Λίνγκαρντ, το «Golden boy» του Μόγιες ετοιμάζει… απαντήσεις!

Εκείνο το γκολ που είχε πετύχει με την φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πίσω στο 2016, στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας στο «Γουέμπλεϊ» απέναντι στην Κρίσταλ Πάλας, ήταν ίσως το αποκορύφωμα της θητείας του στους «κόκκινους διαβόλους». Και μαζί, ο πρώτος μεγάλος... προορισμός της καριέρας του. Από παιδί στη Γιουνάιτεντ, από πιτσιρικάς να σκέφτεται και να κυνηγάει τέτοιες μεγάλες στιγμές στο ανώτατο επίπεδο με φόντο τα τρόπαια και τότε το είχε καταφέρει υπό τις οδηγίες του Λουίς Φαν Χάαλ.

Ήταν μέλος του εγχειρήματος του Ολλανδού πρώην προπονητή του κλαμπ του Μάντσεστερ, που προσπάθησε να εντάξει ορισμένους νεαρούς παίκτες από τη δεύτερη ομάδα, στο ανδρικό τμήμα. Μια... ένεση νεότητας στο ρόστερ και το ηθικό του συλλόγου ήθελε να κάνει ο Φαν Χάαλ. Και ο Λίνγκαρντ τον δικαίωσε. Έγινε ο άνθρωπος που χάρισε στην ομάδα το πρώτο τρόπαιο στην μετά – Φέργκιουσον εποχή.

«Φροντίζω και τον Μάρκους, και τον Τζο (σ.σ. Ρίλεϊ) και τ' άλλα παιδιά, όπως έκαναν και με μένα οι Γουέλμπεκ και Κλέβερλι όταν είχα αρχίσει να παίρνω συμμετοχές στην πρώτη ομάδα. Όπως με πρόσεξαν και μου έδειξαν κάποια βήματα και μου είπαν κάποια λόγια, έτσι αντίστοιχα πράττω κι εγώ. Είναι το DNA της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αυτό, να βγαίνουν δηλαδή νέοι ποδοσφαιριστές και όσο κλισέ κι αν αποτελεί πάντοτε πρέπει να κρατάς τα πόδια σου στη γη και το μυαλό στο κεφάλι σου» έχει δηλώσει τότε ο Τζέσι Λίνγκαρντ.

Μετά τον Φαν Χάαλ, καθοριστικό ρόλο είχε παίξει για εκείνον και ο Ζοσέ Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος τον είχε πιστέψει πολύ όταν ανέλαβε την Γιουνάιτεντ. «Ο Λίνγκαρντ είναι στο σωστό δρόμο για να κάνει τη μετάβαση από έναν νεαρό ταλαντούχο ποδοσφαιριστή σε έναν πολύ καλό ποδοσφαιριστή» είχε πει πριν από μερικά χρόνια ο Πορτογάλος νυν κόουτς της Ρόμα, που είχε χαρακτηριστεί ως υπεύθυνος για την πρόοδο που σημείωνε ο Άγγλος εξτρέμ. Και όταν το 2018 είχε καταφέρει να σκοράρει σε φιλικό ματς της Αγγλίας με την Ολλανδία χαρίζοντας στα «τρία λιοντάρια» την πρώτη τους νίκη στη χώρα της τουλίπας από το 1969, έκανε πολλούς να πιστέψουν ακόμα περισσότερο σ' εκείνον. Μέχρι που ήρθε το «τέρας» της κατάθλιψης...

Δεκάδες παίκτες έχουν διηγηθεί ιστορίες για τον τεράστιο ρόλο που παίζουν οι μητέρες στην καριέρα τους. Απίστευτες θυσίες για να ισορροπήσουν ανάμεσα στις υποχρεώσεις και το ξέφρενο πρόγραμμα με τις ασυνάρτητες ώρες ενός παίκτη. Οι μητέρες είναι πάντα εκεί, αγχώνονται, στηρίζουν, στέκονται δίπλα σε όλες τις δυσκολίες, μαθαίνουν να ζουν με τα ξεσπάσματα, τη θλίψη της αποτυχίας και τη χαρά της καθιέρωσης.

Ο Λίνγκαρντ δεν ανήκει σε αυτούς που έχουν να πουν μια ανάλογη ιστορία, είναι ο νεαρός που ισορρόπησε ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και την κατάθλιψη της μητέρας του. «Ημουν μικρός και δεν μπορούσα να καταλάβω τι περνά η μητέρα μου. Άκουγα ''έχει κατάθλιψη'', αλλά δεν ήξερα τι ήταν αυτό. Οταν ήμουν 12 ετών, έβλεπα τη μητέρα μου πολλές φορές στο κρεβάτι, με κλειστές κουρτίνες, να μην έχει διάθεση για τίποτα. Πολλές φορές έπαιζα ματς και δεν μπορούσα να παίξω καλά, το μυαλό μου ήταν αλλού. Το άγχος το είχα εγώ για το τι έπρεπε να κάνω, πως να βοηθήσω».

