Κάρλος Κορμπεράν: Αναζητώντας τη φόρμουλα της επιτυχίας

Μια ασυμβίβαστη προπονητική ιδιοφυία. Ένας ακαδημαϊκός του ποδοσφαίρου που έχει καταφέρει εκφράσει τη δική του μορφή τέχνης μέσα από ένα παραλληλόγραμο που οριοθετείται από τέσσερις κατάλευκες γραμμές. Μια έκταση γεμάτη χορτάρι, μια μπάλα και μια χούφτα από καλοστεκούμενους αθλητές άλλωστε ήταν ανέκαθεν τα μοναδικά υλικά που χρειαζόταν για να δημιουργήσει το δικό του καμβά. Και μπορεί η έλλειψη τροπαίων να μην τον δικαιώνει, όμως η αφρόκρεμα του ποδοσφαίρου έχει υποκλιθεί στο πρόσταγμά του εδώ και δεκαετίες.

«Είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου» ισχυρίζεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Γκουαρδιόλα όταν αναφέρεται στον Μαρσέλο Μπιέλσα. Για πολλούς άλλωστε θεωρείται ένας από τους πρώτους εκφραστές του φιλοσοφικού ρεύματος στο ποδόσφαιρο που υπηρετεί εδώ και χρόνια ο Πεπ. Κατοχή, positional play, επίθεση. Αρχές που ο Μπιέλσα έχει προσπαθήσει να μεταλαμπαδεύσει σε κάθε συνεργάτη που έχει συναντήσει κατά την πολυετή προπονητική του πορεία. Ένας εξ αυτών είναι και ο νέος τεχνικός του Ολυμπιακού, Κάρλος Κορμπεράν.

Μόνο που ο Ισπανός είχε ανέκαθεν μια ξεχωριστή θέση δίπλα στον El Loco. «Εκτιμώ περισσότερo τη γνώμη του Κάρλος, παρά τη δική μου» έλεγε σε ανύποπτο χρόνο ο εκκεντρικός Μπιέλσα για τον βοηθό του κατά τη συνύπαρξή τους στη Λιντς. Μια πρόταση λιτή χωρίς φανταχτερούς χαρακτηρισμούς, μα πλήρως αντικατοπτρική της εκτίμησης που έτρεφε ο Αργεντινός προς τον συνεργάτη του. Δεν είναι πολλοί άλλωστε στον χώρο του ποδοσφαίρου που μπορούν να φουσκώσουν με υπερηφάνεια, λέγοντας πως μια τόσο σημαντική φυσιογνωμία τους έχει παινέψει δημοσίως μπροστά σε φωτογραφικά φλας και δημοσιογραφικά μικρόφωνα.

Ο Κορμπεράν ωστόσο μπορεί! Ακόμα κι... αν η ταπεινότητά του δεν του επιτρέπει να αγκαλιάσει δημοσίως αυτά τα λόγια. «Είναι ίσως το μοναδικό πράγμα στο οποίο δεν θα συμφωνήσουμε» ήταν η απάντηση του Ισπανού, ο οποίος αν ήταν... κόμικ θα είχε κοκκινίσει από τη ντροπή. Για εκείνον άλλωστε ο Μπιέλσα ήταν ίνδαλμα και τα είδωλα δεν αγγίζονται. Παραμένουν άυλα, άπιαστα, ο τερματισμός ενός ονείρου και το τέλος ενός ταξιδιού. «Ήταν σημείο κλειδί για την καριέρα μου. Το να έχω την ευκαιρία να εργαστώ με κάποιον του επιπέδου του και της εμπειρίας του.

Η δουλειά μου ήταν να κρατήσω την επαφή μου με την Κ23. Είναι σημαντικό για μία ομάδα να διαθέτει κάποιον που έχει σχέση με την πρώτη ομάδα και την ακαδημία. Μία συνάντηση με τον Μπιέλσα είναι μία εμπειρία που δεν μπορείς να έχεις πουθενά αλλού» έλεγε σε συνέντευξή του στο «Athletic», προτού προβιβαστεί στο τιμ του Μπιέλσα ως δεξί του χέρι.

Ως ο άνθρωπος που θα αποκωδικοποιούσε τις θεωρητικές σκέψεις του Αργεντινού και θα τις μετέτρεπε σε πράξη, εξηγώντας τες με σαφήνεια στους ποδοσφαιριστές της Λιντς κατά τη διάρκεια των προπονήσεων. Οι δυο τους άλλωστε μοιράζονταν μια (σχεδόν) παρόμοια προπονητική ταυτότητα και αναμενόμενα η συνεργασία τους έπλασε σε καταλυτικό βαθμό τον Ισπανό προπονητή.

Έπειτα από δυο χρόνια στη Λιντς, τελικά το καλοκαίρι του 2020 αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά του και να αναλάβει χρέη πρώτου προπονητή στη Χάντερσφιλντ. Μακριά όμως από την αγκαλιά του Μπιέλσα, ο Κορμπεράν αναγκάστηκε να μάθει με σκληρό τρόπο από τα λάθη του, τα οποία στην πρώτη του χρονιά οδήγησαν τον σύλλογο στην 20η θέση της Championship, μόλις έξι βαθμούς μακριά από τον υποβιβασμό.

Το 4-3-3 δεν φαινόταν να λειτουργεί, με την Χάντερσφιλντ να παλεύει καθ΄όλη τη διάρκεια της σεζόν για τη σωτηρία της. Ήταν πλέον φανερό πως το χαμηλό μπάτζετ δέσμευε και τη φιλοσοφία του Ισπανού, ο οποίος στη δεύτερη χρονιά του όφειλε να ανακατέψει την τράπουλα προκειμένου να βρει την ιδανική φόρμουλα που θα έφερνε και τα κατάλληλα αποτελέσματα.

