Άντρε Γκρέι: Η ουλή που άλλαξε τη ζωή του
Ο Άντρε Γκρέι βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του Άρη στην παρθενική εμπειρία του εκτός Βρετανίας και το Gazzetta γράφει για την πολυτάραχη ζωή του Τζαμαϊκανού επιθετικού ο οποίος έχει παραδεχθεί ότι το ποδόσφαιρο τον εξιλέωσε και τον γλίτωσε από τα σίδερα της φυλακής.
Περιγράφοντας τον εαυτό του στην προεφηβική ηλικία χρησιμοποίησε τρία επίθετα. Άτακτος, υπερκινητικός και θρασύς. Πολύ πιθανό, εκείνη την ώρα, ένα παζλ εικόνων να επέστρεψε στο μυαλό του, μαζί με περιστατικά τα οποία δεν θέλει να ξεχάσει γιατί στοιχειοθέτησαν τη δική του διδακτική ύλη στο πανεπιστήμιο της ζωής. Εξάλλου, δεν έκρυψε ποτέ το παρελθόν του, ίσα-ίσα συμβιβάστηκε μ’ αυτό και δεν προσπάθησε να το κρύψει.
Και να το ήθελε εξάλλου, δεν θα μπορούσε καθώς η ουλή των τεσσάρων ιντσών συνεχίζει να «στέκεται» στο αριστερό μάγουλό του για να του θυμίζει ποιός ήταν, τι έκανε αλλά και τι κατάφερε να κάνει. Την επομένη εκείνου του ευεργετικού Δεκέμβρη του 2011 κοίταξε τον εαυτό του πολλές φορές στον καθρέπτη. Δεν θα ξεχάσει ποτέ τις αντιδράσεις του. «Θυμάμαι να κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Μετά έφευγα. Ξαναγυρνούσα, κοιτούσα ξανά και η ουλή ήταν ακόμη εκεί. Δεν ήταν ένα (κακό) όνειρο και κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να το αλλάξω. Έτσι συνεχίστηκε η ζωή μου», είχε πει.
Στα σημάδια που φέρει το κορμί του καθενός αποτυπώνεται και η ζωή του. Η ουλή του Άντρε Γκρέι δεν ήταν από αθώο κάψιμο που προκάλεσε η εξάτμιση από μηχανάκι. Εκείνη την εποχή μπορεί να του φαινόταν σαν «παράσημο» από φασαρία γιατί έτσι χαρακτηρίζονται στη γλώσσα των φασαρτζήδων. Μπορεί αυτή η χαρακιά να προήλθε από σπασμένο μπουκάλι που χρησιμοποιήθηκε ως όπλο. Μπορεί να ήταν από σουγιά. Τι σημασία έχει; Κι όμως, αυτός ο «τσαμπουκάς» - όπως λέγεται στην «αργκό» - του άλλαξε τη ζωή.
Αυτό το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο ούτε προσωπικό. Ανήκει στον ίδιο. Κάπου εκεί κοίταξε τη μεγάλη εικόνα, που συνηθίζει να βλέπει, εστιάζοντας στα πόστερ που κοσμούσαν το δωμάτιό του στο δίχωρο διαμέρισμα της οικογένειάς του στο Έτινγκσχολ. Κοίταξε ξανά το πρόσωπο και την κορμοστασιά του αγαπημένου του Τιερί Ανρί και αποφάσισε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να του μοιάσει.
Έως ότου έρθει η στιγμή της περισυλλογής και των κρίσιμών αποφάσεων προηγήθηκαν οι αφορισμοί. Στο βαρύ βιογραφικό του δεν αναφέρεται πουθενά αλλά ο Τζαμαϊκανός πέρασε και από τη Σριούσμπερι. Μέσω δοκιμαστικών, κατόπιν παρακίνησης ενός κολλητού του και με «βύσμα» έναν καθηγητή στο σχολείο του ο οποίος ήξερε έναν scout του αγγλικού συλλόγου. Ήταν καλός, σε σημείο εξασφάλισης αθλητικής υποτροφίας για δύο χρόνια. Αυτά δεν πέρασαν ποτέ καθώς τα παραπτώματά του έφτασαν σε αυτιά που δεν έπρεπε.
