Ραφαήλ Κουμεντάκης: Από ταλέντο που πήγε να χαθεί, σε μεγάλο ηγέτη
Για πολλά χρόνια και σε συζητήσεις που γινόντουσαν από ανθρώπους του βόλεϊ, όταν αυτές έφταναν στους παίκτες που ναι μεν έχουν κάνει μια αξιοπρεπή καριέρα, αλλά σίγουρα θα μπορούσαν να έχουν πετύχει πολλά περισσότερα, ένα από τα ονόματα που είχαν την τιμητική τους ήταν αυτό του Ραφαήλ Κουμεντάκη. Ένας από τους πιο ταλαντούχους ακραίους που ξεκίνησε από πολύ μικρός να κάνει την διαφορά, χωρίς όμως να μπορέσει να φτάσει στο πικ του. Η αυτό θεωρούσαν πολλοί, γιατί πίστευαν στις ικανότητες και τα στοιχεία που είχε και συνεχίζει να έχει ο παίκτης αυτός.
Δεν βρίσκεις άλλωστε εύκολα στην χώρα μας έναν ακραίο ύψους 203 εκατοστών που εκτός από επίθεση και μπλοκ, κάτι λογικό λόγω ύψους, να έχει και τόσο καλή υποδοχή, αλλά και τόσο καλό σερβίς. Τι του έλειπε για να μιλάμε για έναν παίκτη που θα έπρεπε να αγωνίζεται στο εξωτερικό; Η διάρκεια, αλλά και οι ηγετικές ικανότητες. Αυτές τις βλέπουμε και με το παραπάνω την τελευταία διετία, με τον Γιάννη Καλμαζίδη να είναι χωρίς αμφιβολία ο άνθρωπος που φαίνεται να τον έχει μετατρέψει από εξαιρετικό παίκτη, σε ηγέτη.
Με τον ΠΑΟΚ την περσινή χρονιά, ο «Ράφα» έδειξε και την διάρκεια και του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου, τα ηγετικά στοιχεία που είχε και ειδικά στο Κύπελλο ήταν καθοριστικός με τους άσους που κέρδισε, παίρνοντας και τον τίτλο του πολυτιμότερου του Final-4 που διεξήχθη στη Γλυφάδα. Ένας προσωπικός τίτλος που τόσο είχε ανάγκη, όχι γιατί έχει έπαρση και θέλει να φαίνεται, αλλά γιατί είναι τόσο χαμηλών τόνων, που ένας προσωπικός τίτλος θα του ανέβαζε τον εγωισμό. Και κακά τα ψέματα, ένας παίκτης για να γίνει από εξαιρετικός σε ηγέτης, θέλει εγωισμό, πρέπει να έχει εγωισμό.
Η καριέρα στην Ιταλία και τα παιχνίδια κόντρα σε Κόβαρ
Ο Κουμεντάκης θεωρήθηκε από μικρό παιδί ένα μεγάλο ταλέντο και ο λόγος είναι αυτό που αναφέραμε πριν. Πως είχε δηλαδή καλά στοιχεία σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Στοιχεία που μόλις στα 19 του, του άνοιξαν την πόρτα της Ιταλίας. Το 2013 και μετά από εξαιρετικές εμφανίσεις με τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης, όντας από τους βασικούς λόγους της ανόδους στην Α1 και στην συνέχεια της πρόκρισης στον τελικό, έχοντας ως συμπαίκτες τον Ανέστη Δαλακούρα και τους Μιγιαΐλοβιτς, Ράιτς έφυγε για να αγωνιστεί στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, το ιταλικό για λογαριασμό της Ραβένα.
Η αλήθεια είναι πως στην Ιταλία πήγε πολύ μικρός και το συγκεκριμένο πρωτάθλημα είναι σκληρό, δεν δίνει πολλές ευκαιρίες, ωστόσο ο Κουμεντάκης έμεινε εκεί τρία χρόνια. Τρία χρόνια που κυρίως αγωνιζόταν όταν έμπαινε, ως διαγώνιος, έχοντας μπροστά του τους Τσέμπουλι και Τιλί. Παίζοντας στην Ιταλία έναν από τους παίκτες που ξεχώρισε ήταν ο Γίρι Κόβαρ, με τον οποίο είχε παίξει και αντίπαλος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως πολλές φορές έχει τονίσει πως θεωρεί τον Τσέχο του Παναθηναϊκού έναν από τους πιο πλήρεις ακραίους.
