Τζον ΜακΓκίνες στο Gazzetta: «Το TT είναι τόσο τρελό που θα έπρεπε να είναι παράνομο»

Ήταν φυσική εξέλιξη για μένα. Ο πατέρας μου αγωνιζόταν εδώ. Όχι στη μεγάλη διαδρομή, έτρεχε σε ένα μικρότερο σιρκουί που λεγόταν Τζέρμπι. Ερχόμουν λοιπόν να τον δω να τρέχει, η πρώτη φορά ήταν το 1982 και ήμουν ακόμα 10 ετών τότε. Όλοι οι «μεγάλοι» ήταν παρόντες: ο Τζόι Ντάνλοπ, ο Γκριμ Κρόσμπι, μερικοί απίστευτοι αναβάτες. Από εκείνη την ημέρα, ήξερα πως ήθελα να γίνω αναβάτης του TT.

Το πρώτο συναίσθημα ήταν ο φόβος! Τώρα ο αγώνας έχει μεγαλώσει, έρχεσαι εδώ, υπάρχει μεγάλη υποστήριξη, προετοιμασία, τότε δεν υπήρχε τίποτα. Αν γινόταν δεκτή η συμμετοχή σου, μπορούσες να κάνεις ένα γύρο με λεωφορείο, όπου υπήρχε ένας έμπειρος αναβάτης που σου έλεγε κάποια πράγματα για τη διαδρομή. Έπειτα σε άφηναν μόνο σου. Θυμάμαι τον πρώτο γύρο που έκανα: στεγνό οδόστρωμα, μετά βρεγμένο, έπειτα είχε ήλιο, δυνατούς ανέμους και ομίχλη. Όλα αυτά, σε έναν γύρο! Τότε υπήρχαν οι πρωτινές δοκιμές που ήταν στις… 5 το πρωί! Ήταν τρελό. Ήταν το βάπτισμα του πυρός για μένα. Δεν ήμουν πραγματικά προετοιμασμένος για όσα έπρεπε να αντιμετωπίσω αλλά ήμουν εκστασιασμένος που ήμουν εδώ. Ήταν δύσκολη εβδομάδα, με κακοκαιρία, ο καλύτερος φίλος μου σκοτώθηκε στις δοκιμές πράγμα που με επηρέασε πολύ και με έκανε να θέλω να επιστρέψω σπίτι μου αλλά τελικά συνέχισα. Τερμάτισα τον αγώνα, στη 15η θέση, ο ήλιος έλαμπε και η ηρεμία επέστρεψε μέσα μου. Βρέθηκα στην εκκίνηση και την επόμενη χρονιά και τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Γιατί να τον αφήσω να με επηρεάσει; Άλλοι τραυματίζονται κάνοντας ποδήλατο, ιππασία, ορειβασία, άλλοι ατυχήματα με αυτοκίνητο, άλλοι αντιμετωπίζουν αρρώστιες. Οι άνθρωποι πεθαίνουν. Είναι δύσκολο να εξηγήσω το πως σε επηρεάζει αυτό το μέρος. Είναι τόσο συγκλονιστικό να οδηγείς εδώ. Είναι ατελείωτη διαδρομή, συναρπαστική, την απολαμβάνω. Δεν σκέφτομαι τους κινδύνους, ποτέ δε σκέφτομαι έτσι. Ξέρεις, πάντα πιστεύεις πως δε θα συμβεί και σε εσένα. Έχουν γίνει τόσοι σπουδαίοι αγώνες εδώ, έχουν τρέξει τόσοι πρωταθλητές, υπάρχει τόση ιστορία, υποθέτω το κομμάτι των θανάτων το αποκλείουμε από τις σκέψεις μας. Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί, ελπίζω να μη συμβεί σε εμένα!

Το 2005 παραλίγο να έχω ατύχημα σε ένα σημείο που λέγεται Crosby. Στο ίδιο σημείο που ένας από τους καλύτερούς μου φίλους είχε σκοτωθεί μπροστά στα μάτια μου. Έχασα το εμπρός μέρος ενώ πήγαινα τέρμα γκάζι με μοτοσικλέτα Superstock. Τέντωσα το πόδι μου, η σόλα από την αγωνιστική μου μπότα έλιωσε αλλά με κάποιο άγνωστο τρόπο κατάφερα να “το σώσω” και να ανακτήσω τον έλεγχο. Αν και δεν “το έσωσα” εγώ, ήταν επέμβαση των Θεών του ΤΤ. Τρόμαξα τόσο πολύ που εγκατέλειψα τον αγώνα. Πάρκαρα στην άκρη του δρόμου. Είπα: «δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αυτό άστο, μία άλλη φορά». Είχα χεστεί από το φόβο μου. Νόμιζα πως εκείνη την ημέρα θα συναντούσα Τον Δημιουργό μου. Τη γλίτωσα όμως, την απέφυγα τη σφαίρα.

