάλη, αλλά δεν θα την αποδεχόμουν αν δεν ήμουν πεπεισμένος πως μπορώ να επιδράσω θετικά σε αυτή την αρνητική κατάσταση.

Μίλησα με τον Γιάννη (σ.σ. Αγγελόπουλος). Ήταν απόλυτα ειλικρινής για την κατάσταση της ομάδας, τις ανάγκες της. Κάποιες φορές όταν πηγαίνεις σε ένα κλαμπ που αντιμετωπίζει δυσκολίες, μπορεί να είσαι άτυχος με αυτό που θα συναντήσεις. Κάποιες φορές η ισορροπία και η χημεία μεταξύ των ανθρώπων στον σύλλογο δεν ταιριάζει με σένα. Κάποιες άλλες είσαι τυχερός και βρίσκεις αρκετούς καλούς ανθρώπους, τους οποίους μπορείς να ‘’εκμεταλλευτείς’’ λίγο και να τους ωθήσεις στη σωστή κατεύθυνση. Φυσικά σε οποιονδήποτε οργανισμό με πολλά άτομα, δεν πρόκειται να συμφωνήσουν όλοι μαζί σου. Αν όλοι συμφωνούν μαζί σου πάντα, κάποιος λέει ψέματα. Αλλά στον Ατρόμητο υπάρχουν πολλοί έμπιστοι άνθρωποι, όπως και στα αποδυτήρια και τους παίκτες μας, ήθελαν να αλλάξουν την κατάσταση. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, να είναι έτοιμοι για την πρόκληση. Δεν ήταν τόσο το θέμα να αλλάξουμε αγωνιστική φιλοσοφία, όσο η ψυχολογία και η διάθεση. Σε αυτό επικεντρωθήκαμε, ασφαλώς δουλεύοντας και στο κομμάτι της τακτικής. Πολλοί καλοί άνθρωποι λοιπόν, όπως ο Γιώργος Κορακάκης. Ξέρει απ’ έξω το ελληνικό ποδόσφαιρο, τον εμπιστεύομαι, η άποψή του δεν είναι πάντα η ίδια με τη δική μου, αλλά μπορούμε να μιλήσουμε και μου αρέσει αυτό».

Η άποψή σας για τον Γιώργο Σπανό;

«Ο πρόεδρος είναι πολύ κοντά στην ομάδα. Την αγαπάει υπερβολικά και μπορώ να πω ότι είναι οπαδός της. Μας παρέχει τα πάντα. Να σκεφτείτε ότι στη Σάντερλαντ δεν είχα δει ποτέ τον ιδιοκτήτη. Δεν τον γνώρισα. Εδώ ο πρόεδρος είναι δίπλα μας σε ότι χρειαστούμε».

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε όταν αναλάβατε;

«Να αλλάξω την ψυχολογία. Να πείσω τους παίκτες και όλους ότι είναι μια πρόκληση στο τέλος της ημέρας. Γυρίζουμε όλοι πίσω στις οικογένειές μας όταν τελειώνουμε να παίζουμε ποδόσφαιρο. Κάνουμε κάτι που πολλοί άνθρωποι μπορούν μόνο να ονειρευτούν. Το να είσαι ποδοσφαιριστής ή προπονητής φέρει από μόνο του πίεση, είναι φυσιολογικό. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι μπορούν να το κάνουν, αλλά δεν είναι εύκολο. Πρέπει να αποδεχθείς το κομμάτι της πρόκλησης και να δίνεις ό,τι έχεις. Η επιτυχία δεν ανήκει σε κανέναν. Όσο σκληρά κι αν δουλεύεις. Κι αυτό είναι που σταματάει πολλούς ανθρώπους από το να προσπαθήσουν οτιδήποτε. Ακόμα κι αν δώσω τα πάντα, κανείς δεν μου εγγυάται την επιτυχία. Κι αυτό είναι που αποτρέπει τον κόσμο από το να κάνει το πρώτο βήμα, που είναι κρίμα. Αν αποδεχτείς ότι μπορεί να δεχθείς το ‘’χαστούκι’’ και ότι θα υποφέρεις, θα το κάνεις όπως και να έχει. Αυτό προσπαθήσαμε να περάσουμε στους παίκτες όταν ήρθαμε.

