Το Gazzetta στα άδυτα της Γκρίμσμπι: Μια ομάδα, μια γερή δόση από τη μαγεία του FA Cup και χιλιάδες φουσκωτοί μπακαλιάροι

Η προ μηνών επική επιστροφή στη Football League, η περυσινή άνοδος δηλαδή στη League 2, ακόμα δεν είχε απορροφηθεί από κανέναν στο Γκρίμσμπι. Άλλωστε, το ότι η ομάδα μπόρεσε να ξεφύγει άμεσα από τον βάλτο της National League, των μη επαγγελματικών κατηγοριών, ήταν κάτι σπουδαίο. Και μάλιστα έγινε με ακόμα πιο σπουδαίο τρόπο, με ανατροπές στα τελευταία λεπτά και νίκες απέναντι σε σαφώς ανώτερους αντιπάλους.

«Μετά την περυσινή άνοδο, η προτεραιότητά μας για τη σεζόν ήταν το να παραμείνουμε στη League 2 και να έχουμε μια καλή χρονιά στο πρωτάθλημα. Δεν θέσαμε στόχους στο FA Cup, για την ακρίβεια ήταν κάτι σαν μπόνους για εμάς», ομολογεί ο Ιρλανδός μέσος και εκ των ηγετών της ομάδας, Γκάβαν Χόλοχαν.

Παιχνίδι με το παιχνίδι ωστόσο, η Γκρίμσμπι άρχισε να ξύνει το ταβάνι της στο Κύπελλο, να προκαλεί κατά κάποιον τρόπο τα όρια του εαυτού της. «Ήμουν αρκετά τυχερός να δω από κοντά όλα τα παιχνίδια της πορείας μας. Όταν κληρωθήκαμε με την Πλίμουθ, ήταν πρωτοπόρος στη League 1 και όλοι πίστευαν πως θα χάσουμε. Τελικά τους διαλύσαμε με 5-1. Κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ, προκαλώντας εκπλήξεις, παίρνοντας νίκες ενάντια στις πιθανότητες. Τον τελευταίο καιρό η μαγεία του Κυπέλλου έγινε ένα με το Γκρίμσπι», λέει ο Νάιτζελ Λόουθερ, οπαδός των Μάρινερς για περισσότερες από πέντε δεκατίες και για χρόνια δημοσιογράφος στην τοπική εφημερίδα, ένας άνθρωπος που είχε τη χαρά να βρεθεί στο πλάι της ομάδας του όσο εκείνη ισοπέδωνε την Πλίμουθ της τρίτης και τη Λούτον της δεύτερης κατηγορίας, όσο πήγαινε κόντρα στα προγνωστικά με επικρατήσεις επί των Κέιμπριτζ και Μπέρτον.

Μα τίποτα, καμία νίκη ανόδου, καμία άλλη πρόκριση δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με εκείνο το βράδυ στο Σαουθάμπτον. Τα 400 χιλιόμετρα σε μια απλή Τετάρτη δεν στάθηκαν ικανά να κρατήσουν σχεδόν πέντε χιλιάδες παθιασμένους φίλους της Γκρίμσμπι μακριά από την εμπειρία του να δουν την ομάδα τους να αγωνίζεται απέναντι σε αντίπαλο από την Premier League. Ωστόσο, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι εξ αυτών δύσκολα θα μπορούσαν να προβλέψουν την κατάληξη.

«Μετά το πρώτο μισάωρο περίπου, άρχισα να νιώθω ότι στεκόμαστε στα πόδια μας, τους δημιουργούσαμε κάποια προβλήματα. Καταφέραμε να ανοίξουμε το σκορ ακριβώς πριν το ημίχρονο και τότε αρχίσαμε να το πιστεύουμε πραγματικά», θυμάται ο Χόλοχαν, ο απόλυτος ήρωας του ματς. Δύο εύστοχα δικά του πέναλτι ήταν αυτά που χάρισαν εν τέλει στους Μάρινερς και τους φίλους τους αυτή τη μοναδική νίκη με 2-1 κόντρα στους Αγίους της Premier.

