Ακίλ Μίτσελ: «Πόνος, τεράστιος πόνος, δεν ήξερα αν θα έβλεπα ξανά»

Πώς ήταν η παιδική σου ηλικία;

«Ήταν καλή... Μετακινηθήκαμε για λίγο, γεννήθηκα στον Παναμά και οι δύο γονείς μου, Αμερικανοί, υπηρετούσαν στην Αεροπορία. Μιλούσα ισπανικά για τα περισσότερα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας και τότε μετακομίσαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ήμουν 6 χρόνων. Τα αδέρφια μου γεννήθηκαν μετά από εμένα, ζούσαμε στο Μέριλαντ και μετά βρεθήκαμε στη Σάρλοτ, όπου πέρασα τα περισσότερα χρόνια. Θυμάμαι ότι...

Δεν καταλάβαινα πολλές διαφορές. Ήταν αυτό που ήταν. Η οικογένειά μου είχε ισχυρούς δεσμούς, όλοι ήμασταν κοντά ο ένας στον άλλον, κάθε οικογένειά έχει τα προβλήματά της, αλλά για εμένα ήταν διασκεδαστικό. Περάσαμε καλά. Παίζαμε μπάσκετ στο δρόμο, παλεύαμε με τους γείτονες, με τα αδέρφια μου, με τα ξαδέρφια μου. Κάναμε ό,τι έκαναν τα αγόρια».

Πώς ξεκίνησες να παίζεις μπάσκετ, ήταν εξαιτίας του ύψους σου;

«Ήταν κάτι που κάναμε. Όλοι στην οικογένειά μου παίζουν ή έπαιζαν μπάσκετ. Ο πατέρας μου είναι 1.98, τα ξαδέρφια μου είναι όλα ψηλοί άνθρωποι, οι θείοι μου έπαιζαν μπάσκετ. Είναι κάτι που έβλεπα συνέχεια στο σπίτι, κάτι που κάναμε συνεχώς μεγαλώνοντας.

Είτε θα παίζουμε αμερικάνικο ράγκμπι, είτε μπάσκετ. Παίζαμε και λίγο μπέιζμπολ. Πάντα παίζαμε ένα άθλημα.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπήκα ποτέ στην ομάδα του σχολείου. «Κόπηκα» στην 6η, στην 7η και στην 8η τάξη και στην επόμενη τραυματίστηκα, οπότε δεν είχα παίξει (στην ομάδα του σχολείου) για μεγάλο διάστημα. Οπότε κάποιοι από τους καλύτερους φίλους μου, οι οποίοι ήταν αρκετά καλοί στο άθλημα, συνήθιζαν να μου κάνουν πλάκα, επειδή δεν ήμουν στην ομάδα.

Ένα καλοκαίρι ψήλωσα απότομα και τότε τα κατάφερα».

Σκέφτηκες να ακολουθήσεις ένα διαφορετικό άθλημα;

«Προσπάθησα στο μπέιζμπολ. Δεν ήμουν τόσο καλός. Ήμουν ο τύπος που έχει το ρόπαλο και προσπαθεί να χτυπήσει την μπάλα. Βαρέθηκα... Έπαιξα και αμερικάνικο ράγκμπι, αλλά όταν ψήλωσα υπήρχε μόνο το μπάσκετ.

Ήμουν τόσο εκνευρισμένος που δεν είχα καταφέρει να μπω στις ομάδες. Όταν κάποιος μου πει ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, τότε γίνεται ο σκοπός μου. Οπότε χρησιμοποιώ όλο το χρόνο μου για να βελτιωθώ στο μπάσκετ».

