Ο Ριτσάρλισον ντρίμπλαρε τις σφαίρες και με γκολ βρήκε το φως (του)
Μεγάλωσε μέσα στην ανέχεια και την βία. Ο Ριτσάρλισον τις έδιωξε με τα γκολ του και, παρ’ ότι σταρ πλέον της Τότεναμ, πάντα μιλάει έξω από τα δόντια για τις κοινωνικές αδικίες, αδιαφορώντας πλήρως αν είναι (ή φαίνεται) politically correct.
Στη Nova Venecia (Νέα Βενετία) της πολιτείας του Εσπίριτο Σάντο (Άγιο Πνεύμα), το ιταλικό στοιχείο είναι έντονο, αφού ιδρύθηκε από Ιταλούς μετανάστες. Το αγαπημένο, παραδοσιακό φαγητό είναι η πολέντα, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα χοντρόκοκκο αλεύρι καλαμποκιού που η υφή του μοιάζει με σιμιγδάλι.
Γνωστό και ως το πλούσιο φαγητό των φτωχών, έκανε πολλές φορές παρέα στον Ριτσάρλισον ντε Αντράντε στα παιδικά του χρόνια, τα οποία συνοδεύτηκαν με πείνα, ανέχεια και βία που λίγο έλειψε να στοιχίσει τη ζωή στον νέο επιθετικό της Τότεναμ και μια από τις ελπίδες της Βραζιλίας ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Κατάρ.
«Υπήρχαν μέρες που δεν είχα να φάω στο σπίτι. Η μητέρα μου έπαιρνε 250 ρεάις (44,9 ευρώ) κάθε 15 μέρες. Έλειπαν πολλά πράγματα από το σπίτι. Εγώ και ο αδελφός μου, κάποιες φορές, μέναμε πεινασμένοι και έτρεχα στο σπίτι της θείας μου, για να φάω. Ήταν μια ζόρικη παιδική ηλικία, με μεγάλες δυσκολίες» θυμάται ο Ριτσάρλισον, ο οποίος δούλεψε από πολύ μικρός για να βοηθήσει την οικογένειά του: Πούλησε γλυκά και παγωτά στον δρόμο, μάζεψε ακόμα και καφέ από το χωράφι με τον παππού του.
«Αυτές οι δυσκολίες με βοήθησαν στο πώς μεγάλωσα. Ο κόσμος μαθαίνει να δίνει αξία στα πράγματα, όταν εντέλει τα κάνει δικά του» λέει σχετικά ο 25χρονος ποδοσφαιριστής, ο οποίος θεωρεί εαυτόν ευλογημένο, αφού μεγάλωσε σε μια περιοχή όπου ένας πιτσιρικάς μπορούσε εύκολα να χαθεί στον κόσμο των ναρκωτικών και της ένοπλης βίας. Χάρη, όμως, σε ανθρώπους που θεωρεί φύλακες άγγελους του, αλλά κυρίως στη μπάλα, κατάφερε να αφήσει όλες τις ασχήμιες και τις κακουχίες πίσω του.
Όλα, βεβαίως, θα μπορούσαν να είχαν πάει στράφι, αν ένας έμπορος ναρκωτικών του φύτευε μια σφαίρα στο κεφάλι, όπως σκέφτηκε σοβαρά να κάνει. Γυρνούσε από την ποδοσφαιρική σχολή με τους φίλους του και τον σταμάτησε ένας τύπος που τον μπέρδεψε με κάποιον που πίστευε ότι πωλούσε ναρκωτικά στην περιοχή που το έκανε και αυτός. Τον σημάδεψε με το πιστόλι, τον απείλησε αλλά, δόξα τω Θεώ, ο Ριτσάρλισον είχε την ψυχραιμία να του εξηγήσει ότι επέστρεφε από το ποδόσφαιρο, ότι τον μπερδεύει με κάποιον άλλο και, βεβαίως, ότι δεν πωλούσε ούτε έπαιρνε ναρκωτικά.
Τον πίστεψε, τον άφησε να φύγει και ο μικρός βρήκε τον (μεγάλο) δρόμο του. Δεν συνέβη, δυστυχώς, το ίδιο με πολλούς παιδικούς φίλους του Ριτσάρλισον, οι οποίοι βυθίστηκαν στον κόσμο του εμπορίου ναρκωτικών και κατέληξαν είτε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, είτε κάτω από δύο μέτρα γης.
