Μπάνκι στο Gazzetta: «Η δική μου Redeem Team»

Πώς ταίριαξε το ταμπεραμέντο και η νοοτροπία ενός Ιταλού με εκείνα των Λετονών; Πώς μπήκαν στην εξίσωση οι αντιλήψεις ενός προπονητή από την Τοσκάνη με τις συνήθειες ενός λαού στο βόρειο άκρο της Ευρώπης;
«Όταν πήρα τη δουλειά, ο στόχος που τέθηκε εξ αρχής με την Ομοσπονδία ήταν να δημιουργήσουμε ή καλύτερα, να χτίσουμε ξανά κάτι όμορφο. Εντός κι εκτός Εθνικής. Ειλικρινά, όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Ενδεχομένως πιο γρήγορα απ' ό,τι περίμενα κι εγώ! Πιστεύω πως υπάρχει εξήγηση κι έχει να κάνει με τον τρόπο που παίξαμε, τον τρόπο που ανταποκρίθηκαν οι φίλαθλοί μας και κυρίως, τον τρόπο που οι παίκτες έδειξαν τη θέλησή τους να παίξουν για την Εθνική. Όταν μίλησα με τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας, μού εξήγησαν πως το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισαν στο παρελθόν ήταν ότι οι παίκτες που συμμετείχαν στα "παράθυρα" ένιωθαν πως ήταν απλώς το... plan B. Ήξεραν ότι θα έλθουν τον χειμώνα όμως δεν θα έπαιζαν το καλοκαίρι. Συνολικά, λοιπόν έχω χρησιμοποιήσει 37 παίκτες! Πρόκειται για τεράστιο νούμερο για μια μικρή χώρα όπως η Λετονία. Το recruiting απλώθηκε παντού. Στην Εσθονία, τη Λιθουανία, το ΝΒΑ, την Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα... Σε κάθε περίπτωση, όλοι οι παίκτες είναι στην ίδια σελίδα, ακολουθούν την ίδια κατεύθυνση κι έχουν την ίδια "ταυτότητα". Αυτό με κάνει τόσο περήφανο! Πλέον όλοι οι Λετονοί έχουν την Εθνική σαν προτεραιότητα. Πολλές φορές προσπαθώ να τους εμπνεύσω, να τους δώσω όραμα και κίνητρο ως προπονητής τους. Μπορώ να πω ότι συγκριτικά με τις ομάδες που έχω δουλέψει στην καριέρα μου, η Εθνική Λετονίας είναι εκείνη που εκπροσωπεί καλύτερα από κάθε άλλη την έννοια του ανήκειν! Είναι κάτι εκπληκτικό. Κάθε απλή ευκαιρία που έχουν οι Λετονοί για να παίξουν με την Εθνική ομάδα της πατρίδας τους και να φορέσουν τη φανέλα της αποτελεί "δώρο". Ακόμα και αν έλθουν για μια μέρα! Απλώς για να βοηθήσουν στην προπόνηση, να παίξουν στα "παράθυρα" ή το καλοκαίρι μαζί με τον Πορζίνγκις. Δεν έχει σημασία. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα... Αν δεις το προφίλ τους στο WhatsApp, το 80% των παικτών έχει φωτογραφία με τη φανέλα της Εθνικής Λετονίας. Είναι τρομερό».

