Γιώργος Πρίντεζης: Ο μικρός ήρωας

Ο νέος αιώνας βρήκε τον Πρίντεζη στον Ολυμπιακό. Και ξέρετε, ο χρόνος δεν λέει ποτέ ψέματα, ποτέ! Πριν ενηλικιωθεί ήταν εκεί, στον χώρο που η φιλία και η ειρήνη δοκιμάζονται.

Σε αθλητικό πλαίσιο, αλλά καθώς το ερασιτεχνικό δίνει τη θέση του στο επαγγελματικό, τα όρια μεγαλώνουν, οι απαιτήσεις το ίδιο και ξαφνικά όλα σοβαρεύουν, όλα γίνονται σημαντικά, σχεδόν πολεμικά!

Παρ’ όλα αυτά, ο Πρίντεζης κράτησε την ψυχραιμία, την αξιοπρέπεια και την αγάπη του για το άθλημα και μπόρεσε να σώσει τη φιλία και την ειρήνη, μπόρεσε να παλέψει με τις απώλειες, με τα αίματα, τα ψέματα, τον χαμένο κόπο… Λάθος, κανένας κόπος δεν χάνεται, μόνο δεν δικαιώνεται ορισμένες φορές.

Ο μικρός ήρωας του Ολυμπιακού κόπιασε ξανά και ξανά. Στεναχωρήθηκε, πικράθηκε, εκνευρίστηκε, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να προσπαθεί. Η ήττα έκανε τη φιλία μέσο σωτηρίας και την ειρήνη μέσο παρηγοριάς και δύναμης.

Ο Πρίντεζης μπήκε στην ψυχή του Ολυμπιακού γιατί ήταν αυτός που ήξερε να σιωπά και να ξεσπά την κατάλληλη στιγμή, ήταν αυτός που προκαλούσε την τύχη του και αυτή κάποιες φορές τον αντάμειβε, ήταν αυτός που έφτιαχνε τον τέλειο ήχο για να συνοδέψει τη μυστηριώδη και ανησυχητική ησυχία.

Ένα σουτ, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια καλά φυλαγμένη σιγουριά έδινε ζωή στην ομάδα.

Ό,τι κι αν γίνει από δω και πέρα, όπου κι αν βρεθεί, ο Πρίντεζης άφησε το παράδειγμα του στο Φάληρο! Οι τίτλοι, οι διακρίσεις, τα πανηγύρια θα τον συνοδεύουν, όπως και οι χρονιές χωρίς τίτλο, διάκριση, γιορτή. Ακόμη κι αν το παλμαρέ του ήταν κενό, ο άνθρωπος και παίκτης Γιώργος Πρίντεζης αρκεί για να το γεμίσει, να το κάνει να ξεχειλώσει.

Ο Πρίντεζης άφησε πίσω του τον Γιώργο, το παιδί που δεν σταμάτησε να προσπαθεί, το παιδί έμαθε να δέχεται συμβουλές και μαθήματα μέσα από τα παθήματα, το παιδί που ήξερε τα όρια, τις ακυρώσεις και τις απογοητεύσεις. Όλα ήταν ανθρώπινα γι’ αυτόν και όλα τα δέχτηκε, τα κράτησε και τα αφομοίωσε.

Και ποιο είναι το παράδειγμα του; Μα, η προσπάθεια που έχει μία κορυφή και πολλούς λάκκους. Ο Πρίντεζης εκεί που έπεφτε, σηκωνόταν και έπεφτε ξανά και μετά από λίγο ήταν πάλι όρθιος. Το «Γείρε, πέσε, σήκω» θα μπορούσε να είναι οδηγός του.

Δεν τα παράτησε ποτέ και όταν δεν τα παρατάς φέρνεις την εξέλιξη μπροστά σου και εκεί δείχνεις αν ο φόβος θα σε κερδίσει. Ε, ο Πρίντεζης δεν έχασε από τον φόβο! Η εξέλιξη του ήταν τέτοια που τον έφερε δίπλα στον εαυτό του!

