Ζεράρ Πικέ: Με το κεφάλι ψηλά
«Θα αποσυρθώ στην Μπαρτσελόνα. Δεν ξέρω το πότε. Όσο μεγαλύτερος είμαι, τόσο το καλύτερο. Είμαι σίγουρος γι' αυτό. Δεν μπορώ να με φανταστώ να φοράω οποιαδήποτε άλλη φανέλα».
Το είπε και το έκανε. Είχε υποσχεθεί πως θα το κάνει μόλις καταλάβει πως ο καιρός τον προσπερνά και δεν είναι πια το ίδιο σημαντικός. Διότι όσο λαλίστατος υπήρξε εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου, όσες πλάκες συνήθιζε να κάνει σε συμπαίκτες, φίλους κι εχθρούς, τόσο σοβαρά ανταποκρινόταν σε ό,τι επένδυε την καρδιά του.
Η Μπαρτσελόνα, ήταν ένα απ' αυτά. Το αναπόφευκτο πεπρωμένο του. Το λιμάνι στο οποίο ήξερε πως θα επιστρέψει πριν καν αγκυροβολήσει, ή ακόμα κι όταν ξεμπάρκαρε για τα ανοιχτά της αγγλικής Δύσης και το Μάντσεστερ.
Στο πίσω μέρος του μυαλού του, είχε καταχωνιασμένα όλα τα σχέδιά του. Να παίξει στην ομάδα που ο παππούς του, Αμαδόρ Μπερναμπέου, θήτευσε ως αντιπρόεδρος, στην ομάδα που συνόψιζε το καταλανικό DNA του σε δύο χρώματα και ένα πολυσχιδές έμβλημα. Αυτό που ίσως δεν είχε σχεδιάσει, ήταν πως έμελλε να αφήσει ανεξίτηλο το όνομά του στην ποδοσφαιρική ιστορία.
Ο Ζεράρ Πικέ έγινε συνώνυμο της πιο ιστορικής έκδοσης της Μπάρτσα. Της πιο όμορφης, σύνθετης, εμπορικής, μνημειώδους «φουρνιάς» που γέννησε η Μασία. Πολύ περισσότερο, ενσάρκωσε την επανεφεύρεση σε μια θέση που είχε αρχίσει να «πεθαίνει», με τα πρότερα στάνταρ της. Ποτέ ξανά, μετά τον Ζεράρ Πικέ, ένας κεντρικός αμυντικός δεν περιορίστηκε στα ανασταλτικά του καθήκοντα. Αρετές που έτειναν ξεχασμένες, από τα χρόνια των λίμπερο, μέσα στο ευεργετικό πλαίσιο της ιδιοφυΐας του Πεπ Γκουαρδιόλα έγιναν το σήμα κατατεθέν του αρχοντικού στόπερ, ο οποίος έμαθε να παίζει με το κεφάλι ψηλά. Όπως αποφάσισε να πει το «αντίο» του από τα γήπεδα.
🏆 8x La Liga
— talkSPORT (@talkSPORT) November 5, 2022
🏆 7X Copa del Rey
🏆 6x Spanish Super Cup
🏆 4x Champions League
🏆 3x UEFA Super Cup
🏆 3x FIFA Club World Cup
🏆 2010 World Cup
🏆 2012 European Championship
🏆 2008 Premier League
🏆 2007 Community Shield
Gerard Piqué waves farewell to an incredible career 👏 pic.twitter.com/YXonSDwWPC
Ο «Πικενμπάουερ» που όρισε μια ολόκληρη εποχή
Για να λειτουργήσει στην πράξη η φιλοσοφία του Πεπ με την τόσο ψηλά στημένη γραμμή άμυνας, προϋπέθετε πως θα είχε και τα κατάλληλα κομμάτια στο παζλ. Η παρουσία του Κάρλες Πουγιόλ, του ανιδιοτελούς, παθιασμένου και ακούραστου «μπούκλα», μπορούσε να συμπληρωθεί μόνο με κάποιον αντίθετό του, στο σκαρί και τα χαρακτηριστικά.
