Νόβακ Τζόκοβιτς: Το απόλυτο τενιστικό «Mission Impossible»

Αρχές του 2022 και στην Μελβούρνη ταξιδεύει με σκοπό να μην κάνει τα λάθη της Νέας Υόρκης. Χάνει όμως σε ένα κορτ που δε γνωρίζει, αφού η επιλογή του να μην εμβολιαστεί του στερεί τη συμμετοχή άμα τη εμφανίσει του. Ο Ναδάλ όχι μόνο γίνεται «βασιλιάς» στην Αυστραλία, αλλά υπερνικά τον πόνο στο πόδι και τον κερδίζει στο Παρίσι, για να φτάσει στο μαγικό «22». Ο Ισπανός δε δίσταζε να δηλώνει πως θεωρεί τον Νόλε φαβορί να ολοκληρώσει με περισσότερους Grand Slam τίτλους, ξάφνου όμως τον αφήνει πίσω με δύο.

Ο Κύργιος κερδίζει το πρώτο σετ του τελικού στο Λονδίνο με ακριβώς το ίδιο σκορ που είχε πάρει και τα τρία στη Νέα Υόρκη ο Μεντβέντεφ. Αυτό το 6-4 άρχισε να ξυπνά άσχημες θύμησες, όμως αυτήν τη φορά Ο Τζόκοβιτς είχε και την εμπειρία αλλά και τον τρόπο να ανταπεξέλθει στους γρίφους που του έβαλε ο Νικ. Με το backhand down the line αναγκάζει τον Αυστραλό να χτυπήσει αρκετά forehand σε κίνηση, κάτι που δεν είναι το αγαπημένο του και συχνά τον εκθέτει, τυπικά εκβιάζοντας όλο και πιο ρηχές μπάλες από την άλλη πλευρά του κορτ.

Όντας δεδομένα ο πιο ισχυρός πνευματικά από τους δύο του τελικού, από τη στιγμή που «διάβασε» και το σερβίς, έστρεψε την προσοχή του Κύργιου σε οτιδήποτε άλλο πέραν από το τένις. Η απόδοση των δύο έχει εκ διαμέτρου αντίστροφες απεικονίσεις, αφού ο Τζόκοβιτς είναι αυτός πλέον που ανεβάζει κατακόρυφα τα δικά του νούμερα. Στα πρώτα δύο σετ κέρδισε το 74% των πόντων (29/39) πίσω από το πρώτο σερβίς, ενώ στα επόμενα δύο ο αντίστοιχος αριθμός εκτοξεύτηκε στο 92% (33/36).

Αυτήν τη φορά ήταν η δική του στιγμή, αφού ο Κύργιος ολοένα και έχανε τη δυναμική του στα μεγάλα ράλι, ένεκα και της αναστάτωσης του μυαλού του. Το 21ο δεν το πέτυχε πρώτος, αλλά στο φινάλε κανείς δε θα θυμάται τη σειρά με την οποία ήρθαν οι τίτλοι, ακόμα και για τους αριθμολάγνους που θεωρούν αυτό το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί για τη θέση του GOAT.

Το να έχει ο κάθε ένας εκ των τριών τον νου του και τα μάτια του καρφωμένα στην κλεψύδρα της καριέρας τους που αδειάζει δεν είναι και η πιο σοφή επιλογή. Ανεβαίνοντας το Μπουρζ Καλίφα, στην τέταρτη εκδοχή του «Mission Impossible» ο Τομ Κρουζ φωνάζει πως η αντίστροφη μέτρηση δε βοηθά, την ώρα που απέχει ένα λάθος από τον θάνατό του. Όταν όμως βρίσκεσαι μία ζωή στο κορτ και σιγά σιγά βλέπεις το τέλος, έχεις τη δίψα να προλάβεις να πετύχεις όσα δεν έκανες και ας τα έχουν κατακτήσει και οι τρεις όλα στο διάβα τους.

Ο Τζόκοβιτς πανηγύρισε το 4o συνεχόμενο Wimbledon της καριέρας του, έβδομο συνολικά, πίσω μόνο από τα 8 του Φέντερερ. Τον Ελβετό τον άφησε πίσω του στην κούρσα των major, με τον Ναδάλ να οδηγεί έχοντας 22. Την ώρα που ο Ρότζερ έχει βαδίσει στα δεύτερα -άντα, η τριπλέτα μετατράπηκε σε μπρα-ντε-φερ του Σέρβου με τον Ισπανό.

Η κλάση του Φέντερερ θα παραμείνει ανεξίτηλη ακόμα και αν ποσοτικά μείνει πίσω και από τους δύο σε τίτλους. Ο Ελβετός είναι κατά κοινή ομολογία ο πιο άρτιος τενίστας που έχει εμφανιστεί σε τενιστικό κορτ. Ο Ναδάλ ο άνθρωπος που θυσίασε με κάθε τρόπο το κορμί του στην προσπάθεια να του αντισταθεί από το 2005 και έπειτα. Ο Τζόκοβιτς ήρθε λίγο αργότερα να προστεθεί στη δυάδα και πιθανότατα να γίνει αυτός του οποίου το ντεπόζιτο είχε την περισσότερη βενζίνη, ώστε να περάσει και τους δύο, αν ο Ράφα δεν καταφέρει να αυξήσει και άλλο τη διαφορά τους στο επερχόμενο US Open, όπου ο ανεμβολίαστος Σέρβος δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής.

