Ο Κώστας Μανωλάς στο Gazzetta: «Όσο περισσότερο με βρίζουν, τόσο καλύτερα παίζω»

Πώς είναι να παίζεις μπάλα στα Εμιράτα;

«Το επίπεδο δεν το περίμενα να είναι τόσο καλό όσο όταν το είδα από κοντά. Έχουν έρθει πολλοί παίκτες, από μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Είναι ο Πιάνιτς, ο Άλαν που έχει παίξει στη Νάπολι τόσα χρόνια και πολλοί άλλοι. Είμαι τυχερός που βρήκα εδώ έναν πολύ καλό προπονητή, με πάρα πολύ καλό επιτελείο και γενικά μια πάρα πολύ καλά οργανωμένη ομάδα από όλες τις απόψεις».

Ο Ρεμπρόφ έχει έρθει προπονητής εδώ, ο Ζαρντίμ επίσης...

«Μην ξεχνάς ότι είχε έρθει και ο Μαραντόνα!»

Σωστά, σωστά.

«Η ζωή είναι πάρα πολύ ωραία. Κέρδισα και δύο τίτλους με το που ήρθα, οπότε όλα καλά, Δόξα τω Θεώ. Είμαι πολύ ευχαριστημένος».

Θέλω να μου πεις μια εικόνα, ενδεικτική της διαφοράς κουλτούρας που υπάρχει σε σχέση με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

«Αυτό που είδα από την πρώτη στιγμή και με εντυπωσίασε είναι ότι οι φίλαθλοι έρχονται στο γήπεδο για να διασκεδάσουν και δεν είναι φανατισμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπάρξουν περιστατικά βίας και εντάσεις. Το βλέπουν αλλιώς».

Μαζεύουν κόσμο τα γήπεδα;

«Μαζεύουν, πώς δεν μαζεύουν. Στα ντέρμπι γεμίζει το γήπεδο. Στους τελικούς, ας πούμε, που παίξαμε είχε 15-20.000, όσους χωρούσε δηλαδή το γήπεδο. Ήταν γεμάτο».

Και έχει παλμό;

«Έχει, έχει. Στο ντέρμπι έχει και παλμό και τα πάντα, καταλαβαίνεις ότι παίζεις ντέρμπι δηλαδή».

Η καθημερινότητά σου εδώ πώς είναι;

«Η ζωή είναι πολύ ήρεμη, οι άνθρωποι σέβονται ο ένας τον άλλον. Όπως είδες και εσύ, τα πάντα έξω είναι πεντακάθαρα. Το Ντουμπάι έχει μεγάλη φήμη, όλος ο κόσμος έρχεται για διακοπές. Εδώ είμαστε 25 χιλιόμετρα από το Ντουμπάι. Η Σάρτζα είναι το τρίτο μεγαλύτερο Εμιράτο της περιοχής, οι άνθρωποι είναι πολιτισμένοι και τα βλέπω όλα μια χαρά».

Μου έχει κάνει εντύπωση πόσο ευγενικοί είναι και μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει καθόλου εγκληματικότητα.

«Είναι πάρα πολύ ευγενικοί και αυτό που σου είπαν ισχύει, κοιμάσαι και αφήνεις ανοιχτή την πόρτα».

Έχεις αποκτήσει κάποια καινούργια συνήθεια που δεν την είχες εδώ;

«Όχι, όχι. Από όταν ξεκίνησα ήμουν πάντα προπόνηση-σπίτι-παιχνίδι, καμιά φορά αν θα πάμε με την οικογένεια κανένα φαγητό έξω και αυτά είναι».

Μου έδωσες ωραία πάσα που μίλησες για το ξεκίνημά σου. Επειδή είμαι και εγώ από νησί, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να αναδειχθείς για να κάνεις μια καριέρα όπως η δική σου.

