Γκάρεθ Μπέιλ: Η φλόγα του Δράκου έσβησε...

Από τις πρώτες μέρες του ως νεαρός αθλητής στη Σαουθάμπτον, ο Μπέιλ είχε φροντίσει να αποδείξει πως πρόκειται για ένα ξεχωριστό είδος ποδοσφαιριστή. Η αδιανόητη ταχύτητα σε συνάρτηση με την υψηλή τεχνική που κατείχε δεν άργησαν να τραβήξουν τα βλέμματα από αντίπαλες ομάδες της Αγγλίας, με την Τότεναμ τελικά να επισημοποιεί το ενδιαφέρον της και να τον υπογράφει το καλοκαίρι του 2007 αντί του ποσού των 14,7 εκατομμυρίων ευρώ.

Το ξεκίνημα βέβαια στο Λονδίνο ήταν πολύ διαφορετικό σε σχέση με την εξέλιξη της καριέρας του. Δεδομένης της ασύλληπτης εκρηκτικότητας που διέθετε, ο Μπέιλ αρχικά καθιερώθηκε στο αριστερό άκρο της άμυνας για να βοηθάει με τις κούρσες του και σταδιακά άρχισε να καθιερώνεται στην ενδεκάδα αρχής γενομένης τη σεζόν 2008-2009.

Όσο όμως τα χρόνια περνούσαν, στην πραγματικότητα γινόταν όλο και πιο εμφανές ότι ο Ουαλός αγωνιζόταν σε λάθος θέση! Κάθε φορά άλλωστε που κάλπαζε προς την αντίπαλη περιοχή έμοιαζε πραγματικά αδύνατον να τον σταματήσεις. Η καλοχτισμένη σωματοδομή του παρά το νεαρό της ηλικίας του, η ταχύτητα, η τεχνική και το ποδοσφαιρικό του θράσος συντελούσαν σε έναν ποδοσφαιριστή ιδανικό για τη θέση του εξτρέμ, με τους Spurs τελικά να τον προωθούν στην επιθετική γραμμή το 2011.

Και παρά τις αμφιβολίες που υπήρχαν στην αρχή, ο Μπέιλ δεν άργησε να τις εξαφανίσει. Τα 10 γκολ τη σεζόν 2010-2011 μετατράπηκαν σε 13 την επόμενη αγωνιστική περίοδο, προτού επέλθει η απόλυτη εκτόξευση! Υπό τις οδηγίες του Αντρέ Βίλας Μπόας, ο Ουαλός κατάφερε να μαγνητίσει όλα τα βλέμματα από κάθε άκρη στην Ευρώπη, πυροβολώντας με συνέπεια και με κάθε τρόπο.

Σαν αποτέλεσμα, η σεζόν 2012 -2013 τον βρήκε να κάνει το απόλυτο step up στην καριέρα του, αφού αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας με 26 γκολ! Η πέμπτη θέση βέβαια που τερμάτισαν οι Spurs σε συνδυασμό με τη θέληση του ίδιου να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του άρχισαν να συνθέτουν την αρχή του τέλους. Χωρίς παρουσία άλλωστε στο Champions League της επόμενης περιόδου, η ομάδα του Λονδίνου γνώριζε πως πολύ δύσκολα θα τον έπειθε να παραμείνει στην αγγλική πρωτεύουσα.

Πόσο δε μάλλον από τη στιγμή που πίσω στη Μαδρίτη, ο Φλορεντίνο Πέρεθ έτριβε ζωηρά τα χέρια του βλέποντας στο πρόσωπο του νεαρού Ουαλού την επόμενη Galactico μεταγραφή...

«Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο» ισχυρίζεται ο θυμόσοφος λαός, ένα ρητό που βρήκε ποδοσφαιρική βάση και στην Ισπανία. Παρόλο που πριν από μόλις μια τετραετία είχαν αποταμιεύσει το ποσό των 96 εκατομμυρίων ευρώ για να φέρουν τον Κριστιάνο Ρονάλντο στην πρωτεύουσα, οι άνθρωποι της Ρεάλ Μαδρίτης έκριναν πως το καλοκαίρι του 2013 αποτελούσε την κατάλληλη περίοδο για ένα νέο... μπαμ. Και το όνομα αυτού; Γκάρεθ Μπέιλ.

