Ανδρέας Τέτει στο Gazzetta: «Ναι, επιτέλους είμαι Έλληνας!»

Η καριέρα του μοιάζει βγαλμένη από κλασική χολιγουντιανή παραγωγή, όπου ένας μικρός από το «πουθενά» ανακαλύπτει το μονοπάτι που οδηγεί στη δόξα. Από τα γήπεδα της Κυψέλης, την Αλεπότρυπα, τα τουρνουά της ΕΠΣΑ και το Α΄ τοπικό, πρώτος σκόρερ της Super League 2 με την πρωτοπόρο της κατηγορίας, Κηφισιά! Μετεωρική εκτόξευση, αφού όλα αυτά συνέβησαν σε διάστημα 5 ετών.

Τέτοιες μέρες το 2018 αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας Αθηνών με τον ΠΑΟ Ρούφ. Το 2020 η ιστορική ομάδα των Πετραλώνων ανέβηκε στην Γ΄ εθνική, ο Ανδρέας πήρε μεταγραφή στην Κηφισιά με την οποία κέρδισε άμεσα την άνοδο στη Super League 2 (2021). Πέρσι ολοκλήρωσε τη σεζόν με 11 γκολ και την ομάδα του στην 6η θέση. Εφέτος, πάνε αμφότεροι –παίκτης και ομάδα- για πρωτιά.

- Νιώθεις τυχερός που είσαι στην Κηφισιά με το επίπεδο οργάνωσης που υπάρχει στην ομάδα;

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι νιώθω τυχερός. Βλέπω τι τραβάνε άλλοι ποδοσφαιριστές και λέω μακάρι να ήταν όλοι σε μία ομάδα σαν τη δική μου. Μας παρέχουν τα πάντα, το προπονητικό τιμ είναι πλήρες και καταρτισμένο άριστα, γενικά οι συνθήκες δείχνουν επαγγελματισμό σε όλα τα επίπεδα. Έχει βοηθήσει πάρα πολύ σε αυτό ο πρόεδρος ο κύριος Πρίτσας.

- Άλλος ένας παράγοντας που «ματώνει» για έναν σύλλογο, δηλαδή;

Κοιτάξτε, θα έπρεπε να είναι όλα πιο οργανωμένα και όχι εμείς ως Κηφισιά να αποτελούμε την εξαίρεση. Από την άλλη πλευρά θέλω να βλέπω το αισιόδοξο σενάριο. Ελπίζω λοιπόν ότι και οι άλλοι θα δουν τι έχει πετύχει αυτός ο άνθρωπος και θα ακολουθήσουν το παράδειγμα του.

- Έχεις μία ιδιαίτερη σχέση μαζί του;

Ναι, είναι αυτός που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να φτάσω μέχρι εδώ. Μετά τη μητέρα μου που με μεγάλωσε και τράβηξε τα πάντα, αυτός ο άνθρωπος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μέχρι τώρα πορεία μου. Ήταν ο ίδιος που με εντόπισε όταν αγωνιζόμουν στον ΠΑΟ Ρουφ και με πήρε απευθείας στην Κηφισιά, μία ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό στην Γ΄ Εθνική. Πράγματι στην πρώτη χρονιά μου εκεί κερδίσαμε την άνοδο και έτσι πέρσι αγωνιστήκαμε στην Super League 2, όπου είχαμε μία πολύ καλή πορεία. Φέτος με πολύ σκληρή δουλειά από τον κύριο Πετράκη και τους συνεργάτες του στο προπονητικό επιτελείο, έχουμε καταφέρει να είμαστε ακόμα καλύτεροι και να πηγαίνουμε -όπως λένε κάποιοι χαρακτηριστικά- τρένο.

