Νιούκαστλ: Όταν η αρμάδα των Κίγκαν και Σίρερ κέρδισε το δικαίωμα στο όνειρο!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όταν ακόμα το αγγλικό πρωτάθλημα ετοιμαζόταν για τα... εγκαίνια υπό την «επωνυμία» Premier League (1992) εγκαθιστώντας ένα νέο status quo στην παγκόσμια ποδοσφαιρική σκηνή, η Νιούκαστλ παρέμενε μακριά από τα φώτα της προσοχής, παγιδευμένη στα γήπεδα της δεύτερης κατηγορίας. Η ανυπόληπτη θέση των Magpies άφηνε περιθώριο για... πειράματα στη θέση του προπονητή, με τη διοίκηση να δίνει την ευκαιρία σε έναν φέρελπι coach που κουβαλούσε ωστόσο μια θρυλική κληρονομιά.

Ο Κέβιν Κίγκαν άλλωστε δεν χρειαζόταν να συστηθεί στο αγγλικό κοινό. Ως Legend της Λίβερπουλ και μια φιγούρα που είχε συνδεθεί με τη «χρυσή» εποχής της πίσω στη δεκαετία του ΄70, ο Άγγλος πρώην επιθετικός διέθετε το απαραίτητο κύρος ώστε να επιβάλλει τις ιδέες του χωρίς αντιδράσεις μέσα στα αποδυτήρια. Το όραμα και οι στόχοι της διοίκησης βέβαια πίσω από την πρόσληψή του ήταν αρκετά πιο... φειδωλοί σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα.

Ο Τζον Χολ που μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές επικρίθηκε από δημοσιογράφους και οπαδούς για την απόφασή του να δώσει τα κλειδιά της ομάδας σε έναν προπονητή με μηδενική εμπειρία, ενώ οι δηλώσεις του ίδιου του Κίγκαν πως κατά τη διάρκεια των οκτώ χρόνων που παρέμενε μακριά από το ποδόσφαιρο είχε δει μόλις... δυο αγώνες ζωντανά, έριξαν λάδι στη φωτιά.

Οι απαντήσεις ωστόσο δόθηκαν άμεσα. Ο Κίγκαν φρόντισε να σουλουπώσει το προπονητικό κέντρο του κλαμπ και να επαναφέρει τον επαγγελματισμό ανάμεσα στις τάξεις της ομάδας, γεγονός που ανάγκασε τους ποδοσφαιριστές να ακολουθήσουν το πρόσταγμά του. Λι Κλαρκ, Στιβ Γουότσον, Στιβ Χάουι, Άλαν Τόμπσον και Ρόμπι Έλιοτ ξεχώρισαν γρήγορα στα μάτια του 41χρονου (τότε) τεχνικού, ονόματα τα οποία έμελλε να αποτελέσουν και τον κορμό της Νιουκάστλ καθ΄όλη τη διάρκεια της θητείας του στον πάγκο.

Πολύ γρήγορα η ομάδα άρχιζε να ρολλάρει, να παράγει γκολ και θέαμα με το... κιλό απέναντι στους πιο συντηρητικούς και φοβικούς αντιπάλους της, με αποτέλεσμα στο τέλος της σεζόν (1992-1993) η Νιούκαστλ να τερματίσει πρώτη και να επικυρώσει το εισιτήριο της επιστροφής στα σαλόνια της Premier League.

Η άνοδος φυσικά αποτέλεσε και το τέλος των αμφισβητήσεων προς το πρόσωπο του Κίγκαν, ο οποίος άλλωστε είχε υπερβεί κατά πολύ τους αρχικούς στόχους της διοίκησης που περιορίζονταν στην αποφυγή ενός ιστορικού υποβιβασμού στην τρίτη κατηγορία. Χάρη σε ένα στρωτό και μοντέρνο ποδόσφαιρο που πήγαζε από την επιθετική πρωτοβουλία, η ομάδα του Κίγκαν τελικά όχι μόνο κατάφερε να μην πέσει, αλλά μέσα σε 1,5 χρόνο διέλυσε όλα τα προγνωστικά, τσεκάροντας το εισιτήριο για την άνοδο.

