Λυκογιάννης στο Gazzetta: «Πήγα στο εξωτερικό να ηρεμήσω και με έβριζαν στα ελληνικά!»

Πώς είναι η ζωή σου στην Ιταλία και πώς θα συνέκρινες το Κάλιαρι με την Μπολόνια;

Είναι δύο διαφορετικές πόλεις. Στο Κάλιαρι βρισκόμουν σε νησί. Έζησα πολύ όμορφες στιγμές στα 4,5 χρόνια που έμεινα εκεί. Ήταν, άλλωστε και το πρώτο μου βήμα στην Ιταλία. Τώρα, όμως, έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο για εμένα. Από το καλοκαίρι είμαι στην Μπολόνια και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος με αυτό. Πρόκειται για μία πανέμορφη πόλη, για έναν σύλλογο με φοβερή οργάνωση. Αισθάνομαι δικαιωμένος για την επιλογή που έκανα. Η καθημερινότητα μου ως ποδοσφαιριστής περιλαμβάνει προπόνηση κάθε πρωί. Στις 09:30 τρώμε όλοι μαζί πρωινό στο προπονητικό κέντρο. Στις 11:00 αρχίζει το πρόγραμμα και τελειώνει γύρω στις 13:00. Αμέσως μετά θα φάμε και πάλι όλοι μαζί και θα γυρίσω στο σπίτι γύρω από τις 15:00. Για ένα δίωρο θα ξεκουραστώ ή θα κάνω αποθεραπεία. Μετά είτε θα πάω για έναν καφέ ή θα δω κάποια ταινία στο Netflix ή θα πάω για ποδήλατο.

Πώς βίωσες την μετάβαση από την Κάλιαρι σε μία ομάδα που αποτελεί σαφώς μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό μέγεθος, όπως είναι η Μπολόνια;

Πρόκειται για κάτι που μου δίνει έξτρα κίνητρο. Η Μπολόνια είναι σπουδαίος σύλλογος με τεράστια ιστορία. Γνώριζα πριν ακόμα έρθω για το μέγεθος της ομάδας. Στο παρελθόν έχουν αγωνιστεί με τη φανέλα της και άλλοι Έλληνες. Έτσι, φρόντισα να ρωτήσω κάποια παιδιά και όλοι μου είπαν τα καλύτερα.

Έχεις κλείσει, πλέον, αρκετά χρόνια συνεχόμενης παρουσίας στην Serie A. Πόσο σε έχει αλλάξει αυτή σου η εμπειρία;

Έχω αλλάξει πάρα πολύ, έχω ωριμάσει. Με βοήθησε ποδοσφαιρικά γιατί ήρθα στο καλύτερο πρωτάθλημα για έναν αμυντικό. Θέλοντας και μη, από την πρώτη μέρα άκουγα μόνο για τακτική.

Είναι πράγματι τόσο σκληρό το ιταλικό πρωτάθλημα όσο έχει τη φήμη;

Ναι. Οι πρώτοι μου δύο μήνες στο Κάλιαρι, περιλάμβαναν, μετά την προπόνηση με την υπόλοιπη ομάδα, τακτική με τον βοηθό προπονητή, τον Αγκοστίνι. Έκανα μία επιπλέον ώρα προπόνηση. Τακτική με την μπάλα και τοποθετήσεις σώματος. Μου έδειχνε, δηλαδή, πως πρέπει να βάζω το σώμα αν η μπάλα είναι από αριστερά και πως αν η μπάλα είναι από δεξιά. Θυμάμαι πως είχα χάσει 3-4 κιλά μέσα σε δύο μήνες. Τελείωνε η προπόνηση και πήγαινα κατευθείαν για ύπνο. Κάθε μέρα κοιμόμουν πριν τις 21:00. Φυσικά δεν είχε σχέση η ένταση του προγράμματος στην Ιταλία με αυτό στην Αυστρία.

Ποια είναι η φορά που θυμάσαι να έχεις αισθανθεί το μεγαλύτερο δέος στα χρόνια που βρίσκεσαι στην Serie A;

Όταν ήμουν στην Κάλιαρι και αγωνιστήκαμε εκτός έδρας κόντρα στην Νάπολι που εκείνη την περίοδο είχε πολύ καλούς παίκτες όπως ο Καγιεχόν και ο Ινσίνιε. Τότε κατάλαβα ότι το επίπεδο… δεν υπάρχει, είναι δέκα φορές ψηλότερο από αυτό που είχα στο μυαλό μου.

Ποιος είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει;

Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Θα επιλέξω τον Κουαδράδο.

