Ματίγια στο Gazzetta: «Όταν ήρθα στον Άρη δεν κοίταξα καν το συμβόλαιο»

Μια σύντομη συνεργασία εξελίχθηκε σε σχέση ζωής. Έχεις συμπληρώσει τέσσερα χρόνια στον Άρη με την πιθανότητα χρονικής διεύρυνσης αυτής της σχέσης. Περίμενες αυτή την εξέλιξη;

«Δεν την περίμενα. Ήμουν επιφυλακτικός, ίσως γιατί ήταν η πρώτη μου φορά εκτός Ισπανίας και ως ένα βαθμό δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Οι εκπλήξεις δεν είναι πάντα όμορφες κι όταν μπαίνεις σ’ ένα καινούργιο περιβάλλον, δεν μπορείς φανταστείς τι θα συναντήσεις. Μέρα με τη μέρα κατάλαβα, μαζί με την οικογένειά μου, ότι είχαμε κάνει τη σωστή επιλογή και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, ξέρουμε ότι πήραμε τη σωστή απόφαση. Προφανώς χρειαστήκαμε χρόνο για να μάθουμε την πόλη, το κλαμπ, τη ζωή στη Θεσσαλονίκη και φυσικά τους ανθρώπους».

Φαντάζομαι ότι προσπάθησαν να σε αποτρέψουν καθώς το ελληνικό Πρωτάθλημα δεν έχει δα και την καλύτερη φήμη…

«(Γέλια)… αυτό είναι αλήθεια. Όπως ήταν λογικό έψαξα πληροφορίες γιατί δεν άλλαξα απλά πόλη, αλλά χώρα κι έχοντας μια οικογένεια από πίσω μου ήμουν υποχρεωμένος να το κάνω. Νομίζω ότι η παρουσία του Πάκο Ερέρα έπαιξε σημαντικό ρόλο στη λήψη της απόφασής μου. Είμαστε συμπατριώτες, γνωριζόμασταν από παλιά και για την ακρίβεια ήταν ένας από τους ανθρώπους που σημάδεψε την καριέρα μου μαζί με τον Χοσέ Μολίνα ο οποίος με πήρε από το χωριό μου καθώς μ’ επέλεξε για την Αλμπαθέντε όταν ήμουν 13 χρονών. Μετά συνάντησα τον Πάκο Ερέρα στη Βιγιαρεάλ. Βέβαια, όταν αποφασίζεις να αλλάξεις περιβάλλον και να ζήσεις μια νέα εμπειρία θα πρέπει να δώσεις το 100% από την αρχή γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης και ανάδειξης».

Αντικειμενικά, ήταν ριψοκίνδυνη επιλογή για τον Άρη καθώς είχαν προηγηθεί 26 μήνες στους οποίους δεν είχες αγωνιστεί λόγω των σοβαρών τραυματισμών. Αν ήσουν στη θέση του Άρη, θα επέλεγες έναν ποδοσφαιριστή με τόσο μεγάλο διάστημα αποχής;

«Οι ενδοιασμοί του Άρη ήταν λογικοί καθώς προερχόμουν από μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Δεν είναι τόσο απλή η επιστροφή έπειτα από δύο πολύ σοβαρούς τραυματισμούς οι οποίοι με ανάγκασαν να μην παίξω για διάστημα σχεδόν δύο χρόνων. Θεωρώ ότι έπαιξε σπουδαίο ρόλο το εξάμηνο που προηγήθηκε στην Ταραγόνα γιατί με βοήθησε να επιστρέψω στο επίπεδό μου και κυρίως να ξεπεράσω την ιδέα των τραυματισμών. Ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη κι ενώ υπήρχε αμφιβολία για την κατάστασή μου, προσωπικά ήξερα ότι ήμουν σε καλό επίπεδο γιατί πάντα ένας ποδοσφαιριστής αντιλαμβάνεται καλύτερα τον εαυτό του. Με τη βοήθεια του σταφ άρχισα να βρίσκω τα πατήματά μου και θα έλεγα ανεπιφύλακτα ότι οι πρώτες αγωνιστικές έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στο να βρω την αυτοπεποίθησή μου. Ο Άρης με βοήθησε να ξεχάσω τους τραυματισμούς μου».

