Πελέ: Λουστράκος, Βασιλιάς, Μύθος

Το πιο γνωστό προσωνύμιο στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο «Πελέ», ξεκίνησε να κλωτσάει την μπάλα στη σάλα και σκόραρε στο επαγγελματικό ντεμπούτο με την Σάντος στα… 15 του!

Ο Τόμας Έντισον εφηύρε, μεταξύ πολλών άλλων, το μικρόφωνο, τον φωνόγραφο και τον ηλεκτρικό λαμπτήρα. Εν αγνοία του, αφού πέθανε το 1931, «χάρισε» το όνομά του στον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, ο οποίος γεννήθηκε εννέα χρόνια αργότερα στο Τρες Κορασόες (τρεις καρδιές) του Μίνας Ζεράις.

Ο Ντοντίνιο, ποδοσφαιριστής στα νιάτα του, και η Σελέστε Αράντες αποφάσισαν να δώσουν το όνομα του μεγάλου Αμερικανού εφευρέτη στον πρωτότοκο γιο τους. Αντί για Έντισον, όμως, τον φώναζαν Έντσον. Αρχικά, τον έλεγαν χαϊδευτικά «Ντίκο».

Με το πέρασμα των ετών, όμως, έμεινε (παγκοσμίως) γνωστός ως «Πελέ», επειδή πρόφεραν λάθος το όνομα του αγαπημένο του παίκτη, του τερματοφύλακα της Βάσκο ντα Γκάμα Μπιλέ. Πελέ στα εβραϊκά σημαίνει θαύμα.

Και τέτοιο ήταν αυτό που μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά του Μπαουρού στο Σάο Πάουλο, μικρός δούλεψε ως γκαρσόνι και λουστράκος για να βοηθήσει την οικογένειά του, στα 14 του «χόρευε» ενήλικους αντιπάλους στο πολύ απαιτητικό ποδόσφαιρο σάλας (μικρότεροι χώροι, απαιτητή η πιο άμεση αντίδραση) και σκόραρε στο ντεμπούτο του με την Σάντος όπου τον πήγε ο πρώτος προπονητής του, Βαλντερμάρ ντε Μπρίτο, τον Σεπτέμβριο του 1956. Ήταν μόλις 15 ετών...

Οι περισσότεροι, στην ηλικία του, πηγαίνουν ακόμα σχολείο. Στα 17 του, ο Πελέ αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής, σκοράροντας δις στον τελικό της Βραζιλίας με την οικοδέσποινα Σουηδία.

Μόλις στα 16 του χρόνια αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα και, μόλις δέκα μήνες μετά την υπογραφή του πρώτου επαγγελματικού του συμβολαίου, κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα. Το όνειρο κάθε πιτσιρικά Βραζιλιάνου γινόταν πραγματικότητα όταν ο Πελέ ήταν αυτό ακόμα. Πιτσιρικάς.

Μέχρι και σήμερα, παραμένει ο νεαρότερος σκόρερ στην ιστορία της Σελεσάο. Ήταν 16 ετών και εννέα μηνών, όταν έκανε το ντεμπούτο του (7 Ιουλίου 1957), το οποίο συνδύασε με γκολ, σε ήττα από την Αργεντινή στο «Μαρακανά», το οποίο ακόμα προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ που υπέστη από την Ουρουγουάη, έστω και αν είχαν περάσει ήδη επτά χρόνια.

Το σοκ θα αποτελούσε παρελθόν μια για πάντα λίγους μήνες αργότερα, όταν η Σελεσάο θα κατακτούσε για πρώτη φορά το πολυπόθητο τρόπαιο του Μουντιάλ. Και το έκανε με πρωταγωνιστή έναν 17χρονο που έκλαιγε στον ώμο του τερματοφύλακα Ζίλμαρ μετά την ιστορική επιτυχία. Όχι μόνο λόγω της συγκίνησης, αλλά και επειδή επί της ουσίας έπαιξε τραυματίας στην πρώτη του μεγάλη διοργάνωση.

Ένα πρόβλημα στο γόνατο κατέστησε αμφίβολη την συμμετοχή του, αλλά οι συμπαίκτες του απαίτησαν την παρουσία τους στην αποστολή γιατί ήξεραν τι μπορούσε να κάνει, ακόμα και ως ανήλικος.