Θέλει πολύ χρόνο, πάρα πολύ χρόνο. Στην αρχή παρακολουθούσα βιντεοκασέτες. Ειδικά το «V for Victory» με Onboard γύρου του Τζόι Ντάνλοπ. Το έβλεπα ξανά και ξανά και ξανά. Στα 17 μου ήρθα εδώ με μία μικρή Yamaha 125cc και έκανα συνέχεια γύρους. Έβαζα βενζίνη και πάλι από την αρχή. Και ξανά βενζίνη. Έπειτα ήρθα ξανά, αυτή τη φορά με μία Kawasaki KR-1S και έκανα ασταμάτητα κι άλλους γύρους. Θέλει χρόνο λοιπόν, να μάθεις τη διαδρομή και να νιώσεις αυτοπεποίθηση. Χρειάζεται υπομονή. Κάποιοι μαθαίνουν πιο γρήγορα. Εγώ προσπάθησα σιγά-σιγά, με μοτοσυκλέτες 125 και 250cc, μετά ανέβηκα στα 500cc κι έπειτα, το 2000, στα SuperBikes. Είχα ήδη τρέξει σε 5 TT, προτού δοκιμάσω να το κάνω με SuperBike. Τώρα οι νέοι αναβάτες έρχονται και θέλουν με την πρώτη να τρέξουν με αυτές, πράγμα που είναι λίγο επικίνδυνο.

Καλή ερώτηση. Εξαρτάται τι ονειρεύεσαι, τι κυνηγάς. Άλλοι θέλουν να γίνουν αναβάτες του MotoGP, άλλοι θέλουν να κατακτήσουν το TT, κάποιοι θέλουν να κάνουν και τα δύο! Ήμουν σε αυτή την κατηγορία στην αρχή. Ήμουν πρωταθλητής Μ. Βρετανίας και μετά νίκησα και στο ΤΤ αλλά δεν γινόταν να κάνω και τα δύο. Νομίζω οι αναβάτες με πιο ήπιο οδηγικό στιλ, αυτοί που σκέφτονται λίγο περισσότερο, σέβονται λίγο περισσότερο το ΤΤ, συνήθως γίνονται καλοί. Όμως οποιοσδήποτε αναβάτης μπορεί να έρθει και να τρέξει εδώ. Ο Βαλεντίνο Ρόσι θα μπορούσε να έρθει εδώ και να νικήσει – δεν έχω καμία αμφιβολία για αυτό. Όμως δεν θέλει και είναι κρίμα. Είμαι σίγουρος πως θα γινόταν πολύ καλός αναβάτης ΤΤ. Σε δύο-τρία χρόνια, θα ήταν άκρως ανταγωνιστικός.

Ήταν εδώ το 2009, είχα κερδίσει τον αγώνα και μου έδωσε το τρόπαιο του νικητή. Νιώθει σεβασμό προς το πρόσωπο μας, πιστεύει πως έχουμε @ρχίδι@ από ατσάλι…

Δεν ξέρω, κανονικά μου φαίνονται… (γέλια). Είμαι ένας απλός άνθρωπος, έχω οικογένεια, δύο παιδιά και κάνω τη δουλειά μου. Το ίδιο κι ο Βαλεντίνο, απλά είναι πιο γρήγορος απ’ όλους! Ένας τεράστιος πρεσβευτής της μοτοσικλέτας παγκοσμίως. Όταν ήρθε εδώ, το απόλαυσε. Έκανε μάλιστα κι ένα γύρο. Το ίδιο κι ο Χόρχε Λορένθο αλλά και ο Νίκι Χέιντεν παλιότερα. Όλοι τους τελειώνουν το γύρο και μας βγάζουν το καπέλο για αυτό που κάνουμε. Κανένας τους δεν λέει πως είναι κάτι επικίνδυνο που πρέπει να απαγορευτεί. Όλοι ξέρουμε τι κάνουμε εδώ, όλοι ξέρουμε τους κινδύνους.

Είμαι περήφανος, δεν μπορώ να το κρύψω. Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα να νικήσω 23 φορές. Αν όταν ο 10χρονος εαυτός μου έβλεπε από τον πρώτο λόφο της διαδρομής τον Ντάνλοπ, ερχόταν ένα πουλάκι και μου έλεγε πως κάποτε θα είχα 23 νίκες στο ΤΤ, δε θα το πίστευα. Πάντα δούλευα σκληρά, πάντα προετοιμαζόμουν σωστά, πάντα φρόντιζα να έχω τη σωστή μοτοσυκλέτα, τα σωστά ελαστικά, έμπιστους μηχανικούς. Η νίκη δεν έρχεται μόνο από τον αναβάτη, υπάρχουν διάφορα ακόμα συστατικά που οδηγούν στην επιτυχία. Εκτός αγώνων είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Ίσως όταν φοράω το κράνος μου να γίνομαι κάποιος άλλος.