«Το πρώτο πέναλτι ήταν πιο αγχωτικό. Η καθυστέρηση του ελέγχου από το VAR ήταν αλήθεια βασανιστική. Από την πρώτη στιγμή είχα πάρει την μπάλα στα χέρια μου, αλλά πρέπει να πέρασαν κάτι χρόνια όσο περίμενα πάνω από την άσπρη βούλα», ομολογεί γελώντας ο 31χρονος, προσθέτoντας έπειτα πως: «Η αναμονή το έκανε πολύ χειρότερο. Στο δεύτερο ήξερα πού θα στοχεύσω, είχα την αυτοπεποίθηση πως θα σκοράρω ξανά».

Ίσως βέβαια να τον βοήθησε και το ότι στο δεύτερο πέναλτι, ακριβώς πίσω από την εστία, 4500 άτομα, πλήρως κρεμάμενα από την κατάληξη του δικού του χτυπήματος περίμεναν να αφεθούν στην αγκαλιά της ασύγκριτης έκστασης που μπορεί να χαρίσει ένα προβάδισμα δύο τερμάτων σε ένα τόσο σημαντικό ματς.

«Πολλοί έπρεπε να αφήσουν τις δουλειές τους για να είναι δίπλα μας και η αλήθεια είναι πως τραγουδούσαν τόσο δυνατά που σχεδόν παίρναμε την αίσθηση πως παίζαμε στην έδρα μας. Το να μοιράζεσαι αυτή τη νίκη, αυτή την εμπειρία με όλους αυτούς τους οπαδούς ήταν κάτι απίστευτο», θυμάται ο Γκάβαν.

«Ακόμα και πριν το ματς υπήρχε τεράστια χαρά, γιορτινή διάθεση. Φυσικά, όσο περνούσε ο χρόνος και καταλαβαίναμε ότι φτάνουμε κοντά σε ένα τέτοιο θαύμα, τραγουδούσαμε όλο και πιο δυνατά. Στα γκολ μας δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, τσιμπούσαμε τους εαυτούς μας, όμως αξίζαμε τη νίκη. Μέχρι και το τελευταίο σφύριγμα δεν τολμούσα να το συλλάβω. Ήταν μοναδικό, η ανάμνηση της αίσθησης αυτής της νίκης δεν πρόκειται να με αφήσει όσο ζω», αναφέρει ο Νάιτζελ σε ένα μικρό αλλά ολόψυχο flashback από το πέταλο των φιλοξενούμενων εκείνο το μαγικό βράδυ.

Η λάμψη του τρισευτυχισμένου βλέμματός του τρυπά την οθόνη και το χαμόγελό του, καρφωμένο από τη μια άκρη του προσώπου του στην άλλη, είναι ακόμα μεθυσμένο, ακριβώς όπως εκείνη την Τετάρτη. Την Τετάρτη που η Γκρίμσμπι έγραψε ιστορία, που έκανε τον κόσμο να ακούσει το όνομά της, που οι φουσκωτοί μπακαλιάροι ανέμισαν πιο περήφανα από ποτέ τα τελευταία πολλά χρόνια.

Μα το ερώτημα προκύπτει λογικά. Κανείς αναρωτιέται: «Τι βλέπω; Τι δουλειά έχουν χιλιάδες φουσκωτοί μπακαλιάροι σε μια ποδοσφαιρική κερκίδα;». Ας πούμε πως αυτή η ασυνήθιστη ιδέα γεννήθηκε την τελευταία φορά που η μαγεία του FA Cup πασπάλισε με την αστερόσκονή της τη μικρή πόλη του Γκρίμσμπι, ενώ όλα ξεκίνησαν από μια και μοναδική γραμμή σε ένα ποδοσφαιρικό ρεπορτάζ του Νάιτζελ Λόουθερ.