Ο ανυποψίαστος νεαρός συνάντησε τον υποψιασμένο ενήλικα και ο κύκλος της (μπασκετικής) ζωής του έγινε: φιλοδοξία-προσπάθεια-εξέλιξη-φιλοδοξία. Από τον Γιώργο στον Πρίντεζη και από τον Πρίντεζη στον Γιώργο.

Να, λοιπόν, η σημασία του παραδείγματος του: Μη χάσεις ποτέ τη φιλοδοξία σου, μη χάσεις ποτέ το παιδί που έχεις μέσα σου και μη χάσεις ποτέ την πίστη στον εαυτό σου. Όταν ο πολίτης του μέλλοντος, ο ιστορικός, ο φίλος του Ολυμπιακού κοιτάξει το ημερολόγιο και δει ότι είναι στο 2080 μ.Χ ίσως σκεφτεί πώς ήταν παλιά τα πράγματα;

Η απάντηση είναι ένα όνομα, ένας παίκτης, αυτός με το παράδειγμα του.

Διαβάζοντας τα επιτεύγματα του μαθαίνεις πως έχει στεφθεί πρωταθλητής και κυπελλούχος Ελλάδας, έχει πάρει χάλκινο μετάλλιο με την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ του 2009, έφτασε ξανά σε F4 και φυσικά σήκωσε δύο φορές το τρόπαιο της Ευρωλίγκας.

Δεν χρειάζεται να ψάξουμε για τη μεγαλύτερη στιγμή του. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε στα παγωμένα σημάδια του χρόνου. Ναι, το «πεταχτάρι» θα τον συνοδεύει για πάντα. Δεν το προσδιορίζουμε χρονικά, ούτε θα σταθούμε στην ανεξίτηλη εικόνα της Κωνσταντινούπολης το 2012. Όχι. Η κίνηση μας ενδιαφέρει.

Η κίνηση που προϋποθέτει ακινησία και χάος πριν τη μεγάλη δημιουργία. Η κίνηση-υπογραφή δεν ορίζει απλώς την αθλητική ταυτότητα, αλλά και την πορεία του παίκτη. Ο Πρίντεζης πριν το «πεταχτάρι» και ο Πρίντεζης μετά το «πεταχτάρι».

Προσέξτε, δεν ακυρώνει η μία περίοδος την άλλη, τη συμπληρώνει. Όλοι οι μεγάλοι παίκτες σκέφτονται πώς θα γίνουν καλύτεροι και μοναδικοί. Η μοναδικότητα, όμως, ακουμπά στην τελειότητα και το ρίσκο είναι τεράστιο. Φέρτε στο μυαλό σας το «fadeaway» του Τζόρνταν, το «skyhook» του Τζαμπάρ, τη «σταυρωτή» του Άιβερσον… Παρατηρήστε μέσα από τη μνήμη την ομορφιά και τον κίνδυνο, τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη μεγάλη επιτυχία από τη μεγάλη αποτυχία.

Για να αγγίξει το τέλειο ο «MJ» σίγουρα θα σταμάτησε και θα σκέφτηκε. Το ίδιο οι Τζαμπάρ, Άιβερσον. Το ίδιο και ο Πρίντεζης. Το σταμάτημα έχει να κάνει με το προσωρινό αδιέξοδο. Κάθε μεγάλος παίκτης συνειδητοποιεί τι έχει καταφέρει και τι μπορεί να καταφέρει. Για να φέρει πιο κοντά το μέλλον του, οφείλει βάλει στην άκρη όσα έχει κάνει.

Το «πεταχτάρι», λοιπόν, ξεκίνησε από το μηδέν και έφτασε στο άπειρο! Το να δημιουργείς μια κίνηση που δύσκολα ανακόπτεται, σημαίνει πως μελέτησες τη σοφία της ακινησίας και βρήκες την προοπτική του χάους.