Τελικά, ακόμα και ο καλύτερος μαθητής του Μπιέλσα αναγκάστηκε να υποκύψει στις νέες συνθήκες και να προδώσει τις αρχές του. Στη δεύτερη σεζόν του εγκατέλειψε μια για πάντα το ποδόσφαιρο κατοχής, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στη πιο παράδοξη για εκείνον τακτική: στο συντηρητικό ποδόσφαιρο και στα πλεονεκτήματα της αντεπίθεσης. Δε σταμάτησε να... ζυγίζει τους παίκτες όπως έκανε ο μέντοράς του, δε σταμάτησε να δείχνει με τις ώρες video, ωστόσο δε φοβήθηκε να απομακρυνθεί από τις μεθόδους του Μπιέλσα.

«Όλα όσα θέλουμε να απολαμβάνουμε στο γήπεδο το Σαββατοκύριακο, πρέπει πρώτα να τα βλέπουμε κάθε μέρα στο χορτάρι του προπονητικού κέντρου. Για μένα το ποδόσφαιρο είναι μια ερώτηση συνήθειας» έχει παραδεχτεί στο παρελθόν, δίνοντας μια ένδειξη της γενικότερης... κοσμοθεωρίας του. Ο ίδιος άλλωστε δεν έχει κρύψει ποτέ πως είναι τελειομανής και αναζητά το άριστο σε κάθε παιχνίδι, όπως ακριβώς προτάσσει και ο δάσκαλός του.

Πόσο εύκολο ωστόσο είναι να διατηρήσεις αυτή την τελειομανία όταν αναγκάζεσαι να αλλάξεις άρδην την τακτική σου προσέγγιση; Στη δεύτερη σεζόν στη Χάντερσφιλντ, ο Ισπανός αναγκάστηκε να προχωρήσει σε βασικές τομές προκειμένου να αναγεννήσει τους ποδοσφαιριστές του. Αναγκάστηκε να προδώσει τα διδάγματα του Μπιέλσα, υιοθετώντας συστήματα με τριάδα στα στόπερ (κυρίως 3-5-2) για να υπηρετήσει ένα πιο συντηρητικό ποδοσφαιρικό μοντέλο που στηριζόταν στην συμπαγή άμυνα και τις αντεπιθέσεις.

Ένα μοντέλο που μπορεί να μην ήταν θελκτικό στο μάτι, όμως την ίδια στιγμή ήταν καθόλα αποτελεσματικό, Παρά το χαμηλό μπάτζετ, ο Κορμπεράν κατάφερε να οδηγήσει τη Χάντερσφιλντ μέχρι τα play off ανόδου, χάνοντας στον τελικό από τη Νότιγχαμ Φόρεστ του Βαγγέλη Μαρινάκη. Αυτός ο αποκλεισμός ωστόσο δεν έμελλε να αλλάξει και πολλά για τον ίδιο.

Ο Ισπανός αποχώρησε ως επιτυχημένος από την Αγγλία, ακόμα κι αν δεν κατάφερε να υπηρετήσει όπως θα ήθελε τις ποδοσφαιρικές αρχές που θαύμαζε καθ΄ όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Για όλα ωστόσο υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία. Και το μεγάλο ερώτημα είναι: ποια ποδοσφαιρική φιλοσοφία θα επιλέξει τελικά να παρουσιάσει στον Ολυμπιακό...

Με τον Κορμπεράν να απαιτεί τόσα πολλά στις προπονήσεις και τους αγώνες, η ανθεκτικότητα ήταν ένα βασικό χαρακτηριστικό που έψαξε να βάλει στην ομάδα. Πήρε παίκτες με πολλά ματς στα πόδια τους, ποδοσφαιριστές που δε φοβόντουσαν να καταπιούν χιλιόμετρα. Στη συνέχεια, έβαλε τους παίκτες του σε ένα πρόγραμμα γυμναστικής που είχε ως στόχο την ελαχιστοποίηση των τραυματισμών.

Ήξερε πως η Χάντερσφιλντ είχε καταφέρει να επενδύσει από την κληρονομιά της Premier League σε ένα υπερσύγχρονο γυμναστήριο στο Canalside (κόστισε περισσότερα από 8 εκατ. λίρες). Ήταν τέτοια η επιτυχία του προγράμματος γυμναστικής, που αρκετοί ποδοσφαιριστές που προηγουμένως απασχολούσαν ιδιωτικούς γυμναστές για να συμπληρώσουν τη δουλειά που έκαναν στο προπονητικό κέντρο το σταμάτησαν.

Η διατροφή ήταν βασικό χαρακτηριστικό της επιτυχίας. Όταν η Χάντερσφιλντ ήταν στην Premier League και το Canalside ήταν ακόμα ανοιχτό για το κοινό, οι παίκτες της Τάουν έκαναν ουρά για να διαλέξουν από ένα μενού που περιείχε οτιδήποτε, από σάντουιτς μέχρι μπέργκερ και πατατάκια. Με τον Ισπανό όλα άλλαξαν. Οι παίκτες μπορούσαν να επιλέξουν από μια ποικιλία πιάτων, όπως λιγκουίνι με καβούρι και τσίλι, ξιφία αλφρέντο και καλαμάρι γόνο. Κάθε παίκτης είχε το δικό του προσαρμοσμένο πρόγραμμα διατροφής. «Ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος που δε σταματώ να παλεύω για το καλύτερο μέχρι να τα καταφέρω...».