Άρα ήσασταν προετοιμασμένος κι εσείς για ένα πιθανό «χαστούκι»;

«Έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση. Από τα ψηλά στα χαμηλά, ξανά και ξανά. Δεν είμαι ο πιο θρησκόληπτος άνθρωπος, δεν έχω διαβάσει ποτέ τη Βίβλο, αλλά υπάρχει μία φράση στη Βίβλο που λέει: ‘’Και αυτό θα περάσει’’. Κι αυτό λειτουργεί και όταν νικάς, και όταν χάνεις. Είτε νικάς είτε χάνεις, δεν θα είσαι πάντα σε αυτό το σημείο. Γι’ αυτό μείνε στη μέση, σε ασφαλές έδαφος, διότι τα πράγματα αλλάζουν. Μην νομίζεις πως είσαι τόσο ξεχωριστός. Κι ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, μην σκεφτείς ότι είσαι τόσο κακός.

Όταν ανακοινώθηκε η πρόσληψή σας, ο Ατρόμητος είχε μαζέψει μόλις εννέα βαθμούς. Τελικά ολοκλήρωσε τη σεζόν με 33. Νιώσατε απογοήτευση σε κάποιο σημείο;

«Καλή ερώτηση. Δεν ένιωσα απογοήτευση, δεν ένιωσα ηττημένος. Απλά έφτασα σε ένα σημείο που σκέφτηκα ότι ‘’αυτή είναι η στιγμή μας’’, που μπορούσαμε να ανατρέψουμε την κατάσταση. Κι αυτή ήταν στο παιχνίδι με τη Λαμία. Παίζαμε εντός έδρας, εκείνοι ήταν στο +8 από μας και στο ημίχρονο είχαν ξεφύγει στο +11 γιατί νικούσαν με 1-0. Τελικά νικήσαμε με 3-1. Αυτή ήταν η βραδιά που ένιωσα ότι ακόμα κι όταν χάναμε, η διάθεση των παικτών μου έδειχνε ότι θα αντιδρούσαμε. Ήταν άδικο το ότι χάναμε με 1-0. Δεν ήταν ‘’τελειωμένοι’’. Είχαν ακόμα πίστη, λίγο θυμό διότι πίστευαν πως δεν ήταν δίκαιο να βρίσκονται πίσω στο σκορ. Τακτικά κοίταξα τη Λαμία και θυμάμαι ότι ίσως να είχα στήσει την ομάδα λίγο διαφορετικά από όσο έπρεπε. Δεν είναι πάντα ευθύνη των παικτών. Στο δεύτερο ημίχρονο ήταν εξαιρετικοί. Κι από εκεί αποκτήσαμε αυτοπεποίθηση, χτίσαμε μομέντουμ.

Τι ήταν αυτό που τους είπατε στο ημίχρονο σε εκείνο το ματς;

«Συνεχίστε να πιστεύετε. Δεν μιλάει πάντα το μυαλό. Η αίσθησή μου ήταν ότι οι παίκτες χρειάζονταν αγάπη εκείνη τη στιγμή, όχι αυστηρό κήρυγμα. Αυτό κάναμε, λοιπόν. Τους ενθαρρύναμε, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Βγήκαν από τα αποδυτήρια και δεν πίστεψα ότι θα χάναμε το ματς. Ήταν μια μεγάλη στιγμή».

Μετά την ΑΕΛ, βιώνετε μια από τις πιο τραυματικές στιγμές στην καριέρα και τη ζωή σας. Αναφερόμαστε στον θάνατο του Γκάρι Σπιντ.

