Φέντερερ - Ναδάλ: Από το Μαϊάμι ως το Λονδίνο και από εκεί... στην αιωνιότητα (vids)

«Φοβήθηκα ότι θα βγω στο κορτ και θα με κερδίσει 6-1, 6-1. Ήθελα να προσεγγίσω το παιχνίδι με θετική νοοτροπία και να προσπαθήσω να κερδίσω». Μέχρι την 28η Μαρτίου του 2004 ο Ρότζερ Φέντερερ μετρούσε ρεκόρ 25-1 στη σεζόν, ώσπου να συναντήσει τον δικό του... κρυπτονίτη.

Η μοίρα του τότε τον έφερε αντιμέτωπο στον πρώτο γύρο του Masters στο Μαϊάμι με ένα αμούστακο παιδί 18 ετών, με ανέμελο μαλλί, κάπρι βερμούδα και ατίθασο στιλ. Μόλις 70 λεπτά πήρε στον Ράφα Ναδάλ να επικρατήσει με 6-3, 6-3 και να γίνει ο δεύτερος τενίστας σε εκείνη τη χρονιά, μετά τον Τιμ Χένμαν που υποτάσσει τον Ελβετό μαέστρο.

Ο Φέντερερ ολοκληρώνει χωρίς break την αναμέτρηση και αμέσως αντιλαμβάνεται τι πρόκειται να ακολουθήσει για τα επόμενα 15 και πλέον χρόνια. «Είχα ακούσει αρκετά για αυτόν, δε νομίζω πως είναι έκπληξη η νίκη του. Είμαι εντυπωσιασμένος από όσα είδα».

Για να νικηθεί ο Φέντερερ χρειαζόταν κάτι μοναδικό, πρωτοφανές, όπως ήταν ο ίδιος. Σαν ένας undercover ντετέκτιβ, βγαλμένος από το Miami Vice, που έπεσε από τον ουρανό και ήταν αναγκασμένος να θυσιάσει κάθε ικμάδα από το κορμί του ώστε να αποτρέψει από το τένις την ατέρμονη κυριαρχία του Ρότζερ.

Τα όσα έχουν χαρίσει οι δυο τους στο κορτ είναι αδύνατο να αποτυπωθούν στα νούμερα. Για πολύ καιρό ο ανίκητος Φέντερερ έβλεπε τον Ναδάλ ως τον μοναδικό άνθρωπο στον πλανήτη που μπορούσε να σταθεί ως ίσος προς ίσο απέναντί του και να μετρήσει αυτό το 24-16 στο H2H (14-10 σε τελικούς) ως ένα από τα σπουδαιότερα γαλόνια στην καριέρα του, αφού συμπορεύτηκε με τον Ρότζερ από την ακμή του ως το φινάλε.

Ο Ισπανός επικράτησε στις έξι από τις επτά πρώτες τους αναμετρήσεις, παίρνοντας δύναμη από τις χωμάτινες επιφάνειες, όμως το προπύργιο του Wimbledon ήταν αδύνατο να πέσει. Ο Φέντερερ καταφέρνει σε έναν συγκλονιστικό τελικό να επικρατήσει με 3-1 σετ το 2006 και 3-2 έναν χρόνο αργότερα, για να έρθει η απάντηση του Ναδάλ σε ένα παιχνίδι που ξεκίνησε μεσημέρι και ολοκληρώθηκε οριακά πριν βραδιάσει στο Λονδίνο, το καλοκαίρι του 2008.

Αυτή υπήρξε και μία από τις πιο «πικρές» ήττες του Ελβετού από τον αντίζηλό του. Στο αγαπημένο του τουρνουά έχασε τα πρωτεία, αμφισβητήθηκε για πρώτη φορά στα ίσια η κυριαρχία του. Το μπάκχαντ του με το ένα χέρι ήταν πιο εκτεθειμένο από κάθε άλλη φορά στις μπάλες γεμάτες topspin από το αριστερό χέρι του «Matador». Οι άμυνες του Ναδάλ γέμιζαν αμφιβολία τα χτυπήματα του Ρότζερ, που έχανε αρκετή από την «αστερόσκονη» όταν τον έβλεπε απέναντι.

Από το 2015 και έπειτα είναι σειρά του να βγει από πάνω στο μπρα-ντε-φερ τους. Επτά νίκες στις τελευταίες οκτώ αναμετρήσεις τους, οι τέσσερις σε τελικούς, μεταξύ αυτών και ένα από τα επικότερα παιχνίδια στη σύγχρονη μορφή του τένις, τον τελικό του Australian Open το 2017. Επιστρέφει από break κάτω στο 5ο σετ για να κατακτήσει τον 18ο major τίτλο του μετά από τρεις ώρες και 38 λεπτά.

«Αν υπήρχε ισοπαλία στο τένις, θα τη μοιραζόμουν απόψε με τον Ράφα» τονίζει στις δηλώσεις του, με τους σφυγμούς να είναι ακόμα στο κόκκινο. Στο τένις δεν υπάρχει αυτό το αποτέλεσμα. Από εκεί πηγάζει άλλωστε και η συζήτηση που τους τοποθετεί τον έναν απέναντι στον άλλον στο ρινγκ, με φόντο τον τίτλο του κορυφαίου όλων των εποχών. Ποια ισοπαλία να ικανοποιήσει δύο τύπους που κατέκτησαν κορυφές, οι οποίες όταν έκαναν τα πρώτα τους βήματα δεν είχαν υπόσταση;

Καλύτερος όλων των εποχών... Σε αυτό το άτυπο debate δεν ήταν λίγες φορές που ο ένας έχει τοποθετήσει τον άλλον στην κορυφή. Πρόκειται άλλωστε για δύο τζέντλεμαν εντός και εκτός γηπέδων, όμως αναγνωρίζει ο καθένας στα λόγια τους πως δεν κρύβουν κανένα είδος κολακείας. Είναι απλώς οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις τους.

