Μαρσέλο: Ο «Μίδας» της Ρεάλ έτοιμος για νέες προκλήσεις!

«Όταν ήμουν 14 χρονών ρώτησα τη μάνα μου για μια μπάλα ποδοσφαίρου. Εκείνη μου απάντησε ''Όχι Μαρσελίνιο δεν έχουμε αρκετά χρήματα'', οπότε πήγα στο μαγαζί και είπα στον πωλητή ''Κύριε, μπορείτε παρακαλώ να μου δώσετε μια μπάλα και εγώ θα σας πληρώσω όταν γίνω σπουδαίος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;'' Γέλασε δυνατά και μου είπε: ''Εννοείται, Μαρσελίνιο, αλλά θυμήσου να με πληρώσεις στο μέλλον''».

Έτσι εξιστόρησε το όνειρό του. Μέσα από τον πιο άδολο τρόπο. Από τις εποχές που ήταν παιδί και η ιδιότητα του ποδοσφαιριστή - πόσο μάλλον του θρύλου - έμοιαζε απλά ως ένα άυλο παραμύθι. Μέσα από εκείνη την παιδική αθωότητα ωστόσο πήγαζε και μια σιγουριά που δεκαετίες αργότερα αποτελεί την πιο ανέλπιστη πραγματικότητα. Ο Μαρσέλο, ο μύθος.

Ο πιο διακεκριμένος παίκτης στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Βραζιλιάνος με την περίσσια αλεγρία, ο αφάνας, ο «loco» για τα αποδυτήρια της Ρεάλ, ο αρχηγός τους χρόνια αργότερα. Για άλλους το καλύτερο αριστερό μπακ όλων των εποχών, ο διάδοχος του Ρομπέρτο Κάρλος, ο θρύλος των πέντε Champions League, ο «βασιλιάς» της Μαδρίτης.

Βέβαια ο ίδιος πάντα έδειχνε... αλλεργικός προς τέτοιου είδους «παράσημα» και βαρύγδουπους τίτλους. Ίσως αυτός να ήταν και ένας από τους λόγους που ξεχώριζε. Η πραγματική μαγεία του άλλωστε ήταν ανέκαθεν μη μετρήσιμη. Από μικρός είχε μάθει να αποφεύγει τα στερεοτυπικά καλούπια, να ντριμπλάρει τα αποστειρωμένα στατιστικά. Κι αν κάποιος θελήσει πραγματικά να τον σκιαγραφήσει, η απάντηση κρύβεται σε μια «τζούρα» γεμάτη αναμνήσεις, γεμάτη από ποδοσφαιρικούς «χορούς» και ανόθευτη βραζιλιάνικη τρέλα.

«Τρέλα» που μπορεί να αποτυπωθεί μονάχα από την απλότητα της αεικίνητης, κινούμενης εικόνας. Μια εικόνα με πρωταγωνιστές εκείνον και μια μπάλα, μόνο που από εδώ και στο εξής σαν κάδρο θα δεσπόζει ο Πειραιάς. Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε την πολύκροτη μεταγραφή που συντάραξε τα λιμνάζοντα νερά του ελληνικού ποδοσφαίρου και το Gazzetta παρουσιάζει έναν θρύλο, που λίγο πριν κρεμάσει τα εξάταπα αποφάσισε να διδάξει λίγη μπάλα και στη χώρα μας.

Γράφουν οι Πολύδωρος Παπαδόπουλος - Νίκος Κικίδης

«Αν πρέπει να πεθάνω απόψε, θα το κάνω!»

