Τάισον Μπαρσέλος Φρέντα: Ο «πολεμιστής» πολυτελείας και το «μαγικό φίλτρο» της Βραζιλίας...

Ο «ορίτζιναλ» Τάισον σήμερα έχει γενέθλια. Κλείνει τα 35. Γεννημένος στις 13 Ιανουαρίου του 1988 στην πόλη Πελότας, την τρίτη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της πολιτείας του Ρίο Γκράντε ντο Σουλ, σχετικά κοντά (270 χλμ) στο Πόρτο Αλέγκρε και ακόμα πιο κοντά (130 χλμ) σπό τα σύνορα της Ουρουγουάης.

Στην περίπτωση του Βραζιλιάνου σούπερ σταρ οι «ασπρόμαυροι» προσδοκούν να (απο)δείξει εντός των γραμμών πως όντως ο… γέρος ποδοσφαιριστής έχει το ζουμί. Γενικώς, οι εκπρόσωποι του Λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου έχουν το σκαρί να παίζουν μπάλα μέχρι τα… γεράματά τους. Στα 40 του ο Ντάνι Άλβες έπαιξε στο πρόσφατο Μουντιάλ του Κατάρ εκεί που ο 35χρονος Λιονέλ Μέσι έγινε Παγκόσμιος πρωταθλητής.

Ο Τάισον δεν είναι το πρώτο μεγάλο όνομα που έρχεται στον ΠΑΟΚ στην εποχή Σαββίδη ή νωρίτερα, ο πρώην σούπερ σταρ της Σαχτάρ Ντόνετσκ και της Ιντερνασιονάλ, αν και δεν το γνωρίζει, με την υπογραφή του συμβολαίου του θα γίνει ο μεγαλύτερος σε ηλικία ποδοσφαιριστής που έχει έρθει με μεταγραφή στον «Δικέφαλο»!

Συμφωνούμε και επαυξάνουμε πως τα βιογραφικά δεν παίζουν μπάλα. Τα βιογραφικά αποτελούν το αποτύπωμα που έχει αφήσει ο κάθε ποδοσφαιριστής μέχρι να υπογράψει σε μια ομάδα. «Δεν κοιτάω καθόλου τα διαβατήρια για να δω τις ημερομηνίες γέννησης», είπε ο Ραζβάν Λουτσέσκου πολλούς μήνες προτού πέσει πάνω στο τραπέζι το όνομα του Βραζιλιάνου, που στα μάτια του Ρουμάνου τεχνικού μοιάζει να είναι ακριβώς το κομμάτι που έλειπε για να συμπληρώσει το παζλ της φετινής (ανανεωμένης) ομάδας του.

Μέχρι σήμερα, πάντως, το… ρεκόρ ανήκε στον Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ. Ο Βούλγαρος σταρ όταν υπέγραφε τον Σεπτέμβριο του 2015 το μονοετές συμβόλαιο συνεργασίας με τον «Δικέφαλο» ήταν 34 ετών, 7 μηνών και 2 ημερών, ενώ η σχετική άτυπη λίστα περιλαμβάνει σημαντικά ονόματα της «ασπρόμαυρης» ιστορίας. Ο Θόδωρος Ζαγοράκης όταν επέστρεψε από την Μπολόνια στον ΠΑΟΚ ήταν 33 ετών και 9 μηνών, ο Ρικάρντο Κόστα υπέγραψε σε ηλικία 33 ετών, 8 μηνών, 11 ημερών, Ζβόνιμιρ Βούκιτς σε ηλικία 33 ετών, 6 μηνών, 11 ημερών, ο Κώστας Κατσουράνης σε ηλικία 33 ετών, 5 μηνών, 20 ημερών, ο Σέρτζιο Κονσεϊσάο σε ηλικία 33 ετών, 2 μηνών, 17 ημερών, ο Ραζβάν Ρατς σε ηλικία 33 ετών, 20 ημερών, ενώ ο Σίντζι Καγκάβα ήταν… μόλις 31 ετών, 10 μηνών και 10 ημερών.

Αλλά, να μην ξεφεύγουμε, το θέμα μας είναι η ζωή του Τάισον. Ποιος είναι, τι έχει κάνει και τι θέλει να πετύχει μια κλασική περίπτωση Βραζιλιάνου που πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια βρίσκοντας διέξοδο και σωτηρία στο ποδόσφαιρο.

