Μουντιάλ 2022, Μέσι: Ένας για όλους και όλοι γι' αυτόν
Δεν έχει τίποτα άλλο να αποδείξει. Αν είχε πραγματικά, ποτέ. Είναι εκείνος, ο εαυτός του και το «εγώ» του απέναντι στην ποδοσφαιρική αιωνιότητα. Σε αυτό το Μουντιάλ, ο Λιονέλ Μέσι στέκεται μπροστά σε ένα δίλημμα που δεν διακινδυνεύει την κληρονομιά του, αλλά μπορεί να την εμπλουτίσει με τον ανεκτίμητο χρυσό του Ζιλ Ριμέ.
Ντεμπούταρε στη διοργάνωση σε ηλικία 19 ετών. Ακόμη με το μακρύ μαλλί του που έφτανε τους ώμους του, πριν φορέσει τη στέκα με την οποία αργότερα πέτυχε το «μαραντονικό» γκολ κόντρα στη Χετάφε κι άρχισαν αναπόφευκτα οι πρώτες συγκρίσεις.
Στα 23 του, κάτοχος Χρυσής Μπάλας και δύο Champions League, ταξίδεψε στη Νότιο Αφρική ως ο ανερχόμενος «Μεσσίας», υπό τις οδηγίες του Θεού, Ντιέγκο. Το μαλλί όλο και κοντύτερο, η αποτυχία σαφώς μεγαλύτερη.
Η σκιά του GOAT είχε απλωθεί ήδη πάνω στο όνομά του όταν το 2014 κλήθηκε να διεκδικήσει το Άγιο Δισκοπότηρο μέσα στην έδρα της μεγάλης αντιπάλου, Βραζιλίας. Το έκανε, έφτασε μέχρι τον τελικό, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.
Δύο χαμένους τελικούς Κόπα Αμέρικα και μια απόσυρση μετά, το 2018, η ένδεια του συνόλου της Αλμπισελέστε ήταν βάρος ασήκωτο για μια διάκριση.
Νοέμβριος του 2022. Το κοντέρ δείχνει 35 έτη, 786 γκολ καριέρας και μόλις τέσσερις επαγγελματικές συμμετοχές πριν το «1000άρι». Κατά πάσα πιθανότητα, θα το πετύχει στο Κατάρ.
Ο Λιονέλ Μέσι μπαίνει στη «μάχη» του πέμπτου Παγκοσμίου Κυπέλλου της καριέρας του. Αγωνιστικά, σε ανοδική τροχιά μετά τη χειρότερη, ομολογουμένως, σεζόν της καριέρας του, την πρώτη του με την Παρί Σεν Ζερμέν. Ηθικά, απαλλαγμένος από την ευθύνη της ανομβρίας του σε τίτλους με το εθνόσημο. Το γραμμάτιο το ξεπλήρωσε με την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα το 2021, βάζοντας τέλος στην άγονη 27ετία των Γκαούτσος.
Όλοι είναι πεπεισμένοι πως αυτό το Μουντιάλ θα είναι και το τελευταίο του. Το μαρτυρά το timing, οι συνθήκες, αλλά κι ο ίδιος από τις δηλώσεις του: «Δεν με βλέπω να παίζω για πολύ ακόμα».
Αυτή τη φορά, όμως, η προσμονή μεγάλου μέρους των φιλάθλων δεν αφορά απλά να τον δει να παίζει. Τον έχει θαυμάσει, τον έχει χορτάσει, ίσως πάντα να θέλει λίγο παραπάνω, αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής, ο Λέο έχει μεγαλώσει ήδη τις ποδοσφαιρικές γενιές του. Αυτή τη φορά, τον περιμένει καρτερικά να σηκώσει στον ουρανό το τρόπαιο και να βάλει τέλος στην... αιώνια εκκρεμότητα. Πιθανότατα να περισώσει με το αποτύπωμά του τον απόηχο ενός σκανδαλώδους Παγκοσμίου Κυπέλλου.
«Θα πάμε στον πόλεμο για εκείνον»
Η Αργεντινή βρίσκεται στην καλύτερη φάση της σύγχρονης ιστορίας της. Και ο Μέσι μακράν στην καλύτερη φάση του ως παίκτης της. Ο τίτλος του Κόπα Αμέρικα μέσα στο «Μαρακανά» συσπείρωσε στο έπακρο ομάδα και λαό, ξέβαψε την ταμπέλα του «loser» και ήταν το αποκορύφωμα της αλλαγής που έχει υποστεί η Αλμπισελέστε στα χέρια του Λιονέλ Σκαλόνι.
