Ζαϊρζίνιο και Ζορζίνιο αποχαιρετούν στο Gazzetta τον Πελέ: «Οι δικές μας στιγμές δίπλα στον κορυφαίο όλων των εποχών» (vids)

«Τυφώνας». Αυτό ήταν το παρατσούκλι που είχαν δώσει σε ένα από τα πιο... αδικημένα «7» της Εθνικής Βραζιλίας. Ο Ζαϊρζίνιο πραγματοποίησε ένα από τα καλύτερα Μουντιάλ το 1970 στην ιστορία του θεσμού, όμως η λάμψη του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου του Πελέ ήταν αυτή που τράβηξε το βλέμμα από τα απίθανα κατορθώματα του συμπαίκτη του.

Γεννημένος τα Χριστούγεννα του 1944, ο Ζαΐρ Βεντούρα Φίλιο όπως είναι το πλήρες όνομά του, ξεκίνησε από την τρυφερή ηλικία των 15 ετών να δείχνει έντονα το ταλέντο του έχοντας ενταχθεί στις ακαδημίες της Μποταφόγκο. Τότε έκανε και το επίσημο ντεμπούτο του, μετρώντας αντίστροφα για την πόρτα της Εθνικής Βραζιλίας.

Η παρουσία του Γκαρίντσα δεν του άφησε περιθώριο συμμετοχής καθώς αγωνιζόταν ως αριστερός εξτρέμ, ωστόσο το ταλέντο και η ποιότητά του, τού επέτρεπαν να αγωνιστεί σε όλες τις θέσεις της επίθεσης. Κάπως έτσι βρήκε και χώρο ενόψει του Μουντιάλ του 1966. Παρά την αποτυχία της «σελεσάο» μετά από δύο συνεχόμενες κατακτήσεις, ο Ζαϊρζίνιο ήταν ένα από τα... κέρδη της παρέας του Πελέ.

Έτσι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, ο Βραζιλιάνος αστέρας κάνει τρομερά πράγματα στον αγωνιστικό χώρο, ξεσηκώνοντας τα πλήθη δίπλα στον Πελέ, ο οποίος έχει περισσότερο τον ρόλο του... σερβιτόρου παρά του σκόρερ. Ο θρύλος της Μποταφόγκο σκόραρε σε όλα τα παιχνίδια (!), πετυχαίνοντας συνολικά επτά γκολ και κατακτώντας το βραβείο του πρώτου σκόρερ ενώ στον τελικό είχε και μία ασίστ.

Η συνεργασία με τον «Βασιλιά» ήταν μία εκ των κορυφαίων στην ιστορία με τον επίλογό του στην διοργάνωση να κλέβει τα... φώτα της επιτυχίας του Ζαϊρζίνιο. Βέβαια, μόλις αυτά... έσβησαν, τότε ο Βραζιλιάνος επιθετικός κατέβασε και εκείνος τον... διακόπτη, καθώς η καριέρα του πήρε την κατιούσα.

Σε αντίθεση με τον Πελέ που έπαιξε μακριά από τη Βραζιλία στη δύση της καριέρας του, εκείνος έπαιξε τόσο στην Ευρώπη με τη Μαρσέιγ αλλά και σε Βολιβία και Βενεζουέλα. Η προπονητική του καριέρα δεν συμβάδισε ποτέ με αυτή της ποδοσφαιριστής, καθώς ανέλαβε μόλις μία ομάδα και αυτή για πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Ο λόγος για την Καλαμάτα (!) στην οποία ανακοινώθηκε τον Σεπτέμβρη του 1997 και παρέμεινε για μόλις εννιά ματς προτού αποχωρήσει και σταματήσει την καριέρα του στην προπονητική.

Ο 78χρονος θρύλος μίλησε στο Gazzetta και μοιράστηκε τις σκέψεις του για την απώλεια του συμπαίκτη και φίλου του Πελέ, μεταφέροντας το πόσο σημαντικός ήταν, είναι και θα είναι για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

«Είμαι πολύ στεναχωρημένος με την απώλεια ενός μεγάλου συμπαίκτη και ενός μεγάλου φίλου. Για εμένα, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής και στην βραζιλιάνικη αλλά και στην παγκόσμια ιστορία. Είναι δύσκολο να εκφράσω αυτά που νιώθω. Πέρασα τόσες στιγμές μαζί του. Για να είμαι ειλικρινής, ξεκινήσαμε μαζί το 1964 έως και το 1974 όταν και δίναμε χαρά στον κόσμο του ποδοσφαίρου, τόσο της Βραζιλίας όσο και παγκοσμίως. Η απώλεια αυτού του φανταστικού ανθρώπου, του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή στην ιστορία του αθλήματος, είναι τεράστια. Εκεί ψηλά που θα πάει θα δείξει την ποιότητα που έδειχνε όταν παίζαμε μαζί, τόσο στον λαό της Βραζιλίας όσο και και στον κόσμο. Καταθέτω εδώ την συγκίνησή μου και τον σεβασμό μου για τον Πελέ».

Οι νέοι ακούν το όνομά του και αμέσως έρχεται στο μυαλό τους ο έμπειρος χαφ της Ιταλίας που έγραψε ιστορία στο EURO 2020. Ωστόσο για τους πιο παλιούς, ο Ζορζίνιο είναι ο θρυλικός δεξιός μπακ της Βραζιλίας που κατέκτησε το Μουντιάλ του 1994 και έβαλε το... λιθαράκι του στην επαναφορά της «σελεσάο» στην κορυφή του κόσμου.

Γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1964 στο Ρίο ντε Τζανέιρο και ήταν μόλις έξι ετών όταν ο Πελέ έριχνε τίτλους τέλους στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Όμως ήταν ανάμεσα στα παιδιά που είχαν μέσα στις... φλέβες τους το ποδόσφαιρο.

Μέχρι το 22 του περιφερόταν σε μικρομεσαίες ομάδες μέχρι να τον αποκτήσει η Φλαμένγκο και εκεί να απογειώσει την καριέρα του με στόχο το ταξίδι στην Ευρώπη. Στο ντεμπούτο του με το εθνόσημο κόντρα στη Βενεζουέλα, το 1987 κατάφερε να βρει και δίχτυα, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί στις επιλογές της εθνικής ομάδας.

Η εξέλιξή του συνεχίστηκε δίχως... φρένα και λίγο πριν το Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία, η Μπάγερ Λεβερκούζεν τον έκανε δικό της έναντι 400 χιλιάδων ευρώ. Ο Βραζιλιάνος φουλ μπακ καθιερώθηκε αμέσως στη Bundesliga και παρά τον αποκλεισμό της «σελεσάο» από την Αργεντινή στη φάση των «16», ο Ζορζίνιο ήταν από τους ποδοσφαιριστές που ξεχώρισαν σε εκείνον τον θεσμό.

Το 1992 ήρθε η σειρά της Μπάγερν να αναβαθμίσει ακόμα περισσότερο τον διεθνή αμυντικό, καθώς τον έκανε δικό της με το ποσό των 2,8 εκατ. ευρώ (αρκετά μεγάλο κόστος για την εποχή, ειδικά για ακραίο μπακ). Το αποκορύφωμα βέβαια, ήρθε με το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στα γήπεδα των ΗΠΑ.

Ο Ζορζίνιο έχοντας τον... αέρα της Ευρώπης, ήταν βασικός σε όλα τα ματς μέχρι και τον μεγάλο τελικό, όταν στο 21ο λεπτό κόντρα στην Ιταλία τραυματίστηκε και άφησε τη θέση του στον υπερταλαντούχο Καφού. Ο επίλογος του έμπειρου ακραίου μπακ στο Μουντιάλ δεν ήταν αυτό που θα περίμενε αλλά αποτέλεσε την... αφετηρία για τον πρώτο σε συμμετοχές στα χρονικά της Βραζιλίας, Καφού.

Η κατάκτηση του τροπαίου διέγραψε το γεγονός πως ένας τραυματισμός ήταν η τελευταία του εικόνα σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Από εκεί και πέρα έπαιξε σε Ιαπωνία και Βραζιλία μέχρι να ολοκληρώσει την καριέρα του στην Αργεντινή και συγκεκριμένα στην Μπόκα Τζούνιορς το 2003.

Όπως και οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές, έτσι και εκείνος έβγαλε τα ποδοσφαιρικά και φόρεσε το προπονητικό κουστούμι. Αρχικά θήτευσε στον πάγκο της Εθνικής Βραζιλίας ως βοηθός του Ντούνγκα. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη καθώς άλλαξε αρκετούς σταθμούς (κυρίως στη Βραζιλία), δίχως να καθιερώνεται κάπου και τη Βάσκο ντα Γκάμα να είναι η τελευταία ομάδα που προπόνησε τον περασμένο Νοέμβριο.

Μπορεί να μην υπήρξαν συμπαίκτες αλλά ο Ζορζίνιο αναφέρθηκε στο Gazzetta για τον θάνατο του Πελέ, μεταφέροντας όσα σημαίνει ο συγκεκριμένος θρύλος για το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας αλλά και του κόσμου.

«Θυμάμαι ότι είχα συναντηθεί δύο φορές με τον Πελέ. Βρέθηκα σε δύο περιπτώσεις μαζί του και η μία σημάδεψε την ζωή μου διότι ήταν όταν δέχθηκα το Βραβείο Fair Play από την FIFA το 1991, την εποχή του Γιόζεφ Μπλάτερ και του Ζοάο Χαβελάνζε. Ο Μπλάτερ Γενικός Γραμματέας, ο Χαβελάνζε πρόεδρος. Ο Πελέ ήταν εκείνος που μου παρέδωσε το Βραβείο εκείνης της χρονιάς. Εκείνη η φορά με σημάδεψε. Ειδικά κατά την διάρκεια του γεύματος όταν η απλότητα με την οποία αντιμετώπιζε τους ανθρώπους έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου. Χαμογελούσε παντού, έδινε αυτόγραφα σε όλους, πήγε έως την κουζίνα για να δώσει αυτόγραφα στους σερβιτόρους. Εκείνη η εμπειρία μαζί του ήταν σημαντικότατη για εμένα. Υπήρξε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Δεν νομίζω πως υπήρξε ή θα υπάρξει άλλος στο επίπεδό του. Ούτε θα ξαναγίνει κάτι ανάλογο με όλα αυτά που εκείνος κατέκτησε. Ειδικά στις μέρες μας είναι ακόμη δυσκολότερο. Αλλά αυτό που ξεχώρισα ήταν η απλότητά του ως άνθρωπος».

* Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον δημοσιογράφο Κώστα Γιαλιτάκη για τη βοήθεια στη μετάφραση!