Οι δικοί μας κορυφαίοι ποδοσφαιριστές όλων των εποχών!

Οι επιλογές είναι 50. Θα μπορούσαν να είναι άλλες τόσες. ΟΚ, δεν είμαστε ούτε Αγγλία, ούτε Γερμανία, ούτε Ισπανία, ούτε Ιταλία ώστε να μιλάμε για «ποδοσφαιρική πασαρέλα» και... εργοστάσια που παράγουν σούπερ star, όμως και η «πτωχή πλην τίμια» (ποδοσφαιρικά) Ελλάδα έχει τους δικούς της μύθους. Όλες αυτές τις δεκαετίες που το ποδόσφαιρο και στα δικά μας μέρη έχει γίνει επαγγελματικό υπήρξαν δεκάδες «μεγάλα, βαριά και ασήκωτα» ονόματα που έγραψαν την δική τους ιστορία. Ονόματα τόσο από την Ελλάδα, όσο κι από το εξωτερικό που κάποια στιγμή της καριέρας τους αποφάσισαν να... βγάλουν παντεσπάνι στη χώρα μας και «έλαμψαν δια της παρουσίας τους».

Μια ματιά (και μια δεύτερη και μια τρίτη) σε αυτή τη λίστα του Gazzetta θα σας πείσει για του λόγου του αληθές. Προφανώς και υπάρχουν ενστάσεις για τις επιλογές. Δεκτές απολύτως, αφού πέρα από τα αντικειμενικά κριτήρια επιλογής, ακολουθούν και τα υποκειμενικά του καθενός. Αυτό είναι και το... αλατοπίπερο όμως, ειδάλλως όταν ανοίξει η... κάλπη του Gazzetta θα προέκυπταν χιλιάδες «10άδες» από καρμπόν. Οι επιλογές του καθενός προφανώς σε μεγάλο βαθμό... μαρτυρούν και την ηλικία του. Τα χρόνια που τον «μάγεψαν» οι διάφοροι star. Πάνω – κάτω το ίδιο ισχύει και στις δικές μου επιλογές.

Η επιλογή του τερματοφύλακα είναι Γιόσεφ Βάντζικ. Δεν λέω πως δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις και για Σαργκάνη και για Νικοπολίδη (κοτζάμ Euro σήκωσε), όμως το «βουνό» με την πληθωρική παρουσία του κάτω από τα δοκάρια σφράγισε μια ολόκληρη εποχή παίζοντας ασταμάτητα πρωτάθλημα, Κύπελλο και Ευρώπη με την φανέλα του Παναθηναϊκού. Στα δύο άκρα της άμυνας τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Από τα δεξιά ο Στράτος Αποστολάκης (ο Γιούρκας θα είχε θέση σε λίστα με... what if). To τούρμπο που πήρε την θέση και την απογείωσε και ως παίκτης του Ολυμπιακού, αλλά και του Παναθηναϊκού. Για πάρτη του «χωρίστηκε η Ελλάδα στα δύο» ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Ήταν ο πρώτος που άγγιξε τις 100 συμμετοχές στην Εθνική ομάδα όταν τότε βλέπαμε τις μεγάλες αναμετρήσεις μόνο με... κυάλια!

Κι από την άλλη ο Geo. Ο Γρηγόρης Γεωργάτος. Ο άνθρωπος που αρχικά... μισούσε να παίζει αριστερό μπακ και στην συνέχεια έκανε μεταγραφή στην Ίντερ!!! Δεν χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση για τα όσα πέτυχε στην καριέρα του και με τον Ολυμπιακό (κυρίως), αλλά με την ΑΕΚ και τους «νερατζούρι». Ο Στέλιος Μανωλάς μπορεί να λείπει ως φωτογραφία από τον πυλώνα της Νέας Φιλαδέλφειας, όμως για κάτι λιγότερο από 20 χρόνια ήταν ο «πυλώνας» της άμυνας της ΑΕΚ. Παίκτης -σημαία που υπηρέτησε την Ενωση από την αρχή έως το φινάλε της καριέρας του ζώντας την καλύτερη «κιτρινόμαυρη» περίοδο της ιστορίας.

