Αλεσάντρο Νέστα: Ένας αναγεννησιακός αρτίστας της άμυνας
Ντυμένος στα ολόλευκα, σαν κουστουμαρισμένος, πανέτοιμος για μια ακόμα παράσταση στα «αστέρια». Οι κόκκινες και μαύρες λεπτομέρειες της στολής της Μίλαν χαρίζουν την ιταλική φινέτσα, την οποία η χαρακτηριστική, πάντα προσεγμένη κώμη του απογειώνει. Εκείνος ο βραχύσωμος δαίμονας επιταχύνει όσο αναζητεί τα εκατοστά χώρου που θα του επιτρέψουν να εκτελέσει όπως μόνο αυτός ξέρει.
Ε και; Ένα μικρό κάλπασμα φτάνει για να αλλάξει τον ρυθμό του, να μην τον χάσει, να τον εγκλωβίσει και ένα δευτερόλεπτο είναι υπεραρκετό για τη λήψη της σωστής απόφασης, για την εκτέλεση του τέλειου τάκλιν. Πέφτει στα πόδια του και τέλος. Αστεία καλός, τόσο που κερδίζει και το άουτ. Απλότητα, ακρίβεια, γοητεία, ασφάλεια, στυλ. Ή αλλιώς: Αλεσάντρο Νέστα. Μια φάση, η ιστορία μια καριέρας. Όλων των κορυφών που πάτησε αμυνόμενος με τη δική του ανεπανάληπτη τεχνική. Είναι απλά καλλιτεχνικός ο τρόπος που στα 36 του χρόνια σταματά τον Λιονέλ Μέσι των 91 γκολ. Μα ταυτόχρονα τόσο δηλωτικός της ξεχωριστής πάστας του Ιταλού στόπερ.
Σήμερα, που το Gazzetta σβήνει τα κεράκια του εορτάζοντα Αλεσάντρο Νέστα, τα social media σφύζουν από την έκφραση «different gravy». Χρησιμοποιείται για κάποιον ο οποίος είναι τόσο ξεχωριστός που δεν χωρά σε καμία σύγκριση. Ε αυτός ήταν ο Νέστα, ένας μοναδικός αμυντικός αρτίστας, με μια καριέρα αντίστοιχα λαμπερή με την αδιαμφισβήτητη κλάση του.
Η εκπλήρωση τον μπιανκοσελέστι ονείρων και ο σκληρός χωρισμός
Ο Φραντσέσκο Ρόκα δεν μπορούσε να βγάλει εκείνον τον πιτσιρικά από το κεφάλι του. Ήταν τόσο άνετος, τόσο έτοιμος, τόσο ξένος μέσα στο αδύναμο νεανικό του σώμα. Φανερά τα όρια της ταπεινής Τσινετσιτά ήταν πολύ στενά για τη δική του ποδοσφαιρική ικανότητα. Ο άλλοτε παίκτης της Ρόμα, που πλέον κυνηγούσε ταλέντα, θα έκανε τα πάντα για να τον εντάξει στην ακαδημία των Τζαλορόσι. Έπεισε την ομάδα να προσφέρει πολλά χρήματα για εκείνον, αλλά το τείχος που καλούταν να διαπεράσει ήταν ανίκητο.
Το αίμα στις φλέβες του πατέρα του μικρού Αλεσάντρο έρρεε σε γαλανές και λευκές αποχρώσεις, αντικατοπτρίζοντας τη μοναδική αγάπη για τη ομάδα της καρδιάς του, τη Λάτσιο. Δεν θα επέτρεπε ποτέ ο γιος του να φορέσει τη φανέλα της μισητής αντιπάλου και με δικές του πιέσεις κατάφερε να πείσει τους Λατσιάλι να τον κάνουν δικό τους. Το νερό μπήκε στο αυλάκι, η ιστορία άρχισε να γράφεται. Σκαρφαλώνοντας ταχύτατα τα σκαλιά της ακαδημίας εκείνο το ήσυχο ψηλόλιγνο παιδί έφτασε να πραγματοποιεί το ντεμπούτο του πριν καν κλείσει τα 18. Μα από τότε έμαθε να αψηφά την ηλικία του.