Στην επίσημη παρουσίασή σου από την Ταραγόνα είχες πει ότι δεν είχες διαβάσει καν το συμβόλαιο. Στον δε Άρη ήρθες με την προϋπόθεση ανανέωσης σε περίπτωση που καταγράψεις 15 συμμετοχές.

«Τώρα που το λες, ούτε στην Ταραγόνα είχα κοιτάξει το συμβόλαιο που είχα υπογράψει με εξαίρεση το χρονικό διάστημα της συνεργασίας. Ήταν τόσο έντονη η επιθυμία της επιστροφής που δεν ήμουν σε θέση να διαπραγματευτώ για τα χρήματά μου. Σημασία είχε να παίξω. Όταν ήρθα στον Άρη έκανα το ίδιο. Δεν θυμάμαι τον αριθμό των αγώνων που έπρεπε να συμπληρώσω για την αυτόματη ανανέωση του συμβολαίου. Αν ήταν 15 αγώνες, σίγουρα δεν ήρθα για να παίξω μόνο τόσους. Από τη στιγμή που μ’ εμπιστεύτηκαν έδωσα το ελεύθερο στον ατζέντη μου να γράψει ότι θέλει στο συμβόλαιο. Συν τοις άλλοις, ένιωθα σίγουρος για τον εαυτό μου. Ήξερα ότι ήμουν καλά και θεωρούσα δεδομένο ότι θα έκανα τον αριθμό των παιχνιδιών που ήταν στο συμβόλαιό μου».

Άρα εσύ ήρθες για να παίξεις 15 αγώνες…

«Εγώ ήρθα για να μείνω μεγαλύτερο διάστημα και η σκέψη μου ήταν η επιστροφή στο ποδόσφαιρο, να το διασκεδάσω όπως παλιά, να είμαι ενεργός και χαρούμενος».

Πώς ξεπερνάει ένας ποδοσφαιριστής διάστημα 26 μηνών μακριά από το γήπεδο; Φαντάζομαι ότι είναι αναπόφευκτη η σκέψη εγκατάλειψης.

«Είχα τρελαθεί αλλά η σκέψη της εγκατάλειψης δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου. Το καλύτερο επάγγελμα στον κόσμο. Είχα την οικογένειά μου στο πλευρό μου, καλούς φίλους κι ένιωθα τη στήριξή τους. Γενικώς δεν μου αρέσει η μοναξιά. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα κλειστούν στον εαυτό τους, αλλά θα μοιραστώ ένα πρόβλημα και τα συναισθήματά μου με την οικογένειά μου. Όταν έχεις να διαχειριστείς έναν σοβαρό τραυματισμό θα πρέπει πρώτα να συμβιβαστείς μ’ αυτόν. Μετά είναι αναγκαίο να δουλέψεις αρκετά για να τον ξεπεράσεις. Χρειάζεται υπομονή».

Είναι δύσκολο για έναν ποδοσφαιριστή να συμβιβαστεί μ’ αυτό που έχει; Θέλω να πω ότι κάποτε ο Άλεξ Φέργκιουσον σε είχε χαρακτηρίσει «νέο Τσάβι»…

«Ήμουν μικρούλης τότε. Έπαιζα στη δεύτερη ομάδα της Βιγιαρεάλ. Ο Τσάβι ήταν πηγή έμπνευσης για μένα. Ποιος δεν ήθελε να του μοιάσει; Δεν ήταν μόνο ο χαρακτηρισμός που μου απέδωσε τότε ο Άλεξ Φέργκιουσον όσο η πρόταση που είχε καταθέσει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να με αποκτήσει. Η Βιγιαρεάλ είναι από τους συλλόγους που επενδύουν στα τμήματα υποδομής. Ήμουν δικό τους project και είχαν στόχο την προώθησή μου στην πρώτη ομάδα, όπως κι έγινε. Όλα τελείωσαν γρήγορα γιατί η Βιγαριεάλ αρνήθηκε την προσφορά της Γιουνάιτεντ».

