Τζιάνι Ποστιλιόνε στο Gazzetta: «Από 3-4 επιτυχίες φτάσαμε την Ελλάδα να έχει 160 μετάλλια»

- Μαζί με τους αθλητές, περνάτε εδώ το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν. Πως είναι το πρόγραμμα σε ένα 24ωρο;

«Το καμπ αρχίζει στις 6 το πρωί. Τελειώνουμε το πρώτο μέρος στις 9 και μετά έχουμε μία δεύτερη προπόνηση ως τις 11. Μετά πάλι δουλεύουμε από τις 5 ως τις 7 περίπου, ενώ στο διάστημα ενδιάμεσα από αυτό, πραγματοποιούμε ορισμένα μίτινγκ με τους αθλητές ώστε να δούμε σε βίντεο κάποια τεχνικά πράγματα. Οχι μόνο λάθη που θέλουμε να διορθώσουμε. Εστιάζουμε στα θετικά για να δούμε σε ποια κατεύθυνση κινούμαστε και πώς πρέπει να συνεχίσουμε. Αυτά όσον αφορά τους αθλητές. Οι προπονητές φτιάχνουμε βάρκες και κάνουμε διάφορα πράγματα τα οποία θα κάνουν εύκολη τη ζωή των αθλητών. Αυτό γίνεται 7 μέρες την εβδομάδα για περίπου 11 μήνες τον χρόνο. Μέσα στην εβδομάδα έχουμε πάντως και δύο κενά για να πάρουν μία ανάσα τα παιδιά»

- Πως είναι οι συνθήκες διαβίωσης εδώ για τους αθλητές;

«Ολα εδώ έχουν μείνει τα ίδια από το 2004. Τα έπιπλα, τα κρεβάτια… Δεν είναι σε καλή κατάσταση και πρέπει να αντικατασταθούν. Θεωρητικά εδώ είναι ένα ξενοδοχείο για τους αθλητές καθώς μένουν 11 μήνες και θα έπρεπε να υπάρχουν οι καλύτερες δυνατές συνθήκες. Είναι κάτι που θα έπρεπε να δουν οι υπεύθυνοι. Η τοποθεσία βέβαια για μας είναι ιδανική. Η λίμνη είναι στο 90% όπως την θέλουμε. Χρήσιμη. Εχουμε τις συνθήκες για καλή προπόνηση και για εργομετρικά ή προπόνηση σε εσωτερικό χώρο αν ο καιρός δεν είναι καλός, όπως τον χειμώνα. Εχουμε δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για τους αθλητές ώστε να μη χαθεί ούτε μία ημέρα προπόνησης».

- Οι εγκαταστάσεις είναι σε κακές συνθήκες λοιπόν και οι αθλητές ζουν εδώ 11 μήνες τον χρόνο. Πόσο τους επηρεάζει αυτό, συν το γεγονός ότι δεν έχουν και ουσιαστική επαφή με τον έξω κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα;

«Αποψή μου, είναι πως στην Ευρώπη ένας αθλητής που φέρνει μετάλλιο, είναι ειδική περίπτωση. Κι εγώ ψάχνω για ειδικούς ανθρώπους που λειτουργούν θετικά σε κάθε συνθήκη. Κακά τα ψέματα, δεν είναι για τον καθένα να μπει στην εθνική ομάδα και να πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εχουμε μία ομάδα που ξέρει γιατί βρίσκεται εδώ και έχει έναν στόχο. Ειδικά μετά το χρυσό του Ντούσκου στο Τόκιο, είχα αθλητές που δεν είχαν μετάλλια, γιατί πίστευαν ότι δεν μπορούν να το πάρουν, αλλά τώρα το πιστεύουν. Για μένα αυτοί που το πιστεύουν είναι οι μεγάλοι αθλητές. Και ένας τέτοιος είναι και ο Στέφανος. Είπε ότι μπορεί να το κάνει και το έκανε. Αυτό το περιβάλλον είναι γι’ αυτούς τους αθλητές. Το 100% θα πει ότι θέλει να γίνει ολυμπιονίκης, αλλά το πρόβλημα δεν είναι τι θα πει, αλλά πως θα δουλέψει για να φέρει το αποτέλεσμα. Θέλουμε λοιπόν ιδιαίτερους ανθρώπους για να λειτουργούν κάτω από κάθε συνθήκη. Είναι λίγοι αυτοί που έχουν την σωστή νοοτροπία και τους έχουμε μαζί μας εδώ»