«Αν παίζει πολύ καλά, πρέπει να παίξω απίστευτο τένις για να κερδίσω. Αν όχι τότε είναι αδύνατο να βγω νικητής. Όταν είναι στο 100% παίζει σε άλλο επίπεδο, είναι αδύνατο να τον σταματήσεις». Αυτή είναι μία από τις απαντήσεις του Ναδάλ όλα αυτά τα χρόνια που του γίνεται η ίδια και η ίδια ερώτηση. «Ποιος από τους δύο είναι ο GOAT;».

Σε ένα ατομικό άθλημα όπως το τένις, είναι πολύ απλό να παραθέσει κάποιος νούμερα και να έχει αδιάψευστα επιχειρήματα προς κάθε κατεύθυνση. Κανείς όμως δε θα στερήσει από τον Φέντερερ τον τίτλο που του έδωσε ο μεγαλύτερος αντίπαλός του.

Ο Ελβετός ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα ο άνθρωπος που χτύπησε την μπάλα καλύτερα από τον καθένα, ο τενίστας που μετέτρεψε το τένις σε μία θεατρική παράσταση. Ένα έργο στο οποίο όταν ανέβαινε ο ίδιος στο παλκοσένικο, οι προβολείς πήγαιναν σχεδόν αυτόματα πάνω του. Κανένας δε θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του κορυφαίου όπως αυτός. Όσοι το έκαναν πριν από εκείνος σκεπάστηκαν από την αύρα του και όσοι προσπάθησαν μετά, στέκονται ένα βήμα πίσω από την αγέρωχη σκιά του.

Στο Λονδίνο όντας 41 ετών, γνωρίζει πως το τέλος του έχει έρθει εδώ και δύο χρόνια. Η ήττα από τον Χούρκατς την τελευταία φορά που αγωνίστηκε στο Wimbledon, το γόνατο που δεν μπορούσε πια να ανταποκριθεί. Όλα συνηγορούσαν προς το τέλος εποχής μίας χρυσής καριέρας, που δε θα έφτανε ως εδώ αν ο ένας δεν «έσπρωχνε» τον άλλον πέρα από τα όρια.

Η παρουσία του Ναδάλ ήρθε να μοιραστεί τη δεύτερη πλευρά στο «ying yang» με τον Φέντερερ. Ο ανταγωνισμός των δύο και η δίψα να σπάνε ο ένας τα ρεκόρ του άλλου, ξεπερνώντας πρώτα τα προσωπικά τους όρια, έκανε και τους δύο ανώτερους από αυτό για το οποίο προορίστηκαν στο ξεκίνημα της καριέρας τους, φτάνοντας το ίδιο το τένις σε επίπεδα που ποιότητας και δημοφιλίας που δεν είχε γνωρίσει. Ο σεβασμός με τον οποίο φέρθηκαν στην -εντός γηπέδου- κόντρα τους, συμπαρέσυρε και όλους τους υπόλοιπους που ακολουθούσαν το παράδειγμά τους.

Το φινάλε μπήκε στο Λονδίνο, λίγο πιο δίπλα από το All England Club του Wimbledon. Οι δυο τους μοιράστηκαν την ίδια πλευρά του κορτ. Πάλεψαν με όσες δυνάμεις είχαν, αλλά ήρθε η στιγμή να αποδείξουν πως δεν είναι υπεράνθρωποι. Ένα μαγικό κουμπί πατήθηκε, τα συναισθήματά τους πότισαν την Ο2 Arena. Μαζί, πιασμένοι χέρι-χέρι ως την κορυφή και από εκεί ως το τέρμα. Το κλάμα των δύο αποτελεί μία από τις δυνατές στιγμές που εκτιλύχθηκαν στην ιστορία οποιουδήποτε αθλήματος. Μέσα από τον Φέντερερ ο Ναδάλ, ο Τζόκοβιτς και ο Μάρεϊ είδαν το δικό τους μαύρο στην άκρη του τούνελ να έρχεται με φόρα. Το δικό τους τέλος, τη δική τους νέα αρχή...

Το μεγαλύτερο rivalry της ιστορίας του τένις και ένα από τα σπουδαιότερα στην ιστορία του αθλητισμού πέρασε στα βιβλία της ιστορίας. Πώς να γίνεται να νικήσεις τον χρόνο; Μάλλον αυτός είναι ο τρόπος. Τίποτα δεν ήταν έτσι πριν τον Φέντερερ, τίποτα δε θα είναι ίδιο μετά από αυτόν. Στο «Hand of God» του Σορεντίνο, ένας νεαρός σκηνοθέτης δέχεται μία συμβουλή προτού φτιάξει τη δική του ταινία. «Πρέπει να έχεις κάτι να μας πεις» του μεταφέρουν. Οι αριθμοί του Ρότζερ δεν κατάφεραν ποτέ να μας πουν ότι αυτός είναι ο κορυφαίος. Ο ίδιος φρόντισε να το δείχνει κάθε φορά που ένα μπαλάκι έφευγε από τη ρακέτα του για να ακροβατήσει πάνω σε μία γραμμή, όπου η επιτυχία με την καταστροφή απέχουν χιλιοστά.

Πώς να κερδίσεις τον χρόνο; Όταν τα δάκρυα του μεγαλύτερου αντιπάλου σου υπογράψουν ανεξίτηλα το δικό σου τέλος. Από τα 70 λεπτά του Μαϊάμι ως την αιωνιότητα.