Με «κιτρινόμαυρο» χρώμα αλλά και έντονες πράσινες πινελιές η επόμενη επιλογή. Κώστας Κατσουράνης. Ό,τι έλεγαν οι μπασκετικοί για τον Φάνη Χριστοδούλου, ισχύει για τον «Κατσούρ». Παίκτης που θα μπορούσε να παίξει παντού, σύγχρονο αμυντικό χαφ, ηγετική παρουσία μέσα στο γήπεδο, γκολ και πολλά πολλά άλλα που δικαιωματικά τον έχουν σε ανάλογες λίστες. Και τώρα πάμε και σε αυτούς που... κόβουν τα εισιτήρια. Γιατί καλοί και χρυσοί οι κίπερ, τα στόπερ και τα μπακ αλλά κανείς δεν πάει γήπεδο γι' αυτούς. Ή μόνο γι' αυτούς για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

Αντίθετα, για τον Χατζηπαναγή πήγαινε κόσμος και κοσμάκης να στηθεί στην ουρά για ένα εισιτήριο να τον δει σε κάθε γήπεδο της χώρας. Παίκτης αδικημένος κι από την εποχή του, κι από την ομάδα του (Ηρακλής) κι από την Εθνική Ελλάδος που δεν μπόρεσε να υπηρετήσει.

Αντίθετα καθόλου δεν αδικήθηκε ο Τσιάρτας. Ίσως να αδικεί τον εαυτό του εσχάτως με κατά καιρούς δηλώσεις του. Αλλά αφού μιλάμε για μπάλα, μιλάμε για παικτάρα ολκής. Ένα μαγικό αριστερό πόδι, ένας βιρτουόζος της μπάλας, που έκανε το μάτι του φιλάθλου να πετάει από λαχτάρα! Να περιμένει για την επόμενη φορά που θα τον ξαναδεί...

Θα μπορούσα να κάνω ενα copy paste και να πω τα ίδια και για τον Ζιοβάνι. Στα μάτια μου ότι καλύτερο έχω δει στο ελληνικό πρωτάθλημα από ξένο ποδοσφαιριστή όσο αφορά την ποιότητα, το τι μπορούσε να κάνει με την μπάλα στα πόδια (ναι πάνω κι από τον Ριβάλντο). Ο «Ζιο» (ειδικά στην προ τραυματισμού εποχή) ήταν ένας ζωγράφος επί χόρτου!

Κλείνω με δύο παίκτες που γεννήθηκαν για να βάζουν γκολ. Με το δεξί, με το αριστερό, με το κεφάλι, με οτιδήποτε. Δίδυμο επί σειρά ετών που έκανε άμυνες σε Ελλάδα και Ευρώπη να αναστενάξουν. Παίκτες που γέμιζαν γήπεδα, που δημιούργησαν φιλάθλους, που κέρδισαν τον σεβασμό και το χειροκρότημα των αντιπάλων. Σκέφτεται κανείς κάτι άλλο για τον Δημήτρη Σαραβάκο και τον Κριστόφ Βαζέχα;

Σε αυτές τις περιπτώσεις μάλλον πρέπει να εξηγήσεις γιατί δεν...έβαλες κάποιους μέσα στη δεκάδα, όχι γιατί επέλεξες αυτούς τους δέκα. Και η αλήθεια είναι πως αν κάτσεις να σκεφτείς και πάρα πολύ μπροστά στις προτάσεις, θα χαθείς μέσα σε αναμνήσεις και εικόνες -αρχικά- και μετά μέσα σε...τύψεις “γιατί αυτόν και όχι τον άλλον”, μετά θα βρίζεις αυτόν που έστησε την ψηφοφορία (ευχαριστούμε πολύ!) γιατί δεν έβαλε και άλλες θέσεις και στο τέλος θα βάζεις και θα βγάζεις, παίκτες, για ώρα.

