Βιχάι: Η σπιθαμή που συνέδεσε την απόλυτη δόξα και την τραγωδία

Βιχάι: Η σπιθαμή που συνέδεσε την απόλυτη δόξα και την τραγωδία

Ιάσονας Θεριός

Ο Εντέν Αζάρ κάνει το ένα-δύο με τον Ντιέγκο Κόστα, το πλασέ του καταλήγει στο «γάμα» της εστίας της Τότεναμ. Τα συναισθήματα εκρήγνυνται την ώρα που η μπάλα χαϊδεύει απαλά τα δίχτυα. Οι οπαδοί βιώνουν αυτό που πριν λίγο καιρό ούτε τολμούσαν να ονειρευτούν. Όχι οι οπαδοί στο «Στάμφορντ Μπριτζ», όχι. Μια πόλη 350.000 κατοίκων στα Μίντλαντς της Αγγλίας ξεχύνεται στους δρόμους. Γιατί η «ταπεινή» ομάδα της έχει μόλις κατακτήσει την Premier League. Φλόγες ενθουσιασμού γεμίζουν το στήθος των ποδοσφαιριστών, του προσωπικού, των φίλων της και ένα «δεν μπορώ να το πιστέψω» κρέμεται από τα χείλη τους. Τα ποδοσφαιρικά βλέμματα όλου του κόσμου κοιτούν αποσβολωμένα. Η Λέστερ είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας για το 2016.

Τον Οκτώβρη του 2018 και πάλι ο ποδοσφαιρικός κόσμος θα κοιτάξει σοκαρισμένος την ίδια πόλη. Το «δεν μπορώ να το πιστέψω» θα είναι και πάλι εκεί. Και θα συνοδεύεται ξανά από φλόγες, μόνο που αυτή τη φορά αυτές θα έχουν τυλίξει το ελικόπτερο στο οποίο επενέβαινε ο Βιχάι Σριβανταναπράμπα, ιδιοκτήτης και αρχιτέκτονας της επιτυχίας των Αλεπούδων. Η σφοδρή σύγκρουση, λίγο έξω το «King Power», είναι μοιραία. Ο Βιχάι και τέσσερις ακόμα άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους. Μέσα σε δυόμιση χρόνια η Λέστερ, ομάδα και πόλη, ζει τη σπουδαιότερη, την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ιστορίας της αλλά και την τραγικότερη, την πιο λυπηρή. Στο επίκεντρο και των δύο ο Βιχάι. Η σπιθαμή εκείνη που συνέδεσε την απόλυτη δόξα με την απόλυτη τραγωδία.

image

Το παραμύθι του 5000/1

Ανάμεσα στα χιλιάδες μηνύματα των οπαδών της Λέστερ μετά τον θάνατο του Βιχάι, ένα συγκεκριμένο αναφέρει: «Έκανες το απίθανο, όνειρο. Το παραμύθι, πραγματικότητα. Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ». Πράγματι, ο Ταϊλανδός έκανε αυτό ακριβώς. Το δικό του παραμύθι όμως, δεν άρχισε με το «μια φορά κι έναν καιρό», όχι. Ήταν μια άλλη φράση που σήμανε την αρχή του.

«Θέλω να φτάσω τη Λέστερ στο Champions League» είπε, σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις του ως πρόεδρος του συλλόγου. Ήταν το 2010 και η Λέστερ βρισκόταν στην Championship, έχοντας ανέβει κατηγορία δύο χρόνια πριν. Όλοι στην αίθουσα γέλασαν, σαν να το θεώρησαν αστείο, σαν να τους φάνηκε μια ακόμη βαρύγδουπη δήλωση ενός ισχυρού άντρα, που, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, επέλεξε να επενδύσει στην ομάδα επειδή η εμφάνισή της ταίριαζε με τα χρώματα της εταιρείας του. Μα αλήθεια, τότε κανείς δεν θα μπορούσε να το εκλάβει διαφορετικά, να ανιχνεύσει την υπόσχεση, τη θέληση και την αποφασιστικότητα πίσω από τις λέξεις αυτές. Πώς να πιστέψει κάποιος ότι αυτός ο επιχειρηματίας είχε όντως στόχο να ανεβάσει τις Αλεπούδες στην κορυφή της Αγγλίας;

Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αποπληρώσει άμεσα τα χρέη του συλλόγου, που άγγιζαν τα 120 εκατομμύρια ευρώ. Αγόρασε εκ νέου το στάδιο της ομάδας, το οποίο είχε τεθεί υπό διαχείριση λόγω των οικονομικών δυσκολιών της τα προηγούμενα χρόνια, και άρχισε να επενδύει και στο αθλητικό τμήμα της. Ο Βιχάι Σριβανταναπράμπα δεν είχε πάντα αυτό το ονοματεπώνυμο. Το σιδηροδρομικό επίθετό του, του χαρίστηκε από τον βασιλιά της Ταϊλάνδης λόγω του κοινωνικού του έργου στην πατρίδα του και στη γλώσσα του σημαίνει «το φως της προοδευτικής δόξας». Σαν γραμμένο από τη μοίρα ή το κάρμα, στο οποίο πίστευε πολύ ο πρόεδρος της Λέστερ, να γίνει εκείνος το φως που θα οδηγήσει αυτήν την ομάδα στη δόξα.

On this day in 2014... 📆

Thousands took to the streets to celebrate Leicester City's Championship title victory 🏆🦊🍾⚽️ pic.twitter.com/zh7HNX24Ae

Το 2014, τέσσερα χρόνια μετά την αλλαγή ιδοκτησίας, η Λέστερ κέρδισε την άνοδό της στην πρώτη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Μετά από μια δεκαετία ήταν και πάλι κομμάτι της Premier League. Οι φίλοι της ομάδας πίστεψαν πως η υπόσχεση του Βιχάι είχε εκπληρωθεί. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ακόμα πόσο μεγάλη θα ήταν η διαδρομή στην οποία θα τους οδηγούσε ο Ταϊλανδός φωτεινός τους σηματοδότης. Η επιστροφή στο κορυφαίο επίπεδο αποδείχθηκε, αρχικά, δύσκολη υπόθεση για τις Αλεπούδες, που βρίσκονταν για περίπου πέντε μήνες στη ζώνη του υποβιβασμού. Στα τελευταία εννιά ματς κατάφεραν όμως να πάρουν επτά νίκες και να σώσουν την κατηγορία.

Τα αχνά σημάδια που άφησε το εντυπωσιακό τους σερί, δεν ήταν ικανά να προμηνύσουν αυτό που θα ακολουθούσε. Ο Βιχάι είχε χτίσει ένα σύλλογο που λειτουργούσε άψογα. Χωρίς υπέρογκες επενδύσεις, με βιωσιμότητα και έξυπνο scouting συνέδεσε τα κομμάτια του παζλ της Λέστερ που τελικά έγινε πρωταθλήτρια. Της ομάδας που σύμφωνα με τις αγγλικές στοιχηματικές εταιρείες είχε μόλις πιθανότητα στις 5000 να κατακτήσει την Premier League και ακριβώς αυτήν άρπαξε από τα μαλλιά για να τα καταφέρει. Και δεν υπάρχει κάποιος που να πίστεψε πιο πολύ σε αυτήν την πιθανότητα από τον ιδιοκτήτη των Αλεπούδων. Άλλωστε, από εκείνη την ημέρα που στην αίθουσα Τύπου οι πάντες γέλασαν με την υπερβολική αισιοδοξία του, άρχισε να δουλεύει για να τα καταφέρει. Ο Βιχάι σταδιακά έπεισε μια ομάδα και μια πόλη να ονειρευτεί την απόλυτη επιτυχία. Και αφού όλοι πείστηκαν, την οδήγησε σε αυτή. Έκανε όντως το παραμύθι πραγματικότητα.

image

Το πρωτάθλημα όλου του κόσμου

Πουθενά στον πλανήτη δεν θα μπορούσε το παραμύθι της Λέστερ να σημαίνει περισσότερα από το μέρος που εκτυλίχθηκε, στην πόλη αυτή των 350.000 κατοίκων. Όμως, οι θρύλοι αυτής της ομάδας που αψήφησε όλες τις πιθανότητες, «σκότωσε» τα φαβορί και κέρδισε το δικό της στέμμα, είχαν και θα έχουν τόσο τεράστιο αντίκτυπο στον υπόλοιπο κόσμο. Ο σύλλογος που έχτισε ο Βιχάι και τα όσα αυτός κατάφερε έδωσε δικαίωμα σε χιλιάδες άτομα, σε χιλιάδες άλλες ομάδες να ονειρευτούν, να θέσουν στόχους στην σκέψη των οποίων θα τρομάζουν. Γιατί αυτό ακριβώς έκανε και η Λέστερ πριν πετύχει. Και αφού τα κατάφερε, γιατί να μην τα καταφέρουν και οι άλλοι;