Σκέφτεσαι ποτέ πώς θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί η καριέρα σου αν πήγαινες στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ;

«Όχι. Είναι καλύτερο να σκέφτεσαι αυτό που έχεις παρά αυτό που θα μπορούσες να είχες. Το ξέχασα γρήγορα γιατί μόνο προβλήματα θα μπορούσε να προκαλέσει στη σκέψη μου. Σεβάστηκα την απόφαση της Βιγιαρεάλ. Έδειξαν εμπιστοσύνη στο ταλέντο μου, επένδυσαν σε μένα και σε τελική ανάλυση, πράγματι προωθήθηκα στην πρώτη ομάδα. Γενικώς είμαι της άποψης ότι το ποδόσφαιρο είναι ένας συνδυασμός αποφάσεων. Όταν πάρεις μια απόφαση θα πρέπει να τη στηρίξεις στο 100%».

Σαν τη στήριξη της απόφασης που είχες πάρει όταν ήρθες στον Άρη. Συγκριτικά με αυτά που είχε στο μυαλό σου, υπήρχε κάτι το οποίο πραγματικά σε εξέπληξε;

«Πριν αποφασίσεις μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου, προσπαθείς να συγκεντρώσεις πληροφορίες για το νέο σου περιβάλλον. Θα αναζητήσεις εικόνες στο youtube, γενικώς θα επιδιώξεις να εμφανιστείς όσο το δυνατόν πιο προετοιμασμένος. Αυτό που συνάντησα στο γήπεδό μας ήταν υπεράνω κάθε πληροφορίας. Μου είχαν πει ορισμένα πράγματα, αλλά είναι διαφορετική η αίσθηση όταν είσαι μέσα στο γήπεδο και νιώθεις την ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο κόσμος. Τρομερό πάθος. Τότε καταλαβαίνεις πού πραγματικά βρίσκεσαι, ποιος είναι ο Άρης. Από εκεί και πέρα, η Θεσσαλονίκη είναι όμορφη πόλη και ο κόσμος είναι φιλόξενος. Θα έλεγα ότι οι Έλληνες μοιάζουν με τους Ισπανούς. Αν παραδείγματος χάρη χαθείς κάπου, θα σε βοηθήσουν, θα σε εξυπηρετήσουν, δεν θα αδιαφορήσουν. Η γλώσσα είναι τρομερά δύσκολη (γέλια)».

Περίμενες αυτή την εξέλιξη της ομάδας;

«Πράγματι είναι εντυπωσιακή η ανάπτυξη που παρουσίασε η ομάδα σ’ αυτή την τετραετία. Θυμάμαι ότι είχαμε έρθει με τον Μπρούνο (Γκάμα) και τον Χουλιάν (Κουέστα). Η ομάδα προερχόταν από εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Οι οπαδοί ήταν στεναχωρημένοι και νιώσαμε την ανάγκη να γίνουμε εμείς αυτοί που θα δώσουν όραμα. Να κερδίζουμε, να εξασφαλίσουμε την έξοδό της ομάδας στην Ευρώπη. Θυμάμαι ακόμη το πρώτο μας παιχνίδι (με τη Λαμία). Ένιωθες ότι επέστρεψε η χαρά. Προϊόντος του χρόνου, παρότι πέρασαν από την ομάδα διαφορετικοί προπονητές και αρκετοί παίκτες, θα έλεγα ότι συνεχίσαμε στην ίδια γραμμή. Κρατήσαμε την ίδια αίσθηση, το ίδιο κίνητρο. Ποδοσφαιριστές οι οποίοι προϋπήρχαν στην ομάδα όπως ο Δεληζήσης μας βοήθησαν αρκετά στο να καταλάβουμε πού είχαμε έρθει. Αυτή η πορεία των τεσσάρων χρόνων είχε κάθε λογής συναισθήματα. Τη χαρά στις μεγάλες νίκες, την πίκρα στους ευρωπαϊκούς αγώνες αλλά και σ’ αυτούς του Κυπέλλου».

