Μπατιστούτα: Προς τιμήν του αδάμαστου πολεμιστή και πιστού στην ψυχή!

Η φιγούρα του συνώνυμη με την εποχή των 90s. Οι πανηγυρισμοί του και μια συνέχεια των πιο εντυπωσιακών γκολ. Για κάθε ρομαντικό του ποδοσφαίρου, αυτός ο ατίθασος τύπος με την περήφανη χαίτη να ανεμίζει στο «Αρτέμιο Φράνκι» θα παραμείνει για πάντα ως ένα από τα σύμβολα της αγνής πλευράς του ποδοσφαίρου. Για τους οπαδούς της Φιορεντίνα δε, η μορφή του θα τους επιστρέφει κάθε φορά χρόνια πίσω, σε μια διαφορετική εποχή.

Την περίοδο που η Serie A βίωνε το ξεκίνημα της δικής της ιστορικής ακμής, με τρανταχτά ονόματα του αθλήματος να ανθίζουν τα γήπεδα και να γιγαντώνουν τους συλλόγους. Από την πλευρά της, η Φιορεντίνα στις αρχές της δεκαετίας και συγκεκριμένα το 1991 αποφάσισε να επενδύσει σε ένα επιθετικό δίδυμο από την Αργεντινή.

Λατόρε και Μπατιστούτα τα ονόματά τους: ο πρώτος έφερε μαζί του περισσότερα από 100 γκολ και ένα περιοδικό που τον χαρακτήριζε ως «τον νέο Μαραντόνα». Ο δεύτερος δεν κουβαλούσε τίποτα ιδιαίτερο στις αποσκευές του παρά μόνο μια ψυχή, έτοιμη να αγαπήσει. Και η αλήθεια είναι πως αγάπησε αληθινά. Σε αντίθεση με τον φιλόδοξο αλλά τελικά απογοητευτικό Λατόρε, ο Μπατιστούτα συνδέθηκε από την πρώτη στιγμή με την νέα του ομάδα, αλλά και με τον κόσμο της πόλης.

Τα 13 γκολ της παρθενικής του σεζόν στο πρωτάθλημα έδωσαν τη θέση τους στα 16 της επόμενης περιόδου, η οποία ωστόσο χαρακτηρίστηκε από μια ιστορική καταστροφή. Δεδομένης της κάκιστης εικόνας της, η Φιορεντίνα έπεσε στη Serie B στο φινάλε της σεζόν 1992-1993, βυθίζοντας την πόλη σε πένθος. Ήταν τότε που ο Μπατιστούτα κλήθηκε να πάρει την πιο δύσκολη απόφαση της καριέρας του, παραμένοντας πιστός στους Βιόλα.

Μια απόφαση που περικλείει στο ακέραιο το ανόθευτο συναίσθημα του Αργεντινού για τη Φιορεντίνα. «Ερωτεύτηκα την πόλη και την ατμόσφαιρα και είπα στον εαυτό μου ότι θα μείνω εδώ. Ήταν μια εποχή που με ήθελαν ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ» ήταν η εξήγηση που έδωσε στον Τύπο για τον λόγο που δεν έφυγε ποτέ.

Και η ιστορία απέδειξε πως αυτοί οι μήνες που αναγκάστηκε να υπομείνει τη Serie B ήταν πολύ λίγοι μπροστά στα χρόνια δόξας και μεγαλείων που τον περίμεναν. Μόλις το 1996 άλλωστε οδήγησε τη Φιορεντίνα στο Κύπελλο Ιταλίας σε μια σεζόν που τον βρήκε πρώτο σκόρερ της Serie A με 26 γκολ, ενώ λίγο αργότερα ταπείνωσε στον τελικό του Super Cup τη Μίλαν για να χαρίσει στη Φλωρεντία ακόμα ένα τρόπαιο.

Ο πανίσχυρος χρόνος προοδευτικά σφυρηλάτησε έναν άρρηκτο δεσμό με την πόλη, τους οπαδούς, τον σύλλογο. «Μπατιγκόλ», «ο Άγγελος Γαβριήλ», ο μπομπέρ με το υπερυψωμένο δάχτυλο. Και η αφοσίωση που έδειξε στους Βιόλα κατά τα εννιά χρόνια της κοινής τους πορείας δεν κλονίστηκε ούτε την στιγμή της μεγάλης φυγής.