Μεγάλωσε σε μια χωρισμένη οικογένεια με δέκα παιδιά. Στήριγμα είχε την μητέρα του. Ήταν εκείνη που του δίδαξε τις αξίες της ζωής και με την πρώτη ευκαιρία πάντα επιστρέφει στο Πελότας για να συναντηθεί με την οικογένεια του. Δύο φορές το χρόνο μαζεύεται η φαμιλία και ξεκινούν οι αναφορές στα χρόνια της παιδικής ηλικίας. «Η οικογένεια είναι πάνω απ’ όλα και επιδιώκω να βλεπόμαστε με τα περισσότερα από τα αδέρφια μου, είναι κάτι που με αναζωογονεί», λέει ο Τάισον και θυμάται πως εκείνα τα χρόνια εμπνεύστηκε από τον Ροναλντίνιο και τον Ρομπίνιο όταν ήταν στη Σάντος. Δύο ποδοσφαιριστές που τον ενέπνευσαν πολύ, γιατί έχουν μια πορεία ζωής παρόμοια με εκείνο, προέρχονταν επίσης από φτωχές οικογένειες. Γι’ αυτό, «εξακολουθούν να είναι τα είδωλά μου».

Ο Βραζιλιάνος δεν ξεχνάει τον τόπο του. Ούτε το τι πέρασε στις φτωχογειτονιές του Πελότας. Ετσι κατά την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού στάθηκε στην κοινότητα της γενέτειράς του. Με την συνδρομή της πρώτης ομάδας του, της Προγκρέσο, έστελνε από το Κίεβο κούτες με υλικό καθαρισμού και υγιεινής συν μάσκες. Συνέχισε επί μήνες να βοηθάει τους ανθρώπους της κοινότητάς του, ακόμα και από μακριά, γιατί γνώριζε από πρώτο χέρι την πραγματικότητα και το πόσο δύσκολα περνούσαν οι συμπατριώτες. «Βλέπω τον εαυτό μου σε όλα αυτά τα πρόσωπα... Μόνο όσοι το έχουν περάσει αυτό μπορούν να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι!», είχε γράψει στο Instagram.

Ο Τάισον είναι άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ανοικτό βιβλίο. Με έντονες κοινωνικές ανησυχίες εκτός γηπέδων, μέσα σ’ αυτά πανηγυρίζει όλα τα γκολ με κινήσεις κατά του ρατσισμού, τον ενδιαφέρει περισσότερο αν οι υπάλληλοι της Ιντερνασιονάλ τα φέρνουν βόλτα από το να περάσει το βράδυ του σε ένα πολυτελές εστιατόριο. Εξάλλου δεν του αρέσει καθόλου η κοσμική ζωή, επιλέγει να μένει στο σπίτι δίπλα στη σύζυγό του και τα δύο παιδιά τους.

Όταν άρχισε να αγωνίζεται σε επαγγελματικό επίπεδο με την Ιντερνασιονάλ, έβαλε ένα τέλος στην υποστήριξη των αδερφών του στην Γκρέμιο. «Τώρα παίζω στην Ιντερνασιονάλ, ας υποστηρίζεται όλοι μαζί την ομάδα και εμένα», τους είπε και όλοι μαζί γιόρτασαν την κατάκτηση του Copa Libertadores. Δεν ήταν μόνοι τους. Προκειμένου ο κόσμος να πανηγυρίσει την επιτυχία κηρύχθηκε τριήμερη αργία και όλοι ήταν στους δρόμους. Εξάλλου στη Βραζιλία, οι οπαδοί είναι φανατικοί, αγαπάνε τις ομάδες και είναι απαιτητικοί. Εκείνος ο τίτλος το 2010 μετρίασε την πίεση γύρω από το κλαμπ που τελευταία φορά κατέκτησε το πρωτάθλημα Βραζιλίας το 1979.

Η κατάκτηση του Copa Libertadores με την Ιντερνασιονάλ άνοιξε την πόρτα για την Ευρώπη, ήταν το εισιτήριο για το ταξίδι στο άγνωστο. Η Ουκρανία ήταν κάτι εντελώς άγνωστο, δεν ήξερε καν κατά που έπεφτε όταν ήρθε η πρόταση από τη Μέταλιστ.