Αλήθεια, το Νο26 τι συμβολίζει; Γενικώς συνηθίζεις να αλλάζεις νούμερα στη φανέλα σου, συνήθως όμως έπαιρνες το Νο4 λόγω Πεπ Γκουαρδιόλα.

«Ο Γκουαρντιόλα ανέκαθεν ήταν το ίνδαλμά μου. Λόγω θέσης, στιλ παιχνιδιού και στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν έκρυψα ποτέ ότι αγαπώ την Μπαρτσελόνα. Παρακολουθούσα όλους τους αγώνες, έβλεπα πώς λειτουργούσε στο γήπεδο ο Πεπ και πάντα επέλεγα το νούμερό του. Στον Άρη πήρα τη φανέλα με το Νο26. Στην Ισπανία μπορούσες να διαλέξεις μέχρι το 25. Επέλεξα το 26 γιατί όταν ήμουν στην Ταραγόνα πέθανε ο σκύλος μας στις 26 του μήνα. Το όνομά του ήταν «Boss (αφεντικό») και επέλεξα αυτό το νούμερο για να τιμήσω τη μνήμη του».

Είπες νωρίτερα για τις καλές και κακές στιγμές. Μετά την ολοκλήρωση του φετινού Πρωταθλήματος ο Μπρούνο Γκάμα μίλησε για μια έμμονη ιδέα και αναφέρθηκε στην επιθυμία κατάκτησης του Κυπέλλου και την αρνητική ψυχολογία που προκαλεί το ότι η ομάδα δεν το έχει καταφέρει.

«Είπε την αλήθεια γιατί μας έχει γίνει έμμονη ιδέα. Έχουν υπάρξει πολλές φορές που αναρωτιόμαστε «τι φταίει». Το ακούμε καθημερινά στους δρόμους, στο γήπεδο… Δεν ξέρω όμως τι φταίει. Έχουμε καλή ομάδα, αποδίδουμε καλό ποδόσφαιρο αλλά κάτι μας λείπει. Δεν έχω απάντηση. Κι εγώ αναρωτιέμαι. Σίγουρα υπάρχει μεγαλύτερη πίεση στα αποδυτήρια. Για παράδειγμα, πιστεύω ότι αυτό έφταιξε φέτος στους αγώνες με τη Λαμία. Δεν ήμασταν απλά καλύτεροι αλλά κυριαρχήσαμε. Και τι έγινε; Ούτε γκολ δεν βάλαμε. Ξέρεις πώς καταλαβαίνεις ότι είναι θέμα πίεσης και λιγότερο ποδοσφαιρικό; Χάθηκαν δύο πέναλτι στον ίδιο αγώνα».

Νιώθεις ότι φέτος χάθηκε μεγάλη ευκαιρία;

«Ασφαλώς. Πολλές φορές συζητούσαμε στα αποδυτήρια και λέγαμε ότι αν πάμε τελικό, με τον κόσμο μας, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το πάρουμε. Γιατί στην ομάδα υπάρχουν παίκτες με εμπειρία από μεγάλα πρωταθλήματα. Έχω την αίσθηση ότι το ποδόσφαιρο μας χρωστάει. Σε μας, στο κλαμπ, στον κόσμο. Δεν μας έχει δώσει αυτό που αξίζουμε αλλά θέλω να πιστεύω ότι αυτό θα γίνει στο άμεσο μέλλον».

Η ιστορική ανατροπή απέναντι στην ΑΕΚ είναι από τα γραμμάτια που ξεχρεώνει το ποδόσφαιρο; Για τους προληπτικούς, εκείνη τη νύχτα, ξορκίστηκε το κακό πνεύμα.

