Βαλένθια: Οι Νυχτερίδες στη ρωγμή του χρόνου

Κάθε καλή ιστορία ωστόσο χρειάζεται να χτίσει γερά θεμέλια από τον πρόλογο. Και η αλήθεια είναι πως η Βαλένθια φρόντισε από τα μέσα της δεκαετίας του 90 να δείξει τα πρώτα δείγματα... γιγάντωσης. Τη σεζόν 1995-1996 άλλωστε βρέθηκε μια ανάσα από την κορυφή του ισπανικού πρωταθλήματος, όμως τελικά περιορίστηκε στην δεύτερη θέση έχοντας προσπεράσει Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα.

Τρία χρόνια αργότερα επέστρεψε ξανά στις επικεφαλίδες των διεθνών Μέσων με την κατάκτηση του Copa Del Rey κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης υπό τις οδηγίες του Κλαούντιο Ρανιέρι, ο οποίος της χάρισε το πρώτο της Κύπελλο έπειτα από είκοσι ολόκληρα χρόνια. Ακόμα και σήμερα, εκείνο το τρόπαιο θεωρείται ως η αρχή της αντεπίθεσης των Νυχτερίδων.

Τα πρώτα δείγματα πλέον είχαν γίνει εμφανέστατα πάνω από τον ουρανό του «Μεστάγια», με το επιθετικό 4-4-2 του Ρανιέρι να γεμίζει με ελπίδα και όρεξη το κοινό των Νυχτερίδων για τη συνέχεια. Με τον Ιταλό ωστόσο να φλερτάρει έντονα με τον Ατλέτικο το καλοκαίρι του 1999, η Βαλένθια προχώρησε σε ραγδαίες αλλαγές αντικαθιστώντας τον με τον μετέπειτα προπονητή του Άρη, Έκτορ Ραούλ Κούπερ.

Διαθέτοντας ένα εξαιρετικό ρόστερ με παίκτες όπως οι Κανιθάρες, Μεντιέτα, Αλμπέλδα, Πελεγκρίνο, Ντζούκιτς, Κλαούντιο Λόπεθ, Ζεράρδο και Κούρο Τόρες (μεταξύ άλλων), στη διοίκηση της Βαλένθια ήταν απόλυτα πεπεισμένοι πως παρά την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, η ομάδα είχε την ποιότητα να ξεπεράσει αναίμακτα τις όποιες αναταράξεις και να συνεχίσει απρόσκοπτη την ανοδική της πορεία.

Ο χρόνος τελικά απέδειξε πως είχαν δίκιο, ίσως μεγαλύτερο κι απ΄ ό,τι οι ίδιοι πίστευαν...

Παρά την απόφασή του να αφήσει άθικτο το σύστημα του Ρανιέρι (4-4-2), στην πραγματικότητα ο Κούπερ είχε μια πολύ διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με τον προκάτοχό του στα ηνία της ομάδας. Το επιθετικό ποδόσφαιρο που κάθε Σαββατοκύριακο έδινε πνοή στο «Μεστάγια» ξαφνικά πέρασε στη λήθη του παρελθόντος, με τον Αργεντινό να υιοθετεί μια πολύ πιο συντηρητική τακτική που βασιζόταν στις σφικτές γραμμές και την αμυντική προσήλωση.

Και μπορεί πράγματι η εικόνα των Νυχτερίδων να μην θάμπωνε στο γήπεδο, όμως τα αποτελέσματα έρχονταν και με το παραπάνω. Η πρώτη σεζόν με τον Κούπερ στο τιμόνι ξεκίνησε με την κατάκτηση του Super Cup Ισπανίας απέναντι στην Εσπανιόλ, με τις Νυχτερίδες να συνεχίζουν με... φόρα και στο πρωτάθλημα όπου και τερμάτισαν στην τρίτη θέση.

Η πραγματική λάμψη ωστόσο και η παρακαταθήκη που άφησε εκείνη η γενιά ήρθε μέσα από τις εμφανίσεις της στο Champions League. Αφού πήρε τα εισιτήρια τις πρόκρισης σε ομίλους με αντιπάλους όπως η Μπάγερν και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο σύλλογος προχώρησε προς τα νοκ - άουτ της διοργάνωσης, εκεί όπου πέταξε εκτός κατά σειρά τις Λάτσιο και Μπαρτσελόνα προτού προκριθεί στον μεγάλο τελικό.