Πώς βιώσατε ως ομάδα και ως οργανισμός την ιστορία με τον Σίνισα Μιχαΐλοβιτς;

Όταν πρωτοήρθα στην Μπολόνια, γνώριζα για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε, αλλά δεν τον είχα δει από κοντά. Μετά από 2-3 εβδομάδες είχε έρθει για να μας χαιρετήσει πριν φύγουμε για προετοιμασία και δεν ήταν καλά. Με είχε στενοχωρήσει πολύ όλο αυτό. Δεν κάναμε προπόνηση μαζί του, κάναμε με τον δεύτερο ή τον τρίτο και στην προετοιμασία μάς έβλεπε από την κάμερα. Δεν μπορούσε να βρίσκεται μαζί μας γιατί ήταν στο νοσοκομείο. Την ημέρα που έφυγε ήταν όλοι στην ομάδα σοκαρισμένοι. Μαζί τους και ο απλός κόσμος. Ήταν παίκτης που έγραψε ιστορία τόσο στην Μπολόνια όσο και στις υπόλοιπες ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε. Λυπήθηκα πάρα πολύ, θα τον θυμόμαστε για πάντα. Σπουδαίος άνθρωπος, σπουδαίος ποδοσφαιριστής.

Υπάρχει κάτι που να σου είχε πει και να σου έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό;

Εγώ δεν πρόλαβα να τον ζήσω πολύ, τον είχα δει μία φορά. Το μόνο που θυμάμαι, είναι ότι μπροστά σε όλη την ομάδα είχε πει πως "ήρθε κάποιος που χτυπάει φάουλ σαν κι εμένα!".

Αποτελεί για εσένα έξτρα κίνητρο το γεγονός πως ο κόσμος της ομάδας βρίσκεται δυναμικά στο πλευρό σας;

Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί η ομάδα πηγαίνει πάρα πολύ καλά και ο κόσμος είναι πάντα δίπλα μας. Όταν βγαίνουμε έξω για καφέ, μας σταματάνε οπαδοί για φωτογραφίες και αυτόγραφα. Φυσικά, αντιλαμβανόμαστε πως εμείς από την πλευρά μας πρέπει να αποδείξουμε ποιοι είμαστε και να πετύχουμε τους στόχους μας για να δώσουμε χαρά στους φίλους της Μπολόνια.

Στην Ελλάδα λέμε χαριτολογώντας «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα». Ισχύει;

Είμαστε ίδιοι! Είναι πολλά τα κοινά χαρακτηριστικά που έχουμε ως λαός με τους Ιταλούς. Για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο οδηγούμε. Μόλις κάποιος αργήσει λίγο στο φανάρι, αμέσως όσοι βρίσκονται πίσω του πατάνε την κόρνα. Νιώθω πως βρίσκομαι στην Ελλάδα. Γενικότερα, ως χαρακτήρες μοιάζουμε πάρα πολύ.

Σε ό,τι αφορά στο ποδόσφαιρο;

Υπάρχουν σημαντικές διαφορές σε αυτόν τον τομέα. Όλα γύρω από το ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο οργανωμένα, απαιτείται πολύ περισσότερη δουλειά αλλά και σπουδαία ποιότητα προκειμένου να αντιμετωπίσεις τόσους παγκοσμίως αναγνωρισμένους ποδοσφαιριστές.

Αισθάνεσαι πίεση από εξωαγωνιστικούς παράγοντες όπως ένας ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα;

Αυτή την πίεση δεν την αισθάνεται τόσο έντονα ένας ποδοσφαιριστής στην Ιταλία. Νομίζω ότι είναι λίγο καλύτερα συγκριτικά με την Ελλάδα.

Ας πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Πώς πήρες την απόφαση να γίνεις ποδοσφαιριστής;

Όταν ακόμα πήγαινα σχολείο, έπαιρναν συνέντευξη από όλα τα παιδιά και μας ρωτούσαν τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Όταν ήρθε η σειρά μου απάντησα "ποδοσφαιριστής". Θυμάμαι ότι όλα τα παιδιά άρχισαν να γελάνε.
"Τι γελάτε ρε; Εγώ θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής", τους είπα.

"Δεν γίνεται αυτό", μου απάντησαν.

Επέμεινα λέγοντας "Εγώ θα γίνω ποδοσφαιριστής".

Ακόμα και τώρα, κάποια από εκείνα τα παιδιά όταν με συναντούν μου αναφέρουν ότι "σε θυμόμαστε τότε που έλεγες ότι θέλεις να γίνεις ποδοσφαιριστής και δεν σε πιστεύαμε".

Τους εξηγώ ότι "πρέπει να πιστεύουμε στα όνειρά μας".

Εγώ από μικρός δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο πέρα από το να γίνω ποδοσφαιριστής. Μπορεί να μην μας έδιναν μπάλα, εγώ προσπαθούσα να φτιάξω μία. Ήμουν τόσο άρρωστος. Έπαιζα μπάλα με το μπουκάλι, έφτιαχνα μπάλα με μπουκάλι και πέτρες.