Ο υψηλόσωμος, «δαντελένιος», τεχνίτης 21χρονος, ηλικία στην οποία γύρισε από τη Γιουνάιτεντ στην Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 2008, είχε όλα όσα χρειάζονταν ως πρώτη ύλη για το πλάνο του Γκουαρδιόλα. Και τα εξέλιξε στον μέγιστο βαθμό.
Η ικανότητά του να χτίζει τις επιθέσεις από τη μεγάλη περιοχή, η σωματική του διάπλαση, η δύναμη και η εξαιρετική αντίληψή του να καλύπτει τους κενούς χώρους, έπλασαν μια αναντικατάστατη φιγούρα από την οποία ξεκινούσε το masterclass στο positioning και το passing game που γιγάντωσαν τον μύθο της Μπαρτσελόνα
Ο αδικοχαμένος Τίτο Βιλανόβα, βοηθός του Γκουαρδιόλα και πρώτος προπονητής μετά την αποχώρησή του, είχε δηλώσει για τον «Πικενμπάουερ» (παρατσούκλι που του απέδωσε μια γερμανική μάρκα μπύρας), πως παρακαλούσε να μην τραυματιστεί.
«Χωρίς αυτόν, ό,τι προσπαθούσαμε να χτίσουμε κατέρρεε. Ήταν άθλιο το πόση δουλειά του ζητούσαμε να κάνει μέσα στο γήπεδο».
Εκτός από τεχνική αρτιότητα, ο Πικέ διέθετε την ηγετική στόφα. Δεν θα μπορούσε να είναι τόσο συμβατός με αυτόν τον ρόλο στην Μπάρτσα του Γκουαρδιόλα αν δεν ήταν ταγμένος στον σύλλογο. Φύσει, θέσει, πνεύματι και σώματι.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που η προσωπικότητά του δημιουργούσε προβλήματα. Η αστραπιαία εκτόξευσή του στην ελίτ, ως παίκτη αλλά και ως διασημότητα (από τον γάμο του με τη Σακίρα κι έπειτα) δοκίμασε ουκ ολίγες φορές τις σχέσεις με τους προπονητές του, ειδικά με τον Λουίς Ενρίκε. Κι ενώ σε τέτοιες περιπτώσεις σχεδόν πάντα η αγωνιστική του κατάσταση αρχικά επιδεινωνόταν, ισάριθμες φορές κατάφερε να ανατρέψει το κλίμα και να γίνεται ξανά απαραίτητος για την οπισθοφυλακή των Μπλαουγκράνα.
Όταν αυτό δεν θα ίσχυε πια, τότε θα σήμαινε πως ήρθε η ώρα για το «αντίο». Όπως και συνέβη.
Emotional Farewell by Pique . You will forever be remembered. See you later3️⃣ ❤️💙 #Barcelona pic.twitter.com/Qnu4xooFAf
— Barca DNA (@AminuMujahid3) November 5, 2022
Από τη δόξα στη «γιούχα», η δίκοπη σχέση με τη Ρόχα
Από την έλευση του Ζεράρ Πικέ στον πλανήτη ποδόσφαιρο, δεν επωφελήθηκε μόνο η Μπαρτσελόνα και ο Πεπ Γκουαρδιόλα. Αναλόγως, γεύτηκε τους καρπούς ολόκληρη η Ισπανία μέσω της εθνικής και ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε. Εν προκειμένω, σε μια αδιανόητα τεταμένη ατμόσφαιρα.
Την εποχή που η «έχθρα» και η ποιότητα των Clasico βρισκόταν στο απόγειο κι ο ίδιος αποτελούσε τον πιο προκλητικό παίκτη της Μπάρτσα, πρωτοστατώντας πάντα στις ατάκες που... άναβαν τα αίματα πριν ή μετά τα ντέρμπι, καλούνταν να συνυπάρχει με τον ομοθεσίτη της μεγάλης αντιπάλου του και ανάλογου στυλ ηγέτη, Σέρχιο Ράμος. Κι αν το 2008 κανείς από τους δυο τους δεν είχε αντίκτυπο στη Ρόχα (ο Πικέ δεν είχε κληθεί στο Euro), από το 2010 η συνύπαρξή τους έγινε επιτακτική ανάγκη και «κλειδί» για τα δύο επόμενα τρόπαια που θα ακολουθούσαν.