Το δημιούργημα του Ταϊλανδού έδωσε ξανά νόημα στην ελπίδα, και θάρρος στους οποιουσδήποτε υπόλοιπους «μικρούς» να τη χρησιμοποιήσουν σαν ασπίδα, για να προστατευτούν από όλη τη διαρκώς αυξανόμενη δύναμη των ήδη ισχυρών, και σα λόγχη, για να καταφέρουν να τους «πληγώσουν», να κερδίσουν κάτι απέναντι σε αυτούς. Το πρωτάθλημα της Λέστερ, αυτό στο οποίο την οδήγησε βήμα-βήμα ο Βιχάι, ήταν το πρωτάθλημα όλου του κόσμου, όλων των ομάδων, ακόμη και των αντίπαλων, γιατί απέδειξε πως ο καθένας μπορεί να ξεπεράσει τα υποτιθέμενα όριά του, να κυνηγήσει την μια πιθανότητα που θα τον ανεβάσει στη δική του κορυφή. Αυτή είναι η ποδοσφαιρική κληρονομιά του Βιχάι. Ξεπερνά το Λέστερ, τους παίκτες της ομάδας, ξεπερνά τα μετάλλια και το τρόπαιο της Premier League, αγγίζει οποιονδήποτε αγαπά το ποδόσφαιρο.

image

Ο ξένος που έγινε «Λεστέριαν»

Το πορτρέτο του Ταϊλανδού όμως, θα έμενε μισοτελειωμένο αν κανείς κοιτούσε μόνο το ποδόσφαιρο. Γιατί στο τέλος της ημέρας, ίσως τα πράγματα που τον έκαναν τόσο ξεχωριστό, που έκαναν τόσους οπαδούς να νιώθουν πως έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο όταν «έφυγε», να ήταν αυτά που προσέφερε εκτός του αθλήματος. Μια ολόκληρη πόλη το γνωρίζει από πρώτο χέρι.

Ορισμένα από όσα έκανε, έγιναν γνωστά άμεσα. Όπως η δωρεά ύψους τριών εκατομμυρίων ευρώ στην οποία προχώρησε για το μεγαλύτερο νοσοκομείο παιδιών της πόλης. Ένα παρόμοιο ποσό δώρισε και στο πανεπιστήμιο του Λέστερ. Ακόμη εννιά περίπου εκατομμύρια δόθηκαν σε 151 διαφορετικές περιπτώσεις, πάντα για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ο σύλλογος επίσης, καθώς μεγάλωνε ποδοσφαιρικά, φρόντιζε να παρέχει ένα πολύ ελκυστικό περιβάλλον εργασίας σε άτομα από την πόλη. Πάνω από χίλιοι πολίτες εργάζονται εδώ και πολλά χρόνια σε μόνιμη βάση για το κλαμπ. Σε γιορτές και επετείους παρείχε δωρεάν μπύρες, χοτ ντογκ και μπλε κασκόλ στους οπαδούς που πήγαιναν στο γήπεδο. Άλλες φορές κάλυπτε τα μεταφορικά έξοδα όσων ταξίδευαν στα εκτός έδρας παιχνίδια. Εκμεταλλευόταν κάθε ευκαιρία για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη, την αγάπη του προς την ψυχή του συλλόγου του, τον κόσμο του.

Οι άγνωστες ιστορίες όμως, που σιγά σιγά «πέταξαν» από τα χείλη των φίλων της Λέστερ προς τη δημοσιότητα, μετά τον χαμό του ήταν επίσης πάρα πολλές. Τόσο διαφορετικές, άλλες ασήμαντες και άλλες πιο σημαντικές. Όλες όμως, μέρη της προσωπικότητας του Βιχάι, απαραίτητες για να αφηγηθούν ολοκληρωμένα όσα υπήρξε. Τη σχέση που οικοδόμησε με την ομάδα και την κοινότητα της πόλης. Ένας πατέρας μοιράστηκε τη δική του επαφή με τον Ταϊλανδό ιδιοκτήτη. Ο γιος του, μικρός φίλος της Λέστερ αναγκάστηκε μια χρονιά να περάσει τα γενέθλιά του στο νοσοκομείο, εξαιτίας μιας ασθένειας που τον ταλαιπωρούσε. Όταν ο Βιχάι έμαθε για αυτόν, έστειλε για επίσκεψη στο θάλαμο του παιδιού τους Σμάιχελ, Ιεανάτσο και Εντιντί γεμάτους δώρα, για να κάνουν τον μικρό να αισθανθεί καλύτερα. Δεν υπάρχει καμία δημοσίευση, καμία φωτογραφία από εκείνη την ημέρα. Δεν ήταν μέρος κάποια καμπάνιας, κομμάτι ενός post. Μόνο ένα κομμάτι της ειλικρινούς έγνοιας του Ταϊλανδού για τους οπαδούς των Αλεπούδων. Ο Βιχάι ήταν κάποιος που ήρθε ως ξένος στην Αγγλία, αλλά όταν «έφυγε» ήταν ένας πραγματικός «Λεστέριαν», όπως αποκαλούνται οι ντόπιοι της πόλης των Μίντλαντς. Και γι'αυτό το άγαλμα αυτού του Ταϊλανδού «Λεστέριαν» θα κοσμεί για πάντα το στάδιο της ομάδας.