«Κάθε μέρα έμπλεκα σε προβλήματα», είχε παραδεχθεί. Η αθλητικής δράση του και το αναγνωρισμένο ταλέντο δεν θα μπορούσαν να υπερκαλύψουν την παραβατική συμπεριφορά. Οι φασαρίες είχαν γίνει ρουτίνα και η Σριούσμπερι τον έστειλε πίσω.
Η απόφαση που δε μετάνιωσε ποτέ
Σαν τον «Πεταλούδα» που έψαχνε τρόπο απόδρασης από κάθε φυλακή, έτσι κι αυτός. Πρώτα κατάλαβε και μετά αποπειράθηκε. «Στη ζωή θα κάνεις λάθη, θα μπλέξεις σε καταστάσεις αλλά έχει μεγαλύτερη σημασία να διδαχθείς από αυτά. Εκείνη την ημέρα, βλέποντας την ουλή στο πρόσωπό μου, ήταν η στιγμή που με ώθησε προς τα εμπρός. Ήταν απαραίτητο να φύγω από το Wolverhampton και η Λούτον μου έδωσε την παρθενική ευκαιρία. Αυτό που έγινε ήταν ευλογία γιατί μου έδωσε τη δυνατότητα επανεξέτασης των πραγμάτων», είπε χρόνια μετά, διαθέτοντας ώριμη σκέψη.
Κι έτσι έφυγε αφήνοντας πίσω του συντρίμμια, σε μια απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσει ποτέ, όπως δεν θα μετανιώσει για τη ζωή που δεν έζησε. Ποια ζωή δηλαδή. «Αν δεν γινόμουν ποδοσφαιριστής, κάποια στιγμή θα κατέληγα στη φυλακή», παραδέχθηκε σε συνέντευξή του στο «Gaffer.Online». Για να το πει ο ίδιος, προφανώς, κάτι παραπάνω ξέρει. Εμείς γνωρίζουμε μόνο την ουλή που δεν κρύβεται. Κι έτσι πήγε στη Λούτον με χρονική προοπτική ενός μήνα. Αυτό προέβλεπε η συμφωνία, αλλά έμεινε τρία. Το λες και προαγωγή καθώς από το Sunday League (σ. σ. ναι, αυτό που βλέπεις στα social media κάποιους ευτραφείς να προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο) πήγε στην Conference. Το κοντέρ έγραψε 48 γκολ σε 94 παιχνίδια. Πραγματικό «πιστόλι». Στη Λούτον ήταν μόνος. Μακριά από τους γονείς του και τους αγαπημένους του, παππού και γιαγιά. Η απώλεια του παππού ήταν συγκλονιστική γιατί μαζί του περνούσε τα Σαββατοκύριακα πριν «ξεθαρέψει».
Ακολούθησε το δικό του ποδοσφαιρικό ταξίδι με αφετηρία το ερασιτεχνικά της Αγγλίας και τελικό προορισμό το λαμπερό περιβάλλον της Premier League. Στην Ελλάδα μπορεί να μη δώσουμε μεγάλη σημασία, εν αντιθέσει με τους Βρετανούς οι οποίοι στέκονται στο τελευταίο. «Δεν προέρχεται από ακαδημία μιας μεγάλης ομάδας», τονίζουν και επαναλαμβάνουν. Ο ίδιος νιώθει περήφανος γι’ αυτό. Αισθάνεται ότι είναι το πανεπιστήμιο στο οποίο δεν σπούδασε, αλλά έκανε μεταπτυχιακό σ’ αυτό της ζωής. Είναι το τεράστιο κενό που προσπαθεί να καλύψει εδώ και χρόνια. Συμβαίνει αυτό. Στα 18 δεν καταλαβαίνεις, δέκα χρόνια αργότερα αρχίζεις να συνειδητοποιείς.