Αυτό επειδή απλά σου άρεσε το ποδόσφαιρο ή πίστευες κιόλας πάρα πολύ στον εαυτό σου;

Μου άρεσε και το πίστευα. Ήμουν σίγουρος ότι θα πετύχω γιατί από μικρός ήμουν αποφασισμένος να κάνω πάρα πολλές θυσίες. Και πράγματι έκανα πολλές.

Πώς βρέθηκες στην Ακαδημία του Ολυμπιακού;

Έπαιζα στον Άρη Πετρούπολης, όπου και έκανα τα πρώτα μου βήματα. Παράλληλα, ήμουν και στη μικτή Αθηνών. Εκεί με είδαν άνθρωποι του Ολυμπιακού και το 2007 πήγα στην εφηβική ομάδα του συλλόγου.

Πώς αντέδρασες όταν έμαθες για τον Ολυμπιακό;

Αρχικά ενημέρωσαν τον πατέρα μου. Τότε, ενώ έπαιζα με τους φίλους μου, με παίρνει τηλέφωνο. "Έλα γρήγορα στο σπίτι", μου είπε. Τον ρώτησα, αμέσως, αν έγινε κάτι. "Έλα, έλα και θα σου πω", μου απάντησε.

Μπαίνω στο σπίτι και μου λέει "με πήραν από τον Ολυμπιακό, ετοιμάσου να πάμε να υπογράψουμε".

Πίστεψα ότι μου έκανε πλάκα. Εκείνη την ημέρα ένιωθα ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο. Σκεφτόμουν ότι για να με επιλέξει ο Ολυμπιακός, είμαι πολύ καλός. Είχα πίστη πως θα πετύχω. Ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα της καριέρας μου.

Πώς ήταν η μετάβαση από μία ερασιτεχνική ομάδα στην ακαδημία ενός συλλόγου όπως ο Ολυμπιακός;

Πολύ δύσκολη. Ήταν πολύ διαφορετικές οι εγκαταστάσεις. Από ένα πλαστικό γήπεδο βρέθηκα σε ένα προπονητικό κέντρο με οκτώ γήπεδα και αυτό για έναν πιτσιρικά ήταν κάτι… τρελό. Ήταν υπέροχα, εκεί μέσα ένας ποδοσφαιριστής είχε οτιδήποτε μπορούσε να φανταστεί.

Αγωνιζόσουν πάντα στη θέση του αριστερού μπακ;

Όχι. Η θέση μου στον Άρη Πετρούπολης ήταν αυτή του σέντερ φορ. Όταν πρωτοπήγα στον Ολυμπιακό έπαιζα αριστερό χαφ. Στην Ακαδημία αγωνιζόμουν συνεχώς ως αριστερό χαφ. Εκείνη την εποχή ήταν στους προπονητής στους Νέους ο Σίνισα Γκόγκιτς. Κάποια στιγμή ήρθε και μου είπε "αν θέλεις να κάνεις καριέρα, θα παίξεις αριστερό μπακ".

"Εγώ αριστερό μπακ; ", του απάντησα.

Ήταν ξεκάθαρος. "Ναι".

Εμένα μου άρεσε να βγαίνω μπροστά να σεντράρω αλλά και να σκοράρω. Σκεφτόμουν "πώς θα παίξω και άμυνα; ". Δεν μου άρεσε αυτή η ιδέα.

Έτσι του απάντησα "δεν μπορώ".

Και όμως, επέμεινε. "Άκουσε με, θα παίξεις αριστερό μπακ".

Σε ένα ματς με την Καβάλα με έβαλε να παίξω αριστερό μπακ. Πήγαινα πάνω – κάτω, έβγαλα ασίστ και έβαλα γκολ. Από εκείνο το ματς και έπειτα, καθιερώθηκα ως αριστερό μπακ.

Ο Ζίκο ήταν ο άνθρωπος που σε ανέβασε στην πρώτη ομάδα. Τι θυμάσαι από αυτόν;

Θυμάμαι ότι περίμενα πώς και πώς μία ευκαιρία να παίξω με την πρώτη ομάδα. Έρχεται, λοιπόν, η μέρα για ένα φιλικό στου Ρέντη κόντρα στον Ιωνικό. Στον Ολυμπιακό αγωνίζονταν τότε παίκτες όπως ο Στολτίδης και ο Κοβάσεβιτς. Έλειπαν κάποιοι ποδοσφαιριστές και χρειάζονταν κάποια παιδιά από την ακαδημία. Μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν μόνο "πρώτη ομάδα". Δεν το πίστευα, αναρωτιόμουν αν θα παίξω όντως με την πρώτη ομάδα. Όχι μόνο έπαιξα, αλλά έβαλα και γκολ.