«Πριν από πολλά χρόνια, νέος ακόμα, ήμουν αθλητικός ρεπόρτερ στην Grimsby Telegraph, την εφημερίδα της πόλης. Το 1989 λοιπόν, στον τρίτο γύρο του FA Cup πήραμε μια δραματική πρόκριση απέναντι στη Μίντλεσμπρο με δύο γκολ στα τελευταία λεπτά. Ο υπεύθυνός μου μού ζήτησε να γράψω ένα κομμάτι για την εμπειρία των οπαδών σε εκείνο το παιχνίδι», θυμάται ο ίδιος.

«Εκείνη την περίοδο, οι φίλοι της Μάντσεστερ Σίτι χρησιμοποιούσαν φουσκωτές μπανάνες και με κάποιον τρόπο δύο τέτοιες βρέθηκαν στην κερκίδα μας. Έτσι, χιουμοριστικά, επειδή η πόλη μας πάντα φημιζόταν για την αλιεία της, αποφάσισα να γράψω: “Λογικά ήδη έχουμε παραγγείλει και φουσκωτά ψάρια”. Μετά από αυτή τη μια γραμμή στο ρεπορτάζ μου όλοι με ρωτούσαν πώς πάει η παραγγελία και πότε θα έρθουν τα ψάρια», ομολογεί γελώντας, ταξιδεύοντας σε μια από τις πιο ζωηρές του αναμνήσεις.

«Άρχισα να ψάχνω λοιπόν. Δεν υπήρχε διαδίκτυο, οπότε απλά έπαιρνα τηλέφωνα και ρωτούσα αν υπάρχουν πουθενά τίποτα φουσκωτοί μπακαλιάροι. Μετά από πολλές κλήσεις, βρήκα αυτό που έψαχνα σε μια αποθήκη στο Βόρειο Λονδίνο, οπότε έκανα το ταξίδι και αγόρασα τους πρώτους 200 φουσκωτούς μπακαλιάρους εν όψει του επόμενου παιχνιδιού του FA Cup απέναντι στη Γουίμπλεντον, κάτοχο του Κύπέλλου τότε. Σχηματίστηκαν ουρές για αυτούς έξω από τα γραφεία της εφημερίδας και τελικά δώσαμε περίπου 2000! Το μόνο που έλειπε ήταν ένα όνομα. Επιλέξαμε το Harry επειδή θέλαμε κάτι με το “H” λόγω του “Haddock” (μπακαλιάρος). Είναι κάτι ωραίο για τους οπαδούς, αισθάνεσαι ότι ανήκεις κάπου, είναι η ταυτότητά μας», εξιστορεί με τον ίδιο νεανικό ενθουσιασμό που τον καθοδηγούσε και πριν από 34 χρόνια.

The late 1980s brought us plenty of inflatables and lots of Harry The Haddock’s for Grimsby Town, especially in the FA Cup at Wimbledon in 1989.#GTFC #EmiratesFACup pic.twitter.com/yxG2RLoCFa

— TV Football 1968-92 (@1968Tv) March 1, 2023

Ο Χάρυ έγινε σήμα κατατεθέν, ιερό κειμήλιο στο σπίτι κάθε ερωτευμένου με την Γκρίμσμπι οπαδού. Ένα φουσκωτό ψάρι, σύμβολο και συνώνυμο της ποδοσφαιρικής αγάπης, που μεταλαμπαδεύεται από παππούδες σε πατεράδες σε γιους και κόρες. Μα ταυτόχρονα έγινε κι ένα μοναδικό θέαμα, σαν κονκάρδα, σαν έντονο διακριτικό στην ξεχωριστή κερκίδα των Μάρινερς.

«Είναι φοβερός ο Χάρυ, τον λατρεύουμε. Είναι ασυνήθιστο, σίγουρα αρκετά σουρεαλιστικό το να κοιτάς το κοινό και να βλέπεις φουσκωτά ψάρια στον αέρα αλλά ταυτόχρονα, με έναν δικό του τρόπο, είναι τόσο ωραίο», ομολογεί ο Γκάβαν καθιστώντας ευδιάκριτα ανάμεσα στο γέλιο του το ότι απολαμβάνει αυτήν την οπαδική συνήθεια.