«Δεν είναι εύκολο να παίξεις ποδόσφαιρο γενικά. Πόσω μάλλον αν είσαι σε κάποιο νησί. Εγώ πήρα το έναυσμα από μια συγκεκριμένη αφορμή. Είδα στην ΑΕΚ ότι δοκίμαζαν παιδιά και ζήτησα από τον πατέρα μου να πάω να δοκιμαστώ. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να παίξω ποδόσφαιρο, γιατί ήξερε από τον θείο μου ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο. Προτιμούσε να σπουδάσω. Κι εγώ, δεν παράτησα ποτέ το σχολείο, τελείωσα δύο γλώσσες, πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Πήγα, λοιπόν, δοκιμάστηκα και μετά με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι με επέλεξαν. Πήγα στην ΑΕΚ στις ακαδημίες, έπαιξα έναν χρόνο και μου είπαν ότι δεν κάνω, ότι δεν θα με προωθήσουν στην πρώτη ομάδα. Εγώ όμως ένιωθα έτοιμος. Και βρέθηκε, καλή του ώρα, ο κύριος Σάκης Τσιώλης που ήταν τότε στον Θρασύβουλο. Τον πήρε ο θείος μου ένα τηλέφωνο και τον ρώτησε αν θέλει να με δοκιμάσει. Πήρα ένα ταξί, πήγα μόνος μου, έκανα μια προπόνηση και όταν πήγα να τον ευχαριστήσω και να φύγω μου λέει: "Πού πας; Αύριο θα υπογράψεις επαγγελματικό συμβόλαιο".

Υπέγραψα και έπαιξα τα τελευταία 5-6 ματς, είχε πέσει ο Θρασύβουλος τότε στη Β' Εθνική και με πήρε η ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Τους πρώτους 7-8 μήνες δεν έπαιξα ποτέ. Έτυχε μετά, τραυματίστηκαν κάποιοι ή τιμωρήθηκαν, μπήκα μέσα κι από τότε δεν ξαναβγήκα πουθενά».

Πώς είναι να έχεις τον Μπάγεβιτς πρώτο σου προπονητή σε μεγάλη ομάδα;

«Τον ήξερα, τον έβλεπα. Είχε και τον θείο μου. Μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα, ένας άνθρωπος που τον έβλεπες και τον φοβόσουν. Εγώ δεν έχω παρά μόνο να του πω ευχαριστώ, τίποτα άλλο».

Νεαρός αμυντικός με το όνομα Μανωλάς στην ΑΕΚ. Σε γέμιζε με άγχος αυτό;

«Όχι, εγώ ποτέ μου δεν αγχώθηκα. Γιατί πίστευα και πιστεύω στον εαυτό μου πάρα πολύ. Γι' αυτό έφτασα και σε αυτό το σημείο. Σίγουρα το όνομα του θείου μου ήταν αν όχι το μεγαλύτερο, ένα από τα μεγαλύτερα που έχουν περάσει από την Ελλάδα, όσον αφορά τους αμυντικούς. Αλλά εντάξει, πιστεύω ότι το τίμησα επάξια».

Ο ίδιος ήταν δίπλα σου σε αυτά τα βήματα;

«Ναι, πάντα ήταν δίπλα μου, από 16.5 χρονών, όταν και ξεκίνησα, μέχρι και τώρα».

Κάνεις τη μεταγραφή στη Ρόμα. Πώς ήταν για σένα; Τι βλέπεις εκεί; Μου είχε πει κάποτε ένας ποδοσφαιριστής που πήγε εξωτερικό ότι δυσκολευόταν πολύ τον πρώτο καιρό στο εξωτερικό να προσαρμοστεί στον ρυθμό της προπόνησης.

«Δεν ισχύει αυτό. Δεν νομίζω ότι το επίπεδο είναι διαφορετικό στον Ολυμπιακό ή στη Ρόμα. Η επιβάρυνση πάντα είναι η ίδια, αλλάζει η ποιότητα των παικτών».

Η ένταση;

«Αυτό είναι αναλόγως τον προπονητή. Ας πούμε, εδώ στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κάνω την πιο δύσκολη προπόνηση που έχω κάνει ποτέ! Για να επιστρέψω στη Ρόμα, όταν πηγαίνεις εκεί και βλέπεις τον Φραντσέσκο Τότι, τον Ντανιέλε Ντε Ρόσι, τον Σεϊντού Κεϊτά και τόσους άλλους - ο Σαλάχ τότε ακόμα δεν ήταν μεγάλο όνομα- σίγουρα πρέπει να ανεβάσεις επίπεδο γιατί με τους ρυθμούς της Ελλάδας δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στην Ιταλία. Δόξα τω Θεώ πήγα πάρα πολύ καλά, αν και πιστεύω ότι μπορούσα να φτάσω ακόμα ψηλότερα. Αλλά είναι και θέμα τύχης. Είχα προτάσεις από πολύ μεγάλες ομάδες, αλλά η Ρόμα δεν δέχθηκε ποτέ να με πουλήσει».

