Μάνια Μπικώφ στο Gazzetta: «Πότε θα το βγάλουμε; Έχω αγώνες»
Πριν λίγους μήνες, η Μάνια Μπικώφ είχε μιλήσει στο Gazzetta για τον εθελοντισμό, για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Για τα όρια που ξεπερνά καθημερινά ως αθλήτρια, ως μητέρα και ως άνθρωπος.
Αυτήν τη φορά, όταν της ζητήσαμε να συμμετέχει στην καμπάνια του Gazzetta για την ενημέρωση για τον καρκίνο, στη μνήμη του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, η απάντησή της ήταν: «Με μεγάλη μου χαρά να συμμετέχω σε κάτι τόσο σπουδαίο που γίνεται γι' αυτόν τον τόσο μεγάλο αθλητή». Για όσους την ξέρουν δεν θα υπήρχε άλλη απάντηση.
Δυστυχώς, ο καρκίνος επισκέφτηκε και εκείνη. Ευτυχώς, είναι εδώ και μας μιλάει για τη μάχη της. Για τη νίκη της. Για την αξία της πρόληψης.
Η Μάνια Μπικώφ είναι μια γυναίκα, που δεν θα σου πάρει πολύ για να τη θαυμάσεις. Είναι τόσα αυτά που έχει κάνει.
Ο γυναικολογικός καρκίνος είναι ύπουλος και ασυμπτωματικός. Αυτό είναι το συμπέρασμά μου από τη δική μου εμπειρία. Ως διεθνής κολυμβήτρια, ως πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ, ως καθηγήτρια, ως προπονήτρια υδατοσφαίρισης. Ως εθελόντρια. Ως ιδιοκτήτρια της Σχολής Ναυαγοσωστικής «Lifeguard Hellas Training Center». Ως συνιδρύτρια της βραβευμένης εθελοντικής ομάδας «SAVELIFE» της «Lifeguard Hellas SAR Volunteer Team». Ως μητέρα. Ως άνθρωπος.
Η ιστορία της Μάνιας με τον καρκίνο όπως εκείνη τη διηγείται στο Gazzetta:
«Δεν θα επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου να σκύψει το κεφάλι μοιρολατρικά»
Δείτε όλη τη special page του Gazzetta, η οποία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Αλέξανδρου Νικολαΐδη
Μετά τις εγκυμοσύνες και των τεσσάρων παιδιών μου, ήμουν πάντα τυπική με τις εξετάσεις αλλά είναι αλήθεια ότι τον υπέρηχο τον είχα παραμελήσει - πραγματοποιούσα σε ετήσια βάση μαστογραφία, τεστ Παπ, αιματολογικές... Έκανα όλες τις εξετάσεις που χρειάζομαι και για τον αθλητισμό, αλλά είναι αλήθεια ότι είχα παραμελήσει τον κολπικό υπέρηχο.
Ένας οξύς παρατεταμένος πόνος, με οδήγησε στα επείγοντα του νοσοκομείου κι εκεί ο γιατρός μού είπε ότι ο πόνος αυτός οφείλεται σε συστροφή της δεξιάς ωοθήκης στην οποία βρισκόταν ένα αρκετά μεγάλο μόρφωμα και πως έπρεπε άμεσα αυτό να αφαιρεθεί.
Ήμουν πολύ τυχερή που συνέβη αυτό γιατί έτσι το ανακάλυψα.
Στη συνέχεια, αφαίρεσα αρχικά μ' ένα πρώτο χειρουργείο τη δεξιά ωοθήκη και 2 μήνες αργότερα ακολούθησε ένα ακόμη χειρουργείο ολικής υστερεκτομής.
Όταν είσαι μέσα στον αθλητισμό, έχεις μάθει να μάχεσαι και να επιμένεις. Δεν θα επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου να σκύψει το κεφάλι μοιρολατρικά.
Θυμάμαι ότι το πρώτο πράγμα που ρώτησα το γιατρό ήταν "πότε μπορούμε να το βγάλουμε, έχω αγώνες!". Δεν υπήρχαν "γιατί σε μένα" αλλά "πότε θα τελειώσει".
«Όσοι μας διαβάζουν ξέρουν πόσο μετράει στη ψυχολογία και στην τσέπη - ειδικά όταν ο χρόνος μετράει»
Δεν ήταν όλα εύκολα βέβαια. Από τη διάγνωση έως τα χειρουργεία, πρέπει να έχεις οπλιστεί με περίσσεια υπομονή και δύναμη και μιλώ φυσικά για τις διαδικασίες μέσα από το εθνικό σύστημα υγείας, να βρεθεί γιατρός, να βρεθούν ημερομηνίες, να γράφεις εξετάσεις, να περιμένεις να τις κάνεις εξωτερικά, ξανά ραντεβού και ούτω καθεξής...
Νομίζω όλοι όσοι μας διαβάζουν γνωρίζουν τι συμβαίνει και πόσο πολύ κοστίζει αυτό στη ψυχολογία και στην τσέπη του ασθενή - ειδικά όταν ο χρόνος μετράει.
Ως αθλήτρια ήξερα ότι είμαι πιο δυνατή απ' ότι αν σκεφτόμουν ως μητέρα. Σε μια μαγνητική θυμάμαι άρχισα να σκέφτομαι τα παιδιά μου και εκεί άρχισε μια δίνη συναισθημάτων, φόβου, αγωνίας και ανασφάλειας. Εκεί αποφάσισα πως αυτήν την αναμέτρηση με τη νόσο θα την αντιμετωπίσω σαν να έχω μπροστά μου έναν πολύ μεγάλο και δύσκολο αγώνα. Φυσικά με πιο δυνατούς από μένα αντιπάλους.
«Το "μαμά" με έκανε ευάλωτη...»
Το μετά ήταν επώδυνο, το χειρουργείο ήταν μεγάλο κι όταν έχεις μάθει να κάνεις καθημερινές προπονήσεις, να κινείσαι συνεχώς, να φροντίζεις ένα σπίτι και μια οικογένεια.... ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια κατάσταση και δεν μπορείς να κάνεις βήμα. Όλο αυτό ψυχολογικά έχει μεγάλο αντίκτυπο.
Έτσι ήθελα να βάλω έναν αθλητικό στόχο για να μην σκέφτομαι τον πόνο και να μη με πάρει από κάτω. Ήθελα να μετράω την κάθε ημέρα σαν μια μικρή νίκη.
Γράφτηκα, λοιπόν, σ' έναν αγώνα IRONMAN (3,8χλμ κολύμπι- 180χλμ ποδήλατο- 42,2χλμ τρέξιμο), ο οποίος θα γινόταν 6 μήνες μετά και κόντρα σ' όλα τα προγνωστικά τον ολοκλήρωσα και τερμάτισα απίστευτα χαρούμενη και δυνατή, καθώς αυτή ήταν μια νίκη ζωής.
Ο καρκίνος σε βάζει σ' έναν άλλο κόσμο, αυτόν που κάθε χρόνο στον ετήσιο έλεγχο αναρωτιέσαι αν συνεχίζεις να είσαι πιο δυνατή από αυτόν ή από κάπου θα σε αιφνιδιάσει.
Η συμβουλή μου σε κάθε γυναίκα είναι, ανεξάρτητα από την ηλικία της, να μην αμελεί τις ετήσιες εξετάσεις της.
Ο,τι βρεθεί εγκαίρως έχει τις περισσότερες πιθανότητες να νικηθεί!