Βέβαια, ο Χάρυ μπήκε σε μπελάδες πρόσφατα, αφού η Σαουθάμπτον αρχικά απαγόρευσε την είσοδο των φουσκωτών ψαριών στο γήπεδο, παίρνοντας πίσω την απόφασή της λίγο πριν το παιχνίδι, εξαιτίας της έντονης κριτικής που δέχθηκε στα social media.

«Ήταν σημαντικό για όλους μας να έχουμε τον Χάρυ μαζί μας στο “St’ Mary’s”. Η Σαουθάμπτον εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην τελευταία θέση της Premier League και δεν είχε προπονητή αλλά η προτεραιότητά της ήταν να μας απαγορεύσει τους φουσκωτούς μπακαλιάρους. Είναι κάτι πολύ ευχάριστο για κάθε ποδοσφαιρόφιλο το να βλέπει τον Χάρυ», σχολιάζει δηκτικά προς τους Αγίους ο Νάιτζελ, που σε κάθε ματς της Γκρίμσμπι καμαρώνει για το «παιδί» του, δυσκολευόμενος ακόμα να πιστέψει πόσο μακριά έχει φτάσει αυτή η παράδοση.

Οι Μάρινερς έχουν ήδη ανακοινώσει το sold out των χιλιάδων Χάρυ εν όψει του προημιτελικού κόντρα στην Μπράιτον, με τη διοίκηση της ομάδας της Premier League να μη βάζει εμπόδια στους φίλους τους. Μάλιστα, οι ίδιοι οι οπαδοί της επηρεασμένοι από την πέραση του Χάρυ συζήτησαν έντονα το ενδεχόμενο του να παραγγείλουν φουσκωτούς γλάρους, σαν αυτούς στο σήμα τους, για να «ανταγωνιστούν» τους φιλοξενούμενους.

🐟 We have now completely sold out of Harry Haddocks!

➡️ There is plenty of other FA Cup merch in the Club Shop - come give us a visit to check it out.#GTFC pic.twitter.com/WlbELrQAID

— Grimsby Town F.C. (@officialgtfc) March 16, 2023

«Θα ήταν φοβερό! Μακάρι να έχουν μαζί τους πολλούς φουσκωτούς γλάρους γιατί αλήθεια θα ήταν ένα μοναδικό θέαμα για όλους. Τέτοιες ενέργειες με κάνουν να νιώθω περήφανος για τους φίλους του ποδοσφαίρου. Είναι ωραίο να υπάρχει αυτή η αίσθηση του χιούμορ ανάμεσα στους οπαδούς αλλά κυρίως αυτή της κοινότητας, της ένωσης γύρω από τις ομάδες τους, η οποία στο τέλος της ημέρας τους ενώνει μεταξύ τους», δηλώνει ο «πατέρας» του Χάρυ Χάντοκ σχετικά με αυτή την πιθανότητα.

Οι ποδοσφαιριστές της Γκρίμσμπι πάντως, καλούμενοι να προετοιμαστούν για το μεγάλο ματς σε μια δύσκολη εβδομάδα με τρία παιχνίδια δεν είχαν την πολυτέλεια να απασχολούν τους εαυτούς τους με σενάρια για φουσκωτά ζωάκια.

«Υπάρχει τεράστιος ενθουσιασμός και καθόλου πίεση για τον προημιτελικό. Κανείς δεν περιμένει από εμάς να κάνουμε ό,τι κάναμε και με τη Σαουθάμπτον. Είμαστε δίχως αμφιβολία, τα τεράστια αουτσάιντερ και πάλι. Είναι κάτι σαν έξτρα ευκαιρία για εμάς, μπορούμε να πάμε και να το διασκεδάσουμε, να εκφραστούμε. Ξέρουμε πως αυτή τη στιγμή η Μπράιτον βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από τη Σαουθάμπτον, τα πάει εξαιρετικά στην Premier League. Θα δώσουμε τα πάντα και ίσως με την απαιτούμενη τύχη να καταφέρουμε κάτι ακόμα πιο σπουδαίο», αναφέρει με περίσσεια αυτοπεποίθηση ο Χόλοχαν, προσωποποιώντας την ασύγκριτη πίστη που κυριαρχεί στις τάξεις των Μάρινερς μετά από όλο αυτό το ταξίδι στο Κύπελλο. Ένα ταξίδι μάλιστα, με αντίκτυπο τεράστιο για την κοινότητα της πόλης, που ό,τι και να συμβεί θα αφήσει για χρόνια το αποτύπωμά του σε αυτή την ομάδα και αυτούς τους οπαδούς.

