Το Football Stories επέστρεψε στα πέταλα της Γης και λέει τις ιστορίες διαφορετικά

Τι άφησε πίσω του το Football Stories S01;
Γιακουμίδης: «Συζητώντας το πολλές φορές με τα παιδιά και παίρνοντας feedback από τον κόσμο, καταλήγω στο γεγονός ότι μια καλή δουλειά είναι μια καλή δουλειά. Και η αλήθεια είναι ότι είμαστε υπερήφανοι για αυτή τη δουλειά, γι’ αυτό το οποίο κάνουμε. Διότι έγινε με πάρα πολύ αγάπη, με υπέρβαση σε πολλά επίπεδα και κυρίως, με ειλικρίνεια. Ό,τι γίνεται με ειλικρίνεια και αμεσότητα, εκφράζεται και κάνει γκελ σε κάποιον που έχει έστω ένα μικρό ενδιαφέρον. Αλλά ακόμα και κάποιος που μπορεί να μην ενδιαφέρεται τόσο, ενδεχομένως να βρει κάτι στον δεύτερο κύκλο. Τι άφησε λοιπόν πίσω; Νομίζω πως άφησε την προσμονή για το πού μπορούμε να το φτάσουμε όλο αυτό το project! Αυτή η διαδικασία μάς ωρίμασε πολύ. Προσωπικά μιλώντας, δεν έχω καμία σχέση με την εποχή που ξεκινήσαμε το Football Stories σε σχέση με αυτό που είμαι σήμερα».

Τι είναι αυτό που σας εξιτάρει περισσότερο στο Football Stories; Που σας κάνει να ανυπομονείτε να μπείτε στο αεροπλάνο για το επόμενο ταξίδι;
Λέντζας: «Με ιντριγκάρει πάρα πολύ να μπω σε όλα τα γήπεδα του κόσμου! Να δω πώς είναι η ατμόσφαιρα, αν και τα μέρη έχουν αρχίσει να μοιάζουν επικίνδυνα… Νιώθω την αδρεναλίνη να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε μια ιστορία πάρα πολύ εξωτική στα μάτια του Έλληνα που ενδεχομένως, δεν την έχει δει ξανά. Θέλουμε να το κάνουμε με απόλυτους όρους κινηματογραφικότητας, με υψηλό περιεχόμενο, καλή έρευνα και διασταυρωμένη πληροφορία. Θέλω να πάψει η καραμέλα ότι είναι κακό να είσαι οπαδός. Αισθάνομαι την ανάγκη να δώσουμε στον κόσμο μια ιστορία που μπορεί να είναι απόλυτα relatable στην Ελλάδα, την οποία όμως δεν μπορούμε να πούμε για τους λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε. Νιώθω ότι είναι μια παράλληλη αφήγηση. Σαν να γράφεις μια ποδοσφαιρική Βίβλο. Να μιλάς για κάτι αλλά μέσω μιας αλληγορίας! Μιλάς για τον χουλιγκανισμό ή την κοινωνική ανισορροπία του ποδοσφαίρου αλλά αν αυτό το πράγμα βγεις και το βάλεις σε ένα ρεαλιστικό ελληνικό επίπεδο, αυτομάτως τρως χρέωμα! Δεν έχουμε συνηθίσει τον διάλογο σαν χώρα, πόσω μάλλον σε αυτόν τον χώρο όπου όλοι θωρακίζονται πίσω από μια άποψη και προσπαθούν να σε εγκαλέσουν. Όχι για την άποψη που εσύ εκφέρεις αλλά για το background του ανθρώπου που είναι ο φορέας της άποψης. Για παράδειγμα… Παίρνω θέση για τη δολοφονία του Άλκη. Δεν το κάνω πίσω από την ιδιότητά μου ως Αρειανός. Και ούτε πρέπει να κριθώ για αυτό. Το ίδιο θα έκανα αν ο Άλκης ήταν ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, οτιδήποτε… Αντί να σταθούμε στην παθογένεια, ψάχνουμε τη δικαιολογία».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη footballstories (@footballstoriestv)