Από ποιες ομάδες;

«Εντάξει, τώρα τι να λέω... Είχα από Γιουβέντους, από Άρσεναλ, από πολλές ομάδες. Είμαι ευχαριστημένος από την καριέρα που έχω κάνει, αν και πιστεύω ακόμα ότι μπορώ να παίξω σε υψηλό επίπεδο. Όμως αγωνίζομαι 15 χρόνια επαγγελματικά, έχω κάνει κοντά στις 600 συμμετοχές. Μη νομίζεις ότι ήρθα εδώ, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, για να πάρω λεφτά. Είχαν κλείσει οι μεταγραφές όταν αποφάσισα να φύγω. Σκέψου η Ζενίτ μου έδινε πριν τέσσερα χρόνια πάρα πολλά χρήματα για να πάω στη Ρωσία».

Τους απέρριψες εσύ ή η ομάδα;

«Εγώ, η Ρόμα είχε δεχθεί την πρόταση που έγινε. Αλλά δεν το μετάνιωσα».

Η άλλη ομάδα σου η Νάπολι, ετοιμάζεται να σηκώσει Πρωτάθλημα...

«Η Νάπολι διαθέτει για μένα πάρα πολύ καλούς παίκτες κι έχει για μένα τον καλύτερο προπονητή της Ιταλίας αυτή τη στιγμή, τον Λουτσιάνο Σπαλέτι. Σε οποιαδήποτε ομάδα και αν πάει δείχνει το στιλ του παιχνιδιού του, η ομάδα του παίζει πολύ καλό ποδόσφαιρο. Εύχομαι να πάρουν το πρωτάθλημα και να συνεχίσουν έτσι, γιατί και οι φίλαθλοι της Νάπολι έχουν πολλά χρόνια να πανηγυρίσουν τον τίτλο και είναι κάτι που πραγματικά αξίζουν. Αν ζήσεις από κοντά το πώς αγαπούν την ομάδα, τότε θα το καταλάβεις».

Την τρέλα που έχει η πόλη αυτή με τον Μαραντόνα πώς τη βίωσες;

«Την έζησα απόλυτα, ήμουν εκεί όταν πέθανε. Είχε μπει ο κόσμος μέσα, έβλεπες άτομα κάθε ηλικίας να κλαίνε. Ακόμα τον τιμούν, έχουν ένα μεγάλο χώρο με φωτογραφίες, κασκόλ, τα πάντα για τον Μαραντόνα. Και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ».

Νομίζω πως τον καιρό εκείνο ήσουν σε τρομερή κατάσταση και μπορούσες να σταθείς παντού.

«Σε οποιαδήποτε ομάδα και να πήγαινα θα έπαιζα, το πιστεύω αυτό. Την αγάπη όμως που πήρα και ακόμα παίρνω από τους οπαδούς της Ρόμα, δεν την αλλάζω. Είναι τύχη το ποδόσφαιρο. Όπως τυχαία έπαιξα -γιατί τυχαία έπαιξα όπως και να το κάνεις-, έτσι το έφερε και η τύχη να μην πάω αλλού τότε. Γιατί υπάρχουν πολλοί παίκτες που αξίζουν και δεν παίζουν. Και εγώ, αν δεν τραυματιζόταν κάποιος δεν θα έπαιζα. Δεν ξέρεις ποτέ. Ήθελε ο Θεός και έπαιξα ποδόσφαιρο. Προσπάθησα, πάρα πολύ, αλλά πολλές φορές αυτό δεν αρκεί».

Αυτό το βλέπεις στην καθημερινότητα σε μια ομάδα; Οτι προσπαθείς περισσότερο, κι αυτό φαίνεται. Και νιώθεις ότι θα έρθει κάποια στιγμή η ευκαιρία σου;

«Πρέπει να το κάνεις. Πρέπει να προσπαθείς. Γιατί αν τα παρατήσεις, καληνύχτα. Τελείωσες».

Ο Τότι πώς ήταν;

«Ακόμα μιλάμε. Φοβερός άνθρωπος, απλός. Με το καλαμπούρι του, να σε κάνει να γελάσεις, να περάσεις ωραία στην ομάδα. Μου συμπεριφέρθηκε άψογα, από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος. Και τώρα, όποτε τον πάρω τηλέφωνο θα το σηκώσει».

Γιατί αποφάσισες να γυρίσεις στην Ελλάδα για τον Ολυμπιακό;

«Δεν ήμουν καλά. Στη Νάπολι είχα έναν τραυματισμό και εκεί δεν μπορούσα να επιστρέψω. Παρότι έπαιρνα πάρα πολλά χρήματα, γύρισα στον Ολυμπιακό με πολύ λιγότερα κι αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρει ο κόσμος. Κι αυτά τα νούμερα που γράφονταν ότι έπαιρνα δεν ισχύουν. Δηλαδή για 2.5 εκατομμύρια και τέτοια που έγραφαν, ήταν ψέμα. Φέτος που το ξεπέρασα και άρχισα να παίζω καλά, δεν περάσαμε στο Champions League και υπήρξαν κάποιες αποφάσεις. Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό.