«Καθόμουν λοιπόν στα αποδυτήρια, πάλευα να αναπνεύσω, και σκέφτηκα, πόσα παιδιά στον κόσμο παίζουν μπάλα; Πόσοι από αυτούς ονειρεύονται να παίξουν σε τελικό Champions League; Εκατομμύρια, εκατομμύρια, εκατομμύρια. Ηρέμησε. Δέσε τα παπούτσια σου, αδερφέ. Ήξερα ότι αν μπορούσα να βγω στο γήπεδο, θα ήμουν οκ. Για μένα, τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Μπορεί να μεγαλώνεις μέσα στο χάος, όλα να καταστρέφονται γύρω σου, αλλά αν έχεις μια μπάλα στα πόδια σου, σταματάς να σκέφτεσαι. Όλα είναι ήσυχα, γαλήνια.

Όταν τελικά πάτησα στο γρασίδι, εξακολουθούσα να δυσκολεύομαι να αναπνεύσω και σκέφτηκα, αν πρέπει να πεθάνω εδώ απόψε, θα το κάνω. Θα πεθάνω. Ίσως αυτό ακούγεται τρελό σε κάποιους, αλλά πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνει αυτή η στιγμή για μένα. Όταν μεγάλωνα… Ρεάλ Μαδρίτης; Το Champions League; Ήταν μ@λ@@ίες! Παραμύθι! Δεν ήταν αληθινό! Ο Μπέκαμ, ο Ζιντάν, ο Ρομπέρτο Κάρλος, αυτοί οι τύποι ήταν τόσο αληθινοί όσο ο Μπάτμαν. Δεν μπορείς να τους συναντήσεις στην πραγματική ζωή. Δεν μπορείς να σφίξεις το χέρι ενός ήρωα κόμικ, καταλαβαίνεις;».

Αν κάποιος ιστορικός του μέλλοντος αποπειραθεί να περιγράψει την προσωπικότητα Μαρσέλο, τότε δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά το συγκεκριμένο ξέσπασμα. Μια κατάθεση ψυχής χωρίς παρενθέσεις και περιορισμούς. Ανόθευτη, ατόφια! Ένα ξέσπασμα που σε χρονικό πλαίσιο κατατάσσεται λίγο μετά τον τελικό του Champions League κόντρα στη Λίβερπουλ και το τρίτο σερί τρόπαιο της Ρεάλ Μαδρίτης του Ζιντάν.

Σχεδόν ενοχικά η πρώτη αίσθηση είναι η έκπληξη! Πώς ένας τέτοιος τύπος, που έχει κατακτήσει τα πάντα, αφήνει το άγχος να τον καταβάλλει; Γιατί ακόμα ενδιαφέρεται μετά από τόσα επιτεύγματα; Η απάντηση ωστόσο ως απαστράπτουσα αλήθεια και σαν γροθιά στο στομάχι δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας. Ο ίδιος άλλωστε το θέτει καλύτερα από τον καθένα. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή του, το αέναό του όνειρο. Και με μια μπάλα στα πόδια είναι ικανός να κυριεύσει ακόμα και τα πιο ζωηρά - ανεξερεύνητα μέρη του εγκεφάλου.

Το είχε αποδείξει άλλωστε από μικρό παιδί. Πόσοι έφηβοι άραγε, προερχόμενοι από τη φτώχεια του Ρίο Ντε Τζανέιρο, μπορούν να φουσκώνουν με υπερηφάνεια και να λένε πως μια χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην πατρίδα τους ήταν αρκετή για να τραβήξει την προσοχή της Ρεάλ Μαδρίτης; Πόσοι μπορούν να λένε πως όταν έφτασαν στην ισπανική πρωτεύουσα δεν λύγισαν από τους πειρασμούς, τις υποχρεώσεις, τις προσδοκίες, τα εκτυφλωτικά φλας των φωτογράφων; Πόσοι είναι τελικά αυτοί που έφτασαν να αποκαλούνται μύθοι;

Ο Μαρσέλο δεδομένα ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Μια χρονιά στη Φλουμινένσε, ταξίδι στη Μαδρίτη το 2007 και έκτοτε τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Προοδευτικά από αξιόπιστο μπακ μεταλλάχθηκε στο καλύτερο της γενιάς του, ανάγκασε τους πάντες να τον συγκρίνουν με τον προκάτοχο και ίνδαλμά του Ρομπέρτο Κάρλος, σήκωσε κάθε (συλλογικό) τρόπαιο που υπάρχει.