Πώς προέκυψε, λοιπόν η συμφωνία με την Ομοσπονδία μπάσκετ της Λετονίας; Γιατί αποφάσισαν να εμπιστευτούν έναν ξένο προπονητή;
«Αυτό ακριβώς ήταν το μότο της επιλογής τους. Θα σου εξηγήσω τι εννοώ. Την πρώτη φορά που επικοινώνησαν μαζί μου ήμουν στις ΗΠΑ, στη "φούσκα" της G League ως ασίσταντ κόουτς των Λονγκ Άιλαντ Νετς (σ.σ. τη θυγατρική ομάδα των Μπρούκλιν Νετς). Ο Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας ήταν εκείνος που μου μίλησε για πρώτη φορά για την προοπτική να αναλάβω την Εθνική. Ήταν τόσο παράξενο! Μού εξήγησαν από την πρώτη στιγμή: "Άκου Λούκα... Είμαστε στην πιο δύσκολη θέση της ιστορίας μας. Υπάρχει τεράστια απογοήτευση. Έχουμε αγγίξει το έσχατο σημείο! Όλοι οι βετεράνοι που έχουν θέση στην Ομοσπονδία έχουμε παίξει στο εξωτερικό. Στην Ισπανία, την Ιταλία, τις Μεσογειακές χώρες... Συμφωνήσαμε, λοιπόν πως ήλθε η ώρα να αλλάξουμε φιλοσοφία. Ίσως σε κάποιους δεν αρέσει αυτή η επιλογή ωστόσο δεν πρόκειται να πορευτούμε ξανά με Λετονούς προπονητές! Θέλουμε έναν προπονητή από τη Μεσόγειο. Έναν άνθρωπο που θα μπορέσει να κουμαντάρει το πρόγραμμα και παράλληλα, να δώσει ώθηση με τον ενθουσιασμό και το πνεύμα του. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με κάποιον κόουτς από μεσογειακή χώρα". Μού τόνισαν επίσης πως η λίστα τους ήταν περιορισμένη με υποψήφιους προπονητές από την Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα. Το ζητούμενο για τον νέο κόουτς ήταν να ταιριάξει με την κοινότητα, το όραμα, τη νοοτροπία και τον τρόπο με τον οποίο οι Λετονοί προσεγγίζουν το μπάσκετ».

Ανέλαβες την Εθνική Λετονίας μετά από τον αποκλεισμό από το EuroBasket 2022, ξεκινώντας από τα προ-προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που βρήκες μπροστά σου;
«Υπήρχαν πολλές απρόβλεπτες καταστάσεις... Κατ' αρχάς, η Λετονία είναι μια χώρα που δεν είχα βρεθεί ξανά στο παρελθόν. Δεν είχα καμία εξοικείωση με τη γλώσσα, ούτε είχα δουλέψει με κάποιον Λετονό διεθνή. Δεν είχα κοουτσάρει κανέναν! Υπήρχαν πολλά ερωτηματικά. Αυτό όμως που μου έδωσε κίνητρο και ώθηση ήταν η αντίληψη που έχουν οι Λετονοί για το μπάσκετ. Τότε κατάλαβα ότι μπορώ να βοηθήσω πραγματικά. Ξέρεις, στη δουλειά μας θέλεις να είσαι προπονητής top επιπέδου, θες να κοουτσάρεις τους καλύτερους παίκτες όμως όταν έρχεται η ώρα να πάρεις την απόφαση, πρέπει να νιώσεις ότι σε θέλουν πραγματικά. Σε αυτή την περίπτωση, ήταν από τις λίγες περιπτώσεις που ένιωσα αυτή τη δυνατή επιθυμία από την πλευρά τους. Επομένως, η συμφωνία μας ήλθε φυσιολογικά. Όπως εξήγησα, ήθελαν έναν προπονητή από τη Μεσόγειο, ξέρουν ότι σκέφτομαι διαφορετικά όμως δεν φοβήθηκαν την αλλαγή. Θυμάμαι την πρώτη κουβέντα που είχα με τον Νταϊρίς Μπέρτανς, τον οποίο επέλεξα για αρχηγό. Συναντηθήκαμε στη Ρίγα, όταν ακόμη υπήρχαν οι περιορισμοί για τον Covid. Μάλιστα δεν μπορούσαμε να πάμε σε κάποιο εστιατόριο, ήταν όλα κλειστά. Ταξίδεψα στη Λετονία, συναντηθήκαμε στο δωμάτιό μου και παραγγείλαμε delivery! Μίλησα με παίκτες, προπονητές και μάνατζερ, γενικώς με οποιονδήποτε μπορούσε να με βοηθήσει να μπω στη νοοτροπία τους, να καταλάβω το όραμα και τις ανάγκες τους».