Μωυσιάδης: «Εμένα προσωπικά έχει να κάνει με το πώς αντιμετώπιζα από μικρός το ποδόσφαιρο. Είμαι αρκετά ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο για να μπορέσω να το κρύψω και ταυτόχρονα, είμαι αρκετά αισιόδοξος. Αλλά επειδή αντικειμενικά, το ποδόσφαιρο έχει χάσει τον δρόμο του στην Ελλάδα, η αισιοδοξία μου έχει να κάνει με το ότι μπορώ μέσα από αυτή την εκπομπή, μαζί με τα παιδιά, να βάλω ένα λιθαράκι στην προσπάθεια ανοικοδόμησης του ποδοσφαίρου. Σαν άθλημα μα κυρίως, σαν προσέγγιση και νοοτροπία. Αντιλαμβάνομαι πως τα ερεθίσματα που έχουμε ή καλύτερα, τα ερεθίσματα που μάς σερβίρουν δεν μπορούν να βοηθήσουν στο να αλλάξει κάτι παρά μόνο στο να συνεχίσει να διαιωνίζεται μια πολύ κακή κατάσταση. Αντιλαμβάνομαι ότι τα γήπεδα αδειάζουν. Και ο λόγος που αδειάζουν είναι πραγματικά αυτός. Ο κόσμος απομακρύνεται. Είτε δεν ασχολείται καν με το ποδόσφαιρο, είτε ασχολείται με ομάδες που μπορεί να μην τις δει ποτέ από κοντά γιατί δεν θέλει να έχει καμία σχέση με το εγχώριο προϊόν και την εγχώρια νοοτροπία. Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ πως υπάρχουν τα εργαλεία ώστε το ποδόσφαιρο να γίνει όπως όλοι φανταζόμαστε ότι μπορεί να γίνει κάποια στιγμή. Γι’ αυτό επιμένουμε στο να προσπαθούμε να συμβάλουμε σε αυτό. Δεν είμαστε οι απόλυτα σωστοί αλλά θέλουμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας δίνεται, να καταλάβουμε ότι δεν πάει άλλο, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει και να υπάρξει βελτίωση».

Γιακουμίδης: «Εμένα με εξιτάρει σε πάρα πολλά επίπεδα… Ξεκινώντας αρχικώς από το δημιουργικό. Θυμάμαι, δηλαδή σε κάποιες "άδειες" μέρες μέσα στην καραντίνα να λέω στον Δημήτρη "πω ρε Μήτσο, και τι δεν θα έδινα τώρα ρε μαλ…α για έναν προορισμό. Να ήμασταν κάπου, να λύσουμε έναν γρίφο". Σκέφτεσαι να πας να δεις ποδόσφαιρο στη Σουηδία. Πώς μπορεί να είναι το ποδόσφαιρο στη Σουηδία; Και πρέπει να μπούμε σε μια διαδικασία να ψάξουμε, να βρούμε ιστορίες, να τις "δέσουμε" και να παρουσιάσουμε ένα ωραίο αποτέλεσμα. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε να καταρρίψουμε, ούτε να επιβεβαιώσουμε στερεότυπα. Δεν πάμε με ατζέντα! Υπάρχουν όλα αυτά τα οποία διαβάζεις για μια χώρα μέσα από το φίλτρο του ποδοσφαίρου, πας εκεί και ανακαλύπτεις πως αυτά είτε ισχύουν, είτε όχι. Έχεις να κάνεις με κάτι άγνωστο αλλά ευχάριστο. Λες από μέσα σου τι μπορεί να παίζει εκεί; Νομίζω ότι το Football Stories είναι ένα love letter προς το ποδόσφαιρο»!