Εγώ τον Ολυμπιακό τον αγαπάω, με έχει βοηθήσει και τους έχω βοηθήσει. Εύχομαι φέτος ακόμα και στην πιο δύσκολη σεζόν του να πάρει το πρωτάθλημα. Θεωρώ ότι μπορεί να τα καταφέρει με τη δύναμη του κόσμου του. Πιστεύω ότι και φέτος μπορεί να καλύψει την απόσταση και να πάρει τον τίτλο».

Κάναμε μια κουβέντα πριν και μου είπες ότι στην Ελλάδα τους επιτυχημένους δεν τους στηρίζουν. Είναι μια τέτοια περίπτωση αθλητή και ο Στέφανος Τσιτσιπάς; Είναι θέμα των Media αυτό;

«Τι να του πουν του Τσιτσιπά; Γι' αυτόν τον αθλητή τι να πεις; Είναι ένα παιδί, ένα ελληνόπουλο, που πρέπει όλοι να το θαυμάζουν και να μην προσπαθούν στην πρώτη του στραβή να τον κακολογήσουν. Αυτό δεν δέχομαι εγώ από τον Τύπο. Μπορεί να είναι η δουλειά σας, το καταλαβαίνω. Αλλά δεν είναι μόνο να κρίνετε. Είναι να λέτε την αλήθεια. Ο κόσμος πρέπει να διαβάζει την αλήθεια. Όχι να βγει ένα άρθρο, ανεξαρτήτως αν είναι αλήθεια ή ψέματα και να το διαβάζει ο κόσμος. Δεν είχα ποτέ μου σχέσεις με δημοσιογράφους. Παλιά θυμάμαι όταν ήμουν στην ΑΕΚ, έπαιρναν τηλέφωνο να μάθουν τι έγινε στην προπόνηση, από εδώ και από εκεί. Τέλος πάντων, εγώ πιστεύω ότι τους επιτυχημένους και γενικά όλους τους Έλληνες που προσπαθούν να κάνουν μια καριέρα στο εξωτερικό ή ακόμα και αυτούς που είναι στην Ελλάδα δεν πρέπει στην πρώτη στραβή να τους κακολογούν. Γιατί μπορεί κάποιο παιδί να μην έχει ισχυρό χαρακτήρα και αυτό να τον ρίξει και να τον πειράξει. Γιατί διαβάζουν, όλοι οι ποδοσφαιριστές διαβάζουν».

Και σε επηρεάζουν όσα γράφονται;

«Μπορεί να σε επηρεάσουν αν δεν είσαι δυνατός».

Παρακολουθείς τι γίνεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο;

«Δεν θέλω ούτε να βλέπω ούτε να διαβάζω τίποτα. Παρακολουθώ μόνο από το κινητό τα αποτελέσματα».

Θα ήθελες να έχεις παίξει στην «Αγιά Σοφιά» ως αντίπαλος;

«Πλέον δεν θα παίξω. Τελείωσε. Τώρα παίζει η Εθνική, αλλά εγώ στην Εθνική έχω τελειώσει».

Εκεί τι ακριβώς έχει συμβεί; Δεν είχε μιλήσει μαζί σου ο Πογιέτ όταν ανέλαβε, όπως είχε βγει προς τα έξω;

«Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι μπορούσα να επιστρέψω. Ο κύριος Πογιέτ με πήρε τηλέφωνο, όπως και ο Τάκης Φύσσας. Αλλά εκείνη τη στιγμή εγώ δεν αισθανόμουν καλά. Δεν ένιωθα ότι ήμουν αυτός που έπρεπε να ήμουν για να παίξω στην Εθνική. Και τους το είπα και δεν πήγα. Αν ήμουν καλά θα είχα πάει, στο λέω. Αλλά δεν πηγαίνω κάπου να ξεφτιλιστώ. Προς τιμήν του ο κύριος Πογιέτ με πήρε τηλέφωνο από την πρώτη στιγμή που ήρθε».

Τώρα που είσαι καλά;

«Ε, τώρα από το Ντουμπάι; Δύσκολο τώρα, τελείωσε νομίζω. Είμαι και 32 χρονών. Όχι ότι δεν μπορώ, αλλά αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο».