Τι θέση έχει το μπάσκετ σε μια χώρα όπου το νούμερο 1 σπορ είναι το χόκεϊ επί πάγου;
«Γίνεται μεγάλη προσπάθεια από όλους. Θέλουν να επενδύσουν στο μπάσκετ μολονότι δεν είναι είναι το πρώτο σπορ στις προτιμήσεις τους. Όταν αγωνίζεται η Εθνική ομάδα χόκεϊ, σταματούν τα πάντα στην χώρα. Δεν βλέπεις κανέναν στους δρόμους! Πάντως το χόκεϊ επί πάγου είναι ένας μικρός "κύκλος". Κάθε χρόνο η Λετονία συμμετέχει σε κάποιο τουρνουά. Είτε πρόκειται για Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, για Παγκόσμιο Κύπελλο ή για Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Οι Λετονοί είναι εκεί. Κάθε χρόνο. Δεν συμμετέχουν χώρες από την Ασία, τη Νότια Αμερική ή την Αυστραλία, επομένως ο κύκλος είναι πολύ περιορισμένος. Τώρα όσον αφορά το μπάσκετ, είναι τρελό. Το να πετύχεις κάτι στο μπάσκετ σε μια μικρή χώρα δυο εκατομμυρίων κατοίκων είναι σαν mission impossible! Η Εθνική ομάδα μπάσκετ είναι ελκυστική για τους φιλάθλους. Το εξήγησα από την πρώτη στιγμή στους ανθρώπους της Ομοσπονδίας. Η δουλειά μου είναι να πετύχω όσο το δυνατόν περισσότερα. Γιατί θέλω να τους βοηθήσω πραγματικά! Να δώσω ώθηση στο πρόγραμμα, να δώσω ώθηση στο μπάσκετ σε όλη τη χώρα! Για την ακρίβεια, έχουμε ήδη τρομερούς πρεσβευτές όπως ο Κρίσταπς (σ.σ. Πορζίνγκις), ο Μπέρτανς, ο Τίμα και ο Στρέλνιεκς. Μπορούν να βοηθήσουν ώστε να εξαπλωθεί η δημοφιλία του μπάσκετ. Αυτό που λείπει είναι μια μεγάλη επιτυχία με την Εθνική ομάδα. Αυτό ακριβώς θέλουν οι φίλαθλοι. Θέλουν πραγματικά να δουν κάτι μεγάλο, μια συλλογική προσπάθεια και ένα σπουδαίο αποτέλεσμα από το να βλέπουν ατομικές επιτυχίες».

Νιώθεις κατά κάποιο τρόπο ότι η δική σου Εθνική είναι τρόπον τινά η ομάδα της εξιλέωσης για τους Λετονούς; Μια ομάδα, δηλαδή που αποκλείστηκε από το EuroBasket κι εν συνεχεία, προκρίθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
«Ναι. Ο αποκλεισμός από το EuroBasket ήταν ένας από τους άξονες στους οποίους στηρίχθηκε το πρόγραμμά μας. Μιλήσαμε ανοιχτά με τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας. Ήμασταν ειλικρινείς στις συζητήσεις μας. Είναι καλύτερο να μιλάς με ειλικρίνεια. Απογοητεύσαμε τους φιλάθλους μας. Απογοητεύσαμε τις οικογένειες και τους εαυτούς μας. Χρησιμοποιώ α' πληθυντικό επειδή νιώθω μέλος αυτής της κατάστασης... Νιώθω, λοιπόν ότι απογοητεύσαμε τον κόσμο. Είχαμε, λοιπόν την ευκαιρία να εξιλεωθούμε με την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Μπορείς, λοιπόν να πεις ότι πρόκειται για τη δική μας Redeem Team! Σίγουρα! Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι η αίσθηση της ευθύνης που πλέον έχουν άπαντες. Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για 37 παίκτες που έπαιξαν μαζί μου στην Εθνική ομάδα όσον αφορά τα "παράθυρα", τα φιλικά και τους επίσημους αγώνες. Όλοι νιώθουν το ίδιο. Το καλό της υπόθεσης είναι πως ήλθα στη Λετονία δίχως προκαταλήψεις. Δεν άφησα περιστατικά που έγιναν στο παρελθόν να πειράξουν το μυαλό μου, την προσέγγισή μου και τις επιλογές μου! Και αυτό είναι κάτι που οι Λετονοί εκτίμησαν. Κυρίως όμως, βρέθηκα εδώ για να σπάσω στερεότυπα! Τους το είπα εξ αρχής: "Παιδιά, όλοι πιστεύουν ότι είστε soft! Ότι οι Λετονοί δεν μπορούν να παίξουν σκληρά, ότι δεν μπορούν να βγάλουν άμυνες, ότι δεν μπορούν να παίξουν στο top επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ". Είμαστε σε μια διαδικσία να σπάμε στερεότυπα. Και νομίζω ότι τα πάμε μια χαρά».