«(Γέλια)… έχω αρχίσει να το πιστεύω. Στο είπα και νωρίτερα ότι το ποδόσφαιρο χρωστάει κάτι στον Άρη γιατί δεν πήραμε πράγματα που αξίζαμε βάσει απόδοσης. Ελπίζω να τελειώσαμε με την ατυχία, να έφυγε το κακό πνεύμα από πάνω μας. Με την ΑΕΚ, στο 0-2, ένιωθες ότι είχε χαθεί η πίστη για επιστροφή. Εκείνη τη στιγμή είπα στους συμπαίκτες μου ότι αν κάνουμε το 1-2 θα γυρίσει το παιχνίδι και ότι στη χειρότερη περίπτωση θα πάμε στην ισοπαλία. Κι αυτό έγινε. Το γυρίσαμε ολοκληρωτικά».

Επειδή αναφέρθηκες στον αγώνα με την ΑΕΚ. Δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει παιχνίδι και να μην είχες επεισόδιο με τον Πέτρο Μάνταλο. Σαν να τρέφεστε και οι δύο από μια προσωπική κόντρα.

«Δεν ισχύει. Δεν έχω τίποτε με τον Μάνταλο και μην βλέπεις τι γίνεται στο γήπεδο. Και οι δύο έχουμε ποδοσφαιρικό εγωισμό, θέλουμε να κερδίζουμε και πάνω στην επιρροή αυτών των συναισθημάτων μπορεί να ανταλλάξουμε κουβέντες αλλά η σχέση μας είναι μια χαρά. Χαιρετιόμαστε πριν αρχίσουν οι αγώνες. Απλά και οι δύο έχουμε ανταγωνιστικό πνεύμα, υπερασπιζόμαστε τα χρώματα της ομάδας μας, είμαστε σκληροί και δεν δεχόμαστε την ήττα. Καμιά φορά μπορεί να τρελαθούμε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση. Ό,τι συμβαίνει στο γήπεδο τελειώνει εκεί».

Επειδή αναφερθήκαμε στις χαμένες ευκαιρίες του Κυπέλλου, εκείνος ο αγώνας με την ΑΕΚ στο «Κλ. Βικελίδης» είναι από τις πλέον δυσάρεστες αναμνήσεις;

«Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα συναισθημάτων. Νομίζω ότι στην κορυφή των χειρότερων στιγμών είναι οι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί. Η υπερπροσπάθεια που κάναμε απέναντι στη Μόλντε και ο αποκλεισμός στην παράταση. Το ίδιο και με την Αστάνα, την Κόλος Κοβαλίβκα και φυσικά με την ΑΕΚ στο Κύπελλο. Και στα τρία ευρωπαϊκά παιχνίδια ήμασταν ανώτεροι από τον αντίπαλό μας. Με την Κοβαλίβκα χάσαμε ένα σωρό ευκαιρίες. Ψάχνω να βρω ερμηνεία αλλά δεν βρίσκω. Φαίνεται ότι δεν μας θέλουν οι παρατάσεις».

Αναφέρθηκες στις χαμένες ευκαιρίες. Φέτος ο Άρης είχε τον χαμηλότερο συντελεστή στην αλληλουχία παραγωγής ευκαιριών και επίτευξης τερμάτων. Γενικώς η ομάδα δεν διακρίνεται για την αξιοποίηση των φάσεων.

«Αν είχα τη λύση θα είχαμε σκοράρει πολλά γκολ… (γέλια). Καταρχήν δεν είναι πρόβλημα ενός παίκτη. Δεν αγγίζει δηλαδή μόνο τον σέντερ φορ. Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει και στο σκοράρισμα πρέπει να συμμετέχουν όλοι. Οι μέσοι, οι ακραίοι, οι αμυντικοί. Το Νο9, που λέμε, έχει τη δική του συμμετοχή αλλά είναι εντελώς άδικο να εστιάσει κανείς σ’ αυτόν και να του φορτώσει όλο το πρόβλημα. Η ομάδα παράγει ευκαιρίες, δεν σκοράρει και πρέπει να βελτιωθεί σ’ αυτόν τον τομέα διότι αδικεί τον εαυτό της».