-Η κωπηλασία από την μέρα που αναλάβατε, έχει παρουσιάσει ραγδαία άνοδο. Υπήρχαν επιτυχίες, αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Τι το διαφορετικό έχει η φουρνιά αυτή;

«Κατ’ αρχάς είχαμε και παλαιότερα σπουδαίες ομάδες. Οταν πρωτοήρθα έκανα μία στατιστική έρευνα για την ομοσπονδία. Μετά από μερικά χρόνια την επανέλαβα. Μέχρι το 2004 η Ελλάδα είχε 3-4 καλά αποτελέσματα κι αυτά κυρίως με τον Πολύμερο. Από το 2005 και μετά αρχίσαμε την συλλογή μεταλλίων. Έχουμε φτάσει σήμερα να έχουμε 160 μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις, σε όλες τις κατηγορίες. Και εκτός από τα μετάλλια, πολλά καλά πλασαρίσματα και τελικούς. Τα τελευταία δύο χρόνια βέβαια, ήταν ιδιαίτερα καθώς εκτινάχθηκαν οι επιτυχίες»

- Εχει λοιπόν να κάνει και με τις προσωπικότητες ή είναι θέμα δουλειάς;

«Αυτό το γκρουπ παιδιών που έχουμε, έχει άλλη νοοτροπία από τις προηγούμενες εθνικές ομάδες. Για παράδειγμα, στο Μόναχο η Αναστασιάδου ήταν 57 κιλά και οι αντίπαλές της 80κ. Και βγήκε δεύτερη. Ο Ντούσκος είναι 1,86μ., ενώ οι αντίπαλοί του 2 μέτρα. Κι όμως τους κερδίζει. Αντιμετωπίζουμε τέτοιους αθλητές κι εμείς ενώ έχουμε πιο μικροκαμωμένους για το άθλημα, είναι σε πολύ πιο υψηλό επίπεδο από τους προηγούμενους που είχαμε. Η ποιότητα είναι πολύ υψηλότερη. Μη ξεχνάμε ότι αυτά τα παιδιά έχουν κάνει και παγκόσμια ρεκόρ! Στις μικρές κατηγορίες στο Ευρωπαϊκό του Βαρέζε κάναμε τρία παγκόσμια ρεκόρ, ενώ ο Στέφανος στο Τόκιο έκανε ολυμπιακό ρεκόρ. Τι σημαίνει αυτό; οτι προπονούνται σωστά, ότι έχουν την σωστή τεχνική, το σωστό πρόγραμμα, αλλά και τη σωστή νοοτροπία»

-Αυτή η έκρηξη επιτυχιών λοιπόν οφείλεται στην δουλειά των παιδιών και το πρόγραμμα; Τι το διαφορετικό κάνετε σε σχέση με τις άλλες χώρες;

«Σε κάποια συνέδρια που συμμετέχω, με ρωτούν τι κάνω και ζητούν τα μυστικά μου. Ολοι ξέρουν ότι οι αθλητές μας είναι μικρότεροι σε μέγεθος από τους δικούς τους. Ο Στέφανος ήταν για παράδειγμα στη κατηγορία ελ. βαρών. Και τους κάνει εντύπωση πώς ένας αθλητής του δικού του μεγέθους, τους κερδίζει. Εχουμε κάνει λοιπόν μελέτες, αλλά και έρευνες για το οξυγόνο που πρέπει να καταναλώνει ένας αθλητής στην προσπάθειά του να κερδίσει μετάλλια. Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη, ο Στέφανος θα έπρεπε να αγωνίζεται σε… γ’ τελικό και όχι σε τελικό μεταλλίων. Και τους εξήγησα ότι εμείς σπάμε στεγανά. Κάνουμε ένα διαφορετικό πρόγραμμα από τα συνηθισμένα που δεν αφορά μόνο την σωματοδομή, αλλά και την καλύτερη λειτουργία του μυαλού. Οταν αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα ,το έκανα γιατί είχα την αίσθηση ότι η χώρα έχει αθλητές με εξαιρετική προσαρμογή σε όλες τις συνθήκες. Και γενικότερα έχετε γρήγορους αθλητές. Θυμάμαι για παράδειγμα τον Κεντέρη και την Θάνου… Και σκέφτηκα ότι αν έχω γρήγορους αθλητές και προσθέσω σε αυτούς την αντοχή, τότε μπορώ να φέρω καλά αποτελέσματα. Νομίζω ότι μερικά χρόνια μετά, επιβεβαιώθηκε η θεωρία μου…»