Από την πλευρά μου την πήγα στα γρήγορα τη διαδικασία επιλέγοντας την πρώτη μου σκέψη (πείτε το και πρώτο σκίρτημα) άμα τη εμφανίσει του παίκτη στην οθόνη μου. Δεν ξέρω τι πρέπει να υποστηρίξω για αυτές τις επιλογές. Βλέποντας τη δεκάδα, μετά το “κλείδωμα” της διαδικασίας, είναι και σε εμένα σαφές πως έχει να κάνει όντως με εικόνες ατομικά από έναν παίκτη, με “μυρωδιές” γηπέδου και μάλλον στο τέλος αυτής της διαδικασίας με επιτυχίες, κύπελλα κλπ. Δεν θα μπορούσαν βέβαια αυτά να μη συνδέονται μεταξύ τους, αφού ευτυχώς όλοι αυτοί οι υπέροχοι παίκτες κατάφεραν (και) να διακριθούν με την ομάδα τους. Κάτι που δεν είναι πάντα και σίγουρο, οπότε ας σκεφτόμαστε ότι πάντα σε μια τέτοια διαδικασία επιλογής θα υπάρχουν και κάποιοι που θα αδικηθούν γιατί η ομάδα τους δεν τους βοήθησε και τόσο. Ακριβώς γι αυτό στα μάτια μου έχει μεγαλύτερη αξία η παρουσία στη δεκάδα (μου) του Βασίλη Χατζηπαναγή, καθώς σε επίπεδο διακρίσεων ο Ηρακλής δεν έφτασε ποτέ στην καμπύλη του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, εκπρόσωποι των οποίων είναι οι υπόλοιπες εννέα επιλογές μου.

Ακόμα ένα στοιχείο που πάντα παίζει ρόλο σε αυτή τη διαδικασία είναι το θέαμα. Η ανάμνηση περίτεχνων ενεργειών, εξαιρετικών ή πολλών τερμάτων. Με αποτέλεσμα παίκτες όπως ο Καραπιάλης, ο Μπάγεβιτς, ο Μαύρος, ο Βαζέχα, ο Ζιοβάνι, ο Αναστόπουλος και ο Γεωργάτος (ο μόνος που σίγουρα δεν θα ήτανε εκτός της δεκάδας μου λόγω του πόσο μπροστά και από την εποχή του ήταν ο τρόπος που έπαιξε στη θέση του) να μην μπορούν να λείπουν από αυτή. Όσο για τους δύο τερματοφύλακες (Βάντσικ, Νικοπολίδη) είναι πρώτον ειλικρινής δήλωση για το ταλέντο τους αλλά και την τρομερή ευφυία που υπηρέτησαν τη θέση τους αλλά και μια μικρή ωδή στους...ξεχασμένους αμυντικούς μέσω αυτών. Αλλά κυρίως αφορά το πρόσωπο τους.

Τελικά αυτό που νιώθω είναι ότι και να “διαφωνώ” διαχρονικά με την προσπάθεια να βρούμε τους καλύτερους τόσο θα μπαίνω στον πειρασμό να συμμετέχω σε αυτή τη διαδικασία και να επιστρέφω σε ωραίες στιγμές. Και παράλληλα να δηλώνω την εκτίμησή μου και σε πολλούς που αυτούς που λόγω χώρου έμειναν εκτός.

Μην βιαστείτε. Δεν χρειάζομαι κατσαρόλα για να... πάρω μυρωδιά της ποδοσφαιρικής μπάλας. Κάτι σκαμπάζουμε. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.

Η αλήθεια είναι ότι η «σπαζοκεφαλιά» ήταν τεράστια κοιτώντας τη λίστα με τους 50 ποδοσφαιριστές. Παικταράδες. Ένας προς ένας. Ποιον να πρωτοδιαλέξεις και ποιον να αφήσεις εκτός. Όπως θα καταλάβετε και από τις επιλογές μου, είμαι λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου. Του απρόβλεπτου. Του «φαντεζί». Του «αλέγκρο». Της δημιουργίας. Της ωραίας ενέργειας. Της όμορφης προσπάθειας. Της ντρίπλας. Του ωραίου γκολ... Γι' αυτό και οι περισσότεροι από τους παίκτες που επέλεξα στο ΤΟΡ-10 αγωνίζονταν από τη μέση και μπροστά. Για την ακρίβεια οι οκτώ από τους 10. Με κάποιους από αυτούς «μεγάλωσα» μαζί τους και ήταν η αιτία για να περιμένω (εκείνη την περίοδο) τις Κυριακές προκειμένου να μάθω τα κατορθώματά τους ή ακόμα καλύτερα να τους παρακολουθήσω δια ζώσης στο γήπεδο...