Ο Ουαλός άσος εκείνη την εποχή θεωρούνταν το next big thing του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, με τις εμφανίσεις του στην Τότεναμ να κλέβουν την παράσταση. Ταχυδυναμικός, αλτικός, με καλή ντρίμπλα και τελείωμα, ο Μπέιλ συνιστούσε το νέο μεγάλο στόχο του Φλορεντίνο Πέρεθ, ο οποίος στο πρόσωπο του Ουαλού έβλεπε τον μελλοντικό καλύτερο παίκτη του κόσμου. Προκειμένου ωστόσο να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να θρέψει ακόμα περισσότερο τον εγωισμό του, ο ισχυρός άνδρας της Ρεάλ έπρεπε πρώτα να καταλήξει σε συμφωνία με τον μάστερ των πωλήσεων.

Ο ομόλογός του στην Τότεναμ, άλλωστε, Ντάνιελ Λέβι δεν ήταν ποτέ κορόιδο σε ό,τι αφορά τις μεταγραφές. Οξυδερκής, επίμονος και σκληρός διαπραγματευτής ήταν μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που κουβαλούσε, όμως η ουσία είναι πως δεν έκανε ποτέ εύκολη τη ζωή του συνομιλητή του. Οι Μαδριλένοι μάλιστα τον είχαν καταλάβει για τα καλά από τις συζητήσεις που είχαν μαζί του για την απόκτηση του Λούκα Μόντριτς ένα χρόνο νωρίτερα, με τη μεταγραφή τελικά να ολοκληρώνεται αντί 35 εκατομμυρίων ευρώ.

Η αντίστοιχη του Μπέιλ ωστόσο θα κόστιζε πολύ περισσότερα.... Η Ρεάλ πάλευε όλο το καλοκαίρι για να καταλήξει σε συμφωνία. Έχοντας στα υπόψιν της και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που από την πλευρά της βρισκόταν σε συνεχείς επαφές με τους Spurs, η Βασίλισσα γνώριζε πως έπρεπε να δράσει σωστά και έξυπνα προκειμένου να βρεθεί η χρυσή τομή για τη μεταγραφή. Όμως το αντίτιμο θα ήταν βαρύ.

Στις 31 Αυγούστου του 2013, οι Μερένγκες τελικά ήρθαν σε συμφωνία με την Τότεναμ για το ποσό - ρεκόρ των 101 εκατομμυρίων ευρώ, ντύνοντας τον Μπέιλ στα λευκά. Το όνειρο του Πέρεθ είχε πλέον εκπληρωθεί, όπως και η ψευδαίσθηση πως είχε πλέον στα χέρια του τον διάδοχο του Κριστιάνο Ρονάλντο.

Από τις πρώτες του προπονήσεις στο Βαλδεμπέμπας, ο Γκάρεθ Μπέιλ απέδειξε πως πρόκειται για ένα... σπάνιο είδος αθλητή. Ακροβολισμένος στο δεξί φτερό της επίθεσης υπό τις οδηγίες του Κάρλο Αντσελότι, ο Ουαλός ανέπτυξε άμεσα χημεία με τους Ρονάλντο - Μπενζεμά και μαζί συνέθεσαν το περίφημο «BBC». Την αγία τριάδα δηλαδή στην εμπροσθοφυλακή της Ρεάλ Μαδρίτης, με τους τρεις τους στην πρώτη τους κοινή σεζόν (2013-2014) να την οδηγούν στην κατάκτηση των Champions League και Copa Del Rey.

Για τον ίδιο τον Μπέιλ, η παρθενική του σεζόν με τα λευκά της Βασίλισσας ήταν και η κορυφαία. Ο Ουαλός έκλεισε την αγωνιστική περίοδο με 22 γκολ και 19 ασίστ, αφήνοντας τις καλύτερες υποσχέσεις για το μέλλον και εκτοξεύοντας από νωρίς τον πήχη στα ύψη. Ακολούθησε μια ακόμη σεζόν που τον βρήκε να καταγράφει πάλι double double με 17 γκολ και 12 ασίστ, ενώ το 2015-2016 σημειώθηκε άνοδος στα στατιστικά του με 19 γκολ και 14 ασίστ.