Οι πρώτοι μήνες ήταν πολύ δύσκολοι λόγω γλώσσας, προσαρμογής, και φυσικά λόγω κρύου. Η οικογένεια του ήταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και στο Χάρκοβο δύο άνθρωποι στάθηκαν στο πλευρό του και τον βοήθησαν πολύ, ο προπονητής της Μέταλιστ, Μίρον Μάρκεβιτς και ο αθλητικός διευθυντής Εβγένι Κράσνικοφ.

Όλα ήταν διαφορετικά. Στη Βραζιλία οι προπονήσεις είναι… χαλαρές. Καμία ένταση. Αντίθετα στην Ουκρανία ο ρυθμός στις προπονήσεις έμοιαζε φρενήρης, αφήστε που το κομμάτι της τακτικής ήταν κάτι παντελώς άγνωστο. Επί Μάρκεβιτς έμαθε να είναι σωστός στο τακτικό κομμάτι, άλλωστε στην πατρίδα του τα προηγούμενα χρόνια, το ποδόσφαιρο ήταν πολύ διαφορετικό. Εμφαση μόνο στην κατοχή της μπάλας και πάνω απ’ όλα δεν υπήρχαν σχήματα τακτικής.

Με τη Μέταλιστ ήταν από τους πρωταγωνιστές της πορείας μέχρι τα ημιτελικά του του Europa League την σεζόν 2011-12, αποκλείοντας τον Ολυμπιακό στο δρόμο προς τους «4», με τη φανέλα της Μέταλιστ πέτυχε σημαντικά γκολ εκ των οποίων αυτό εναντίον της Ρόζενμποργκ, στις 8 Νοεμβρίου 2012, με απίστευτο βολέ σουτ, αλά Μάρκο βαν Μπάστεν, είναι το κορυφαίο της καριέρας του!

«Είναι το γκολ που δε θα ξεχάσω ποτέ. Για να ξαναβάλω ένα τέτοιο γκολ θα χρειαστούν να περάσουν άλλα εκατό χρόνια. Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία να πετύχω ένα τέτοιο γκολ στη ζωή μου», είχε πει ο ίδιος με τον «ιπτάμενο Ολλανδό» να το χαρίζει ένα ακόμα παράσημο χαρακτηρίζοντας το γκολ του Τάισον «καλύτερο από το δικό μου» στην αυτοβιογραφία του: «Οι κανόνες ζωής του Μάρκο βαν Μπάστεν»

Απολαύστε το…

Όπως και πολλές ομάδες από το πρώην ανατολικό μπλοκ που βρέθηκαν ξαφνικά με πάμπλουτους επενδυτές, η Μέταλιστ αποδείχθηκε «κομήτης» στο ουκρανικό ποδόσφαιρο και μέσα σε ελάχιστα χρόνια διαλύθηκε και δεν υπάρχει πια.

Στο Χάρκοβο πρόλαβε και αγωνίστηκε παρέα με αρκετούς συμπατριώτες του, ανάμεσα τους και ο Μάριο Αζεβέδο, Βραζιλιάνος μπακ, που ένα φεγγάρι έκανε το πέρασμά του από τον ΠΑΟΚ ως δανεικός από την Σαχτάρ, που επίσης συνυπήρξαν οι δυο τους μαζί με καμιά δεκαριά ακόμη ποδοσφαιριστές από τη Βραζιλία.

Όταν ο μπαμπάς του Ραζβάν Λουτσέσκου, Μιρτσέα, έφτασε στο Ντόνετσκ υπήρχε μόλις ένας Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής: ο Μπραντάο. Ένα χρόνο προτού αποχωρήσει η Σαχτάρ είχε δώδεκα (Ουέλινγκτον, Φρεντ, Λουίς Αντριάνο, Μπερνάρντ, Φερνάντο, Ντάγκλας Κόστα, Τάισον, Αλεξ Τεσέιρα, Ισμαίλι, Ιλσίνο, Ντεντίνιο) Βραζιλιάνους, οι οποίοι όχι μόνο έβγαζαν… κυβέρνηση, αλλά ήταν περισσότεροι από τους γηγενείς παίκτες (11) αποτελώντας το 46,2% του ρόστερ μιας… ουκρανικής ομάδας.