Η επιστροφή φυσικά στην Premier League σήμανε και τη μεταγραφική ενδυνάμωση των Magpies.Ο Κίγκαν αγόρασε τον Πίτερ Μπίρντσλεϊ από την Έβερτον, όμως η προσθήκη που έκανε πραγματικά τη διαφορά ήταν εκείνη του Άντι Κόουλ πίσω στον Φεβρουάριο του 1993. Πολύ γρήγορα η Νιούκαστλ απέδειξε πως δεν πρόκειται για κάποιο είδος... πυροτεχνήματος, αφού τα επόμενα δυο χρόνια φρόντισε να επιδείξει την ποιότητά της και στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Τη σεζόν 1993 -1994 έκανε δήλωση προθέσεων αφού τερμάτισε στην τρίτη θέση πίσω μόνο από τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπλάκμπερν, ενώ παρά την πτώση στην 6η θέση την επόμενη σεζόν, το σύνολο του Κίγκαν είχε καταστήσει σαφές πως ο απόλυτος στόχος του ήταν η κατάληψη της κορυφής!

Ο Φέρντιναντ φυσικά δεν ήταν ο μόνος που αρνούνταν να δεχτεί αυτή την «ήττα». Ολόκληρος ο οργανισμός διψούσε για εκδίκηση, για ένα restart που θα έδινε στη Νιούκαστλ την ευκαιρία να στεφθεί πρωταθλήτρια. Προκειμένου ωστόσο να το καταφέρει έπρεπε να ταράξει τα νερά της μεταγραφικής αγοράς, ολοκληρώνοντας το «μπαμ» με την απόκτηση του Άλαν Σίρερ από την Μπλάκμπερν έναντι 15 εκατομμυρίων λιρών (πρώτος σκόρερ στο Euro του 1996 με πέντε γκολ). Ένα όνομα που συνδέθηκε όσο κανένα άλλο με τον σύλλογο της Νιούκαστλ, με τα πρώτα δείγματα γραφής να διαγράφονται από την πρώτη κιόλας σεζόν.

Αν και το ντεμπούτο του Άγγλου φορ αποδείχθηκε εφιαλτικό λόγω της συντριβής της Νιούκαστλ με 4-0 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Charity Shield, η συνέχεια με τον ίδιο σε ρόλο ηγέτη γέννησε ξανά υποσχέσεις. Οι επτά νίκες στα οκτώ πρώτα ματς του πρωταθλήματος λειτούργησαν σαν... προειδοποίηση για τις υπόλοιπες ομάδες, με τη Νιούκαστλ να παράγει για ακόμα μια σεζόν εξαιρετικό ποδόσφαιρο χάρη στη χαρισματική τριπλέτα των Σίρερ, Φέρντιναντ και Ασπρίγια.

Μια επιβλητική εμφάνιση και νίκη με 5-0 απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον Σίρερ να σκοράρει δυο φορές έπεισε προσωρινά ακόμα και τους πιο δύσπιστους πως η Νιούκαστλ θα πήγαινε μέχρι τέλους για το πρωτάθλημα, όμως αποδείχθηκε πως τελικά δεν ήταν της μοίρας της γραφτό.

Ένα γερό ντεφορμάρισμα στους χειμερινούς μήνες ανάγκασε τους Magpies να παραστρατήσουν από το δρόμο τους, τη στιγμή που οι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ και Άρσεναλ βρήκαν την ευκαιρία να τους προσπεράσουν στη βαθμολογία. Τα μαύρα σύννεφα επέστρεψαν απότομα πάνω από τον ουρανό του «St. James Park», με τον Σίρερ να παλεύει κόντρα σε θηρία αλλά να μην στέκεται αρκετός. Τελικά, το οριστικό πλήγμα στις ελπίδες των Magpies ήρθε εκ των έσω μέσω μιας ψυχρής ανακοίνωσης.

«Η Νιούκαστλ ανακοινώνει την παραίτηση του προπονητή Κέβιν Κίγκαν. Ο Κέβιν ενημέρωσε τη διοίκηση για την επιθυμία του να παραιτηθεί, έχοντας αποφασίσει πως δεν θέλει να συνεχίσει στον πάγκο της ομάδας. Μετά από μακροσκελείς διαβουλεύσεις όπου το συμβούλιο προσπάθησε να αλλάξει γνώμη στον Κέβιν, αμφότερες οι δυο πλευρές αποφάσισαν πως το καλύτερο για το κλαμπ ήταν να αποδεχτεί την παραίτησή του με άμεση ισχύ». Το διαζύγιο που υπογράφηκε στις 7 Ιανουαρίου του 1997 αποτέλεσε απλώς την αρχή του τέλους.