Παρά τους αλλεπάλληλους τραυματισμούς που τον ακολουθούσαν καθ΄όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Μπέιλ είχε καταφέρει μέσα σε αυτή την τριετία να αναδειχθεί σε έναν από τους βασικούς πυλώνες της Βασίλισσας. Μπορεί να μην έφτασε ποτέ τα δυσθεώρητα επίπεδα που είχε θέσει ο Κριστιάνο Ρονάλντο, όμως ο Ουαλός συνέβαλε στις επιτυχίες με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Χάρη στην ταχύτητα και την έφεση στα γκολ, ο άσος της Ρεάλ Μαδρίτης αποτελούσε ανέκαθεν μεγάλο κίνδυνο για τους αντιπάλους, ακόμη κι αν ο Πορτογάλος εξακολουθούσε να παραμένει το μεγάλο όπλο της Βασίλισσας. Μέχρι το 2016 και την έλευση του Ζινεντίν Ζιντάν στον πάγκο, το BBC διένυε τις καλύτερές του στιγμές. Στιγμές ωστόσο που έμελλε να φθαρούν στο χρόνο.

Στις σεζόν που ακολούθησαν, η απόδοση του Μπέιλ έπεσε δραματικά. Με εξαίρεση την αγωνιστική περίοδο 2017-2018 όπου ο Ουαλός άγγιξε το προσωπικό του ρεκόρ παραγωγικότητας με 21 γκολ, οι ένδοξες εποχές όπου ο Μπέιλ έσπερνε τον τρόμο είχαν περάσει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν. Μέχρι να φτάσουν όμως τα χρόνια της ύφεσης, ο ίδιος είχε φροντίσει να βάλει την ανεξίτηλη σφραγίδα του στην ευρωπαϊκή κυριαρχία της Βασίλισσας.

Μπορεί πράγματι οι τραυματισμοί να του είχαν στερήσει πολλούς αγώνες και παρουσίες με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, όμως ο Μπέιλ πάντα έβρισκε τον τρόπο να... διορθώνει τις (πολύμηνες) απουσίες του με γκολ στους τελικούς! Στην πρώτη του κιόλας σεζόν με τα λευκά, ο Ουαλός απέδειξε πως δεν φοβόταν να πάρει πρωτοβουλία όταν η μπάλα «έκαιγε».

Η αρχή έγινε στον τελικό του Copa Del Rey, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης αντιμετώπιζε τη Μπαρτσελόνα του Τάτα Μαρτίνο. Εκεί όπου η ποιότητα του Μπέιλ καθόρισε τον νικητή! Αφού παρέλαβε τη μπάλα στον χώρο της μεσαίας γραμμής, ο Ουαλός ντύθηκε... μαραθωνοδρόμος και με ένα εκπληκτικό σόλο - που μνημονεύεται με έκπληξη ακόμα και σήμερα - διέλυσε τον Μαρκ Μπάρτρα, γράφοντας το τελικό 2-1 στο 85΄. Η Ρεάλ πήρε το τρόπαιο, ο Μπέιλ τα εύσημα, αλλά η δουλειά του δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα. Μερικές εβδομάδες αργότερα άλλωστε, ο Ουαλός το έκανε ξανά, αλλά αυτή τη φορά στην κορυφαία σκηνή.

Στον τελικό του Champions League το 2014, όπου η κεφαλιά του Ράμος στο 90+3΄ είχε αναγκάσει τις Ρεάλ και Ατλέτικο να λύσουν τις διαφορές τους στην παράταση (1-1 κ.α). Η ισορροπία παρέμενε, οι δυο τους ακροβατούσαν μεταξύ νικητή και χαμένου, με την αγωνία να κορυφώνεται στον έξτρα χρόνο.

Εκεί ωστόσο που τα πόδια κουράζονται και οι ψυχές λυγίζουν, ο Μπέιλ βρήκε τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να υπογράψει και δεύτερο σερί τελικό. Στο 110΄ο Ουαλός σηκώθηκε στον αέρα, πήρε μόνος του την κεφαλιά - έπειτα από την απόκρουση του Κουρτουά - και έγραψε το 2-1. Η ανατροπή έδωσε φτερά στη Ρεάλ και καταδίκασε την Ατλέτικο, η οποία δέχθηκε ακόμα δυο γκολ μέχρι το φινάλε και παρέδωσε τον θρόνο στη Βασίλισσα.