Τι σημαίνει η Εθνική ομάδα για μια χώρα όπως η Λετονία που έγινε ανεξάρτητη μόλις πριν από 31 χρόνια;
«Η Λετονία κέρδισε την ανεξαρτησία της πριν από τρεις δεκαετίες. Αυτή η γενιά των παικτών γεννήθηκε λίγα μόλις χρόνια έπειτα από την ανεξαρτησία. Δεν θέλω να μπλέξω με τα πολιτικά. Μπορώ όμως να πω με σιγουριά ότι το να παίζει ένας Λετονός για την Εθνική ομάδα της πατρίδας του είναι κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Μην ξεχνάς πως οι σπουδαιοι Λετονοί του παρελθόντος όπως ο Βάλντις Βάλτερς και ο Μαϊγκόνις Βαλντμάνις έπαιξαν με τη Σοβιετική Ένωση και όχι με τη Λετονία. Επομένως αποτελεί τεράστιο προνόμιο για τους παίκτες μου να παίζουν για αυτή τη σημαία. Εξάλλου, οι περισσότεροι αγωνίζονται ως επαγγελματίες στο εξωτερικό. Η μεγαλύτερη ομάδα της χώρας, η VEF Ρίγα δεν είναι τόσο ισχυρή ώστε να κρατήσει τους καλύτερους Λετονούς στη χώρα. Δεν μπορεί να πληρώσει "τρελούς" μισθούς. Οι Λετονοί παίκτες μπορούν να κερδίσουν περισσότερα λεφτά στο εξωτερικό, να κάνουν μεγαλύτερη καριέρα και να πετύχουν σπουδαία πράγματα όμως από την άλλη πλευρά, δεν βλέπουν συμπατριώτες τους στις εξέδρες. Για παράδειγμα, οι γονείς τους δεν μπορούν να τους δουν από κοντά παρά μόνο όταν παίζουν με την Εθνική. Οι περισσότεροι έφυγαν στα 14, τα 15 ή τα 16 τους, πήγαν στην Ισπανία ή την Ιταλία κι έλαβαν την κουλτούρα τους. Ο Ρόλαντς Σμιτς έφυγε νωρίς για την Ισπανία, ο Πορζίνγκις το ίδιο, ο Άρτουρς Στράουνιτς πήγε στην Ιταλία. Για τους διεθνείς, η Εθνική είναι μια καλή ευκαιρία να παίξουν για τη χώρα τους, τους φίλους και τους συγγενείς τους».