Σαν ένα ακατανόητο παιχνίδι της μοίρας ωστόσο, εκείνος ο τελικός του Champions League πίσω στο 2018, εκείνο το ματς που προκάλεσε αυτό το πηγαίο ξέσπασμα φάνηκε πως ήταν η αρχή του τέλους. Η κάθοδος είχε μπει στις ράγες και το χεράκι του... για την αποκαθήλωση είχε βάλει ασυνείδητα ο πιο έμπιστός άνθρωπός του.

Τα δάκρυα για τον αδελφό του Ρονάλντο!

Στο τελευταίο από τα τρία σερί Champions League, αυτό του 2018, ο Μαρσέλο έφτασε στο αγωνιστικό του αποκορύφωμα. Κάπου εκεί, όμως, άρχισε η αρχή της πτώσης, η οποία συνέπεσε με την αποχώρηση του κολλητού του στην ομάδα, Κριστιάνο Ρονάλντο. Στην τελευταία προπόνηση πριν από τον τελικό του Champions League με τη Λίβερπουλ στο Κίεβο, ο «CR7» αποκάλυψε στον αδελφικό του φίλο ότι θα έφευγε από την Ρεάλ μετά το τέλος της σεζόν.

Το «αντίο» του Κριστιάνο σόκαρε τον Μαρσέλο ο οποίος, σύμφωνα με την σύντροφό του Κλαρίς, έκλαψε σαν μικρό παιδί για ώρες, επειδή θα έχανε τον κολλητό του. Οι δύο τους είχαν αναπτύξει οικογενειακές σχέσεις, τα αγόρια τους είχαν γίνει εξαιρετικοί φίλοι και, χωρίς τον Κριστιάνο (τον «αδελφό» του, όπως τον αποκαλεί), αλλά και τον Ζιντάν, ο Μαρσέλο ένιωσε χαμένος, κάτι που φάνηκε και μέσα στο γήπεδο. Για πολλούς, ο εκ των κορυφαίων αριστερών μπακ που έχουν δει τα μάτια μας έχασε την τρομερή δίψα να φορά τη φανέλα της Ρεάλ.

Ο Κριστιάνο φέρεται να ζήτησε από τους Γιουβεντίνους να πάνε πακέτο στο Τορίνο, ωστόσο η «Μεγάλη Κυρία» δεν μπορούσε να σηκώσει κι άλλο φορτίο. Στην «μετά Ζιντάν» εποχή, ο Μαρσέλο είχε αφήσει τον εαυτό του, με αποτέλεσμα να αποκτήσει... κοιλίτσα. Όταν ο Γάλλος επέστρεψε στην Ρεάλ, ο Βραζιλιάνος βρήκε εκ νέου κίνητρο για να δουλέψει σκληρά, έχασε μέχρι οκτώ κιλά και βρήκε στον Ζιζού τον κατάλληλο σύμμαχο για να βγάλει και πάλι τον καλό του εαυτό. Η εικόνα του είχε τα πάνω και τα κάτω, ο ίδιος ποτέ δε σταμάτησε να προσπαθεί, να δίνει το 100%, όμως για πολλούς η ώρα του «αντίο» έφτασε, όταν οι οπαδοί της Ρεάλ τον αποδοκίμασαν για κάποιες μέτριες εμφανίσεις.

Ο Μαρσέλο ξέσπασε, δάκρυσε και ουσιαστικά... έσπασε! Δάκρυα απογοήτευσης για την αντιμετώπιση, δάκρυα απορίας για το πόσο γρήγορα ξέχασαν οι φίλοι της Ρεάλ τα 13 χρόνια (μοναδικής) προσφοράς του στον σύλλογο, τα πάνω από 500 ματς με την λευκή φανέλα (με περισσότερα από 40 γκολ και 100 ασίστ) και τους δεκάδες τίτλους που κατέκτησε η Βασίλισσα, με τον ίδιο σε ρόλο πρωταγωνιστή!