Οι τελικοί ωστόσο απέναντι σε Μπαρτσελόνα και Ατλέτικο αποδείχθηκαν απλώς το... πρόγευμα του Γκάρεθ Μπέιλ. Με άλλα λόγια, ο προάγγελος για το τι μέλλει γενέσθαι. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Μπέιλ θα έλαμπε ξανά σε τελικό Champions League, αλλά αυτή τη φορά πιο δυνατά ποτέ! Μάιος του 2018: Η Ρεάλ Μαδρίτης διεκδικεί την τρίτη σερί ευρωπαϊκή της κούπα με αντίπαλο τη Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ. Τα πράγματα βέβαια εκείνη την περίοδο ήταν πολύ διαφορετικά για τον Ουαλό σε σχέση με την πρώτη του σεζόν στη Μαδρίτη.

Πλέον αποτελεί το μαύρο πρόβατο για τους οπαδούς της Βασίλισσας, έχει κάνει κατακόρυφη πτώση στην ιεραρχία και οι σχέσεις του με τον Ζινεντίν Ζιντάν χαρακτηρίζονται απόμακρες. Όλα τα παραπάνω είχαν ως λογική συνέπεια να δει τη σέντρα του τελικού από τον πάγκο!

Ο Ζιντάν προτίμησε τον Ίσκο για το δεξί φτερό της επίθεσης, όμως ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, ο Μπέιλ κατάφερε να αναδειχθεί στον πρωταγωνιστή. Αφού η επιλογή του Ίσκο δεν απέδιδε έμπρακτα στο χορτάρι, ο Γάλλος τεχνικός πήρε την απόφαση να ρίξει στη μάχη τον Μπέιλ στο δεύτερο μέρος. Και με το σκορ στο 1-1, ο Ουαλός μετέτρεψε τον τελικό σε προσωπική υπόθεση.

Το πρώτο «χτύπημα» ήταν ονειρικό. Σέντρα του Μαρσέλο στην περιοχή, ένα βλεφάρισμα, ένα ψαλιδάκι, κι ένα από τα ομορφότερα γκολ που σημειώθηκαν ποτέ σε τελικό Champions League. Μόνο και μόνο αυτά τα δευτερόλεπτα θα μπορούσαν να ήταν αρκετά. Όμως τελικά υπήρχε και συνέχεια.

Με την ευγενική χορηγία του Λόρις Κάριους, ο Μπέιλ πέτυχε και δεύτερο τέρμα στο τελευταίο δεκάλεπτο του αγώνα, στέφοντας τη Ρεάλ πρωταθλήτρια με νίκη 3-1. Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, ο Μπέιλ το είχε καταφέρει ξανά. Σαν αυτόκλητος ήρωας, πήρε την ξεχασμένη του κάπα και θύμισε στους Μερένγκες τον λόγο που μια πενταετία νωρίτερα έκαναν τα πάντα για τον πάρουν από την Τότεναμ.

Ο Ζιντάν ξεκίνησε να έχει αμφιβολίες για τον Μπέιλ τον Απρίλιο του 2016. Ο διεθνής επιθετικός έχασε δύο παιχνίδια με έναν τραυματισμό στη δεξιά του γάμπα και παρότι οι γιατροί του συνέστησαν να μην βιαστεί για το come back του εκείνος επέμενε να γυρίσει στο ντέρμπι με τη Μπαρτσελόνα. Ήταν ξεκάθαρα σε κακό επίπεδο ετοιμότητας και έμεινε 35 λεπτά προτού βγει με πρόβλημα στην άλλη γάμπα του, που προκλήθηκε επειδή δεν μπορούσε να ρίξει βάρος στο πόδι του, που είχε πρόβλημα.

Η επιμονή του να παίζει ήρθε σε... σύγκρουση με τη διαχείριση του Ζιντάν από ένα σημείο και έπειτα. Όποτε ο Μπέιλ έκανε το come back από τραυματισμό έμενε εκτός κάποιος παίκτης που όντως πήγαινε καλά όπως οι Λούκας Βάσκεθ, Ασένσιο και Χάμες Ροντρίγκες. Και μετά ο Μπέιλ κατέληγε ξανά σε διαδικασία αποκατάστασης. «

Μου είπε ότι ήταν έτοιμος», έλεγε ο Ζιντάν μετά την ήττα με 3-2 στο Μπερναμπέου. Ο Μπέιλ δεν θα έπαιζε ξανά μέχρι τον τελικό του Champions League στη γενέτειρά του, στο Κάρντιφ, όπου το πλάνο ήταν να αρκεστεί με τον χρόνο ενός αναπληρωματικού.