Η μεγάλη απογοήτευση με την Εθνική στην Κοζάνη
Ένα από τα βασικά κομμάτια του Ραφαήλ Κουμεντάκη είναι η Εθνική ομάδα. Για χρόνια παίκτης του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, με το οποίο εκτός από τις χαρές με τις δύο συνεχόμενες προκρίσεις στα τελικά των Eurovolley, υπήρχαν και απογοητεύσεις. Η μεγαλύτερη όπως ο ίδιος είχε πει ήταν ο αποκλεισμός από το Eurovolley στο χρυσό σετ από την Ισπανία στη Κοζάνη. Φυσικά ο αθλητισμός έχει και επιτυχίες και αποτυχίες και χαρές και απογοητεύσεις, με τον συγκεκριμένο αποκλεισμό να είναι μια από τις μεγαλύτερες της καριέρας του, όπως πολλές φορές έχει πει.
Ο Καλμαζίδης που του βρήκε το κλειδί και τον μεταμόρφωσε
Θα ξαναπούμε πως όσοι μιλούσαν για τον Ραφαήλ Κουμεντάκη τόνιζαν πως πρόκειται για έναν πολύ καλό παίκτη, κάτι άλλωστε που μαρτυρά η καριέρα του, έχοντας παίξει σε Ιταλία, Πολωνία, Γαλλία και σε ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό στην Ελλάδα, αλλά χωρίς τα στοιχεία του ηγέτη. Στοιχεία που τα δείχνει ξεκάθαρα τα δύο τελευταία χρόνια και που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στον Γιάννη Καλμαζίδη.
Με τον έμπειρο νυν προπονητή της γυναικείας ομάδας βόλεϊ του Παναθηναϊκού, άλλαξε επίπεδο πέρσι στον ΠΑΟΚ. Όπως και ο ίδιος λέει με κάθε ευκαιρία, ο Γιάννης τον «ξεκλείδωσε», του τόνιζε συνεχώς πως τα λάθη είναι μέρος του παιχνιδιού και πως δεν υπάρχει αθλητής να μην τα κάνει και αυτό του άλλαξε την ψυχολογία. Γιατί ο «Ράφα» ήταν ένας παίκτης που μετά από ένα μεγάλο λάθος ή και πιο μικρό, τον έπαιρνε από κάτω. Πλέον σκέφτεται όπως σκέφτεται κάθε ηγέτης. Πως δηλαδή δεν γίνεται να μην κάνεις λάθη στο βόλεϊ, αλλά σημασία έχει να τα ξεπερνάς και να συνεχίζεις.
Και στον χθεσινό δεύτερο ημιτελικό έκανε ακριβώς αυτό. Μετά από συνεχόμενα μπλοκ (4 τον αριθμό) που δέχθηκε από τους παίκτες του Παναθηναϊκού, όχι μόνο δεν τα παράτησε, αλλά σήκωσε κεφάλι, τελείωσε το παιχνίδι με 17 πόντους και συνέβαλε τα μέγιστα στην μεγάλη πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του Challenge Cup. Σε ένα ιστορικό και για τις δύο ομάδες παιχνίδι, ο Κουμεντάκης τελείωσε με 17 πόντους με 50% στην επίθεση, με 3 μπλοκ και 59% στην υποδοχή σε 29 υποδοχές, τις περισσότερες στην ομάδα του. Νούμερα ενός ηγέτη, γιατί πλέον το μεγάλο ταλέντο δεν έχει μείνει ένα από τα πολλά ταλέντα στην χώρα που έπαιξαν καλό βόλεϊ, αλλά έχει γίνει ένας παίκτης που μπορεί και θέλει να κάνει την διαφορά. Με το ίδιο χαμηλό προφίλ, αλλά με περισσότερο αθλητικό εγωισμό. Έναν αθλητικό εγωισμό που τόσο του έλειπε για να του αλλάξει την εικόνα...