Η πρόκριση της Λετονίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2023 τι θέση έχει στη δική σου ιεραρχία, όσον αφορά τις επιτυχίες σου ως κόουτς και τα πρωταθλήματα με την Αρμάνι και τη Σιένα;
«Νομίζω ότι έχει το νούμερο 1! Στις περιπτώσεις που ανέφερες, εν προκειμένω στη Σιένα και την Αρμάνι, το πιο δύσκολο κομμάτι είχε να κάνει με το να δικαιώσω τα προγνωστικά και τις μεγάλες προσδοκίες. Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν δούλευα σε προγράμματα που είχαν νικηφόρο χαρακτήρα. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να κρατήσω τη Σιένα σε αυτό το επίπεδο. Έτσι κατακτήσαμε το πρωτάθλημα και το Coppa Italia μολονότι το μπάτζετ ήταν μικρότερο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια ενώ είχαν ήδη αποχωρήσει οι 9 από τους 12 παίκτες της προηγούμενης σεζόν. Στο Μιλάνο, το πρωτάθλημα ήλθε έπειτα από 20 χρόνια δίχως τίτλο. Το ρόστερ και το μπάτζετ εκείνης της Αρμάνι μάς έβαλαν σε μια θέση που δεν είχαμε περιθώριο για λάθος. Δεν υπήρχε χώρος για λάθη! Έπρεπε να κερδίσω, ήταν το μόνο που αποδέχονται οι φίλοι της Αρμάνι. Στη Λετονία, η αποστολή ήταν σαφώς πιο δύσκολη αφού πήραμε τον δύσκολο δρόμο. Αρχίσαμε από τόσο χαμηλά... Από τα προ-προκριματικά. Δεν υπήρχε αυτοπεποίθηση. Ήταν μια εντελώς νέα κατάσταση για μένα. Ουδείς πόνταρε σε εμάς. Ήταν ίσως η πιο δύσκολη αποστολή της καριέρας μου και παράλληλα, το πιο συναρπαστικό επίτευγμα της καριέρας μου»!

Πώς είναι η σχέση σου με τον Κρίσταπς Πορζίνγκις; Ποιο είναι το πλάνο όσον αφορά την αξιοποίησή του στην Εθνική;
«Ο Κρίσταπς είναι ενδεχομένως ο πιο διάσημος άνθρωπος στη χώρα και παράλληλα, εκείνος που δέχεται όλη αυτή την πίεση. Όταν ανέλαβα την Εθνική ομάδα, συναντήθηκα αρχικώς με τον αδελφό του, τον Γιάνις Πορζίνγκις, βετεράνο παίκτη και νυν μάνατζέρ του. Συναντηθήκαμε σχετικά άμεσα, όταν άρχισε αυτή η νέα εμπειρία για μένα, μιλώντας γενικώς για την κατάσταση στο μπάσκετ της Λετονίας. Ήθελα να διαπιστώσω τις απόψεις του. Ένα από τα θέματα που έπεσαν στο τραπέζι ήταν φυσικά και ο Κρίσταπς, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε να αγωνιστεί στην Εθνική από το EuroBasket 2017 πριν από το «παράθυρο» του Αυγούστου '22. Ήταν η περίοδος που η Λετονία είχε μπροστά της τα προ-προκριματικά με τη Ρουμανία και τη Λευκορωσία. Συζητήσαμε για τον τρόπο που ο Πορζίνγκις θα μπορούσε να μπει ξανά στη διαδικασία να παίξει για την Εθνική. Προσπάθησα να του δείξω ότι κατανοώ τις ανάγκες του και παράλληλα, να του αποδείξω το πόσο πολύ τον ήθελα σε αυτή τη διαδικσία! Χτίσαμε μια ειλικρινή σχέση. Θυμάμαι μάλιστα την πρώτη συνάντησή μας. Μια τυχαία συνάντηση στον δρόμο. Ήταν καλοκαίρι, φορούσα ένα σορτσάκι και μια κοντομάνικη μπλούζα. Εκείνος είχε μόλις βγει από ένα μανάβικο και κρατούσε ένα καρπούζι. Είμαι σίγουρος ότι στα πρώτα 10" δεν κατάλαβε ποιος είμαι! Λογικά θα περίμενε να του ζητήσω αυτόγραφο και να βγούμε μια φωτογραφία! Είχε πολύ πλάκα. Αρχίσαμε να μιλάμε σαν φίλοι. Στη συνέχεια άρχισα να μοιράζομαι κάποιες σκέψεις μου μαζί του για την Εθνική, όταν ξαφνικά με διέκοψε και μου είπε: "Κόουτς, με νοιάζει πολύ η Εθνική και οι συμπαίκτες μου εκεί". Φέτος ετοιμάσαμε ένα πλάνο, σε συνεργασία με τον προσωπικό προπονητή του, έναν Ισπανό ο οποίος εντάχθηκε επίσης στο σταφ της Λετονίας. Σε πρώτη φάση ήλθε και συμμετείχε σε κάποιες προπονήσεις χωρίς επαφή για να μπει στο κλίμα, έκαστσε στον πάγκο και φώναξε για τη Λετονία στο ματς με τη Σερβία. Είναι ένας σπουδαιος και ποιοτικός άνθρωπος, μορφωμένος και εργατικός. Νομίζω πως το 80% των Λετονών ξέρουν τον Πρόεδρο και τον Πρωθυπουργό της χώρας. Όμως είμαι σίγουρος ότι το 100% ξέρεις ποιος είναι ο Πορζίνγκις»!