Θα ξεκινήσω από τον Δημήτρη Σαραβάκο, ο οποίος «γέννησε» πολλές γενιές Παναθηναϊκών και αποτέλεσε την αιτία για να πραγματοποιήσουν οι «πράσινοι» τις μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες τη δεκαετία του '80 έως και τις αρχές της δεκαετίας του '90. Αν μη τι άλλο ο παίκτης-σύμβολο στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Στο νούμερο «2» της λίστας μου δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον «Μαραντόνα» των ελληνικών γηπέδων. Βασίλης Χατζηπαναγής. Μία-δυο ενέργειές του έφταναν και περίσσευαν για να φύγεις «γεμάτος» από το γήπεδο. Ένας παίκτης ο οποίος ανάγκαζε και τους αντίπαλους οπαδούς να τον χειροκροτήσουν και να πληρώσουν εισιτήριο μόνο και μόνο για να τον δουν από κοντά.

Ακολουθεί ο Κριστόφ Βαζέχα. Ένας επιθετικός ο οποίος πήγε ως... στοίχημα στον Παναθηναϊκό από την πολωνική Ρουχ Χορζόφ και έμελλε να αποτελέσει έναν από τους εμβληματικούς ηγέτες που φόρεσαν τη φανέλα με το «τριφύλλι». Σκόρερ ολκής! Μπορούσε να... κάνει γκολ και τη μισή φάση. Ή ακόμα και την... υποψία φάσης. Hats Off και στον Νίκο Αναστόπουλο, ο οποίος με τη σειρά του μπορούσε να σκοράρει με οποιονδήποτε τρόπο. Αν και μικρός το δέμας έχει μετρήσει ουκ ολίγα γκολ με κεφαλιά, ήταν από τους πρώτους που «μετανάστευσαν» στο εξωτερικό και δη στην Αβελίνο, ενώ έχουν περάσει στην ιστορία και τα μοναδικά ανάποδα «ψαλιδάκια» του.

Πριν είπα για «φαντεζί» ποδόσφαιρο. Ποιος ήταν ο βασικός του εκπρόσωπος στην Ελλάδα; Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα. Πραγματικός «μάγος». Όποια ομάδα και αν υποστήριζε κάποιος, δεν υπήρχε περίπτωση να μην έμενε με το στόμα ανοικτό στις εμπνεύσεις του Βραζιλιάνου μεσοεπιθετικού. Αντίστοιχα ο Ριβάλντο μπορεί να επέλεξε το ελληνικό πρωτάθλημα για τα ποδοσφαιρικά του «ένσημα» ωστόσο άφησε και με το παραπάνω το στίγμα του σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Μιλάμε για παίκτη παγκοσμίου κλάσεως. Ίσως το μεγαλύτερο όνομα που αγωνίστηκε ποτέ στη χώρα μας.

Από τις ποδοσφαιρικές μου αδυναμίες ήταν και ο Βέλιμιρ Ζάετς. Αρχηγός της πάλαι ποτέ Ενωμένης και κραταιάς Γιουγκοσλαβίας. Μπορούσε να «κουβαλήσει» τη μπάλα από τη μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη και να δώσει την... κατάλληλη πάσα την κατάλληλη στιγμή. Πάντα με το κεφάλι ψηλά. Πραγματικός άρχοντας στον χώρο της μεσαίας γραμμής. Ο παίκτης ο οποίος συνδύασε την ουσία με την διάρκεια δεν ήταν άλλος από τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Η μετακόμισή του από τον Πανηλειακό στον Ολυμπιακό έμελλε να αλλάξει την ιστορία των «ερυθρόλευκων» και να εκτοξεύσει (χάρη στη δουλειά του) την δική του καριέρα. Ίσως το καλύτερο αριστερό εξτρέμ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Μεγάλος σκόρερ ήταν φυσικά ο Θωμάς Μαύρος. Μπορεί να τον πρόλαβα και να τον είδα να αγωνίζεται λίγο αλλά και εκείνος από τη πλευρά του μπορούσε να σκοράρει ανά πάσα ώρα και στιγμή. Άλλωστε παραμένει πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Α΄ Εθνικής. Αυτό και μόνο το γεγονός «μιλάει» από μόνο του! Last but not least ο Νίκος Σαργκάνης. Ήταν αδύνατον να αφήσω εκτός ΤΟΡ-10 τον καλύτερο Έλληνα τερματοφύλακα. Το «φάντομ» αγωνίστηκε με τεράστια επιτυχία στους «αιώνιους» (σ.σ. όπως φυσικά στον Ηλυσιακό, στην Καστοριά και στον Αθηναϊκό) ενώ αποτέλεσε επί σειρά ετών τον βασικό πορτιέρο της Εθνικής μας ομάδας. Και μάλιστα... σκοράροντας και 6 γκολ στην καριέρα του!