- Μιλώντας λοιπόν για τους επόμενους στόχους… Υποθέτω η δουλειά που γίνεται τώρα είναι για το Παρίσι το 2024, αλλά και το Λος Αντζελες μετά από 4 χρόνια. Εχουμε θέσει κάποιον στόχο σε αριθμό συμμετοχών ή μεταλλίων; Με βάση την εικόνα που έχετε, τι πιστεύετε;

«Είναι νωρίς για να πούμε κάτι πάνω σε αυτό. Η χρονιά μετά από ολυμπιάδα είναι πιο εύκολη. Του χρόνου θα δούμε που είμαστε ως ομάδα και την πραγματική μας αξία. Θα είναι μια χρονιά ολυμπιακής πρόκρισης. Πρέπει να είμαστε πάντα προσεκτικοί, ειδικά γιατί είναι μία ιδιαίτερη χρονιά το 2024. Είδατε τι έκανε ο Στέφανος πέρυσι. Ξέρουμε ότι μαζί του, ίσως με ένα δίδυμο στις γυναίκες και μία ακόμη ομάδα, μπορούμε να χτίσουμε κάτι καλό στο Παρίσι. Οι υπόλοιποι είναι στην κατηγορία Κ23 και πρέπει πρώτα να καλύψουν το κενό. Μη ξεχνάμε ότι οι κωπηλάτες μένουν ψηλά για μίνιμουμ μία δεκαετία. Τώρα, πως θα καλύψεις αυτό το κενό όταν είσαι ήδη 22-23 ετών; Ο Στέφανος έδειξε τον δρόμο. Ηταν μία εξαίρεση κι ελπίζω να έχουμε κι άλλες. Στην κωπηλασία γενικά χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο για να φτάσεις σε τοπ επίπεδο»

- Καμιά φορά η πίεση όμως λυγίζει τους αθλητές…

«Ξαναλέω. Υπάρχουν αδύναμοι αθλητές. Και δουλειά μας είναι να τους μιλάμε γι’ αυτά. Φανταστείτε ότι θέλετε να πάτε ένα μήνα ψηλά στο βουνό και είστε μέσα σε ένα δάσος και ψάχνετε να πάτε στη κορυφή του. Θέλεις εκεί έναν καλό οδηγό γιατί δεν ξέρεις τον δρόμο. Εμείς έχουμε βρεθεί πολλές φορές σε αυτόν τον δρόμο και γι’ αυτό οι αθλητές μας εμπιστεύονται. Αν δε ξέρει ο οδηγός τον δρόμο, τότε όλοι θα χαθούν. Προσπαθούμε να τους καθοδηγούμε σωστά. Και όταν έχουμε έναν ολυμπιονίκη στην ομάδα, τον χρησιμοποιούν ως παράδειγμα»

- Αναφέρετε αρκετά συχνά ως παράδειγμα τον Ντούσκο. Γιατί αυτό;

«Ο Στέφανος είναι ένας αθλητής απόλυτα συγκεντρωμένος. Εχει αδύναμες στιγμές, αλλά ακούει. Δυσκολεύτηκε πάρα πολύ γιατί δεν μπορούσε να βρει τον σωστό παρτενέρ και ήταν πεσμένος ψυχολογικά. Ημουν σκληρός μαζί του και παραπονέθηκε, ευγενικά, ότι κάνει τα πάντα, αλλά εγώ δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένος μαζί του. Μου το μετέφεραν και του είπα πως από τη στιγμή που δουλεύει μαζί μου, δουλεύει για να πάρει μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και για να πετύχει, η ζωή του μαζί μου θα είναι σκληρή. Στο μυαλό του είχε βάλει έναν τοίχο. Και έπρεπε να προσπαθήσω να τον μετακινήσω γιατί όσο υπάρχει αυτός ο τοίχος στον αγώνα, θα έχει δικαιολογίες για να σταματήσει ή να αποτύχει. Θα έχει δικαιολογίες στην προπόνηση. Αν βγάλεις αυτόν τον τοίχο, στον αγώνα θα κάνει αυτό που μπορεί και κανείς δεν θα μπορεί να τον σταματήσει. Μετά από εκείνη τη κουβέντα κατάλαβε τι πρέπει να αλλάξει και όλα έγιναν πολύ εύκολα…

- Γιατί ήταν τελικά δύσκολο να βρει παρτενέρ στο διπλό; Και πως αποφάσισε να μπει στο μονό; Ηταν δική του απόφαση ή προτροπή δική σας;