«Ήταν τεράστια η απώλεια. Κανείς δεν το είχε δει να έρχεται. Ειδικά λόγω του χαρακτήρα του Γκάρι. Ήταν ένας πολύ εύχαρος, θετικός άνθρωπος. Μέχρι και σήμερα ακόμα ξύνω το κεφάλι μου και δεν μπορώ να πιστέψω τι συνέβη. Να καταλάβω το γιατί. Μου είπαν τα νέα στο γραφείο μου στην ΑΕΛ, 20 λεπτά πριν αρχίσει ο αγώνας μας. Η ομάδα έκανε προθέρμανση, εγώ ήμουν στο γραφείο και συνήθως κανείς δεν με παίρνει τηλέφωνο πριν από αγώνα, διότι δεν το σηκώνω ποτέ. Είδα, λοιπόν, ότι ο πρώην συμπαίκτης μου, Λι Κλαρκ, μου είχε κάνει αμέτρητες αναπάντητες. Σκέφτηκα ότι ήταν περίεργο. Μετά είδα ότι μου έστειλε και μήνυμα: ‘’Πάρε με τηλέφωνο. Είναι επείγον’’. Κι αυτό ήταν 15 λεπτά πριν τη σέντρα. Τον πήρα, μου είπε τι συνέβη. Ξέχασα αμέσως το παιχνίδι, δεν κοίταξα το αποτέλεσμα, αμφιβάλλω αν έκανα έστω μία αλλαγή. Τελείωσε το ημίχρονο και δεν είχα ιδέα. Ήμουν αλλού. Δεν θυμάμαι τι είπα μετά το παιχνίδι στη συνέντευξη Τύπου, είχα παγώσει εντελώς. Ήταν μια καταστροφή, τόσο μεγάλο το σοκ.

Εκείνη την περίοδο μου έλειπε η Λάρισα, μου έλειπε αυτό που είχα εκεί. Κάποιες φορές νιώθεις ότι πήρες τη λάθος κατεύθυνση. Από άποψη δουλειάς, στην ΑΕΛ κερδίζαμε αλλά είχαμε προβλήματα στον σύλλογο. Περνούσα ήδη δύσκολα με αυτά. Είμαι σχετικά θετικός άνθρωπος, μπορώ να αντέξω την ήττα κι όλα αυτά, αλλά εκείνο ήταν κάτι διαφορετικό. Όταν ανέλαβα την εθνική Ουαλίας, αμέσως πίστεψα ότι ήταν λάθος. Καθόμουν στο ίδιο γραφείο που καθόταν ο Γκάρι, ένιωσα ότι δεν ανήκω εδώ. Εκείνος έπρεπε να είναι σε αυτό το γραφείο. Οι πρώτοι 18 μήνες ήταν χάλια».

Σας άλλαξε την οπτική των πραγμάτων η απώλεια του Γκάρι Σπιντ; Τόσο σε επίπεδο καριέρας όσο και ζωής.

«Ξέρεις, το 2013 έχασα τον πατέρα μου. Ήμασταν πολύ κοντά με τον πατέρα μου. Φυσικά κάποια στιγμή όλοι πεθαίνουμε. Ο θάνατός του ήταν κάτι αναπόφευκτο, όλοι θα πεθάνουμε κάποια μέρα. Βλέπεις τους γονείς σου να γερνάνε, ελπίζεις ότι δεν θα έρθει ποτέ αυτή η στιγμή αλλά επίσης δεν ξέρεις ποτέ και πότε θα συμβεί. Ο πατέρας μου ήταν 76 ετών. Όταν, όμως, πέθανε ο Γκάρι, ήταν πολύ διαφορετική περίπτωση. Αδυνατούσα να το πιστέψω, ήρθε από το πουθενά. Ωστόσο, είναι κάτι που το κουβαλάς μαζί σου και προσπαθείς να το αντέξεις. Αν κοιτάξω παράλληλα με αυτά που συνέβησαν τότε, ήμουν προπονητής της χώρας μου, ήταν η ύψιστη τιμή για μένα. Έπαιξα για την εθνική Ουαλίας και πάντοτε σκεφτόμουν ότι θα μου άρεσε να γίνω ο προπονητής της. Κι όταν έγινα, είχα μία από τις πιο δυσάρεστες περιόδους μου στο ποδόσφαιρο. Ήμουν μπερδεμένος, είχα χάσει την αυτοπεποίθησή μου. Γνώρισα, όμως, τη σύζυγό μου. Και ήταν ένας μεγάλος παράγοντας για μένα, όχι ακριβώς για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα, αλλά για να μου θυμίσει τα πράγματα που θα μου έλεγε και ο πατέρας μου. Χωρίς τη στήριξή του δεν θα είχα εξελιχθεί στον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Η σύζυγός μου, λοιπόν, με βοήθησε να προχωρήσω και να σταματήσω να βλέπω τα πράγματα από το αρνητικό πλαίσιο εκείνης της περιόδου. Δεν βοηθάει κανέναν αυτό και ειδικά στο ποδόσφαιρο. Αν οι παίκτες σου ‘’μυρίσουν’’ τον φόβο σε σένα, έχεις τελειώσει. Καληνύχτα. Μαζεύεις τα πράγματά σου και φεύγεις. Έφτασα σε αυτό το σημείο, γιατί συνέβαιναν πράγματα που δεν μπορούσα να ελέγξω. Το πρόβλημα ήταν εκτός αγωνιστικού χώρου.