Έπαιξε στο τρίτο παιχνίδι της διοργάνωσης επί σουηδικού εδάφους, με αντίπαλο τη Σοβιετική Ένωση, δίνοντας ασίστ στον Βαβά. Ήταν τότε ο νεαρότερος που είχε παίξει ποτέ σε Μουντιάλ. Στα προημιτελικά, πέτυχε το (μοναδικό) γκολ στη νίκη επί της Ουαλίας. Στον ημιτελικό κόντρα στη Γαλλία, σημείωσε το χατ – τρικ του νεαρότερου παίκτη στην ιστορία της διοργάνωσης μέχρι και σήμερα.

Και, στις 29 Ιουνίου του 1958, σε ηλικία 17 ετών και 249 ημερών, σκόραρε δις στον τελικό και το εμφατικό 5-2 επί της οικοδέσποινας Σουηδίας. Ο εκ των αντιπάλων του, Σίγκβαρντ Παρλινγκ, θα έλεγε αργότερα ότι «όταν ο Πελέ πέτυχε το πέμπτο γκολ στον τελικό, ένιωσα την ανάγκη να τον χειροκροτήσω».

Δεν το έκανε, αλλά ο ποδοσφαιρικός πλανήτης μόλις είχε γνωρίσει τον πρώτο μαύρο αστέρα του, έναν χαρισματικό παίκτη που έμελλε να γράψει ιστορία στα επόμενα χρόνια και να αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο άθλημα της ασπρόμαυρης θεάς.

Ρεάλ Μαδρίτης, Γιουβέντους, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Ίντερ επιχείρησαν να τον φέρουν στην Ευρώπη. Η βραζιλιάνικη κυβέρνηση τον ανακήρυξε «εθνικό θησαυρό», για να αποτρέψει (επιτυχώς) την μετανάστευση του.

Όσοι (τολμούν να) αμφισβητούν τον Πελέ, λένε ότι ποτέ δεν έπαιξε στην Ευρώπη για να δείξει αν πραγματικά μπορούσε να σταθεί σε υψηλότερου επιπέδου συλλογικές διοργανώσεις, όπως έκανε για παράδειγμα ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο.

Δεν ήταν, όμως, ότι δεν ήθελε. Απλώς, δεν τον άφησαν! Μετά το σόου του στο Μουντιάλ του 1958, αλλά και την δεύτερη επιτυχία του τέσσερα χρόνια αργότερα, οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι έκαναν ουρά έξω από τα γραφεία της Σάντος.

Ρεάλ Μαδρίτης, Γιουβέντους και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επιχείρησαν μάταια να πείσουν τον βραζιλιάνικο σύλλογο να τους παραχωρήσει αυτόν τον ασύλληπτο ποδοσφαιριστή που καθιέρωσε το «10» στην πλάτη της φανέλας ως αποδεικτικό της τεράστιας κλάσης, της ποδοσφαιρικής ιδιοφυίας.

Ο Εντουάρντο Κουμπέιγς, ως απεσταλμένος της Βαλένθια, πήγε το 1957 στη Βραζιλία για να αποκτήσει από την Βάσκο ντα Γκάμα τον Βάλτερ Μαρσιάνο, ο οποίος πρόλαβε να παίξει (και να ξεχωρίσει) για τέσσερα χρόνια με τις Νυχτερίδες, προτού σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, όταν ήταν μόλις 29 ετών.

Κατάφερε, όμως, να κλείσει για έναν χρόνο αργότερα τον Πελέ. Μεσολάβησε, όμως, το σόου του τελευταίου στο Μουντιάλ της Σουηδίας και η Σάντος είπε «όχι». Και, όταν ο θρυλικός πρόεδρος της Ίντερ, Άντζελο Μοράτι (πατέρας του Μάσιμο), κατάφερε να υπογράψει συμβόλαιο με τον ομόλογό του στη Σάντος, αυτός του ζήτησε να το σκίσει, εξαιτίας της οργισμένης αντίδρασης των φιλάθλων.

Τρία χρόνια αργότερα και επί προεδρίας Ζάνιο Κουάντρος στη Βραζιλία, ο Πελέ ανακηρύχθηκε «επίσημος εθνικός θησαυρός», ώστε να μην φύγει ποτέ από τη χώρα, όσο έπαιζε ποδόσφαιρο. Έτσι και έγινε, τουλάχιστον στα πιο προσοδοφόρα χρόνια της μυθικής καριέρας του.