Πείτε μας από μια ιστορία που σας έχει μείνει από τα γυρίσματα της δεύτερης σεζόν;
Γιακουμίδης: «Έζησα πολύ έντονα αυτό που συναντήσαμε πρόσφατα στην Ισλανδία. Υπάρχει μια ομάδα που λέγεται Psycho FC (σ.σ. στα ισλανδικά FC Sækó) και έχει να κάνει με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα και ψυχιατρικά νοσήματα. Η συγκεκριμένη ομάδα δημιουργήθηκε ώστε αυτοί οι άνθρωποι να παίξουν μπάλα, να γνωριστούν και να κοινωνικοποιηθούν. Έπαιζαν ήδη την ώρα που φτάσαμε στις εγκαταστάσεις τους. Παίξαμε μαζί τους και όταν τελειώσαμε, τους είδα λίγο ξεχωριστά έναν-έναν. Υπήρχε, λοιπόν ένα παιδί που δέχτηκε να μας μιλήσει και περιέγραψε το πρόβλημά του. Είχε σχιζοφρένεια και διπολική διαταραχή… Το οποίο είναι πολύ σκληρό, ομολογουμένως. Προσπάθησε να μας το περιγράψει όλο αυτό. Την ώρα του αγώνα, ήταν πολύ χαρούμενο στο παιχνίδι όμως κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτό που τρέχει μέσα στο μυαλό του. Δεν μπορείς καν να το διανοηθείς! Σκεφτόμουν πως στην Ελλάδα είναι ταμπού να ανοίγεσαι για τέτοια θέματα. Κι εκεί συμμετέχουν σε ομάδες ποδοσφαίρου και έχουν αφήσει πάρα πολύ πίσω την περίοδο που ντρέπεσαι να μιλήσεις γι’ αυτό».

• Της Μπάλας τα Λιμάνια: Ποδοσφαιρικές ιστορίες από το Λος Άντζελες και το Τέξας

Λέντζας: «Αυτό που λέει ο Άγγελος είναι ασύλληπτο. Το πώς δηλαδή να είσαι μέλος μιας ποδοσφαιρικής ομάδας ανεξαρτήτως πλαισίου που το τοποθετείς αυτό. Είναι αδιανόητο το πόσο κοντά μπορεί να φέρει το ποδόσφαιρο τους ανθρώπους και να τους ενώσει κάτω από έναν κοινό σκοπό, να τους κάνει να αισθανθούν ότι ανήκουν κάπου, ειδικά σε αυτές τις συνθήκες. Ανεξάρτητα από αυτό, εμένα μου έμεινε μια πάρα πολύ ωραία ιστορία που βιώσαμε φέτος στο Βερολίνο, όπου μας φιλοξένησε μια οικογένεια προσφύγων από τη Συρία. Άνθρωποι που πέρασαν με μια βάρκα από την Τουρκία στην Ελλάδα και έφτασαν στο σημείο να παίξουν μπάλα στον Αστέρα Βύρωνα. Έγινε μια καταπληκτική δουλειά από τους ανθρώπους του Αστέρα, όσον αφορά τον εγκλιματισμό και την αποδοχή τους, η ομάδα έγινε μια αγκαλιά για αυτά τα παιδιά. Τους συναντήσαμε, λοιπόν στον τελικό σταθμό αυτού του τεράστιου ταξιδιού, στο Βερολίνο όπου μας φιλοξένησαν και μας μαγείρεψαν. Και ξέρεις… Ήταν τόσο φιλόξενοι απέναντί μας που αντιλαμβανόμασταν ότι το νιώθουν κάπως σαν ηθική υποχρέωση απέναντι σε μια χώρα που, κατά γενική ομολογία μπορεί να μην τους έδωσε την καλύτερη αντιμετώπιση σε θεσμικό πλαίσιο, αλλά σε προσωπικό και ατομικό, είχαν πολλούς να ονοματίσουν πολλούς ανθρώπους που τους βοήθησαν σε αυτό το ταξίδι. Προσωπικά, με γοητεύει να… τσιγκλάω λίγο τα στερεότυπα του Έλληνα. Τηλεοπτικά, πάντα. Είναι μια ιστορία που εξελίχθηκε μέσα στην περίοδο του ξεσπάσματος του προσφυγικού. Όταν ακούμε το "να πάρετε τους πρόσφυγες σπίτια σας" κλπ. Εμείς, λοιπόν γίναμε η κόντρα ιστορία! Που μας πήραν αυτοί σπίτι τους και μας έφτιαξαν ένα υπέροχο γεύμα. Γενικώς, έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον να ματσάρεις αυτό που συζητάμε σαν ένα απρόσωπο πρόβλημα. Πίσω από τη φράση "προσφυγικό πρόβλημα", υπάρχουν πρόσωπα, υπάρχουν άνθρωποι… Οπότε εμείς τι κάναμε; Πήραμε αυτή την ιστορία και της δώσαμε πρόσωπο».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη footballstories (@footballstoriestv)

