Πολ Γκασκόιν, δάκρυσε μαζί του ένα ολόκληρο έθνος!

«Κρατούσα την μπάλα στο κέντρο και ο Ματέους επιχείρησε να μου την κλέψει. Κράτησα την μπάλα όσο πιο μακριά του και γινόταν και προχώρησα. Έπρεπε να αντιμετωπίσω και τον Τόμας Μπέρχολντ και πήγα με πολύ δύναμη. Έδινα το 110%. Ήταν το Μουντιάλ και δεν ήθελα να τους χαρίσω τίποτα. Ήταν ο ημιτελικός. Μέχρι σήμερα δεν πιστεύω ότι τον ακούμπησα έτσι όπως έπεσε. Πήγα να δω εάν ήταν ΟΚ και εκείνη την στιγμή δεν σκέφτηκα ότι έχω πρόβλημα. Δεν υπήρχε κάτι για να προκύψει πρόβλημα. Μετά όλα έγιναν σαν να ήταν σε slow motion» τόνιζε o Γκασκόιν.

Η Αγγλία είχε πράγματα να θυμάται από το Μουντιάλ του 1990. Το γκολ του Πλατ με το Βέλγιο, την ισοφάριση του Λίνεκερ με την Δ. Γερμανία και την κίνηση του Γκασκόιν στο ματς με την Ολλανδία. Με τον Γκασκόιν και τα τρία Λιοντάρια η σχέση τους ήταν αλληλένδετη. Αγωνίστηκαν και σηκώθηκαν μαζί και θα έπεφταν μαζί... Ωστόσο ο τρόπος που η Αγγλία δεν πήγε στον τελικό αφήνει μία πικρή γεύση.

Ο Γκασκόιν εκείνη την περίοδο ήταν εντυπωσιακός. Όσο ήταν καλά το γόνατό του άντεχε. Και όπως η ομάδα του έτσι και εκείνος είχε διαρκή βελτίωση. Η εμφάνισή του δε με την Γερμανία τουλάχιστον έως το 99' ήταν απίθανη.

«Γύρισα προς τον ρέφερι. Έκανε κίνηση προς την τσέπη του. Ξαφνικά δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα. Ο κόσμος σταμάτησε και τα πάντα έγιναν μαύρα» ψέλλιζε. «Τα μάτια μου ακολούθησαν το χέρι του στην τσέπη και μετά έβγαλε την κάρτα. Την σήκωσε πάνω από το κεφάλι μου. Κοίταξα τον κόσμο και μετά τον Λίνεκερ. Δεν άντεξα.

Εκείνη την στιγμή δεν ήθελα κανέναν. Ήθελα να μείνω μόνος μου. Τα χείλη μου έτρεμαν σαν φτερό ελικοπτέρου. Ήμουν καταρρακωμένος» είχε πει για τη φάση που αποτυπώθηκε για πάντα στο μυαλό και την ψυχή των Άγγλων, αλλά κι αυτών που αγαπούν τον Γκασκόιν.

Πολλοί κατάλαβαν πως ήταν το τέλος για τον Γκάζα. Ήταν μία τραγωδία για εκείνον, την ομάδα, την χώρα και όλο το ποδόσφαιρο. Επειδή δεν ήταν απλά καλός. Ήταν συγκλονιστικός σε εκείνο το ματς. Όσο προχωρούσε το ματς τόσο γινόταν πιο καλός.

Ο Γκασκόιν από πολύ επιθετικός που ήταν στο παιχνίδι κατάλαβε το λάθος του. Ότι ο τελικός εφόσον υπήρχε για την Αγγλία δεν θα υπήρχε για εκείνον. Ο Γκάρι Λίνεκερ που το κατάλαβε αυτό, έξυπνος γαρ, πήγε κοντά του. Ο Γκασκόιν δεν άντεξε. Έκλαψε πάρα πολύ.

Ο Ρόμπσον είχε πει πως ο διαιτητής πιέστηκε από τους Γερμανούς να βγάλει κάρτα. Δεν θα ξεχάσω και γω την εικόνα «Είχε σηκωθεί όλος ο πάγκος τους. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Δεν επιτρέπεται. Όλοι σηκώθηκαν και δημιούργησαν φασαρία και πίεση. Αυτή ήταν η μισή κάρτα για τον Πολ».