Στο κολέγιο είχες συμπαίκτες παίκτες όπως ο Μάικ Σκοτ και ο Τζο Χάρις.Πώς ήταν να παίζεις τότε με παίκτες που κατέληξαν στο ΝΒΑ;

«Ο Μάικ Σκοτ και ο Τζο Άλεν είναι δικοί μου. Ήμουν μαζί και με τον Άντονι Γκιλ, ο οποίος είχε περάσει από τη Χίμκι. Ο Σκοτ μου είχε πριν από δύο χρόνια ότι ήθελε να έρθει στην Ευρώπη και το έκανε».

Δεν τα κατάφερες να αγωνιστεί σταθερά στο ΝΒΑ, κάποιοι συμμαθητές σου το έκανα. Πώς αισθάνεσαι γι' αυτό;

«Χαίρομαι γι' αυτούς. Τους θεωρώ μέλη της οικογένειάς μου, έχω περάσει τόσο χρόνο μαζί τους. Ακόμη κάνουμε προπονήσεις μαζί το καλοκαίρι. Όπως το βλέπω, το σίδερο “ακονίζει το σίδερο”. Οπότε αυτοί οι τύποι με κάνουν καλύτερο. Κάθε χρόνο, νομίζω, ότι βελτιώνομαι και προχωράω την καριέρα μου. Επειδή συνεχίζω να δουλεύω μαζί τους, συνεχίζω να τους βλέπω να παίζουν, με αφήνει... πεινασμένο.

«Κόπηκα» στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο και πάντα ήμουν το αουτσάιντερ. Για εμένα είναι φυσιολογικό, δεν έχω κανένα αρνητικό συναίσθημα γι' αυτούς, αλλά αποκτώ μεγάλο κίνητρο. Πιστεύω ότι όλα γίνονται με ένα σκοπό. Για εμένα το μπάσκετ δεν ήταν το τέλος. Ήθελα να δημιουργήσω επιχειρήσεις, να κάνω διάφορες δουλειές. Για εμένα, βρίσκομαι ακριβώς εκεί που πρέπει, είμαι χαρούμενος. Ξέρω το ταλέντο μου, ξέρω πως μπορώ να παίξω, οπότε κάθε μέρα είναι μία ευκαιρία για να γίνομαι καλύτερος και να δουλεύω σκληρότερα, να βελτιώνομαι. Είμαι χαρούμενος».

Πάμε στο κεφάλαιο «Ευρώπη». Διαβάζοντας για εσένα, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η ιστορία με την ιταλική φυλακή. Θέλεις να μας πεις τι έχει γίνει ακριβώς;

«Είναι η πρώτη εβδομάδα που έχει ξεσπάσει η covid-19 και κανείς δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Εγώ βρισκόμουν στον Παναμά, παίζαμε για τα «παράθυρα» της FIBA και έπρεπε να επιστρέψω. Και ήμουν τρελαμένος, γεμάτος άγχος. Τηλεφωνούσα στην ομάδα μου, την Τριέστε (σεζόν 2019-2020) και τους έλεγα ότι υπάρχει ένας ιός, θα είναι άσχημα και για να μην τα πολυλογώ, παίξαμε το πρώτο ματς χωρίς θεατές.

Ίσως ήμασταν η πρώτη ομάδα που το έκανε αυτό στον κόσμο. Και ο general manager ήρθε στα αποδυτήρια και μου είπε ”Ακίλ σου ζητάω συγγνώμη, είχες δίκιο, φαίνεται ότι θα είναι άσχημο, ίσως τελειώσει απότομα η σεζόν”. Την επόμενη ημέρα μπήκαμε σε καραντίνα για μία εβδομάδα.

Εκείνη την εποχή είχα ένα σκύλο, τον έβγαλα για βόλτα. Και στο επόμενο τετράγωνο από το σπίτι που έμενα ήταν μία φυλακή. Περνούσα από εκεί κάθε μέρα, σε κάθε βόλτα και άκουγα να κοπανάνε πράγματα, τα παράθυρα. Οι φυλακισμένοι πίστευαν ότι κάποιος είχε νοσήσει και το έκαναν για να ειδοποιήσουν. Κανείς δεν ήξερε αν ήταν covid ή τι ήταν, τι συνέβαινε. Ζητούσαν βοήθεια, σταμάτησα να τραβήξω ένα βίντεο και ένας αστυνομικός ήρθε και μου κατέβασε το τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάω στο σπίτι μου. Ένιωθα σαν να ήμουν σε μία ταινία με ζόμπι, σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου».