Μωυσιάδης: «Για μένα, ήταν πάρα πολύ σημαντικό το επεισόδιο της Χιλής! Πάντα είχα έρωτα με το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο! Πάντα με γοητεύει να επιβεβαιώνεται μέσα μου το πόσο ρομαντικοί είναι με το ποδόσφαιρο οι Λατινοαμερικανοί, το πόσο δοτικοί είναι αν καταφέρεις να τους ξεκλειδώσεις. Στη Χιλή ήταν μόλις η δεύτερη φορά που είχαμε πλήρη αποδοχή και από τις δυο πλευρές των οργανωμένων! Η πρώτη φορά ήταν στο επεισόδιο της Κωνσταντινούπολης. Στα πρώτα 16 επεισόδια, οι μόνοι που μας δέχτηκαν απόλυτα ήταν στην Τουρκία, στο Φενέρμπαχτσε – Γαλατάσαραϊ. Όσον αφορά τους Χιλιανούς, μας αποδέχτηκαν τόσο οι οπαδοί της Ουνιβερσιδάδ όσο και εκείνοι της Κόλο Κόλο. Ήταν πραγματικά σπουδαίο να συνειδητοποιήσω το πόσο πολύ είναι συνυφασμένη η ζωή τους, η καθημερινότητά τους, η οικογένειά τους, η ιδεολογία και τα "θέλω" τους με την ομάδα. Αν καταφέρεις να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους, θα μαγειρέψουν για σένα, θα σε βάλουν στο σπίτι τους, θα σε πάρουν στο γήπεδο μαζί τους, θα θελήσουν να σου δείξουν όλες τις πτυχές τις σχέσεις τους με την ομάδα. Γιατί πραγματικά, η ομάδα για αυτούς είναι από ένα μπάρμπεκιου μέχρι η Κυριακή στο γήπεδο. Είναι τα πάντα».

Παρεμπιπτόντως, για ποιον λόγο πιστεύετε ότι δεν υπήρξε κάτι ανάλογο πριν ή μετά τον πρώτο κύκλο; Μια εκπομπή, δηλαδή που παρουσιάζει το ποδόσφαιρο και τις ιστορίες που αυτό γεννά εκεί που εξελίσσονται.
Λέντζας: «Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι. Πρώτον, είναι ένας πάρα πολύ δύσκολος χώρος για να μπορέσει αυτό το πράγμα να γίνει με επαγγελματικούς όρους. Το ξέραμε κι εμείς. Έχουμε αντιμετωπίσει πάρα πολλά προβλήματα. Οι οπαδοί είναι ως επί το πλείστον άνθρωποι που σκέφτονται περισσότερο με συναισθηματικά κριτήρια. Αρκετές φορές είναι αδιανόητα αφερέγγυοι. Μπορεί, για παράδειγμα να φτάσουμε κάπου, σε ένα κανονισμένο γύρισμα και ξαφνικά να φάμε… πιστόλι γιατί κάποιος αποφάσισε ότι "τελικά παιδιά, δεν ψηνόμαστε. Δεν μας εκφράζει". Συνέβη στο επεισόδιο της Σκωτίας, για το Σέλτικ – Ρέιντζερς. Ένα επεισόδιο που δεν είχε την ποδοσφαιρικότητα που είχαν τα προηγούμενα αλλά αυτό δεν έγινε εξαιτίας μας. Έγινε επειδή κάποιοι άνθρωποι προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν και μας κρέμασαν. Κάποιοι άνθρωποι μάς έλεγαν μια ψεύτικη ιστορία που δεν θέλαμε να τη μεταφέρουμε. Δεν γίνεται μπροστά από τις κάμερες να λένε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, ότι το έχουμε λύσει, ότι πλέον η έχθρα δεν είναι τόσο μεγάλη και από πίσω να συζητάνε για μαχαιριές! Αυτό δεν μας εκφράζει, δεν πρόκειται να γίνουμε μέρος μιας ψεύτικης ιστορίας και μιας υποκριτικής αφήγησης του ποδοσφαίρου. Ούτε όλοι οι οπαδοί είναι καλοί, ούτε όλες οι ομάδες είναι… άγιες. Δεν μας νοιάζει να το εξιδανικεύσουμε. Μας νοιάζει να το εξορθολογήσουμε.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το ότι η ελληνική τηλεόραση δεν χτίζεται πλέον πάνω σε αυτό το περιεχόμενο. Είναι χτισμένη σε άλλα πρότζεκτ που γίνονται με πάρα πολύ λιγότερα χρήματα συγκριτικά με άλλα προγράμματα που απαιτούν πάρα πολύ χρόνο. Και απαιτούν χρόνο να έχει την όρεξη και την κάνεις την προσωπική θυσία για να δεις να ξεδιπλώνεται σωστά αυτή η ιστορία.