Ένα Κύπελλο, ένα Super Cup, έναν υποβιβασμό και 207 γκολ αργότερα, ο Μπατιστούτα κυριεύθηκε από το όνειρο ενός πρωταθλήματος στην Ιταλία. Και με την Φιορεντίνα να μην δικαιώνει τις προσδοκίες τερματίζοντας στην 7η θέση την περίοδο 1999-2000, ο Αργεντινός άναψε το πράσινο φως για τη μεταγραφή του στη Ρόμα σε ένα deal αξίας 36,2 εκατομμύριων ευρώ.

Δεδομένης και της τρίτης θέσης που είχε κατακτήσει στα Gala της Χρυσής Μπάλας πίσω στο 1999, το διαμέτρημά του ήταν τεράστιο ακόμα και για τα δεδομένα των Τζιαλορόσι. Στο τέλος της σεζόν ωστόσο οι αμφιβολίες για την επιλογή του είχαν ξεδιαλύνει πλήρως. Με τον ίδιο άλλωστε να σκοράρει 20 γκολ στο πρωτάθλημα, η Ρόμα σκαρφάλωσε στην κορυφή της Ιταλίας τον Μάιο του 2001 για να κατακτήσει το πρώτο της Scudetto έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια.

Ο «μπομπέρ» πλέον είχε χαράξει ακόμα ένα χρυσό κεφάλαιο στην καριέρα του, αλλά και στα ιταλικά γήπεδα. Ακόμα κι αν χρειάστηκε για πρώτη φορά στη ζωή του να πληγώσει την αγαπημένη του Φιορεντίνα! Τόσο με την απόφασή του να αποχωρήσει το προηγούμενο καλοκαίρι, όσο και με το γκολ που σημείωσε εναντίον της τον Νοέμβριο του 2000 για να χαρίσει τη νίκη στη Ρόμα με 1-0.

«Ο Μπατιστούτα έσπασε την καρδιά της Φιορεντίνα, όπως και τη δική του» έγραψε την επόμενη μέρα ο «Guardian», επηρεασμένος από την αντίδραση του Μπατιγκόλ και τα δάκρυα που κύλησαν στο πρόσωπό του μετά το περίφημο γκολ. Οι οπαδοί των Βιόλα ωστόσο δεν μπορούσαν ξαφνικά να απαρνηθούν τον δικό τους Θεό...

Η απόφασή του βέβαια να εγκαταλείψει τη Φλωρεντία δεδομένα δεν άρεσε σε μερικούς. Και η απάντηση στην «προδοσία» ήταν ο αποκεφαλισμός του αγάλματος που στόλιζε το «Αρτέμιο Φράνκι» με τη μορφή του εμβληματικού Μπομπέρ. Ακόμα κι αυτή η πράξη ωστόσο στην ουσία αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Ο κόσμος της ομάδας δεν συμφώνησε ποτέ με τον βανδαλισμό και τον πληγώνει απύθμενα το γεγονός ότι το άγαλμα δεν επισκευάστηκε ποτέ. Πόσο δεν μάλλον από τη στιγμή που στο μακρινό Μπουένος Άιρες στέκεται περήφανα ένα ακόμη άγαλμα του Μπατιστούτα, μόνο που εκείνο έχει λάβει τον σεβασμό που του αξίζει.

Η φιγούρα του μάλιστα δεσπόζει δίπλα σε εκείνες των Μαραντόνα και Μέσι σαν την ύψιστη τιμή των Αργεντινών προς τον ασίγαστο «killer» που για χρόνια τιτλοφορούσε ως ο κορυφαίος σκόρερ της Αλμπισελέστε με 56 γκολ, προτού τον ξεπεράσει ο Λιονέλ Μέσι πίσω στο 2016. Ο αποκεφαλισμός ωστόσο αποτελεί μια κακή παρένθεση και σημάδι μιας εφήμερης οργής.

Ο Μπατιστούτα άλλωστε είχε φροντίσει να χτίσει μια σχέση ζωής με τον λαό της Φιορεντίνα. Και το πραγματικό μήνυμα που περικλείει τα συναισθήματα των Βιόλα δεν ήταν η καταστροφή του αγάλματος, αλλά η επιγραφή πάνω στην πλακέτα που το συνοδεύει: «Προς τιμήν του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, αδάμαστου πολεμιστή, σκληρού στη μάχη και πιστού στην ψυχή!»