Έχεις πικρία για τα προηγούμενα που είχαν γίνει με την Εθνική;

«Όχι, καθόλου. Η Εθνική είναι η Εθνική. Δεν είναι ο κάθε Φαντ' Σχιπ. Είναι το εθνόσημό μας και πρέπει πάντα να το τιμάς, ασχέτως αν κάποια στιγμή νιώθεις καλά ή όχι. Όταν δεν αισθάνεσαι ότι θα δώσεις αυτό που μπορείς, δεν πας. Για ποιο λόγο να κάνεις κακό στην ομάδα;»

Είσαι 32, λοιπόν. Εδώ έχεις συμβόλαιο ακόμα έναν χρόνο. Σκέφτεσαι επιστροφή στην Ευρώπη;

«Κοίταξε, ποτέ μην λες ποτέ. Δεν ξέρω, αναλόγως πώς θα είμαι στα πόδια μου».

Ελλάδα;

«Ελλάδα πού; Μόνο για τον Ολυμπιακό θα γύριζα πάντα, αλλά τώρα είναι πολύ δύσκολο. Έφυγα και να ξαναγυρίσω; Στο ποδόσφαιρο ποτέ μην λες ποτέ, αλλά είναι δύσκολο».

Ποιο είναι το πιο σημαντικό τάκλιν που έχεις κάνει;

«Έχω κάνει πέντε χιλιάδες τάκλιν! Έχω σώσει πάνω στη γραμμή ένα γκολ με την Ατλέτικο Μαδρίτης στο Champions League. Αυτό είναι το πρώτο που μου έρχεται. Και ένα ακόμα τάκλιν, που έσωσα πάνω στη γραμμή με την Μπαρτσελόνα μια παράλληλη που πήγαινε να μπει γκολ».

Γκολ, φαντάζομαι, αυτό με την Μπαρτσελόνα…

«Ήταν το καλύτερο γκολ της καριέρας μου, πραγματικά. Ένα γκολ που έχει μείνει στην ιστορία και δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε εγώ, ούτε η Ρώμη».

Ο αγώνας που θα ξανάπαιζες αν είχες την ευκαιρία;

«Δύο είναι. Λίβερπουλ-Ρόμα, στον ημιτελικό του Champions League και Κόστα Ρίκα - Ελλάδα στη Βραζιλία. Είναι δύο παιχνίδια, που αδικηθήκαμε από το αποτέλεσμα. Με τη Λίβερπουλ αξίζαμε εμείς να περάσουμε. Όχι εκεί μέσα, αλλά αν είχα την ευκαιρία, θα ξαναέπαιζα το ματς στην Αγγλία επειδή δεν έπαιξα καλά. Και με την Κόστα Ρίκα πιστεύω ότι ήμασταν πάρα πολύ καλύτεροι και δεν περάσαμε. Πιστεύω ότι αυτή η Εθνική μπορούσε να φτάσει στους "4".»

Πώς ήταν να έχεις ατζέντη τον Μίνο Ραϊόλα;

«Ήμουν τυχερός που συνεργάστηκα με έναν τέτοιο άνθρωπο. Είναι κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς από τη ζωή. Τον ευχαριστώ για όλα όσα έκανε για μένα στο σύντομο διάστημα που συνεργαστήκαμε, όπως ευχαριστώ και τον κύριο Ευαγγελόπουλο, που είναι επίσης εξαιρετικός άνθρωπος».

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν επιστρέφεις Ελλάδα;

«Να βρω τους φίλους μου, να πάω για έναν καφέ, να δω τους γονείς μου. Τέτοια πράγματα, δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο».

Εδώ υπάρχουν άλλοι Έλληνες που να έχεις σχέσεις;

«Έχει πολλούς Έλληνες, αλλά εγώ σου είπα, δεν βγαίνω πολύ».

Όταν κρεμάσεις τα παπούτσια σου, το ποδόσφαιρο θα συνεχίσει να έχει θέση στη ζωή σου;

«Τέλος το ποδόσφαιρο για μένα. Δεν ξανασχολούμαι με το ποδόσφαιρο. Πολύ δύσκολα. Έχω δύο ξενοδοχεία στη Νάξο, τα οποία πηγαίνουν πολύ καλά και θα δουλέψω σε αυτά».

Ασχολείσαι τώρα;

«Αυτή τη στιγμή δεν ασχολούμαι, αλλά θα ασχοληθώ. Τι να κάνω; Να κάθομαι;».