Και πως τελείωσε αυτή η σεζόν;

«Οι περισσότεροι θέλαμε να φύγουμε, λόγω της κατάστασης. Και δεν μπορούσαμε να φύγουμε με αεροπλάνο από την Ιταλία. Οπότε έπρεπε να ταξιδέψουμε οδικώς στη Σλοβενία και να πετάξουμε από εκεί. Είχα μαζί τους συμπαίκτες μου, ήταν μαζί και κάποια μέλη των οικογενειών τους, οπότε ήμασταν περίπου 9-10 άτομα. Ήταν ένα μικρό ταξίδι, μία με μιάμιση ώρα».

Πώς είναι να παίζεις για την Εθνική ομάδα του Παναμά;

«Είναι καλό. Είχαμε τις δυσκολίες μας πρόσφατα, εξαιτίας της covid, κάποιοι από τους καλύτερους παίκτες μας δεν μπορούν να έρθουν, παίζουν στην Ιαπωνία και δεν είναι εύκολο να φύγουν και να γυρίσουν. Οπότε παίζουμε με πιο νέους παίκτες, προσπαθούμε να κάνουμε ένα rebuilding, αλλά το λατρεύω. Γυρίζω στο σπίτι μου, βλέπω τους φίλους μου, μπορώ να έρθω σε επαφή με το κομμάτι του εαυτού μου που έχω εξερευνήσει ελάχιστα, από τότε που ήμουν παιδί. Το διασκεδάζω».

Θυμάσαι τίποτα από τα χρόνια που έζησες στον Παναμά;

«Μόνο πολύ παλιές αναμνήσεις. Την παραλία που πήγαινα με τη μητέρα μου, τις βόλτες στην αγορά και τέτοια πράγματα. Αλλά όχι κάτι άλλο...».

Ο Ακίλ Μίτσελ έπαιζε στην αυστραλιανή Λίγκα. Με τη φανέλα των Νιου Ζίλαντ Μπρέικερς. Σε μία διεκδίκηση ο αντίχειρας ενός αντιπάλου τον τραυμάτισε στο μάτι. Για την ακρίβεια, του έβγαλε τον οφθαλμό από την κόγχη! Ο σέντερ της ΑΕΚ θυμάται κάθε λεπτομέρεια εκείνη της στιγμής, με όσα ακολούθησαν να είναι σουρεαλιστικά.

Ποια ήταν η πρώτη σκέψη σου, τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνη τη στιγμή;

«Πόνο. Τεράστιο πόνο. Σκεφτόμουν ότι ίσως δεν θα καταφέρω να δω ξανά. Ήμουν ιδιαίτερα ανήσυχος ότι δεν θα δω, ότι θα τελειώσει η καριέρα μου. Και τότε οι συμπαίκτες μου έκαναν εξαιρετική δουλειά, ήρθαν με ηρέμησαν, ακόμη μπορούσα να δω από το μάτι, αλλά πονούσα.

Η όραση είχε αρχίσει να χάνεται, αλλά έβλεπα. Αυτό με ηρέμησε λίγο, γιατί σκέφτηκα ότι αν ήταν τόσο σοβαρή ζημιά, εκείνη τη στιγμή δεν θα έβλεπα τίποτα. Και η οικογένειά μου είχε τρελαθεί, αλλά ήμουν ευλογημένος και τυχερός. Αν ήταν 1-2 εκατοστά πάνω ή κάτω, αριστερά ή δεξιά θα είχα χάσει το μάτι μου.

