Τσίρο Μπλάζεβιτς: «Ο προπονητής όλων των προπονητών»
Η Κροατία θρηνεί και αναπολεί... Μια απίθανη φυσιογνωμία, ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας χαρισματικός προπονητής που έβαλε το ποδόσφαιρο της χώρας στις σωστές βάσεις. Ο χαρακτήρας του σε παρέσυρε, η ενέργεια του εντυπωσιακή. Αλλωστε, στα 75 του χρόνια πήγε στην Κίνα να για εργαστεί στην εθνική U23, ενώ στη συνέχεια δούλεψε σε τέσσερις ακόμα συλλόγους. Η αγάπη για το ποδόσφαιρο βαθιά, τρελαινόταν να μιλά για τον εαυτό του, να διηγείται, να αυτοσαρκάζεται, να σε κάνει να γελάς. Ετσι, προπονούσε, έτσι βοηθούσε τους παίκτες του να αποδίδουν καλύτερα.
Πριν 18 μήνες, αποδυναμωμένος από τον τρίτο καρκίνο, που τελικά τον οδήγησε στον θάνατο, ο Μπλάζεβιτς είχε παραχωρήσει συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ «Defining a Nation» για το ρόλο του στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου το 1998. Εκεί, συγκλόνισε μιλώντας για το μεγαλείο μιας ιστορικής ομάδας. «Όταν συνοψίζω όλη μου τη ζωή, έχω την ανάγκη να κλειδωθώ στο δωμάτιό μου και να κλάψω τόσο πολύ που δεν θα σταματήσω ποτέ. Τίποτα στη ζωή μου δεν ήταν εύκολο! Είχα δύο καρκίνους και τώρα, εδώ, εμφανίστηκε ο τρίτος», έγραψε ο «Τσίρο» σε μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις και στα 88 του χρόνια αποφάσισε να διδάξει μπάλα σε έναν άλλο κόσμο
Με τον Μπλάζεβιτς πας στη μάχη!
Ο Μπλάζεβιτς γεννήθηκε στο Τράβνικ της Βοσνίας κι έπειτα από μια ασυνήθιστη καριέρα ποδοσφαιριστή, το 1968 έγινε προπονητής στην άγνωστη Vevey, ομάδα 3ης κατηγορίας του ελβετικού πρωταθλήματος. Μια μέρα μια καθαρίστρια τον βρήκε να δουλεύει μέχρι αργά και τον ρώτησε τι έκανε. «Μια μέρα», είπε, «θα γίνω προπονητής της Ελβετίας». Εκείνη γέλασε. «Ναι, φυσικά και θα το κάνεις», είπε και πρόσθεσε «Και γω μια μέρα, θα γίνω Μις Ελβετία». Η καθαρίστρια δεν πήγε ποτέ σε διαγωνισμό ομορφιάς, αλλά ο Μπλάζεβιτς έγινε Ομοσπονδιακός τεχνικός. Ο «Τσίρο» πάντα έλεγε ότι ήταν ο κορυφαίος, μα για τους Κροάτες ήταν κάτι περισσότερο ««Δεν λέω ότι ήταν κακός προπονητής ή μεγάλος προπονητής, αλλά ήταν ο ιδανικός προπονητής για εμάς. Βάλτε στην ομάδα του ’98 τον Καπέλο, τον Φέργκιουσον, τον Βενγκέρ, μπορώ να σας πω με σιγουριά, πως κανένας τους δεν θα είχε πετύχει όπως ο Μπλάζεβιτς. Ήταν ο πατέρας όλων, ένα μεγάλο κίνητρο για μας» τονίζει ο Σλάβεν Μπίλιτς.
Ο Μπλάζεβιτς δεν έμαθε σε αυτήν την τρομερή ομάδα του 1998 πώς να ντριμπλάρει, πώς να σκοράρει. Ηξερε πνευματικά να τους πηγαίνει ένα επίπεδο πιο πέρα. Γνώριζε πώς να τους κινήσει το ενδιαφέρον, αλλά και πώς να τους χαλαρώσει, προτείνοντάς τους ακόμα και να πάνε σε νυχτερινό κέντρο. Τους μιλούσε για την Εσθονία ή τη Λιθουανία σα να ήταν η Βραζιλία. Ολοι ήξεραν ότι έλεγε ψέματα, πως δεν είναι αλήθεια, αλλά στο τέλος όλοι οι παίκτες ήξεραν πως έπρεπε να είναι σοβαροί κόντρα και στον πιο αδύναμο αντίπαλο. Η ατάκα του Μπίλιτς τα λέει όλα «Μας έλεγε για το αριστερό μπακ της Εσθονίας σα να είναι ο γρηγορότερος παίκτης της Ευρώπης και ήξερες πως δεν τον έχει δει ποτέ στη γα@@@@ ζωή του».