Άρα θα πας να μείνεις μόνιμα Νάξο;

«Σκέφτομαι σοβαρά να πάω να μείνω στη Νάξο, όμως είναι κάποια προσωπικά θέματα που θέλω να δω πρώτα. Αλλά τους πέντε μήνες τους καλοκαιρινούς, σίγουρα θα είμαι Νάξο».

Το χειμώνα είναι λίγο άγρια στα νησιά, βέβαια...

«Παράδεισος είναι! Μακάρι να μπορούσα να ζήσω αυτή την ποιότητα ζωής».

Άρα δεν θέλεις να κάνεις κάτι με το ποδόσφαιρο μετά...

«Όχι, όχι. Το ποδόσφαιρο είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο. Πολύ δύσκολο. Το πιο δύσκολο άθλημα που υπάρχει για εμένα».

Απλώς, βλέπεις ότι υπάρχουν άνθρωποι, για τους οποίους η μετάβαση είναι πολύ δύσκολη...

«Αυτό θα το δούμε. Σου λέω ποτέ μην λες ποτέ, αλλά δεν σκέφτομαι να ασχοληθώ. Αν δω κανέναν παιδί και δω ότι είναι καλό μπορεί να το βοηθήσω, αλλά μέχρι εκεί».

Έχεις ακούσει γενικά αρκετά, κυρίως τον καιρό που πήγες από την ΑΕΚ στον Ολυμπιακό.

«Δεν με επηρέασαν ποτέ. Μου αρέσει. Όσο περισσότερο με βρίζουν, τόσο πιο καλά θα παίξω».

Ένα ντέρμπι που θυμάσαι πάρα πολύ;

«Μέσα στον ΠΑΟΚ. Εκεί ήταν για μένα το καλύτερο ντέρμπι. Που παίξαμε μπουνιές, ξύλο, τα πάντα. Δεν κωλώνω σε τέτοια, μου αρέσουν».

Εσύ που έχεις βιώσει και άλλες ποδοσφαιρικές κουλτούρες, αισθάνεσαι ότι στην Ελλάδα κάποιες φορές αγαπάμε περισσότερο τη νίκη παρά την ομάδα μας ή ότι ασχολούμαστε περισσότερο με το τι κάνει ο αντίπαλος παρά με το τι κάνουμε εμείς;

«Υπάρχουν οπαδοί και οπαδοί. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού είναι συνηθισμένοι στους τίτλους, είναι συνηθισμένοι να κερδίζουν και με διαφορά και με καλό ποδόσφαιρο. Όταν δεν έχεις μια καλή σεζόν είναι λογικό να υπάρχει γκρίνια. Αν και δεν είμαι σύμφωνος. Γιατί κάθε ομάδα μπορεί να κάνει "κοιλιά", δεν μπορεί όλες οι ομάδες κάθε χρόνο να έχουν επιτυχία. Δεν υπάρχει ομάδα που κάθε χρόνο να κερδίζει. Ο φίλαθλος το βλέπει όμως από τη δική του πλευρά, θέλει η ομάδα του πάντα να κερδίζει. Κι εσύ αν έπαιζες, πάντα να κερδίσεις θα ήθελες. Όταν χάσεις, είσαι δυσαρεστημένος. Δεν είναι παράλογο να τον ενδιαφέρει να κερδίσει η ομάδα του και να χάσει ο αντίπαλος. Και εγώ έτσι είμαι σαν φίλαθλος. Με ενδιαφέρει να κερδίσει ο Ολυμπιακός και να χάσει ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ».

Εγώ λέω όμως ότι εδώ φτάνεις σε ένα σημείο να ασχολείσαι περισσότερο με τους άλλους.

«Αν δεν έχεις καλή ομάδα, τότε ασχολείσαι περισσότερο με τους άλλους. Αν έχεις καλή ομάδα, ασχολείσαι μόνο με τον εαυτό σου και να δεν σε νοιάζουν οι άλλοι. Η Νάπολι, ας πούμε, με ποιον να ασχοληθεί; Η Σίτι πιστεύεις ότι ασχολείται με το αν θα παίξει η Άρσεναλ καλά; Κοιτάζει το αποτέλεσμα, αλλά κάνει το παιχνίδι της πάντα. Έχει τη φιλοσοφία του παιχνιδιού της και κοιτάζει πάντα αυτό».