Τι σου είπε μετά από εκείνο το ματς ο Ζίκο;

Δεν μου είπε κάτι συγκεκριμένο, έδωσε σε όλους τους μικρούς συγχαρητήρια και μας παρότρυνε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε για να παίξουμε μια μέρα με την πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού.

Πώς βιώνει ένα παιδί την προσμονή της ευκαιρίας στην πρώτη ομάδα, βλέποντας σπουδαίους ποδοσφαιριστές να προπονούνται δίπλα του;

Είναι ένα όνειρο… τρελό! Είναι η σκέψη που κυριαρχεί στο μυαλό κάθε παιδιού που αναζητά το επόμενο βήμα. Όταν έρχεται αυτή η ευκαιρία καταλαβαίνεις ότι κάτι κάνεις καλά. Ότι έχεις προσπαθήσει πολύ και με την αξία σου, σου δίνεται μια σπουδαία ευκαιρία. Θυμάμαι εκείνη την χρονιά όταν κάναμε προπόνηση στο δίπλα γήπεδο από την πρώτη ομάδα, καθόμουν και έβλεπα για 1-2 ώρες τον Κοβάσεβιτς να κάνει την ίδια κίνηση, του έβγαζαν σέντρα και έπιανε κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι.
Είναι σαν να το βλέπω τώρα μπροστά μου.

Έρχεται η μέρα που ο Λεονάρντο Ζαρντίμ σου δίνει την ευκαιρία να παίξεις για πρώτη φορά σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Τι σκέφτεσαι εκείνη την στιγμή;

Το λέω τώρα και ανατριχιάζω. Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που μιλάω για το ματς με την Μονπελιέ. Δεν είχα παίξει αγώνα πρωταθλήματος, αλλά ο προπονητής με έπαιρνε στις αποστολές της ομάδας. Στο Τσάμπιονς Λιγκ μετρούσα σαν πιτσιρικάς και έτσι υπήρχε ένας επιπλέον λόγος να βρίσκομαι στην αποστολή. Γύρω στο 70’ σηκώνομαι για ζέσταμα, ενώ χάναμε με 1-0. Γύρω στο 80’, ενώ κάνω διατάσεις με τον Φετφατζίδη, βλέπω τον βοηθό να μου κάνει "έλα". Γυρίζω και λέω:

"Γιαννάκη, πήγαινε, σε φωνάζει".

"Μπάμπαρε, εσένα φωνάζει", μου απαντάει.

"Τι λες ρε;" ήταν η πρώτη μου αντίδραση.

Ανατρίχιασα, δεν το πίστευα. Σκέφτηκα "δεν έχω παίξει ακόμα στο πρωτάθλημα και θα παίξω Τσάμπιονς Λιγκ;".

"Εσύ", μου δείχνει ο βοηθός.

Δεν ξέρω ειλικρινά τι… ταχύτητα ανέπτυξα στο σπριντ που έκανα για να πάω στον πάγκο. Ετοιμάζομαι και ακούω να μου λένε "να είσαι ήρεμος". Θα έπαιζα ως αριστερός χαφ, με τον Χολέβας στη θέση του αριστερού μπακ. Πάνω που επρόκειτο να μπω, ο Τοροσίδης σκοράρει και ισοφαρίζει. Τότε, μου λένε "περίμενε". Λέω από μέσα μου "τώρα δεν θα με βάλει". Στην επόμενη φάση, όμως, μου λέει "έφυγες". Μπήκα μέσα, χρειάστηκα κάποια λεπτά μόνο για να καταλάβω πού βρίσκομαι, σε ποιο γήπεδο. Θυμάμαι να κλέβω την μπάλα, να δίνω στον Χολέβας, εκείνος στον Αμπντούν και από εκεί στον Μήτρογλου που έκανε το 2-1. Αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή μου στον Ολυμπιακό.

Ήταν σαν να έβλεπες ένα παιδικό σου όνειρο να γίνεται πραγματικότητα;

Το όνειρο κάθε παιδιού να παίξει μια μέρα στο Τσάμπιονς Λιγκ, γινόταν πραγματικότητα. Εκείνη τη χρονιά το κατάφερα. Ο Ζαρντίμ με πίστευε πάρα πολύ και ήθελα να τον δικαιώσω. Την επόμενη αγωνιστική, κόντρα στον ίδιο αντίπαλο, έπαιξα και για πρώτη φορά μπροστά στον κόσμο του Ολυμπιακού. Ήταν και αυτή μια τρομερή νίκη.