Με την Σάντος, ο θρύλος με το «10» στην πλάτη κατέκτησε τα πάντα, εντός και εκτός βραζιλιάνικων συνόρων: Έξι πρωταθλήματα, δύο Libertadores, δύο Διηπειρωτικά…

«Ακόμα σε θυμούνται η Σάντος και ο Πελέ» αναφέρει ένας στίχος του ύμνου του Ολυμπιακού, με αφορμή την σπουδαία, φιλική νίκη των Ερυθρολεύκων επί της βραζιλιάνικης ομάδας, τον Ιούλιο του 1961 (2-1).

Δεδομένα, πάντως, όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης θυμάται εκείνη την Σάντος, την φανέλα της οποίας ο Πελέ για 18 διαδοχικά χρόνια (1956-1974), σημειώνοντας 643 (επίσημα) γκολ σε 665 (επίσημα) παιχνίδια.

Με την ομάδα της ζωής και της καρδιάς του κατέκτησε τα πάντα: Έξι εθνικά πρωταθλήματα, δύο Copa Libertadores, δύο Διηπειρωτικά, ένα Διηπειρωτικό Σούπερ Καπ, δέκα πρωταθλήματα Παουλίστα (είχαν άλλη αίγλη τότε) και τέσσερα τουρνουά Ρίο – Σάο Πάουλο.

Σε ατομικό επίπεδο, αναδείχθηκε τρεις φορές πρώτος σκόρερ του εθνικού πρωταθλήματος, μια φορά πρώτος σκόρερ του Copa Libertadores, δύο φορές του Διηπειρωτικού, μια του τουρνουά Ρίο – Σάο Πάουλο και έντεκα του πρωταθλήματος Παουλίστα.

Ο Πελέ ήταν τόσο μεγάλος που έχει στο ενεργητικό του δύο από τα κορυφαία… μη γκολ. Την «απόκρουση του αιώνα» από τον Γκόρντον Μπανκς σε κεφαλιά του και η προσποίηση στον Λαντισλάο Μαζούρκιεβιτς, με την μπάλα να φεύγει ελάχιστα άουτ στο πλασέ του.

Με τα «αν» δεν γράφονται πραγματικότητες. Στην καριέρα του, όμως, ο Πελέ είχε δύο μεγάλα «αν» και αφορούσαν δύο μαγικές ενέργειές του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, το πλέον θριαμβευτικό της καριέρας του.

Στην φάση ομίλων, στις 7 Ιουνίου του 1970, στο ματς της Βραζιλίας με την Αγγλία, πήδηξε στον… Θεό, σε ύψη που αυτή την εποχή φτάνει μόνο ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Άψογη κεφαλιά, η μπάλα κατευθύνεται χαμηλά και φουλ για τα αγγλικά δίχτυα, όταν ο Γκόρντον Μπανκς κάνει την απόκρουση του αιώνα και αποτρέπει ένα βέβαιο γκολ.

«Εγώ πέτυχα το γκολ, αλλά ο Γκόρντον Μπανκς το απέκρουσε» ήταν η γλαφυρότατη και απόλυτα εύστοχη περιγραφή της φάσης από τον Πελέ, για τον οποίο ο Βρετανός τερματοφύλακας είχε πει ότι «έμοιαζε να αιωρείται στον αέρα». Χρόνια αργότερα, θυμήθηκαν τη θρυλική φάση σε συνάντησή τους στο «Γουέμπλεϊ». Πλέον, θα την σχολιάζουν κάπου εκεί ψηλά.

Κάτι που θα μπορεί να κάνει και με τον Λαντισλάο Μαζούρκιεβιτς στον οποίο, στον ημιτελικό με την Ουρουγουάη δέκα ημέρες, λίγο έλειψε να σημειώσει ένα από τα κορυφαία γκολ στην ιστορία της διοργάνωσης. Έμεινε, πάντως, ως το κορυφαίο «μη γκολ».