«Θυμάμαι πως με τον Τσάβι και τον Κασίγιας συζητούσαμε πώς θα μειώσουμε την ένταση. Έπρεπε να ενωθούμε για να νικήσουμε».
Δεν ήταν εύκολο. Από το 2010 ως το 2012 και το back-to-back κατακτήσεων της Ισπανίας στο Euro, μεσολάβησαν ουκ ολίγα θρυλικά Clasicos που κράτησαν την ένταση στα ύψη. Highlight πιθανώς το 5-0 της Μπάρτσα επί της Ρεάλ στο «Καμπ Νόου» το 2010, όταν ο Πικέ πανηγύρισε με τη χαρακτηριστική «Manita», δείχνοντας δηλαδή τα πέντε του δάχτυλα προς την εξέδρα των Μερένγκες.
Ο Πικέ ήταν, άλλωστε, ανέκαθεν εκείνος που θα άναβε τη «σπίθα», επιδεικνύοντας σαρκασμό. Οι επιτυχίες, όμως, της Ισπανίας έκρυβαν κάτω από το χαλί όλη τη συναισθηματική φόρτιση που είχε με την (αντίπαλη) εξέδρα, μέρος της οποίας έπρεπε να τον υποστεί ως παίκτη της με το εθνόσημο.
Αν τον ρωτήσεις τώρα, όπως έκανε ο κολλητός του και διάσημος influencer, Ιμπάι Γιάνος στην πρώτη του συνέντευξη μετά την απόσυρση, θα έλεγε πως: «Εμείς ως παίκτες πρέπει να κρατάμε αποστάσεις από τους οπαδούς. Αλλά αν έμαθα κάτι από την καριέρα μου, είναι πως πρέπει πάντα να τους κρατάς κοντά σου».
Όταν, λοιπόν, σταδιακά η Φούρια Ρόχα απομακρύνθηκε από το peak της, η ιδιότυπη περίπτωση του Πικέ άρχισε να γίνεται... ρόχο πανί για φίλους της Ρεάλ, αλλά και τους συντηρητικούς, εθνικιστές φιλάθλους της Εθνικής.
Ο Πικέ δεν έκρυψε ποτέ τη σύνδεσή του με την Καταλονία και στήριξε ουκ ολίγες φορές δημόσια τον αγώνα για την ανεξαρτησία της. Ή έστω το δικαίωμα των Καταλανών να επιδιώκουν αυτή την ανεξαρτησία. Ο ίδιος, βέβαια, ξεκαθάριζε πάντοτε πως η σχέση του με την Καταλονία δεν επηρέαζε την απόδοσή του στην Εθνική.
«Αισθάνομαι Καταλανός και είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία, που είναι δημοκρατική διαδικασία, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την εθνική μας ομάδα».
Εκείνος, όμως, ήταν ίσως ο μοναδικός παίκτης της ιστορίας που δεχόταν «γιούχες» από τους ίδιους τους Ισπανούς. Κανείς από όσους υποστήριζαν με τον ίδιο τρόπο την Καταλονία στο παρελθόν δεν βίωσε τέτοια συμπεριφορά. Η διαφορά τους έγκειται στο στυλ τους. Ο Ζεράρ δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του, δεν χαλιναγώγησε ποτέ τη φυσική ορμή του να αστειεύεται, να «πειράζει» συμπαίκτες κι αντιπάλους, να είναι ο εαυτός του μέσα κι έξω από τα αποδυτήρια.
Προοδευτικά το «πλήρωσε», φτάνοντας σε σημείο να κουραστεί πολύ πιο εύκολα σε διεθνές επίπεδο από ό,τι στη συλλογική του καριέρα και να αποσυρθεί το 2018, μόλις στα 31 του.