Ποια είναι η γνώμη σου για τον Ερνέστο Βαλβέρδε;

Τοπ προπονητής, όπως, άλλωστε, ο Ζαρντίμ και ο Μίτσελ. Διαχειριζόταν εξαιρετικά τους ποδοσφαιριστές και ήταν πολύ καλός στην τακτική. Στις περισσότερες ομάδες ο δεύτερος προπονητής είναι αυτός που προετοιμάζει την προπόνηση στο γήπεδο. Παρ’ όλα αυτά, θυμάμαι τον Βαλβέρδε να βγαίνει ο ίδιος δύο ώρες πριν και να φτιάχνει αυτός τα πάντα.

Θυμάσαι κάποια χαρακτηριστική του ατάκα ή ομιλία προς τους ποδοσφαιριστές;

Τότε δεν ήμουν στην πρώτη ομάδα και έτσι δεν είχα βρεθεί σε κάποια χαρακτηριστική του ομιλία. Είχα παίξει κόντρα στον Πανιώνιο σε έναν αγώνα Κυπέλλου. Δεν συμμετείχα κάθε μέρα στην προπόνηση της πρώτης ομάδας. Ήμουν στην δεύτερη ομάδα και μόνο κάποιες φορές συμπλήρωνα της πρώτη, αν υπήρχε κενό.

Τη χρονιά που πραγματοποίησες το ντεμπούτο σου στο Τσάμπιονς Λιγκ, ακολούθησαν δύο δανεισμοί. Αυτό ήταν κάτι που σε πείσμωσε περισσότερο ή σε απογοήτευσε;

Ο πρώτος δανεισμός με έριξε ψυχολογικά. Ήταν μια εξέλιξη με την οποία δεν θα μπορούσα να είμαι ευχαριστημένος από τη στιγμή που είχα ήδη ζήσει τόσα πολλά με τον Ολυμπιακό και είχα κάνει κάποιες συμμετοχές. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι από τον Ολυμπιακό μου είχαν πει άλλα πράγματα. Με είχαν ενημερώσει ότι εγώ και ο Χολέβας θα είμαστε τα δύο αριστερά μπακ της ομάδας. Έτσι, είχα πιστέψει πως θα μείνω στον Ολυμπιακό, αφού μου είχαν πει πως αυτό είναι το πλάνο τους για μένα. Τελικώς, αυτό δεν έγινε ποτέ και τις τελευταίες μέρες των μεταγραφών με ενημέρωσαν ότι πρέπει να πάω δανεικός σε κάποια ομάδα για να πάρω παιχνίδια στα πόδια μου. Για ένα παιδί 21 ετών, δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσει αμέσως. Παραχωρήθηκα στον Λεβαδειακό και εκεί έκανα μία γεμάτη χρονιά. Μέσα σε αυτή τη χρονιά, αποκόμισα πολλές εμπειρίες. Αλλάζουν απότομα οι παραστάσεις όταν ένας ποδοσφαιριστής πάει από μία μεγάλη ομάδα σε μία μικρότερη.

Εννοείς ότι τον σκληραγωγεί;

Καταλαβαίνει πώς λειτουργεί μία πιο μικρή ομάδα. Αντιλαμβάνεται τι μπορεί να περνάνε κάποια άλλα παιδιά. Μπαίνει πολύ καλά μέσα στο μυαλό του η σκέψη ότι "πρέπει να κάνω το κάτι παραπάνω, γιατί υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν θα φτάσουν ποτέ στο επίπεδο που αξίζουν".

Πως ήταν η εμπειρία σου στην Κρήτη και στον Εργοτέλη;

Όταν εμφανίστηκε αυτή η προοπτική, είχα ήδη μιλήσει με τον μάνατζέρ μου και είχαμε συμφωνήσει ότι αφού δεν θα έχω στον Ολυμπιακό τον χρόνο συμμετοχής που θα ήθελα, θα ήταν καλύτερα να πάω ξανά σε κάποια ομάδα δανεικός. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ομάδα υποβιβάστηκε, εγώ προσωπικά έκανα μία πολύ καλή χρονιά. Η παρουσία μου στον Εργοτέλη ήταν αυτή που προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Στουρμ Γκρατς.

Όταν έμαθες για την προοπτική της Στουρμ Γκρατς, πώς αντέδρασες; Φοβήθηκες στη σκέψη ότι θα έφευγες από τη χώρα σου;

Και όταν ήρθε η ώρα να πάω στη Λιβαδειά για μένα ήταν δύσκολο γιατί θα ήταν η πρώτη φορά που θα έφευγα από το σπίτι μου. Όταν, όμως, ήρθε η πρόταση από το εξωτερικό ήταν ακόμα πιο δύσκολο. Αναρωτήθηκα "που πάω, μόνος μου; Δεν ξέρω τη γλώσσα, δεν ξέρω τι θα συναντήσω". Είμαι, όμως, άνθρωπος που μου αρέσει να παίρνω ρίσκα και έτσι πήγα στην Αυστρία και μου βγήκε σε καλό.