Αυτό που έκανα λάθος εκείνη την περίοδο ήταν ότι ήμουν πολύ σκληρός απέναντι στους παίκτες. Δεν ήθελα να απογοητεύσω τη χώρα μου και ωθούσα υπερβολικά τους ποδοσφαιριστές μας προς τη νίκη. Και με τον Γκάρι Σπιντ είχαν βρει πολύ καλή φόρμα, μπορεί να είχαν χάσει τα πρώτα παιχνίδια, αλλά στην πορεία έκαναν πέντε σερί νίκες. Και ήθελα να το συνεχίσω. Δεν ήμουν έτοιμος όμως, ούτε οι παίκτες ήταν. Ήμασταν όλοι θλιμμένοι. Τους πίεζα πολύ, ήταν λάθος εκ μέρους μου. Έπρεπε να τους δώσω χώρο, να τους αφήσω να προχωρήσουν και να τους πω ‘’θα αντιμετωπίσουμε ό,τι έρχεται μπροστά μας, μπορεί να μη νικήσουμε για ένα διάστημα, βγάλτε ό,τι έχετε μέσα σας και θα τα καταφέρουμε’’. Αλλά τους πίεσα πολύ γρήγορα. Αυτός δεν ήταν ο τρόπος μου. Αν μιλάς σε έναν παίκτη και θες να του ‘’πουλήσεις’’ κάτι που δεν το πιστεύεις ούτε ο ίδιος, το καταλαβαίνει. Κι εκεί ήταν που είπα στον εαυτό μου ‘’τέλος’’. Αν ήταν να αποτύχω, ας το έκανα τουλάχιστον με τον δικό μου τρόπο. Κι απλά γύρισα τον διακόπτη. Άλλαξα ό,τι μπορούσα να αλλάξω. Κάποιες αλλαγές ήταν αμφιλεγόμενες. Άλλαξα τον αρχηγό, από τον Άαρον Ράμσεϊ στον Άσλεϊ Γουίλιαμς, τον τρόπο που προπονούμασταν, το σύστημα, την προσέγγισή μου με τους παίκτες, έγινα λιγότερο επιθετικός και περισσότερο σαν πατρική φιγούρα. Όταν μιλάω για την Ουαλία, εγώ τα θυμάμαι όλα. Και τα άσχημα και τα όμορφα».

Το Euro 2016 πάντως ήταν όμορφο...

«Ναι, αυτό ήταν ΟΚ (γέλια). Στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Ήμουν τυχερός που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία, που ήμουν μέρος μιας ιστορίας που δεν θα ξεχαστεί ποτέ στη χώρα μου. Μία λέξη απλά: τυχερός. Δεν πίστεψα ποτέ ότι ήμουν ξεχωριστός που φτάσαμε ως εκεί. Μόνο τυχερός, ευλογημένος και περήφανος για αυτά που πετύχαμε».