- Πώς διαχειρίζεσαι ως χαρακτήρας αυτή την απότομη εξέλιξη στην καριέρα σου;

Είναι αλήθεια ότι και εγώ δεν πίστευα ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν τόσο όμορφα, τόσο γρήγορα. Δεν πίστευα καν ότι θα φύγω από την ομάδα του Ρουφ γιατί περνούσα πολύ καλά, την ένιωθα σαν οικογένεια, ο πρόεδρος με αγαπούσε πάρα πολύ, κερδίσαμε την άνοδο από το α τοπικό στη Γ Εθνική. Είχα φίλους που με πίστευαν και μου έλεγαν να κάνω το επόμενο βήμα. Μπορεί η Κηφισιά τότε να ήταν στην ίδια κατηγορία, αλλά όλοι γνώριζαν ότι ήταν ομάδα που θα έκανε πρωταθλητισμό.

- Πότε κατάλαβες ότι θα έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο και στην Κηφισιά;

Πίστευα ότι είμαι ένα παιδί που θα περίμενε τη σειρά του. Γνώριζα ότι υπήρχαν κι άλλοι που ήταν πολλά χρόνια στην ομάδα, μέλη του κορμού, άρα εγώ θα έπρεπε να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου για να διεκδικήσω μία θέση. Όλα αυτά όμως άλλαξαν από την προετοιμασία κιόλας. Είδα ότι ο προπονητής ο κύριος Κούστας με εμπιστευόταν πάρα πολύ και πράγματι μόλις ξεκίνησε το πρωτάθλημα ήμουν βασικός. Όμως τότε τα πράγματα στράβωσαν αφού μόλις στο πρώτο μου παιχνίδι αποβλήθηκα με δύο κίτρινες κάρτες. Τότε θεώρησα ότι δεν θα μου δώσουν άλλη ευκαιρία, ότι μετά από αυτό δεν θα με εμπιστευτούν ξανά. Δεν συνέβη αυτό όμως! Μόλις εξέτισα την ποινή μου ήμουν ξανά βασικός.

- Από το καλοκαίρι διευθετήθηκε και το θέμα της ελληνικής υπηκοότητας. Ήταν κάτι που το ένιωθες ως βάρος;

«Το θέμα της υπηκοότητας με απελευθέρωσε πολύ ψυχολογικά. Είμαι πάντα ένα κίνητρο για μένα να μπορώ να παίξω στην Εθνική και αποτελούσε βάρος το γεγονός πως ό,τι και να έκανα, όσο καλά κι αν πήγαινα, δεν μπορούσα να παίξω. Δυστυχώς έχασα τα ηλικιακά όρια για την εθνική ελπίδων. Όταν το θέμα διευθετήθηκε ένιωσα σαν να έχει φύγει ένα βάρος από πάνω μου.

- Ως παιδί πώς το διαχειριζόσουν;

Ήταν πολύ δύσκολο να το καταλάβω, να συνειδητοποιήσω το γεγονός ότι τυπικά δεν ήμουν Έλληνας. Πιστεύω ότι όταν κάποιος γεννιέται σε μία χώρα, πρέπει να έχει και την αντίστοιχη υπηκοότητα. Εγώ γεννήθηκα εδώ, μεγάλωσα εδώ. Ένιωθα λίγο περίεργα να είμαι ακόμα με άδεια παραμονής στη χώρα στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Από κάποια φάση και μετά το ‘χα βγάλει από τη σκέψη μου και δεν με ενοχλούσε. Από την άλλη, πάντα περίμενα να έρθει αυτή η στιγμή γιατί αυτή τη χώρα τη νιώθω πατρίδα μου και αυτό το μέρος σπίτι μου. Ακόμα και σε αυτό το κομμάτι με βοήθησαν η Κηφισιά και ο κύριος Πρίτσας. Πρέπει κάποτε όμως να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα γιατί δεν είναι όλοι τυχεροί σαν και μένα να έχουν έναν άνθρωπο δίπλα τους να τους βοηθήσει. Όλοι οι κολλητοί μου με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί είναι ακριβώς στην ίδια κατάσταση με μένα, απλώς δεν είχαν αυτόν τον άνθρωπο για να πάρουν την Ελληνική υπηκοότητα.