Το «αντίο» ενός σύγχρονου Μίδα!

Έκτοτε ο Μαρσέλο άρχισε να χάνει προοδευτικά τη θέση του στο αρχικό σχήμα της Βασίλισσας. Λοπετέγκι, Σολάρι, Ζιντάν, Αντσελότι, όλοι προσπάθησαν μα κανένας δεν κατάφερε να επαναφέρει τον παλιό, καλό του εαυτό. Ακόμη όμως κι αν εντός των τεσσάρων γραμμών ο Μαρσέλο είχε πάψει να είναι τόσο καθοριστικός την τελευταία τετραετία, κάτι τέτοιο δεν ίσχυε και για την επιρροή του μέσα στα αποδυτήρια.

Μετά την αποχώρηση του Σέρχιο Ράμος το καλοκαίρι του 2021, ο Μαρσέλο έγινε πρώτος αρχηγός και αγκάλιασε τις ευθύνες που έφερνε μαζί του το περιβραχιόνιο. Σε μια σεζόν όπου η Ρεάλ χαρακτηριζόταν από μια μίξη εμπειρίας και νεανικότητας, ο Μαρσέλο κατάφερε να μπλέξει όλες τις αρετές και να ομαλοποιήσει το κλίμα. «Σε καμία ομάδα δεν είχα τέτοια αποδυτήρια όπως τώρα στη Ρεάλ» παραδεχόταν ο Κάρλο Αντσελότι, δίνοντας εμμέσως τα εύσημα και στον αρχηγό του. Σαν αποτέλεσμα, η χρονιά κύλησε ομάδα αλλά ολοκληρώθηκε με κρότο, καθώς οι Μαδριλένοι σήκωσαν... τα πάντα.

Ισπανικό Super Cup, πρωτάθλημα και Champions League, όλα μια ξεχωριστή αφορμή για τον αρχηγό Μαρσέλο να τυλίξει το άγαλμα στις Θιβέλες με τη σημαία της Βασίλισσας και να πανηγυρίσει σαν μικρό παιδί. Ήξερε άλλωστε πώς ήταν τα τελευταία χαμόγελα που θα μοιραζόταν με τους συμπαίκτες του στη Ρεάλ. Η διοίκηση είχε ξεκαθαρίσει προ πολλού πως δεν είχε καμία διάθεση να του προτείνει επέκταση του συμβολαίου, με τον Μαρσέλο τελικά να αποχωρεί ως ελεύθερος το φετινό καλοκαίρι.

Το «αντίο» ωστόσο ήταν ιστορικό! Μετά από μια εκπληκτική σεζόν με τρία τρόπαια, ο Βραζιλιάνος έφτασε τα 25 και στο... 90΄ κατάφερε να γίνει ο πιο διακεκριμένος παίκτης στην ιστορία του συλλόγου, ξεπερνώντας τον θρυλικό Πάκο Χέντο. Μεταξύ άλλων στην πλάτη του κουβαλάει πέντε Champions League, έξι πρωταθλήματα και δυο Copa Del Rey, όλα φυσικά με τη φανέλα της Βασίλισσας. Μια φανέλα που τίμησε με όλη του την καρδιά για 16 χρόνια, μια φανέλα για την οποία λύγισε με δάκρυα στα μάτια όταν ήρθε η στιγμή του πιο σκληρού αποχαιρετισμού.

Από Μίλαν μέχρι... ΑΕΚ, οι ομάδες που τον διεκδίκησαν!