Ο Τοστάο είδε τον Πελέ να κινείται στον κενό χώρο και του σέρβιρε την μπάλα με το αριστερό. Ο Μαζούρκιεβιτς επιχείρησε να προλάβει τα χειρότερα και έκανε έξοδο στο ημικύκλιο της περιοχής, με τον Πελέ να του κάνει προσποίηση με το σώμα, να αφήνει την μπάλα να περάσει και τους δύο, προτού τρέξει προς αυτή για να πλασάρει στη κενή εστία.

Η μπάλα δεν του έκανε το χατίρι, αφού έφυγε ελάχιστα άουτ στο δεύτερο δοκάρι. «Εγώ έκανα έξοδο και ο Πελέ έκανε μια καταπληκτική ενέργεια, αλλά δεν ήταν γκολ. Και αυτό ήθελα πάντα στη ζωή μου, να μην μου βάζουν γκολ» έλεγε αστειευόμενος χρόνια αργότερα ο Μαζούρκιεβιτς, τον οποίο τον θυμούνται περισσότερο γι’ αυτή τη φάση, παρά για τις εκατοντάδες αποκρούσεις στη καριέρα του.

Είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής με τρία Μουντιάλ στην συλλογή του. Το κατάφερε στο Μεξικό, ως ηγέτης της κορυφαίας Βραζιλίας όλων των εποχών. Στον θριαμβευτικό τελικό με την Ιταλία (4-1), άνοιξε το σκορ με κεφαλιά και το… έκλεισε με μαγική ασίστ στον αρχηγό Κάρλος Αλμπέρτο. «Δεν τον είδα, τον άκουσα» είχε πει.

Το 1962, στη Χιλή, πήρε το δεύτερό του Μουντιάλ, αλλά δεν το χάρηκε όσο το πρώτο. Στη πρεμιέρα κόντρα στο Μεξικό πέτυχε επικό γκολ περνώντας τέσσερις παίκτες και έδωσε και ασίστ, αλλά στο δεύτερο ματς με την Τσεχοσλοβακία τραυματίστηκε μόνος του, ενώ επιχείρησε ένα μακρινό σουτ. Δεν έπαιξε ξανά στο τουρνουά, με τον Γκαρίντσα να παίρνει την ομάδα της πλάτης του και να την οδηγεί στον τίτλο. Επειδή δεν αγωνίστηκε στον τελικό, η FIFA δεν τον θεώρησε τότε παγκόσμιο πρωταθλητή, αλλά το 2007 πήρε δικαίως το χρυσό μετάλλιο που δικαιούνταν.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στην Αγγλία, βίωσε έναν πρωτόγνωρο εφιάλτη, αφού τραυματίστηκε από τα δολοφονικά φάουλ από Βούλγαρους και Πορτογάλους, με την Βραζιλία να αποκλείεται άδοξα στην φάση ομίλων. Πρόλαβε να σκοράρει με φάουλ κόντρα στη Βουλγαρία (έγινε τότε ο πρώτος παίκτης που σημείωσε γκολ σε τρία διαδοχικά Μουντιάλ) και, μετά τον αποκλεισμό, είπε ότι δεν θα παίξει ξανά σε Μουντιάλ. Ευτυχώς, άλλαξε άποψη.

Το 1969, παρ’ ότι αρνήθηκε αρχικά, γύρισε στην εθνική ομάδα και σημείωσε έξι γκολ σε ισάριθμα παιχνίδια της προκριματικής φάσης. Στο Μεξικό, ένα χρόνο αργότερα, η Βραζιλία δεν είχε ένα δεκάρι, αλλά (τουλάχιστον) πέντε, με Πελέ, Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Ζέρσον και Τοστάο. Η κορυφαία Σελεσάο όλων των εποχών παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της για να γίνει η πρώτη εθνική ομάδα με τρεις κατακτήσεις.

Στον τελικό, στις 21 Ιουνίου του 1970, έχοντας μείνει «άκαπνος» στα προηγούμενα νοκ άουτ, σημείωσε το 100ό γκολ της Βραζιλίας σε Μουντιάλ, ανοίγοντας το σκορ με άπιαστη κεφαλιά. Η εξαιρετική Ιταλία ισοφάρισε, αλλά δεν μπορούσε να περιορίσει την υπέρ – ομάδα του Μάριο Ζαγκάλο.