Η κάρτα αυτή εκτός από το κλάμα του Γκασκόιν έκοψε και κάθε όνειρό του να έπαιζε στον τελικό. Τον άφησε συναισθηματικά άδειο και σε κρίσιμη κατάσταση. Αποσύρθηκε από την διαδικασία των πέναλτι που ακολούθησε.

Προφανώς κι εκείνο το βράδυ ο Γκασκόιν δεν ήταν ο μόνος που έκλαψε. Λίγους μήνες μετά όμως ο Γκάζα βγήκε αθλητική προσωπικότητα της χρονιάς. Ο Ρόμπσον αποκάλυψε την αγάπη των Άγγλων για τον Γκασκόιν και πως τότε του είχε πει "κοίτα καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να παίξεις στον τελικό αλλά αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να βοηθήσεις τα άλλα παιδιά να είναι εκεί. Απλώς επικεντρώσου σε αυτό". Ο Ρόμπσον συνεχίζει λέγοντας το πόσο πολύ κατάλαβε χρόνια μετά την ψυχολογική κατάρρευση του Γκασκόιν και πως θα ένιωσε εκείνο το βράδυ από ήττα από τους Γερμανούς στο Τορίνο.

Ο χρόνος έδειξε πως η συμπεριφορά του Γκασκόιν τα επόμενα χρόνια είχε μία... βάση. Ήταν ένα αποτέλεσμα ενός πολύ άσχημου γεγονότος για ένα ιδιαίτερο και ευαίσθητο μυαλό που είχε τα προβλήματά του. Πολλοί θα σταθούν στο κοντράστ με τον Μπάλακ και την κάρτα που είχε δεχθεί στον τελικό με την Γερμανία το 2002. Ο Μπάλακ που ως παίκτης ήταν έμπνευση για πολύ κόσμο.

Για τον «Gazza» υπήρξε και άλλο πλήγμα. Ο παίκτης που τον αντικατέστησε έχασε πέναλτι με τον Ματέους να τον παρηγορεί μετά. Ήταν ένα ακόμα... χτύπημα. Ο Γκασκόιν δέχθηκε την κίτρινη με 20 λεπτά να απομένουν.

Στην Αγγλία ο μόνος παίκτης που εισέπραξε αρνητική κριτική ήταν ο 40χρονος κίπερ Σίλτον. Έκανε ορισμένες καλές επεμβάσεις στην διάρκεια του αγώνα αλλά στα πέναλτι είχε πρόβλημα.

Ο «Gazza» όταν ρωτήθηκε για τον Μπερτχολντ ξέφυγε, τρελάθηκε και είχε να πει "ήταν ένας ηλίθιος ξεροκέφαλος με στόμα σαν ενός ψαριού. Θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες του προσώπου του. Ήταν ένας απατεώνας. Όταν του έκανα τάκλιν δεν βρήκα ούτε αυτόν αλλά ούτε και την μπάλα. Βούτηξε.

Βούτηξε όπως κάνουν οι Γερμανοί και πήρε την κάρτα. Όταν βλέπω ξανά το ματς και κοιτάζω την φάση θα ήθελα να γυρίσει πίσω ο χρόνος και να του είχαν κάνει πραγματικά ένα καλό τάκλιν. Επειδή εάν είναι να πάρω την κίτρινη να την πάρω για ένα σωστό φάουλ».

Όμως ο Μπερχολντ είχε αποσυρθεί όταν ο «Gazza» έπαιξε με την Γερμανία για 2η και τελευταία φορά στο Ευρωπαϊκό του 1996. Πάλι είδε κάρτα και πάλι οι Άγγλοι έχασαν με την διαφορά ότι στα πέναλτι όπου πήγε το ματς ήταν στην διαδικασία και σκόραρε. Έκτοτε δεν θα έπαιζε ποτέ ξανά σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης με την Εθνική. Για τους Άγγλους όσο περνούν τα χρόνια πάντα υπάρχει η σκέψη του τι θα συνέβαινε εάν περνούσαν στον τελικό κι έβρισκαν εκεί την Αργεντινή που είχε τέσσερις παίκτες τιμωρημένους…

Ο «Gazza» είχε τέτοια άνεση με την μπάλα στα πόδια, ώστε να "αναγκάσει" κάποτε την «Gazzetta dello Sport» να γράψει για αυτόν: «Αυτός ο αδάμαστος τρελός Γκασκόιν έχει ανασύρει μία αρχαία κίνηση των μυών που έχει τη σπάνια ομορφιά ενός πολύτιμου κειμηλίου».