Πιστεύετε μπορεί η Ουαλία να κάνει το επόμενο βήμα και να προκριθεί στο Μουντιάλ του Κατάρ;

«100%. Είπα στον Κιτ (σ.σ. Κιτ Σάιμονς, βοηθός του στον Ατρόμητο που είναι και στο σταφ της εθνικής Ουαλίας), μη γυρίσετε πίσω αν δεν νικήσετε τη Σκωτία ή την Ουκρανία».

Είναι πιθανό να έρθει ο… Γκάρεθ Μπέιλ στον Ατρόμητο; Είναι ελεύθερος (Γέλια).

«Ναι αλήθεια, είναι ελεύθερος (γέλια). Νομίζω έχει συνδεθεί με κάθε ομάδα. Είναι και πολύ καλός στο γκολφ. Δεν ξέρω πού θα καταλήξει ο Γκάρεθ. Είναι αστείο πάντως όταν διαβάζεις πολλά που γράφονται για ένα άτομο κι απλά απορείς, γιατί ξέρεις πως δεν είναι αλήθεια. Ό,τι αποφασίσει να κάνει, όμως, θα είναι επιτυχημένο».

Μπέιλ ή Γκιγκς;

«Έπαιξα με τον Ράιαν και είναι ο κορυφαίος παίκτης με τον οποίο έχω συνυπάρξει. Από τη σκοπιά του προπονητή, όμως, γιατί τον Ράιαν δεν τον προπόνησα ποτέ, ο Μπέιλ είναι απερίγραπτος. Τώρα είναι 32 χρονών, αλλά πέντε ή έξι χρόνια πριν, μπουμ.

Είχα ρωτήσει για τον Γκάρεθ τον καιρό που ήμουν προπονητής στη Φούλαμ. Χρειαζόμασταν έναν πλάγιο μπακ κι ο Μπέιλ τότε έπαιζε ως μπακ στη Σαουθάμπτον, ήταν 17-18 χρονών. Θυμάμαι είχα πάρει δανεικό τον Γουέιν Μπριτζ από την Τσέλσι, γιατί είχε επιστρέψει μόλις από τραυματισμό. Ο τότε βοηθός μου είχε πει πως ίσως να μην ήταν έτοιμος εκείνη την περίοδο αλλά σε έξι μήνες. Ρωτήσαμε, βέβαια, τη Σαουθάμπτον κι εκείνοι απλά γέλασαν. ‘’Πιστεύετε πραγματικά ότι θα τον πάρετε;’’. Μετά πήγε στην Τότεναμ και στην αρχή δεν τα πήγαινε τόσο καλά. Αλλά το 2010 έπαιξε στο Champions League κόντρα στην Ίντερ, απέναντι στον Μαϊκόν και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Είναι φαινόμενο. Ασφαλώς δεν κρίνω όλους τους παίκτες με βάση τα δικά του στάνταρ, αδύνατον. Ως επαγγελματίας, όμως, έκανε ό,τι χρειαζόταν η ομάδα. Όχι στον αγωνιστικό χώρο, αλλά στα αποδυτήρια. Στις λεπτομέρειες, στους κανόνες, στο τι ώρα έπρεπε να είναι εδώ, στις συναντήσεις. Προσαρμοζόταν πάντα στις ανάγκες της ομάδας και στις υποχρεώσεις του. Κι αν μπορεί να το κάνει εκείνος με αυτή την ποιότητα, τότε μπορούν όλοι. Κάποιες φορές αν δω έναν ή δύο παίκτες να σκέφτονται ότι έχουν περιθώρια να συμπεριφέρονται κάπως διαφορετικά, δεν μπορώ να το ανεχτώ. Γιατί αν μπορεί ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο να τηρεί τους κανόνες, δεν είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις κι εσύ. Είναι τρομερός επαγγελματίας και πολύ καλό παιδί. Και η οικογένειά του το ίδιο. Ο μπαμπάς του ήταν επιστάτης στο σχολείο του στο Κάρντιφ, η μαμά του νομίζω ήταν καθηγήτρια στο ίδιο σχολείο. Ήρεμοι άνθρωποι, προσγειωμένοι, εργατικοί.