Ειδικά φέτος δεινοπαθούσε όταν είχε να διαχειριστεί κλειστές άμυνες…

«Για να ανταποκριθείς σε παιχνίδι απέναντι σε ομάδες με αρκετά κλειστές άμυνες είναι αναγκαίο να έχεις καλό spacing και ταχύτητα. Δεν είναι τόσο απλό όταν βλέπεις τον αντίπαλο να είναι με δέκα παίκτες μέχρι δέκα μέτρα έξω από την περιοχή. Είχαμε πρόβλημα. Η ομάδα διαθέτει πολλούς παίκτες οι οποίοι είναι τρομερά ικανοί χώρο γιατί έχουν ταχύτητα. Δεν είναι τυχαίο το ότι κάναμε καλά παιχνίδια απέναντι σε ομάδες που έδιναν χώρο. Πρέπει να βρούμε ισορροπία σ’ αυτό. Να λειτουργούμε πιο γρήγορα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν δουλέψαμε πολύ σ’ αυτόν τον τομέα. Πραγματικά προσπαθήσαμε να βρούμε λύσεις μέσα από τις προπονήσεις».

Πώς ήταν οι προπονήσεις με τον Χερμάν Μπούργος; Ξέρεις ότι, όταν έκλεισε η συμφωνία κι επειδή είχαν όλοι στο μυαλό τους την επιβλητική φυσιογνωμία του, τον προπονητή που μάλωνε στον πάγκο, είχαν την αίσθηση ότι κάτι αντίστοιχο θα συνέβαινε και στον Άρη.

«Ήξερα τον El Mono Μπούργος από τη θητεία του στην Ατλέτικο. Πολλοί τον συνδύασαν με τις φασαρίες στον πάγκο, αλλά είναι διαφορετικό να είσαι πρώτος προπονητής απ’ ότι δεύτερος. Ο πρώτος προπονητής πρέπει να κρατά ισορροπίες έχοντας την ευθύνη της διαχείρισης ενός παιχνιδιού. Για να είμαι ειλικρινής, η συμφωνία μαζί του προκάλεσε έκπληξη. Είναι η θητεία του στην Ατλέτικο δίπλα στον Σιμεόνε, η σπουδαία ποδοσφαιρική καριέρα του, η εμπειρία του και όλα όσα πέτυχε στα χρόνια του στο ποδόσφαιρο. Όλοι ξέραμε ότι ζει το ποδόσφαιρο με πάθος καθώς επίσης και ότι δίνει το 100%. Ήξερα ότι θα μας κάνει πιο σκληρούς και παθιασμένους. Νομίζω ότι λόγω της απογοήτευσης που νιώθαμε σ’ εκείνο το διάστημα, έπειτα από διαδοχικά αρνητικά αποτελέσματα, είχαμε χάσει κάποια στοιχεία του παιχνιδιού μας. Άλλαξε κάποια πράγματα και πολύ γρήγορα μας έδωσε να καταλάβουμε τι ήθελε. Βέβαια και με τον Άκη Μάντζιο η ομάδα έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, είχε τις καλές και τις κακές στιγμές της. Το ίδιο και με τον El Mono Μπούργος».