Κάπως έτσι εκείνη τρέχει σερί 35 αγώνων δίχως ήττα, το δεύτερο ευρύτερο της ιστορίας πίσω από το ρεκόρ που κατέχει η Ιταλία από το 2021, το οποίο και θα κατακτήσει η ίδια αν φτάσει αήττητη μέχρι τα προημιτελικά. Κι αν το γεγονός πως έχει να χάσει από το 2019 δεν είναι ικανό για να πειστεί κάποιος για τη δυναμική και το δέσιμο αυτής της ομάδας γύρω από τον Λέο, ίσως τα λόγια ενός «υπασπιστή» του να βοηθούν περισσότερο από τους αριθμούς.
«Πώς γίνεται να είναι αυτό το τελευταίο Μουντιάλ του Μέσι; Όχι, όχι, είναι τρελός, δεν θα τον αφήσουμε να φύγει. Θα πάμε στον πόλεμο για εκείνον», δήλωνε εμφατικά ο Λισάντρο Μαρτίνες. Ένας άλλος Μαρτίνες, ο Εμιλιάνο, του είχε αφιερώσει ένα κρεσέντο απόλυτης αποθέωσης μετά την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα.
Είχε αναφέρει χαρακτηριστικά πως «θα πέθαινα για εκείνον», αλλά το μυστικό της ραγδαίας βελτίωσης της Αλμπισελέστε ίσως κρύβεται σε αυτή τη φράση:
«Ήθελε περισσότερο από όλους να κερδίσει κάτι με την εθνική ομάδα. Και το μετέδωσε και σε μας, σε αυτό το νέο σύνολο, τη ζωώδη επιθυμία για να κατακτήσουμε κάτι. Πώς γίνεται να μην θέλουμε κι εμείς μαζί του να βγουμε νικητές;»
Η ανανέωση της εθνικής Αργεντινής, με τον Σκαλόνι στον πάγκο και το νέο αίμα που έχει μεταγγίσει στο ρόστερ του, λειτουργεί μόνο ευεργετικά. Προετοιμάζει το έδαφος για την επόμενη μέρα, μα κυρίως έχει μπολιάσει με ομοψυχία και αλτρουισμό ένα σύνολο που στο παρελθόν μετρούσε πλειάδες αστέρων σε κάθε τουρνουά, δίχως να βγάζει στο χορτάρι το πνεύμα μιας αληθινής ομάδας. Και η φετινή Αργεντινή είναι ομάδα με το όμικρον κεφαλαίο. Αξία ανεκτίμητη για ένα τουρνουά μάξιμουμ επτά αγώνων, που δίνει έξτρα πόντους πίστης στον Λέο υπέρ της κατάκτησης.
Τα νοκ-άουτ και τα μεγάλα «μικρά» λόγια
Ανοιχτοί λογαριασμοί σαφώς και υπάρχουν. Ο Λέο έχει πολλά πράγματα ακόμα να αποδείξει σε επίπεδο Παγκοσμίου Κυπέλλου και δείχνει έτοιμος να διορθώσει τις ανορθογραφίες των περασμένων τουρνουά. Αρχής γενομένης από το να σκοράρει σε νοκ-άουτ, πράγμα που δεν χρειάστηκε για να οδηγήσει την Αργεντινή με συνοδοιπόρο τον Άνχελ Ντι Μαρία στον τελικό το 2014.
Σε τέσσερα Μουντιάλ, στα οποία η Αργεντινή πέρασε ανεξαιρέτως από τον όμιλο, ο Μέσι δεν σκόραρε ποτέ σε νοκ-άουτ. Γεγονός που τον συνδέει συμπτωματικά με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, αφού ούτε εκείνος μετράει γκολ εκτός ομίλων. Αυτό, μάλλον, θα πρέπει να αλλάξει στο Κατάρ, για μια Αργεντινή που παρ’ όλα αυτά έχει πολλαπλασιάσει τις πηγές του γκολ της.
Πάνω από όλα, το τρόπαιο παραμένει η λαϊκή απαίτηση. Κι αν όχι απαίτηση, σίγουρα μια υπέρμετρα έντονη επιθυμία. Οι Αργεντίνοι διψούν για τη στέψη 36 χρόνια μετά, πίνουν νερό στο όνομα του «Pulga» και μετά τον θρίαμβο στο «Μαρακανά» παρατηρούν με συγκρατημένη θέρμη κι ανυπομονησία το πώς θα παρουσιαστεί η ομάδα τους στο Κατάρ.
Αν κάτι, πάντως, χαρακτηρίζει τον Μέσι σε αυτή τη μίνι-προετοιμασία, είναι πως κρατάει χαμηλό προφίλ. Στην ερώτηση για τα φαβορί της διοργάνωσης, δεν συμπεριλαμβάνει (τουλάχιστον… φωναχτά) την Αργεντινή, «δείχνοντας» τις Βραζιλία, Γαλλία και Αγγλία ως ένα σκαλοπάτι μακριά από τις υπόλοιπες.