«Φεύγω με το κεφάλι ψηλά, η οικογένειά μου είναι περήφανη για μένα» τόνιζε πριν λίγους μήνες ο Βραζιλιάνος, ο οποίος έπειτα από 16 χρόνια λάμψης στη Ρεάλ έλεγε το δικό του αντίο. Ναι, εξι πρωταθλήματα, δυο κύπελλα, πέντε Champions League, τρία Σούπερ Καπ, τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων, 546 συμμετοχές και 38 γκολ, ο Βραζιλιάνος έφευγε για άλλες πολιτείες, με τα μάτια... κατακόκκινα!

«Αισθάνομαι πολύ τυχερός, ό,τι είχα στη ζωή μου ήρθε με τη δουλειά, αλλά ήμουν τυχερός με τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου. Σας ευχαριστώ πολύ όλους. Αυτό δεν είναι αντίο. Δεν νιώθω ότι φεύγω από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το μέλλον του συλλόγου είναι ασφαλές με πολλά υποσχόμενα νεαρά ταλέντα, και σε αυτό συμπεριλαμβάνω τον γιο μου, ο οποίος παίζει καλά στην ακαδημία. Έφτασα ως παιδί και φεύγω ως άντρας». Ο Μαρσέλο καλούνταν να μαζέψει τα κομμάτια του, να βρει τη δύναμη και να αλλάξει αποδυτήρια.

Δεν του πέρασε ούτε μια ώρα από το μυαλό πως μπορεί να αποσυρθεί στα 34. Ναι, ήταν τρομερά δύσκολο έπειτα από 15 διαδοχικά χρόνια με τη φανέλα της Ρεάλ να αλλάξει ομάδα «Δεν θα συνταξιοδοτηθώ, όχι τώρα». Νιώθω ότι μπορώ ακόμα να παίξω. Το να αντιμετωπίσεις τη Ρεάλ Μαδρίτης δεν θα είναι πρόβλημα. Είμαι Μαδριλένος, αλλά είμαι και εξαιρετικός επαγγελματίας» τόνισε και έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς συλλόγους να αρχίσουν να τον «ενοχλούν». Ο Ιούνιος κύλησε με τον ίδιο να κάνει διακοπές, να μην έχει διάθεση για ψάξιμο, ενώ καμάρωνε τον γιο του στο τουρνουά Νέων «La Liga Promises» στη Φλόριντα.

Ο 34χρονος ήθελε να μείνει στη Ρεάλ Μαδρίτης και δεν δεχόταν πως η δική του τεράστια καριέρα είναι κοντά στο τέλος. Αισθάνεται ξεκάθαρα ένας εξαιρετικά ταλαντούχος και δημιουργικός ποδοσφαιριστής. Η Φενέρμπαχτσε, η Τράμπζονσπορ, η Μίλαν και η Μαρσέιγ ήταν μεταξύ εκείνων που φέρεται να έχουν κάνει προσφορές. Όπως επίσης και η Βαγιαδολίδ του Ρονάλντο, όπου ο Μαρσέλο μπορούσε ακόμα να παρακολουθεί στενά την πρόοδο του Έντσο στην πεδιάδα της Καστιγιάνα.

Ο χρόνος περνούσε, ο ίδιος δεν πήρε αποφάσεις, όπως επίσης αρνήθηκε να γυρίσει στην πρώτη του αγάπη τη Φλουμινένσε. Η αργοπορία έφερε λιγότερες ομάδες στα πόδια του και ο Αύγουστος είχε πολλά σενάρια, αλλά όχι προτάσεις. Ο ίδιος ακολουθούσε ειδικό πρόγραμμα, ήθελε να είναι έτοιμος για μια μεγάλη επιστροφή. Λίγο πριν το 90' των μεταγραφών η Λέστερ εμφανίστηκε μπροστά του, όμως ποτέ δεν έφτασαν κοντά σε ένα deal. Οι Γάλλοι μίλησαν ακόμα και για πρόταση της ΑΕΚ, όμως ο Βραζιλιάνος ήταν ανένδοτος και την απέρριψε.