Να είναι ήρεμος, χαλαρός, να έχει υπομονή, να είναι καλά προετοιμασμένος, να εξασφαλίσει πως θα έχει τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω του. Είναι δύσκολο αυτό και κανένας δε σου δίνει εγχειρίδιο χρήσης, πρέπει να κάνεις μικρά βήματα και να ανακαλύψεις το ΤΤ μόνος σου. Όπως λένε “η Ρώμη δε χτίστηκε σε μία ημέρα”. Θα μου έλεγα να προσέχω. Και το κυριότερο: να το απολαμβάνω. Γιατί οι περισσότεροι σήμερα έχουν ξεχάσει ποια είναι η ουσία των αγώνων. Υποτίθεται πως είναι διασκέδαση, αδρεναλίνη. Όχι χρήματα και συμβόλαια. Αυτό θα μου έλεγα: «Απόλαυσέ το μικρέ».

Πως να μη τον λατρέψεις; Είναι μία διαδρομή 38 μιλίων με 219 στροφές, είναι ο πιο σκληρός, ο πιο απαιτητικός, ο μεγαλύτερος σε απόσταση, ο παλαιότερος και ένας από τους πιο φημισμένους αγώνες που υπάρχουν. Το βλέπεις στα πρόσωπα τον αναβατών, ακόμα κι αν τερματίσουν τελευταίοι, είναι πανευτυχείς. Αν δεν το κάνεις, αν δεν ολοκληρώσεις έναν αγώνα εδώ, είναι δύσκολο να καταλάβεις τι σημαίνει αυτό.

Είναι φοβερό, είναι κάτι ξεχωριστό. Κάτι που για πολλούς λόγους νιώθεις πως δεν θα έπρεπε να σε αφήνουν να κάνεις, πως θα έπρεπε να είναι παράνομο! Ίσως είναι ένα από τα τελευταία σημεία στον πλανήτη που σε αφήνουν ελεύθερο, σε μία διαδρομή 38 μιλίων με στενούς δρόμους, υψομετρικές διαφορές, σαμαράκια, ανάβαση σε πραγματικά βουνά. Βλέπεις το παλιό Νίρμπουργκρινγκ και λες: «Να ένα σιρκουί». Όχι. Είναι σαν πάρκινγκ αν πας να το συγκρίνεις με το ΤΤ. Στο Isle of Man είπαμε πως συναντάς τέσσερις εποχές σε ένα γύρο. Όχι ένα χρόνο – ένα γύρο. Πρέπει να υπολογίζεις την κατεύθυνση και τις ριπές του ανέμου, τον ήλιο που πέφτει και σε τυφλώνει, τις κλίσεις στο οδόστρωμα, συναντάς τα πάντα!

Το ψυχικό στρες. Πιέζεις συνεχώς τον εαυτό σου κι αυτή η πίεση συσσωρεύεται και μεγαλώνει όσο προχωράει ο αγώνας. Αναγκάζεσαι να βρεις μέσα σου δύναμη που δεν ήξερες πως είχες. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Φυσικά είναι σωματικά απαιτητικός αγώνας. Πρέπει να παραμένεις δυνατός, συγκεντρωμένος, ο αγώνας κρατά πολύ. Σε μία ημέρα προπόνησης μπορεί να χρειαστεί να κάνεις 300 μίλια, είναι βαρύ φορτίο στους ώμους σου.

Η γραμμή του τερματισμού! Αν είμαι και πρώτος, ακόμα καλύτερα αλλά σημασία έχει να φτάσω στη γραμμή του τερματισμού. Υπάρχει και μία στροφή που έχει πάρει το όνομά μου, πράγμα που είναι πολύ cool! Είναι λίγο πριν συμπληρωθούν 12 μίλια στη διαδρομή, ένα σημείο με διαδοχικές αλλαγές κατεύθυνσης. Είναι παράξενο να έχουν δώσει το όνομά σου σε μία στροφή ενώ είσαι ακόμα εν ζωή! Συνήθως το κάνουν όταν “φεύγεις”.