«Ό,τι και να γίνει, η Γκρίμσμπι μπορεί να θεωρείται η πιο πετυχημένη ομάδα χαμηλότερων κατηγοριών στην ιστορία του FA Cup. Και αυτός ο “τίτλος” θα έρθει σπίτι μαζί μας. Θέλουμε να το γιορτάσουμε. Ίσως αυτό που καταφέραμε να μην επαναληφθεί ξανά από καμία άλλη ομάδα. “Είμαστε στα προημιτελικά του Κυπέλλου”. Είναι η πρώτη φορά μετά από το 1939 που ένας φίλος της Γκρίμσμπι μπορεί να το πει αυτό. Και για να το πιστέψεις, για να το απορροφήσεις πραγματικά χρειάζεσαι λίγο χρόνο», λέει ο Νάιτζελ και η υπερηφάνεια ξεχειλίζει από τα αυτιά του, που σαν πινέζες κρατούν καρφιτσωμένο στα χείλη του το σχεδόν μόνιμο χαμόγελό του. Δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν με ευκολία να χωρέσουν όσα η γλώσσα του σώματός του μαρτυρά πως αισθάνεται για αυτή την ομάδα, για την αγαπημένη του Γκρίμσμπι.

Μα η δική του ευτυχία είναι μόνο ένα μικρό μέρος όλου αυτού που πραγματικά συμβαίνει στην ταπεινή πόλη της βορειοδυτικής Αγγλίας.

«Είναι πράγματι μαγικό, σχεδόν σουρεαλιστικό το ότι έχουμε φτάσει ως εδώ. Για όλη την ομάδα, τους παίκτες, τους προπονητές, τους οπαδούς και την κοινότητα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Έχει δώσει στους πάντες μια θετική ώθηση», αναφέρει ο Γκάβαν.

Χαρούμενος που τα δικά του γκολ ακόμα παίζουν σαν λούπα στα κεφάλια των φίλων των Μάρινερς προσθέτει πως: «Το Γκρίμσμπι είναι ένα πολύ μικρό παραθαλάσσιο μέρος και για να είμαι ειλικρινής δεν υπάρχουν και πολλά συναρπαστικά πράγματα εδώ. Αυτός ο προημιτελικός είναι κάτι τεράστιο για όλη την πόλη, κάτι ξεχωριστό».

Οι εικόνες από το πέταλο της ομάδας στο «St. Mary’s» επεξηγούν με τον καλύτερο τρόπο όσα ο Νάιτζελ και ο Γκάβαν προσπαθούν να μεταφέρουν. Ανοικτά στόματα, σαν σπηλιές με παγιδευμένες κραυγές αγνού ενθουσιασμού, σηκωμένες γροθιές και τεντωμένα ασπρόμαυρα κασκόλ. Τρυφερές αγκαλιές που η έκσταση της στιγμής μετατρέπει σε άγαρμπα σπρωξίματα, ξέσπασμα φυσιολογικό στη μέση αυτής της ποδοσφαιρικής κορύφωσης. Κάθε βίντεο, κάθε φωτογραφία κρύβει και ένα διαφορετικό μοτίβο του ίδιου οπαδικού μωσαϊκού. Παιδιά, μεγάλοι, ηλικιωμένοι, όλοι ένα, όλοι σύνολο, όλοι αφημένοι στο ανεπανάληπτο «τώρα», στο ποδόσφαιρο.