Έτοιμος για το «μετά» και το «Καμπ Νόου» πάντα θα τον περιμένει
Το «γεννήθηκα και θα πεθάνω στην Μπαρτσελόνα» δεν γινόταν να χτυπήσει πιο έντονα τις συναισθηματικές χορδές των φίλων της Μπάρτσα. Τον περασμένο χρόνο, γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Για το μέλλον του, τη χρησιμότητά του επί Τσάβι, τις ετήσιες απολαβές που μετά το καμπανάκι κινδύνου της διοίκησης αποδέχθηκε να περικοπούν. Τα εξωγηπεδικά νερά στα οποία κολυμπούσε από μικρός απασχολώντας τις στήλες των gossip. Συνέβησαν επίσης πολλά και στο χορτάρι, που δεν τιμούσαν την αγωνιστική φήμη του. Η τραγική παρουσία στο ματς με την Ίντερ που σήμανε λίγο-πολύ τον αποκλεισμό της Μπάρτσα από τον όμιλο του Champions League.
Από τη στιγμή, όμως, που κυκλοφόρησε το βίντεο-είδηση, στο οποίο προανήγγειλε πως παιχνίδι με την Αλμερία θα ήταν το τελευταίο του στο «Καμπ Νόου», μέχρι και τη στιγμή που παρέδωσε το μικρόφωνο, όλο το κοινό της Μπαρτσελόνα έφερε στη μνήμη του μόνο τις χαρούμενες στιγμές.
«Στη ζωή, όταν μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς ότι μερικές φορές πρέπει να αφήσεις μία αγάπη να φύγει. Δεν ήταν ποτέ μία εύκολη απόφαση μετά από τόση πολλή αγάπη που βρήκα στην Μπαρτσελόνα, όμως ήταν η στιγμή για να αποχωρήσω.
Αγαπώ πάρα πολύ την Μπάρτσα και για αυτό πιστεύω πως είναι η σωστή στιγμή να φύγω. Δεν είναι αντίο. Είμαι πεπεισμένος πως ότι θα βρεθώ εδώ ξανά στο μέλλον. Γεννήθηκα εδώ και θα πεθάνω εδώ. Ζήτω η Μπαρτσελόνα για πάντα».
🎬 | Gerard Piqué bids farewell to the fans at Camp Nou as they sing his name.pic.twitter.com/ymdnmkinLc
— infosfcb (@infosfcb) November 5, 2022
Και μοιάζει πράγματι απίθανο να είναι αυτό το φινάλε στην ιστορία τους. Ο Πικέ μπορεί να μην έχει ανάγκη πια να παίζει ποδόσφαιρο για να νιώθει πλήρης. Έχει ήδη προνοήσει για το «μετά», έχει αγοράσει τον δικό του σύλλογο, την Ανδόρρα, είναι συνιδιοκτήτης της ολοένα επεκτεινόμενης εταιρείας παραγωγής, «Kosmos». Θέλει, όμως, να συνεχίσει να νιώθει την ίδια πληρότητα ως άνθρωπος από διαφορετικό ρόλο.
«Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα ως ποδοσφαιριστής. Είμαι ένα νέο άτομο πια. Για πρώτη φορά εδώ και καιρό μπορώ να πω πως ''είμαι ελεύθερος''. Αλλά την ίδια στιγμή, δεν μπορώ να σταματήσω. Θέλω να εκμεταλλευτώ στο έπακρο κάθε λεπτό της ζωής. Σήμερα είμαστε ζωντανοί, αύριο κανείς δεν ξέρει. Μέχρι πρότινος έκανα τα πάντα με βάση το ποδοσφαιρικό καλεντάρι. Αλλά τώρα είμαι ελεύθερος. Θα είναι περίεργο από τον Ιανουάριο, για πρώτη φορά θα κάνω διακοπές.
Ξέρω πως έχω μια αφιερωμένη θέση στο όνομά μου στο ''Καμπ Νόου''. Δεν ξέρω πού βρίσκεται ακριβώς, αλλά θα αρχίσω να την επισκέπτομαι. Θα βλέπω όλα τα παιχνίδια από εκεί».
Και ίσως η θέση που του ανήκει, κάποια στιγμή να μετατραπεί στον προεδρικό θώκο.