Τι πιστεύετε ότι έχει πάει λάθος στην καριέρα του τα τελευταία χρόνια, σε συλλογικό πάντα επίπεδο; Γιατί με την εθνική Ουαλίας αποδίδει σταθερά.

Ο Γκάρεθ χρειάζεται να νιώθει χαρούμενος στο περιβάλλον του. Και ίσως να μην είναι χαρούμενος τα τελευταία χρόνια σε αυτό το περιβάλλον που βρίσκεται τώρα. Ξέρω, όμως, ότι στην εθνική Ουαλίας είναι πάντα χαρούμενος και γι’ αυτό αποδίδει κάθε φορά μέχρι και σήμερα. Τον απέκτησαν στη Ρεάλ αντί 95 εκατομμυρίων λιρών, πήρε τέσσερα Champions League. Νομίζω έκανε απόσβεση».

Νομίζω πως οι περισσότεροι στην Ελλάδα δεν γνωρίζουν για το φινάλε της καριέρας σας ως παίκτης και το πώς φτάσατε στην απόσυρση. Ήταν ένα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα, σωστά;

«Ναι. Έτρεχα πολύ γρήγορα σε ένα κοντινό σημείο προς το σπίτι μου. Ξαφνικά είδα στη μέση ένα πουλί. Ήταν φασιανός. Προσπάθησα να το αποφύγω και έχασα τον έλεγχο. Έτρεχα πολύ γρήγορα και είχε μόλις αρχίσει να χιονίζει. Ήταν πάνω σε μία γέφυρα και επειδή ζούσαμε στην εξοχή δεν υπήρχαν λωρίδες. Η μπροστινή ρόδα βρήκε το κράσπεδο και το αυτοκίνητο καρφώθηκε σε έναν κορμό δέντρου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε συμβεί τροχαίο σε εκείνο το σημείο. Έναν χρόνο μετά, η κόρη του γείτονά μου τράκαρε κι έχασε τη ζωή της. Μέσα σε δύο χρόνια έγιναν επτά τροχαία στο ίδιο σημείο. Εγώ ήμουν τυχερός. Μπορεί να κατέληξα στο νοσοκομείο σε άσχημη κατάσταση, αλλά θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα για μένα.

Το πόδι μου ήταν χάλια, είχε γυρίσει ανάποδα, το κόκκαλο είχε βγει προς τα έξω. Νόμιζα πως έβγαινε ένα κλαδί δέντρου από το πόδι μου, αλλά ήταν το κόκκαλο. Πραγματικό χάλι. Έβρισκα κι έχανα τις αισθήσεις μου τα πρώτα λεπτά, λιποθύμησα και όταν ξύπνησα είδα μπροστά μου πυροσβέστες, αστυνομικούς, έναν γιατρό δίπλα μου. Και ο γιατρός είπε στον πυροσβέστη πως έχετε δέκα λεπτά να τον απεγκλωβίσετε, αλλιώς θα πρέπει να του ακρωτηριάσουμε το πόδι. Δεν είχα πολύ χρόνο να το σκεφτώ, γιατί και οι δύο τους έδρασαν πολύ γρήγορα. Αυτή ήταν η πιο τρομακτική στιγμή.

Φυσικά θα ευχόμουν να μην μου είχε συμβεί ποτέ. Ήθελα να συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις, αν συνέχιζα να παίζω, ίσως να μην ήμουν σήμερα εδώ μπροστά σας και να σας μιλάω και να είχα ζήσει όσα έζησα έκτοτε στη ζωή μου. Αυτά συμβαίνουν. Προχωράς και κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ως δικαιολογία ότι σε σταμάτησε από το να κάνεις διάφορα πράγματα. Εγώ προτιμώ να λέω ότι με ώθησε σε άλλη κατεύθυνση. Ήμουν 30 χρονών, αρχηγός της Φούλαμ, στην καλύτερη περίοδο της καριέρας μου και σε μια στιγμή τελειώνουν όλα. Ήταν μια εμπειρία που μου άλλαξε τη ζωή.