Ο Ζιντάν άρχισε μετά να αλλάζει την ιεραρχία του στην ομάδα και να προχωρά προς το 4-4-2. Με αυτήν την προσέγγιση είχε περισσότερη δύναμη στο κέντρο της Ρεάλ. Αυτό το πλάνο αποδείχθηκε καταδικαστικό για τον μέχρι πρότινος πρωταγωνιστικό ρόλο του Μπέιλ.

Έχοντας βιώσει ένα πρόβλημα τραυματισμού στην αρχή εκείνης της σεζόν που τον οδήγησε στο να χάσει 14 αγώνες, ο Ουαλός είχε αφήσει το στίγμα του στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Δεν είχε όμως ανάλογη συνέχεια. Αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με την πίστη και στήριξη του Ζιντάν στον Μπενζεμά, κόστισε στον Μπέιλ. Από έναν μεγάλο πρωταγωνιστή έμεινε να έχει γίνει ένα απλό... αξεσουάρ.

Ο πρώτος αγώνας της φάσης των «16» του Champions League τον μήνα Φεβρουάριο με την Παρί Σεν Ζερμέν πίσω στο 2018 σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τον Μπέιλ. Ο Ζιντάν τον άφησε τον παίκτη και όπως έγινε γνωστό ο Μπέιλ δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος για αυτό. Άρχισε να χασμουριέται στον πάγκο και δεν βιαζόταν να γδυθεί όταν του είπαν να ετοιμαστεί για να μπει. Τελικά, αγνόησε τον Σέρχιο Ράμος όταν ο αρχηγός του τον φώναξε να βρεθεί μαζί με την ομάδα για να χειροκροτήσουν τους οπαδούς του Μπερναμπέου. Με το κεφάλι κάτω, πήρε το δρόμο του κατευθείαν προς τα αποδυτήρια. Μία σνομπ και κακή συμπεριφορά που επανέλαβε και στο ματς στο Παρίσι, όπου επίσης δεν ήταν βασικός.

Ο Μπέιλ επέστρεψε στην ενδεκάδα στο επόμενο παιχνίδι, κόντρα στη Μπέτις αλλά αντικαταστάθηκε στο 73ο λεπτό. Και αυτό αφότου δεν μπόρεσε να ανακτήσει μία μπάλα, είχε μία επιτυχημένη ντρίμπλα και σπατάλησε δύο ευκαιρίες για σουτ μέσα στην περιοχή. «Έπαιξε το παιχνίδι του», ήταν η λακωνική τοποθέτηση του Ζιντάν για εκείνον.

Ο Μπέιλ έκανε όλο και λιγότερη προσπάθεια για να κρύψει την απογοήτευσή του. Ήταν αλλαγή με τη Λεγανιές σε ματς που πήγε προς τα αποδυτήρια πριν καν τελειώσει το α' μέρος. Στο Champions League με τη Γιουβέντους είχε μία μάλλον νωθρή αντίδραση σε φάση που πήγε να βγάλει ο Κριστιάνο Ρονάλντο.

Χρίστηκε βασικός στη ρεβάνς με τους Ιταλούς και όταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο του ζήτησε να είναι πιο επιθετικός απάντησε με χαμόγελο. Ο Ζιντάν έστειλε αμέσως τον Βάσκεθ στη θέση του. Μετά άφησε εκτός τον Μπέιλ για το επόμενο παιχνίδι κόντρα στη Μάλαγα και κόντρα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο τον είχε στον πάγκο. Ο Ζιντάν είχε χάσει κάθε εμπιστοσύνη στον Μπέιλ. Έπαιρνε λεπτά στη La Liga, αλλά στο Champions League τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Με την Παρί Σεν Ζεμέν στη φάση των «16» ήταν αλλαγή και στα δύο παιχνίδια και αγωνίστηκε εν τέλει για μόλις 36 λεπτά. Στο πρώτο ματς με τη Γιουβέντους δεν αξιοποιήθηκε.

Στη ρεβάνς, με τη Ρεάλ να είναι πίσω στο 2-0 βγήκε στο ημίχρονο. Στα ημιτελικά κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου, δεν είχε κανέναν αγωνιστικό ρόλο στο πρώτο παιχνίδι και είχε μόλις 18 λεπτά παρουσίας ως αλλαγή στον επαναληπτικό. Kι όμως, στον τελικό ο Μπέιλ του επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη! Μισή ώρα, δυο γκολ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία… Ο ίδιος ήταν έτοιμος να φύγει, αλλά η παραίτηση του Ζιντάν σε μια δύσκολη σεζόν τον κράτησε. Ποτέ δεν αποχαιρέτησε τον Γάλλο.