Ο τρίτος λόγος είναι κάτι το οποίο έχουμε δει πάρα πολλές φορές σε περιπτώσεις δημοσιογράφων ή πρώην αθλητών που έχουν στραφεί λίγο προς την κοινωνική εκδοχή των αθλημάτων τους… Μια ιστορία δεν μπορεί να ειπωθεί αν δεν αποφασίσεις εξ αρχής ότι θα είσαι πιο κάτω από την ιστορία. Πολλοί έχουν αυτόν τον ναρκισσισμό, παρουσιάζουν τον αθλητισμό και την κοινωνική εκδοχή του σαν ένα όχημα, είτε για την αυτοπροβολή, είτε επειδή νιώθουν ότι τα παιχνίδια τους ανήκουν επειδή απλώς και μόνο τα περιγράφουν! Αθλητές κάνουν μια… τζιζ δήλωση παριστάνοντας ότι ζουν στην κοινωνία και επί της ουσίας, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το πράγμα ή πρόεδροι κάνουν τα πάντα για να υπάρχει το όνομά τους στην επιφάνεια, ξεπερνώντας την ομάδα τους και το ίδιο το άθλημα. Στο Football Stories εμείς, πάρα πολύ συνειδητά, μένουμε κάτω από την ιστορία. Είμαστε οι φορείς που τη διηγούνται. Η δική μας ματιά δεν είναι μεγαλύτερη από τη διάσταση της εκπομπής».

Πώς σας ακούγονται πλέον σχόλια όπως ότι «αυτοί οι τύποι στο Football Stories απλώς… πληρώνονται για να ταξιδεύουν και να βλέπουν παιχνίδια»;
Γιακουμίδης: «Η διαδικασία που περνάει ένας άνθρωπος από το να ενοχλείται με το παραμικρό μη θετικό σχόλιο μέχρι το να μην τον απασχολεί πια είναι εξαγνιστική! Υπάρχει ένα είδος ειρήνης μέσα σου! Προσωπικά, πέρασα από όλες τις φάσεις. Από τη φάση που να παίρνω τηλέφωνο τον Μήτσο εξοργισμένος και να του λέω: "ρε, είδες τι έγραψε αυτός"; Όταν βλέπεις ότι κάποιος είπε κάτι για σένα, στραβώνεις όμως καταλαβαίνεις πως υπάρχει και άλλη οπτική για τον εαυτό σου και την ύπαρξή σου, εκτός από τη δικιά σου».

Λέντζας: «Δεν σε θυμώνουν ποτέ πράγματα τα οποία είτε είναι πολύ παράλογα, είτε είναι πάρα πολύ λογικά. Δηλαδή, αν για παράδειγμα δω τώρα ένα σχόλιο που είναι… γελοία παράλογο, τύπου ανορθόγραφο, με μια αναλογία και μια γενίκευση, δεν θα με ενοχλήσει. Όπως δεν θα με ενοχλήσει κάποιος ο οποίος είναι αρκετά αλάνι ώστε να εντοπίσει κάτι που κι εγώ εντοπίζω στον εαυτό μου. Νομίζω πως αυτό που με εξοργίζει είναι η επί τούτου αρνητικότητα, η οποία πλέον δεν με αγγίζει. Υπάρχει κόσμος που πορώνεται με αυτό»!

• Της Μπάλας τα Λιμάνια: Ταξίδι στο ντέρμπι της Χιλής με τον Γιώργο Λέντζα!