Με ποιον προπονητή θα ήθελες να δουλέψεις πριν σταματήσεις το ποδόσφαιρο;

«Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω ότι συνεργάστηκα και με τον πιο επιτυχημένο στην Ευρώπη, αλλά και με τον καλύτερο άνθρωπο, οπότε είμαι γεμάτος: Με τον Κάρλο Αντσελότι. Είμαι πολύ γεμάτος και ήταν τιμή μου που με διάλεξε αυτός να πάω στην ομάδα. Με πήρε ο ίδιος τηλέφωνο. Και τον ευχαριστώ, έχω πολύ καλές σχέσεις και μιλάμε. Να είναι πάντα καλά ο άνθρωπος».

Πώς είναι στην προσέγγισή του;

«Τρομερός άνθρωπος, δεν υπάρχει. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιον άνθρωπο. Έχω αλλάξει 20 προπονητές στη ζωή μου, με τους 18 έχω λογοφέρει. Με αυτόν, ποτέ. Με αυτόν και τον Ρούντι Γκαρσία που θυμάμαι, δεν τσακώθηκα ποτέ. Και τον Γκατούζο τον αγαπάω, αλλά είχαμε τσακωθεί. Αλλά τσακώθηκα σαν αληθινός μαζί του και το κατάλαβε. Καλός προπονητής κι αυτός».

Πιο δύσκολος επιθετικός που έχεις αντιμετωπίσει;

«Ε, ο καλύτερος επιθετικός που έχω αντιμετωπίσει είναι ο Ιμπραΐμοβιτς. Μιλάμε ως εννιάρι, έτσι; Γιατί οι άλλοι δύο είναι ο Μέσι και ο Ρονάλντο. Αλλά σαν εννιάρι, αυτός είναι. Έχω παίξει και τον Χάαλαντ, αλλά για μένα ο Ιμπραΐμοβιτς είναι καλύτερος».

Αν έπρεπε να ευχηθείς κάτι για το ελληνικό ποδόσφαιρο, τι θα ήταν αυτό;

«Να μην υπάρχει βία, μόνο αυτό. Ειδικά τώρα που φτιάχνονται γήπεδα για όλες τις ομάδες και μπορεί να γίνεται ωραίο πρωτάθλημα όπως το φετινό, αν δεν υπήρχε η βία και όλος αυτός ο φανατισμός, θα ήταν όλα τέλεια».

Είναι και θέμα των ομάδων αυτός ο φανατισμός και η βία;

«Αυτό έχει να κάνει με τη νοοτροπία του ανθρώπου. Οι ομάδες γιατί να φταίνε; Ο κάθε άνθρωπος φανατίζεται διαφορετικά. Και εγώ φανατίζομαι όταν βλέπω τα ματς. Σου λέω όμως ότι στο ποδόσφαιρο πρέπει να αποδέχεσαι και την ήττα, παρότι και εγώ ο ίδιος δυσκολεύομαι πολύ να την αποδεχτώ. Αλλά έτσι είναι. Γιατί θα έρθει η στιγμή που θα χάσεις, δεν γίνεται. Ποιος δεν έχει χάσει; Ξέρω έναν, τον Θεό. Μόνο αυτός. Όλοι οι άλλοι χάνουν».

Θέλω να μου πεις πώς δέχθηκες να φωτογραφηθείς, έχοντας ένα λιοντάρι δίπλα σου.

«Δεν το δέχτηκα! Όταν είδα το λιοντάρι δεν ήθελα, αλλά ήταν έτσι το κόνσεπτ. Μου είχαν πει για λιοντάρια, αλλά δεν ήξερα ότι θα πάω στο ένα μέτρο. Για να το φέρουν το λιοντάρι εκεί, που λένε ότι είναι ήμερα και τα δείχνουν στο Instagram, έκαναν κανένα μισάωρο μέχρι να το συνεφέρουν.»

Και αυτό τι είναι; Το κάνουν σε κάθε μεταγραφή;

«Όχι, με εμένα μόνο, και καλά λιοντάρι. Έχουν όμως μια φάρμα φοβερή εδώ, που έχει τα πάντα».

Για τα παιδιά πώς είναι εδώ;

«Τρομερά. Δεν υπάρχει καλύτερη χώρα. Εχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Σχολεία, οργάνωση, όλα. Αλλά είναι πέντε ώρες από την Ελλάδα».

Νιώθεις ότι έχεις ηρεμήσει;

«Όχι. Δεν θα ηρεμήσω ποτέ, όσο είμαι στο ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο πρέπει πάντα να είσαι στην τσίτα».

Τσαμπουκάδες εδώ κάνεις;

«Αμα τύχει σε ματς θα τους κάνεις, δεν θα τους κάνεις; Αν είσαι με την αδρεναλίνη στα ύψη, τι θα κάνεις; Ενώ έχεις παίξει δύο τελικούς, δεν έχεις ένταση; Τους κερδίσαμε και τους δύο. Το πρωτάθλημα είναι δύσκολο».