Αντίπαλος; Η Βασίλισσα της Ευρώπης! Η Ρεάλ των Ραούλ, Σαντσίς, Ρεδόνδο, Ζέεντορφ, Κασίγιας, Ιέρο, Ρομπέρτο Κάρλος που εκείνα τα χρόνια άρχιζε σιγά -σιγά να στήνει την πρώτη και αυθεντική εκδοχή των Galacticos. Ακόμα ωστόσο και με την ατόφια αίγλη της, η ομάδα της Μαδρίτης δεν θεωρούνταν ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί πριν από τον τελικό.

Οι περισσότεροι έως εκείνο το σημείο είχαν μάθει να μην υποτιμούν τη Βαλένθια, η οποία ήδη είχε κάνει παραπάνω από μια υπέρβαση για να διεκδικεί το μεγαλύτερο τρόπαιο. Στον τελικό του Παρισιού ωστόσο οι Νυχτερίδες δεν φάνηκαν αντάξιες των προσδοκιών. Χάρη σε μια απόλυτα κυριαρχική εμφάνιση, η Ρεαλ επικράτησε με το άνετο 3-0 και κατέκτησε το 8ο Champions League της ιστορίας της, ρίχνοντας τη Βαλένθια στο καναβάτσο.

Μια μοίρα που ο Κούπερ και οι ποδοσφαιριστές έμελλε να αναβιώσουν ένα χρόνο αργότερα... Αφού το επόμενο καλοκαίρι γέμισαν το ντεπόζιτο με τις προσθήκες των Ντεσάν, Ζάχοβιτς, Αγιάλα, Κάριου, Βιθέντε, Μπαράχα και Αϊμάρ, οι Νυχτερίδες ρίχτηκαν και πάλι στη μάχη εντός κι εκτός συνόρων. Και μπορεί η πορεία στη La Liga να ήταν κάπως απογοητευτική λόγω και της πέμπτης θέσης, όμως στο Champions League τα πράγματα έμοιαζαν και πάλι... πολλά υποσχόμενα.

Αφού εξάλειψαν την ελληνική παρουσία στους ομίλους με νίκες στην Ισπανία απέναντι σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, οι Νυχτερίδες προκρίθηκαν για δεύτερη σερί χρονιά στα νοκ-άουτ, εκεί όπου επικράτησαν των Άρσεναλ και Λιντς προτού πάρουν το εισιτήριο για ακόμα έναν τελικό. Αντίπαλος αυτή τη φορά η Μπάγερν Μονάχου του Χίτζφελντ, με αστέρες όπως οι Καν, Έφενμπεργκ, Σανιόλ και Λιζαραζού.

Μαθαίνοντας από το... πάθημα της προηγούμενης σεζόν, η Βαλένθια παρουσιάστηκε πολύ πιο έτοιμη για την κόντρα απέναντι στους Βαυαρούς, όμως και πάλι αποδείχθηκε πως δεν ήταν της μοίρας της γραφτό. Μετά το 1-1 των 120 λεπτών, ο τελικός κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι, εκεί όπου μίλησε το άστρο του Όλιβερ Καν. Αποκρούοντας τις εκτελέσεις των Ζάχοβιτς, Καρμπόνι και Πελεγκρίνο, ο Γερμανός χάρισε την κούπα στη Μπάγερν και ανάγκασε τη Βαλένθια να ζήσει ξανά τον ίδιο εφιάλτη...

Όπως ήταν αναμενόμενο το καλοκαίρι του 2001 αποδείχθηκε πολύ κρίσιμο για τις Νυχτερίδες. Ιδίως από τη στιγμή που ο Κούπερ αποφάσισε να αποχωρήσει για... άλλες πολιτείες και την ομάδα της Ίντερ, με τη διοίκηση της Βαλένθια να στρέφει το βλέμμα στα εγχώρια για την αντιτάστασή του. Τελικά το μάτι τους έπεσε σε έναν νεαρό τότε προπονητή από τη Μαδρίτη, ο οποίος μόλις είχε προβιβάσει την Τενερίφη στα σαλόνια της La Liga.

Διαθέτοντας ωστόσο ένα φτωχό βιογραφικό με παρουσίες σε Ρεάλ Μαδρίτης Β΄, Βαγιαδολίδ, Οσασούνα και Εξτρεμαδούρα δίχως να παρουσιάσει τη μεγάλη επιτυχία, πολλοί στο διοικητικό συμβούλιο είχαν τις αμφιβολίες τους για την επιλογή του. «Τώρα αυτός είναι προπονητής ή ταυρομάχος» ήταν η μάλλον... άκομψη αλλά και ενδεικτική απορία ενός μέλους της ομάδας στο άκουσμα της πρόκρισης του Ράφα Μπενίτεθ.