«Δεν ήταν εύκολο να είναι μόνος του κι έτσι αποφάσισα να τον βάζω σε δίδυμο. Μετά από μία ρεγκάτα που είπε ότι θέλει να δοκιμάσει το μονό γιατί δεν μπορεί να βρει τον σωστό παρτενέρ. Τον ρώτησα αν είναι σίγουρος και ήταν. Πήγαμε στην Σαρασότα όπου εκεί πίστεψε ότι θα τα πάει καλά. Οταν θέλει κάτι, δεν θέλω να τον σταματώ. Και έκανε παγκόσμιο ρεκόρ! Του είπα ότι ήταν λίγο… νωρίς, αλλά ένοιωθε καλά. Στον τελικό ήταν δεύτερος κι αυτή ήταν μόνο η αρχή»

- Το να είσαι φαβορί πόσο βάρος προκαλεί σε έναν αθλητή; γιατί τα περισσότερα παιδιά πλέον, σε αυτό το επίπεδο είναι. Εχετε δουλέψει και σε άλλες ομοσπονδίες, με άλλες κουλτούρες. Η τακτική είναι πάντα ίδια;

«Λέω πως δεν είναι καλό παράδειγμα να σκέφτεσαι μόνο την κορυφή. Πρέπει να πηγαίνεις γύρο με γύρο. Για παράδειγμα, όταν δούλευα με την Ιαπωνία, υπήρχε ένα δίδυμο που πίστευε πως θα τα πάει περίφημα στο Πεκίνο το 2008. Εφτασε ημιτελικό όπου τα πρώτα δύο πληρώματα θα πήγαιναν τελικό. Και είχε να αντιμετωπίσει το ελληνικό πλήρωμα και αυτό της Βρετανίας. Τερμάτισαν τρίτοι πίσω από τα άλλα δύο και ξαφνικά έχασαν την αυτοπεποίθησή τους. Τους εξήγησα ότι είχαν δύσκολους αντιπάλους. Είχαν τα δύο καλύτερα πληρώματα. Ομως τα έχασαν. Αυτή είναι η διαφορά εδώ. Ο Στέφανος ξέρει τι πρέπει να κάνει, ξέρει τις δυσκολίες και πάντα είναι σε ετοιμότητα. Το άθλημα είναι σαν το ποδόσφαιρο, όπου ένας μεγάλος σύλλογος εστιάζει στα ντέρμπι, αλλά χάνει ένα ματς από κάποια μικρή ομάδα επειδή δεν έχει δώσει προσοχή σε αυτήν. Γι’ αυτό λέω ότι στην κωπηλασία κάθε κούρσα θέλει προσοχή»

- Η στρατηγική παίζει μεγάλο ρόλο επίσης στο άθλημα σας. Αλλά και η ψυχολογία…

«Φυσικά. Στον αγώνα πάντα υπάρχει στρατηγική. Εκεί δημιουργείς τις συνθήκες για να κερδίσεις. Είναι ένας πόλεμος με διαφορετικούς στρατούς. Κάποιοι περνούν μπροστά από την αρχή προσπαθώντας να παίξουν με το μυαλό των αντιπάλων τους που δεν ξέρουν αν θα σκάσει ή αν θα συνεχίσει στο ίδιο τέμπο και προσπαθούν να τον ακολουθήσουν. Αυτό έκανε ο Γερμανός στον τελικό του Ευρωπαϊκού με τον Ντούσκο και πέρασε μπροστά. Στον Στέφανος δεν αρέσει να είναι πίσω και προσπαθεί να είναι μπροστά από την αρχή. Η κούρσα αυτή ήταν από τις πιο εντυπωσιακές που έχουν γίνει γιατί είχες τέσσερις αθλητές που μέχρι το τέλος δεν ήξερες ποιος θα κερδίσει. Ο Στέφανος έχασε έδαφος, αλλά δεν τα παράτησε ποτέ. Ποτέ δεν τα παρατάει. Και πήρε το μετάλλιο.