Το εισιτήριο για τον παράδεισο
Σκέφτηκε πολλές φορές να τα παρατήσει. Τον απέρριπταν συνεχώς σε διάφορα δοκιμαστικά που έκανε σε ομάδες της περιοχής, αλλά δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Σε ηλικία 16 ετών, ξόδεψε όλα του τα χρήματα για να κάνει ένα ταξίδι 600 χιλιομέτρων για να βρεθεί στο Μπέλο Οριζόντε, προκειμένου να περάσει από δοκιμαστικό στην Αμέρικα Μινέιρο.
Είχε χρήματα μόνο για το εισιτήριο του πηγαιμού, αφού τα υπόλοιπα τα ξόδεψε για να φάει κάτι στη διάρκεια του ταξιδιού. Γνωρίζοντας ότι δεν είχε τρόπο να γυρίσει, σε περίπτωση (νέας) απόρριψης, τα έδωσε όλα και κατάφερε να πείσει τους ανθρώπους της ομάδας να τον κρατήσουν. Το νερό είχε αρχίσει να μπαίνει στο αυλάκι.
Μεταξύ του πρώτου επαγγελματικού του αγώνα και της παρθενικής του παρουσίας με την Σελεσάο, άλλωστε, μεσολάβησαν μόλις τρία χρόνια. Η μπάλα δεν του έδωσε μόνο την ευκαιρία να λάμψει και να ξεφύγει από τον βούρκο αλλά, πάνω απ’ όλα, να βοηθήσει την οικογένειά του να ορθοποδήσει και να μην βιώσει ξανά στερήσεις βασικών αγαθών.
«Το ποδόσφαιρο μου έσωσε τη ζωή» παραδέχεται ένας δουλευταράς επιθετικός, ο οποίος στα 25 του χρόνια έχει πανηγυρίσει χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο (με τη Βραζιλία στο Τόκιο), βγαίνοντας μάλιστα και πρώτος σκόρερ του τουρνουά, παρ’ ότι έχασε πέναλτι στη νίκη επί της Ισπανίας στον τελικό.
«Κάθε μέρα είναι ένας νέος στόχος, αλλά αν με ρωτούσες στην αρχή αν φανταζόμουν ότι θα φτάσω όπου είμαι σήμερα, δεν θα το πίστευα. Παρ’ όλα αυτά, δεν παραδόθηκα ποτέ» ξεκαθαρίζει ο Ριτσάρλισον, νικητής και του Κόπα Αμέρικα με τη Σελεσάο, με την οποία ονειρεύεται πλέον το τριπλό στέμμα και το πιο γλυκό κερασάκι στην τούρτα: Το Μουντιάλ.
Εφόσον συνεχίσει στην (πολύ πιο απαιτητική) Τότεναμ να είναι το ίδιο συνεπής στους αριθμούς και στην δουλειά του μέσα στο γήπεδο, όπως ήταν με Αμέρικα Μινέιρο, Φλουμινένσε, Γουότφορντ και Έβερτον, η κλήση του από τον Τίτε στην 26άδα είναι δεδομένη. Αυτός, άλλωστε, ήταν ο προπονητής που του έδωσε την ευκαιρία να φορέσει για πρώτη φορά την πιο βαριά φανέλα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Αυτή που στο αριστερό σημείο του στήθους έχει πάνω από το έμβλημα της ομοσπονδίας πέντε αστέρια, όσα και τα Μουντιάλ που έχει κατακτήσει.
Γλώσσα που τσακίζει κόκαλα
Ο Ριτσάρλισον ξεφεύγει από τα στερεότυπα του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή που έχει στο μυαλό του μόνο το πώς να διασκεδάζει, να περνάει καλά με φίλους και γυναίκες, συνδυάζοντας το επάγγελμα με πολλά, πολλά πάρτι. Στην βόρεια Αγγλία, πάντως, δεν είχε και πολλές επιλογές για την… τρελή ζωή.