Ο Λίνγκαρντ μπήκε από μικρός στις μάχες της ζωής, χωρίς να το θέλει, ήταν το παιδί που πήγαινε σχολείο, προπόνηση και στη συνέχεια φρόντιζε τα μικρότερα αδέλφια του. Ωστόσο, χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να καταφέρει να το γνωστοποιήσει, να ζητήσει βοήθεια. Οταν ο Σόλσκιερ αμφισβήτησε τις επιδόσεις του, ο Αγγλος διεθνής ξέσπασε, του χτύπησε την πόρτα και του ζήτησε βοήθεια. Είναι άλλος άνθρωπος, πιο δυνατός, πιο ορεξάτος και έτοιμος να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο.

«Ήμουν απογοητευμένος και στεναχωρημένος, απλώς ανησυχούσα. Ένιωσα ότι όλοι μου έδιναν να κουβαλήσω πράγματα και βάραιναν στους ώμους μου. Ήταν σα να έλεγαν, "Ορίστε, Τζέσι, θα το αντιμετωπίσεις μόνος» λέει ο ίδιος, ο οποίος είναι υπερήφανος γιατί κατάφερε να μην πέσει από το σχοινί, να ισορροπήσει και να χαμογελά.

Ο ίδιος έδωσε τη μάχη με την κατάθλιψη, το «τέρας» είχε επισκεφθεί ξανά την οικογένειά του, ήξερε τον δρόμο και τον τρόπο να νικήσει. Η περίοδος του τραυματισμού και στη συνέχεια η απουσία του από το βασικό σχήμα έφερε τον Λίνγκαρντ σε πολύ δύσκολη θέση. Ηταν εκτός για ένα εξάμηνο περίπου, δεν μπορούσε να προπονηθεί, να περπατήσει, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ξάπλωνε στον καναπέ, έβλεπε Γιουνάιτεντ, χωρίς πολλές φορές να κατανοεί τι βλέπει. Ο Λίνγκαρντ είχε πιάσει πάτο, όμως κάποιες φορές αυτή η κατάρρευση σε βοηθά να συνειδητοποιήσεις τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή.

Ο Λίνγκαρντ διαπίστωσε πως το ταλέντο του δεν ήταν αρκετό για να τον εκτοξεύσει. «Είχα κατάθλιψη ειλικρινά, ήμουν στη χειρότερη κατάσταση της ζωής μου» τονίζει ο ίδιος. Το lockdown ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για το «τέρας» να τον εκδικηθεί, ο Λίνγκαρντ αισθανόταν άσχημα, θα μπορούσε εύκολα να τα παρατήσει και να... παραδοθεί. Ο ίδιος μίλησε για το πρόβλημά του, αισθανόταν ελεύθερος σαν... πεταλούδα «Ναι, ήμουν σε ένα κουκούλι και ήταν σα να άνοιξα τα φτερά μου κι έγινα πεταλούδα».

Η προπόνηση, ο δανεισμός στη Γουέστ Χαμ, ο Μόγιες και φυσικά το χαμόγελο τον έσωσαν, τον έβγαλαν από το αδιέξοδο, του έδωσαν την ευκαιρία να δει με άλλο μάτι τη ζωή «Δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω από τότε. Αν δεν σας αρέσει συγγνώμη, δεν θα αλλάξω» απαντά ο ίδιος. Για πολλούς η εξαιρετική σχέση με τον κόουτς των «Σφυριών» τον έκανε πιο δυνατό. Δεκάδες ώρες κουβέντας εκτός γηπέδου, με τον Μόγιες να τον αποκαλεί «Το χρυσό παιδί της Γουέστ Χαμ...»

Το δεύτερο μισό της αγωνιστικής περιόδου 2020-2021 ήταν .. ευεργετικό για τον Τζέσι Λίνγκαρντ. Αναζωογονητικό. Ξαναβρήκε τη χαρά στο ποδόσφαιρο. Πανηγύρισε ξανά χορεύοντας. Πέτυχε πράγματα. Δέθηκε με νέους ανθρώπους. Έλαβε ποδοσφαιρική αγάπη. Και εμπιστοσύνη που του έλειπε από τον προπονητή του.