Ακόμα και με την αποχώρηση του Ζιντάν βέβαια, το μέλλον του Μπέιλ στη Μαδρίτη δεν έμελλε να αλλάξει. Η διοίκηση είχε χάσει την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, με αποτέλεσμα να ανάψει το πράσινο φως για την επιστροφή του με δανεισμό στην Τότεναμ τη σεζόν 2020-2021, όπου προς τα τέλη της περιόδου κατάφερε να θυμίσει έστω και προσωρινά τον παλιό του εαυτό χαρίζοντας ορισμένες στιγμές μαγείας για το σύνολο του Ζοσέ Μουρίνιο.

Η επιστροφή του στη Μαδρίτη ωστόσο την επόμενη χρονιά είχε αύρα... Ζιντάν - ακόμα και χωρίς τον Γάλλο στον πάγκο - με τον Ουαλό απλώς να περιμένει καρτερικά την εκπνοή του συμβολαίου του και να αποχωρεί άδοξα από την Ισπανία με τελευταίο προορισμό τις ΗΠΑ και τη Λος Άντζελες.

Λίγες ώρες πριν το μεγάλο ραντεβού της Ουαλίας με το Μουντιάλ, η Μarca δημοσίευε στο φύλλο της ένα… σοκαριστικό άρθρο για τον Γκάρεθ Μπέιλ.

«Το παράσιτο Μπέιλ προέρχεται από το κρύο και τις βροχές της Βρετανίας. Εγκαταστάθηκε στην Ισπανία, στη Ρεάλ Μαδρίτης, όπου, συγκαλύπτοντας τις προθέσεις του, έδειξε πρώτα αφοσίωση και αγάπη για το χορτάρι, αλλά σύντομα η φύση του τον έφερε να ρουφά αίμα χωρίς να δίνει τίποτα σε αντάλλαγμα. Περισσότερο από αίμα, ρουφούσε και ρουφούσε τα ευρώ του συλλόγου.

Σε αντίθεση με άλλα παράσιτα του είδους του, όπως ο ψύλλος, η ψείρα ή ο κοριός, το παράσιτο Μπέιλ δεν προκαλεί πόνο ή αρρώστια στο γρασίδι του γηπέδου, αλλά μετά το πιπίλισμα, ανάμεσα στα χαμόγελα και τα μπερδέματα, δείχνει ασέβεια για το κλαμπ που τον ταΐζει. Γελάει, χτυπάει παλαμάκια, πέφτει στο έδαφος, τραγουδά, σε ένα είδος ταπεινωτικής τελετής, η οποία, τουλάχιστον, τελειώνει τελικά, όπως όλες οι συμφορές».

Το κείμενο δεν ήταν φυσικά συνεισφορά στη λογοτεχνία, ήταν ένα άγριο ξέσπασμα για τη συμπεριφορά του Γκάρεθ Μπέιλ μετά και τον τελικό του Κιέβου. O Oυαλός τα τελευταία χρόνια μόνο μπάλα δεν έπαιξε, ήταν αλλού, εκτός… Μπερναμπέου. Ηταν όμως ο εύκολος στόχος για τα κακώς κείμενα της ομάδας σε αυτό το διάστημα;

Υπήρχαν πάντα κάποιοι στη Μαδρίτη που αμφισβήτησαν τον Μπέιλ, από τότε που μετακόμισε έναντι 101 εκατ. ευρώ από την Τότεναμ το καλοκαίρι του 2013. Το μέγεθος της αμοιβής και τα προβλήματα τραυματισμών με τα οποία έφτασε, ήταν χρήσιμα πυρομαχικά γι αυτούς που ήθελαν να ασκήσουν έμμεση κριτική στον πρόεδρο του συλλόγου, Φλορεντίνο Πέρεθ.

Υπήρχαν επίσης πολλοί πρόθυμοι να υπερασπιστούν τη θέση του Κριστιάνο Ρονάλντο ως βασικού σταρ της ομάδας, για τον οποίο δεν επιτρεπόταν κανένα σχόλιο αμφισβήτησης. Αυτά τα θέματα και οι συζητήσεις μπήκαν στο παρασκήνιο, καθώς τα πρώτα χρόνια του Μπέιλ στο Μπερναμπέου ήταν εξαιρετικά επιτυχημένα. Στην πρώτη του σεζόν σημείωσε ένα αξέχαστο σόλο για να νικήσει την Μπαρτσελόνα στον τελικό του Copa Del Rey και μετά πέτυχε το καθοριστικό γκολ κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης για το 10ο ευρωπαϊκό!