Τελικά προσπαθεί να δημιουργήσει τη νέα Ατλέτικο;

«Επειδή παρακολουθώ χρόνο την Ατλέτικο και ξέρω τη φιλοσοφία που έχει στο παιχνίδι της, δε νομίζω ότι προσπαθεί να δημιουργήσει τη νέα Ατλέτικο. Αυτό που παίξαμε φέτος στον Άρη ήταν διαφορετικό σε σχέση με τη λογική που είχε η Ατλέτικο επί Σιμεόνε. Ο Μπούργος έφερε τη σκληράδα στην άμυνα, ζήτησε τη συμμετοχή όλων στον ανασταλτικό τομέα και θα έλεγα ότι γίναμε πιο συμπαγής ως ομάδα. Απαιτεί από την ομάδα να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και από τον κάθε παίκτη να τρέξει περισσότερο κρατώντας όμως τη θέση του, να είναι πιο επιθετικός στις κινήσεις του και να δημιουργούμε μέσα από την κατοχή της μπάλας. Νομίζω ότι αποδώσαμε καλό ποδόσφαιρο γιατί είχαμε περισσότερη ισορροπία σαν ομάδα».

Μήπως απελευθερωθήκατε μετά την επιστροφή των έξι βαθμών; Ποια ήταν η επίδραση αυτής της ποινής στο εσωτερικό της ομάδας;

«Στα αποδυτήρια, συζητούσαμε συνεχώς για την ποινή αφαίρεσης βαθμών. Θα έλεγα ότι πρόσθεσε πίεση σε όλους. Κερδίζαμε και αντί να ανεβαίνουμε στη βαθμολογία εμείς παραμέναμε στην τελευταία θέση. Τρέλα. Υπήρχε αυξημένη πίεση γιατί απαγορευόταν το λάθος. Κι όταν αυτό γινόταν, ήταν σα να κάναμε πολλά βήματα προς τα πίσω. Από την ομάδα, μας είχε ζητηθεί να μην το έχουμε στο μυαλό μας, δήλωναν την αισιοδοξία τους για την τελική έκβαση της υπόθεσης, αλλά αυτές οι παραινέσεις δεν ήταν αρκετές γιατί εκεί που έλεγες ότι θα εξαλειφθεί, έβλεπες τη βαθμολογία. Είναι αλήθεια ότι η ηρεμία επέστρεψε και παράλληλα ανακτήσαμε αυτοπεποίθηση όταν τελείωσε αυτή η ιστορία».

Επειδή έχεις παίξει με αρκετούς ποδοσφαιριστές στο κέντρο, με ποιον ταιριάζεις καλύτερα; Βέβαια στα περισσότερα παιχνίδια έχεις συνυπάρξει με τον Λούκας Σάσα.

«Πραγματικά έχω συνεργαστεί με πολλούς στη μεσαία γραμμή και σου λέω με ειλικρίνεια ότι αισθανόμουν άνετα με όλους. Ο Σιώπης τρέχει πολύ, με τον Σάσα κάναμε περισσότερα παιχνίδια κι έχουμε τρομερή χημεία. Πλέον γνωριζόμαστε πολύ καλά σε σημείο να ξέρω τι σκέφτεται να κάνει. Πότε θα τρέξει, τι θα κάνει με την μπάλα στα πόδια. Και με τον Ντουκουρέ ένιωσα καλά αλλά τον ξέρω λιγότερο καλά σε σχέση με τον Σάσα. Είναι νέος στην ομάδα και παραμένει στο στάδιο εκμάθησης. Μπορώ να παίξω με τον οποιονδήποτε».

Μήπως σου ταιριάζει περισσότερο παίκτης που τρέχει αρκετά; Φαντάζομαι γνωρίζεις ότι επικρατεί η αίσθηση ότι δεν τρέχεις πολύ, αν και υπήρξαν παιχνίδια στα οποία είχε περισσότερα χιλιόμετρα από τους συμπαίκτες σου.

«Ξέρεις γιατί υπάρχει αυτή η αίσθηση; Τρέχω ισορροπημένα στο γήπεδο κι έτσι δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν τρέχω. Μπορεί να φαίνεται ότι ένας συμπαίκτης μου έτρεξε περισσότερο από μένα αλλά προκαλώ τον καθένα να δει το GPS μετά από ένα παιχνίδι για να καταλάβει ότι σε αρκετά παιχνίδια έτρεξα περισσότερο. Σημασία έχει και το πώς τρέχεις, αυτό εξαρτάται και από τον ρόλο σου στην ομάδα».