Γιακουμίδης: «Πρόσφατα, ας πούμε ανακοινώθηκε πως η εκπομπή θα παίξει στο ANT1+. Ίσως κάποιος θεωρεί ότι δεν αξίζει να δώσει ένα χρηματικό ποσό για μια συνδρομή σε μια πλατφόρμα για το Football Stories. Είναι ΟΚ με εμένα. Και ας πούμε μέχρι ενός σημείου είναι ΟΚ και κάποιο αρνητικό σχόλιο γιατί ο καθένας έχει την γνώμη του».

Λέντζας: «Είναι η εποχή που όλοι νιώθουν ότι με κάποιον τρόπο τους χρωστάς. Στη δική μας δουλειά, είναι πολύ πιο δύσκολο. Γιατί επί της ουσίας, ο τρόπος με τον οποίο γινόμαστε αποδεκτοί από το κοινό μέσα από αυτό που κάνουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε βιώσιμοι σε αυτόν τον χώρο. Εμείς έχουμε επιλέξει έναν πολύ δύσκολο δρόμο. Είναι μια δουλειά που προφανώς δεν γίνεται επειδή τα λεφτά είναι καλά. Είναι αδιανόητα πιεστικό. Έχουμε ζήσει ιστορίες και σκηνικά που έχουμε πει πως ίσως αξίζει σε κάποια φάση να βγάλουμε ένα βιβλίο και μιλήσουμε για όσα δεν μπορούμε να πούμε στην κάμερα. Το θέμα είναι πως αντίστοιχα εγώ δεν έχω την απαίτηση να νιώθει ο άλλος ότι οφείλει να στηρίξει. Αν και στηρίζοντας αυτό που θες να βλέπεις, σημαίνει ότι τους δίνει λόγο ώστε να συνεχίσεις να τα βλέπεις. Δηλαδή, αν το Football Stories πάει καλά στον ΑΝΤ1, αυτό είναι ένα μήνυμα στα κανάλια ότι αξίζει να επενδυθεί περισσότερος χρόνος και προσπάθεια σε αντίστοιχα προγράμματα. Όπως αντίστοιχα, αν μια καλή σειρά πάει καλά στην Ελλάδα, θα ανεβάσει την ποιότητα και των άλλων σειρών.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη footballstories (@footballstoriestv)

Τρώμε ήδη την κριτική εντός των καναλιών ότι "έλα μωρέ τώρα, ποιος ασχολείται με αυτές τις εκπομπές; Δεν τις θέλει ο κόσμος"! Τελικά ο κόσμος τι θέλει; Μπορεί να έλθει ένα reality που απλώς… βγαίνει για να βγει και μάλλον δεν υπάρχει για να πάει καλά. Όπως, λοιπόν εγώ νιώθω ότι κάποιος στον οποίο αρέσει η εκπομπή δεν οφείλει να πληρώσει για να τη δει, έτσι αντίστοιχα δεν μου αρέσει να παίρνω πάνω μου όλο το ανάθεμα! Και να ακούω απόψεις όπως "καλύτερα να μην κάνατε καθόλου το Football Stories από το να είναι στην πλατφόρμα". Ο ANT1+ έχει τον σεβασμό μου στο επίπεδο ότι μας έδωσε την ευκαιρία να ξανακάνουμε την εκπομπή. Άρα, δεν χρωστάμε κάτι σε κάποιον. Υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία… Το Mindhunter δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Προσωπικά, τη θεωρώ μια από τις καλύτερες σειρές που έχει βγάλει το Netflix όμως σταμάτησε στον δεύτερο κύκλο. Και δεν τελείωσε γιατί ήταν πάρα πολύ ακριβό. Το Netflix θεώρησε πως δεν έχει λόγο ύπαρξης γιατί δεν φέρνει τα λεφτά του πίσω. Το Mindhunter το έκανε ο Ντέιβιντ Φίντσερ. Που δεν είναι ο Λέντζας, ο Γιακουμίδης και ο Μωυσιάδης… Είναι ο γ@##νος Φίντσερ! Που βγαίνει και λέει "παιδιά, ο μόνος τρόπος για να τελειώσει αυτή η σειρά είναι να κάνετε φασαρία για αυτή τη σειρά"! Εκεί καταλαβαίνεις καλύτερα το πρόβλημα. Ο κόσμος βλέπει μια διάσταση ότι το Football Stories είναι πλέον στον ANT1+ ενώ την πρώτη χρονιά ήταν στο ελεύθερο. Συμφωνούμε μέχρι εδώ. Προφανώς το κανάλι θεώρησε στρατηγικά πως θέλει να το εντάξει στην πλατφόρμα. Οπότε εμείς, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι όσο το δυνατόν καλύτερα επεισόδια για να κάτσει κάποιος να τα δει. Δεν είμαστε αποκομμένοι από τον κόσμο, ξέρουμε τι γίνεται εκεί έξω».

