Ματσιούλις στο Gazzetta: «Σταμάτησα γιατί επτά γυναίκες στηρίζονται σε εμένα»

Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός, ο οποίος σε εμπιστεύτηκε σε μία κρίσιμη καμπή της καριέρας σου...

«Εκείνη τη σεζόν είχαν αποχωρήσει σχεδόν όλοι από τον Παναθηναϊκό, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, οι παίκτες που είχε στο ρόστερ της η ομάδα.

Προερχόμουν από ένα σοβαρό τραυματισμό, μία ρήξη χιαστού, αλλά είχα κάνει μία καλή χρονιά στο Μιλάνο.

Το... διαβατήριό μου για να βρω την επόμενη ομάδα μου ήταν το Προολυμπιακό τουρνουά στη Βενεζουέλα, όπου πήραμε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Είχα επανέλθει και όποιος είχε αμφιβολία γι' αυτό, άλλαξε γνώμη. Κάπως έτσι ήρθε η πρόταση από τον Παναθηναϊκό.

Είχα προλάβει να παίξω και στο φινάλε της προηγούμενης σεζόν με τη Σιένα.

Ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα ίδια με τη Ζαγκίρις, δεν μπορείς να αρνηθείς την πρότασή της».

Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη ανάμνησή του από τον Παναθηναϊκό;

«Ήταν δύο υπέροχα χρόνια με τέσσερις τίτλους. Ήμασταν μέρος του rebuilding του Παναθηναϊκού και στην αρχή υπήρχαν αμφιβολίες για το τι μπορούσαμε να πετύχουμε. Το αποδειξαμε! Και αυτή είναι η καλύτερη ανάμνησή μου. Όσα πετύχαμε αυτά τα δύο χρόνια.

Ποια είναι η χειρότερη; Το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να πάμε στο Final Four. Απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας δεν ήταν εύκολο, αλλά με την Μπαρτσελόνα είχαμε την ευκαιρία. Εκείνο το τρίποντο του Σάδα μας στέρησε το όνειρο.

Αλλά περάσαμε υπέροχα, είχαμε οικογενειακή ατμόσφαιρα, οι ξένοι παίκτες είχαμε καλή χημεία μεταξύ μας».

Σου είχε γίνει πρόταση ανανέωσης μετά τη διετία;

«Είχα συμφωνήσει για άλλη μία σεζόν, αλλά δεν ξέρω τι έγινε. Εκείνη τη σεζόν είχε αναλάβει ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς, δεν γνωρίζω αν ήταν δική του απόφαση ή της διοίκησης. Έφυγα μετά το δεύτερο πρωτάθλημα και άφησα τα παντα στην Αθήνα. Το αυτοκίνητό μου, τα πράγματα στο σπίτι μου.

Κάποια στιγμή δέχτηκα ένα τηλέφωνο από τον ατζέντη μου, ο οποίος με ενημέρωσε ότι ο Παναθηναϊκός δεν με ήθελε άλλο. Επειδή δεν είχα buy out στο συμβόλαιό μου, εγώ δεν ήθελα να λυθεί το συμβόλαιο έτσι.

Δύο εβδομάδες αργότερα επέστρεψα στην Αθήνα για να μαζέψω τα υπάρχοντά μου και να παραδώσω το σπίτι.

Οδηγώντας στην επιστροφή για τη Λιθουανία μου τηλεφώνησε ξανά ο ατζέντης μου. Και μου είπε ότι υπάρχει πρόταση από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτό που του είπα ήταν, “δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά, πες τους «ναι»”.

Η Ρεάλ με ήθελε και το 2008, αλλά τότε χάλασα εγώ τη συμφωνία. Δεν ήμουν έτοιμος να αγωνιστώ σε μία ομάδα γεμάτη αστέρια και το ακύρωσα. Τότε σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει λόγος να πάω σε μία ομάδα, ακόμη και αν αυτή είναι η Ρεάλ, για να είμαι στον πάγκο της. Προτίμησα να μείνω στη Ζαλγκίρις».

Πότε αποφάσισες ότι ήρθε το τέλος;

«Στο ματς με τον Προμηθέα είχα κατασταλάξει στο 99% ότι θα ήταν το τελευταίο ματς. Μόνο η Ζαλγκίρις θα με ήθελε και αυτή ως 13ο-14- παίκτη. Τσέκαρα τα πάντα. Δεν μπορώ να αρχίσω μία σεζόν χωρίς να έχω στόχους. Είμαι εθισμένος στις νίκες».

Πόσο εύκολο είναι να «σκοτώσεις» τον παίκτη μέσα σου;

«Είναι αδύνατο να το κάνεις. Μπορείς να τον περιορίσεις λίγο, αλλά μόλις βάλεις ξανά τη φανέλα, θέλεις να νικήσεις. Το ίδιο αισθάνθηκα και στο φιλικό για την απόσυρση του Γκουστάβο Αγιόν, πριν από μερικές ημέρες. Γυρίζαμε επί 14 χρόνια, από ομάδα σε ομάδα, από χώρα σε χώρα. Έπρεπε να δω τα “θέλω” της οικογένειάς μου. Να ζήσουμε διαφορετικά.