Ο διάσημος Ρουμάνος προπονητής είχε ερωτευτεί το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό κειμήλιο του είναι η φανέλα του αείμνηστου Πελέ την οποία αντάλλαξε όταν αντιμετώπισε τη «Σελεσάο» ως μέλος της εθνικής Ρουμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στο Μεξικό.

Αναλαμβάνοντας την Σαχτάρ είχε ένα όραμα: να γίνει το Ντόνετσκ το πρώτο «λιμάνι» για κάθε σπουδαίο ταλέντο από τη Βραζιλία. Ο Ρώσος ολιγάρχης και πρόεδρος της Σαχτάρ, Ρινάτ Αχμέτοβ, του προσέφερε τα πάντα, χρήματα και κυρίως ελευθερία κινήσεων, προκειμένου να χτίσει το βραζιλιάνικο όνειρο του. Ο πατήρ Λουτσέσκου έφτασε στο σημείο να μάθει πορτογαλικά, ώστε να μπορεί να έχει απευθείας επικοινωνία με τους Λατίνους ποδοσφαιριστές και επί δύο-τρία χρόνια πίεζε το αφεντικό της ομάδας για να αποκτηθεί ο Τάισον από τη Μέταλιστ.

«Σε κάθε παιχνίδι που έπαιζε ήταν ο πιο επιθετικός και ο πιο δυνατός παίκτης. Εγώ δεν τον έμαθα στη Σαχτάρ εκεί όπου έγινε ευρέως γνωστός, τον ήξερα από την Μέταλιστ. Μάλιστα θυμάμαι ότι τότε τον παρακολουθούσε στενά ο Μιρτσέα Λουτσέσκου και για δύο με τρία χρόνια, ζητούσε συνεχώς από τον πρόεδρο της Σαχτάρ να τον πάρουν στην ομάδα», θυμήθηκε πρόσφατα ο Σλοβάκος πρώην πρόεδρος και αθλητικός διευθυντής του ΠΑΟΚ, Λούμπος Μίχελ, που γνωρίζει από την καλή κι από την ανάποδη τι εστί Τάισον γι’ αυτό και βάζει το χέρι του στη φωτιά για τις δυνατότητες του, έστω και σ’ αυτή την ηλικία των 35 ετών.

Το νέο μεταγραφικό απόκτημα του «Δικεφάλου» πριν από δέκα χρόνια τέτοια εποχή υπέγραφε πενταετές συμβόλαιο συνεργασίας με την Σαχτάρ και πήγε στο Ντόνετσκ ως ο διάδοχος του Γουίλιαν που είχε φύγει για την Τσέλσι, η οποία πριν προχωρήσει στην απόκτηση του συμπατριώτη του ακραίου επιθετικού είχε διαπραγματευτεί με τη Μέταλιστ για να πάρει τον Τάισον. Η πρόταση των «μπλε» έπεσε στο κενό, όπως και αυτή της Μπενφίκα, κάπως έτσι ο Βραζιλιάνος βρέθηκε να παίζει στην εντυπωσιακή Donbass Arena μπροστά σε 30-35.000 κόσμο, αφού πρώτα ο Αχμέτοβ έβγαλε και έδωσε στην ομάδα του Χάρκοβο 17.000.000 ευρώ για την ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ουκρανικού ποδοσφαίρου.

Η επιθυμία του Μιρτσέα Λουτσέσκου έγινε πράξη από το αφεντικό της Σαχτάρ και ο Τάισον δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ την πρώτη προπόνηση υπό τις οδηγίες του Ρουμάνου προπονητή. «Θυμάμαι στην πρώτη προπόνηση φοβήθηκα. Όλοι έτρεχαν, με μια ξέφρενη ένταση. Στη Μέταλιστα τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά, ωστόσο στη Σαχτάρ οι απαιτήσεις ήταν πολύ μεγαλύτερες, οπότε όλο αυτό το σκηνικό με τρόμαξε», θυμάται.

Στη Σαχτάρ έμεινε οκτώ χρόνια και κατέκτησε τα πάντα στην Ουκρανία. Σε 299 συμμετοχές, 55 γκολ και 78 ασίστ, κατέκτησε συνολικά έξι πρωταθλήματα Ουκρανίας, πέντε κύπελλα Ουκρανίας, τέσσερα Σούπερ Καπ ενώ το 2018 αναδείχθηκε ποδοσφαιριστής της χρονιάς. Ωστόσο υπήρξαν δύο γεγονότα που «σημάδεψαν» την οκταετή παραμονή του πέραν των τίτλων και των προσωπικών επιτευγμάτων.