Ποιο είναι το ονειρεμένο ταξίδι που δεν έχει γίνει ακόμη αλλά είναι στα προσεχώς;
Μωυσιάδης: «Για μένα προσωπικά, για το Νασιονάλ – Πενιαρόλ! Δεν υπάρχει άλλο! Το κυνηγάμε από την πρώτη σεζόν! Προσπαθήσαμε να το κάνουμε στη δεύτερη αλλά δεν μας έκατσαν οι ημερομηνίες…».
Λέντζας: «Θα ήθελα πολύ να δω και το ντέρμπι στο Περού. Εννοείται και το Νασιονάλ – Πενιαρόλ».
Γιακουμίδης: «Συμφωνώ με τα παιδιά. Με πολύ ενδιαφέρον θα έβλεπα επίσης τα ντέρμπι στην Αίγυπτο και το Μεξικό».

Πώς γίνεται κάθε φορά η επιλογή των ταξιδιών και των αγώνων που θα δείτε;
Γιακουμίδης: «Κατ’ αρχάς, ξεκινάμε από μια "δεξαμενή" επιθυμιών. Και λέμε: "Θα ήθελα να δω αυτό, αυτό, αυτό και αυτό…". Μετά ανοίγουμε το καλεντάρι. Και απογοητευόμαστε! Είναι όπως όταν ανοίγεις το ψυγείο με μεγάλες προσδοκίες (γέλια)! Το ξανακλείνεις και το ξανανοίγεις, μπας και έχει αλλάξει κάτι. Στον δεύτερο κύκλο έπρεπε να γίνουν όλα πολύ γρήγορα. Επομένως, βρίσκαμε τα πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια και προσπαθούσαμε να τα ταιριάξουμε κάπως στα προγράμματά μας. Και την στιγμή που τα έχουμε βρει όλα, έρχεται ο Μήτσος και μου λέει: "Τελικά, δεν θα πάμε εκεί, ε"; Και τον ρωτάω: "Τι εννοείς"; "Καλά, δεν σου είπε ο Γιώργος; Τελικά δεν θα πάμε εκεί". Και κάθομαι τρία λεπτά στο γραφείο, ξεφυσάω και ξαναγυρνάω όλο το πρόγραμμα από την αρχή. Οπότε, είναι ένα κράμα επιθυμιών και προγραμματισμού. Προσπαθούμε να είναι λίγο διαφορετικές οι εικόνες. Δεν θα πας, δηλαδή δέκα ταξίδια στην Ευρώπη και πέντε στα Βαλκάνια».

Μωυσιάδης: «Το Football Stories ήταν ουσιαστικά μια λευκή κόλλα χαρτί όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το πώς στήνεται μια τέτοιου είδους εκπομπή στην Ελλάδα. Αρχίσαμε αυστηρά με ντέρμπι και στην πορεία μπήκαν σταδιακά οι ιστορίες. Επί παραδείγματι, κάναμε δυο επεισόδια στην Αργεντινή. Το δεύτερο είναι πιο γενικό με το ποδόσφαιρο… Κάναμε ένα επεισόδιο στην Παλαιστίνη. Δεν υπάρχει ντέρμπι εκεί το οποίο να ενδιαφέρει κάποιον στην Ελλάδα ή να έχει κάποιο ιδιαίτερο background. Οι Παλαιστίνιοι έχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Όταν είδαμε ότι αυτές οι ιστορίες αρέσουν στον κόσμο, καταλάβαμε πως αρχίζουν και ανοίγουν περισσότερες επιλογές. Πλέον για εμάς είναι πιο εύκολο να βρούμε έναν προορισμό. Γιατί αν δεν υπάρχει κάποιο πολύ σοβαρό ντέρμπι, σίγουρα θα βολεύει μια πολύ ωραία ιστορία κάπου. Επομένως το κάθε επεισόδιο είναι ένας συνδυασμός προγράμματος, επιθυμιών και αναγκών».