Ήμασταν ήδη πρωταθλητές στην Championship με τη Φούλαμ. Είχαμε κλειδώσει την άνοδο από τον Δεκέμβριο, ο πρόεδρος έκανε πολλές καλές μεταγραφές. Τρομερή ομάδα και τρομερός προπονητής, ο Γάλλος, Ζαν Τιγκανά. Ήμουν τυχερός που βρισκόταν εκείνη την περίοδο στο τιμόνι, διότι αφού έγινε το ατύχημα, μου είπε ‘’ίσως δεν ξαναπαίξεις ποτέ ποδόσφαιρο και αν δεν το κάνεις, μείνε μαζί μου γιατί μια μέρα μπορεί να προπονήσεις αυτόν τον σύλλογο’’. ‘’Εγώ;’’ του λέω, αδύνατον. Αλλά εκείνος με κράτησε στο πλευρό του και σταδιακά, όταν καταλάβαμε πως δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψω στο επίπεδο που ήμουν πριν το ατύχημα, με έβαλε να δουλεύω έναν μήνα με την Κ-9, έναν με την Κ-10, την Κ-11, μέχρι που έφτασα στην πρώτη ομάδα ως βοηθός του. Με χρειαζόταν γιατί η ομάδα δεν πήγαινε καλά κι εγώ ήξερα πολύ καλά τα αποδυτήρια, τους παίκτες.

Έχω τόσους λόγους για τους οποίους τον ευγνωμονώ. Έμαθα πολλά δίπλα του. Ναι, ήμουν στο λάθος μέρος στη λάθος στιγμή αναφορικά με το ατύχημα, αλλά από την άποψη του συλλόγου που ανήκα, το πώς μου φέρθηκαν όλοι, ήταν ιδανικό.

Την επόμενη σεζόν θυμάμαι ότι κάναμε πρεμιέρα στην Premier League στο «Ολντ Τράφορντ» κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Και όταν είδα ότι κάποιος άλλος οδηγούσε την ομάδα ως αρχηγός στο χορτάρι, έκλεισα την τηλεόραση. Ήταν καθαρά θέμα ζήλειας. Όχι σε προσωπικό επίπεδο, ο αρχηγός εκείνο το απόγευμα ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους και συμπαίκτες μου, ο Άντι Μέλβιλ. Είναι ακόμα φίλος μου, ήρθε να με δει και φέτος σε αγώνα του Ατρομήτου. Ήθελα όμως να είμαι εγώ στη θέση του».

Σας φωνάζουν ακόμα Cookie;

«Ναι, από το Cookie Monster του Sesame Street. Έτρωγα πολύ όταν ήμουν μικρός, ήμουν τεράστιος κι έτρωγα πολλά μπισκότα, οπότε οι φίλοι μου με είπαν Cookie Monster. Όλοι στην Αγγλία από τον χώρο του ποδοσφαίρου με φωνάζουν ακόμα έτσι».

Πώς βιώσατε την πρώτη σας δουλειά ως πρώτος προπονητής, σε μια ομάδα όπως η Φούλαμ και μάλιστα στην Premier League;

«Ήμουν τυχερός. Ο τότε πρόεδρος, Μοχάμεντ Αλ Φαγιέντ, έκανε τα πράγματα με τον δικό του τρόπο, δεν άκουγε κανέναν. Όταν έγινα υπηρεσιακός, ήμασταν στη ζώνη του υποβιβασμού και αφού καταφέραμε να μείνουμε στην κατηγορία, μου έδωσε μόνιμα τη δουλειά. Ρίσκαρε μαζί μου».

Σε εκείνη την ομάδα είχατε και παίκτες όπως ο Έντβιν Φαν Ντερ Σαρ.

«Βέβαια, Φαν Ντερ Σαρ, Λουίς Ζαχά, Στίβεν Μαλμπράνκ, Λουίς Μπόα Μόρτε. Τρομερή ομάδα».