Με τον Λούις Αραγονιές όμως να δηλώνει πιστός στην αγαπημένη του Ατλέτικο παρά τις πιέσεις των Βαλενθιάνων, το όνομα του Ισπανού αποτέλεσε μονόδρομο. Η εμπιστοσύνη μάλιστα του Δ.Σ της Βαλένθια προς το πρόσωπό του ήταν τόσο ισχνή που φάνηκε και μέσα από τη μεταγραφική δραστηριότητα εκείνου καλοκαιριού (2001).

Ο Μεντιέτα πωλήθηκε στη Λάτσιο αντί 47 εκατομμυρίων ευρώ, Ζάχοβιτς, Μπιέρκλουντ και Χεράρδο αποχαιρέτησαν με τη σειρά τους την κοινότητα της Βαλένθια, τη στιγμή που ο Ντιντιέ Ντεσάν αποφάσισε να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο. Σαν απάντηση από τις Νυχτερίδες προέκυψαν οι μεταγραφές του νεαρού τότε αμυντικού Μαρτσένα από τη Μπενφίκα, αλλά και οι αποκτήσεις των Μίστα (Τενερίφη), Ρουφέτε (Μάλαγα) και Σάλβα Μπαγέστα (Ατλέτικο).

Ακόμα και με όλα τα προβλήματα που κληρονόμησε ωστόσο, ο Μπενίτεθ κατάφερε να κάνει τη διαφορά. Αλλάζοντας το σύστημα σε καθαρό 4-2-3-1 με τον Αϊμάρ σε ρόλο δεκαριού και δίνοντας βάρος στην ένταση και στο άμεσο ποδόσφαιρο, η Βαλένθια αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της, τις οποίες λίγους μήνες νωρίτερα η Μπάγερν είχε φροντίσει να σκορπίσει επιδεικτικά στο χορτάρι του «Σαν Σίρο».

Διανύοντας μια διαδρομή γεμάτη σκαμπανεβάσματα που τον Δεκέμβρη του 2001 μάλιστα είχαν φέρει τον Μπενίτεθ στα πρόθυρα της απόλυσης, η Βαλένθια κατάφερε στο τέλος της σεζόν να κόψει πρώτη το νήμα της La Liga και να κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα έπειτα από 31 ολόκληρα χρόνια. Ο διακόπτης πλέον είχε γυρίσει και η χρυσή γενιά των Νυχτερίδων είχε κατακτήσει επιτέλους τον πρώτο μεγάλο τίτλο, ακόμα και χωρίς τον Κούπερ στο τιμόνι...

Η απόλυτη περίοδος ευφορίας ωστόσο δεν είχε καταφτάσει ακόμα στο «Μεστάγια». Ίσα - ίσα το 2002 αποτέλεσε απλώς... πρόγευμα για το τι θα ακολουθούσε. Μετά από μια πρόσκαιρη απογοήτευση με την πέμπτη θέση τη σεζόν 2002-2003, η Βαλένθια του Μπενίτεθ γέμισε ξανά το ντεπόζιτο για ακόμα ένα πρωτάθλημα.

Παρά τη... σιγή ασυρμάτου σε ένα ακόμα μεταγραφικό παζάρι και την έλλειψη οικονομικής στήριξης από τη διοίκηση, ο Μπενίτεθ και οι «μαχητές» του κατάφεραν να καταπλήξουν τόσο την Ισπανία, αλλά και την Ευρώπη.

Με ένα ντεμαράζ στις τελευταίες αγωνιστικές, η Βαλένθια κατάφερε να ξεπεράσει την... παραπαίουσα Ρεάλ Μαδρίτης, που είχε καταρρεύσει πλήρως μετά τον αποκλεισμό από τη Μονακό στο Champions League, για να βρεθεί στην κορυφή της La Liga. Μια θέση που διατήρησε μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος, αφήνοντας δεύτερη τη Μπαρτσελόνα που τερμάτισε στο -5 από την κορυφή.