Ακόμη και όταν αντιμετώπιζε τραυματισμούς, ο Ουαλός συνέβαλε συχνά σε πολύ υψηλό επίπεδο, με 19 γκολ και 11 ασίστ σε 23 εμφανίσεις στη La Liga το 2015-16. Συνέβαλε επίσης τα μέγιστα στον τελικό του Champions League εκείνης της σεζόν επί της Ατλέτικο, τον πρώτο από τους τρεις διαδοχικούς ευρωπαϊκούς τίτλους, παρά το γεγονός ότι η σχέση του με τον προπονητή Ζινεντίν Ζιντάν δεν ήταν η πιο ζεστή.

Ο Μπέιλ δεν μπήκε ποτέ στις καρδιές του Μπερναμπέου, όπως ο Σέρχιο Ράμος ή Λούκα Μόντριτς. Να πούμε την αλήθεια δεν τρελάθηκε πολύ για να πείσει τους Μαδριλένους να τον αγαπήσουν. Ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε ή δεν νοιαζόταν για τη φήμη που είχε αποκτήσει στους Ισπανούς φιλάθλους

Όταν υπέγραψε εξαετή επέκταση συμβολαίου τον Οκτώβριο του 2016, παραδέχτηκε ότι πέρασε δύσκολες στιγμές στην Ισπανία, ειδικά όταν τραυματίστηκε, αλλά ήταν δικαιολογημένα περήφανος που ξεπέρασε τις προκλήσεις για να πετύχει σε αυτό που αποκαλούσε συνεχώς «τον μεγαλύτερο σύλλογο στον κόσμο». Τακτικά απέρριπτε ευκαιρίες να επιστρέψει στην Premier League, μεταξύ άλλων αγνόησε τις δημόσιες εκκλήσεις του τότε προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ζοζέ Μουρίνιο το καλοκαίρι του 2017.

Η τελευταία σημαντική συνεισφορά του Μπέιλ για τη Ρεάλ ήταν τα δύο γκολ του ως αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο στον τελικό του Champions League 2017-18 επί της Λίβερπουλ. Οι οπαδοί της «Βασίλισσας» έβλεπαν έναν διαφορετικό Μπέιλ στην Ουαλία. Tο ποτήρι ξεχείλισε, όταν ο ίδιος πόζαρε χαμογελαστός δίπλα σε σημαία της Ουαλίας που έλεγε «Wales, Golf, Madrid».

Ο Μπέιλ ενσαρκώνει την αδελφότητα - μια λέξη που χρησιμοποιούν όλοι οι συμπαίκτες του για να περιγράψουν τη συνοχή που ο αείμνηστος Γκάρι Σπιντ προσπάθησε να δημιουργήσει όταν ανέλαβε προπονητής το 2010 - στην καρδιά της Ουαλίας. Στα 33 του και μέχρι την ανακοίνωση της απόσυρσης από την ενεργό δράση ο Μπέιλ απολάμβανε να παίζει με τη φανέλα της χώρας τους και όλα όσα αντιπροσωπεύει. Μπορεί σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο οι Ουαλοί να απογοήτευσαν, όμως αυτό που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, είναι η δέσμευση του Μπέιλ στη χώρα του τα τελευταία 16 χρόνια.

«Κόψτε τον στη μέση και οι δράκοι θα πεταχθούν έξω», τόνιζε η Γκουίν Μόρις, πρώην καθηγήτρια φυσικής αγωγής του Μπέιλ στο Γυμνάσιο Γουίτσερτς στο Κάρντιφ. Οι συμπατριώτες του τον λατρεύουν και το γεγονός ότι έχει τόσες πολλές συμμετοχές για την Ουαλία δείχνει πόσο αφοσιωμένος ήταν στην εκπροσώπηση της. Ένα αληθινό πρότυπο για τους νεαρούς διεθνείς, οι οποίοι απολάμβαναν να είναι στο πλευρό του. Η σύνδεσή του με τη χώρα του είναι βαθιά και συγκινητική και είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τη σκηνή που περιέγραψε ο ατζέντης του Τζόναθαν Μπάρνετ όταν συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Μπέιλ σε ηλικία 15 ετών.