«Ο καιρός είναι είναι πολύ θλιβερός και καταθλιπτικός. Από την προπόνηση στο σπίτι και από το σπίτι στη προπόνηση. Τόσο πολύ που, για εμένα, όσο περισσότερο μένω στον σύλλογο, τόσο καλύτερα» έλεγε για την ζωή του στο Λίβερπουλ, η οποία λογικά θα αλλάξει προς το καλύτερο στο κοσμοπολίτικο και πιο χαρούμενο Λονδίνο.
Ο ίδιος, βεβαίως, φροντίζει πολλές φορές να… διασκεδάζει με τις πικαριστικές του αναρτήσεις, κοροϊδεύοντας κατά καιρούς την εθνική ομάδα της Αργεντινής (παρ’ ότι θαυμάζει τον Λιονέλ Μέσι και τον θεωρεί τον κορυφαίο στον κόσμο) και πολλούς άλλους, με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει αμέτρητους haters. «Γι’ αυτό πολλοί παίκτες δεν σχολιάζουν κοινωνικές και πολιτικές υποθέσεις» λέει ο ίδιος για τις επιθέσεις που δέχεται κατά καιρούς, οι οποίες πάντως δεν πρόκειται να τον κάνουν να αλλάξει συμπεριφορά.
Πριν από λίγους μήνες, όταν ο Τζέιμι Κάραγκερ του άσκησε δημοσίως κριτική στην τηλεόραση ότι πέφτει πολύ στη διάρκεια των αγώνων και υποκρίνεται τραυματισμούς, δεν δίστασε να απαντήσει στον θρύλο της Λίβερπουλ μέσω των social media και, μάλιστα, με ιδιαιτέρως σκληρό τρόπο: «Πλύνε με σαπούνι το στόμα σου πριν μιλήσεις για εμένα και την Έβερτον και δεν σε σέβομαι».
Συν τοις άλλοις, οι ταπεινές ρίζες δεν τον αφήνουν να ξεχνάει από που προέρχεται και πόσο η φτώχεια ταλανίζει διαρκώς την χώρα του. Δεν χάνει ευκαιρία, ειδικά όταν βρίσκεται σε υποχρεώσεις της εθνικής ομάδας, να στηλιτεύει την κυβέρνηση της Βραζιλίας ή τις κατά τόπους κυβερνήσεις, για τα αμέτρητα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μη προνομιούχοι πολίτες της μεγαλύτερης χώρας της Νοτίου Αμερικής.
Αυτό δεν αρέσει στους ανθρώπους της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας που θέλουν να τα έχουν πάντα καλά με τα «μεγάλα αφεντικά». Ο Ριτσάρλισον αδιαφορεί για τις ανούσιες δημόσιες σχέσεις και το φαίνεσθαι. «Ως Βραζιλιάνος πολίτης, θεωρώ ότι οι αρχές πρέπει να τοποθετηθούν και να πάρουν μια απόφαση, γιατί ο λαός υποφέρει. Οι αρχές πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή, να κοιτάξουν με αγάπη τον λαό. Οι φόροι είναι μεγάλοι, το φαγητό είναι ακριβό και ο λαός υποφέρει» είπε μετά από αγώνα της Σελεσάο με την Ουρουγουάη.
Δεκάδες φορές έχει τοποθετηθεί με μηνύματα μέσω Twitter για τα προβλήματα της χώρας και δεν διστάζει να βοηθάει σε μικρότερη βεβαίως κλίμακα, πολλές φορές με επίκεντρο την εκπαίδευση. Πριν από δύο χρόνια, έμαθε ότι τρεις μαθητές και ένας καθηγητής έκαναν μια προσπάθεια να μαζέψουν χρήματα για να συμμετάσχουν στους Μαθηματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες που θα λάμβαναν χώρα στην Ασία.
Χρειαζόντουσαν 50 χιλιάδες ρεάις (περί τα εννέα χιλιάδες ευρώ) για όλα τα έξοδα, αλλά κατάφεραν να μαζέψουν μόλις χίλια. Ο Ριτσάρλισον έδωσε τις άλλες 49 χιλιάδες, προκειμένου τα παιδιά να κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους. Όπως τα έκανε πραγματικότητα και ο ίδιος χάρη στην αχώριστη φίλη του, τη μπάλα.
@Photo credits: Getty Images/Ideal Image