Σέρβιρε την ασίστ για το τρίτο γκολ του Ζαϊρζίνιο και, στο τέταρτο, σέρβιρε το γκολ στον αρχηγό Κάρλος Αλμπέρτο, σε ένα από τα κορυφαία γκολ στη διοργάνωση, αφού ο Πελέ του πάσαρε την μπάλα χωρίς να τον κοιτάξει ποτέ. «Δεν τον είδα, τον άκουσα» εξήγησε για τη γκολάρα που σφράγισε το θριαμβευτικό 4-1.

Ο σπουδαίος Ταρσίσιο Μπούργκνιτς, ο οποίος ανέλαβε (ανεπιτυχώς) να τον περιορίσει στον τελικό, αποκάλυψε ότι «πριν από τον αγώνα είπα στον εαυτό μου ότι είναι φτιαγμένος από δέρμα και κόκκαλα όπως όλοι, αλλά έκανε λάθος»!

Πολλοί συνάδελφοί του πριν και μετά από αυτόν πήγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά το πρώτο μεγάλο ποδοσφαιρικό «μπαμ» έγινε χάρη σε εκείνον και την μεταγραφή του στην Κόσμος της Νέας Υόρκης.

Χαρισματικός γκολτζής που δούλευε σκληρά για την ομάδα, με διορατικότητα και ακρίβεια στην πάσα, μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις της επίθεσης, αλλά και πιο πίσω σε ρόλο playmaker. Τρομερός αθλητής και με εξαίρετη τεχνική κατάρτιση και μέγας ντριμπλέρ, ήταν ένα κινούμενο σόου. Και, από την στιγμή που δεν έπαιξε ποτέ στην Ευρώπη, έμοιαζε… καταδικασμένος να πάει στην πατρίδα της (και ποδοσφαιρικής) σόου μπιζ.

Το 1974, σε ηλικία 34 ετών, αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του, αν και συνέχιζε να παίζει αραιά και που με την αγαπημένη του Σάντος. Και, το 1975, αποφάσισε να αποδεχθεί την πρόταση της Νιου Γιορκ Κόσμος για να παίξει μπάλα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η μεταγραφή του προκάλεσε τέτοια παράνοια που, στην πρώτη του δημόσια εμφάνιση στη Βοστώνη, τραυματίστηκε από το πλήθος των φιλάθλων που τον περικύκλωσαν, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει με φορείο. Στις 15 Ιουνίου του 1975 έκανε ντεμπούτο και, βεβαίως, το συνδύασε με γκολ.

Η προσγείωση του Πελέ στις ΗΠΑ εκτόξευσε το ενδιαφέρον των ντόπιων για το ποδόσφαιρο, άνοιξε τον δρόμο σε άλλους θρύλους όπως ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο Γιόχαν Κρόιφ, ο Εουσέμπιο, ο Μπόμπι Μουρ και ο Τζορτζ Μπεστ, αλλά και «προσκάλεσε» δεκάδες χορηγούς που έδωσαν άλλο μέγεθος στο πρωτάθλημα.

Τον Ιούνιο του 1977, σημειώθηκε ρεκόρ προσέλευσης σε ποδοσφαιρικό αγώνα (62.349 φίλαθλοι), σε ένα ματς όπου σημείωσε χατ – τρικ. Κατέκτησε το πρωτάθλημα με τους Κόσμος και, την 1η Οκτωβρίου του 1977, έκλεισε την καριέρα του σε αγώνα επίδειξη μεταξύ των Κόσμος και της Σάντος.

Με απευθείας εκτέλεση φάουλ, σημείωσε το τελευταίο γκολ της καριέρας του. Στη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου άρχισε να βρέχει, με μια βραζιλιάνικη εφημερίδα να αναφέρει την επόμενη μέρα: «Ακόμα και ο ουρανός έκλαιγε».

Οι υπολογισμοί των Βραζιλιάνων ιστορικών του αποδίδουν 1.281 γκολ (!), προσμετρώντας και τα τέρματα του σε φιλικές τουρνέ της Σάντος. Ο ίδιος μιλούσε για 1.283, ενώ άλλες πηγές έκαναν λόγο για 1.301 γκολ. Όσα και αν πέτυχε, ήταν θρύλος, τελεία και παύλα.