Η ομάδα του Ζαρντίμ είναι πρώτη.

«Ναι, είναι καλή, αλλά δεν είναι καλύτερη από εμάς. Εμείς είχαμε τραυματισμούς, χάσαμε παίκτες για καιρό, έχουμε χάσει 7 βαθμούς στο 90', συνέχεια μας βάζουν γκολ. Είμαστε στον ημιτελικό σε άλλες δύο διοργανώσεις, μπορεί να πάρω και τέσσερα τρόπαια, εντάξει δεν είναι άσχημα. Να φτάσω τα δέκα, έχω οκτώ τώρα».

Ποιο θεωρείς το πιο δυνατό χαρακτηριστικό σου, στην πορεία της καριέρας σου;

«Την ψυχολογία μου. Δεν έβλεπα κανέναν. Με όποιον κι αν έπαιζα έλεγα ότι θα τον γαμ..ω. Ούτε από έδρες καταλάβαινα, ούτε τίποτα. Ήμουν πολύ δυνατός. Δεν σου λέω ότι τώρα δεν είμαι, απλώς δεν βρίσκομαι στην κατάσταση που ήμουν. Λογικό είναι, όταν έχεις παίξει τόσα ματς. Εντάξει, ευχαριστημένος είμαι μωρέ».

Έχεις κάτι σαν απωθημένο; Να πεις ότι αυτό μου λείπει;

«Αυτό που θα ήθελα ήταν να παίξω στον τελικό του Champions League. Μόλις είδα το τρόπαιο, γιατί το είχαν φέρει στον ημιτελικό, ανατρίχιασα. Ένα ματς έχω κάνει κακό στο Champions League και ήταν αυτό. Μέσα εκεί. Δεν έφταιγα στα γκολ, αλλά ήμουν κακός. Όλοι ήμασταν κακοί. Φάγαμε πέντε. Μέσα στην έδρα μας έπρεπε να τους βάλουμε εφτά, αλλά ο διαιτητής έπαιζε με αυτούς. Δύο πέναλτι δεν μας έδωσε και δεν έβγαλε κόκκινη κάρτα».

Σου χαλάνε το μυαλό αυτές οι στραβές διαιτητικές αποφάσεις;

«Πολύ. Τρελαίνομαι. Παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο οι διαιτητές, παντού. Όλοι επηρεάζονται».

Έχεις αισθανθεί ότι κάποιες φορές στην Ελλάδα ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα για μια αποτυχημένη χρονιά;

«Για μένα αυτός που πρέπει να την πληρώσει όταν μια ομάδα δεν πηγαίνει καλά, είναι ο προπονητής και μετά ο ποδοσφαιριστής».

Φταίει ποτέ ένας μόνο ποδοσφαιριστής;

«Ε όχι ένας, αλλά είναι και θέμα των ποδοσφαιριστών».

Μα σχεδόν πάντα, υπάρχουν παίκτες που γίνονται εξιλαστήρια θύματα. Ο Βύντρα στον Παναθηναϊκό για παράδειγμα...

«Τι να του πουν του Λουκά Βύντρα; Ας δουν πόσα χρόνια μπάλα έχει παίξει. Η καριέρα του το δείχνει. Επαγγελματίας, τρομερό παιδί».

Συμφωνώ, στο είπα ως παράδειγμα. ‘Οτι υπάρχουν κάποιοι που τους φορτώνουν όλα τα στραβά της ομάδας.

«Τι να κάνεις γι' αυτό, θα υπάρχει πάντα. Κάποιον θα βρουν που δεν θα τους αρέσει και θα τον πάρει η μπάλα. Μετά είναι στη δύναμη του ποδοσφαιριστή, να αντέξει».

Νιώθεις ακόμα ότι έχεις δεσμό με τον κόσμο του Ολυμπιακού;

«Βεβαίως. Με τον κόσμο του Ολυμπιακού πάντα θα έχω σχέσεις. Τον ευχαριστώ κιόλας για την υποδοχή που μου έκανε όταν γύρισα πίσω, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως έπρεπε να πάνε. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τους λόγους, αλλά εγώ πάντα θα συνεχίσω να στηρίζω τον Ολυμπιακό και του εύχομαι καλή επιτυχία».

Τι χρειάζεται για να φτάσεις ψηλά;

«Αν δεν έχεις οικογένεια πίσω σου και ανθρώπους δίπλα σου, δεν θα γίνεις ποτέ επιτυχημένος».