Καλύτερα να με πήγαινες σε μπυραρία και να μου απαγόρευες να πιω μπύρα, παρά να με καλέσεις να διαλέξω τους 10 καλύτερους από μία «δεξαμενή» επιλογών, στην οποία βρίσκονται 50 «ιερά τέρατα». Πραγματικά. Ακόμη και για όσους δεν πρόλαβα να δω live έχω κατά καιρούς ακούσει ιστορίες για τα κατορθώματά τους που... τρομάζουν - ξέχωρα από βίντεό τους που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο - και να ξεχωρίσεις ορισμένους είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο, τη στιγμή που πάντα υπάρχει ο παράγοντας υποκειμενικότητα.

Θα ξεκινήσω από τον Βασίλη Χατζηπαναγή. Τον είδα ελάχιστα και σε μία ηλικία που πατάγαμε στο δημοτικό τα τενεκεδάκια για να παίξουμε μπάλα στα διαλείμματα, άρα φαντάζει κάπως extreme να μιλήσω/γράψω για εκείνον. Ωστόσο και μόνο ο «μύθος» που συντηρείται για δεκαετίες γύρω από το όνομά του είναι αρκετός ώστε να φανταστώ πως είναι ίσως ο πλέον ποιοτικός/χαρισματικός ποδοσφαιριστής που έπαιξε στα μέρη μας. Αυτός που με μία του ενέργεια θα σηκώσει το γήπεδο στο πόδι και που είναι σε θέση ντριμπλάρει τον αντίπαλο ακόμη και σε τηλεφωνικό θάλαμο.

Ισως όσα μου έλεγαν για τον «Νουρέγιεφ» με έκαναν να γουστάρω τρελά και από την πρώτη στιγμή τον Βασίλη Καραπιάλη. Το «10άρι» της παλιάς κοπής που λέμε στις μέρες μας, εκείνον που δεν τρέχει πάνω κάτω, που μπορεί να τον δεις με τα χέρια στη μέση, αλλά έχει την ποιότητα που απαιτείται ώστε να ξεχωρίζει. Που θα περάσει την μπάλα από την κλειδαρότρυπα, θα κάνει το μυτάκι και τη μόνο μία επαφή ώστε να αναρωτιέσαι «ρε συ πώς το έκανε γμτ μου;». Τον λάτρεψα.

Παικτάρα ήταν και ο Δημήτρης Σαραβάκος. Τώρα θα μου πείτε ποιος δεν είναι από τους 50. Σωστό και αυτό. Εκείνος και ήξερε πολύ κιλά μπάλα αλλά και είχε αυτό το στυλ, δεν μπορείς να το εξηγήσεις ακριβώς. Αρέσκονταν και στον πανηγυρισμό με τα χέρια ανοικτά, τον αρχοντικό, σα να λέει «εδώ είμαι, σας προσέφερα πάλι ένα σόου». Ηταν και τα δύο του ευρωπαϊκά γκολ με Παναθηναϊκό κόντρα στη Γιουβέντους και ΑΕΚ στο ματς με τη Ρέιντζερς που σε έκαναν να πιστέψεις πως θα μπορούσε να παίξει στο οποιοδήποτε πρωτάθλημα. «Μεγάλος μικρός» που έλεγαν τότε.

Νομίζω πως στο μυαλό μου οι παραπάνω τρεις ήταν δεδομένοι, από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε σε διαδικασία να επιλέξουμε τους 10 κορυφαίους. Είναι μαθηματικά αδύνατο να τους χωρέσεις όλους και κάπου εδώ πάμε σε ποιο προσωπικά κριτήρια, αλλά και σε ποιους είδα περισσότερο εν δράση. Π.χ, ανέκαθεν μου άρεσε η ορολογία του «παίκτη-σημαία», εκείνου δηλαδή που συνδέει το όνομά του με ένα club.

