Ροναλντίνιο: Ένα χαμόγελο, άφθαρτο στο χρόνο...

Άνθρακας, άζωτο, σίδηρος: στοιχεία ανιχνεύσιμα στον πυρήνα των άστρων, μα την ίδια στιγμή και βασικοί πυλώνες στη χημική σύσταση του ανθρώπινου οργανισμού. Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη το πόρισμα των αστροφυσικών και βλέποντας κανείς τον Ροναλντίνιο, μάλλον δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει.

Από τα πρώτα χρόνια του στη Γκρέμιο άλλωστε, τότε που ονειρευόταν ακόμα να μοιάσει έστω και λίγο ποδοσφαιρικά στον μεγαλύτερο αδερφό του, Ρομπέρτο, ο «Ρόνι» είχε δείξει πως διέθετε κάτι το διαφορετικό. Σε αντίθεση με τους συνομήλικούς του που ίδρωναν στην προπόνηση με εργομετρικά τεστ, αναλύσεις, διατροφές και ψυχρούς αριθμούς, ο νεαρός Ροναλντίνιο έβλεπε το ποδόσφαιρο από την σκοπιά του μουσικού.

Ηδονή, αρμονία, τέχνη, απόλαυση: όλα υλικά ενός εκρηκτικού κοκτέιλ που γέννησε αυτό το ατόφιο ταλέντο, σαν προπομποί όλων όσων θα ακολουθούσαν. Οι περίτεχνες ντρίμπλες δηλαδή, οι no look πάσες, τα λικνίσματα του σώματος με τέτοιο τρόπο που έμοιαζε με χορευτή στο γήπεδο. Νομοτελειακά το ταξίδι πέρα από τον Ατλαντικό δεν άργησε να καταφτάσει, με τον Ροναλντίνιο το 2001 να αποχαιρετά τη Γκρέμιο και να παίρνει μεταγραφή στην Παρί Σεν Ζερμέν.

Δυο χρόνια σφυρηλάτησης και διδαχής στον ευρωπαϊκό ρυθμό έμελλε να χαρίσουν και ουσία στο παιχνίδι του νεαρού μάγου, ο οποίος ήδη είχε αρχίσει να εγείρει το ενδιαφέρον... γιγάντων, τόσο από τις εμφανίσεις του στο γαλλικό πρωτάθλημα, όσο και στο Μουντιάλ του 2002.

Το κακό βέβαια με τις ιδιοφυίες είναι πως έχουν την τάση να παραμένουν απρόβλεπτες, διαβρώνοντας πολλές φορές τον εαυτό τους. Στην περίπτωση του Ροναλντίνιο ήταν το χαμόγελο που ξεθώριασε από τα χείλη του, απότομα και ακαριαία. Ήδη από το Μουντιάλ του 2006, εκείνο που ήταν προκαθορισμένο να αποδείξει πως είναι ανώτερος του Πελέ, ο Ροναλντίνιο εμφάνισε τα πρώτα σημάδια πνευματικής κόπωσης, σαν προάγγελος μιας τρανταχτής πτώσης.

Προτού ωστόσο αποχωρήσει από την Μπαρτσελόνα πίσω στο 2008 φρόντισε να ολοκληρώσει μια τελευταία αποστολή. Λιονέλ Μέσι ήταν το όνομά του. Και στο βλέμμα του αντίκρισε έναν δικό του διάδοχο. Ήταν ο εκλεκτός για να του αποκαλύψει τα μυστικά του, να τον προετοιμάσει για τη νέα απαιτητική ζωή που τον περίμενε και να του παραδώσει τα κλειδιά της αγαπημένης του Μπαρτσελόνα.

Σαν να ήξερε τότε πως το δικό του όνομα δεν θα συνοδευόταν πλέον από διθυραμβικούς τίτλους και επιφωνήματα αγάπης. Σαν να ήξερε πως το τέλος ήταν κοντά. Και η πραγματικότητα λέει βέβαια πως ήταν ο ίδιος που το δρομολόγησε για τόσο σύντομα. Με πάρτι, γυναίκες, αλκοόλ, απόλαυση, παραδομένος σε όλα τα ποδοσφαιρικά αμαρτήματα.

Ένα πέρασμα από τη Μίλαν ήταν το τελευταίο του κεφάλαιο στην Ευρώπη, προτού επιστρέψει στα 31 του στη Βραζιλία για να γράψει έναν επίλογο δυσανάλογο του κύρους του. Όσο άδοξο όμως κι αν ήταν το φινάλε, η παρακαταθήκη που άφησε στο ποδόσφαιρο δεν πρόκειται να σφραγιστεί ποτέ στη λήθη της ιστορίας. Άλλωστε, αλήθεια, πώς μπορείς να «εγκλωβίσεις» ένα συναίσθημα;