Τότε, έκανε το λάθος να του ζητήσει να παίξει για την Αγγλία «Κόντεψε να με δαγκώσει στο κεφάλι. To πήρε από τον πατέρα του, που είναι φανατικός με την Ουαλία και τη μητέρα του». Η Ουαλία σημαίνει τα πάντα για τον Μπέιλ — περισσότερα από ό,τι έκανε ποτέ το γκολφ ή η Ρεάλ Μαδρίτης— και γι αυτό η πρώτη εμφάνιση της χώρας του σε Παγκόσμιο Κύπελλο μετά από 64 χρόνια, ήταν τόσο ξεχωριστή για εκείνον.

Παρά την επιτυχία του σε επίπεδο συλλόγων όλα αυτά τα χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της κατάκτησης του Champions League πέντε φορές με τη Ρεάλ Μαδρίτης, υπήρχε πάντα η αίσθηση ότι το να παίζει για την Ουαλία έδινε στον Μπέιλ τη μεγαλύτερη απόλαυση. Ηταν εκπλήρωση μιας βαθιάς επιθυμίας, λαμβάνοντας υπόψη πόσο καιρό είχε περάσει το ουαλικό ποδόσφαιρο στην απομόνωση.

Με την εθνική συχνά φαινόταν απελευθερωμένος…Ηταν το σπίτι του, μιας και μόνο εκεί απολάμβανε την αφοσίωση, είχε την εμπιστοσύνη όλων, συμπαικτών, επιτελείου, οπαδών. Δε μπήκε ποτέ σε ιδιωτικό τζετ για να φύγει πρώτος μετά από υποχρεώσεις με την Εθνική, έφευγε μαζί με τους υπόλοιπους. Δεν ήταν από αυτούς που ήθελε ιδιαίτερη προσοχή.

Ήθελε απλώς να είναι μέλος της ομάδας. Δε συμπεριφερόταν σα σταρ, απολάμβανε την παρέα των συμπαικτών, αλλά και τον σεβασμό που του έδειχνα οι νεότεροι. Στα ξενοδοχεία όπου βρισκόταν η αποστολή είχε πάντα μαζί τους κάρτες UNO, αλλά και μια μπάλα. Όλες οι αδέσποτες μπάλες ήταν από κάποια δικά του σουτ ή κόλπα… Νοιαζόταν για κάθε αλλαγή, ρωτούσε διαρκώς την τεχνική ηγεσία – όπως κόντρα στο Ισραήλ που έπαιξε 10αρι – γιατί τον ένοιαζε πως θα λειτουργήσει η ομάδα του.

Ένας σούπερ σταρ που δεν επέτρεψε ποτέ να γίνει πηγή απογοήτευσης για τους συμπαίκτες του. Μπορεί η διαφορά στις ικανότητες μεταξύ του ιδίου και ορισμένων συμπαικτών του να ήταν τεράστια, αλλά ο Μπέιλ απολάμβανε να παίζει μαζί τους, να τους μαθαίνει και να τους βοηθά. Είπαμε, ζούσε για τους «Δράκους», το γκολφ και μετά για τη Ρεάλ. Οταν οι Μαδριλένοι τον... κορόιδευαν αποκαλώντας τον γκόλφερ, ο ίδιος τραγουδούσε με τους οπαδούς της Ουαλίας την πρόκριση στο Euro 2020.

To κοντέρ έγραψε 111 συμμετοχές, 41 γκολ μα και πολλές στιγμές δόξας! Επειτα από περισσότερα από 50 χρόνια χωρίς να εμφανιστεί σε μια μεγάλη διοργάνωση, από το 1958, η Ουαλία προκρίθηκε σε διαδοχικά Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και Παγκόσμιο Κύπελλο μέσα σε μια δεκαετία. Ήταν μια χρυσή εποχή για το ποδόσφαιρο της χώρας και όλα αυτά είχαν έναν κοινό παρανομαστή, τον Γκάρεθ Μπέιλ. Αλλαξε το ουαλικό ποδόσφαιρο και το έφτασε εδώ που είναι τώρα. Ηταν ο απόλυτος ηγέτης, ο παίκτης όπου μεγάλωσε γενιές κι έδωσε όνειρα και κίνητρα σε εκατοντάσες παιδιά της χώρας του.