Το 1997 ο Σβεν-Γκόραν Έρικσον του έδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ήταν μόλις 21, αλλά οι ηγετικές του ικανότητες, τα όσα σήμαινε για τους συμπαίκτες του στο χορτάρι σχεδόν επέβαλαν το να είναι εκείνος ο capitano, εγγυώμενες ταυτόχρονα τις μελλοντικές του επιτυχίες. Το 1998 θα κατακτήσει το Coppa Italia, την επόμενη σεζόν το UEFA και το Super Cup, αλλά θα χάσει στον πόντο το πρωτάθλημα από τη Μίλαν την τελευταία αγωνιστική.
Μα αυτό το σκληρό χτύπημα θα αποτελέσει κινητήριο δύναμη της ακραία επιτυχημένης επόμενης χρονιάς. Με το περιβραχιόνιο στο χέρι και το αγαπημένο του σήμα στην καρδιά, ο Νέστα οδηγεί την ομάδα που υποστήριζε από παιδί σε ένα μυθικό νταμπλ, οι θρύλοι του οποίου ακόμα αντηχούν στα γαλανόλευκα σοκάκια της Ρώμης, σκαρφαλώνοντας επί της ουσίας στην ψηλότερη κορυφή της καριέρας του. Κι αυτό διότι, εκείνη η κορυφή με αυτόν τον σύλλογο, σήμαινε τα πάντα για τον ίδιο.
Η πτώση όμως θα είναι ξαφνική και επίπονη. Δυο χρόνια μετά, η Λάτσιο πνίγεται στα χρέη. Η μόνη μπουκάλα οξυγόνου είναι η πώληση των σπουδαιότερων μονάδων της. Ο Κρανιότι του φορά εξαναγκαστικά πωλητήριο και η Μίλαν κερδίζει τη δημοπρασία. Η καρδιά του ραγίζει, μαζί με εκείνες όλων των φίλων των Λατσιάλι που έβλεπαν σε αυτόν το δικό τους σύμβολο. Και μερικές δικές του λέξεις είναι ικανές να περικλείσουν τον πόνο αυτού του χωρισμού, τη μοναδική εννιαετία στους Μπιανκοσελέστι: «Για εμένα εκείνο ήταν το ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρό μου ήταν η Λάτσιο».
Το χτίσιμο του μύθου στις ρίγες των Ροσονέρι
Κι όμως σχεδόν ειρωνικά, όσο επίπονα έκλεισαν οι γαλανόλευκες σελίδες της καριέρας τους, άλλη τόση λάμψη είχαν οι κόκκινες και μαύρες. Ο Νέστα στη Μίλαν θα βρει τα υλικά για να χτίσει τον δικό του μύθο, αυτόν που μέχρι σήμερα όλοι θυμούνται. Άλλωστε στις μνήμες των περισσοτέρων, δεν έχει μείνει με τη φανέλα της μεγάλης του αγάπης αλλά με τις ρίγες των Ροσονέρι.
Με αυτές να τυλίγουν το κορμί του, το παλμαρέ του θα πάρει θρυλική υπόσταση, θα γεμίσει διακρίσεις και ο ίδιος θα συνδέσει το όνομά του με ένα από τα καλύτερα αμυντικά δίδυμα που ευλόγησαν ποτέ τα μάτια των Ευρωπαίων ποδοσφαιρόφιλων. Το Μαλντίνι-Νέστα γίνεται συνώνυνο του τείχους, για χρόνια ισχυρό θεμέλιο μερικών εκ των πιο επιτυχημένων χρόνων της ιστορίας της Μίλαν. Εκείνος θα παίξει για καιρό ταλαιπωρούμενος από τραυματισμούς, από πόνους που στην πραγματικότητα δεν του επέτρεψαν να ξεδιπλώσει ολόκληρη την κλάση του. Ένας τέτοιος άλλωστε, τον κράτησε και εκτός από το μεγαλύτερο και κρισιμότερο μέρος του, «χρυσού» για την Ιταλία, Μουντιάλ του 2006. Τρομακτικό το να σκεφτεί κανείς τις διαστάσεις που θα μπορούσε να έχει πάρει ο μύθος του αν το κορμί του δεν τον κρατούσε πίσω, αν βρισκόταν με συνέπεια στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Μικρή σημασία έχει αυτό όμως. Σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας ο Νέστα ήταν η κάτι παραπάνω από κομβικός στη Μίλαν του Champions League, δυο από τα Κύπελλα με τα μεγάλα αυτιά πανηγύρισε στο Μιλάνο, το 2003 και το 2007, όντας παρών και στην ήττα της Κωνσταντινούπολης το 2005. Μα όταν εκείνος προσγειώθηκε στην πόλη, οι Ροσονέρι επέστρεψαν άμεσα στην κορυφή της Ευρώπης. Όσο ήταν εκεί, η Μίλαν σταθερά χόρευε στα πιο λαμπρά σαλόνια της Γηραιάς Ηπείρου, ήταν πρωταγωνίστρια. Και όταν έφυγε, εκείνη παρασύρθηκε σε έναν ευρωπαϊκό λήθαργο, πέφτοντας με δύναμη από τις συνηθισμένες για εκείνη κορυφές. Εκείνος δεν ξέχασε ποτέ τη Λάτσιο, μα οι μέρες του στις ροσονέρι ρίγες ήταν επίσης αξέχαστες.