Και ποια ήταν η πρώτη σκέψη σου, όταν ο γιατρός σου είπε ότι όλα είναι καλά;

«Μπήκα στο ασθενοφόρο, σε εκείνο το σημείο ακόμη δεν μπορώ να κλείσω το μάτι μου και εξακολουθώ να πονάω. Μου έδωσαν αέριο γέλιο για να ηρεμήσω, ήδη έχουν αρχίσει να μου ρίχνουν σταγόνες.

Κάποια στιγμή συνέρχομαι και καταλαβαίνω ότι μπορώ να ανοιγοκλείσω το μάτι μου και λέω “Σκατά, μπορώ να κλείσω το μάτι μου ξανά...”.

Και όλοι με κοίταξαν και είπαν ότι είμαι καλά. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο ήμουν κάπως χαμένος, αλλά ο γιατρός δεν με πίστευε. “Γιατί ήρθατε, δεν βλέπω κάτι”, μας είπε ο γιατρός. Όταν του έδειξαν το βίντεο, τότε του ξέφυγε ένα “Θεέ μου...”.

Μου είπε ότι φαινόμουν καλά, αλλά θα έπρεπε να με κρατήσουν το βράδυ για παρακολούθηση. Δεν χρειάστηκε επέμβαση, ούτε φάρμακα, μόνο μία αγωγή για το γρατσούνισμα που είχα στον οφθαλμό μου. Είχα ένα πρήξιμο και κάποια σημάδια, αλλά τίποτα άλλο».

Πώς είναι για έναν αθλητή, μετά από έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό να επιστρέφει στο γήπεδο;

«Μου πήρε χρόνο. Σίγουρα. Ήταν μία απόφαση που την έλαβα μετά από συζητήσεις και με τους γιατρούς μου. Μου είπαν να ξεκουραστώ, να πάρω το χρόνο μου. Μετά από μία εβδομάδα είχα πόνο.

Ο ατζέντης μου είχε αρκετό άγχος, βασικά όλοι οι υπόλοιποι γύρω μου, είχαν περισσότερο άγχος από εμένα. Αλλά όσο περισσότερο θα έπρεπε να μείνω εκτός, τόσο περισσότερο θα το σκέφτομαι και αυτό θα με επηρέαζε. Οπότε ήθελα να βγω ξανά στο παρκέ. Έμεινα εκτός τρεις εβδομάδες».

Χρειάστηκε να μιλήσεις με κάποιον ειδικό, προκειμένου να ετοιμαστείς για την επιστροφή;

«Έπρεπε. Ήταν μία δύσκολη σεζόν. Πρώτα ήταν ο τραυματισμός με το μάτι. Και μετά, μόλις γύρισα, πήγα στο Λονγκ Άιλαντ, με τους Νετς. Και στο δεύτερο ματς μου τραυματίστηκα στον αντίχειρά μου. Έπρεπε να κάνω επέμβαση. Μόλις έγινα καλά, έπαθα ζημιά στο πόδι μου, στον προσαγωγό μου, την πρώτη ημέρα που επέστρεψα. Οπότε ήταν 10-11 μήνες που είχα διαδοχικούς τραυματισμούς. Μίλησα με κάποιον για όσα βίωσα και είμαι τόσο χαρούμενος που το έκανα, γιατί δεν ξέρω αν θα ήμουν ο ίδιος παίκτης.

Οι τραυματισμοί είναι ένας “τέρας” και πρέπει να είναι πνευματικά ισχυρός για να τους ξεπεράσεις. Μπορεί να ακούγεται ως ατυχία, αλλά όπως το βλέπω είναι ακόμα μία ευκαιρία να κερδίσω κάτι. Και πάντα ήμουν αυτός ο τύπος, αν μου πεις ότι δεν μπορώ, τότε θα κάνω τα πάντα για να το πετύχω. Ήταν ακόμα μία πρόσκληση».