Τίποτα αλαζονικό, βαρύγδουπο ή φιλόδοξο. Ίσως κάπως υποτιμητικό για την ίδια του την ομάδα, την ομάδα του σερί των 35 επίσημων αγώνων χωρίς ήττα. Μα στην ουσία μια «soft» δήλωση που στους περισσότερους άλλους παίκτες θα περνούσε στα ψιλά.
Το σημαντικότερο για τον Μέσι είναι το πνευματικό κομμάτι κι ως προς αυτό τα πηγαίνει περίφημα, έχοντας καταφέρει να αποβάλει το άγχος από την καμπούρα των συμπαικτών και των προπονητών του. Μερικά «μικρά» λόγια μεγάλης σημασίας, αρκούν.
Το ατέρμονο «πρέπει» για να ζυγιστεί δίπλα στον Μαραντόνα
Κάποιες φορές τα λόγια, όμως, είναι μεγαλειώδη και ανάβουν την σπίθα. Όπως ο όρκος νίκης που επικοινώνησε στα αποδυτήρια πριν από τον μεγάλο τελικό κόντρα στη Βραζιλία. Η ομιλία του μεθυστική για τους συμπαίκτες του, οι τρόποι του τον έκαναν πιο πιστευτό από ποτέ. Ο κορυφαίος παίκτης Μέσι, έχει εξελιχθεί και σε έναν αντάξιο αρχηγό, έναν ηγέτη που απολαμβάνει τη στήριξη της ομάδας του.
«Δεν θέλω να πω κάτι σήμερα. Μόνο ένα ευχαριστώ σε εσάς. Σας ευχαριστώ πολύ για αυτές τις 45 ημέρες. Σας είπα στα γενέθλιά μου ότι είμαστε ένα σπουδαίο σύνολο και το απολαμβάνω πολύ. Σαρανταπέντε ημέρες που ταξιδέψαμε, που φάγαμε, κλειδωθήκαμε στα ξενοδοχεία, δεν είδαμε τις οικογένειες μας, παιδιά.
Όλα αυτά γιατί; Για αυτή τη στιγμή. Επειδή είχαμε έναν στόχο και τώρα είμαστε πολύ κοντά στο να τον πετύχουμε. Και ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο; Ότι εξαρτάται από εμάς. Για αυτό θα βγούμε σήμερα στο γήπεδο και θα σηκώσουμε το κύπελλο.
Θα το πάρουμε μαζί μας στην Αργεντινή για να το απολαύσουμε μαζί με την οικογένεια και τους φίλους μας και με αυτούς που πάντα μας υποστήριξαν. Θα τελειώσω με αυτό. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις παιδιά. Ο Θεός ήθελε να γίνει ο τελικός στο Μαρακανά».
Το ύφος του, η έντασή του, πρόδιδαν πως επρόκειτο για το ματς της ζωής τους. Για ένα ματς χωρίς αύριο, μια ιστορική συνθήκη.
To «τώρα ή ποτέ», άλλωστε, τον συνοδεύει ουσιαστικά από όταν πήρε το χρίσμα του απόλυτου σταρ. Από το 2010, κάθε Μουντιάλ ξεκινούσε με την απαίτηση της κατάκτησης. Η φετινή διαφορά έγκειται ασφαλώς στον τίτλο που μεσολάβησε, αλλά κυρίως στην δική του αποστασιοποίηση από κάθε σύγκριση.
Και ίσως αυτό να είναι το κλειδί για να μεταφράσει κανείς όπως πρέπει τον μύθο του σε περίπτωση που η Αργεντινή φτάσει στη νοητή Γη της Επαγγελίας.
Διότι ο Μέσι δεν έχει ανάγκη να «ζυγιστεί» δίπλα στον Μαραντόνα. Στο πρώτο Μουντιάλ χωρίς τον Pibe D’ Oro στις ζωές μας, το λιγότερο που θα ήθελε ο Μέσι θα ήταν να κατακτήσει το τρόπαιο για να του το αφιερώσει.
Οι εποχές του αλόγιστου παραλληλισμού ανόμοιων πραγμάτων, όπως συχνά-πυκνά συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, δεν έχουν πια αντίκτυπο. Ένα τρόπαιο Ζιλ Ριμέ με την Αργεντινή θα ήταν το ιδανικό χαρτί του Μέσι για να ζήσει με τις τιμές του Ντιέγκο, αλλά το μόνο που θα κατάφερνε ενδεχομένως είναι να τους βάλει οριστικά δίπλα-δίπλα.
Το παλιό με το τωρινό, τον πρωτοστάτη ρέμπελο legend με τον κορυφαίο παίκτη του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Αντικριστά, ως ενθύμιο δύο λυτρωτών του αργεντίνικου λαού. Διότι σε αυτό το Μουντιάλ, ο Μέσι παίζει για όλους, και όλοι παίζουν για εκείνον. Και κανείς δεν έχει να χάσει τίποτα, μπροστά σε αυτό που θα ορκιστούν να κατακτήσουν.
@Photo credits: Getty Images/Ideal Image