Ποια είναι η άποψή σου για τους νατουραλιζέ; Οι μισές ομάδες στο EuroBasket είχαν παίκτη νατουραλιζέ ενώ ο Λορέντζο Μπράουν έκανε τη διαφορά για την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ισπανία.
«Νομίζω πως η ιστορία μιλάει από μόνη της. Μπορείς να ανατρέξεις στα τελευταία δυο EuroBasket. Οι πρωταθλήτριες Ευρώπης είχαν νατουραλιζέ που τους έδωσαν την ευκαιρία να φτάσουν ως το τέλος της διαδρομής και να πετύχουν. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Η Ισπανία δεν θα κέρδιζε το χρυσό μετάλλιο δίχως τον Λορέντζο Μπράουν. Η Σλοβενία δεν μπορούσε να τα καταφέρει χωρίς τον Άντονι Ράντολφ. Όμως πρόκειται για μια δυνατότητα που δίνει η FIBA στις Ομοσπονδίες. Σε ορισμένες περιπτώσεις τιμωρεί χώρες όπως η Λετονία. Ένας από τους λόγους που η Λετονία δεν έπαιξε στο τελευταίο EuroBasket ήταν οι ήττες από χώρες με νατουραιζέ όπως η Βουλγαρία του Ντι Μποστ. Επαναλαμβάνω... Η FIBA δίνει τη δυνατότητα και είναι λογικό για τις Ομοσπονδίες να την εκμεταλλεύονται. Εξάλλου, η παρουσία σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο ή σε ένα EuroBasket μπορεί να κάνει τη διαφορά, να δώσει δύναμη και ευκαιρίες σε μια Ομοσπονδία να εδραιωθεί στην κοινότητά της, να λάβει επιχορηγήσεις, να "τρέξει" καλύτερα τα πλάνα και τις δραστηριότητές της. Μην ξεχνάς ποτέ ότι οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες κρίνουν τη δουλειά σου... Δυστυχώς. Κανείς, για παράδειγμα δεν θα λάβει υπόψη ότι έδωσες ευκαιρίες σε νέους παίκτες. Αντίθετα, θα σε βρίσουν αν δεν προκριθείς στο Παγκόσμιο Κύπελλο ή το EuroBasket. Το 80% των χωρών έχουν νατουραλιζέ και αυτό τους δίνει έξτρα ώθηση, ιδιαίτερα στα "παράθυρα". Η προσωπική μου άποψη; Δεν μου αρέσει... Όμως ως τι κρίνω; Ως φίλος του μπάσκετ; Ως απλός θεατής; Ως προπονητής; Δεν μου αρέσει όμως πρέπει να μπω στα παπούτσια της Ομοσπονδίας. Όλα είναι θέμα επιλογής. Μπορείς να χειριστείς το ρίσκο; Ότι δηλαδή έκανε η Σερβία. Συνοψίζοντας, ένας Αμερικανός μπορεί να βοηθήσει. Αν δεν αλλάξει το σύστημα, οι Ομοσπονδίες θα συνεχίσουν να προσφέρουν διαβατήρια. Μέχρι σήμερα η Λετονία δεν δείχνει θετική στο να δώσει διαβατήριο».