Ναι, αλλά αυτό το πλάνο λειτούργησε. Η Κροατία βγήκε διαλυμένη από τον πόλεμο, όμως με τον «Τσίρο» προκρίθηκε στο Εuro ’96 και δυο χρόνια αργότερα στο Μουντιάλ του 1998. Στα προημιτελικά συνάντησε τη Γερμανία και παραμονές του αγώνα ο Μπλάζεβιτς ήταν στα… κάγκελα. «Πέρασα όλη τη νύχτα σκεπτόμενος το σχέδιο», τόνιζε. «Είχα ένα πρόβλημα με τον Μπίρχοφ επειδή δεν είχα έναν ικανό παίκτη που θα μπορούσε να τον νικήσει στον αέρα. Επρεπε να σταματήσω τις σέντρες μέσα στο κουτί. Σκεφτόμουν να πω στους παίκτες την ιστορία για τον Ρόμελ και τον Μοντγκόμερι. Ο Ρόμελ ήταν πολύ, πολύ καλύτερος στη στρατηγική, αλλά δεν είχε καύσιμα. Έτσι τα τανκς δεν μπορούσαν να κινηθούν και ο Μοντγκόμερι κέρδισε. Ήμουν στο δρόμο για τα αποδυτήρια, σκεφτόμουν, όταν ξαφνικά με είδα στον καθρέφτη ήμουν σα… μελανιασμένος. Φοβήθηκα πως θα πεθάνω. Μπήκα μέσα, περίμενε ο Σούκερ, ο Μπόμπαν, ο Μπόκσιτς. Τα είχα όλα έτοιμα, αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω, νόμιζα πως θα πεθάνω. Ευτυχώς είχαν κι αυτοί το ίδιο χρώμα. Ηταν το χρώμα του άγχους, της πίεσης. ‘’Γ@@@ τη θεωρία’’ είπα και τους τόνισα ΄΄ Αν είναι να πεθάνουμε, τότε, αυτό, θα το κάνουμε απόψε για τη σημαία μας και για όλους τους Κροάτες που πέθαναν για τη χώρα».
Αυτός ήταν ο Μπλάζεβιτς, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια, την τακτική, δεν ασχολήθηκε με το 3-5-2 και το 4-4-2, για τον Κροάτη ήταν μια μ#@@@α. Καταλάβαινε απόλυτα την ψυχολογία των παικτών του, ήξερε πως ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν στο γήπεδο. Και φυσικά νίκησαν 3-0!
Τα τρία στόπερ και η… πολιτική!
Καλή η ψυχολογία, αλλά το σύστημα είχε τρομερή σημασία για τον «Τσίρο». Ο ίδιος υπερηφανεύεται πως όταν όλοι ήταν ευτυχισμένοι με το 4-4-2, αυτός έπαιζε με 3-5-2. Το 1982 έσπασε την κυριαρχία των σερβικών ομάδων στη Γιουγκοσλαβία κατακτώντας το πρωτάθλημα με τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Ο Μπλάζεβιτς γελούσε όταν άκουγε πως το έκανε ο Μπιλάρδο με την Αργεντινή «Τι ξέρει αυτός; Πότε έγινε αυτό;» γελούσε. Όταν κάτι έλεγε η «αλεπού» απλά έμενες με το στόμα ανοιχτό, τον πίστευες και τον ακολουθούσες στη... μάχη. Εκανε τις ιδέες του και τις φιλοδοξίες του να μοιάζουν τόσο ζωντανές.
Τα παιδικά του χρόνια ήταν τόσο φτωχά, και αργότερα στα νιάτα του, όταν ήταν ήδη παντρεμένος, η γυναίκα του κι αυτός δεν ήξεραν αν θα έχουν να φάνε. Η ζωή του μια δοκιμασία, από την οποία έπρεπε να επιβιώσει. Ο «Τσίρο» παθιάστηκε με το ποδόσφαιρο και σε όσους γνώριζε έλεγε «Αν δεν τα δώσεις όλα στο ποδόσφαιρο, τότε δεν προσφέρεις τίποτα». Η γοητεία του να επικοινωνεί με τους ανθρώπους τον έκανε μοναδικό. Μόνο στην πολιτική δεν κατάφερε να πείσει τον κόσμο... Το 2005 έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος, αλλά δεν μπόρεσε να κερδίσει περισσότερο από... 1%. Αρκετά ρομαντικός γι αυτό τον... κόσμο. Ο δικός του κόσμος, αυτός του αθλητισμού του χάρισε το κορυφαίο βραβείο «Franjo Bucar» τρεις φορές.