Η απόφαση ήταν εύκολη, αλλά δεν μπορείς να “σκοτώσεις” τον παίκτη. Ειδικά αν παίζεις σε υψηλό επίπεδο, θέλω να κερδίζω πάντα».

Πώς είναι η ζωή χωρίς το μπάσκετ;

«Είμαι περισσότερο μπαμπάς. Είμαι εκεί για τις δραστηριότητες της οικογένειάς μου, βάζω τα παιδιά για ύπνο περισσότερες φορές, τα παίρνω ή τα πηγαίνω στο σχολείο. Αυτό μπορούσα να το κάνω και στην Αθήνα. Ήταν τέτοιο το πρόγραμμα των προπονήσεων που μου το επέτρεπε. Αλλά όταν έπαιζα μπορεί να ήμουν στο σπίτι για δύο εβδομάδες και μετά να έλειπα για τρεις, λόγω των απανωτών ταξιδιών. Λατρεύω που περνάω χρόνο με την οικογένειά μου.

Θα συνέχιζα για έναν ακόμα χρόνο, ίσως στην ΑΕΚ. Αν ήθελαν να με κρατήσουν. Η οικογένειά μου όμως ήθελε να γυρίσουμε. Η κόρη μου πήγε στην 6η τάξη και είναι σε μία κρίσιμη καμπή, όπου αν αργήσει να πάει σε λιθουανικό σχολείο θα είναι δύσκολη η προσαρμογή της αργοτερα

Είπαμε να γυρίσουμε. Ήθελα να παίξω ακόμη ένα χρόνο, αλλά δεν υπήρχαν καλές προσφορές. Δεν το κάνω για τα λεφτά, αλλά για τις επαγγελματικές συνθήκες. Λίγες ομάδες μπορούν να μου προσφέρουν αυτό που θέλω. Στη Ρίτας δεν ήθελα να πάω και δεν είχα και προσφορά.

Δεν θα μπορούσα να είμαι με την οικογένειά μου. Είπα ότι δεν αξίζει.

Παράλληλα, μία ομάδα θα με ήθελε να είμαι ο ηγέτης της, να σκοράρω. Και η πίεση θα πέσει όλη πάνω μου. Προτίμησα να μείνω στο σπίτι μου. Τότε αποφάσισα να πάω στις εκλογές της ομοσπονδίας, με τον Άρβιντας Σαμπόνις, αλλά τελικά δεν εκλέχθηκε.

Προτίμησα να γίνω μέλος της Νεβέζις. Με τον προπονητή της, τoν Γκεντιμίνας Πετράουσκας γνωρίζομαι από τότε που ήμουν επτά ετών. Με κάλεσε σε μία προπόνηση, να μοιράζω τις γνώσεις μου. Και μου άρεσε να έχω αυτό το ρόλο. Ήταν καλή η μετάβαση. Τελικά έμεινα ως sports director. Μαζί φτιάξαμε την ομάδα, ένα νεανικό σύνολο, με νέες και φρέσκιες ιδέες. Μου αρέσει αυτός ο ρόλος».

Λίγο προτού αποσυρθείς «έχασες» τον μπαμπά σου. Τώρα που έχεις σταματήσει και θα είχες χρόνο μαζί του, σου λείπει περισσότερο;

«Ήταν εντελώς απρόσμενο. Ήταν υγιής. Ήταν η ημέρα της Ανεξαρτησίας της Λιθουανίας, έκανε κάποιες δουλειές και “έφυγε” ξαφνικά. Αυτός ήταν ο λόγος που έπαιξα μπάσκετ. Ερχόταν σε πολλά ματς, ήταν στη ζωή μου. Μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες για το μπάσκετ. Ήταν σκληρό. Μιλούσαμε για τον καιρό που θα σταματήσω το μπάσκετ από το 2020 και τι θα κάνουμε.

Όταν ξεκίνησε η σεζόν με την καραντίνα του κορονοϊού, δεν πίστευα ότι θα έφευγα από τη Λιθουανία, αλλά τελικά ξεκίνησε η σεζόν με την ΑΕΚ και το Final 8 του BCL στην Αθήνα.

Τα παιχνίδια συνεχίστηκαν και εγώ έμεινα στην Αθήνα. Θέλαμε να περάσουμε χρόνο μαζί, αλλά αυτή είναι η ζωή. Πέρσι χάσαμε και τον πεθερό μου. Ήταν ένα διπλό χτύπημα, “έφυγε” άλλος ένας άνθρωπος μικρός σε ηλικία. Ήταν ένα σοκ για όλους μας. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να κοιμηθούν για ένα μήνα. Ένα από τα κίνητρα για να φτάσω στην απόφαση της απόσυρσης ήταν και αυτό. Επτά γυναίκες στηρίζονται σε εμένα. Με χρειάζονται. Και εγώ είμαι εδώ για να βοηθήσω.

Ο μπαμπάς μου είχε αναλάβει τόσα πολλά, μας έδινε τόσο μεγάλη βοήθεια και τώρα καλύπτω εγώ το κενό. Προτιμώ να λένε ότι θα έπρεπε να συνεχίσω να παίζω, παρά ότι θα έπρεπε να είχα σταματήσει από χρόνια».