Πόσο καθοριστικό ρόλο στην τελική σου απόφαση έπαιξε ότι επρόκειτο για μία ιστορική ομάδα;

Μου το έλεγε ο μάνατζέρ μου ότι είναι μια πολύ καλή επιλογή προκειμένου να κάνω το επόμενο βήμα στην καριέρα μου. Θυμάμαι την πρώτη χρονιά, στο ξεκίνημα τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα ήθελα. Δεν ήξερα τη γλώσσα και δεν είχα ακόμα σπίτι, έμενα σε ξενοδοχείο. Στο πρώτο ματς του Γιουρόπα Λιγκ κόντρα στην Ρουμπίν Καζάν έπαθα θλάση στον προσαγωγό. Γύρισα στο Γκρατς, ήταν καλοκαίρι και έβρεχε. Την ίδια ώρα στην Αθήνα είχε 38 βαθμούς. Πήρα τηλέφωνο τον αδερφό μου και του είπα "Αδερφέ, γυρνάω πίσω". "Μην κάνεις κανένα αστείο, θα μείνεις εκεί", μου απάντησε. Ακολούθησα τη συμβουλή του επειδή με τον αδερφό μου έχουμε τρομερή σχέση. Αν δεν ήταν αυτός, εκείνη την περίοδο να με υποστηρίξει, δεν θα είχα φτάσει στο επίπεδο που βρίσκομαι σήμερα. Η παρουσία του έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο στην πορεία μου.

Ένα από τα γκολ που έχεις πετύχει και έχεις ξεχωρίσει σε συνέντευξή σου στο παρελθόν, είναι αυτό κόντρα στην Ραπίντ Βιέννης. Πώς είναι να σκοράρεις κόντρα στην συγκεκριμένη ομάδα με όποιον συνειρμό μπορεί να γίνει λόγω της σχέσης των οπαδών της με εκείνους του Παναθηναϊκού;

Έχω πετύχει δύο γκολ κόντρα στην Ραπίντ Βιέννης και έχουν, σίγουρα, μεγαλύτερη αξία! Το πρώτο σε ένα ματς στην έδρα τους, στο οποίο θυμάμαι πίσω από την εστία οπαδούς του Παναθηναϊκού να φωνάζουν από την αρχή συνθήματα εναντίον μου στα ελληνικά. Τα άκουγα και σκεφτόμουν "ρε φίλε ήρθα στο εξωτερικό να ηρεμήσω και με βρίζουν και εδώ πέρα, δεν γίνεται αυτό". Πήρα την μπάλα και έβαλα γκολ. Επί 90 λεπτά… άκουσα τα πάντα!

Από ποιο χρονικό σημείο και μετά άρχισες να αισθάνεσαι καλά στην Αυστρία;

Έμεινα 1,5 μήνα εκτός δράσης λόγω του τραυματισμού, αλλά στη συνέχεια καθιερώθηκα και άρχισα να αισθάνομαι καλά. Θυμάμαι το πρώτο μου γκολ στην έδρα της Σάλτσμπουργκ, σε ένα ματς που είχαμε χάσει. Μετά από κάθε παιχνίδι όποτε έβγαινα έξω για φαγητό, ο κόσμος με κερνούσε μπύρα. Οι τύποι είναι τρελοί! Πήγαινα συχνά σε ένα ελληνικό μαγαζί, στο οποίο είχα κάνει και τα γενέθλιά μου. Οι οπαδοί το είχαν καταλάβει και μετά από κάθε παιχνίδι όλοι μαζεύονταν εκεί γιατί πίστευαν ότι θα με συναντήσουν για φωτογραφίες και αυτόγραφα.

Αυτό έχει ξεχωριστή σημασία αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για έναν λαό με τη φήμη του «κρύου».

Είναι αρκετά κρύος λαός.

Ποια ήταν η πιο όμορφη στιγμή σου στο διάστημα που έμεινες στην Αυστρία;

Τη δεύτερη χρονιά μου στην Στουρμ Γκρατς, με συμπεριέλαβαν στην καλύτερη ενδεκάδα της ομάδας για τα τελευταία δέκα χρόνια. Ήταν κάτι πολύ σπουδαίο, ένα απίστευτο συναίσθημα. Ένιωσα ότι έγινα κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου.

Έχεις κρατήσει επαφές με τους ανθρώπους που γνώρισες εκεί;

Έχω κρατήσει επαφές με κάποιους γυμναστές αλλά και με κάποια παιδιά που γνώρισα εκεί και τώρα πλέον έχουν φύγει. Πηγαίνω, όμως, συχνά στην πόλη. Έχω δεθεί με το κλαμπ.