Από το Α στο Β
Αμέτρητα τα επιφωνήματα θαυμασμού που απροειδοποίητα άφηναν τα χείλη όσων τυχερών έπεφταν πάνω σε μια από τις μοναδικές του ενέργειες. Συχνά στη συνέχεια τον βάφτιζαν καλλιτέχνη. Αλήθεια, δύσκολο να διαφωνήσει κάποιος που τον έχει δει να παίζει.
Μα αν πράγματι ήταν τέτοιος, καλλιτέχνης δηλαδή, δίχως αμφιβολία θα ήταν αναγεννησιακός. Θα ήταν από εκείνους τους τολμηρούς, τους πρωτοπόρους, τους πρεσβευτές μιας νέας τάσης. Άλλωστε με τα δικά του έργα στο χορτάρι, αποτέλεσε κι εκείνος ένα σημαντικό μέρος της γέφυρας που ένωσε τον Μεσαίωνα των αμυντικών με τη νεωτερικότητα, ακριβώς όπως έκαναν στα πεδία τους ο Ντα Βίντσι ή ο Μικελάντζελο.
Γιατί αλήθεια, η άμυνα πριν τον Νέστα ήταν διαφορετική από εκείνη μετά από αυτόν. Αρχοντικός, ακριβής, τέλειος, καθολικός. Είχε τα πάντα, όσα μέχρι σήμερα ψάχνουν να βρουν τα πιο σύγχρονα στόπερ. Κάθε τάκλιν του εγγύηση ασφάλειας και κάθε γροθιά πανηγυρισμού της παραμικρής αναχαίτησης ένδειξη του πάθους, της αποφασιστικότητας. Άριστη επίγνωση του χώρου, ζηλευτή ευστροφία σε κάθε απόφαση, απλή ή σύνθετη. Μα δεν ήταν μόνο αυτά, δεν ήταν μόνο τα ανασταλτικά του χαρίσματα αυτά που τον έκαναν ξεχωριστό.
Τέτοιος υπήρξε επειδή συνδύαζε όλα αυτά με πρωτοφανή, για αμυντικό, επαφή με τη θεά, την πρωταγωνίστρια, την μπάλα, αυτή που συχνά διάταζε σαν να ήταν δεκάρι, όχι στόπερ. Εμβληματικός, με εκείνη στα πόδια, και το δάχτυλο τεντωμέμο να δίνει οδηγίες, προσφέροντας αρμονία και σιγουριά στο σύνολο. Ικανός για πολλά περισσότερα από όσα τότε ζητούνταν από τα στόπερ. Άλλωστε κάθε του αμυντική ενέργεια πολλές φορές ντυνόταν με λίγη αγνή, μπαλάτη ιταλική φινέτσα, δυσεύρετη ακόμα και στους επιτελικούς εκ των συμπαικτών του.
Ο Νέστα ήρθε στο ποδόσφαιρο και βρήκε τη συμπεριφορά των κεντρικών αμυντικών στο σημείο Α. Μα με όσα έκανε, με όσα καινοτόμα παρουσίαζε μέσα στο παιχνίδι του συνέβαλε στο να την πάει λίγο ή πολύ παραπέρα, στο σημείο Β. Πρωτοστάτης της επανάστασης των στόπερ, της ανασταλτικής λειτουργίας, ένας τύπος που με την ασύλληπτη πληρότητα της ποδοσφαιρικής του παλέτας διέλυσε κάθε στερεότυπο γύρω από τη θέση. Ένας αναγεννησιακός αρτίστας της άμυνας.