Το πρώτο ήταν πόλεμος που ξεκίνησε στις περιοχές του Ντονμπάς πολύ νωρίτερα από την πρόσφατη ρωσική εισβολή και είχε ως αποτέλεσμα η ομάδα να φύγει από την πόλη του Ντόνετσκ και να παίζει μεταξύ Κιέβου και Λβιβ. Το πρώτο πράγμα που άκουσε από τους συγγενείς του ήταν: «Έλα, πρέπει να φύγουμε». Τελικά κατάφερε να τους πείσει, συνέχισε να αγωνίζεται με τη φανέλα της Σαχτάρ μέχρι που ήρθε η ρήξη την άνοιξη του 2021.

Το δεύτερο γεγονός αφορούσε τον Μιρτσέα Λουτσέσκου. Υπό τις οδηγίες του Ρουμάνου τεχνικού έπαιξε σε 126 παιχνίδια, πέτυχε 19 γκολ και μοίρασε 34 ασίστ. Γι’ αυτό και η αποχώρηση του από την ομάδα, το Μάιο του 2016, ήταν μια δύσκολη στιγμή. «Είναι ένας θρύλος με τον οποία κατάφερα να συνεργαστώ στην καριέρα μου», λέει ο Τάισον που θυμάται σαν τώρα μια από τις πολλές ομιλίες του. «Όταν κατακτήσαμε το Κύπελλο Ουκρανίας, μας είπε ότι η καρδιά του θα μένει εδώ για πάντα»!

Βλέπετε, όταν ο Λουτσέσκου αποχώρησε από το Ντόνετσκ το μεγάλο ερωτηματικό ήταν αν θα έπαιρνε μαζί του το βιβλίο με τις επαφές των Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών. Στα δώδεκα χρόνια και στους 573 αγώνες, ως «αφεντικό» της Σαχτάρ, συνεργάστηκε και χρησιμοποίησε 28 (!) διαφορετικούς ποδοσφαιριστές από «τη χώρα της σάμπα και του καφέ», τους οποίους πάντα έβρισκε τον τρόπο να τους πείθει ότι το νότιο κομμάτι της Ουκρανίας είναι ο… παράδεισος. Έτσι, ο Τάισον φρόντισε να διατηρήσει επαφές και να επικοινωνεί μαζί του ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Ε, δεν θέλει και πολύ φαντασία για να αντιληφθεί κάποιος σε ποιον τηλεφώνησε ο Ραζβάν Λουτσέσκου όταν εντελώς ξαφνικά την περασμένη εβδομάδα το όνομα του Τάισον έπεσε στο τραπέζι για τον ΠΑΟΚ. Ο Ζοσέ Μπότο ενημερώθηκε άμεσα για τη λύση της συνεργασίας με την Ιντερνασιονάλ και συζήτησε την περίπτωση του με τον Σαββίδη και τον Λουτσέσκου. Ο Πορτογάλος αθλητικός διευθυντής γνώριζε τον Τάισον από την Σαχτάρ και ο Ρουμάνος προπονητής ήταν εύκολο να πάρει επιπλέον πληροφορίες από τον πατέρα του.

Το όνειρο του Τάισον ήταν να παίξει είτε στην Premier League, είτε στη La Liga και προτού φτάσει να είναι μέλος της εθνικής Βραζιλίας στο Μουντιάλ της Ρωσίας, δέχθηκε ασφυκτικό πρέσινγκ από τους ανθρώπους της ουκρανικής ομοσπονδίας για να φορέσει τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Η πρόσκληση έγινε από τον Αντρέι Σεβτσένκο, ωστόσο εκείνη την εποχή ο Τίτε πρόλαβε να τον καλέσει στην εθνική ομάδα και να κάνει πράξη ένα παιδικό όνειρο όλων των Βραζιλιάνων, που δεν είναι άλλο από το να αγωνιστούν κάποια στιγμή με τα χρώματα της Σελεσάο.

«Ναι, υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου που ήθελα να παίξω για την εθνική ομάδα της Ουκρανίας. Και, για να είμαι ειλικρινής, αν όλα είχαν αποφασιστεί λίγο νωρίτερα, θα είχα γίνει Ουκρανός. Όμως, το μεγάλο μου όνειρο έγινε πραγματικότητα, το όνειρο κάθε μικρού Βραζιλιάνου - να παίξει στην εθνική ομάδα της Βραζιλίας», θυμάται μετά από χρόνια.