Παρά τη σπίθα που άναψε στις τελευταίες στροφές υπό τις οδηγίες - πλέον - του Κένι Νταλγκλίς και βρήκε τη Νιούκαστλ να αφήνει πίσω τις Λίβερπουλ και Άρσεναλ στη βαθμολογία, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον φρόντισε να της στερήσει ξανά το όνειρο. Αφού επικράτησε την τελευταία αγωνιστική με 3-1 επί της Ντέρμπι Κάουντι, η Νιούκαστλ σφράγισε την παρουσία της στη δεύτερη θέση, επτά βαθμούς πίσω από τους Κόκκινους Διάβολους.

Τα 25 γκολ του Άλαν Σίρερ στο πρωτάθλημα αποδείχθηκαν μάταια. Όπως και τα όνειρα για την ολοκλήρωση ενός θαύματος, για την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος από το 1927. Μοναδική... παρηγοριά για τους Magpies στάθηκε η παρθενική τους συμμετοχή στους ομίλους του Champions League της επόμενης σεζόν, ένα ταξίδι βέβαια που διακόπηκε απότομα και ακαριαία.

«Πάντα ήμασταν η παράνυμφος αλλά ποτέ η νύφη. Αυτό το κλαμπ έπρεπε να κερδίσει τρόπαια. Προσπάθησα να τα καταφέρω αλλά απέτυχα και θα το μετανιώνω μέχρι να πεθάνω» παραδέχθηκε χρόνια αργότερα με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο τότε πρόεδρος της ομάδας, Σερ Τζον Χολ. Ο ίδιος άλλωστε είχε θέσει στόχο ζωής να γεμίσει ξανά με χαμόγελα το «St. James' Park», το οποίο τα προηγούμενα χρόνια είχε μαραζώσει από την παρουσία της ομάδας στις χαμηλότερες κατηγορίες.

Για λεπτομέρειες ωστόσο δεν κατάφερε ποτέ να χαρίσει τρόπαια σε ένα σύλλογο που εκείνη την εποχή ίσως το άξιζε όσο κανένας. Ακόμα κι έτσι ωστόσο, η αποστολή του είχε ολοκληρωθεί... έστω και κατά το ήμισυ. Οι «Entertainers» της Premier League άλλωστε φρόντισαν γράψουν το όνομά τους με... ασημένια γράμματα στην ιστορία του πρωταθλήματος, χάρη στους παικταράδες τους, το παραγωγικό τους ποδόσφαιρο και το όραμα που έθεσε σε πλήρη εφαρμογή ο Κέβιν Κίγκαν.

Η αποχώρηση του οποίου βέβαια στοίχισε όσο τίποτα στην πόλη του Νιουκάστλ, το οποίο ακόμα αναπολεί τις ένδοξες εποχές με ένα βλέμμα νοσταλγικό αλλά που σχεδόν ενοχικά «σκοτεινιάζει» όταν το προστάζει το ασυνείδητο. Άπαντες άλλωστε στον βροχερό Βορρά θυμούνται εκείνη την εποχή με ένα μικρό παράπονο που αποκωδικοποιείται πλήρως μέσα από τα λόγια του άλλοτε μέλους εκείνης της θρυλικής γενιάς, Γουόρεν Μπάρτον.

«Πάντα θυμάμαι τον Κίγκαν να μας λέει ότι το πιο δύσκολο τρόπαιο είναι να κερδίσεις το πρώτο. Στη Λίβερπουλ κέρδισε όλους αυτούς τους τίτλους, αλλά πάντα θεωρούσε τον πρώτο ως τον πιο δύσκολο. Και αυτό συνειδητοποιήσαμε κι εμείς. Απλά δεν μπορέσαμε ποτέ να πάρουμε το πρώτο. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρουμε την επόμενη σεζόν. Δυστυχώς όμως, ξεμείναμε από χρόνια...».

Δείτε επίσης:

• Πάρμα 1998-1999
• Άγιαξ 1994-1995
• Λάτσιο 1999-2000