Το δεύτερο πρωτάθλημα μέσα σε τρία χρόνια αποτέλεσε μια ακόμα σφραγίδα της ισχύς της Βαλένθια, η οποία παράλληλα εκείνη τη χρονιά κατάφερε να θεσπίσει και πάλι το status της στην Ευρώπη. Όχι βέβαια στον μαγικό αλλά και... καταραμένο για εκείνη κόσμο του Champions League, αλλά έστω σε εκείνον του UEFA. Εκεί όπου μέσω μιας εκπληκτικής και ασταμάτητης πορείας κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό και να κατακτήσει τη διοργάνωση για πρώτη φορά μετά το 1980.

ΑΙΚ Στοκχόλμης, Μακάμπι Χάιφα, Μπεσίκτας, Γκεντζλερμπιρλιγκί, Μπορντό και Βιγιαρεάλ, όλες παραδόθηκαν στις Νυχτερίδες, οι οποίες ολοκλήρωσαν την αποστολή τους στον τελικό του Γκέτεμποργκ, επικρατώντας με 2-0 επί της Μαρσέιγ. Το Super Cup Ευρώπης που ακολούθησε απέναντι στην Πόρτο του Γιούρκα Σεϊταρίδη αποτέλεσε το τελευταίο κόσμημα στο «στέμμα» της Βαλένθια, στο ουσιαστικό «αντίο» μιας θρυλικής γενιάς.

Με τις τριβές άλλωστε μεταξύ διοίκησης και Ράφα Μπενίτεθ να κορυφώνονται το καλοκαίρι του 2004, ο Ισπανός αποφάσισε να υποβάλλει την παραίτησή του αποχωρώντας από το «Μεστάγια» έπειτα από τρία χρόνια παρουσίας. Πρόκειται ουσιαστικά για την κίνηση που ξεκίνησε το ντόμινο... λαθών από πλευράς Βαλένθια, η οποία δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια.

Η τελευταία ομάδα που αμφισβήτησε το ολιγοπώλιο των Ρεάλ - Μπαρτσελόνα πολύ πριν την Ατλέτικο του Ντιέγκο Σιμεόνε έτρεχε με γοργά βήματα για να περάσει στην εποχή της λήθης. Η επιστροφή του Κλαούντιο Ρανιέρι στον πάγκο δεν συνδυάστηκε με επιτυχίες παρά την κατάκτηση του Super Cup Ευρώπης, με μια ασθενική Βαλένθια να τερματίζει στην 7η θέση της La Liga το 2005, στη χειρότερη επίδοση από τη σεζόν 1997-1998.

Και το χειρότερο είναι πως στην πραγματικότητα έκτοτε δεν ανέκαμψε ποτέ. Μερικές εκλάμψεις όπως το Κύπελλο του 2008 αποτελούσαν απλώς την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα για μια ομάδα που αποδείχθηκε ανήμπορη να διατηρηθεί στην κορυφή, παρά τη χαρισματική νέα γενιά που ακολούθησε με παίκτες όπως οι Βίγια, Σίλβα, Μάτα, Χοακίν και Μπανέγα.

Προτού ωστόσο ολοκληρώσει τον επίλογο εκείνου του υπέροχου παραμυθιού, φρόντισε να αφήσει το δικό της δίδαγμα στο ποδόσφαιρο με... βαλενθιάνικη σφραγίδα: επιτρέπεται να πέσεις, μα επιβάλλεται να σηκωθείς... Και πού ξέρεις, ίσως μετά από χρόνια το θυμηθεί ξανά και η ίδια για να ξυπνήσει από αυτόν τον λήθαργο που έχει ναρκοθετήσει το παρόν αλλά και το μέλλον της.

Διαβάστε επίσης:

• Ντιναμό Κιέβου: Τα υπερηχητικά «εγγόνια» του Βαλερί Λομπανόφσκι
• Νιούκαστλ: Όταν η αρμάδα των Κίγκαν και Σίρερ κέρδισε το δικαίωμα στο όνειρο!
• Λάτσιο: Όταν οι «μαχητές» της Ρώμης σημάδεψαν τη χιλιετία
• Όταν η Πάρμα των Κρέσπο, Μπουφόν, Βερόν και Τουράμ «μάγευε» την Ευρώπη...
• Άγιαξ: Οι ανίκητοι μπέμπηδες του Λουίς Φαν Χάαλ
• Πόρτο: Όταν οι Δράκοι του Μουρίνιο κατέκαψαν την Ευρώπη!
• Ρίβερ Πλέιτ: Ένα ανεπανάληπτο στέμμα με τρία πετράδια στο κεφάλι των Μιγιονάριος