Και εκεί πήγε φοβισμένος και τρομαγμένος. Στα αποδυτήρια υπήρχαν παίκτες όπως ο Νεϊμάρ, ο Μαρσέλο, ο Ντάνι Άλβες, ο Τιάγκο Σίλβα. Όλους τους γνώριζε, αλλά ποτέ δεν είχε συνυπάρξει μαζί τους, «οπότε φοβήθηκα πολύ εκείνη τη στιγμή…».

Στη ζωή του υπήρξαν πολλά περιστατικά που παραλίγο να του στοιχίσουν. Όπως για παράδειγμα η απαγωγή της μητέρας του το καλοκαίρι του 2018 λίγο μετά το τέλος του Μουντιάλ. Η Ροσάντζελα Φρέντα απήχθη από ένοπλη συμμορία στην περιοχή Ναβεγκιάντες στην πόλη του Πελότας, αλλά αφέθηκε ελεύθερη μέσα σε λίγες ώρες αφού η αστυνομία εντόπισε το κρησφύγετό τους στα προάστια της πόλης.

Ο Τάισον λύγισε και έβαλε τα κλάματα μιλώντας για τη μητέρα του, η οποία βρέθηκε με τα χέρια της δεμένα πίσω από την πλάτη της σε γκαράζ ενός εγκαταλελειμμένου ακινήτου. Δεν μπορούσε να ξεχάσει τις θυσίες που είχε κάνει για εκείνον η μητέρα του, που δούλευε ως υπηρέτρια, αλλά και ο πατέρας του, ένας απλό εργάτης.

«Θα κάνω τα πάντα για να δω το χαμόγελο στο πρόσωπό σου, γιατί έκανες τα πάντα για την ευτυχία μου», έγραψε κάποια στιγμή στο Instagram αναφερόμενος στην αγαπημένη του μητέρα, τον άνθρωπο που τον οδήγησε σε πολύ μικρή ηλικία σε μια ερασιτεχνική ομάδα του Πελότας, στην Προγκρέσο, όπου όλα ξεκίνησαν για τον μικρό Τάισον.

Ο Τάισον είχε περάσει σχεδόν το 1/3 του βίου του στην Ουκρανία, παίζοντας για έντεκα χρόνια στο πρωτάθλημά της. Μπορεί να μην έμαθε να μιλάει ουκρανικά ή ρώσικα, ωστόσο γνώριζε πολύ καλά την «ταυτότητα» συγκεκριμένης μερίδας οπαδών της Ντιναμό Κιέβου, έχει μάθει χρόνια τώρα ν' ανέχεται τις ύβρεις των ακραίων στοιχείων που καταλαμβάνουν θέση στα γήπεδα της χώρας.

Τον Νοέμβριο του 2019 παίζοντας σε ένα ακόμη μεγάλο ντέρμπι του πρωταθλήματος με αντίπαλο την Ντιναμό άκουσε από την κερκίδα των φιλοξενούμενων ρατσιστικά συνθήματα προς το πρόσωπό του. Αμέσως ύψωσε, αλά Μπαλοτέλι, το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του, κλώτσησε την μπάλα προς το μέρος τους και αποχωρώντας για τ' αποδυτήρια, μετά την αποβολή του από το διαιτητή, αγκαλιά με άλλους ποδοσφαιριστές της Ντιναμό που προσπαθούσαν να τον ηρεμήσουν, αποχωρούσε, ξέσπασε σε λυγμούς για ό,τι είχε προηγηθεί.

Até quando? 😢

Muita força a @dentinho e Taison, que lamentavelmente foram vítimas do asqueroso racismo no jogo entre Shakhtar Donetsk e Dínamo de Kiev, na Ucrânia, hoje.#SayNoToRacism #NoToRacism #RacismoNuncaMais pic.twitter.com/Zl0lAXJbe3

— Corinthians (@Corinthians) November 10, 2019

«Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως είναι ώρα για μένα να πακετάρω και να αποχωρήσω», δήλωνε την επομένη σε ραδιοφωνικό σταθμό της πατρίδας του, την ίδια ώρα που η ενέργεια του Τάισον καλύφθηκε πλήρως από την επίσημη Σαχτάρ, η οποία «κατηγορηματικά αντιτίθεται σε οποιεσδήποτε εκδηλώσεις και μορφές ρατσισμού, φυλετικών διακρίσεων, ξενοφοβίας και όποιας άλλης μισαλλοδοξίας», ωστόσο κάτι είχε ραγίσει μέσα του.