Κι εκτός του Γκάρεθ Μπέιλ, έχετε προπονήσει επίσης τεράστια ονόματα έκτοτε, όπως στην Κίνα τους Μασεράνο και Λαβέτσι.

«Ναι ναι, πολύ καλά παιδιά και οι δύο, ο «Μάσα» πολύ καλός. Ήταν δύσκολο, η Κίνα είναι διαφορετική χώρα και περιβάλλον, αλλά γενικά ήταν μια τρομερή εμπειρία».

Αγαπημένη αγγλική ομάδα;

«Μεγαλώνοντας τη δεκαετία του 1970, υποστήριζα τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Αλήθεια; Είχαμε διαβάσει πως ήσασταν φίλος της Λίβερπουλ...

«Όχι, είναι όλα λάθος. Ξέρω πως τα γράφουν αυτά στο ίντερνετ αλλά είναι ψέματα. Γιουνάιτεντ υποστήριζα και μετά, μάλιστα, ήμουν στην Ακαδημία της Μάντσεστερ Σίτι. Όχι της Σίτι που βλέπετε εσείς τα τελευταία χρόνια (γέλια)».

Με τη Φούλαμ είχατε νικήσει και μέσα στο «Ολντ Τράφορντ»...

«Ναι, αλήθεια είναι αυτό. Νικήσαμε με 3-1. Ο Άλεξ Φέργκιουσον δεν μου μιλούσε για έναν μήνα (γέλια). Ήταν καλή πρώτη σεζόν για μένα».

Ποιος είναι ο πιο δύσκολος παίκτης που αντιμετωπίσατε;

«Ο πιο δύσκολος ήταν εκτός Βρετανίας, σε ένα φιλικό Ουαλία – Ιταλία: Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Για μένα εκείνο το παιχνίδι ήταν σαν να κράτησε έναν μήνα. Θυμάστε τον Κρίστιαν Βιέρι; Έριχνε συνέχεια αγκωνιές. Ο Ντελ Πιέρο πάντως ήταν το κάτι άλλο. Τρομερά έξυπνος, πάντα ένα βήμα μπροστά από τον αντίπαλό του».

Αγαπημένος παίκτης που έχετε παρακολουθήσει;

«Από τη Μεγάλη Βρετανία ο Άλαν Σίρερ. Έπαιξα μαζί του στη Μπλάκμπερν. Ουάου. Άλλη κλάση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να έχεις έναν τέτοιο παίκτη στην ομάδα σου. Βλέπεις τα πρόσωπα των αντιπάλων σου και διακρίνεις τον φόβο στα μάτια τους. Ξέρουν ότι αν δεν είναι στα καλύτερά τους, θα τους διαλύσει».

Και αγαπημένη ομάδα που έχετε παρακολουθήσει;

«Η Βραζιλία του 1982. Ήμουν 12 χρονών, εκείνη η ομάδα είχε Σόκρατες, Ζίκο, Σερτζίνιο, Ζούνιορ. Απίθανη ομάδα, ηττήθηκαν βέβαια στον ημιτελικό από την Ιταλία με το χατ-τρικ του Πάολο Ρόσι. Θυμάμαι ότι έκλαιγα στο σπίτι των γονιών μου κι ο πατέρας μου έλεγε ‘’Μην ανησυχείς, έτσι είναι το ποδόσφαιρο’’. Ήμουν μαγεμένος από το πώς έπαιζαν, πώς κινούνταν συνεχώς στο χορτάρι».

Αγαπημένο μέρος για διακοπές;

«Πριν από λίγο καιρό περάσαμε μία ημέρα με τη σύζυγό μου στην Ύδρα. Πανέμορφο μέρος. Έχουμε ταξιδέψει σε πολλά μέρη στον κόσμο, αλλά η Ύδρα ήταν κάτι ξεχωριστό».

Αγαπημένο ελληνικό φαγητό;

«Όλα (γέλια). Έχω πάρει ήδη τέσσερα κιλά σε τέσσερις μήνες. Αν μείνω για έναν ακόμα χρόνο, θα πάρω άλλα δώδεκα. Ένα κιλό τον μήνα».