Η περίπτωσή του θυμίζει σε πολλά τον Γιάννη. Όταν του τα απαριθμήσαμε, παραδέχτηκε κι ο ίδιος ότι δεν το είχε συνειδητοποιήσει:

Γεννήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, οι γονείς τους ήταν μετανάστες από την Αφρική, οικογένεια με πέντε παιδιά (ο Ανδρέας έχει δύο αδελφές και δύο αδελφούς), που έχασαν τον πατέρα τους. Σε αθλητικό επίπεδο, κανένας τους δεν πέρασε από τις λεγόμενες «μεγάλες» ακαδημίες. Επίσης, και οι δύο ξεπέρασαν το σκόπελο της απόκτησης ελληνικής υπηκοότητας χάρη στο αθλητικό τους ταλέντο.

- Νιώθεις περίεργα όταν συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν τόσα κοινά με τον Γιάννη;

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είναι τόσο πολλά! Κοιτάξτε, να σας πω ότι νιώθω πολύ περίεργα με αυτή τη σύγκριση! Φυσικά ο Γιάννης είναι πρότυπο γιατί από το μηδέν έχει φτάσει στο 100 με σκληρή δουλειά. Όμως δεν γίνεται να συγκρινόμαστε, είναι όλα τόσο διαφορετικά. Είναι όντως πολλές οι ομοιότητες, αλλά αυτός είναι ένας σούπερ σταρ παγκόσμιου επιπέδου.

- Δεν πέρασες από ακαδημίες μεγάλης ομάδας. Τι έπαιξε ρόλο; Έπεσες σε καλούς προπονητές;

Ναι, προσωπικά θεωρώ ότι έπεσα σε καλούς προπονητές. Όλοι μου μιλούσαν πάρα πολύ και έχω ακόμα σχέση μαζί τους. Και στον Άτλα Κυψέλης και στην Κορωνίδα με βοήθησαν σε πάρα πολλά κομμάτια, ακόμα και στη συμπεριφορά μου γιατί ήμουν λίγο ζωηρός. Μου έλεγαν συνεχώς ότι έχω ένα ταλέντο το οποίο δεν πρέπει να το πετάξω στα σκουπίδια. Εγώ ήμουν μικρός, δεν τους άκουγα και πολύ, αλλά όσο μεγάλωνα άρχισα να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικά ήταν αυτά τα λόγια. Στην Κορωνίδα με έβαζαν κάθε μέρα να τρέχω γύρω-γύρω από το γήπεδο όταν ήμουν απείθαρχος. Δεν με ενοχλούσε καθόλου!

Έκανα κάτι πλάκες στα αποδυτήρια και πριν αρχίσει η προπόνηση με έβαζαν να τρέχω για τιμωρία. Και έτρεχα! Μέχρι να τελειώσει η προπόνηση έτρεχα! Όμως σιγά-σιγά κατάλαβα. Αυτό που μου έλεγαν οι προπονητές μου είναι ότι όσο μεγαλώνεις τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω. Έβαζα πολλά γκολ και στα συνοικιακά τουρνουά που παίζαμε τότε τα Soccerlink αλλά και στο πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ που μάλιστα είχαμε πάρει την πρώτη θέση στον όμιλό μας μία χρονιά. Τότε ήμουν στη φάση ότι προέχουν οι παρέες και ο χαβαλές και απλώς παίζουμε μπάλα για το κέφι μας και τυχαίνει να είμαστε καλοί σε αυτό το άθλημα.

Οι τέσσερις καθοριστικοί της ζωής και της καριέρας του:

1. Η στιγμή της απόκτησης της Ελληνικής υπηκοότητας

Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος εκείνη τη μέρα. Βγήκα με τους φίλους μου, προφανώς και κέρασα! Ναι ρε! Είμαι Έλληνας! Επιτέλους, είμαι αυτό που πάντα ήθελα να είμαι! Έχω μεγαλώσει με φίλους από πολλές χώρες αλλά όλοι νιώθουμε Έλληνες, εδώ στο σπίτι μας.