Χρειάζονται 1-2 μίλια για να συνηθίσεις, αλλάζοντας από 600cc σε SuperStock και σε Superbike. Η ηλεκτρική μοτοσυκλέτα είναι διαφορετική. Όμως με την εμπειρία, είναι πιο εύκολη η γρήγορη μετάβαση. Είναι φυσική αίσθηση. Με τα 600cc πιέζεις, πιέζεις, ξεζουμίζεις τη μοτοσυκλέτα. Αντίθετα στα Superbike, μερικές φορές εκείνη ξεζουμίζει εσένα.

Ήμουν κι εγώ παιδί, ήμουν κι εγώ θεατής, κυνηγούσα κι εγώ τον Τζόι Ντάνλοπ για ένα αυτόγραφο. Αν μου γύριζε την πλάτη και έφευγε, θα μου φαινόταν πολύ άσχημο. Κάποιοι το κάνουν, δεν έχουν χρόνο, όμως χωρίς τους θεατές, δεν είμαστε τίποτα. Ειδικά οι οπαδοί του ΤΤ είναι λίγο διαφορετικοί. Πιο ξεχωριστοί αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι. Στα χρόνια που αγωνίζομαι έχω δει μικρά παιδιά να γίνονται έφηβοι και μετά ενήλικοι αλλά κάθε χρόνο να έρχονται εδώ.

Ακριβώς όπως το θέτεις ήταν! Ανυπομονούσα, έτρωγα τα σωθικά μου. Μου έλειψε, σε όλους μας έλειψε. Στους αναβάτες, στον κοινό, σε όλους. Υπήρχε άγχος, μετά από 1-2 χρόνια μακριά, με τις μοτοσικλέτες λίγο πιο γρήγορες.

Ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος. Είχα πολλά νεύρα, πονούσα πολύ. Είχα χτυπήσει την πλάτη μου, στα πλευρά μου, είχα ζημιά πόδι αλλά όλο αυτό μου έδωσε ξανά κίνητρα. Γνωρίζοντας το πόσο ήθελα να αγωνιστώ ξανά, έβρισκα δύναμη, να ξεπερνάω τον πόνο, να κάνω τις φυσιοθεραπείες μου. Δεν ήξερα αν θα κατάφερνα να επιστρέψω στο ΤΤ αλλά έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου πως πρέπει να τρέξω έστω μία ακόμα φορά. Ήταν δύσκολα. Ήμουν ήδη 46 ετών τότε και χρειάστηκε χρόνος και μεγάλη προσπάθεια για να αναρρώσω. Δεν ήταν ωραία περίοδος, σε διαβεβαιώνω για αυτό. Εθίστηκα στα παυσίπονα και τη μορφίνη, ήμουν σε ένα σκοτεινό μέρος. Βγήκα από αυτό χάρη στην οικογένεια και τους φίλους μου, με βοήθησαν να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Κι όταν φεύγει ο πόνος, μετά το μόνο που θες είναι να ανέβεις στη μοτοσικλέτα (γέλια).

Καλή ερώτηση. Ναι, φυσικά ήταν μία μεγάλη νίκη. Να σηκωθώ πάλι στα πόδια μου, να ανέβω στη μηχανή, να τρέξω στον αγώνα. Το πόδι μου είχε συντριπτικό κάταγμα, η πλάτη μου ακόμα με πονά, σχεδόν καθημερινά. Αλλά έχεις 100% δίκιο. Ήταν μία νίκη για μένα.

Είχα πολύ άγχος. Ήταν με τη Norton πάνω στην οποία δεν ένιωσα ποτέ άνετα. Ένιωθα ευάλωτος. Όμως έκανα έναν αγώνα στο Makau το 2019, με μία εργοστασιακή Ducati και ήμουν ταχύτερος από ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ξανά πως δεν είχα ξεχάσει πως να οδηγώ. Δεν είχα κινηθεί ποτέ τόσο γρήγορα εκεί. Εκείνη η εμφάνιση που έδωσε το κίνητρο για να επιστρέψω και στο TT.

Δε θα άλλαζα τίποτα. Σίγουρα θα ήθελα να αποφύγω τους τραυματισμούς, να μην είχα χάσει τόσους φίλους σε δυστυχήματα κατά τη διάρκεια του ΤΤ, να μπορούσα να τους φέρω όλους πίσω. Όμως στη δική μου πορεία, δε θα άλλαζα τίποτα. Έκανα κι εγώ τα λάθη μου, πήρα μερικές ανόητες αποφάσεις όμως κι αυτά σε διαμορφώνουν. Κοιτώντας συνολικά την καριέρα μου, είναι φανταστική αυτή η πορεία. Και τη χάραξα μόνος μου, δεν είχα ποτέ μάνατζερ, καθοδηγητές, έκανα τα πάντα με τον δικό μου τρόπο και νιώθω περηφάνια για όσα πέτυχα.

Φωτογραφίες: Monster Energy