Όταν οι συνθήκες, ο χρόνος, σε δοκίμασαν, εσύ ήσουν εκεί! 3,2,1 και…. συμπληρώστε εσείς τα υπόλοιπα, ο Πρίντεζης ήταν εκεί!

Ο Γιώργος Πρίντεζης μπαίνει στο ξεχωριστό κλαμπ παικτών που ο χρόνος δεν έχει απόλυτη εξουσία πάνω τους. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Το φινάλε δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία. Σε περιπτώσεις όπως αυτή σίγουρα δεν έχει. Τα στιγμιότυπα της μπασκετικής ζωής έχουν πολλές αποχρώσεις, όμως το κόκκινο κυριαρχεί, αυτό είναι το χρώμα της λαλιάς του Πρίντεζη. Κι αν ο Ντίλαν Τόμας υποστηρίζει ότι «Τώρα η λαλιά μου λήθη θα μου γίνει, εδώ η λαλιά δεν ξεχνά, μόνο σώζει και τιμά». Η μπασκετική λαλιά του τιμώμενου είναι κραυγή, ψίθυρος και ήχος αλύγιστος, ήχος που ταξιδεύει στο διηνεκές και που σταματά -πάλι- στον Ντίλαν Τόμας. Να ποιο είναι το απόσπασμα που ταιριάζει στον Γιώργο Πρίντεζη:

Κι ο θάνατος δε θα χει εξουσία.
Ας πάψουν πια να σκούζουν γλάροι μες στ’ αυτιά τους
και στις ακτές τα κύματσα να σκάζουν μα μανία
λουλούδι που ξεμύτισε, μην ξεμυτίσει πια,
μπροστά στον κνούτο της βροχής κεφάλι μη σηκώσει
αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν άψυχα καρφιά,
οι κορυφαίοι σφυροκοπούν τις μαργαρίτες
χτυπούν τον ήλιο ακούραστα, ώσπου ν’ ανοίξει ο ήλιος,
κι ο θάνατος δε θα χει εξουσία.

Ο Πρίντεζης θα ναι η «ψυχάρα» που δεν θα σταματήσει να χτυπά τον ήλιο και να σφυροκοπά τις μαργαρίτες. Όχι για να βρει την αγάπη, αλλά για να στερεώσει τον ήλιο πάνω από τον μπλε καθρέφτη, να γίνει το φως που θα οδηγεί παλιούς και νέους, να γίνει ο χρυσός ήχος που θα συμπορεύεται με τον Σπανούλη, τον Μουρούζη, τον Ματθαίου, τον Γιατζόγλου, τον Ρίβερς, τον Μπέρι, τον Τάρπλεϊ, τον Έντι Τζόνσον, τον Πάσπαλι…

Ναι, ο Πρίντεζης είναι θρύλος και αξίζει να γίνει σύνθημα γραμμένο στον τοίχο του ΣΕΦ. Μην προβάλλετε αισθητικές αντιρρήσεις, όχι. Ας πάρει κάποιος κόκκινο σπρέι κι ας το γράψει σε όποιον τοίχο του ΣΕΦ θέλει: Γιώργο Πρίντεζη ψυχάρα! Μετά θα έρθει το μέλλον με την αδιαπραγμάτευτη λαλιά του και θα πάρει το γραμμένο, θα το κάνει αστέρι πεισματάρικο που θα φωτίζει τους δαφνοστεφανωμένους εφήβους, νυν και πρώην.

Αν στο μέλλον έρθει η ώρα της δίψας και της πείνας, πέρα από νερό, φίλοι ολυμπιακοί, πάρτε και τον Γιώργο Πρίντεζη μαζί σας! Θα ναι κει, στην ξαπλωμένη ηλιαχτίδα και στο χαμόγελο του φεγγαριού. Και είπαμε, ο αιώνας, ο χρόνος, δεν λέει ψέματα.

Ο Γιώργος Πρίντεζης ξεκίνησε με τα ερυθρόλευκα και με αυτά θα συνεχίσει.