- Η σχέση σας με την ομοσπονδία όλα αυτά τα χρόνια; Υπάρχουν πράγματα στα οποία θέλετε να εστιάσουν; Οπως οι εγκαταστάσεις που μας είπατε;

«Στην πορεία είχαμε αλλαγές στα πρόσωπα του συμβουλίου, αλλά μπορώ να πω ότι όλα τα χρόνια που είμαι εδώ, με έχουν υποστηρίξει όλοι. Δεν έχω κανένα παράπονο. Μη ξεχνάμε ότι δεν είναι επαγγελματίες όπως εγώ που είμαι 24 ώρες για την κωπηλασία. Εχουν κι άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ομως κάνουν ότι καλύτερο μπορούν και προσπαθούν σκληρά. Το πρόβλημα είναι πως θα νοιαστούμε για το περιβάλλον στο οποίο δουλεύουμε. Είμαστε σε μία ολυμπιακή εγκατάσταση εντελώς εγκαταλελειμμένη. Εχουμε μείνει μόνοι μας και προσπαθούμε να επιβιώσουμε καθημερινά με όλα αυτά τα προβλήματα και θέλουμε ορισμένα πράγματα παραπάνω. Γιατί οι φιλοδοξίες μας είναι υψηλές. Πρέπει να υπάρξει βέβαια οικονομική βοήθεια γι’ αυτό. Και πρέπει να δουλέψουμε σε ένα άλλο ζήτημα, που είναι ο εντοπισμός ταλέντων. Χρειαζόμαστε ένα καλό σύστημα για να βρούμε αθλητές που θα θέλουν να έρθουν στην κωπηλασία. Γιατί δε ξέρω πόσα αθλήματα μπορούν να προσφέρουν, όσα προσφέρουμε εμείς»

- Εχουμε μικρές αποστολές στις μεγάλες διοργανώσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά οι επιτυχίες είναι πάρα πολλές. Σας προβληματίζει το ότι δεν βλέπουμε μεγάλο αριθμό συμμετοχών στον αγώνα στόχο;

«Το 50% των αθλητών που είναι μαζί μας, παίρνουν μετάλλια. Στο Ευρωπαϊκό είχαμε 6 πληρώματα και πήραμε 4 μετάλλια. Οχι γιατί είναι εύκολο, αλλά γιατί είμαστε καλύτεροι σε προπόνηση και οργάνωση. Ομως μπορούμε να τα πάμε καλύτερα. Και δε νιώθω και πολύ θετικός για το Λος Αντζελες το 2028. Οι αθλητές θα είναι χρόνια ήδη στην ομάδα, αλλά ο αριθμός είναι μικρός. Συνήθως έχω μια ομάδα 10 αθλητών σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ετσι ήταν ως το Ρίο. Στο Τόκιο είχα μόνο 4. Τον μικρότερο αριθμό που είχα ποτέ! Κι όμως είδατε τα αποτελέσματα. Στο Παρίσι θέλω να βάλω άλλα δύο πληρώματα και στο Λος Αντζελες άλλα τέσσερα. Για να το κάνεις αυτό όμως, χρειάζεσαι κόσμο να δουλέψει μαζί μας και το να βρεις αυτόν τον κόσμο δεν είναι εύκολο. Αλλοι έρχονται και φεύγουν γιατί κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι κάνει, ειδικά όταν είναι σε μικρή ηλικία. Στα 23 όμως είσαι ενήλικας και πρέπει να προχωρήσεις»

- Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει, είναι ότι πέρυσι είχαν σαρώσει οι γυναίκες τα μετάλλια και φέτος οι άνδρες. Στις γυναίκες θέλω να σταθώ όμως γιατί φαίνεται πως έχουμε μία εξαιρετική φουρνιά.

«Προσωπικά είμαι χαρούμενος γιατί έχω τη τύχη να διαθέτω μία ομάδα γυναικών με τη σωστή νοοτροπία. Στο Λονδίνο πήραμε μετάλλια από την Τσιάβου και την Γιατζιτζίδου, ενώ τώρα παίρνουμε μετάλλια σε όλες τις κατηγορίες. Τα κορίτσια μας εμπιστεύονται και υπάρχει μία αρμονία με το όλο σύστημα. Οχι μόνο με μένα, αλλά και με τους άλλους προπονητές. Τρία χρόνια πριν το Τόκιο είχαμε προβλήματα με τους προπονητές γιατί έπρεπε να προχωρήσουμε σε αλλαγές. Το αποδέχτηκα και προσπαθήσαμε με πολλούς που είδαν ότι τελικά δεν τους άρεσε ότι έπρεπε να είναι υπό πίεση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Εγώ λοιπόν, με το νέο προσωπικό που είχα, κατάφερα σε μικρό χρονικό διάστημα να πάμε στο Τόκιο και με μόνο 4 συμμετοχές να έχουμε ένα μετάλλιο, τελικούς, αλλά και ένα παγκόσμιο ρεκόρ»