«Μόνο και μόνο το ότι 4.500 οπαδοί μια Τετάρτη βράδυ αποφάσισαν να ταξιδέψουν από το Γκρίμσμπι στο Σαουθάμπτον είναι δηλωτικό του τι σημαίνει για εμάς όλο αυτό. Μόνο που αυτή η πορεία ξεπέρασε τη φαντασία μας. Υπάρχει μια αληθινή αγάπη για αυτή την ομάδα, βαθιά χαραγμένη στις ρίζες της κοινότητάς μας. Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα άλλο πράγμα σε αυτήν την πόλη που θα μπορούσε να στείλει χιλιάδες άτομα στον αγγλικό νότο μεσοβδόμαδα. Μόνο το ποδόσφαιρο και ο σύλλογός μας», ομολογεί ο Νάιτζελ.

Ο Χόλοχαν τολμά να ονειρευτεί την απόλυτη φαντασίωση, την πρόκριση στα ημιτελικά, ένα Γουέμπλεϊ γεμάτο φουσκωτούς μπακαλιάρους. Η αλήθεια είναι πως ο ίδιος και η ομάδα του έχουν κερδίσει το δικαίωμα να το κάνουν. «Θα ήταν κάτι απίστευτο αλήθεια, κάτι που σχεδόν σίγουρα κανένας στην πόλη δεν θα ζούσε ξανά στη ζωή του. Για όλη την κοινότητα, για όλους αυτούς που έχουν επιλέξει να υποστηρίζουν την Γκρίμσμπι θα ήταν κάτι τεράστιο. Μόνο το ότι σκεφτόμαστε: “Α, είμαστε ένα παιχνίδι μακριά από το Γουέμπλεϊ’, είναι απόλυτα τρελό», λέει με ύφος σχεδόν αποφασισμένο για την έκπληξη.

Ο Νάιτζελ διστάζει να κάνει το ίδιο, μα είναι απόλυτα ικανοποιημένος. «Ακόμα και τώρα φαντάζει μακρινό το Γουέμπλεϊ. Ωστόσο, εμείς είμαστε η ιστορία του φετινού FA Cup κι αυτό είναι κάτι τεράστιο, τόσο για εμάς όσο και για το ίδιο το ποδόσφαιρο. Σαν μια νίκη του ίδιου του σπορ», δηλώνει.

Σε όλη του τη ζωή, η αγάπη του για την μπάλα κρέμεται από την κλωστή μιας μικρής, φαινομενικά, άσημης ομάδας. Μακριά από τα εκτυφλωτικά φώτα της Premier League και των μεγάλων κατηφοριών η έννοια της επιτυχίας, όπως αυτή λογίζεται σήμερα, είναι σχεδόν ξεχασμένη, σίγουρα διαφορετική. Ο ίδιος αναγνωρίζει πως πλέον είναι πιο δύσκολο από ποτέ να αφιερώνεις την καρδιά σου στην όποια Γκρίμσμπι.

«Όλη αυτή η ιστορία είναι μια έμπνευση, ικανή να συνδέσει τους μικρούς κατοίκους του Γκρίμσμπι με την ομάδα για το υπόλοιπο της ζωής τους. Δεν είναι εύκολο να υποστηρίζεις έναν σύλλογο της τέταρτης κατηγορίας. Αυτή η πορεία είναι τρομερά σημαντική για τα παιδιά και τους νέους της πόλης. Είναι η δική μας επιτυχία, που μπορεί να τους πείσει πως αυτή η μικρή ομάδα αξίζει την αγάπη τους», λέει με όλη του την ψυχή.

Ο χρόνος περνάει, η κουβέντα σιγά σιγά κλείνει.

«Όταν ήμουν μικρός ο πατέρας μου μού είπε: “Αυτός είναι ο τόπος σου, αυτός ο σύλλογός του, αυτή η ομάδα της καρδιάς σου”», θυμάται ο Νάιτζελ. Ναι, τόσο απλά.

Ε λοιπόν, σε αυτό το Κύπελλο, σε αυτόν τον θεσμό, νικητές πάντα θα είναι αυτοί που επέλεξαν να χαρίσουν τις καρδιές τους στις Γκρίμσμπι αυτού του κόσμου. Αυτοί οι «μικροί» ξεχωριστοί εραστές ενός άλλου ποδοσφαίρου.