Εκείνη η ήττα της Ελλάδας από τη Λετονία προκάλεσε σκληρή κριτική και αντιδράσεις... Τι εικόνα σχημάτισες για την ελληνική Εθνική ομάδα στο μεταξύ σας παιχνίδι;Ποιό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα;
«Παρεμπιπτόντως, ο πρώτος που μας έστειλε μήνυμα στο ομαδικό τσατ μετά από τη νίκη ήταν ο Κρίσταπς Πορζίνγκις! Σε γενικές γραμμές, πιστεύω ότι το μπάσκετ στην Ελλάδα υποφέρει από το ίδιο πρόβλημα που υποφέρουν οι περισσότερες χώρες στην Ευρώπη, με εξαίρεση ίσως την Ισπανία. Βιώνουμε μια κρίση, όσον αφορά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια αναπτυξιακά προγράμματα. Οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικώς, πρέπει να αναφερθούμε στη μεγάλη εικόνα και τη γενικότερη τάση. Η νοοτροπία και οι τάσεις των νέων έχουν αλλάξει. Τα κλαμπ πρέπει να νιώσουν το αίσθημα ευθύνης, να επενδύσουν χρήματα και πόρους στης ακαδημίες, να εκπαιδεύσουν προπονητές, να αξιολογήσουν προπονητές, να αναπτύξουν το recruiting σε όλη τη χώρα ώστε να μεγαλώσουν τη "δεξαμενή" της επιλογής παικτών. Την ίδια στιγμή, άλλα σπορ όπως το ποδόσφαιρο και το βόλεϊ κάνουν καλύτερη δουλειά, ειδικά στη χώρα μου, την Ιταλία. Το βόλεϊ τα πάει εξαιρετικά! Είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης και κόσμου με μια τρομερή νέα γενιά. Δεν είναι ώρα να κλαίμε στο μπάσκετ! Είναι ώρα να γυρίσουμε πίσω στα σχολεία, να επενδύσουμε χρήματα και να πληρώσουμε προπονητές να κάνουν αυτή τη δουλειά. Γιατί δεν πληρώνονται πια προπονητές για αυτή την αποστολή. Φέρνουν τον πρώτο από τον... δρόμο που θα το κάνει δωρεάν και του λένε "πήγαινε να διδάξεις μπάσκετ σε δέκα παιδιά". Γαμώτο! Δεν είναι αυτός ο τρόπος! Πριν από 20 χρόνια ήταν πολύ εύκολο για ένα παιδί να αγαπήσει το μπάσκετ. Πλέον οι προπονητές πρέπει να κάνουν το ίδιο με τους πιτσιρικάδες ώστε να τους πείσουν να επιστρέψουν στο γήπεδο την επόμενη μέρα. Αν όχι, θα κάνουν κάτι άλλο. Και αν μπορώ να πω κάτι επί του θέματος, από την μικρή εμπειρία που είχα στην Ελλάδα είναι ότι οι ακαδημίες δεν κάνουν πια τόσο καλή δουλειά όπως παλιά».

Τι σου λείπει περισσότερο από την EuroLeague;
«Τα πάντα... Τόσο απλά... Είναι μακράν η καλύτερη διοργάνωση στην Ευρώπη. Και είμαι πραγματικά περήφανος που ήμουν μέλος της σε συγκεκριμένες στιγμές της καριέρας μου. Είναι κάτι που εύχομαι να ζήσουν οι νεότεροι προπονητές. Το επίπεδο των απαιτήσεων είναι "τρελό". Το καλεντάρι, οι μαζεμένοι αγώνες, όλα... Η EuroLeague είναι ακόμα η πιο συναρπαστική δουλειά για έναν προπονητή μπάσκετ».

Πώς θυμάσαι το πέρασμά σου από την ΑΕΚ; Μια θητεία που κορυφώθηκε με το Διηπειρωτικό και στη συνέχεια περιλάμβανε ένα... ban λόγω οφειλών.