Η απόρριψη της πρότασης της Μίλαν έναντι 30 εκατομμυρίων ευρώ τον οδήγησε σε μια ειρωνική ανάρτηση σε μορφή instastory, απευθυνόμενος σε εκείνους «που τελειώσατε το όνειρό μου», αλλά ακολούθησε μια πολύ πιο ψύχραιμη αντίδραση, η οποία συνόδευε τη φωτογραφία με το υψωμένο μεσαίο δάχτυλο σε ασπρόμαυρη εκδοχή.

«Λατρεύω τη φυλή μου, αγωνίζομαι για το χρώμα, οτιδήποτε κάνει για μας είναι από αγάπη. Τα δάκρυα αγανάκτησης, απόρριψης και αδυναμίας που δεν μπορούσε να κάνω τίποτα εκείνη τη στιγμή. Αλλά μάθαμε να είμαστε ισχυροί και ν' αγωνιζόμαστε. Ο ρόλος μου είναι να πολεμήσω, να σηκώσω το κεφάλι και να συνεχίσω να παλεύω πάντα. Σε μια ρατσιστική κοινωνία δεν αρκεί να μην είμαστε ρατσιστές, πρέπει να είμαι αντιρατσιστές. Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από περισσότερο σεβασμό, ο κόσμος έχει ανάγκη περισσότερο σεβασμό», είχε υπογραμμίσει στη λεζάντα της συγκεκριμένης φωτογραφίας.

Κλειδώθηκε στην τουαλέτα για να μην παίξει με τη Ρόμα

Το 2022 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για εκείνον, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχασε τον πατέρα του και τον αδελφού του, ωστόσο ήρθε η γέννηση του δεύτερου παιδιού του, Σαντιάγκο, τον Αύγουστο να τον κάνει να νιώσει ξανά δυνατός και να χαμογελάσει.

Η γυναίκα της ζωής του, Γκαμπριέλα Ματίας, στάθηκε δίπλα του και στο δύσκολο διάστημα της αποχώρησης από την Ουκρανία. Μη φανταστείτε, ότι το διαζύγιο του με τη Σαχτάρ ήταν βελούδινο. Το αντίθετο. Τον Απρίλιο του 2021 ο Τάισον εξέπληξε την ουκρανική ποδοσφαιρική κοινότητα αποφασίζοντας να εγκαταλείψει το στρατόπεδο των «ανθρακωρύχων» πριν καν ολοκληρωθεί το συμβόλαιο του κι αφού νωρίτερα είχε έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με τη διοίκηση της ομάδας.

Κατά τη διάρκεια των αγώνων με τη Ρόμα για τα προημιτελικά του Europa League, ο Τάισον αρνήθηκε να μπει στο δεύτερο ματς ως αλλαγή και έφυγε για τα αποδυτήρια, μάλιστα όπως είπε λίγες ημέρες αργότερα όταν επιχείρησε να μιλήσει μαζί του ο Βραζιλιάνος κλειδώθηκε στην τουαλέτα και δεν ήθελε να βγει να συζητήσει με τον Κροάτη διευθυντή της ομάδας, Ντάριο Σρνα.

Η Ρόμα σ’ ένα από τα πολλά παιχνίδια της ζωής ήταν η μοναδική ομάδα, σύμφωνα με τον Πάουλο Φονσέκα, που είχε ενδιαφερθεί για την απόκτηση του Βραζιλιάνου, όταν ο Πορτογάλος προπονητής έφυγε από την Ουκρανία και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των «τζιαλορόσι».