Ο Ντέιβιντ Μόγιες κατάφερε να κάνει τον Άγγλο να σταθεί ξανά γερά στα πόδια του, ωστόσο, δεν ήταν γραφτό να συνεχιστεί αυτό, καθώς ο ποδοσφαιριστής ήταν δανεικός στα «σφυριά» από τη Γιουνάιτεντ και δεν κατάφερε να επιστρέψει εκεί ούτε την αμέσως επόμενη σεζόν.

«Θετική νοοτροπία, αυτοπεποίθηση, πίστη, κανείς συμβιβασμός για το καλό, να είσαι ο καλύτερος συνέπεια». Αυτά τα στοιχεία είχε καταγράψει στον πίνακα στο σπίτι του και τον βοήθησαν περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο ώστε να φτάσει και στην μεγάλη επιστροφή στην εθνική ομάδα της Αγγλίας, ακόμα κι αν δεν βρέθηκε στην αποστολή για το Euro του περασμένου καλοκαιριού.

Στη Γουέστ Χαμ πήρε την ώθηση που χρειαζόταν και την οποία ουδείς ήταν ικανός να του δώσει στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αυτό δεν είχε συμβεί ούτε καν το 2019 όταν ο Σόλσκιερ τον είχε χρίσει αρχηγό της ομάδας! Ακόμα κι αυτό είχε έρθει σε πολύ λάθος στιγμή. Κι όταν κατάφερε το παιδί να θυμηθεί ποιος ακριβώς ήταν και γιατί απολάμβανε το ποδόσφαιρο, ήρθε η... αυτοκαταστροφική Γιουνάιτεντ την σεζόν 2021-2022 να τον «τελειώσει».

Έχοντας καταλάβει ότι στο Μάντσεστερ... δεν θα έβρισκε προκοπή με τον Ραλφ Ράνγκνικ και την κατάσταση που επικρατούσε στο κλαμπ, ο Τζέσι Λίνγκαρντ ήθελε σαν τρελός να φύγει στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο. Όσα συνέβησαν με τον Μέισον Γκρίνγουντ που κατηγορείται για βιασμό και η απομάκρυνσή του από τον σύλλογο στον οποίο πλέον είναι... ένας ξένος, κράτησαν τον Λίνγκαρντ στο ρόστερ μέχρι και το φινάλε του συμβολαίου του. Και ποτέ κανείς δεν επικοινώνησε μαζί του για να συζητήσουν πιθανή ανανέωση.

Ο «J Lings» αποχώρησε έπειτα από μια ... ποδοσφαιρική ζωή από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δίχως να δεχθεί ένα τελευταίο χειροκρότημα, να εισπράξει σεβασμό από τον προπονητή του και τους συμπαίκτες του στον αγωνιστικό χώρο και το φινάλε ήταν γεμάτο πίκρα.

Ο ποδοσφαιριστής δεν παρουσιάστηκε καν στο τελευταίο εντός έδρας ματς για την σεζόν που ολοκληρώθηκε τον περασμένο Μάιο, δεν αποχαιρέτησε το «Ολντ Τράφορντ» όπως θα ήθελε και αυτό προκάλεσε και το ξέσπασμα του αδερφού του. «20 χρόνια με ιδρώτα, δάκρυα και αίμα, 4 τρόπαια, 3 γκολ σε τελικούς. Και δεν του έδωσαν την ευκαιρία για έναν αποχαιρετισμό. Μην απορείτε γιατί αυτή η ομάδα βρίσκεται στο Conference League.

Κάνουν επιθέσεις σε ποδοσφαιριστές για τον τρόπο που πανηγυρίζουν, τη στιγμή που οι ιδιοκτήτες συνεργάζονται για την Super League. Από την Τάξη του '92 και τα "μωρά του Μπάσμπι", πλέον αυτό το κλαμπ δεν έχει καμία κλάση και οφείλει ο κόσμος να το καταλάβει.

Ο Τζέσι ήταν εκεί από την ηλικία των 9 ετών και δεν κατάφερε ν' αποχαιρετήσει τον κόσμο... Εμείς, η οικογένειά σου, είμαστε υπερήφανοι αδερφέ» ήταν το μήνυμα.

Από την πλευρά του τότε ο Ράνγκνικ είχε αναφέρει πως ο Λίνγκαρντ του δήλωσε ότι δεν ήθελε να είναι παρών στις τελευταίες προπονήσεις της ομάδας και συνεπώς τον άφησε εκτός αποστολής. Ό,τι κι αν έγινε, τελικά, ορισμένες ιστορίες όσο ωραίο συναίσθημα κι αν είχαν προσφέρει, όταν φτάνει το τέλος πάντα κάτι θα έχει χαλάσει τρομερά...