Έμαθες γερμανικά;

Όχι, δεν τα κατάφερα. Μιλούσα αγγλικά. Τα γερμανικά είναι πολύ δύσκολη γλώσσα. Μας είχαν φέρει μία καθηγήτρια για να μας μάθει τα βασικά, την άλφα-βήτα και τις μέρες της εβδομάδας. Στην αμέσως επόμενη μεταγραφική περίοδο, όμως, έρχονταν νέοι παίκτες και έτσι όλο το γκρουπ ξεκινούσε από την αρχή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορέσω ποτέ να μάθω γερμανικά. Στην Μπολόνια, ωστόσο, όταν μιλάνε γερμανικά κάποια παιδιά όπως ο Αρναούτοβιτς, τους καταλαβαίνω. Πλέον, έχω ξεχάσει τα αγγλικά και τα ιταλικά είναι η γλώσσα που μιλάω καλύτερα.

Πώς έμαθες ιταλικά;

Στην αρχή ήταν δύσκολα, έλεγα μόνο "buongiorno" και "buonanotte". Πήγαινα στα αποδυτήρια και δεν μιλούσε κανείς αγγλικά. Περίμενα να περάσει η ώρα να βγούμε για προπόνηση. Καμιά φορά καθόμουν πίσω από κάποιον που εξηγούσε και περίμενα να δω τι θα κάνουν οι άλλοι. Μετά από 3-4 μήνες ξεκίνησα να καταλαβαίνω και να μιλάω κι εγώ τη γλώσσα.

Πώς βρέθηκες στην Κάλιαρι;

Έκανα προετοιμασία με την Στουρμ Γκρατς στην Ισπανία όταν με πήρε τηλέφωνο ο μάνατζέρ μου και μου είπε "ερχόμαστε από εκεί να σε πάρουμε".

"Πώς θα με πάρεις από εδώ; Πρέπει να κάνω προετοιμασία", του απάντησα.

"Όχι, θα υπογράψεις στην Κάλιαρι!", μου εξήγησε.

Στην αρχή δεν τα έβρισκαν με την Στουρμ Γκρατς. Τελικώς συμφώνησαν και με θυμάμαι να φεύγω από την Ισπανία και να πηγαίνω στη Σαρδηνία με μία βαλίτσα στο χέρι. Έγιναν όλα μέσα σε μία μέρα. Δεν ήξερα τίποτα για την Κάλιαρι, δεν ήξερα καν που βρίσκεται αυτή η ομάδα. Ούτε ότι πρόκειται για νησί. Έφτασα στην Σαρδηνία και δεν είχα ρούχα. Είχα μαζί μου μόνο μια αλλαξιά, ένα παντελόνι και μια μπλούζα. Γύρισα και είπα "πρέπει να πάω να πάρω τα ρούχα μου". Η απάντησή τους ήταν σαφής. "’Όχι πρέπει να πας να κάνεις προπόνηση για να παίξεις το πρώτο σου παιχνίδι στην Serie A". Πράγματι, έκανα προπόνηση με την ομάδα και την Κυριακή έκανα ντεμπούτο κόντρα στην Κροτόνε. Το ματς εκείνο είχε λήξει με σκορ 1-1 και είχα μπει ως αλλαγή στα τελευταία 20 λεπτά. Δεν γύρισα ποτέ στο Γκρατς να πάρω τα πράγματα μου. Ο αδερφός μου κανόνισε να πάει να τα πάρει και να μου τα στείλει μετά από 1-2 μήνες.

Πώς βίωσες το ντεμπούτο σου στην Serie A;

Μπήκα μέσα και δεν ήξερα που βρισκόμουν. Ήταν, όμως, λογικό. Καθένας θέλει τον χρόνο του για να προσαρμοστεί σε ένα νέο περιβάλλον.

Πώς ήταν η ζωή σου στην Σαρδηνία;

Οι οπαδοί είναι πάρα πολύ φανατικοί. Επειδή η ομάδα βρίσκεται σε νησί, ο κόσμος έχει μόνο την Κάλιαρι να υποστηρίξει. Όταν βγαίναμε έξω, γινόταν χαμός. Όταν, όμως, χάναμε, ήταν πολύ δύσκολα. Πρόκειται για ένα πολύ οργανωμένο κλαμπ και έχω να θυμάμαι πολλές όμορφες στιγμές στα 4,5 χρόνια που έμεινα εκεί.