Για τον Ντέμη Νικολαϊδη είσαι δεν είσαι ΑΕΚ δεν μπορείς να μην παραδεχθείς δύο πράγματα. Αρχικά πως πρόκειται για έναν εξαιρετικό σκόρερ που διέθετε... ιδιαίτερη σχέση με τα αντίπαλα δίχτυα και ύστερα πως θα μπορούσε να είχε βγάλει πιο πολλά χρήματα και να πάρει περισσότερους τίτλους εάν δεν ήταν συναισθηματικά «δεμένος» με την Ενωση. Ξέχωρα από το γεγονός πως έχει πετύχει σε συλλογικό επίπεδο 232 γκολ σε 392 ματς. Πάμε πάλι. 232, σε εποχές μάλιστα που το ποδόσφαιρο δεν ήταν «όσα φάμε και όσα βάλουμε». Συνεχίζουμε. Πέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Υποστηρίζεις δεν υποστηρίζεις τον Ολυμπιακό, πρόκειται για έναν παίκτη που «όργωνε» όλη την πλευρά, ήξερε πολλά καντάρια μπάλα, «ρίζωσε» στους «ερυθρόλευκους», πήρε τίτλους και σημάδεψε με τις επιδόσεις του ολόκληρες γενιές. Στα ντουζένια του... αλώνιζε και δεν τον προλάβαινες. Σα... δίχρονο άνοιγε, κολλούσε την μπάλα στα πόδια του και δεν την έχανε. Ατι.

Πόσοι είναι; Πέντε. Εξι με τον Γιώργο Καραγκούνη, μόνο με το πάθος του και την ωραία τρέλα που κουβαλάει για την μπάλα. Αν ήμουν ποτέ συμπαίκτης του και τον είχα δίπλα μου στο γήπεδο πιστεύω πως θα έτρεχα ακόμη και με σπασμένο πόδι. Τον χάζευα από τον τηλεόραση ή την εξέδρα και έλεγα «τι αρρωστάκι είναι αυτό;». Φυσικά και... κατείχε το τόπι, αλλά αυτή η ενέργεια που έβγαζε ήταν κάτι το μοναδικό. Το ευχαριστιόνταν. Νομίζω πως τώρα που μιλάμε θα είναι στο δρόμο έξω από το σπίτι του και θα παίζει με τα παιδιά της γειτονίας Σίγουρα υπήρξαν πολλοί ποιοτικότεροι ποδοσφαιριστές, αλλά σε αυτό το κομμάτι ήταν μοναδικός. Στη δική μου «ζυγαριά» μετράει πάρα πολύ... Γούστα είναι αυτά.

Στο ποδόσφαιρο, κακά τα ψέμματα, η πεμπτουσία είναι το γκολ όμως παίζουν ακόμη 10, ξέχωρα από τον εκάστοτε σκόρερ, και για αυτό θα πω (και) τον Θοδωρή Ζαγοράκη. Ας αφήσουμε όλα τα άλλα στην άκρη. Πρόκειται για τον «κάπτεν», εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, της Εθνικής του 2004 που μας οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης, σε ένα EURO όπου αναδείχθηκε ο MVP του τουρνουά. Αυτά και μόνο αρκούν. Plus το «άδειασμα» στον Λιζαραζού, έτσι για την αλητεία. Τι άδειασμα δηλαδή, ο ορισμός της «σακούλας» ήταν.

Φτάσαμε στους επτά. Εντάξει για μπάλα λέμε και ο Τζιοβάνι μας έχει χαρίσει ορισμένες ξεχωριστές στιγμές. Το «μάγος» τον αντιπροσωπεύει στο 100%, ο Βραζιλιάνος διατηρούσε ερωτική επαφή με τη «στρογγυλή θεά», της... μιλούσε και την έστελνε όπου ήθελε. Τα έκανε όλα να φαίνονται τόσο απλά. Και μιας και λέμε για απλά.

Πόσοι παίκτες έχουν παίξει στην Ελλάδα που σκόραραν με μεγαλύτερη ευκολία από τον Κριστόφ Βαζέχα; Ο Πολωνός σου έδινε την εντύπωση πως μπορεί να βάλει γκολ με χίλιους δύο διαφορετικούς τρόπους, killer ολκής που αντιμετώπιζε μάλιστα στόπερ που σε... έπιαναν από το «λαιμό» στο μαν του μαν και δεν έπαιρνες ανάσα. 244 τέρματα σε 390 ματς στην Α' Εθνική έχει βάλει, τι άλλο να πούμε; Τζιοβάνι και Βαζέχα (και εκείνοι), άλλη κλάση. Παικταράδες.