Ο Ολυμπιακός φέρεται να τον είχε προσεγγίσει διακριτικά, είχε υπομονή, οι συστάσεις ήταν εξαιρετικές, η Ευρώπη ένα επιπλέον «όπλο» και ο Μαρσέλο κατάλαβε πως βρέθηκε η ομάδα, όπου θα βγάλει τις ηγετικές του τάσεις. Αυτές που είχε και στη Ρεάλ! Μπορεί ο Σέρχιο Ράμος να ήταν ο μπροστάρης, ο αρχηγός, αλλά όταν η Ρεάλ Μαδρίτης χρειαζόταν παίκτες να σηκωθούν και να μετρηθούν, ο Βραζιλιάνος ήταν πρώτος!

Ο Μαρσέλο θα έρθει στον Πειραιά με...

Αγνός, ρομαντικός, έχει πάντα μαζί του φωτογραφική μηχανή μιας χρήσης. Λατρεύει να φωτογραφίζει στιγμές, τοπία, τα παιδιά του και σίγουρα το «Γ. Καραϊσκάκης». Αλλωστε, ενημερώθηκε για την υποδοχή των Βραζιλιάνων παικτών στον Πειραιά.
Θα φορά το μοβ μπρασελέ που του χάρισε ο γιός του. Δεν το βγάζει ποτέ; Γιατί μοβ; Του αρέσει το χρώμα λόγω... Λέικερς.
Το Rolex το βγάζει μόνο όταν παίζει μπάλα. Είναι το αγαπημένο του κόσμημα, δεν το αποχωρίζεται, ενώ εμπιστεύεται μόνο αυτό για την ωρα. Οσο για το χρώμα που έχει το καντράν; Φυσικά μοβ!
Αρκετά δαχτυλίδια, σκουλαρίκι και αλυσίδα, όλα ασημένια. Η συλλογή του είναι μεγάλη και του αρέσει να αλλάζει διαρκώς αξεσουάρ.
Ολοι καταλάβαιναν στα αποδυτήρια της Βραζιλίας και της Ρεάλ πως πλησιάζει ο Μαρσέλο. Οχι, δεν φώναζε, αλλά η δόση του αρώματος που έβαζε ήταν... υπερβολική. Αγαπημένη του μάρκα η Dior «Είναι καλύτερα να μυρίζεις όμορφα και έντονα, παρά άσχημα» λέει. Αν δείτε το video, θα διαπιστώσετε πως... λούζεται με το άρωμα!
Γυαλιά ηλίου ακόμα και όταν έχει συννεφιά. Του αρέσει πολύ να τα έχει μαζί του, γιατί όπως λέει του προσδίδει στυλ κι αισθάνεται πολύ όμορφα.
Ακουστικά μικρά γιατί θέλει διαρκώς να ακούει μουσική ή να μιλά με τους δικούς του ανθρώπους. Δεν θέλει να ακούνε οι άλλοι τι λέει και είναι γι αυτόν το ιδανικό αξεσουάρ. Χιπ Χοπ, Ρεγκετόν, Βραζιλιάνικη funk τα αγαπημένα του είδη μουσικής. Είναι απίθανος τύπος και του αρέσει να βλέπει ξανά και ξανά τον Γουίλ Σμιθ στη σειρά «Ο Πρίγκιπας του Μπελ Αιρ»
Εχει σχεδιάσει τη δική του Backpack και την έχει πάντα μαζί του μαζί με τα αγαπημένα του αντικείμενα. Ανετη, ευρύχωρη, δεν αντέχει στην ιδέα να τη χάσει.
Το καπέλο Adidas συνδυάζεται με τα γυαλιά για να μην τον γνωρίζουν και του ζητούν διαρκώς φωτογραφίες.
Δε βγάζει ποτέ την πανάκριβη βέρα γεμάτη διαμάντια. Τη σχεδίασε με τη γυναίκα του και τη λατρεύει.