Ποιο ήταν το story της μετακίνησής σου από την Κάλιαρι στην Μπολόνια;

Ήμουν στην Αθήνα και μιλούσα με τον μάνατζέρ μου για κάποιες προτάσεις που είχαμε από την Ιταλία. Μία μέρα με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει "έλα από εδώ, πρέπει να μιλήσουμε". Πάω στο γραφείο του και μου εξηγεί "είναι η Μπολόνια, υπογράφουμε τώρα". Του απάντησα, αμέσως, "κλείσε". Υπέγραψα χωρίς δεύτερη σκέψη. Πέραν της σπουδαίας ιστορίας του συλλόγου, έπαιξε καθοριστικό ρόλο η παρουσία του τεχνικού διευθυντή, του Σαρτόρι. Ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία της Αταλάντα. Θυμάμαι ότι ο μάνατζέρ μου, μου είχε πει "αν δεν υπογράψεις εδώ, είσαι…". Το project της Μπολόνια ήταν και είναι πολύ ελκυστικό, είχε φανεί πως στόχος θα ήταν η έξοδος στην Ευρώπη.

Πώς είναι η συνύπαρξή σου με τον Γιώργο Κυριακόπουλο;

Είμαστε όλη την ώρα μαζί. Μας λένε συνέχεια "μην είστε συνέχεια μαζί". Είναι πολύ όμορφο να βρίσκεσαι στην ίδια ομάδα με κάποιον που μιλάει την γλώσσα σου. Με βοηθάει πολύ τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και έξω από αυτό. Έχω έναν άνθρωπο να πάω για φαγητό ή για καφέ.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου έως τώρα στην Ιταλία;

Πέρσι με την Κάλιαρι παίξαμε εκτός έδρας κόντρα στην Βενέτσια "salvezza", όπως λένε οι Ιταλοί τον αγώνα στον οποίο κρίνεται η παραμονή στην κατηγορία. Έπρεπε να τον κερδίσουμε. Αν τα καταφέρναμε, θα είχαμε μείνει στην κατηγορία. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να πάρουμε τους τρεις βαθμούς. Αυτό το ματς δεν θα το χωνέψω ποτέ. Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου στην Ιταλία, γιατί δεν είχαμε το σύνολο για να υποβιβαστούμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, να γυρίζουμε με το καραβάκι και για μισή ώρα να μην βγάζει κανείς ούτε… άχνα. Ήταν, σαν εκκλησία.

Κεφάλαιο Εθνική ομάδα. Είσαι από τους ελάχιστους παίκτες που έχουν τόσα χρόνια συνεχόμενης παρουσίας σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Αισθάνεσαι πως δεν έχεις πάρει όσες ευκαιρίες θα έπρεπε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα;

Κάθε ποδοσφαιριστής έχει όνειρο να παίζει στην Εθνική ομάδα. Έτσι κι εγώ. Άλλωστε, έχω παίξει σε όλες τις μικρές εθνικές ομάδες αλλά και στην Ανδρών. Αγωνιζόμενος ανελλιπώς για πέντε, σχεδόν, χρόνια στην Serie A, σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου, πιστεύω ότι δικαιούμαι μία θέση στην Εθνική ομάδα. Με λυπεί ακόμα περισσότερο το ότι δεν κλήθηκα όταν έκανα την καλύτερή μου χρονιά στην Ιταλία με 4 γκολ και 3 ασίστ, αλλά και το ότι τότε δεν επικοινώνησε κανείς μαζί μου. Προφανώς, θεωρούν ότι είναι κάτι απλό να παίζεις στη Serie A! Εγώ, από την πλευρά μου, θα δίνω πάντα τον καλύτερο μου εαυτό για να κερδίσω την εμπιστοσύνη των υπευθύνων και να εκπληρώσω το όνειρο μου.

Πιστεύεις ότι η Εθνική ομάδα έχει την προοπτική να επιστρέψει σε ένα μεγάλο τουρνουά;

Νομίζω πως έχει αυτήν την δυνατότητα. Αισθάνομαι ότι το γκρουπ είναι πιο δεμένο σε σχέση με άλλες περιόδους.

Ποιο είναι το όνειρό σου;

Να ξαναπαίξω στο Τσάμπιονς Λιγκ και να συμμετάσχω στο Euro με την Εθνική ομάδα.

Υπάρχει κάποιο άλλο από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης, στο οποίο θα ήθελες να αγωνιστείς;

Θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξω στην Πρέμιερ Λιγκ. Είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο και αποτελεί και αυτό ένα όνειρο για μένα.

Κλείνοντας, σου λείπει η Ελλάδα; Είναι δύσκολο να ζεις μακριά από τη χώρα σου;

Έχω συνηθίσει πλέον στην Ιταλία, αλλά όποιος πει ότι δεν του λείπει η Ελλάδα θα πει ψέματα. Περισσότερο μου λείπουν η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Όταν, όμως, το σκέφτομαι, πηγαίνω για φαγητό σε ένα ελληνικό εστιατόριο στην Μπολόνια ή φτιάχνω έναν freddo espresso.