Αυτό που όμως δεν μπορεί κανείς να στερήσει από τον Τζόκοβιτς είναι η εικόνα. Ο αντισυμβατικός, πολλές φορές προκλητικός με ακραίες αντιδράσεις μέσα στο κορτ, μερικές εκ των οποίων όπως αυτήν με την αποβολή του από το US Open του 2020 έχει πληρώσει, αποτελεί τον πιο αλύγιστο, ανίκητο και κάθε επιθετικό προσδιορισμό με το στερητικό άλφα που μπορεί να φανερώσει πως δε γίνεται να τον κερδίσεις.

Ο Νόλε κατέκτησε με τον τρόπο παιχνιδιού του να είναι στη μέρα του «τείχος». Το δικό του παιχνίδι στο πικ και ο τρόπος που μετατρεπόταν σε ρομπότ, επιστρέφοντας όποια μπάλα ερχόταν προς το κορτ του, τον βγάζει από πάνω στα μεταξύ τους h2h (30-29 με τον Ναδάλ, 27-23 με τον Φέντερερ). Αν οι Φέντερερ και Ναδάλ είναι το ying και το yang του τένις, τότε ο Τζόκοβιτς αποτελεί σίγουρα τον «Μission Ιmpossible», αυτόν που έχει πάντοτε έναν έξτρα γεμιστήρα στη ρακέτα του, αυτόν που στη μέρα του δεν πρόκειται να τον κερδίσεις.

Θα φανεί μία εντελώς οξύμωρη και υπερβολική διατύπωση, με δεδομένη την προβολή που έχει λάβει το τένις στην εποχή των τριών αυτών σπουδαίων αθλητών, όμως δεν είναι τέτοια το να πει κάποιος πως δεν έχουμε καταλάβει πόσο σπουδαίος παίκτης είναι ο Τζόκοβιτς. Ακόμα και υποτιμημένο στο μυαλό ορισμένων μπορείς να τον χαρακτηρίσεις. Έχοντας 7 Wimbledon δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την κυριαρχία του στο γρασίδι, αλλά το serve and volley του Ρότζερ ή του Σάμπρας είναι πιο αριστοκρατικό στο μάτι.

Δε χρειάζεται καν να αναφερθούν οι 12 τίτλοι Grand Slam στα σκληρά κορτ ώστε να πιστοποιήσουν τη δυνατότητά του να... τρομοκρατεί τους αντιπάλους, που συχνά πυκνά έβλεπαν τις μπάλες να επιστρέφουν στα πόδια τους, μη γνωρίζοντας πώς να αντιδράσουν.

Αυτό που δεν έχει γίνει τόσο κατανοητό και ευθύνεται ο Ναδάλ, είναι το πόσο καλός είναι ο Τζόκοβιτς και στο χώμα. Για την ακρίβεια δεν είναι απλώς καλός, αλλά είναι ο δεύτερος καλύτερος -ακόμα και αν ο Μποργκ έχει μερικές αντιρρήσεις- στην επιφάνεια όπου έχει 17 τίτλους και ο λόγος που μετρά μόλις 2 Roland Garros (σε 6 τελικούς) είναι -εν πολλοίς- ο Ισπανός. Αυτό που έχει πετύχει με τις 14 κατακτήσεις στο Παρίσι ο Ράφα σκεπάζει ό,τι μπορεί να συμβαίνει γύρω του, σα μια λάβα που τρέχει κατά πάνω σου. Όμως ο Τζόκοβιτς πέραν από τις νίκες του απέναντι στον τενίστα από το Μανακόρ της Μαγιόρκα, δυσκολεύοντάς τον περισσότερο από οποιονδήποτε, είναι ο δεύτερος πιο... τρομακτικός παίκτης σε καφέ φόντο.

Ο Τζόκοβιτς είναι τόσο κυριαρχικός, όμως μπαίνοντας από το... παράθυρο στο debate του GOAT καλείται να παρουσιάσει όλο και περισσότερα στοιχεία που αφορούν σε νούμερα και τίτλους. Το πιθανότερο είναι ως το τέλος της καριέρας του να το κάνει και αυτό πράξη. Άλλωστε, όπως λένε και στην κολύμβηση ή τον στίβο, αν δεν κερδίσεις τουλάχιστον ανάγκασε τον αθλητή που είναι μπροστά σου να σπάσει το ρεκόρ. Και ο Τζόκοβιτς, ως άλλος Ίθαν Χαντ, γνωρίζει πολύ καλά πως να σε φτάνει στα όριά σου. Στο φινάλε της βραδιάς το πιθανότερο είναι να κρατά και την τελευταία σφαίρα...