Στην σύγχρονη εποχή όπου τα πάντα καταγράφονται με απόλυτη ακρίβεια, δεν μπορεί να υπάρξει το παραμικρό λάθος στους υπολογισμούς των γκολ που έχει σημειώσει ένας ποδοσφαιριστής ή τους πόντους που έχει πετύχει ένας μπασκετμπολίστας. Τότε όμως;

Οι ιστορικοί του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου υποστηρίζουν ότι ο Πελέ σταμάτησε (τρόπος του λέγειν) στα 1.281 γκολ (!). Από αυτά, όμως, τα 526 προέρχονται από αγώνες σε επίπεδο Νέων, αλλά και σε ανεπίσημα φιλικά της Σάντος σε διάφορες περιοδείες, ακόμα και αυτά που σημείωσε ενώ έκανε την στρατιωτική του θητεία. «Στην ζωή μου πέτυχα 1.283 γκολ» ανέφερε ο ίδιος σε ανάρτησή του στις 25 Σεπτεμβρίου του 2015.

Η επιτροπή για το βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες αναγνωρίζει τον Πελέ ως τον παίκτη με τα περισσότερα γκολ στην καριέρα του, αναφέροντας ότι έχει 1.279 σε 1.363 παιχνίδια, ενώ υπάρχουν αναφορές για 1.301 γκολ.

Όσα και αν είναι τα τέρματα, ότι και αν ισχύει ακριβώς, ελάχιστη σημασία έχει. Και, σε καμία περίπτωση, δεν καθορίζει το μεγαλείο ενός χαρισματικού ποδοσφαιριστή που δημιούργησε ένα πριν και ένα μετά με την παρουσία του στα γήπεδα.

Μπορεί να καυχιέται ότι σκόραρε ακόμα και εις βάρος των Ναζί! Το έκανε, με ανάποδο ψαλίδι, για τις ανάγκες της κινηματογραφικής ταινίας «Η μεγάλη απόδραση των 11», με συμπαίκτες τους Σιλβέστερ Σταλόνε, Μάικλ Κέιν, Μπόμπι Μουρ και Οσβάλντο Αρντίλες, μεταξύ άλλων.

Ήταν ένας ποδοσφαιριστής κινουμένων σχεδίων, ένας κινηματογραφικός παίκτης. Και δεν το επιβεβαίωνε μόνο στα γήπεδα, αλλά και στα κινηματογραφικά πλατό. Η πιο λαμπερή παρουσία του στη «Μεγάλη απόδραση των 11», μια αθλητική πολεμική ταινία του 1981, σε σκηνοθεσία του καλού του φίλου, Τζον Χιούστον.

Υποδυόμενος τον Πορτογάλο δεκανέα Λουίς Φερνάντες σε μια ομάδα αιχμαλώτων από τις συμμαχικές δυνάμεις, ανέλαβε την… χορογραφία όλων των ποδοσφαιρικών στιγμών, με την κορυφαία, βεβαίως, να του ανήκει δικαιωματικά.

Ένα ανάποδο ψαλίδι που τραβήχτηκε με πανοραμική κάμερα και χρειάστηκε μόλις δύο λήψεις, με τον Πελέ να σκοράρει και στις δύο. Οι σύμμαχοι, παρ’ ότι βρέθηκαν να χάνουν με 4-1 από ομάδα των Ναζί με διαιτητικά σκάνδαλα, κατάφεραν να ισοφαρίσουν σε 4-4, με τον Πελέ να παίζει με σπασμένο χέρι και να αποδρά, όπως και οι υπόλοιποι, χάρη στο «ντου» του κόσμου στον αγωνιστικό χώρο. Ένα γκολ – ποίημα στον δρόμο προς την ελευθερία...

Εφτά παιδιά από τρεις διαφορετικές σχέσεις. Μαύρο πρόβατο ο (ατάλαντος) τερματοφύλακας Εντίνιο, ο οποίος τον Μάιο του 2014 μπήκε φυλακή για ξέπλυμα χρήματος από εμπόριο ναρκωτικών.

Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Και, έχοντας παντρευτεί τρεις φορές και με πολλές εξωσυζυγικές σχέσεις, ο Πελέ είχε επτά παιδιά, τα οποία παίδεψε, αλλά και από τα οποία παιδεύτηκε.