image

Το «αντίο» και η συνέχεια της κληρονομιάς

Ναι, το γήπεδο ήταν γεμάτο κόσμο, ναι υπήρχαν κασκόλ και φανέλες παντού. Ο κόσμος όμως, δεν είχε τον ενθουσιασμό μιας κανονικής ημέρας. Τα κασκόλ και οι φανέλες ήταν κρεμασμένα σε κάγκελα ή ακουμπησμένα στο τσιμέντο του περιβάλλοντα χώρου, περικυκλωμένα από εκατοντάδες ανθοδέσμες, χαρτάκια και πανό ευχαριστιών και στήριξης. Γιατί εκείνη την ημέρα το «King Power» δεν ετοιμαζόταν να υποδεχθεί την ομάδα του. Το «King Power» εκείνη τη μέρα έλεγε «αντίο» στον Βιχάι, στον βασιλιά του, του έδειχνε την αγάπη του και την ευγνωμοσύνη.

Κόσμος και ομάδα ενώθηκαν από τον πόνο, έγιναν ένα για να αποχαιρετήσουν τον πρόεδρο τους. «Φορούσα ένα και μοναδικό κασκόλ σε κάθε ένα από τα παιχνίδια εκείνης της σεζόν το 2015-2016. Ούτε καν το έπλυνα από τότε. Σήμερα όμως, το άφησα εδώ, ως ένα δώρο προς τον σύλλογο και εκείνον. Είναι το μόνο που θα μπορούσα να κάνω για να ανταποδώσω όλα όσα μας χάρισε» λέει φανερά συγκινημένος ένας φίλος της Λέστερ. «Στο σημείο που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή πανηγυρίζαμε εκείνη τη νύχτα του Μαΐου το 2016. Ζήσαμε τη δόξα και τώρα ζούμε και την τραγωδία, είναι τρομερά συγκινητικό» αναφέρει ένας άλλος. Ο Βιχάι Σριβανταναπράμπα συνέδεσε τις δύο μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του συλλόγου, έγινε αυτό το τελευταίο «σπρώξιμο» του ματιού πριν τα δάκρυα. Μόνο που στη μια περίπτωση αυτά ήταν χαράς και στην άλλη πένθους.

Όμως έγινε και πολλά παραπάνω. Έγινε ο φάρος του συλλόγου, εκεί όπου στρέφονται όλοι όταν ψάχνουν ελπίδα και καθοδήγηση. Το ίδιο κάνει κι αυτός που κάθεται δίπλα στην κενή πλέον θέση του Βιχάι στο γήπεδο. Ο γιος τού, Αϊγιαβάτ, που ανέλαβε να συνεχίσει το έργο του, να κρατήσει τον σύλλογο όσο πιο ψηλά μπορεί. Και το καταφέρνει. Από όταν ο πατέρας του «έφυγε», η Λέστερ κατέκτησε ακόμα δύο τίτλους, ολοκλήρωσε τη συλλογή των αγγλικών τροπαίων. Το FA του 2021, όλη η ομάδα το κέρδισε στη μνήμη του, του το αφιέρωσε.

Μπορεί ο Βιχάι Σριβανταναπράμπα να χάθηκε πριν τέσσερα χρόνια. Το όραμά του, το φως του, η κληρονομιά του όμως, εξακολουθούν να απλώνουν το πέπλο τους πάνω από την πόλη και την ομάδα στην οποία λατρεύτηκε, αυτή στην οποία χάρισε το όνειρο, αυτή που ένωσε κατά την απόλυτη ευτυχία και την απόλυτη τραγωδία.

BEST OF LIQUID MEDIA