Κι έτσι άρχισε να διαβάζει. Παρεμπιπτόντως, ο Χερμάν Μπούργος ο οποίος χαρακτήρισε «θεμελιώδη» την σημασία της γλώσσας είναι τυχερός γιατί ο Άντρε Γκρέι ακολούθησε ταχύρυθμα μαθήματα ισπανικών πάνω στη βουλιμία του για γνώση. Άρα δεν θα χρειάζεται μεταφραστή για να του μεταδώσει την ένταση των λέξεων. Κλείνει η παρένθεση.
Οι έξυπνοι άνθρωποι ακούν
Ο Γκρέι διάβασε ιστορία, κυρίως όμως έμαθε να μιλάει λιγότερο και να ακούει περισσότερο. «Αυτή η όμορφη συνήθεια μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης», είχε πει εκτιμώντας ότι συμβάλλει στη βελτίωση του επιπέδου ενός ανθρώπου. Δεν είπε ψέματα. Κι εμείς συνηθίζουμε να λέμε ότι… «οι έξυπνοι άνθρωποι ακούν». Μετά άρχισαν οι συγκρίσεις. Επανέφερε στη μνήμη του αυτά που διδάχθηκε στο σχολείο και τα σύγκρινε με την ύλη των… πεζοδρομίων.
«Στα σχολεία θα πρέπει να διδάσκεται η πραγματική ζωή. Εμβαθύνοντας στην ιστορία του Henry VIII δεν θα διδαχθείς πράγματα τόσο ωφέλιμα γι’ αυτό που θα συναντήσεις στη ζωή. Πρέπει να αλλάξει η μεθοδολογία της διδασκαλίας και κυρίως η ύλη. Να βγαίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Να διδαχθείς κάθε λεπτομέρεια για το Ολοκαύτωμα, για τον ρατσισμό, την ιστορία των μαύρων, τις φυλετικές διακρίσεις. Να γνωρίζεις. Το φαινόμενο του ρατσισμού μπορεί να εξαλειφθεί μόνο μέσα από τα σχολεία», πρότεινε. Διαφωνεί κανείς; Μάλλον όχι. Διαχρονικά, είναι το κύριο αντικείμενο συζήτησης γιατί όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην έλλειψη παιδείας. Γι’ αυτό ζωγράφισε και την πλάτη του αποτυπώνοντας δέκα τεράστιες προσωπικότητες που ύψωσαν ανάστημα απέναντι στον ρατσισμό και στις φυλετικές διακρίσεις.
Ο Άντρε Γκρέι δεν είναι ένα τσατισμένο μυαλό, αλλά διαφωνεί με πολλά. Για παράδειγμα, με την αλόγιστη χρήση των social media. «Οι άνθρωποι δεν ποστάρουν τις αποτυχίες τους παρά μόνο τις επιτυχίες αλλά η πραγματική ζωή έχει περισσότερες αποτυχίες», είχε πει εστιάζοντας στο πραγματικό που δεν παρουσιάζεται μέσω των social media και στο εικονικό που προβάλλεται και (δυστυχώς) υποστηρίζεται. Όπως διαφωνεί και με τα media της Αγγλίας γιατί εστιάζουν στο αρνητικό και όχι στο θετικό. Για παράδειγμα, δεν του αρέσει ότι κάθε άποψη που κατατίθεται έχει ως βάση τα χρήματα. Του στιλ… «παίρνεις τόσα, πρέπει να κάνεις αυτά». Γι’ αυτό έχει πει ότι… «στην Αγγλία τα media είναι πάντα στην πλάτη των ποδοσφαιριστών», υπονοώντας ενδεχομένως ότι αρέσκονται σε πισώπλατες μαχαιριές.
Ο ίδιος πάντως την «έφαγε» στο πρόσωπο κι αυτή τον έβαλε στο σωστό δρόμο γιατί κατάλαβε τη ζωή που χάνεται και πρέπει να συναντήσει. Η δίψα για να ζήσει κάθε κομμάτι της τον οδήγησε στην απόφαση να φύγει από το νησί για λογαριασμό του Άρη. Τούτη τη φορά δεν τίθεται ζήτημα απόδρασης, αλλά η άποψη που τον θέλει να επιδιώκει μια επανεκκίνηση καριέρας είναι ρεαλιστική.
@Photo credits: Getty Images/Ideal Image