Τον Φεβρουάριο του 1966, παντρεύτηκε τη Ροζεμέρι ντος Ρέις Σόλμπι, με την οποία έκανε δύο κόρες (Κέλι Κριστίνα – 1967 / Τζένιφερ – 1978) και έναν γιο, τον Εντίνιο (1970), ο οποίος έκανε μια αποτυχημένη καριέρα ως… τερματοφύλακας. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, το 2014 καταδικάστηκε σε φυλάκιση 33 ετών για ξέπλυμα χρήματος από εμπόριο ναρκωτικών, με την ποινή να πέφτει μέσω έφεσης στα δώδεκα χρόνια και, πλέον, να κυκλοφορεί ελεύθερος αλλά με το στίγμα για πάντα.

Τον Απρίλιο του 1994, παντρεύτηκε τη Ασίρια Λέμος Σέισας, η οποία έφερε στον κόσμο τα δίδυμα Γιόσουα και Σελέστε (1996), ενώ τον Απρίλιο του 2016 παντρεύτηκε τη Μάρσια Αόκι, με την οποία δεν έκανε παιδιά.

Είχε, όμως, άλλες δύο κόρες από εξωσυζυγικές σχέσεις: Τη Φλάβια Κουρτς και τη Σάντρα Μασάντο. Την τελευταία δεν την αναγνώριζε και αρνούνταν να υποβληθεί σε τεστ DNA. Εντέλει, υποχρεώθηκε δικαστικά να το κάνει. Το τεστ απέδειξε ότι ήταν όντως κόρη του. Το 2006, η Μασάντο πέθανε από καρκίνο. Την ασθένεια, δηλαδή, που πήρε και τον πατέρα της...

Όταν «έφυγε» ο Ντιέγκο, το αιώνιο αντίπαλο δέος για τον θρόνο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών του έγραψε: «Φίλε, μια ημέρα θα παίξουμε μαζί στον ουρανό». Δυστυχώς, αυτή η μέρα έφτασε…

Είχαν μια σχέση (στ)οργής. Πρωταγωνίστησαν, άθελά τους, στο αιώνιο (και άδικο, λόγω διαφορετικών εποχών) ντιμπέιτ για το ποιος είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, όπως συνήθιζε, έλεγε πάντα αυτό που πίστευε.

Και κάποτε δεν δίστασε να υποστηρίξει ότι ο Πελέ έκανε το… σεξουαλικό ντεμπούτο του στη ζωή με άνδρα! Ο Βραζιλιάνος δεν του απάντησε ποτέ, αλλά ήταν ξεκάθαρο πως ήταν ενοχλημένος με τα λεγόμενα του Ντιεγκίτο.

Με το πέρασμα των ετών, η σχέση τους βελτιώθηκε, συμμετείχαν μαζί σε διάφορες εκδηλώσεις και, μάλιστα, ο Ντιεγκίτο τον είχε ως πρώτο καλεσμένο στην τηλεοπτική του εκπομπή με τίτλο «Η βραδιά του δεκαριού». Ένας απόλυτα ταιριαστός τίτλος και για τους δύο.

Στις 25 Νοεμβρίου του 2020, όταν η καρδιά του Μαραντόνα σταμάτησε να χτυπάει, ο Πελέ τον αποχαιρέτησε με ένα μήνυμα όπου ανέφερε πως «έχασα έναν μεγάλο φίλο και ο κόσμος έχασε έναν θρύλο. Μια ημέρα ελπίζω να παίξουμε μαζί μπάλα στον ουρανό».

Δύο χρόνια αργότερα, ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο πήγε να ανταμώσει «τον μάγο με την τεράστια καρδιά», όπως τον χαρακτήρισε με μια ανάρτησή του μια εβδομάδα αργότερα. «Μια ημέρα στον ουρανό θα παίζουμε στην ίδια ομάδα. Και θα είναι η πρώτη φορά που θα δώσω γροθιά στον αέρα χωρίς να πανηγυρίζω ένα γκολ, αλλά για να μπορέσω να σου δώσω άλλη μια αγκαλιά».

Συμπαίκτες ο Πελέ με τον Ντιέγκο στην ίδια ομάδα, αλλά μαζί και με τον Γιόχαν Κρόιφ, τον Φέρεντς Πούσκας, τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο, τον Εουσέμπιο, τον Λεβ Γιασίν, τον Μπόμπι Μουρ, τον Γκαρίντσα, τον Τζορτζ Μπεστ...

Πελέ για πάντα: Διαβάστε όλα τα θέματα