2. Ο αγώνας κυπέλλου με την ΑΕΚ στην Αγία Σοφία

Όταν έγινα αλλαγή, τυχαία βγήκα από το σημείο που βρίσκονταν κάτι φίλοι μου οι οποίοι με χειροκρότησαν και τους ανταπέδωσα το χειροκρότημα. Όσο προχωρούσα άρχισαν να με χειροκροτούν και στις υπόλοιπες θύρες. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι άνθρωποι με σέβονται για το ταλέντο μου. Και ότι αυτό συνέβη στο συγκεκριμένο γήπεδο-παλάτι νομίζω θα μου μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη

3. Η συνάντηση στο τρένο με τους πιτσιρικάδες

Μία φορά πήγαινα με τον ηλεκτρικό στην προπόνηση και με αναγνώρισαν κάποια παιδάκια και βγάλαμε φωτογραφία μαζί. Φέτος ήρθαν και είδαν το ματς με την Παναχαϊκή και μετά το τέλος του αγώνα με ρώτησαν αν τους θυμόμουν και όντως τους θυμόμουν. Αυτό μου άλλαξε τη ζωή γιατί συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος ξεκινάει και με αναγνωρίζει. Ένιωσα ότι κάτι παίζει εδώ! Πρέπει να είμαι πιο σοβαρός σε ότι κάνω αφού για κάποια παιδιά είμαι πρότυπο.

4. Οι αναμνήσεις από τη γειτονιά

Μια ανάμνηση που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να μην εγκαταλείψω ποτέ το ποδόσφαιρο είναι ότι από μικρή ηλικία παίζαμε όλοι μαζί. Όσο μεγαλώνουμε λιγοστεύαμε. Από τα 20-25 παιδιά που ήμασταν στην πλατεία στο τέλος μείναμε πολύ λίγοι. Πολλοί από τους φίλους μου σκέφτονται ότι αν έπαιζαν μπάλα θα έφταναν σε ψηλό επίπεδο αλλά ακολούθησαν άλλο δρόμο. Εγώ αποφάσισα να τραβήξω το δρόμο μου και μέχρι τώρα, με τη βοήθεια της τύχης, δεν το έχω μετανιώσει.

- Τι μήνυμα στέλνεις τα νέα παιδιά τα οποία θεωρούν ότι το μονοπάτι της επιτυχίας περνάει μόνο μέσα από τις μεγάλες ομάδες;

Να μην παρατάνε ποτέ τα όνειρά τους. Από μικρός το μόνο που έλεγα ήταν ότι θέλω να παίξω, να γίνω ποδοσφαιριστής, να με μάθει ο κόσμος. Ό,τι και να βιώσουν από το ποδόσφαιρο, γιατί είναι πολύ συνηθισμένο να ζεις πράγματα που σε παίρνουν από κάτω, είναι όλα μια στιγμή. Με τις θετικές σκέψεις θα περάσουν. Πιστεύω ότι αν θέλεις να πετύχεις, θα πετύχεις. Τα υπόλοιπα εξαρτώνται από την προσπάθεια που θα καταβάλεις δηλαδή πόσο πολύ το θες.

Εγώ νιώθω τυχερός με τις αποφάσεις που έχω πάρει. Τώρα πια στη ζωή μου δεν υπάρχει ο χαβαλές. Βεβαία νέος είμαι, δεν λέω ότι δεν θα κάνω και εγώ μία πλάκα, αλλά πρέπει να διακρίνεις πότε πρέπει να είσαι σοβαρός. Ακόμα και τώρα που είμαι επαγγελματίας συνεχίζω και τρέχω γύρω-γύρω, όταν νευριάζει ο προπονητής με στέλνει να κάνω ανοίγματα και ξανά ανοίγματα και μετά επιστρέφω στην προπόνηση!

- Ναι αλλά δεν παίρνεις πλέον τον ηλεκτρικό για την προπόνηση!

Όχι πλέον έχω αμάξι. Δεν πάω με το τρένο αν και δεν θα με χάλαγε καθόλου! Δεν υπάρχει καμία ντροπή να χρησιμοποιείς τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Όταν είναι μία κοντινή απόσταση σιγά μην πάρω το αυτοκίνητο. Μία ζωή στα τρένα και λεωφορεία έμπαινα. Μένω ακόμα στην Κυψέλη, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου και είμαι ο Ανδρέας!