Και μένει ακόμη ένας... Ποιος να πρωτομπεί; Μανωλάς; Κούδας; Μαύρος; Κατσουράνης; Ριβάλντο; Ζάετς; Βιεϊρίνα; Κασάπης; Γιαννακόπουλος; Ντέταρι; Σίλβα; Σισέ; Ρότσα; Οκόνσκι; Ναι ρε φίλε, Οκόνσκι. Τι μυαλό και όχι μόνο. Και πόσοι άλλοι, Ποιος; Ρε Gazzetta τι μας έκανες; Θα επιλέξω συναισθηματικά τον Ρενέ Χένρικσεν. Γιατί; Επειδή εκτός από εξαιρετικός αμυντικός μας απέδειξε και ότι ο καρκίνος δεν είναι ανίκητος. Τεράστιος «μαχητής» μέσα και έξω από τα γήπεδα, respect και μόνο respect. Υπόκλιση.

Δύσκολη ερώτηση; Σαφώς. Ευχάριστος «πονοκέφαλος»; Σίγουρα. Για έναν τύπο που δεν έζησε ποδοσφαιρικά ούτε καν τα 90s και άρχισε να βλέπει μπάλα μετά το νέο μιλένιουμ, το «ιδίοις όμμασι» κριτήριο δεν μπορεί να καλύψει το μεγαλείο αρκετών παικτών από αυτή τη λίστα. Οι αληθινοί παίκτες - θρύλοι, όμως, είναι αυτοί που δεν... αποσύρονται ποτέ, πολύ απλά γιατί τα κατορθώματά τους με τη στρογγυλή θεά αφηγούνται από γενιά σε γενιά. Από κασέτες, σε βίντεο στο YouTube.

Νομίζω αυθόρμητα το πρώτο «χαρτάκι» που επέλεξα κοιτώντας τη λίστα από την αρχή της, είναι ο Κριστόφ Βαζέχα. Γιατί απλά δεν γίνεται να λείπει, όσο σκληρός κι αν είναι ο ανταγωνισμός. Στράικερ από τους λίγους, συνδέθηκε με αξέχαστα highlights και ο χαρακτήρας ενός πραγματικού gentleman των γηπέδων τον καθιστά αξιοσέβαστο σε κάθε χρώματος κερκίδα.

Μαζί του, δύο ακόμη αποκλειστικά «πράσινοι» στη συνείδηση των φιλάθλων. Δημήτρης Σαραβάκος και Βέλιμιρ Ζάετς, δύο παίκτες για τους οποίους έχω ακούσει το περιβόητο «αν δεν τους είδες live, δεν ξέρεις». Αλλά και δύο θρυλικές φιγούρες της ΑΕΚ, τους ίσως κορυφαίους Έλληνες επιθετικούς της γενιάς τους: Θωμά Μαύρο και Ντέμη Νικολαΐδη.

Από διηγήσεις και ό,τι υλικό έχει διασωθεί από την εποχή του, το μέγεθος του μύθου που λέγεται Βασίλης Χατζηπαναγής σε κάνει απλά να μην το σκέφτεσαι ότι θα τον έχεις στη δεκάδα σου.

Η αλήθεια είναι πως θυσίασα τις περισσότερες θέσεις σε (μεσο)επιθετικούς και δεν έμεινε χώρος για άμυνα. Υπάρχει χώρος, όμως, για τον «Φάντομ», Νίκο Σαργκάνη, ο οποίος έγραψε τη δική του ισότιμη ιστορία με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Και κάπου εδώ, μπαίνει στην εξίσωση το βίωμα. 'Εχουμε και λέμε: Ριβάλντο. Για τα απευθείας φάουλ που ήξερα ότι θα γίνουν γκολ πριν την εκτέλεση. Ζιοβάνι. Για τη λάτιν «μαγεία» που όμοιά της και τόσο ανόθευτη δεν είδαμε ποτέ ξανά στα ελληνικά γήπεδα. Και για το τέλος (but not least), ο κορυφαίος Έλληνας μέσος του 21ου αιώνα. Κώστας Κατσουράνης.

ΠΑΡΕ ΜΕΡΟΣ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