Λέντζας: «Προφανώς ο κόσμος δεν οφείλει να το ξέρει αλλά εμείς οφείλουμε να το βάλουμε στο τραπέζι για να καταλάβουν τι βλέπουν. Τα μακρινά ταξίδια, επειδή είναι πάρα πολύ ακριβά, πρέπει να τα ματσάρουμε με άλλα ταξίδια. Για να μειώσουμε το κόστος, ταξιδεύουμε συνεχόμενα. Φέτος, κανείς από εμάς δεν έζησε καλοκαίρι. Ήμασταν 36 μέρες σερί στις ΗΠΑ και τη Λατινική Αμερική! Παράλληλα, το πρόγραμμα μπορεί να αλλάζει στην στιγμή. Όλοι μάς ρωτάνε πως είναι η ζωή εκεί. Επί της ουσίας, δεν το ζούμε γιατί είμαστε όλη μέρα στα γυρίσματα, το βράδυ γυρίζουμε στο Airbnb, οργανωνόμαστε, συζητάμε, κάνουμε catchup με την ομάδα που είναι πίσω στην Ελλάδα ενώ μοντάρουμε παράλληλα»

Γιακουμίδης: «Δεν το λέμε σαν μίρλα, ούτε είμαστε αχάριστοι! Προς Θεού. Το λέμε ως συνέχεια αυτού που αναφέραμε προηγουμένως… Για το "πληρώνεστε για να κάνετε ταξίδια". Η πραγματικότητα είναι πολύ μακριά από αυτό».

Πώς ζήσατε τα γυρίσματα στον δεύτερο κύκλο και πώς περιμένετε να τελειώσει όλο αυτό;
Λέντζας: «Κατ’ αρχάς, κάναμε πρεμιέρα με διπλό επεισόδιο. Από την περασμένη Παρασκευή, στην πλατφόρμα του ANT1+ έχουν ανέβει τα δυο πρώτα επεισόδια, το Λος Άντζελες και το Τέξας 1. Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλο τον κόσμο που μας περίμενε και στήριξε την επάνοδο της εκπομπής. Ελπίζουμε να μην τους απογοητεύσουμε. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μας στήριξαν και μας αγάπησαν, αλλά δεν θα την δουν. Δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε»!
Μωυσιάδης: «Αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν να ανεβάσουμε ένα επίπεδο το προϊόν. Να γίνει ακόμα καλύτερο γιατί πέρασαν δυο χρόνια ανυπομονησίας, από εμάς και από τον κόσμο. Προσπαθήσαμε να πούμε την ιστορία λίγο διαφορετικά, να το κάνουμε ακόμα πιο φρέσκο. Θεωρώ προσωπικά ότι το έχουμε καταφέρει. Και το μόνο που εύχομαι είναι να το δει με το ίδιο μάτι ο κόσμος».
Γιακουμίδης: «Σε προσωπικό επίπεδο, ήταν ένα πολύ διδακτικό ταξίδι από πολλές απόψεις. Το θεωρώ κάτι για το οποίο μπορώ να είμαι υπερήφανος. Είχαμε ένα πλάνο, το καταφέραμε όλοι μαζί και τον περασμένο Ιούλιο ξαναμπήκαμε στο αεροπλάνο. Με φρέσκια ματιά, με μεράκι και αγάπη».
Μωυσιάδης: «Το αντιμετωπίσαμε σαν κληρονομιά. Προφανώς είναι δουλειά, μην το παίζουμε τέρμα ρομαντικοί. Αλλά θέλαμε να μείνει κάτι πίσω, να συζητιέται και να αποτελεί σημείο αναφοράς».

Twitter @Giannis_Stavr

Photo credits: Χρήστος Παναγόπουλος

- Ευχαριστούμε την Άτρακτο (Μαραθωνομάχων 8, Ακαδημία Πλάτωνος) για τη διευκόλυνση της φωτογράφισης