Στις 16 Απριλίου 2021 η Σαχτάρ ανακοίνωσε ότι ο Τάισον αποχωρούσε από την ομάδα, μετά από οκτώ χρόνια στον σύλλογο, επιστρέφοντας στην πατρίδα του και την πρώτη του αγάπη, την Ιντερνασιονάλ. Στην ομάδα του Πόρτο Αλέγκρε βρήκε τον γνωστό μας από τον Παναθηναϊκό, Ροντρίγκο Μολέδο, αλλά και τον Πέδρο Ενρίκε που είχε περάσει με επιτυχία από τον ΠΑΟΚ και γνώριζε καλά τόσο την ομάδα της Θεσσαλονίκης, όσο και τον Ραζβάν Λουτσέσκου, όντας μέλος της ομάδας που κατέκτησε το αήττητο πρωτάθλημα και το νταμπλ, τη σεζόν 2018-19.

Ενρίκε και Τάισον συνυπήρξαν στο γήπεδο σε 14 παιχνίδια με τους «colorados» (οι κόκκινοι) και μέχρι τα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου ήταν μέσα στο κόλπο της κατάκτησης του πρωταθλήματος Βραζιλίας, οκτώ βαθμούς πίσω από την Παλμέιρας του Αμπέλ Φερέιρα.

«Θα σταματήσω το ποδόσφαιρο όταν νιώσω ότι δεν μπορώ να παίξω άλλο. Έχω συμβόλαιο μέχρι τον Απρίλιο και θα δούμε τι θα γίνει», έλεγε προτού ξεσπάσει «πόλεμος» ανάμεσα σε εκείνον και τον πρόεδρο της Ιντερνασιονάλ, Αλεσάντρο Μπαρτσελός.

«Δε θέλω να τον δω ξανά μπροστά μου, ούτε καν βαμμένο με… χρυσό! Ξέρεις πώς είναι για έναν άντρα να σου τηλεφωνεί συνέχεια κάθε μέρα. Είχα έναν καλό μισθό στην Ουκρανία, ένα πολύ καλό συμβόλαιο. Και μου τηλεφωνούσε κάθε μέρα για να έρθω στην ομάδα. Πήρα την απόφαση να τερματίσω το συμβόλαιο μου με την Σαχτάρ και να επιστρέψω. Άφησα να φορτηγό με λεφτά εκεί για να έρθω… και ήρθα για να μου φερθούν με αυτόν τον τρόπο», ήταν κάποιες από τις ατάκες του κατά του προέδρου, που όταν κλήθηκε να απαντήσει έστειλε την μπάλα στην… κερκίδα, ωστόσο είχε προλάβει να αφήσει αιχμές και να κατηγορήσει τον Τάισον ότι πρωτοστάτησε στην απεργία των παικτών για οικονομικούς λόγους.

«Υπήρχαν 33 παίκτες που κάθονταν στα αποδυτήρια λέγοντας όλοι ότι δεν θα προπονηθούν και το χρέωσαν σε εμένα. Ο πρόεδρος δεν είχε το θάρρος να πει στη συνέντευξη του ότι δεν είχα καμία ευθύνη εγώ», σχολίασε ο Βραζιλιάνος που αγωνίστηκε για τελευταία φορά (και 200η στην καριέρα του) με τη φανέλα της Ιντερνασιονάλ στις 13 Νοεμβρίου κόντρα στην Παλμέιρας.

Η ομάδα του Πόρτο Αλέγκρε υποδέχτηκε στο «Μπέιρα-Ρίο» για την τελευταία αγωνιστική του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος και ήθελε την νίκη για να εξασφαλίσει την δεύτερη θέση στην βαθμολογία. Ο Τάισον επέστρεψε στο βασικό σχήμα, αγωνίστηκε για 70 λεπτά και συνέβαλε τα μέγιστα ώστε να έρθει η νίκη με 3-0 και μαζί το εισιτήριο για το επόμενο Copa Libertadores.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία και λίγη σημαία έχουν πλέον, το κεφάλαιο Ιντερνασιονάλ έκλεισε για τον Τάισον. Η ομάδα αποχαιρέτησε ένα δικό της παιδί που παρά τις διαφορές που τους χώριζαν, θα τους ενώνει για πάντα η ιστορία που έγραψαν από κοινού.

«Ο πολυπρωταθλητής, ο Taison έκανε το δεύτερο πέρασμά του με την κόκκινη φανέλα και συμπλήρωσε 200 αγώνες στον τελευταίο αγώνα της περσινής χρονιάς. Εκτός από τα 44 γκολ και τις 23 ασίστ, ο αθλητής θα μείνει για πάντα στην ιστορία του Συλλόγου για τη συνεισφορά και την ταύτισή του με το Κολοράντο».