«Έζησα δυο απογοητευτικές στιγμές. Η μια ήταν ο αποκλεισμός από την Μπάμπεργκ στο ΟΑΚΑ. Δεν καλύψαμε τη διαφορά και αποκλειστήκαμε από το Final 4 του BCL. Και η άλλη ήταν ο αποκλεισμός από τον Προμηθέα, όταν χάσαμε την ευκαιρία να παίξουμε στους τελικούς της Basket League. Παρουσιάστηκαν προβλήματα με τις πληρωμές όμως πιστεύω ότι ο τραυματισμός του Γιόνας Ματσιούλις έπαιξε τεράστιο ρόλο στο πώς ολοκληρώθηκε εκείνη η χρονιά. Πάντως μου άρεσε ο τρόπος που μείναμε ενωμένοι ως το τέλος. Μου άρεσε η εικόνα που δείξαμε στη σειρά των μικρών τελικών με το Περιστέρι, αποδείξαμε ότι τα αποδυτήριά μας ήταν υγιή. Δεν ήταν η καλύτερη χρονιά για το ελληνικό μπάσκετ λόγω της γνωστής κόντρας ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Μου έμεινε μια άσχημη γεύση στο τέλος... Γιατί παρά το γεγονός πως η εμπειρία στην Ελλάδα ήταν πολύ όμορφη, ένιωσα πως ό,τι γινόταν λόγω αυτής της κόντρας δεν είναι αθλητισμός. Ακούγεται τρελό ότι τελικά βγήκαμε πρώτοι στην κανονική περίοδο! Ήμασταν τρίτοι και λόγω αυτής της κόντρας τερματίσαμε πρώτοι έπειτα από τις τιμωρίες. Ο τελικός έπρεπε να είναι Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, έζησα όλη την εμπειρία. Κάθε επίσκεψή μου στην Αθήνα είναι ξεχωριστή. Γυρίζω στην πόλη χωρίς GPS, δεν το χρειάζομαι! Είναι το δεύτερο σπίτι μου».

Τις τελευταίες εβδομάδες κοουτσάρεις την Στρασμπούρ. Πώς βιώνεις το hype γύρω από τον Βίκτορ Γουεμπανιάμα;
«Τον είδα για πρώτη φορά από κοντά στο Παγκόσμιο Κύπελλο U19 της Λετονίας τo 2021, στον τελικό της Γαλλίας με τις ΗΠΑ, όταν έπαιξε κόντρα στα άλλα μεγάλα ταλέντα του παγκόσμιου μπάσκετ. Κατάλαβα αμέσως πως είχα μπροστά μου κάτι πραγματικά σπέσιαλ και μοναδικό! Έχω εντυπωσιαστεί από τον τρόπο που στέκεται απέναντι σε επαγγελματίες. Την επόμενη χρονιά θα παίξει κόντρα στους καλύτερους και αποδεικνύει κάθε μέρα ότι αξίζει τα πάντα! Είναι τρελό. Φαίνεται ότι θα κάνει σπουδαία πράγματα στο ΝΒΑ, ότι δεν είναι ένας από τους λίγους. Αν μπορούσα να τον συγκρίνω με κάποιον, θα έλεγα 100% με τον Κρίσταπς Πορζίνγκις! Μοιάζουν τόσο πολύ, έχουν ίδιες κινήσεις, ίδια έμπνευση για να παίξουν το παιχνίδι. Βλέπω επίσης πάνω του ένα κομμάτι του Κέβιν Ντουράντ. Είμαι τρομερά ενθουσιασμένος και ανυπομονώ να τον δω στο ΝΒΑ! Ανυπομονώ επίσης να κοουτσάρω απέναντί του στο ματς με τη Μετροπολιτάν. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι μια από τις καλύτερες προπονητικές αναμνήσεις της ζωής μου. Και μετά θα μπορώ να λέω στην οικογένειά μου ότι είδα αυτόν τον τύπο απέναντί μου».

Cover Photo: Χρήστος Ζωίδης